dinsdag, juni 30, 2009

Warm, naar de kapper

Aubrac cows on the Plomb du CantalImage via Wikipedia

Vanmorgen heb ik rap nog maar eens mijn haar gewassen...Met dat warm weer is het nog vlugger vettig dan anders, dat zal wel van het zweten komen. Het moet af, allee, een beetje toch...
Ik heb zonet gebeld naar mijn coiffeuse, en straks mag ik bij haar mijn pluimen laten vallen.

Gisteren ben ik dus naar de les geweest om een Indiaanse dreamcatcher te maken. Echt moeilijk is het niet, maar het is niet mijn ding...Eigenlijk is het een soort naaiwerk, het resultaat mag dan wel een soort spinnenweb zijn, maarhet lijkt op naaien, En wellicht is het een gevolg van mijn opvoeding, maar in mijn tijd naaiden de mannen niet.(Behalve dat andere dan...maar ik wil je niet op slechte gedachten brengen hé.)

On moeder moest mij daar hebben bezig gezien met naald en draad...
djudedju


Vandaag gaan we niet vissen, en ik ben niet eens kwaad, het is eigenlijk wat te warm om daar in de zon te gaan zitten. Niet dat ik reclameer over het weer hé, voor een keer dat wij goed weer hebben, mag het van mij gerust nog een tijdje duren, ook al is het hier nu al meer dan 20 graden in de schaduw... Ik heb niet zo veel last van de hitte, tenzij dat ik niet goed slaap. Ik kruip graag tussen frisse lakens, en met deze temperaturen kun je de lakens moeilijk fris vinden. Ik herinner me dat we ooit op een van onze trektochten in La douce France in een Gîte sliepen. Het was eigenlijk een soort zolderkamer op een schuur, dus al goed doorbakken van in de zon staan, en het bed was eigenlijk een grote lange bak, met daarin het enen matrasje tegen het andere, Eén bed voor wel dertig man als het ware... We waren er gelukkig helemaal alleen, en toen ik ook daar de slaap niet kon vinden, door de warmte, kon ik in ieder geval steeds verder en verder rollen naar een telkens iets "frissere" plaats in de grote sliete... Ik heb nog nooit zo ver van Anny geslapen in hetzelfde bed...

's Morgens had het gerijmd !!!! We moesten naar beneden de trap (buiten op de gevel)af, en ons wassen onder de pomp....brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!! Maar een uur later was het alweer snikheet. Nu ja, we zaten daar in hoge heuvels (Haute Auvergne - Cantal), misschien vandaar de koude nachten?

Gek, dat bijna alles wat er nu gebeurd mij doet denken aan dingen uit het verleden... Het bewijs dat we oud worden? of het geluk zo'n schat aan herinneringen te hebben? Ik heb het al gezegd dat ik mijn geheugen, met al mijn belevenissen, al mijn boeken en noem maar op, koester als een grote schatkamer... Het is een boek op zich, met ontelbare avonturen (of avontuurtjes als je dat liever hoort) en herinneringen... Met het voordeel dat het helemaal te herbeleven is, je moet alleen terug gaan in de tijd, en je ruikt, voelt en ziet weer alles voor je ogen... Ik moet maar in gedachten weer plat op mijn buik gaan liggen op die klip in Madeira om heel ver beneden me de zee te horen, en ik voel het meteen weer in mijne buik dat ik toch wel wat hoogtevrees heb...als het maar hoog genoeg is...

Ik ga moeten stoppen... de coiffeuse wacht op mij ....
tot de volgende???

(foto van de Cantal hierboven)

maandag, juni 29, 2009

Welle, dé rommelmarkt...

Orval et son verreImage via Wikipedia

Gisteren heb je misschien verbaasd vastgesteld dat er geen blog was...Nee, ik ben niet ziek, ik was er gewoon eventjes niet,ik was gaan rommelmarkten, op de grootste (???) rommelmarkt, met meer dan 800 standen...
Nee, ik heb ze niet allemaal gedaan, helemaal niet, misschien iets meer dan 100, maar dat was dan ook niet de hoofdzaak ...
De hoofdzaak is dat die dag jaarlijks de dag is waarop we samen met Jef en Lut gaan rommelmarkten en gaan bijpraten. En nadien eens lekker gaan eten.Kortom een uitgebreid en gezellig bezoek, met als basis de rommelmarkt van Welle, het geboortedorp van Lut, en heel dicht bij waar ze nu nog wonen.
We hadden al wel eens gemaild met elkaar, ook al eens getelefoneerd, maar het was een jaar geleden dat we nog eens bij elkaar waren, dus er was gespreksstof genoeg.
Misschien heb je gisteren op het nieuws (VTM) ook de beelden gezien van de rommelmarkt te Welle? We waren er niet zichtbaar, maar Anny zag de camera passeren terwijl wij gezellig in een cafeetje zaten te genieten van een heerlijke Orval. (Lut en Anny dronken minder serieuze dinges)
Het was heel mooi en warm weer, een beetje tot onze opluchting, want toen we hier vertrokken, was het ook zo mooi, dus deden we geen jas mee, het was immers warm genoeg...Maar toen we aan Brakel kwamen, was het er mistig en een stuk frisser, en het bleef mistig tot we bij Jef waren. Terwijl we daar vlug nog een kopje koffie nutten, trok de mist gelukkig ook daar op, en het was hemels warm, bijna te warm weer.
Anny en Lut deden de duurste aankoop! Er was een stand van een dame die haar auto en een daar gemonteerd raam aan het kuisen was, die hen onverbiddelijk aantrok... en ja hoor, het kuisgerei werd aangekocht! Hopelijk gaat het inderdaad zo goed als bij die dame, dan zal het fantastisch zijn, en hoef je de ramen niet meer te zemen, zijn ze meteen droog en rein en zonder strepen...afwachten maar.
Ik kocht er een paar kleine boekjes over knutselwerkjes, kwestie van mijn functie als lesgeven degelijk te kunnen waar maken, hé.
Verder was het vooral babbelen en bijpraten. gezellig, alleen onderbroken telkens Lut of Jef een van hun oude kennissen ontmoetten. Dan was het ook daar weer eens even bijpraten.
Rond 13.30 uur zijn we aangeland bij het restaurantje waar we ieder jaar gaan eten, en ook nu weer was het heel lekker en heel gezellig.
Kortom, het was een heerlijke dag,een gezellige dag, een prachtige start van een hele drukke week. Drukke week, want deze namiddag ga ik les volgen in Oudenaarde, hoe maak je een dreamcatcher. Deze voormiddag moet ik Ewoud gaan afhalen van de school in Zottegem, morgen gaan we vissen, woensdag zal er wellicht weer geen blog zijn, want dan gaan we naar Dadizele met Luc (vissen) en Cecile...Ook weer een gezellige uitstap er van maken. Donderdag gaan we dan op ziekenbezoek naar Georgette die in het UZ te Gent ligt. Vrijdag is (voorlopig) nog vrij... en zaterdag gaan we gewoontegetrouw naar tanteke...Je kunt niet geloven hoe druk het is als je niets te doen hebt.
(Je hoort dat van alle gepensioneerden !!!)

Ziezo, dat was het weer voor vandaag... Ik hoop dat jullie ook zo'n heerlijk weekend achter de rug hebben!

tot de volgende ?

zaterdag, juni 27, 2009

Beautyfull Russian women

25 Jarig jubileum Pastoor Verhoeven in BeugenImage by Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) via Flickr

Ik weet niet of jij ook een mailbox hebt op Yahoo? Maar zo ja, dan zul je zeker ook al de publiciteit op je scherm hebben gekregen, op het ogenblik dat je het laatste mailtje delete... Meet Beautyfull Russian women ! Het leukste staat er net onder in het zelfde kadertje: Trial !!!

Je kunt dus niet alleen per postorder mooie Russische vrouwen bestellen, je kunt ze ook nog eerst eens even uittesten...of interpreteer ik een en ander verkeerd???

Niet doen! Ik las gisteren dat 4 op de vijf Russen sterven tengevolge van een alcoholprobleem. Zul je zo maar een vodkaschuit in huis halen...

Maar genoeg gelachen, eigenlijk is dat een triest fenomeen, die er op wijst dat ofwel de Russen denken dat wij veel rijker zijn en veel breder leven, ofwel, dat het werkelijk zo is dat die Russische vrouwen alles op alles zetten om in het rijke en vrijere Westen te kunnen geraken. In beide gevallen is het erg. Ik denk persoonlijk dat het laatste jammer genoeg het juiste is, want de vrijheid in Rusland lijkt na een korte opflakkering, weer steil bergaf te gaan... Als Poetin een kunstenaar doet gevangen zetten omdat hij een portret had gemaakt van Poetin als vrouw, dan wijst dat niet op een land met veel vrijheid en tolerantie.

Maar is dat wel juist?
Projecteren wij niet veel te veel ons idee van vrijheid op de anderen? Ik heb je al eens verteld van een Frans schrijver die voor het communisme in China reisde, en het nog eens over deed na een twintig tal jaren communisme...De man sprak niets dan lof over de enorme toename van vrijheid. China is nu net een land waar wij, met onze kijk op de zaken niets dan beperkingen van de vrijheid zien...
Maar wat is vrijheid ?
Dat is niet iets dat je zo maar kunt vastpakken, op je pupitre zetten en zeggen: "Voila: De Vrijheid!"...
Vrijheid is je vrij voelen. Wat dat ook mag betekenen. Als je uit een systeem komt waar je telkens op je knieën in het stof moet gaan liggen als de eigenaar van je grond passeert, dan is vrijheid het moment waarop je dat niet meer moet doen. Ook al moet je nog net zoveel pacht betalen, en ook al hang je met lijf en ziel vast aan die landeigenaar. Na enkele jaren pas zal men dat met lijf en ziel vasthangen opnieuw gaan voelen als een dwang, als een gebrek aan vrijheid, maar iedere kleine stap zal als een enorme bevrijding gevoeld worden.
Vrijheid, de ultieme vrijheid bestaat niet! Kan niet bestaan, of je hebt geen samenleving. Van zodra je wilt samenleven met anderen, moeten er bepaalde regels zijn om die maatschappij te laten ronddraaien. De verplichting rechts te rijden met je auto is iets wat niemand zal aanzien als een beknotting van de persoonlijke vrijheid, maar eigenlijk is het dat wel. Het is een reglement, een opgelegd keurslijf.
De vrijheid die wij nu, hier, hebben, is er ook stap voor stap gekomen, en iedere maal er een nieuwe verovering is gekomen, is dat gezien als het bereiken van DE vrijheid. Maar stel je voor dat je een volk hebt die qua levenswijze nog in de middeleeuwen leeft, en je geeft die van vandaag op morgen de vrijheden die wij kennen, denk je dan dat die maatschappij zou kunnen bestaan? Vergeet het !
Vrijheid moet je ook leren!
Met andere woorden vrijheid is eigenlijk ook voor een groot stuk zelfdiscipline. Je zelf de regels opleggen die er nodig zijn om de maatschappij te laten werken.
Hoe durven wij ons dan veroorloven te oordelen over de vrijheid of onvrijheid in een ander land ?
Het is niet omdat er enkelingen zijn die voortdurend knibbelen aan hun levenswijze, dat die levenswijze op dat moment voor de meesten niet het echte gevoel van vrijheid vertegenwoordigt.

Maar in deze maatschappij gebeurt er iets verscheurends! We hebben de media die via schotelantennes en dergelijke grensoverschrijdend zijn, we hebben internet en noem maar op! Al die dingen projecteren nu de situatie van die anderen in onze huiskamer, en de onze in hun huiskamer. Dat kan niet anders dan een schok veroorzaken!
Wij beoordelen hun situatie geprojecteerd op onze manier van leven, en zij zien ons daar dingen doen die bij hen ondenkbaar zijn.
Dat bepaalde volkeren ons als bezetenen van de duivel beschouwen vind ik een beetje normaal, als ik denk aan de histories die ik hoorde van mijn ouders en groottantes, en dat stel tegenover de huidige manier van leven, dan lijken wij, ook wij, inderdaad grote zondaars! Het was ondenkbaar in die tijd dat er toneel mocht gespeeld worden, later ondenkbaar dat er gemengd toneel mocht gespeeld worden, en nu spelen ze weer stukken met alleen mannen om duidelijk te stellen dat zelfs homosexualiteit eigenlijk normaal is... Er is nogal een evolutie geweest in de laatste zeg maar 100 jaren... Mocht pastoor Campens uit het boek van Ernest Claes hier en nu terugkomen in zijn parochie van 100 jaar geleden, hij viel op slag dood van ontratie bij het zien van al die zondigheid.
Zondigheid die wij helemaal niet meer als dusdanig ervaren.
Die zelfs door de kerk niet meer als dusdanig veroordeeld wordt.

Maar veel van die landen die wij nu betichten van gebrek aan vrijheid, hebben de vrijheid die onze grootouders hadden, en leven ook nog in een maatschappij die zo georiënteerd is als de maatschappij van onze grootouders, die toen niet wakker werden met het besef van een tekort aan vrijheid, of toch niet meer dan wij nu als we liggen te sakkeren over de hedendaagse politiekers en de hedendaagse wetgevingen, de flitspalen, de veiligheidscamera's en ga het rijtje maar af...

Vrijheid is dus ook een evolutief iets.
Laten wij dat niet vergeten, en laten wij eerst eens nadenken voor aleer wij andere landen veroordelen... Laat hen ook maar groeien, net zoals wij gegroeid zijn, en nog steeds aan het groeien zijn... Met scheuten en met terugvallen, want denk maar eens aan dictatoriale regimes die ook hier ontstonden (Duitsland, Italië, amper een zeventig jaar terug...)

Oordeel dus niet, maar probeer te begrijpen en probeer te beseffen hoe goed wij het hier en nu hebben, crisis en alles tenspijt...

tot de volgende ?

vrijdag, juni 26, 2009

Piraten afschieten

Number Ones album coverImage via Wikipedia

Volgens een belangrijke Oostenrijkse krant is er een nieuwe "sport" ontstaan bij de Russische rijken. Ze gaan voor de lol Somalische piraten gaan afschieten.
Alleszins iets "sportiever" dan zeehondenbaby's neerknuppelen, die piraten kunnen tenminste terugschieten...Ten zij die hele rijken het heel sportief doen met langeafstandskanonnen of zoiets.
Maar, het zijn en blijven mensen, die men gaat afschieten als konijnen.
Ik kan helemaal de piraterij niet goedkeuren, ver van, maar dit antwoord kan alleen leiden tot een escalatie van de moeilijkheden. Tot op heden zijn er nog maar weinig slachtoffers gevallen, en werden de bemanningsleden met de boot teruggegeven aan de eigenaar, na betaling van een dwangsom. Nu zou dat wel eens anders kunnen worden.
Als die piraten weten dat zij neergeschoten worden als loslopend wild, zullen zij wellicht ook minder eerbied hebben voor een leven.
Het doet mij denken aan boek dat ik ooit las, waarin een gevangene op een onbewoond eiland werd losgelaten, één dag voorsprong kreeg, dan kwam de "jager"... In het boek kwam het tot een onwaarschijnlijk goed einde, en won uiteindelijk het "wild" het van de jager, maar uiteindelijk is het goede einde ook hier een doodslag... ook al is het uit een soort wettige zelfverdediging.
Ik heb geen idee van de normen van de Somaliërs, maar als er daar, zoals bij vele andere volksstammen, een cultuur van weerwraak, vendetta, eer herovering heerst, dan is het verhaal nog lang niet ten einde, en gaan we naar een soort kleine oorlog.

Met als enig slachtoffer de mens, in al zijn onnozelheid (en ik bedoel dit niet in zijn oude betekenis van onschuldigheid).

In het bovenstaand gaat het natuurlijk heel ver, op leven en dood, maar ergens zien we dit hele dagen in afgezwakte vorm rond om ons gebeuren. We hebben bijna allemaal de reflex van terugslaan. Jij hebt mij geraakt, ik zal jou ook wel krijgen. Zelfs over de meest futiele dingen, maar ook dat escaleert gewoonlijk, en stopt niet met de terugaktie! Nee, want die "wraak" moet net iets zwaarder zijn om echt te tellen als wraak, dus voelt de oorspronkelijke dader zich weer gepakt, en komt er weer een reactie op deze daad, en zo gaat het maar door, en soms gaat het zo ver dat het leidt tot blijvende ruzies, slaan en zelfs soms tot doodslag.

Sla je krant er maar eens op open, het staat er vol van!

Vanmorgen las ik in mijn computerkrant het overlijden van Michaël Jackson, gisteren dat van Yasmin, eergisteren dat van Van Miert... Bekende mensen die met hun dood het nieuws halen. Ook al is die dood in feite niet erger dan de dood van jan met de pet van achter de hoek. En misschien zal het verdriet om het verscheiden van Jan met de pet zelfs dieper en oprechter zijn, dan van sommige van die bekende figuren, waar het verdriet soms vooral dient om in de etalage te staan...

Eigenlijk vind ik dat een dergelijk bericht maar pas zou mogen bekend worden, nadat de familie en de vrienden sereen hebben kunnen afscheid nemen. Afscheid nemen is iets intiems, hoort niet thuis in de publiciteit, mag niet ontaarden tot "Heb je me gezien, ik was er ook"...

Maar de media hebben geen mededogen met de menselijke kant van het nieuws, ze blokletteren met grote dikke letters dat zij zich heeft verhangen aan een boom, niet ver van het huis van haar zus. Dingen die ik geen nieuws maar wanklank vind. Het is al pijnlijk genoeg, zonder dat de wereld het nog "verheft" tot faits-divers...

Stel je die ouders voor, die broers en zussen, die niet alleen die schok moeten verwerken en het verlies, maar daarenboven nog eens geconfronteerd worden met nieuwsgierige blikken, en onbescheiden vragen en opmerkingen... Soms wordt het nog erger, en onstaan er "mopjes" over... Verschrikkelijk toch ?

Stel dat het jouw kind is? Je zit onvermijdelijk al met de vraag of je er geen schuld aan hebt, of je het niet hebt zien aankomen, of je er niets kon aan doen om het tegen te houden... en dan wordt dat leed en die zielevragen nog eens breed uitgesmeerd in de pers.

Persmuskieten rioolratten.

Kunnen jullie echt niet een beetje menselijkheid vertonen?

tot de volgende?

donderdag, juni 25, 2009

Methadon voor de peuter

Lezende vrouwImage by 23dingenvoormusea via Flickr

In het rustige Pittem in West Vlaanderen is een peuter overleden na het drinken van wellicht een flesje methadon...
Is dat niet het middel om een verslaving af te bouwen, of althans minder schadelijk te zijn dan de "echte" stuff?
Als je kleine kinderen hebt, dan mag je nog alles zo goed mogelijk wegstoppen, je moet toch ogen op je rug hebben om ze in de gaten te houden. Daarom is de job van ouder zo een verantwoordelijke job. Je weet nooit op voorhand wat kinderen gaan doen, ze leven in een wereld die voor hen nog volledig terra incognita is, en exploreren heel de omgeving. Dat exploreren is heel letterlijk te nemen, ze verkennen niet alleen, ze proberen alles en proeven alles. Daarom weet iedere moeder dat ze zeep en reinigingsmiddelen en zo op een quasi onbereikbare plaats moet zetten, en medicamenten zitten op de gevarenlijst nog enkele treden hoger.
Ik weet niet wie de ouder(s) waren die voor het kind zorgden, ik weet niet in hoever zij (gezien de methadon) wel degelijk in staat waren om werkelijk voor een kind te zorgen, maar nog eens, het kan best een ongeval zijn, waarbij de peuter op een voor hem onbereikbare hoogte toch er in slaagde het middel te pakken te krijgen.
Dat zo'n middel niet in een flesje zit met een kindvriendelijke dop er op, begrijp ik niet goed. Volgens mij horen dergelijke stoffen zo veilig mogelijk bewaard te worden, ook al vanuit de fabriek gezien!
Maar het is te laat de put gedolven...
Het kind is er niet meer, door onachtzaamheid, onoplettendheid, onverantwoordelijkheid of wat de reden ook mag geweest zijn...
En het verdriet om het verlies van een kind is al zo immens.
Als daar dan nog bij komt dat je je voortdurend zit af te vragen of je het, met wat meer aandacht, had kunnen voorkomen, dan is het leed wellicht nog veel zwaarder om dragen.
Ik heb meelij met het kindje, maar bijna nog meer met de ouder bij wie het is gebeurd.
Wie het niet meemaakte heeft er geen idee van hoe erg het is om een kind te zien gaan.
Als je kijkt in de natuur, dan zie je dat zelfs apen en andere dieren treuren als hun kind sterft, het is blijkbaar een universeel gegeven dat het sterven van een kind pijn doet, wellicht omdat het ingaat tegen de natuurlijke gang der dingen. Het is eerst de oude die moet gaan, niet de jonge.
Iedereen probeert zijn leed te verwerken op zijn manier, maar eigenlijk is er geen manier.
Het doet pijn, en die pijn verliest hooguit zijn scherpste kanten, maar de pijn blijft.
Ook die pijn bestrijd ik op dezelfde manier als mijn lijfelijke pijn. Bezig zijn. Niet toegeven aan de dwanggedachten van de pijn, 't zij lijfelijk, 't zij geestelijk. En als troost rondzwemmen in de mooiste herinneringen die je hebt aan je kind.
Maar net zoals niets honderd procent werkt voor je lichamelijke pijn, is er ook niets dat 100% werkt voor je hartepijn. Je kunt het alleen zo goed mogelijk wegduwen in het diepste hoekje van je geest, en het zo klein mogelijk pogen te houden.

Pijn, van welke soort dan ook, is een gek ding. Hoe minder je er op denkt, er mee bezig bent, hoe minder je het ook voelt, maar het is er nog wel, altijd en alomtegenwoordig.

We leerden indertijd in onze catechismus: God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen... Ik weet niet of dat juist is, maar bij pijn is dat wel zo.
Ik zou hier weer eens dwars kunnen gaan liggen over dat God is overal... we leerden ook over de hel, dus God is daar dan ook ? Maar de hel, dat is de eeuwige afwezigheid van God, en het pijnlijke van het gemis... Is hij er dan toch niet?
Dergelijke dingen maken dat ik op een bepaalde manier God anders heb leren zien, het immense verdriet en het geen antwoord hebben of vinden... Het is moeilijk te geloven in de "Goede" God, als je een kind verliest. Ik ben het geloof niet kwijt, maar mijn begrip over God is fundamenteel veranderd...
Ken je de Jeffersonsbijbel? President Jefferson had in zijn bijbel alles geschrapt wat verhaaltjes waren en wonderen, tot hij alleen de essentie van het geloof over hield. Deze (zeer dunne) bijbel is op een zeer kleine oplage ook indertijd gedrukt.
Ergens gaat mijn geloof ook wat in die richting... weg van verhaaltjes en wondere verhalen.
Op die manier heb ik terug mijn evenwicht gevonden, en kan ik weer leven met de mensen en met God.
Daar past dan ook geen kerk bij, geen organisatie, alleen geloof en aanvaarden.
De essentie

tot de volgende ?

woensdag, juni 24, 2009

Valse naaldjes voor diabetesspuit

December 7 2007 day 57 - Diabetes and zenImage by DeathByBokeh via Flickr

Tot mijn verbijstering las ik dat er valse naaldjes in omloop zijn voor de zo nodige diabetesspuitjes...
Eerst dacht ik dat de medicijn vervalst was, maar het gaat gelukkig alleen maar over de naaldjes. Niettemin is dat op zich al heel erg, want die dingen passen niet goed op de spuit, daardoor is het aanbrengen veel moeilijker, verliest men de noodzakelijke steriliteit, en zitten er veel patiënten met ontstekingen en ongewenste reacties op de spuitjes.
Als ik een bakje kersen koop, of aardbeien, en ik stel vast dat al de zichtbare vruchten van superieure kwaliteit zijn, en dat daaronder veel minder mooie vruchten zitten, dan voel ik me bekocht.
Maar in het geval van de spuitjes is het bedrog eigenlijk veel erger! Daar gaat het hem over een geneesmiddel dat je koopt bij de apotheek, en dat is sinds oudsher een vertrouwenspersoon... Men ondergraaft dus niet alleen het vertrouwen in een medicatie, maar mede in een vertrouwenspersoon.Bovendien is een diabetes patiënt iemand die veel moeilijker geneest dan een ander, en een ontstoken wondje is bij hem of haar veel erger dan bij u of mij.
Ik vind dat erg.
heel erg.

In ons Belgisch systeem is de huisdokter ook zo'n vertrouwenspersoon, en als je om een of andere reden geen vertrouwen meer hebtin die persoon, dan neem je een andere huisdokter. Je doet dit met enig overleg, je gaat eens luisteren bij mensen die je kent en die je betrouwt, om te horen welke dokter zij hebben, en of ze er tevreden bij zijn... In die zelfde rangorde komt de apotheker ook in het lijstje te staan van vertrouwensmens, nu veel minder dan vroeger, maar niettemin, het is nog steeds iemand waar je bij ten rade gaat in zaken van gezondheid, dus in zaken van groot lichamelijk belang. Vroeger was die rol nog veel groter, toen de apothekers nog veel meer eigen preparaten maakten, en er sommigen waren die heide en ver beroemd waren voor een middeltje tegen x, en een ander had dan weer iets tegen haaruitval dat heel goed werkte en ga zo maar door... In die tijd ging je - veel meer dan nu - soms alleen naar de apotheker, en vond je eigen kwaal niet de dokter waard, maar dan was die apotheker in werkelijkheid je geneesheer, in de werkelijke zin van het woord.

Nu zijn de medicamenten meestendeels fabrieksproducten, en lijkt de apotheker veel meer op een winkelier dan nog echt op wat wij zien als apotheker. Door de veranderende wetgevingen zien zij zich ook steeds meer verplicht om producten te verkopen die we niet echt als apothekersdingen zien... Shampoo, gezichtcrèmes, bruiningsmiddelen zonder zonnen en noem maar op...

Als er dan nog enkele voorvalletjes zijn zoals nu met die naalden, dan vrees ik dat het vertrouwen in de apotheker wel heel erg zou kunnen verminderen, om niet te zeggen verdwijnen.
Dat is erg, omdat ze toch met heel verantwoordelijk werk bezig zijn!
Hoe vaak heb ik al niet gehad dat de apotheker mij vroeg of het wel zeker was dat ik dat of dit middel moest innemen, of is die dosis wel correct? Als ik er geen zeker antwoord op had, dan telefoneerde hij naar de betrokken dokter, en dan bleek in enkele gevallen dat de dokter een foutje had geschreven... In de meeste gevallen wist ik wel of het juist was of niet, maar dat is lang niet altijd het geval, en bij sommige mensen kunnen ze wellicht niet op de patiënt zelf terugvallen, maar moeten ze steeds naar de dokter bellen om uitsluitsel te hebben. Dat bellen hoort dan bij de service van het huis... We staan er niet bij stil, maar zij doen het toch maar!

Vertrouwen is volgens mij een heel belangrijke lijmsoort van de samenleving.
Ik had in mijn werk ook een vertrouwensjob, en je kunt dat vertrouwen heel vlug verliezen, je moet echt heel goed je werk doen, geen of bijna geen fouten maken, of je bent zo het langzaam opgebouwde vertrouwen kwijt. Als het zaken waren waarvan ik niet zeker was van het resultaat, dan zei ik dat dan ook reeds bij het eerste gesprek. Want zeg je dat niet, dan verwacht men een goed resultaat, waar dit helaas niet altijd mogelijk is.

Dus vertrouwen is iets wat je niet zomaar krijgt, of zo maar hebt... je moet het opbouwen.
en dan komen er van die idiote naaldjes...

Vandaag las ik nog zoiets, wat ik schokkend vind! Iedereen kent die voedingswaren waar ze zoveel reclame maken omdat ze probiotica bevatten... Probiotica zijn in feite een soort goede bacteriën, die normaliter goed werk verrichten in je darmen. Klinkt positief, en is ook positief, maar wat blijkt? Bij bepaalde mensen zijn die probiotica dodelijk giftig ! Iemand die bijvoorbeeld last heeft van zijn pancreas, kan die dingen beter niet nemen, en zo zijn er nog een paar ziektes waarbij je veel beter die dingen kunt laten.

Ik laat het de facto! Ik probeer zoveel mogelijk al die voedingswaren te vermijden waar ze een geneeskundige werking aan toeschrijven. Of het is waar, en dan neem je medicamenten op een veelal onverantwoorde manier, of het is niet waar en dan betaal veel te veel. Maar wellicht is het wel waar, en nemen nu duidzenden mensen probiotica en anticholesterolmiddelen die het helemaal niet van doen hebben, en wie weet wat dit op termijn zal veroorzaken??? Hou het natuurlijk als het natuurlijk kan, neem medicijn als je het nodig hebt, en anders niet! Je weet niet of ooit de dag komt dat je het werkelijk nodig hebt, en dan werken die kleredingen niet meer omdat er gewenning is...

tot de volgende ?

dinsdag, juni 23, 2009

't Zonnetje schijnt zo heerlijk schoon

houten badkuip - eigen fotoImage via Wikipedia

't vogeltje zingt op heldre toon...
Liedje van héél lang geleden...Naar ik mij meen te herinneren was het een van de hits van de zaterdagse wasdag.
Wij hadden nog geen badkamer, en iedere zaterdag werd de "basseing" een zinken waskuip, op de keukenvloer gezet, ons moeder deed er warm en koud water in, en één voor één moesten wij kinderen dan het bad in. Dat was een soort familiegebeuren, en ik herinner me dat ik dan op vaders knie zat mee te zingen met al die heerlijke oude vlaamse liedjes uit vaders repertorium... Mijn Vlaandren heb ik hartelijk lief, 't Zijn weiden als wiegende zeeën, al die zullen de kaperen varen, 't Was in de mei, de blijde mei... en ga zo nog maar een tijdje voort. Die liederen zijn in gouden letters in mijn hart gegrift, en een groot stuk van mijn liefde voor mijn Vlaenderland dank ik aan al die mooie liederen... Hoe zal ik ons kindeken douwen, Een smidje in zijn smisse, sjongejongejonge ik wed dat er nu heel wat jongere mensen stom naar die tekst zitten te kijken, terwijl in mijn hoofd en hart de melodieën zingen...
Ik hoor nog het stoveken zingen en een enorme hitte verspreiden in de kleine keuken, ik voel nog hoe ik gewikkeld in een grote handdoek op vaders knie zat... De uitvinding van onze badkamer heeft meteen het einde betekend van een stuk gezellige familiale warmte. Misschien was het niet zo hygiënisch als de douche van nu, maar het was veel gezelliger.

Je ziet het al aan het meubilair...In de badkamer is alles gericht op koude hygiëne, witte koude tichels, een wit bad...blinkende kranen en een doucheslang die dreigt je te wurgen... De keuken van vroeger was heel anders, veel gezelliger, met mooie tichels op de grond, in de ene hoek een grote wassteen met pomp en met een kraantje (alleen koud water!), daarnaast het gasfornuis, waar de ketels op stonden waarin het water gewarmd werd voor de waskuip... Tegen de muur stond het kleine kacheltje rood te gloeien en te zingen, op de schoorsteen hing het kadertje met Onze Lieve vrouw van Smarten... en aan het raam stond de keukentafel, en rechts daarvan zat ik, op vaders knie...te zingen. Ik zong altijd veel te enthousiast, te luid, gewoon omdat het zo plezant was. Ik hoor ons moeder nog zeggen "zo luid niet", maar ze lachte er bij, want die zaterdag dat was zowat het familiemoment van de week. Vader was immers niet zo vaak bij ons, hij was reeds vroeg gaan werken, en 's avonds moest hij vergaderingen gaan geven, zodat de gezellige avonden dat we allemaal thuis waren wel heel zeldzaam waren...

Misschien zijn het juist daarom blinkende parels in mijn geheugen.
Ik denk dat mijn jongste zus dit niet meer, of niet meer bewust heeft meegemaakt, dat toen de vermaledijde badkamer er al was. Ik zeg nu wel vermaledijd, maar op het moment dat die er kwam, voelden wij ons plots modern en mee met de moderne tijd... Pas nadien besef je wat je er voor verloor. In het begin dat we getrouwd waren, woonden we weer in een huis zonder badkamer, en kwam de "bassin" weer in de keuken op de vloer te staan... Maar de sfeer was toen een heel andere dan toen... Wat wil je, jonggetrouwd in de keuken stoeien...Ook plezant, maar weet je, ik heb meer heimwee naar die tijd van de liedjes dan naar die begintijd van ons huwelijk. Misschien omdat die kindertijd weg is, en het huwelijk er nog steeds is? Misschien heeft ook hier mijn herinnering de zaken weer bijgekleurd, en het veel mooier gemaakt dan het toendertijd echt was...Maar ik voel nog de warme handdoek rond mijn lijfje en de knieën van mijn vader, zijn grote handen die me veilig vasthielden...

Met het te schrijven voel ik me een beetje terugglijden in de tijd, zie ik het gezicht van Pa weer zonder rimpels, zie ik hem weer met zijn alpinomuts in plaats van de latere pet. Zie ik mijn zus met krullen, krullen die er alleen in de onderste helft van haar haar waren, boven op haar hoofd was het strak gekamd... Wellicht was dat toen de mode.

Wat een rijke mensen zijn we toch, dat we zoveel schatten hebben in ons geheugen. Oud worden is geen straf, het is een zegen, een langzaam opbouwen van een hele bibliotheek aan herinneringen. Herinneringen waarvan de confrontatie met mensen die deze deelden, mij heeft geleerd dat die herinneringen wellicht op een of andere manier werden bijgekleurd...Onbewust, wellicht dat er een soort gouden glans op komt door het voortdurend oppoetsen er van? Dat lijkt mij een mogelijkheid, want geef toe, een mens koestert zijn leuke herinneringen, en probeert de andere zorgvuldig te vergeten of toe te dekken onder grote dikke stenen van spijt of verdriet.

Dat komt omdat die leuke herinneringen je nu nog doen glimlachen, en die andere doen je nu nog wenen...en dat laatste is zo'n trieste bezigheid.

Maar wellicht is er niets in het leven echt zonder doel. Ik ben als kind veel ziek geweest, en heb toen leren vechten, leren weerstand bieden. Ik wou niet ziek zijn, ik wilde spelen en ravotten zoals de anderen, ik wilde die verscheurende hoestbuien niet hebben, en ik maakte er me er woedend op, en daardoor moest ik nog meer hoesten. Maar ik heb dan geleerd te vechten, wat me nu nog steeds goed van pas komt. Ik herinner me dat ik enige tijd geleden een cursus schilderen volgde binnen ziekenzorg. Ik was ook toen weer de enige man, en de vrouwen die er waren waren ook langdurig ziek. Ik hoorde ze ondereen vertellen over wat ze allemaal deden, en stond stomverbaasd, zij waren net als ik pijnpatiënten, maar ik kan en kon dat allemaal niet! En zij zaten dan heel de tijd te jeremiaden. Eén keer heb ik hen dat gezegd, mijn verwondering uitgedrukt, en hun klagen was gedaan...ze durfden wellicht niet meer. Maar klagen helpt je niet vooruit, in tegendeel! Het enige wat echt helpt is bezig zijn, je gedachten zetten op andere dingen dan die pijn, dat helpt wel !
Dat is iets wat ik, in de hobby wil meegeven aan de mensen, dat pijn naar de achtergrond schuift als je bezig bent met iets wat je graag doet. Het speelt geen rol wat je doet, als het je maar helemaal in beslag neemt, dan heb je geen tijd om de pijn te laten je leven vergallen. Dan ben je de pijn meester.
Dat hoeft niet thuis te horen in het knutselen, het kan net zo goed een beklijvend boek zijn, of een heerlijk kruiswoordraadsel of sudoku, het moet gewoon iets zijn waar je al je aandacht moet aan geven.
Dat is de grote truuk van "vechten" als het gaat over gezondheid... Wie zijn aandacht op zichzelf richt, is ook de slaaf van zichzelf!

tot de volgende ?

(Ik vind geen foto van een echte ouderwetse "galvanisé" waskuip...)