een beetje zoet ???

Als ik hier naar de naam van mijn blog zit te zien, dan lijkt het zure mij nogal te overheersen. Ik heb al heel wat gal gespuwd, en eigenlijk heel weinig gesuikerd.

Vandaag wil ik proberen dat eens anders te doen, ik zeg wel proberen, want ik ken mijn eigen !

Ik zou willen beginnen met een ode aan de vriendschap, want ik ben telkens weer verbijsterd over de vriendschap die ik regelmatig mag te ondervinden!
Daar vriendschap naar mijn mening geen éénrichtingsbaan kan en mag zijn, stel ik mij steeds weer de vraag waar ik al die vriendschap verdien? Vroeger kon ik heel wat mensen ten dienste staan, en kon ik veel mensen regelmatig eens helpen, maar nu, in mijn huidige staat van ontbinding (niet te letterlijk hé) kan ik in de meeste gevallen alleen maar ontvangen en veel te weinig geven. Dus zijn al mijn vrienden meer dan echte ! Het zijn supervrienden, waar ik telkens en telkens weer mag van genieten.
Ik ga niet beginnen ze allemaal op te noemen, de meeste zijn hier trouwens al meer dan eens verschenen in deze blog, maar ook aan degenen die nog niet verschenen in tekst, wil ik een hele dikke danke zeggen. Jullie weten niet wat het voor mij betekent !
Maar vooral wil ik mij verontschuldigen voor mijn gedrag van voor ik ziek geworden ben, nu kan ik het niet meer, of niet zo veel meer, maar toen ik het nog kon heb ik regelmatig tekort geschoten! Ik herinner mij de talrijke mensen die ik kon bezocht hebben in hun ziekte,en waar ik geen tijd voor maakte, de talrijke mensen die een bezoekje heel erg op prijs zouden gesteld hebben, en waar ik geen tijd voor maakte, de mensen die verdriet hadden en waar ik te laf was om bij te gaan... Ja, ik weet, ik heb er ook wel bezocht en getroost en wat dan ook, maar lang niet al wie mij op dat ogenblik nodig had...
Daarom weet ik niet waar ik die supervrienden aan verdiend heb, daarom kan mijn dank nooit groot genoeg zijn!

Naast mijn vrienden wil ik ook de "gezellen" eens in de bloemen zetten, met gezellen bedoel ik degenen die mij plezier en aangenaam gezelschap gegeven hebben, zelfs degenen die mij niet zo aangenaam waren, maar niettemin gezelschap waren en mij vele uren tijdsverdrijf boden. Ook zij zullen wellicht niet weten dat ze voor mij belangrijk waren, maar toch waren ze het. Sommigen waren eens toevallig op bezoek, anderen kwam ik tegen op straat of bij een of andere gelegenheid, en waren zo vriendelijk een deel van hun tijd te besteden aan mij.

En last but not least wil ik al de mensen bedanken die mij beroepshalve of niet, ten dienste waren, in mijn ziekte of in mijn bekommeringen op huiselijk vlak, mijn kapotte machines, mij een stuk gereedschap leenden, mij bijstonden met raad en daad.

Natuurlijk vergeet ik daarbij mijn familie niet, zowel dicht familie of héél verre, die mij soms vereerden met bezoek, een kaartje met nieuwjaar en/of kerst, of wat dan ook (bv Albert Goderis, die de stamboom van onze familie opmaakt en soms eens contact met mij opneemt -al kun je dat bijna geen familie meer noemen...) allen die ik nog niet noemde, bekenden en onbekenden wil ik danken, en ik wil mij bij hen verontschuldigen mocht ik hen eens teleurgesteld hebben door woord of daad.

En ik wil hier proberen eens een voornemen te maken ! Ik ga proberen de mensen niet meer te prijzen na hun dood, maar hen ook eens te prijzen waar ze bij zijn, en waar ze zelf eens kunnen horen hoe ik hen wel op prijs stel ! Want daar zijn we allemaal wel een beetje ziek aan hé, we prijzen veel te weinig de mensen voor wat ze goed doen, maar we laten niet na te vitten op de kleine fouten die ze maken. Zie, nu ben ik alweer in 't zure bezig. stop.

Als ik dat zo eens herlees, dan lijkt het wel de tekst op een doodsanctje, nee, mijn pijp is nog niet uit (nog lange niet hoop ik), ik wil alleen proberen in plaats van warmte te mogen ontvangen, ook eens warmte uit te stralen.

En weet je, dat werkt, echt ! Ik heb de gewoonte aangewend om goedendag te zeggen, ook tegen mensen die ik niet ken, op straat en in de winkel. Als ik oogcontact heb, zeg ik ook goedendag, en zie, sommigen wat onwennig, maar velen wat blij, zeggen je goedendag terug. Ook laat ik niet na iets te vertellen tegen vreemde mensen, als ik hen iets kan bijbrengen, zoals in de colruyt, ik zag een madamke staan kijken naar de vele kaassoorten, wat twijfelend, en ik zei haar, madam, heb je die al eens geprobeerd? die is echt héél lekker, wat pittig, maar niet te, echt goede smaakvolle kaas...Madam volgde mijn raad met een bedankje, en een paar weken nadien sprak er mij plots een madam aan, om te zeggen dat het inderdaad lekkere kaas was. Ik zou haar niet herkend hebben, maar blijkbaar had mijn vriendelijk advies voor haar meer betekend dan zo maar een opmerking over het weer van den dag....

Dat is wat ik bedoel met "gezellen", mensen die je op een of andere manier iets "deden", ook al was het maar zo'n onbenullig iets als over dat kaasje... In Auchan sprak mij eens een man aan over een bepaalde soort vis die ik aan 't kopen was. Ik explikeerde hem hoe je de vis moest bereiden, en hoe lekker hij wel was, en ik excuseerde mij voor mijn frans, zeggende dat ik eigenlijk een vlaming was...De man bleek een waal te zijn, en zei dat hij zich moest excuseren omdat hij de taal van zijn landgenoten niet kende... Kijk, zoiets onbenulligs blijft je dan bij, en dat bewijst het belang van "contact"...Laat het ons aub allemaal wat meer doen...

Vannacht heb ik wéér goed geslapen, maar ben opgestaan met veel pijn. Slapen is dus ook niet de redding, ik weet dat al lang, als ik zo vast sliep dat ik te weinig veranderde van houding in mijn slaap, dan heb ik weer eens prijs...Nu ja, alles gaat voorbij.

tot de volgende ?

Eindelijk er door...

Eindelijk heb ik de pakken mailtjes uit mijn periode zonder pc allemaal kunnen lezen en bekijken... Bedankt allemaal die mij een verjaardagskaartje stuurden! Er waren er echt héél mooie bij !

Gisteren, toen we van tanteke kwamen, reden we nog eens naar de Aldi, omdat Anny nog een en ander van doen had. Ik wandelde door de winkel, en zag plots twee platte schermen voor de pc, 19 inch groot, en in aanbieding...'t Waren de twee laatste, en al waren ze al goedkoop, ze deden er nog een hele schelle af, zodat het echt een koopje was...dus, ik zit hier nu met een GROOOOT scherm voor mij, te werken (nu ja) en met een beeldkwaliteit die veel minder schadelijk is voor de ogen. Het schijnt iets te maken te hebben met negatieve ionen of zoiets...(Bron Erwin, Dé computerspecialist van het huis !)
In ieder geval is het veel mooier en leesbaarder, al was het alleen maar door dat het groter is, maar bovendien is het ook veel klaarder van beeld ! Als ik nu naar een PPS kijk, met al die mooie foto's, dan zijn die veeeeel mooier van kwaliteit...

Ik werk nu dus weer met een pc die niet alleen hersteld en gekuist is,maar die bovendien veel verbeterd is ! ik zit niet meer op internet maar op aethernet (???) en zie het veel beter op een groot scherm met superbe kwaliteiten inzake beeldweergave. Die nu nog niet jaloers is, kent er niets van, of is veel rijker dan ikke, en dat is dan concurrentie hors catégorie. Na !

Ik ben ondertussen een overtuigde fan van ubuntu geworden ! Ik kan er omzeggens alles mee doen dat ik ook kan op windows, met uitzondering van enkele programma's die niet op ubuntu draaien, maar het omgekeerde zal ook wel waar zijn, vermoed ik. Bovendien is er voor omzeggens alles een ubuntu-alternatief, dus who cares !!!

Gisteren bij tanteke, moesten we dus eerst naar de verpleegsters toe, om de sleutel van de kast te hebben, teneinde de gewassen kleren weg te kunnen leggen... Eén verpleegstertje kwam met ons mee (nu ja, ik poogde dat mensje bij te houden, maar er was geen doen aan!) de sleutel lag bij de verpleegsters van het verdiep zelf, ze haalde dat daar op, en deed de kasten voor ons open en nadien weer dicht...
Tante stond het met grote ogen te bekijken...Waarom doen ze nu die kasten op slot vroeg ze mij...Ik wist niet direkt wat antwoorden, en zei toen maar...wellicht omdat er gepikt wordt? Tante knikte wijs, 't zal wel! zei ze....
Beneden in de cafetaria speelde de tv met groot scherm en tante vertelde wel twintig keer dat er daar een grote hoop coureurs waren...telkens weer en weer.
Ze weet, of ze ze verzwijgt, of er nog ander bezoek is geweest...Maar na enige seconden zegt ze dan dat ze het niet zo goed meer weet. De verpleegsters hebben deze keer geen nieuwe berichten over het gedrag van tante gemaakt. Misschien is ze wat braver geworden, of zijn de verpleegsters haar toeren al gewoon...

Haar stem was weer niet dat, wellicht weer wat minder adem door haar hartfalen, maar tanteke zei dat het van het opkroppen kwam, van het verdriet. Nochtans staan er geen foto's van haar geliefden meer, ze zitten in de (gesloten) kast.

Vannacht heb ik eens goed geslapen, 't heeft mij deugd gedaan. Maar ik durf nog niet terug gaan rommelmarkten. Gisteren had ik al serieuze pijn enkel en alleen van te proberen dat verpleegstertje te volgen... Daaraan zie je dat het niet gezond is van achter het vrouwvolk te lopen hé...
Voila, genoeg voor vandaag, tot de volgende ?

Rood alarm -fase 10

Op mijn verjaardag ! kreeg ik plots panne aan mijn kwampjoeter. In ene keer viel hij stil, niets dat nog bougeerde ! Geen klank, geen beeld, geen ronkske kwam er nog uit !
Subito presto naar Erwin gebeld, en gisteren kwam hij (eindelijk!) mij redden uit de grote nood!Nog twee dagen had ik wellicht niet overleefd !

Erwin bekeek, luisterde naar mijn verhaal in 't Frans ('t is een zeer goeie vriend en een waal) en vees mijn kompjoeter uiteen. Probeer eens..... geen teken van leven...
Kompjoeter volledig losgekoppeld, ventilatoren er uit, kompjoeter naar buiten, en ik achter een velopomp..Erwin richtte de luchtstraal, en al het stof waaide beetje bij beetje uit mijn komputer op ERwin. Propere komputer, vuil Erwintje...
Alles weer gemonteerd, niets....
Ieder kaart uitgehaald gecontroleerd en bekeken, weer ingestopt na verdere gedetailleerde reiniging en testing....niets...
Bij gebuur om zijn multimeter, de buur niet thuis en de meter ook niet...
Voort zoeken en proberen...plots eureka, het werkt weer !
...maar Erwin kreeg elektriek te voelen waar geen elektriek mocht zijn ! Verlies van stroom.
Boel weer open, zoeken, testen met zo'n touneviske met een testlampje in... Scherm bleek de oorzaak ! Ondertussen kwam de buur binnen met de multimeter die we dan niet meer nodig hadden, maar buur had nog een goed scherm, hij had juist zo'n plat scherm gekocht, en zijn oud stond er nog te staan. Buur om ander scherm.
Gecontroleerd, alles ok. Kompjoeter weer toegedaan en alles aangesloten...Niets meer...
Erwin begon te vrezen dat de moederkaart er aan was, dus wellicht nieuwe computer???
Eddy had compassie, maar vreesde het zelfde. Erwin stond er wat beteuterd bij, maar vees opnieuw de pc open, en begon aan een nieuwe check-up... Hij besloot de kaart voor ethernet er uit te halen, die was er laatst in gekomen bij het installeren van ethernet en ubuntu. Het spel marsjeerde !!!!!
Bleek dat ethernet kon op mijn bestaande kaart en dat de bijgestopte kaart een dubbel gebruik was die de klodden veroorzaakte... En voila ! Je kunt weer mijn blog lezen !!!! Joepie !!!!!

Ik kon Erwin wel zoenen! uren heeft hij hier gewerkt ! En allemaal uit vriendschap ! Een nieuw scherm (groter ! 17 inch) van de bovenstebeste buur ! Mensen, wat ben ik rijk ! Al die vrienden !

Oh ja, van vrienden gesproken, de courgette die ik hier aan mijn deur vond, kwam niet van Luc Courgette, Eddy vertelde mij dat hij dat gevonden had aan zijn garagepoort, en dat hij dacht dat het voor mij zou zijn... Van waar de courgette dan uiteindelijk komt is een grote vraag, en voor wie hij was nog een grotere vraag... In ieder geval eet mijn kleindochter Lieselotte nu weer verse courgettesoep, met dank aan de onbekende schenker !

Ik zit hier nu dolgelukkig te blinken achter mijne pc !

Anny is ook content, als ik hier zit, zaag ik minder zegt ze....

Ik ga stoppen, en wat spelen met mijn kompjoeter !
Tot de volgende ?

Courgette !!

Vanmorgen eens goe uitgeslapen, en toen we de voordeur opendeden, lag daar één (maar wat voor een)grote courgette!
Luc courgette heeft weer toegeslagen!
Een beetje onbegrijpelijk, want courgettes zijn nogal gevoelig aan vocht, en het heeft de laatste tijd genoeg geregend om alle courgettes van nu en de nabije toekomst te doen rotten ! Het kan ook niet dat dit de enige overlevende is, want die zouden ze (hopelijk) toch wel eerst zelf hebben opgegeten.
In ieder geval een grote dikke danke Luc !

Ik ben begonnen aan John Flanders...heerlijk wegdromen in een horrorsfeertje met oerslechte rechters, sadistische gevangenisbewakers en diergelijke...
Het eerste van de elf boeken (boekjes) is reeds ter ziele, ik heb genoten met volle teugen. En ik weet nu dat ik minstens één deeltje van mijn fantasieën te danken heb aan John Flanders...Die man heeft mij indertijd geleerd hoe heerlijk het aanvoelt om je twee voetjes van de grond te nemen en te zweven in je eigen wereld...De wereld die je zelf schept, de wereld waarin jij iedereen laat doen wat je wilt dat ze doen, de wereld waarin jij God bent... "Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten" van wie is dat weer ??

Ik heb je reeds verteld dat wij als kinderen een taal hadden waarin wij in fantasie konden leven, de tijd waarin wij het werkwoord "zallen" (in 't Oostends zaan)gebruikten, aangevend dat het niet echt was, maar echt zou moeten zijn...en dan zallen we.... Herinner jij je dat nog Claude? Ik weet, het ligt heel ver in onze jeugd terug, maar ik wou dat ik er nog een heen kon gaan, nog eens kon leven in de "echte" fantasiewereld die wij ons maakten...

De tijd dat de afgesneden tak van de wilg zorgvuldig met een pennemesje versierd werd, en dan was dat ons zwaard, met een echte damascener kling, en een snee die dwars door al de zwaarden van die slechterikken sneed, die daar dan beteuterd stonden te staan, vol bewondering voor onze wapenuitrusting. Dat die vijand op dat moment een bos onkruid was, dat kon ons niet schelen, wij hakten ze wreedaardig in twee. Nu mag dat allemaal niet meer, het onkruid is beschermd, en een tak afbreken is strafbaar. Wij speelden tussen groen, de kinderen van nu spelen tussen regelmentjes...

Wij zaten te vissen in de lak (een vijver in het Maria Hendrika park) met een stok, daaraan een twijndraadje, een lucifertje als dobber, en een regenworm aan het uiteinde vastgeknoopt. We hielden die regenworm zorgvuldig in de gaten, keken hoe de gulzige stekelbaarsjes de worm inslikten, en als hij ver genoeg binnen was, trokken wij de lijn op met het stekelbaarsje die een halve worm in zijn muil had er bij. We trokken het visje van de worm, visje in de bokaal met water, en de worm terug het water in, voor het volgende slachtoffer. Nu zijn stekelbaarsjes beschermd. Stokken zijn beschermd. En met briquets kun je geen dobber maken...

Natuurlijk, wij zijn nog wezens van uit de oertijd, we leefden van de jacht (mussen en spreeuwen) en van de visvangst (stekelingen en palingen) en wapenden ons met stokken en stenen...Barbaren, dat waren wij ! Maar gelukkig jongens, gelukkig, je hebt er geen gedacht van... Nu spelen ze met hun nintendo en sms-en naar elkaar over hun lief al zijn ze nog maar 10 jaar oud.
Zondag zag ik dat Ewoud voor straf een week zijn gsm was afgepakt.
Van mij mag het allemaal, maar ik heb heimwee naar de tijd waarin we ons nog mochten zwart maken, de tijd waarin een scheur in je broek genaaid werd, en je een hele tijd met een broek met littekens moest rondlopen, want wij hadden geen kast vol broeken...we hadden er een voor de week en een voor de zondag (misschien twee voor de week om te kunnen wassen?) maar veel hadden we er echt niet, en we hadden er ook geen behoefte aan. In de school droegen we nog een "schabbe" een stofjas in het abn, en ook daar zaten veelal stukken op de ellebogen...en we droegen kleren van onze broer die er uit gegroeid was, zonder dat wij ook maar één complex kregen. Merkkledij was nog niet uitgevonden...en mode was een onbekend begrip, zeker in de kinderwereld. NU daarentegen....


Ik heb het gevoel dat we niet alleen maar vooruitgegaan zijn... Het lijkt mij een beetje zoals een van mijn leden ooit tegen me zei: "Ooit hebben we gevochten om regenkledij te krijgen, omdat het niet menselijk was te moeten werken in van dat miezerig weer, waarin je doornat werd, ook al had het niet echt geregend...We verkregen die regenkledij, en nu mogen we werken in de gietende regen, en worden nog veel natter dan vroeger, omdat die regenkledij geen zweet doorlaat, en je nat bent van je eigen zweet in plaats van de regen... We hadden beter gezwegen dan die regenkledij te vragen."
Zo is het ook een beetje met onze vooruitgang, we zijn er ook het slachtoffer van, niet alleen de genieter.

Enfin, 'k zal maar stoppen, anders ga ik weer de moraliserende grootvader spelen...
tot de volgende ?

Een stem uit een ver verleden...

Ik heb je al verteld dat ik een heel pak boeken van Karl May op de kop heb kunnen tikken, ze zijn ondertussen bijna allemaal uit, al hoewel ik tussen ieder boek van Karl May telkens een ander boek las, om niet oververzadigd te worden... En dat zou kunnen, want ik herinnerde mij absoluut niet meer dat de schrijver regelmatig zijn missionarisneigingen op de lezer losliet in lange passages vol diep christelijke overdenkingen....Des al niettemin, toffe boeken van lang geleden.

Gisteren ben ik voor het eerst weer eens naar een rommelmarkt geweest, naar Lierde, gekoppeld aan een bezoek bij Bart en Els en de kinderen.

En daar vond ik opnieuw een stem uit een ver verleden ! Ik weet niet hoeveel van mijn lezers in hun jeugdjaren verslaafd waren aan de Vlaamse Filmpjes (Flimkes?), kleine boekjes met een spannend verhaal er in. Regelmatig kwam daar de schrijver John Flanders in voor, en zodra wij die naam zagen wisten wij dat we weer een fantastisch boek in handen hadden, en waren wij aan het lezen zodra het maar enigszins kon.

Die man schreef altijd fantastische en spannende verhalen, en schreef er heel veel van!

Pas veel later hoorden wij wat over de schrijver als persoon, Jean-Marie De Kremer, in Frankrijk beter gekend onder zijn pseudoniem Jean Ray, was zelf een geheimzinnig persoon. Het is zeer moeilijk om de waarheid uit de verdichtselen rond zijn leven te halen.Een wonder man was hij zeker, en zijn oeuvre was omvangrijk.

Gisteren vond ik op de rommelmarkt een omnibus van John Flanders, met 11 verhalen in...Ik weet nu al dat ik zal genieten !

Het was geen grote rommelmarkt, maar toch was het hoog tijd dat ik mij kon zetten bij Bart. We bleven nog wat babbelen, en zijn dan rond 5 uur naar huis gekomen om te eten en mijn pillen te nemen. We zagen dat Veerle bezig was met de laatste grote stukken uit haar huis te verhuizen met een camion van de vriend van Frederik, en ik ging eens kijken hoe het er nu voor stond... Ik heb het niet gezegd, maar ik verging van het zeer, juist van die 20 meter te wandelen naar hun huis!
Vannacht heb ik wakker gelegen tot na 2 uur in de morgen, en heb dan toch nog geslapen tot 7 uur. De pijn is iets verbeterd, maar nog niet weg.
Het is toch erg wat die diarree mij heeft aangedaan !

Nu ja, een kermis (John Flanders) is een geseling waard zei ons vader altijd...
Jammer dat dit bij mij zo letterlijk is op te vatten!

Gisteren hebben we geen drasj national gekregen, voor één keer was het deftig weer op de nationale feestdag. Nu ja, ons normaal weerbeeld is naar de knoppen, vandaar dat het nu altijd regent uitgenomen op de dagen dat het zou moeten regenen...

Ik ben nu al héél lang bezig met het verwerken van een kalebas naar een soortement fantasie-dier,met behoud van een "nuttige" pot om iets in te bergen... Het was mij niet zo moeilijk om dat beest te vormen met papier maché, maar hoe krijg je papier maché met een gladde opperlaag???
Ik heb er serieus zitten op studeren, en al zoekend op internet heb ik de oplossing gevonden! Je moet gewoon eindigen zoals je begon !
Om een figuur te maken in papier maché, moet je eerst een "karkas" maken in kippengaas, dan neem je repen gazette-papier, leg dat in behangerslijm, en wikkel de plakkerige banden papier rond de karkas. Laat dat dan drogen, en dan kun je daar op je figuur boetseren met papier maché. Dat kende ik allemaal, maar ik bleef met een oneffen oppervlakte zitten toen alles gedroogd was. Welnu, je kunt het effen krijgen door opnieuw te dekken met reepjes krantenpapier ! Natuurlijk neem je dan geen lange repen, maar aangepaste stukjes papier. Simpel, maar je moet het weten!

Eens dat gedaan is, zal ik het beest in een grondverf zetten, en nadien afwerken in een fantastisch kleurenpalet. Het wordt mijn inziens een totaal nieuwe vorm van kalebas verwerking. Nochtans heb ik mijn inspiratie opgedaan bij de inca's...Zij werken weliswaar niet met kalebassen, maar gaven hun potten ook de meest fantastische vormen.

Als pot 1 af is, heb ik nu al een idee voor pot twee, nog veel meer gebaseerd op de vorm van de kalebas dan de eerste ! Wacht maar af !
Maar ik moet eerst (eindelijk) eens enkele zaken afwerken die er zo maar liggen te liggen, terwijl er nog alleen een kleinigheidje aan te doen is... Dat heb ik nu altijd! Als ik het resultaat dat ik beoogde heb bereikt, dan is de honger over, en moet ik mezelf dwingen om het echt af te werken... Ik ben dan eigenlijk al weer in gedachten bezig met het volgende werk...Dat zal wel eigen zijn aan creatieve mensen, want ik heb dat al bij velen ook vastgesteld.

Ik kan mij niet herinneren wanneer ik ben begonnen met creatief bezig te zijn, naar mijn gevoel al altijd...en al altijd heb ik moeite gehad om het af te werken, eens ik het beoogde bereikt had. Sinds enkele jaren ben ik onder meer daarvoor begonnen mijn schetsboeken bij te houden. Vroeger hield ik die niet bij, en als ik dan eens per (on)geluk een oude schets terug tegen kwam, gaf mij dat bijna telkens een stimulans om een nieuw idee uit te werken. Nu hou ik deze boeken allemaal bij, en nu en dan blader ik eens terug naar de gedachten van vroeger...

Daaraan ook zie je dat het verleden werkelijk een deel van je inspiratie is, van je leven van nu, niet alleen van het verleden. Je verleden is geen ballast, het is een voortdurende verrijking van je leven van nu. Wellicht is dat ook de reden waarom je harde schijf, je geheugen, zo netjes alles selecteert wat je nuttig is, en weg zwiert wat belastend is. Vandaar dat je altijd de ervaringen hebt over de "goede" oude tijd, het kwade, het storende is van je geheugenschijf gedeleted... Oh, het zit er nog wel ergens, maar zo ver weg dat je er bijna nooit meer aan denkt, tenzij je plots met iets uit die dingen opnieuw geconfronteerd wordt.

In Gent hebben wij ooit het museum voor volkskunde bezocht, met ma, oma voor de toen nog kleine Koen, Bart en Els... Nu nog spreken de kinderen daar soms van! Oma zag al de dingen uit haar jeugd daar plots voor zich, en vertelde ons en vooral haar kleinkinderen wat dat allemaal was, hoe het leven toen was...Wij hebben uren in dat museum rondgedwaald, genietend van het plezier dat oma had aan al die dingen van toen... Heerlijk was dat, niet alleen voor ons, maar vooral voor de kinderen en voor oma!

Als je ooit eens in Gent bent, en de tijd hebt, moet je een het museum voor volkskunde aan de kraanlei bezoeken. Na het bezoek kun je de brug weer overwandelen en een bezoekje brengen aan "Het Waterhuis aan de Bierkant", of aan het dreupelkot (in hetzelfde etablissement, een andere ingangsdeur) in het ene kun je kiezen uit meer dan 100 soorten bier, in het andere uit massa's soorten jenever... We hebben ooit eens met een grote groep in het Waterhuis gezeten elk een andere soort bier genomen, een slokje ervan genomen, en de pint doorgeschoven naar de volgende. We hadden dus in feite elk maar één pint binnen, maar wel van een hoop soorten...Wil je geloven dat we het "voelden", van eigenlijk maar één pint !

Dat museum is gebouwd in een oud begijnhof of zoiets, en je gaat van het ene huisje in het andere, terwijl je steeds binnengaat in een ander "milieu", bij de apotheker, de beenhouwer, de brouwer, de huiswever en noem maar op! Doen !!!

Voila, ik ga stoppen, ik heb je weer maar eens meegenomen naar het verleden, ik hoop dat ik je de weg heb gewezen om eens rond te struinen in jouw heerlijke momenten...

tot de volgende?

zaterdag 21 juli

Nationale feestdag...Heel absurdistan hangt nu de vlaggen uit, bij wijze van jaarlijkse grote kuis. Het leuke is dat er in ons leuke landje zoveel soorten van nationale vlaggen zijn...Je hebt een vlag voor het noordelijke deel, een zwart beest op een geel veld, je hebt een vlag voor het middenste stukje, een soort bloem, alhoewel die van het noorden beweren dat het een krokodil is, wijd bakkes en de poten verkeerd...Het zuiden heeft dan weer een rood gevogelte op een geel veld.
Daar aan kun je zien dat het noorden en het zuiden eensgezind (?) de nationale vlag hebben gemaakt, het zwart van het noorden, het geel van allebei, en het rood van het zuiden vormt de vierde vlag, de Nationale Driekleur.
In tegenstelling tot de hollanders die hun vlag horizontale strepen gaven, zodat ze de vlag kunnen verslijten tot tegen de stok, is onze vlag zo gemaakt dat het alleen de zuidelijke helft van het land is dat het eerst versleten is (Symbolisch???).

Je ziet ook aan die gegevens dat de centrumvlag zich helemaal apart opstelt, en alhoewel het eigenlijk de hoofdstad van noord én zuid zou moeten zijn, zich duidelijk van alles distanciëert...

Wellicht daarom dat én noord én zuid over precies dat stuk liggen te bakkeleien??

Weet je wat er het leukste is van alles ????
Als er ergens nog zo'n landje is, waar er verscheidene volkeren samen gedrukt zitten in één land, dan gaan onze politiekers daar eens gaan uitleggen hoe je dat moet oplossen.... Dat is net als in het land van de éénogen zijn de blinden koning!

Nu, het is in ieder geval één manier om er voor te zorgen dat die landen dan ook in een onoplosbare knoop geraken, en dat ze met een veelvoud van regeringen wortelen die voortdurend in elkaars vaarwater zitten. Van een ding zijn ze zeker ! De tewerkstelling wordt gedeeltelijk opgelost, ze hebben 4 (of meer) keer zoveel ministers als vroeger, ook 4 keer (of meer) zoveel senatoren en volksvertegenwoordigers, wat al een serieuze tewerkstelling is op zijn eigen.

Wel wordt je al vlug gewaar dat het een zeer duur systeem is die zichzelf zorgvuldig in leven houdt, en er dus voor zorgt dat er nooit een echte oplossing komt. Dat is de oplossing. Ja, dat is DE oplossing ! (Althans voor de politiekers, wij betalen hen alleen maar)

Heerlijk land dat het onze is...

De manier waarop de mensen hier kunnen overleven is heel simpel, ze vormen ieder voor zich een eigen landje, met een eigen huisje, waarop ze dan tenminste het gevoel hebben dat ze daar iets te zeggen hebben, maar dan houden ze uiteraard geen rekening met hun vrouw en/of de kinderen, die dat ook als uitvalbasis van hun onafhankelijkheid beschouwen. 't Is moeilijk...

Gisteren zag ik op Tv dat wij ook weer een pakket heel nieuwe wapens hebben in ons leger. Vroeger was ons leger veel leger, nu dus iets voller?

Omdat ons leger onmogelijk de keuze kan maken voor welk vaderland ze zouden opkomen, voor het noordelijke deel of voor het zuidelijke?, hebben ze nu besloten het leger te exporteren. Onze soldaten werken nu op den vreemde. Ze hebben daar voornamelijk de taak oorlogen te vermijden. Daar zijn ze voor opgeleid. Logisch toch ? Ieder leger bestaat toch bij de gratie van de vrede? Welke Romeinse keizer zei het al "Wil je de vrede, bereidt dan de oorlog voor" ? Maar om hier geen klodden te hebben kun je dat het best in een ander land doen. Daar hebben die romeinen nooit op gedacht hé? Wijlle wel ! Maar ja, wij hebben dan ook véééééél meer ministers, senatoren en volksvertegenwoordigers dan het romeinse rijk hé ! Daar moet toch ooit eens iets uit komen???

Gisteren zijn we weer eens naar tanteke geweest...Vorige week konden we in één kast niet in omdat de sleutel of het slot stuk waren, deze week waren de kasten afgesloten, maar was de sleutel weg....
Ikke dus weer naar de verpleegsters, die hebben iedere week de vrijdagnamiddag vergadering, dus kom ik daar iedere keer in het plenum van verpleegsters terecht...
Ze vroegen mij of de sleutel nergens verstopt lag? Nee, we hebben eens rondgekeken, niets gezien... Ja, weet je, ze werpt dingen door het raam naar buiten, weet je...Nee, dat wist ik niet. En ze verzamelt dingen, ze doet de bril van anderen mee, en zo meer... Dat was dus een beleefde term voor ze pikt....Er ging mij een lichtje op...Wij hebben al regelmatig vastgesteld dat er vreemde was bij de hare zit, altijd met de zelfde naam op! Bovendien trekt ze bij sommige dingen haar naametiket uit, of ze snijdt het uit -heeft ze een schaar????...
Enfin, 't ene woord bracht het andere mee, we leerden weer heel wat, en waren weer heel verlegen over de daden vantanteke...
Nu zal de kast altijd gesloten blijven, en moeten we iedere week eerst de sleutel halen en nadien terugbrengen naar de verpleegsters... Ik zal dus wekelijks voor het plenum moeten verschijnen. Jammer dat ik al zo oud ben hé? Al die leuke dametjes...droom droom droom (censuur !)

We zijn nog niet aan het end van ons miserie met tanteke. Gelukkig is er ook goed nieuws ! We zullen wellicht 50 à 60 % afkrijgen van de waterrekening, maar we krijgen pas over enkele maanden de officiële kennisgeving daarvan. De man vroeg of wij daar echt mee content waren...Ja knikten Chantal en ik...Het blijft toch nog een enorme rekening zei de man. Ja, maar al wat er af gaat is al winst, replikeerde ik. De man bleef bij "'t Is toch veel geld!" We mogen nog niet klagen, hij had enkele dagen geleden bij iemand moeten langsgaan waar de rekening 28.000 eurootjes bedroeg...dat is meer dan een ramp...De man zuchtte. Hij had pijn in de plaats van die mensen. Het moet een lastige job zijn....

Voila, ik ga stoppen voor vandaag, tot de volgende ?

donder en bliksem

Vanmorgen gewekkerd door "hemelse" muziek...een echt klank en lichtspel.
Ik heb moeten het licht aansteken om me te kunnen wassen en scheren (dat laatste ging ook zonder licht in mijn geval).

Gisteren naar de kapper geweest, zeven kilo haar kwijt. Voel mij veel lichter en veel beter! Ook Anny is gekortwiekt, en vol krulletjes gezet. We zijn weer goed voor een tijdje.
Bij mij is het extra kort, zoals ik het graag heb, alhoewel het nog korter mag, maar dat hoot niet meer zo... Feit is, dat ik vroeger naar de kapper moest als ik er zo bij liep als nu, en ik kom nu pas van de kapper... De enige manier om nog korter geknipt rond te lopen is zoals Bart en Frederik, afgereden met de tondeuse...Maar Anny wil niet dat ik dat doe...
Alhoewel, het komt stillekens van zelves... Iedere keer ik bij de kapper ga, stel ik vast dat ik meer en meer van mijn hoofdhuid zie... Ik lachte er mee, en zei tegen de kapper dat ik binnenkort een stukje van mijn "zij-haar" zou moeten laten groeien om over mijn bolleke te kammen. Vroeger zag je dat wel eens bij oudere mensen. Hier noemen ze dat van de "trottoir over de boulevard" kammen... Nu zie je dat bijna niet meer. Ik herinner mij er zo eentje, die als hij buiten in de wind liep, dan plots toch een kale kop had, met precies heel lange pluimen op de zijkant...Wellicht van een of andere indianenstam afgekeken?
Ook mijn baard is weer gefatsoeneerd en bijgeknipt. Ik ben gelukkig dat ik een kapper heb die baarden kan knippen, want er zijn er niet veel die dat fatsoenlijk doen.Bovendien zit dat bij hem in de prijs inbegrepen, wat bij velen ook niet zo evident is.
Dus, we lopen er weer netjes bij!

In het begin dat ik hier in Oudenaarde werkte, was er een kapper in de Neerstraat, Alex, maar iedereen noemde hem potsekaffee, omdat hij minstens twee keer in één knipbeurt zei: 'k go eerst ne potsekaffee pakken". De man knipte niet zo bijzonder, maar wel verbluffend snel (koffie inbegrepen), je was daar in 5, hoogstens 6 minuten weer buiten. Dat was wellicht de reden dat hij veel klanten had, dat en het feit dat hij geen enorme prijzen vroeg zoals andere "gerenommeerde" coiffeurs pour dames et messieurs...
Wij hebben er in Oudenaarde heel veel zo, wellicht omdat hier een zeer goeie school is voor kappers.
Geef mij maar een gewone, en vooral een betaalbare en goeie, zonder al die tierlantijntjes. Je moet weten, ik kan mijn haar niet laten wassen bij de kapper, ik kan zo niet liggen, en zeker naderhand niet meer rechtgeraken. Mijn kapper aanvaardt dat zonder meer, en trekt zelfs iets van de prijs af, omdat hij niet moet wassen...De anderen bekijken je vies, en trekken niets van de prijs af.

Genoeg over coiffeurs!

Er is hier een wonder gebeurd ! Ik heb je al over Jacko vertelt, en hoe jaloers hij is... Wel de laatste tijd doet hij dat onhebbelijke schreeuwen niet meer als ik tegen iemand praat. Hopelijk is dat een blijvende verworvenheid ! Ik heb nu een echt brave en lieve Jacko !

Ik heb je al vertelt dat men bij ons leeuweriken hield in kooien (manden met een laken in het dak). Ooit heb ik meegemaakt dat Odiel plots een heel andere, heel mooie vogel in een kooi had zitten. Je weet dat we soms mussen en spreeuwen vingen op het duivenkot bij Odiel, welnu, Odiel had die vogel in een heel strenge winter daar bij de mussen gevangen... Een mooie gekleurde vogel, met een kuif en op zijn vleugels rode vlekjes, die er precies met lakverf op gezet waren. Wij wisten niet welke vogel wij daar hadden, tot een buur van Diele ons wist te vertellen dat het een pestvogel was, en dat we het insektenvoer moesten geven. Ik herinner me niet meer wat er naderhand met die vogel is gebeurd...Maar het was een ervaring die prachtige vogel zo maar bij ons te zien!
We zagen daar met strenge winters wel meer van die zeldzame dingen! Op een winter dat zelfs de zee een stuk bevroren was, zagen we massa's vogels die uit het hoge noorden gevlucht waren en bij ons overwinterden. Ik moet nog ergens foto's hebben waarop we met een groep leden van de chiro op het ijs van de zee "liepen"...Ik zet dat tussen haakjes, want dat ijs was precies bevroren stukjes die opeen gewaaid - gedreven waren tot een dikke laag van meer dan 60 cm dik. Je kon er op lopen, maar niet stilstaan. Je moest in beweging blijven, of je zakte er door heen.
Op die foto kan je ook zien, dat ook in dat extreem koude weer, de chiroleden in korte broek bleven lopen... We waren daar fier op, de anderen vonden ons gek!

Ik heb tot op heden geen nadelen van ubuntu ondervonden, wel heb ik al enkele bijkomende programmaatjes moeten bi installeren, om te kunnen kijken naar powerpoints en naar filmpjes, maar dat gaat ook zonder een enkele moeite. Bovendien zijn ook die dingen uiteraard gratis, en ubuntu brengt ze zelf aan, je moet alleen ja zeggen en installeren. Eigenlijk gaat dat onderdeel ook al veel makkelijker dan in windows. Misschien dat mensen die werkelijk heel veel moeten doen met een pc er anders over oordelen, maar met wat wij, gewone liefhebbertjes betreft, geen problemen te melden.

Voila, ik ga stoppen, ik zie het voor het moment niet meer regenen, maar er hangt nu precies een nevel over de velden, het water verdampt op de warme grond vermoed ik... Enne...ik zie dus weer mijn landschap, de machines zijn verdwenen!

tot de volgende ?