Zaterdag 13 maart is het een jaar dat Anny is gestorven.
Toch volgens ons kalendersysteem... Als ik echter kijk naar een werkelijk aarde-jaar, dan zou het ergens rond 5 uur zondagmorgen moeten zijn...
Om maar te zeggen dat het idee van verjaren een heel kunstmatig iets is. Het heeft ook heel weinig betekenis, het lijkt of het er alleen is, om in dit geval nog eens de confrontatie aan te gaan met het verdriet. Idioot eigenlijk. Het verdriet is er niet groter of kleiner door.
Het is ook geen bijkomende herinnering.
Ik denk elke dag aan haar, en hoe ik haar mis.
Zelfs de spannenste film kan me niet verhinderen, om aan haar te denken, al was het maar " Dat had je ook moeten zien..." of het tegendeel "Daar zou jij niet graag naar gekeken hebben"... Kortom om het eens op een gekke absurde manier te zeggen: "De leegte vult mijn dagen"...
Is het dan nog niet beter dan in het begin ? Ja, de scherpte van de pijn slijt wat, nee, het lijkt wel of het gemis groter wordt met de tijd.
Ik moet straks de wasmachine weer vullen en de was doen. Iets wat ik nooit deed, dat was haar domein. Ik heb moeten uitleg vragen aan Veerle, waar moet het wasmiddel en waar de verzachter? Moet dit op 40 of op 60 ?
Koffiemaken had ik sporadisch wel al gedaan, maar ik moest in mijn geheugen krabben om me te herinneren hoeveel lepeltjes koffie en hoeveel chicorei we gebruiken... En zo zijn er dagdagelijks honderden kleine zaken die je telkens en telkens weer op haar doen denken.
En Corona maakt dan nog eens dat we uit ons normale doen zijn gerukt en nog meer worden gedoemd tot eenzaam zijn. Anders kreeg ik een belletje: "Gaan we donderdag naar Pairi Daisa ? Kom je naar de kaarting, Is er Crea? Of je krijgt een uitnodiging voor een vergadering, of ze vragen om iets voor te bereiden voor dit of dat... Maar niets gaat nog echt door.
Ach, ik weet het wel, in theorie kan ik naar Pairi Daisa, maar dat is niet hetzelfde, netjes op de paden blijven, niet eens bij elkaar gezellig tafelen in het Chinees of Russisch restaurant... eens gaan zitten op een bankje en mensjes kijken (het moeten niet altijd dieren zijn...
Nee, ze hebben zowat alles afgesneden en laten me hier zitten.
Gelukkig heb ik de hond, en de dagelijkse wandeling.
Zie ik daar - heel soms- iemand die enkele woorden wisselt.
Of ik zie iemand van Samana, en sta voor de deur met hen te babbelen.
Maar meestal moet ik mijn troost vinden in het kijken naar de eerste sneeuwklokjes, de eerst madeliefjes, en kijk, het paard staat al buiten (Nu niet meer, want paarden hebben nu hun eigen corona, en moeten ook binnen blijven (en zij hebben wellicht nog minder om naar te kijken dan ik...).
Hier zit ik dan... zo'n dertig kilo lichter. Van het verdriet ? Nee, dat denk ik niet. Van minder te eten ? Nee, dat denk ik ook niet, van het wandelen? Misschien een klein beetje. Ik denk dat het meeste komt van het feit dat ik 's avonds niet meer zit te "sneukelen"... Anny at altijd wel iets 's avonds, en dan eet je mee. Nu denk ik daar zelfs niet op. Ik denk dat daar het verlies van die kilo's zit. Je ziet, zelfs aan de zwartste kantjes zit er wel een licht randje...
Tommy ligt op mijn schoot te snurken. We hebben onze wandeling al gedaan (een kleintje, maar een 6000 stappen - want het is koud en het ziet er naar uit dat het gaat regenen...)
Als het weer wat beter wordt, moet ik nodig eens tuinieren. Ik ga bodembedekkers zetten, om het onkruid uit de tuin te houden. Als dat lukt...
Bezig zijn, bezig blijven.
Iedere morgen krijg ik vrouwelijk bezoek: de verpleegster komt mijn kousen aandoen (tegen de spataders). Dan de kippen voeren. Och ja, ik moet eten halen ook...
En dan maar klagen dat ik eenzaam ben ! djudedju
