we worden allen nat

(Het regent, het regent, we worden allen nat, wat gaan we nu beginnen ? - tekst uit een liedje uit de tijd van Toen)

Het regent. Alles is donker. Niet dat de zon nog ver onder de horizon zit, maar omdat de wolkenmassa's het licht tegen houden. In de winter zit de zon veel schuiner ten opzichte van ons, en als er dikke bewolking is, dan is door die schuine hoek, het voor de zon haast onmogelijk om werkelijk door de wolken heen te priemen.

En toch zijn de dagen al aan het langer worden ! Koud is het nog steeds niet echt. We hebben nog steeds geen vorstperiode, en zolang men ons geen vorst voorspelt, dek ik mijn vorstgevoelige planten niet af. Ze hebben meer deugd van de natuurlijke omstandigheden dan van die kunstmatige bescherming, tenminste zolang het verantwoord is. Ik zag beelden van het prachtige park in Pairi Daiza, waar ze de planten al lang in een verpakking hebben gehuld, tegen de winterkou. Daar kunnen ze niet anders. Het is niet te doen om in één dag alle planten te gaan afdekken, vooral omdat er daar ook planten bij zijn die wij in onze tuin de naam van bomen zouden geven. Maar ik in mijn tuintje, met een palm en een fatsia Japonica (ik hoop dat ik het juist schrijf), moet echt geen schrik hebben om de bescherming weg te laten tot het echt nodig is...

Anny kwam zonet het rolluik omhoog doen, en ik kijk over een trieste grijze wereld naar de grijze lucht. Alleen de takken van het geboomte zijn nu nog zwarter dan de rest van de wereld. In mijn linde hangen nog steeds enkele lijken van bladeren, die zich niet door de wind hebben laten afvoeren naar de grote compostwereld. In al dat zwart zie ik plots de helwitte bloemen van de camelia schitteren. Veel te vroeg en helemaal buiten de normale bloeiperiode !

Twee zwarte kraaien zweven door het zwarte zwerk.

(Stafrijmen zijn stapstenen waarop men met de stemme steunt)

Mijn rug is al veel beter, en mijn valling is ook bijna weg. Ik word nog weer ne goeie. (Dat had je niet gedacht hé)... Maar Anny heeft nog iedere dag veel pijn. Binnenkort mogen we weer naar het UZ, en hopelijk kan de dokter de pijn weer wat binnen de aanvaardbare normen brengen. Pijn hebben is lastig, maar als de pijn een hele tijd boven het normaal verdraagbare zit, dan is het verdomd lastig. Ik weet wat het is, en heb alle begrip. Pijn kan het leven overheersen !

Als de pijn overheerst, dan is hij altijd aanwezig, wat je ook doet of niet doet. Waar ik altijd zeg dat bezig zijn een pijnstiller is, gaat dit niet op voor pijn die alles overheerst. Die pijn kun je niet "wegdenken".

Toch loont het de moeite het te proberen, te zoeken naar bezigheden die je werkelijk interesseren, die je hele denken in beslag nemen. Want je kunt niet zo maar zeggen dat de pijn allesoverheersend is ! Als je de pijn vrij laat, dan is hij altijd overheersend. Iedereen kent het verschijnsel van de tandpijn die overgaat in de wachtzaal van de tandarts. Dat is net zoiets... Je verrekt van de tndpijn, je hebt de tandarts vervloekt omdat je zolang moest blijven lopen met de pijn, en nu, plots, zo maar, is de pijn weg, net nu er een oplossing is. Dat is een voorbeeld van de kracht van de psyche, de geest op het lichaam. Je bent je er niet van bewust, maar je geest duwt de pijn weg. Dus was die tandpijn niet echt allesoverheersend, ook al kon je hem niet zo maar wegdenken.
Je moet echt zoeken naar een of beter nog enkele hobby's, die je volledige aandacht, inzet, concentratie vergen, en die je echt graag doet. Dan heb je een voortreffelijke pijnstiller in huis !

Jammer genoeg heb je mensen die niet echt een hobby hebben, die er zich ook niet in kunnen verliezen. Dan helpt het niet. Jammer maar waar. Ik vermoed dat het bij velen een niet durven is, of een "ik kan dat toch niet", die hen tegenhoudt. Ik denk dat ik op die manier een echte gelukzak ben, ik heb heel wat hobby's, waar ik me echt in kan verliezen.

En ik denk hier echt niet alleen aan creatief bezig zijn... Ik kan ook heel intens bezig zijn met kruiswoordraadselen of sudoku... om maar eens iets totaal anders te noemen.

Echt waar, het is voor iedereen belangrijk om te leren bezig te zijn, om een hobby te ontwikkelen, en liefst zelfs meer dan één !

tot de volgende ?

beter

Gisteren veel pijn gehad. Heel de dag zware medicatie geslikt, en vanmorgen was het iets beter. Ik heb kunnen  turnen, en dat bracht ook wat soelaas. Ik heb ook weer het bed opgemaakt, kortom ik ben weer bijna in gewone doen. Ik heb nog wel pijn, maar het is binnen het verdraagbare...

Dus ben ik tevreden. Ook mijn valling is (misschien ook door die medicatie ?)  een heel stuk beter. Ik heb vannacht behoorlijk geslapen, en ook dat deed me deugd.

Kortom, ik ben weer min of meer mijn eigen zichzelven... Straks ga ik weer eens proberen verder te tekenen aan het uiltje dat me zoveel pijn heeft gedaan. Ik moet wel, want ik kreeg een heel pak bestellingen van mijn collegae van Crea Verbondelijk... Dus zit ik hier het ene uiltje na het andere te tekenen, en daarna om te zetten in pyrografie (Branden in hout).

Voor mij is dat niet echt een opdracht, want ik amuseer me daarbij. Iets meer werk heb ik gehad aan de vraag van mijn kuisvrouw. Die zag me tekenen en schilderen op grote keistenen, en vroeg of ik er zo eentje wou maken voor haar zoontje. Maar dan liefst met een dinosaurus ... Dat is heel anders dan de stenen die ik tot op heden heb geschilderd, waar ik me veeleer liet leiden door het begrip mandala. Maar ja, ik knikte (denkend: het zal wel lukken)... Ik heb er heel wat werk aan gehad, maar ik heb een echt mooi ding gemaakt, een dino die uit het ei (de kei) lijkt te breken. Eigenlijk vind ik het zelf een beetje jammer het weg te geven, maar ja, wat zou ik er anders mee doen? Het hier ergens leggen tussen al die andere mooie dingen die hier staan? Je zou het wellicht niet eens opmerken.

Nu gaat het een kind gelukkig maken, en wat is er mooier dan dat idee ?

Ik heb al zoveel van die kleine werkjes weg gegeven... Soms kom ik het jaren later dan plots weer tegen, soms op een heel onverwachte plaats. En iedere keer  is dat dan een aangename verrassing. En haast iedere keer sta ik dan weer een beetje verwonderd te kijken dat ik zo'n mooie dingen maakte. Ergens heb ik toch wel wat kunst in mijn bloed zitten, ook al voel ik mezelf niet echt een kunstenaar, veel eerder een hobbyist, iemand die plezier heeft in het maken van mooie leuke dingen.

Ik heb gebeeldhouwd, ik heb geschilderd, ik heb getekend, ik heb wat gedichtjes geschreven en heel wat leuke stukjes tekst geproduceerd, kortom, ik voel me heerlijk op heel wat vlakken van wat men kunst zou kunnen noemen... Eén ding van de kunst is mij volkomen vreemd: ik ken geen noot muziek. Ik hoor het graag, ik zing (nu ja) ook graag, maar ik kan geen muziek maken. Ik heb wel pogingen ondernomen, ik kocht ooit een mondharmonica, en een melodica, maar noch uit het een, noch uit het ander weet ik een deftige noot voort te brengen. Het enige instrument dat ik ooit bespeelde, was in de Chiro, daar blies ik op de klaroen...en daar hoef je niet echt muziek voor te kennen.

Ik zou dus wel kunnen muziek spelen, mochten instrumenten heel logisch in elkaar zitten: hard blazen of hard wrijven voor hoge noeten, zacht wrijven of blazen voor lage noten... Dan zou ik de melodie kunnen naspelen, zonder me bewust te zijn van noten, gewoon op het gehoor, krek zoals ik zing... Niet dat dit schitterend zou zijn, maar ik zou me al heel gelukkig voelen dat ik dat toch zou kunnen, want nu rest me alleen de klaroen van toen. Nu en dan zie ik een klaroen liggen op de rommelmarkt... Zou ik het nog kunnen? Ik vermoed van niet. Zelfs de didgeridoo is voor mij niet makkelijk te bespelen...

De muziek is dan ook een van de weinige dingen waar ik me ongelukkig om voel... Ik kan het niet, ik ken het niet, ik kan er me niet mee amuseren...

Er zijn nog dingen die ik niet meer kan, door mijn ziekte, maar daar heb ik toch de troost dat ik weet dat ik het wel in me heb, en dat ik zonder die rug... Dus voel ik me daar niet ongelukkig door. Beeldhouwen is één van de dingen die ik niet meer kan, maar ik doe het toch soms nog wel, maar dan in miniformaat, zodat ik zittend kan werken, en dank zij een Dremel hoef ik ook niet echt meer te sculpteren, kan ik het machinaal... Zo maak ik nu juwelen in plaats van beelden, en maak ik zelf knoppen voor mijn wandelstokken.... En ik amuseer me.
En dat amuseren, dat is - op normale dagen - de helft van de pijnbestrijding.

Pijn, dat zou voor mij pas heel erg zijn, als ik niets meer zou kunnen doen! Ik zoek naar mogelijkheden om me bezig te houden, want niets doen, dat is uiteindelijk alle aandacht naar de pijn laten gaan, en dat doet de pijn toenemen met een factor 100 !!!!

Ik heb, na mijn vader te hebben aanschouwd, altijd bewust gekozen voor een heleboel hobby's, niet voor één ! Ik zag ons vader ziek worden, en de twee hobby's die hij had: postzegels en gaan vissen, vielen alle twee weg, en hij zat daar... Ziek te wezen. Hij was ook beschaamd in zijn toestand, en ook dat heb ik gezworen nooit te zijn. Toen ik iets makkelijker was met een wandelstok, kocht ik mij een wandelstok, ook al waren er veel die zeiden "Durf je daar mee op straat? Je bent precies een oude mens!" Wat kon mij dat schelen? Niets, wat ze denken dat raakt me niet. Ik heb besloten van -ondanks mijn ziekte, ondanks de pijn - te maken van mijn leven, wat er van te maken is. Punt.

Dat is ook de reden, dat ik ondanks alles mezelf nog steeds als een gelukkig mens beschouw. Niet vergelijken met een ander, noch met wie slechter is, noch met wie beter is, gewoon maken wat er van te maken is, en daar tevreden mee zijn ! Dat is mijn devies.

Mocht ik met deze houding, met dit en andere van mijn schrijfsels over ziek zijn, ook maar één mens helpen, dan zou ik dat formidabel vinden, want weet je, het werkt echt !!!

tot de volgende ?

een zalig en gelukkig nieuwjaar !

Zo voelt het niet voor het moment... Te contrarie !
Gisteren zat ik rustig wat te tekenen aan een uiltje, toen ik plots verschrikkelijk veel pijn kreeg in mijn rug. Waardoor ? Waarom ? Geen idee, het was er. Plots. Zonder aanwijsbare reden. En het zit er verdomme nog.

Ik heb het nieuwe jaar aangevat zonder turnen, zonder het bed op te maken, wel met heel voorzichtjes de trap af te gaan, trede per trede, iedere keer met je twee voeten weer op één trede... djudedju !

Mijn valling is ook nog steeds niet helemaal gedaan, ik ben niet ziek meer, maar er blijft wat van de hoest hangen, en mijn neus loopt als een kraantje waarvan het leertje versleten is...

Maar toch hebben we gisteren gezellig getafeld met Veerle, Frederik en de tweeling. Ondanks alle pijn hebben we veel gelachen. Het is toch heel wat anders als je de jeugd bij je hebt, en hun commentaar op van alles en nog wat. Op een bepaald moment wilde Kim iets zeggen, maar een lapsus stuurde de woorden in de war, en meteen zat ze zelf met de slappe lach. Dat vind ik groots ! Een mens is alleen groot als hij ook met zichzelf kan lachen ! Ik lach op de zetel, pijn te hebben, en het lachen was aan de ene kant heerlijk, aan de andere kant pijnlijk, want iedere beweging doet me zeer.

In dit nieuwe jaar zijn we een dag langer op pensioen dan in het vorige jaar. Het is immers een schrikkeljaar... Geef toe, we zitten met een volkomen idiote kalender opgescheept ! Met vijf maanden van 31 dagen en de rest 30 dagen, komen we perfect aan de gewenste 365 dagen, en in een schrikkeljaar zouden we dan 6 maanden hebben met 31 dagen en 6 met 30 dagen... Kan het eenvoudiger ? Maar nee, door hoogmoedige keizers die toch zeker niet minder dagen wilden hebben in hun maand dan die ander, zitten we nu met een stom onregelmatig systeem. Om nog eens op gisteren terug te komen, dat zal dan wel eigen aan "onze" cultuur zijn zeker ?

Ook de bepaling van de eerste dag van het jaar is zo'n idioot iets... Zou het niet veel logischer zijn het jaar aan te vatten met de eerste dag van de lente of zoiets ? Maar nee, we moeten daar een dag voor kiezen die helemaal geen betekenis heeft... Hadden ze nu nog een tiental dagen eerder gepakt, dan zouden we het jaar aanvatten met de winter... Toch een punt die samenhangt met ons leven op deze aarde, de eerste dag dat de dagen weer langer worden... Geef toe daar zit iets van symboliek in...

Maar ach, dat zijn dromen, die wellicht nooit waar zullen worden, tenzij er nog eens een grote oorlog komt, die aan het grootste deel van de wereld weer eens een nieuw systeem oplegt... Soms blijft dat dan hangen. Soms, niet altijd, want hoewel meter en kilogram bleven, werd de kalender weer terug naar het oude systeem gebracht. En de landen die niet veroverd werden of niet in de invloedssfeer terecht kwamen, zitten nu nog met andere gewichten en inhoudsmaten... En die zijn dan nog niet overal gelijk. Daarom staan er op veel dozen of blikken of flessen meer dan 1 inhoudsmaat aangegeven. Te gek om los te lopen !

Kijk, mijn wens voor het nieuwe jaar is dan ook dat we niet alleen een inspanning doen voor het klimaat, maar dat we ook eindelijk eens komaf maken met alle maten en regeltjes, en die overal gelijk schakelen. Och, het hoeft niet echt dat ze dan onze maten pakken, ik wil best wel gaan wennen aan ponden en onsjes en duimen, en voor mijn part mag men ons ook allemaal links leren rijden, als het maar overal en voor iedereen gelijk is. En haal in hemelsnaam de kalender weg uit de sfeer van de religies, en maak er één kalender van. We kunnen de kerk dan rustig laten zeggen wanneer zij Pasen zetten en de Hindoes hun feest en de joden nog een ander ... Wat kan mij dat schelen. Maar ik zou het wel handig vinden te weten dat 18 april overal 18 april is... Ook al moet ik me dan soms nog eens informeren of er ginder ver geen staat of religie is die net op die dag een feestdag heeft...

Och ja... Ik heb het nog niet over de weken gehad... Weken van 10 dagen, dat lijkt me veel handiger. En terwijl we bezig zijn, ook dagen van 10 uren, met 10 minuten in een uur, 10 seconden in een minuut... Of heb je het liever per honderdtal?

Maar het zal wel bij dromen blijven... En ik lig er echt niet wakker van. Van die rug daarentegen...

Wat kan ik jullie en mezelf wensen voor dit nieuwe jaar ???
Vrede, gezondheid, tevredenheid, verdraagzaamheid en heelder pakken liefde... Ik denk dat we het daarmee wel kunnen doen. Nee, ik zet daar geen rijkdom bij, want de grootste rijkdommen zitten al in mijn wens: gezondheid en tevredenheid.
Voor de politici wens ik daarnaast een heel pak gezond verstand en empathie toe... Als ze dat hebben zijn ze wellicht tot de conclusie gekomen dat politiek gewoon onzin is, en kiezen ze weer ervoor om mens te worden...
(Je moet in dat verband eens wat gaan googlen over "Staatsisme"...  De religie die wellicht de slechtste is van alle religies...)

tot de volgende ?

het einde

Vandaag loopt 2015 af...om middernacht zitten we plots, van den enen moment op den anderen, in het nieuwe jaar... Heel wat mensen gaan daarvoor op blijven, vreten, drinken, dansen, kussen en wat weet ik nog allemaal, en velen gaan er - legaal of niet - vuurwerk afsteken en de dieren zich rot laten schrikken. Morgen gaan we weer via de sociale media oproepen doen om uit te kijken naar Mirza, Bella, Bobbie, Joske en Blackie....

Morgen, dat is dan de eerste dag van het nieuwe jaar.
De eerste dag van de maand van Janus, de man met twee gezichten. Ik heb de indruk dat hij veel adepten heeft, ik ken er heel wat met twee gezichten.

Morgen zijn we nieuwjaar in dat kleine landje aan de Noordzee, waar we de laatste tijd horen brullen en roepen dat we moeten zorgen dat onze eigen cultuur niet verloren mag gaan onder druk van de binnenstromende vluchtelingen.  We beginnen het jaar met maanden die hun namen danken aan de Romeinen, maar de dagen hebben toch nog wat van onze eigen oude goden, al zweren we nu dat onze eigen cultuur gaat over het behoud van een zwarte piet en het kerststalletje, dingen uit een geloof dat eigenlijk uit het Midden Oosten komt... Ik wil maar zeggen: zever niet, we hebben geen eigen cultuur, en we doorspekken zelfs onze eigen taal steeds meer met Engelse woorden...  Kortom, we zijn wat we zijn, en zelfs al zouden we wat woorden opnemen uit de taal van de vluchtelingen, dan is dat niet eens nieuw... Alcohol, dat dinges waar je vanavond en vannacht dik kans loopt te veel van te drinken, is niet alleen een Arabische uitvinding, het is ook een Arabisch woord, net zoals algebra en nog heel wat andere woorden... (Die algebra zou je bij mij wellicht kunnen gebruiken om me te overtuigen tot racist... Ik haat wiskunde, maar ja, dat komt niet alleen van de Arabieren, ook van de Grieken en zo... De Stelling van Pietje van 't Hazegras (in het Grieks van toen: Agoras) is iets waar ik nu soms nog nachthengsten van heb) (da's nog erger dan nachtmerries !). (voor niet Oostendenaars: het Hazegras is een Oostendse wijk)

We zijn Vlamingen, een heerlijk volkje ontstaan uit een mengelmoesje van alles en nog wat. We hebben een eigen taal, verwant aan het Duits, maar toch heel eigen, en zelfs een subtaal: het West Vlaams, net zoals je in Nederland Fries hebt. Op de Nederlandse tv zie je onderschriften staan bij het Fries, net zoals hier bij het West-Vlaams...  Momenteel is dat West Vlaams zelfs een hype. (Mooi woord hé, echt eigen...)

Ach, laat me toch eens zeveren, ik jon me zo !

Als ik buiten kijk, dan zie ik zo dat het jaar oud en versleten is, ik zie niets dan grijs en grijstinten. (Ik voel eens verstolen aan mijn baard... djudedju)... Om Rodenbach te parafraseren: Onder een vlagenzwangere lucht ijlen wanhopig vluchtelingen voorbij... Oh Wanhoop !

Er is vandaag geen zonnegloren, alleen grijze lucht en een natte wereld, al is het hier gelukkig niet zo nat als in Engeland, of zo droog als in Australië of zo warm als op de Noordpool... Kortom het valt hier allemaal nog mee. Onze zevenenveertig regeringen (min of meer, Eerwaarde Vader) zorgen goed voor ons en nog veel beter voor zichzelf en het patronaat. Maar we mogen niet klagen (er is tegenwoordig heel veel wat we niet mogen).

Heb je mijn blog nog niet vergeten over de onzin van wapens??? De twee would-be terroristen die ze hebben aangehouden, zouden gekleed in militaire kledij, gewapend en wel, zich mengen tussen de bevolking... Waarmee de onzin van bewapening duidelijk bewezen is !

Maar laat me het jaar positief afsluiten... Ik wens je en al de jouwen een goed uiteinde, een nog beter begin, een heerlijk jaar, vol gezondheid... en veel geld om de belastingen te kunnen betalen !

tot de volgende ?

terrorisme

Het kan zijn dat het kan zijn, maar ik twijfel heel sterk...
Soms kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat "het terrorisme" wel heel goed in het kraam past van de regering, die op die manier alles en iedereen meteen monddood maakt.
Betogen "kan" niet meer, mag niet meer, en een staking is asociaal...

Er rijzen stemmen om de vakbonden te muilkorven, en dan komt dat terrorisme - echt of fictief - wel heel goed van pas. Ik noem het dan gewoon muilkorven !

Ik had al een raar gevoel toen, in Verviers, waar men meteen maar de verdachten doodschoot, zonder kans op proces, en die ene die wel aangehouden werd, werd in alle stilte, zonder commentaar na een tijdje weer losgelaten. Was er eigenlijk wel iets? Of heeft men er voor "de goede zaak(?)" zomaar enkele jonge mensen opgeofferd ?

Ik weet het niet, maar het feit dat ik het niet weet, en het feit dat het allemaal zo goed te pas komt in het kraam van de regering doet me op zijn minst twijfelen.

Nu heeft men opnieuw een raid uitgevoerd, gelukkig zonder doden, maar wel met enkele aanhoudingen. Ik ben benieuwd of we er nog iets van zullen horen, of er een proces komt, of dat ze binnen een paar weken in alle stilte weer zullen worden losgelaten...

Goed, we hebben in het Westen al een paar keer te maken gehad met terrorisme, dus het zou kunnen. Maar ik zou echt graag zeker weten of het wel echt zo is, of zo was, hier in ons landje. De link naar België werd wel heel gretig aanvaard en gebruikt om hier meteen een soort staat van beleg in te voeren. En omdat het misschien nog net niet genoeg indruk maakte, werkt men aan een systeem waarbij de staat van beleg nog een tandje gaat kunnen bij zetten... Wat dan ? Alleen nog buiten tijdens daglicht, en met een speciaal pasje ? Overal controle en gewapende soldaten en flikken - op die manier hebben we echt geen bezetters nodig om ons onveilig te voelen.

Ik heb nog maar één keer zo'n schrik gehad in mijn leven, dat ik het haast in mijn broek deed, en dat was toen rijkswachters met het geweer op mij richten om me tegen te houden... (Ze waren op zoek naar een ontsnapte moordenaar).

Ik wil maar zeggen dat bewapende mannen in het straatbeeld me alles behalve een veilig gevoel bezorgen.  Ik herinner me heel goed dat we in Rome, op het vliegveld plots geconfronteerd werden met een honderdtal bewapende blauwe mannekes... Wat de reden toen was is me niet bekend, maar het gaf me helemaal geen veilig gevoel !

Wapens zijn er niet om te beschermen, wapens zijn gemaakt om te doden of op zijn minst uit te schakelen, tijdelijk of voor altijd... De wapenwedloop ligt gelukkig al een tijdje achter ons, maar laat het duidelijk zijn, ook dat gaf geen gevoel van zekerheid, en de grootste manifestatie ooit was tegen die wapens ! We zien dat we nu stilaan weer naar een wapenwedloop aan het groeien zijn, men spreekt weer van blokvorming, en men heeft om escalatie te voorkomen maar een gemeenschappelijke vijand gezocht, waar ze samen hun wapens wat kunnen uit proberen, zodat ze weten of ze al dan niet kans hebben om de ander uit te moorden...

Wapens zijn er NOOIT voor de vrede ! Ze dienen op zijn minst om te dreigen, en geef toe, dreigen is niet iets waar de mens rust en vrede uit haalt.

Economisch gezien moeten er oorlogen zijn ! Wat doe je anders met die wapens en wat doe je met de bedrijven die wapens fabriceren? De soldaten die nu tegen IS gaan vechten, vechten veelal tegen wapens die geleverd werden door hun eigen land of door bevriende landen. (Ook België !)
Oorlog is - zo zei mijn wijze vader - economie...
en zo kom ik weer aan de drie G's, die het kwaad in de wereld vormen. God, Geld en Gat (met dat laatste word het vrouwelijke geslachtsdeel bedoeld - anders kom je niet aan die drie G's )... Maar inderdaad, het meeste kwaad kun je terugbrengen tot religie, geld (macht) en seks...

Nee, voor mij hoeven die wapens niet.
Of ik getroffen wordt door een vijandelijke kogel of door bevriend vuur...
Nee, laat mij maar mens zijn met de mensen.
... Weet je, de winkel waar ik het vriendelijkst word ontvangen en bediend, is de Marokkaanse winkel waar ik wel eens ga... Ik heb er echt geen onveilig gevoel.
te contrarie

tot de volgende ?

collectief ?

De uitspraak van De Kesel is meteen op de korrel genomen... Hebben instellingen het recht om abortus en/of euthanasie te weigeren, als deze in de wet zijn ingeschreven als een recht?

Dit is geen gemakkelijke vraag...
Zelfs afgezien van religie, moeten we vaststellen dat men hier over het beëindigen van een leven praat, en dat is - hoe we het ook bekijken - een zaak van het geweten.
De vraag waar het hier eigenlijk over gaat, is het geweten in individuele zaak, of collectief ?

De wetten zijn er, je kunt dat betreuren, maar het feit blijft dat ze er zijn. Dus kun je van een wettelijk recht spreken, wat heel iets anders is dan het individueel recht. Men heeft dit bij het opstellen van de wetteksten ook ingezien, en men heeft duidelijk gesteld dat de dokter die de abortus/ euthanasie uitvoert, niet verplicht kan worden dit te doen. Het recht op het geweten van de dokter is dus gevrijwaard.

De Kesel gaat hier duidelijk een stap verder, en breidt dit recht op geweten uit tot instellingen. Hier zegt hij in feite dat de instelling kan beslissen dat onder haar dak (daken) er geen euthanasie noch abortus zal gebeuren, omdat dit ingaat tegen het geweten van de instelling.

De instelling dat is in feite een vereniging van mensen die samen het beleid bepalen van de instelling. Indien alle leden van dat beleid het eens zijn, zou je dus ook hier kunnen spreken van Het Geweten, ook al gaat het hier over een collectief en niet het geweten van de individuele dokter.
Je zou nog een stap verder kunnen gaan als instelling, en deze beslissing nemen in overleg met alle dokters, en als die allemaal eensgezind zijn, spreken van een werkelijke beslissing van het geweten, zowel collectief als individueel.

We weten allemaal dat dit theorie is... En zelfs de meest objectieve en neutrale instelling zal geneigd zijn het beleid van de instelling min of meer door te drukken. Dat heeft niets met religie te maken, maar met macht.  Als "het beleid" iets wenst, iets wil, dan lopen de werknemers in de pas. Het is nog steeds "Wiens brood men eet, diens woord men spreekt", of om het anders te stellen: de wil van de werkgever is noch min noch meer wet. Ook al zou een rechtbank anders spreken, dan zal de instelling de boete betalen en haar beleid gewoon verder zetten.

Met andere woorden, je kunt in werkelijkheid niet anders dan vaststellen dat het beleid van een instelling geen rekening houdt met het individuele geweten.

Dus als je de wet wil doen respecteren, dan moet je de individuele gewetensvrijheid ook werkelijk individueel houden. We weten echter allemaal dat er klinieken zijn, die met hand en tand zich verzetten tegen de uitvoering van deze wet.

Het is dus logisch dat de makers van de wetten niet akkoord zijn of kunnen zijn met de stelling van De Kesel.

Een andere vraag is natuurlijk of er wel een recht op euthanasie, of op abortus moet zijn... Ik kan me heel makkelijk inbeelden dat er situaties bestaan waar het lijden ondraaglijk is, of waar de geboorte van een ongewenst kind ondraaglijk is... maar de vraag is uiteindelijk of er een recht moet bestaan op het mogen doden van een mens. (Hier bij stel ik dat de vrucht een mens is, het kan immers niets anders zijn. Je kunt uit een kippenei geen aap tot ontwikkeling laten komen. De vraag wanneer het ei een kip is, is een eerder bizarre vraag. Is de uitgebloeide en bevruchte appel geen appel vooraleer hij rijp en tot wasdom is gekomen? Als je tomaten onrijp plukt en laat rijpen op de vensterbank, zijn dat dan geen tomaten?)

Bij euthanasie kun je nog stellen dat de persoon oordeelt over zijn eigen leven, bij abortus gaat het nog veel verder, daar oordelen anderen over het beëindigen van een leven. Maar goed, laat ons gemakshalve stellen dat het in deze duidelijk is, dat het hier een individueel recht is, en dat in geval van abortus de moeder beslist. Ik weet dat ik hiermee heel wat cruciale vragen ontwijk, maar laat ons deze buiten de discussie houden. Het gaat er hier immers over, of een collectief kan oordelen, kan beslissen over het al dan niet toepassen van abortus/euthanasie.

Mag ik de vraag eens omkeren? Soms geeft dit een helderder beeld op...
Laat ons een stellen dat de instelling het recht heeft, zich het recht toe-eigent om abortus/euthanasie op te leggen en uit te voeren... Dan gaan we meteen op onze achterste poten staan, en krijsen woedend dat dit niet kan, dat dit moord, willekeur en wat al meer zou zijn... Met andere woorden, het lijkt heel duidelijk dat we niet aanvaarden dat een instelling voor ons zou beslissen.
Dus, afgezien van de discussie over abortus of euthanasie op zich, lijkt het zonneklaar dat we hier geen beslissing van een collectief aanvaarden, en dat we het willen houden bij de individuele beslissing.

De discussie over het mogen van euthanasie en abortus laat ik over aan uw geweten. En aan de feitelijkheden van het moment waarmee u daar ooit mee zoudt geconfronteerd worden.

Maar we stellen vast dat we steeds meer  geconfronteerd worden met wetten die eigenlijk handelen over individuele gewetensvragen... De grote vraag is dan ook: kan een regering, een bewind een regel opleggen die gaat over individuele gewetensvragen? Het onderzoek op de instellingen leert ons dat dit NIET kan, en de regering, het bewind is niets anders dan een grote instelling...

Hoe dan ook, uw geweten blijft uw zaak, niet dat van de regering !

tot de volgende ?

shopping

Als 100% anti-militarist, ken ik alleen de bloem in de loop van een geweer als sterker symbool dan een soldaat met een boodschappentasje in zijn hand.... Maar geef toe, als er al één soldaat in slaagde om de mensen een gevoel van veiligheid te geven, dan was het veeleer die soldaat met zijn boodschappentasje dan wel zijn grimmig kijkende en gewapende collega's.

Dat boodschappentasje lijkt mij veel efficiënter dan die Uzi of Kalasjnikov...

In mijn gezin heeft niemand militaire dienst gedaan, en daar ben ik fier op. Ik geloof niet in bewapenen voor de vrede, en het is alleen in het hoofd van een bezettende keizer dat het opkomt te stellen dat "Wilt gij de vrede? Bereidt dan de oorlog voor !".

Vrede komt niet uit de loop van een kanon.

Ik behoor tot de generatie die met schrik leefde voor de dreigende kernoorlog, kernoorlog die een paar keer heel dichtbij was, onder meer met de Cuba-crisis. In die tijd kon je reclames zien over het bouwen van een schuilkelder tegen atoomgeweld.

Kortom, de mensheid leefde met schrik.
En de zever dat die atoombommen er net waren om de vrede te bewaren??? Dikke bullshit ! We zijn, ook in die tijd geen moment zonder oorlog geweest op de aarde.

Ik behoor ook tot de generatie die hier nooit de oorlog heeft gekend. Ik hoorde er veel over vertellen, las er veel over, voelde de spanning en de schrik bij mijn ouders met de Korea-oorlog, maar ik was zo gelukkig nooit echt een oorlog te moeten beleven.

Ik heb dus heel mijn leven het anti-militarisme kunnen blijven hoog dragen. Want als men in oorlog is, dan kun je geen antimilitarist meer zijn. Dan ben je laf of men beschouwt je als een halvelingse meeloper met de vijand. Er is geen andere optie dan partij kiezen, ook al is het dik tegen je gedacht. In iedere oorlog heeft alleen de winnaar gelijk. Let op, mispak je niet, denk niet te vlug "DAT is de winnaar!"... Want net zoals in de koers telt alleen de zege op de eindmeet. In de laatste oorlog zou het heel makkelijk zijn geweest om te denken dat Duitsland de winnaar was, maar door het feit dat ze nooit tot een eind aan de gevechten toe kwamen, delfden ze uiteindelijk nog het onderspit.

Best kun je dus heel voorzichtig zijn, en je voorkeur niet echt uiten.

Ik geloof in de vrede... Niet in de oorlog.
Geen enkele oorlog heeft ooit geleid tot vrede. Er zijn altijd brandhaarden blijven bestaan, en de gevolgen van de laatste wereldoorlog zijn nu nog steeds voelbaar. Als  je een analyse maakt van de huidige moeilijkheden en het terrorisme, dan kom je uiteindelijk terecht bij de laatste wereldoorlog en het kolonialisme... Alleen vrede zou vrede baren... Maar er is geen vrede.

Nee, er is geen vrede...en wellicht is die er ook nog nooit geweest. Volgens de bijbel sloeg in het allereerste gezin de ene de andere al dood. Het is ook niet echt gemakkelijk... Want de vrede bekom je alleen als je echt de stelregel gaat toepassen die je uiteindelijk in haast iedere religie terugvind: Bemin je naaste als jezelf... Maar dan gebruikt men diezelfde religie nogal eens als basis om over dit principe te gaan vechten...

Wie is je naaste ?
In de tijd van toen was dat een stuk makkelijker dan nu. De wereld dat was haast beperkt tot de huizen onder de kerktoren. Je wereld was héél klein, het was al haast een expeditie als je de dichtstbije stad wilde gaan bezoeken. Je kon dat alleen te voet doen, of misschien, als je bij de gelukkigen waart, meerijden op de kar van de boer. Toen waren je naasten een heel beperkt groepje: de parochie waar je woonde. Met de kermis kwam er wel eens bezoek van de jeugd uit omliggende parochies, maar die behoorden duidelijk niet tot de naasten, en het was toegelaten daar op te kloppen.

Toen kwam de trein en de auto, en plots was je parochie maar een klein deeltje meer van de wereld, wereld die plots veel groter werd. Wereld waar je plots kon gaan werken in de fabriek of de mijnen. Waar het begrip naaste plots heel sterk uitgebreid werd, en het gebod véél moeilijker was om toe te passen.

Nu zijn er geen afstanden meer... Waar we in 1958 nog op de wereldtentoonstelling gingen kijken naar die zwarte mensen, lopen nu alle rassen, kleuren en religies in onze straten, en gaan we skiën in hoge bergen, en zonnen aan verre stranden... De naasten, dat zijn plots alle mensen geworden, en dat zijn er ondertussen miljarden !

Vroeger waren vele oorlogen totaal onbekend, later waren het artikels uit de krant, nog later hoorde je wel eens iets op de radio en nu zie je het iedere dag voor je ogen gebeuren op je tv: "Zie Marie, dat stukgeschoten gebouw, hebben we daar niet gelogeerd, toen we op vakantie waren in 't jaar..."

Vrede...

djudedju

tot de volgende ?