Mars

Het is al "oud" nieuws dat er water is gevonden op Mars. Gisteren hoorde ik dat er water en atmosfeer is gevonden op Pluto...
Dat is groot nieuws, dat wil zeggen dat er mogelijks leven is op Mars EN op Pluto.

Op Mars zijn sporen gevonden waar ooit water stroomde, wat er op duidt dat er wellicht ooit veel water aanwezig was, en dus wellicht ook een veel dichtere atmosfeer...

En dan gaat ik nadenken, fantaseren, dromen...

Ik kan alleen vertrekken van wat ik ken, van wat me vertrouwd is. De Aarde.

De "Global Warming" is ondertussen al een "vertrouwd" idee. We geloven er nog niet echt in, iedere periode van koud weer doet ons weer zeggen "Is dat nu de opwarming", maar we kunnen niet ontkennen dat er iets aan de hand is met het weer.

Laat ons eens aannemen dat er werkelijk sprake is van Global Warming, laat ons aannemen dat het weer steeds extremere vormen aanneemt... Hoe ver gaat dat dan uiteindelijk? Er zijn onrustwekkende berichten over woestijnvorming, en woestijnen hebben de onprettige gewoonte uit te breiden. Er zijn steeds meer meldingen over abnormale wind, tornado's en dergelijke. Ik herinner me, dat er omstreeks 1966 of daaromtrent, een windhoos was in Oostmalle... Dat was zo'n uitzonderlijk fenomeen, dat het me is bijgebleven. Maar de laatste jaren zijn er haast ieder jaar wel ergens in ons zo kalme en rustige landje een of meerdere van die weerfenomenen...

Naast de woestijnvorming zien we een sterke toename van abnormale regenval. Enkele dagen geleden nog in de streek van Nice en omgeving... Ook dat is een steeds vaker voorkomend fenomeen. Het gevolg van al die extreme zaken is vernieling.
En dan gaat mijn fantasie weer met me op de loop... Dan laat ik gewoon in mijn gedachten die extremen de gewoonste zaak van de wereld worden. Dan krijgen we steeds meer en meer te maken met woestijnvormingen, met overstromingen en vloedgolven op andere plaatsen, dan lijken de winden steeds sterker en steeds maar erger en frequenter te worden, en lijkt het wel of niets tegen de kracht van de ontketende natuur bestand is...
Steeds meer verdwijnen de bomen, steeds meer wordt de landbouw vernielt, weggewaaid, weggespoeld, bedolven onder meters zand of wat dan ook. De wereld hongert, en steeds meer mensen hebben geen schuilplaats meer tegen dat extreme weer, omdat niets bestand lijkt tegen de ontketende krachten van de natuur.

De mensen sterven als vliegen, de wereld wordt door water, wind en vuur als het ware platgeschuurd, gepolijst door wervelend zand. Bouwwerken vervallen in puin en door wind, water en het rollen over de bodem lost uiteindelijk alles op in een bruin-grijzige massa zand en stenen...

De wereld is alleen nog maar zand en water... De winden schuren alles steeds fijner, de winden nemen op de wereld zonder hindernissen steeds meer en meer toe in kracht. De opwarming verandert in een ijzige temperatuur, doordat het fijne zand steeds meer in de hogere atmosfeer terecht komt, en de warmte van de zon weerkaatst voor het de grond kan bereiken. Alle water bevriest, de laatste sporen van leven verdwijnen... Eeuwen en eeuwen hevige kou doet het laatste water opdrogen en verdwijnen. Het fijne stof uit de atmosfeer daalt langzaam terug op de aarde of verdwijnt in het niets van het heelal... De aarde, onbeschermd door een verdwijnende atmosfeer is een dode planeet geworden...

In mijn droom, mijn fantasie zie ik uiteindelijk wat het lot van Mars misschien ooit was... En heel misschien zijn er ooit, in de nevelen van de tijd, Marsmannetjes geweest, die hun stervende planeet zijn ontvlucht, en hier op een jonge aarde zijn terechtgekomen... (Het zou meteen een antwoord zijn op heel wat onverklaarbare vondsten uit het verre verleden)...
De oude Marsianen hebben hun wereld eerst kapotgemaakt, nu de onze opnieuw, en straks vluchten er misschien weer enkelen om opnieuw ergens een planeet te gaan verkloten...
Het mensDOM.

djudedju

tot de volgende ?

Writers blog

Een kleine woordspeling met Writers block... maar ja, soms heb ook ik er wel eens last van... Geen inspiratie... Niet dat ik geen ideeën heb, maar veel van die gedachten zijn nog niet uitgewerkt, of zijn te groot en te zwaar om in een blog te verwerken. Ik heb al wel enkele keren een blog in episoden geschreven, maar echt handig is dat ook niet.

Neem nu het idee van de bibliotheek... Stel dat je verdwaalt in de bibliotheek, maar dan niet in de gangen tussen de boeken, maar van het ene boek in het andere. Je zit als het ware van het ene avontuur in het andere, je vlucht voor een leeuw en komt midden in een vuurgevecht terecht. Je wil daar weg, maar komt terecht in een poëtisch gedicht over de zee... Tekst die je helemaal niet aanspreekt, want jij moet zwemmen voor je leven. Eén grote golf werpt je midden het drukke New York en je moet je meteen verbergen voor een gangsterbende uit de tijd van Al Capone... Je ziet, er zit meer dan genoeg stof in om een boek te schrijven, maar veel te veel voor een blog als dit...
En waarom ik dan geen boek schrijf ? Omdat ik wellicht niet het juiste karakter heb om dat zo lang vol te houden, of omdat mijn fantasie voortdurend met me blijft weglopen...

Die fantasie dat zal wellicht mijn vorm van dromen zijn... Want ik hoor iedere keer weer dat mensen dromen en hun dromen kunnen vertellen... Ik heb dat omzeggens nooit. Waarschijnlijk droom ik ook wel, maar ik weet het 's morgens nooit meer. Maar ik lig veel wakker, heel rustig en kalm, te dwalen in mijn fantasieën... Misschien is dat wel mijn vorm van dromen, misschien ben ik wel niet echt wakker, maar is het mijn droom die me zegt dat ik wakker was...

Wij hebben in ieder geval allemaal wat moeite met het tijdsbesef in bed... Anny kan me in volle ernst vertellen dat ze héél de nacht wakker heeft gelegen, terwijl ik ze hoorde ronken dat het niet mooi meer was... Als ik dat dan zeg, dan ben ik het die gedroomd heb. Maar ik heb al net hetzelfde meegemaakt, dat ik, naar mijn gevoel gans de nacht wakker lag, en dat Anny dan reageert: "Gij? Wakker ? Je had ne keer moeten horen hoe je snurkte !"... Ik denk dat we een totaal vertekend beeld hebben van de tijd tijdens de nacht. Zelfs als ik zowat ieder uur hoorde slaan op de klok, vertelt Anny me dat ik heb liggen snurken... Of Anny droomde, of ik droomde, maar de ervaringen van de nacht kloppen niet...

Dus zijn mijn verhalen misschien geen bewuste verhalen, maar fantasieën van mijn dromenwereld? Of hebben de Aboriginals gelijk, en is de droom het echte leven, en het leven over dag een droomwereld ?

Ach, het heeft allemaal weinig belang... Wat de werkelijkheid ook is, ik voel me gelukkig dat ik die ongebreidelde fantasie heb, dat ik beschik over massa's werelden waarin ik kan dwalen en avonturen beleven. Ik wens het iedereen toe, het maakt mij gelukkig, dus zou het wellicht ook de anderen gelukkig maken?

Geluk is immers zo'n vaag begrip, zoiets waar je niet echt van kunt zeggen: "Dat is het !", of iets wat je kunt vastgrijpen en vasthouden, in je zak kunt stoppen en koesteren... Nee, geluk is iets heel vaags... Een haast ijdel begrip... Een zeepbel, waar het minste heel dat moois kan doen uiteenspatten tot niets... Gek genoeg willen de meesten het wel vastgrijpen, het wel wegstoppen, het wel koesteren... En beseffen niet dat dit de zekerste manier is om het te doen uiteenspatten.

Ik ben bijna steeds gelukkig, de momenten waarop ik dat niet ben, zijn talrijk, maar kort van duur. Als ik me eens kwaad maak, als iets tegenslaat, als iets niet lukt... Maar ik heb het vermogen me daar niet op vast te pinnen, het te aanvaarden, het te laten voorbijgaan... En joep, daar zijn de zeepbellen van het geluk weer ! Geluk is vooral tevreden zijn. Aanvaarden.
Geluk ligt niet in het betrachten, in tegendeel, het ligt ook niet in bezit. Bezit kan een tijdelijke tevredenheid geven, maar meer niet... Het hebben is er meestal de oorzaak van dat je beseft dat er nog zoveel is wat je niet hebt !

En toch is het net dat wat de maatschappij ons wil opdringen als "geluk"... Je hebt een goede en makkelijke broek, maar de mode schrijft je voor dat je dit jaar echt een broek moet hebben met smallere pijpen, en ze proberen je ervan te overtuigen dat je hopeloos ten achter loopt met die ouderwetse broek van je... Gek toch ? Waarom draag je een broek? Om je te bedekken, om warm te hebben, om je benen te beschermen... Voldoet de broek die je aan hebt voor die vereisten. Ja ? Welke zinnige reden kun je dan hebben om een andere broek te willen???? Of een andere auto, of een andere smartphone of...

Ja, maar de economie moet draaien... Maar draait de economie nog echt? Is dat nog echt economie??? Vind je het logisch dat je dingen weggooit die nog perfect doen waarvoor je ze ooit kocht? Erger nog, vind je het normaal dat ze in de machines die je kocht, een software stoppen waardoor het wel MOET stukgaan na een bepaalde tijd???? Is dat nog economie?
Als je in je huishouden economisch wilt zijn, dan zit daar GEEN overproductie in, Geen weggooien van eten, geen vernietigen van waardevolle dingen... In het begrip economie zit voor ons, gewone mensen, iets van zuinigheid, iets van sparen, iets van een appeltje voor de dorst, iets van denken op lange termijn...

Hoe kan het dan datDE Economie dat net andersom doet?
Dat is toch geheel en al tegen alle logica in?
Dat is dan ook de reden waarom het allemaal steeds sneller gaat mislopen in deze wereld.
Dat is de reden waarom er zoveel armoede is en hanger en oorlog... en vluchtelingen... Voor het kunstmatig opvoeren van de waanzinnige economische groei haalt men de grondstoffen weg, en houdt men daar een politieke vinger in de pap, ook als dat moet gaan ten koste van levens... Als de "economie" maar draait...
djudedju

tot de volgende ?

wolkenzwangere hemel

Heb je al eens buiten gekeken? 't Ziet er niet uit ! Er is geen hemel meer te zien, alles is bedekt met wolken in 50 tinten grijs...
Zitten wij nu onder de wolkendeken, of heeft de hemel zich eens warm toegedekt?
Ik weet het, dat is een dwaze vraag, maar de laatste tijd lees ik niets dan dwaze dingen... Neem nu al die heisa over de boerkini... Lig jij daar van wakker ? Ik niet. Eigenlijk hebben ze meer mijn sympathie met die boerkini dan meiden met die piepkleine bikinietjes, die niets aan de verbeelding overlaten.
Misschien ligt het aan mijn leeftijd, maar ik krijg liefst een geschenkje in een niets-verradende-verpakking... Dat maakt je veel nieuwsgieriger naar de inhoud, dan een cadeautje waarvan je zo ziet wat er in dat papier zal zitten...
Bovendien laat een bikini ook veel te goed alle kleine onvolmaaktheden van het lichaam zien. Om mooi te zijn in een bikini, moet je volmaakt figuur hebben. Alles in de juiste proporties, en niet te dik en niet te mager, kortom alles zo als het zou moeten zijn... en zoals de mens haast nooit echt is.
De ene heeft te korte beentjes, de ander te grote borsten, en weer een ander lijkt wel de billen te mankeren.. Nee, geef mij dan maar een gewoon zwempak of zo'n boerkini...
Dan zie ik wat mij steeds het meest interesseert aan de mens: de ogen...

Als ik in contact kom met een mens, dan kijk ik altijd eerst naar de ogen. De manier waarop een mens uit zijn ogen kijkt, zegt me veel meer dan hoe hij of zij er uit ziet. Dat komt slechts in een volgend stadium, en al naargelang de reden waarom ik met die mens kennis maak, zal ik hem of haar anders bekijken. Wordt het een collega, dan kijk je naar de lichaamstaal, wat vertelt zijn houding zijn bewegen je... Als het iemand is waar je slechts heel kort je blik op hebt, dan kijk ik naar hem of haar met de ogen van de kunstenaar... De verhoudingen, de houding... Soms ben ik in gedachten zelfs bezig met het vastleggen in enkele lijnen van iets wat me opvalt...

Heb je al eens echt naar een bultenaar gekeken? Wellicht heb je dan vooral naar de bult gekeken, welnu, ik kijk dan met verbazing naar de vervorming van de borstkas, want dat is lijkt me eigenlijk de plaats waar dat lichaam is samengetrokken...

Het is vooral uit gesprekken met anderen, dat ik heb vastgesteld, dat ik anders kijk naar de dingen... De wolkenhemel trekt bij de meeste mensen de aandacht gedurende een seconde, ik kan er minuten naar kijken. Heb je al eens geprobeerd om met een gewoon potlood zo'n lucht neer te zetten? Niet gemakkelijk, ik maakte in mijn inleiding aan allusie op 50 tinten grijs, maar het zijn er veel en veel meer, je kunt haast geen vierkante centimeter in je beeld vastnemen en zeggen dat is nu één soort grijs... Soms zie je ook de beweging in de lijnen van de wolken.

In crea heb ik de mensen eens een hoofd doen boetseren, heel simpel, maak een hoofd, zet er een neus op, duid de plaats van de ogen aan en van de mond... Als je dat doet, stel je vast dat er haast geen mens is, die er echt een idee van heeft hoe een kop er eigenlijk uitziet. Haast allemaal maken ze het gezicht te plat, plaatsen ze de ogen veel te hoog...

Je moet maar eens je hand op je voorhoofd leggen, goed aansluitend aan de vorm van je schedel. Haal dan de hand naar beneden, terwijl je de vorm van je hand behoudt... Er is niets plats aan je voorhoofd hé ???? Meer zelfs, je bent wellicht verbaasd dat het zo bol is !

De meest mensen kijken niet echt... Ze nemen veel te oppervlakkig waar.
Heb je een kat of een hond lopen? Teken dat beest eens, zonder er naar te kijken. Probeer een van die karakteristieke houdingen van je dier vast te leggen... Kijk dan eens naar de werkelijkheid. Lukt dat nog niet, maak er eens een foto van, en maak dat met een of ander programma eens groot genoeg om goed te zien, als je een goed programma hebt, leg dan eens de lijntekening vast...
Gek hé... Je kijkt nooit echt naar dat dier, net zoals je haast nooit bewust naar iets kijkt.
Teken eens een van je eigen dagelijks gebruikte koffiekoppen, zonder dat je kans hebt het te bekijken... Haal dan de tas er eens bij... Klopt de vorm? De dessin?

Hoe zit een vogel op een stok? Teken eens een kip...
Je zult zien dat je wellicht bij de grote hoop hoort, en niet echt kijkt naar de dingen.

Mag ik je dan uitnodigen naar de wondere wereld om je heen? Kijk eens anders naar de dingen. Teken ze ! Je hoeft echt geen Rubens te zijn, probeer gewoon de lijn vast te leggen. Teken de mens gerust als een lucifer-mannetje, maar maak dat je zijn houding vast hebt. Probeer eens een man rustig te laten wandelen, en iemand die haastig naar de wachtende trein stapt, iemand die holt...
In het begin zal het niet echt lukken, zul je misschien geneigd zijn je probeersels in de papiermand te wippen, en heel dat tekenen te vergeten... Doe het niet, hou de tekeningen bij, hou vol en stel vast dat je wel kunt tekenen, dat je wel talent hebt en dat oefening inderdaad kunst baart... En leer kijken !

Als men mij zou vragen waar ik het meest heb zitten tekenen, dan zou ik moeten bekennen dat dit aan de telefoon was... Terwijl ik aan het luisteren was zat ik op een rand van het papier kleine tekeningetjes te maken, gedachten bij het gesprek, handen ergens anders...

Ik zweer het, iedereen kan het. Genoeg om het voor jezelf leuk te vinden, en dat is toch waar het om gaat ???

tot de volgende ?

zwaar weekend...

Zoals ik al eerder heb gemeld, was er zaterdag koekenverkoop ten bate van Ziekenzorg. Om 13 uur was Monique hier, en zijn we vertrokken voor een namiddag koekenverkoop. In het begin vlogen de koeken weg, maar eens we in het Klokkeveld kwamen, waren ze of niet thuis, of hadden geen trek in koeken... Daar verkochten we plots veel minder dan in het eerste stuk van de Keirestraat.
Maar we hadden zo veel verkocht dat we besloten om bovenop de vijftig dozen die we bij hadden voor het vertrek, we nog een bijkomende voorraad van 10 dozen zouden halen.
Helaas, driewerf helaas... Ook in de rest van de keirestraat verkochten we niet bijster veel... In de Hoek enkele dozen, zodat we na het vervolledigen van onze "toer", nog zeven dozen over hadden.
We, Monique en ik, zijn alle twee rugpatiënt, en alle twee waren we steenstokkedoodmoe, en hadden pijn in de rug.
We hebben dus 53 dozen koeken verkocht...
Niet slecht voor ons doen, maar het kon beter.

Zondag vertrokken we omstreeks 8 uur naar Neufmaison, naar een rommelmarkt, wellicht een van de laatste buitenmarkten van het jaar. (Neufmaison ligt iets voorbij Beloeil, dus niet zo ver van hier)

We vonden parkeerplaats op een weide die daarvoor ter beschikking stond. (Bij het vertrek in de namiddag bleek die parking eivol te staan, en stonden de auto's langs de weg in een eindeloze rij geparkeerd...) We moesten zo'n honderd meter stappen voor we aan de markt kwamen (al passeerden we wel enkele standen van buurtbewoners die profiteerden van de kans om ook hun zaken te verkopen. We namen de weg rechts, en slenterden langs de talloze kraampjes, op een lange, lange straat, terwijl we de kraampjes rechts van ons bekeken. Teneinde gekomen terug, en nu langs de andere kant van de straat kijken. Plots een zijstraat... Joep dan maar dat eerst meepakken... Lange, lange straat door, en dan weer terug... Enfin, om een lange reeks kort te vertellen, we hebben langs zo'n 800 kraampjes geflaneerd !

We hebben maar één ding gekocht dat thuis hoorde in onze verzamelingen, maar dat heb ik moeten dragen, omdat de "zak op wieltjes" al helemaal vol zat...  Anny kocht een nieuw eitje om thee te maken, dan kochten we een kilo peren van de boer, 5 verschillende siropen in potten (Echte stroop, zonder toevoeging van suiker !), 8 cactusvruchten, een warme sjaal voor Anny, onderbroeken voor mij, gedroogde worstjes... Een hele kabas vol dingen...

We waren al bijna aan het einde van de markt, toen we plots een hele mooie Ganesha zagen, helemaal uitgesneden in hout, zo'n 45 cm hoog, heel gedetailleerd, zagen staan. Ik dacht dat dit een heel duur ding zou zijn, en veel te duur voor mijn verzameling, want dure aankopen doe ik niet... Maar het bleek heel goedkoop te zijn, "Want," zei de verkoper," het beeld is geschonden, er is een tand af!"... Ik heb gezwegen in alle toonaarden, de man wist duidelijk niet dat de meeste beelden maar één tand hebben, omdat de ene tand in de strijd zou zijn afgebroken... Zo werd ik onverhoopt eigenaar van een "groot" beeld van Ganesha ! Héééééél mooi uitgesneden en hééél gedetailleerd !
Maar zwaar...
Het kon niet meer in de rolwagen, en dus moest ik het dragen.
De lengte van de markt maakte dat we alle twee steendood waren, alle twee behoorlijk veel pijn hadden. We waren blij dat we weer op de parking waren, en in de auto konden zitten. Dan voorzichtig de baan op, na wat geharrewar met andere auto's die de parking wilden oprijden. Oef, eindelijk de straat op, langs de eindeloos geparkeerde auto's. Oei ! Een tegenligger ! Waar er een gaatje tussen de geparkeerde auto's was, ging ik aan de kant staan om de auto's door te laten. Maar ze kwamen maar heel traag, traag af... Naast me stopte de eerste wagen, alles blokkerend... Net toen ik wilde uitstappen om te vragen wat er haperde, zag ik een jonge vrouw komen aanlopen... Al lopen nog wat schikkend aan haar kleren... Madame was blijkbaar niet waterdicht geweest, en had achter de geparkeerde wagens een plasje gedaan...

We hebben de rest van de zondag op de zetel gelegen. Moe maar voldaan, maar met die ellendige rugpijn. Wat meer pijnstillers geslikt om te gaan slapen, want gisteren moesten we vroeg naar Luc, om samen naar Pairi Daiza te gaan...

Het was prachtig weer, niet te warm, niet te koud, de tijd vloog voorbij, en we zagen heel wat dingen die we nog niet echt gezien hadden, omdat je tijdens de zomer altijd in een grote massa mensen zit, en moet mee schuiven met de stroom... Nu konden we rustig staan kijken, zagen vol verwondering dat één hyena daar maar lag te liggen, en dat de vier anderen hem regelmatig kwamen "begroeten"... Wat dit ritueel wil zeggen ??? We hebben er het raden naar.

Gisterenmiddag zijn we dan in het mooie park gaan genieten van een voetbehandeling... Je kunt er met je voeten in het water gaan zitten, terwijl honderden visjes je voeten afknabbelen... Allee, niet je voeten, maar alle dode huidcellen bijten ze af, en dat is blijkbaar hun voeding. Het is een heel bizar gevoel, het is niet echt kriebelen, maar eerder een zinderend gevoel. Na de behandeling voelen je voeten aan als babyvoetjes, zo zacht !
Ik had één probleem, na de wandeling en door de pijn en de vermoeidheid lukte ik er niet meer in mijn voeten te bereiken... Rita was zo vriendelijk mijn sokken aan mijn voeten te schuiven. Makkelijk als je een verpleegster bij hebt ! Merci Rita !

Gisteren lagen we alweer vroeg in bed... en vannacht hebben we alle twee geslapen dat het ene oog het andere niet zag... Deze morgen heb ik amper werk gehad om de bedden op te maken, het leek of er niemand had in gelegen !

Tot de volgende ?

bedelaar

Hij zit er al jaren, altijd op dezelfde plaats, in de insprong naar de ingang van de grote winkel van X.
Hij zit er op een soort kussen, dat hij iedere dag weer, meebrengt, en op dezelfde plaats legt. Dan neemt hij plaats, zet het bordje en de oude blikken doos voor zich, roept zijn hondje bij zich, die braaf op een hoekje van het kussen gaat zitten...
Hij spreekt alleen als hij iets krijgt "Dank je wel ! God zal het u lonen"... Krek zo, in een onverwacht net ABN. 's Avonds, als het duister valt, staat hij op, neemt zijn kussen op en verdwijnt in de straten van de stad, zijn hondje loopt netjes naast hem.

Maar vandaag is het anders !
Vandaag zit hij daar weer op zijn vaste stek, het hondje naast zich, maar nu, op die eigenste moment, komt er een netgeklede man naast hem zitten. De man zegt niets, en plaatst zijn hoed voor zich, naast de blikken doos.

De bedelaar kijkt hem verbluft aan: "Wa komde gij 'ier doen?" "bedelen ! ziede da nie?" ... Heel eventjes is het stil... "Da's 'ier wel mijne plaats hé !" "Ebde gij daar 'n eigendomsbewijs van?"

Zwijgend zitten ze naast elkaar, nu en dan kwaad naar elkaar kijkend. De mensen passeren, nieuwsgierig naar het rare koppel ogend.

"Gij, mee eui schoon kostuum, gij moe toch nie schooien !" " Da schoon kostuum is wel 't enige da'k nog heb op heel deze verdomde wereld, tedju !"

De bedelaar kijkt een beetje verrast... "Wadest er gebeurd?"
"Kende dien elektriekwinkel in de Vindstraat? " de bedelaar knikt... "Da was 't mijne"... Het blijft een hele tijd stil. De bedelaar is curieus, maar durft niets vragen, de man naast hem zit duidelijk tegen het wenen aan.
"Mijne boekhouder is creatief bezig geweest, en j' is nu de eigenaar, samen mee mijn vrouwe, die rosse, die pekelteve, diene dief..." Zij stem gaat steeds hoger, eindigend in wat meer een snik dan een kreet lijkt. "z' ee mij carrément buiten gesmeten ! 'k nee niksniemendalle meer ! Geen nagel om m'n gat te krauwen ! De ros ! Den dief!!!"
"En 'k' kan er niets aan doen ! 'k Sta op straat"
De bedelaar haalt van ergens uit het diepste van zijn vele zakken een halve fles jenever... "...ne keer drinken?" De man pakt een slok, en kijkt weer voor zich uit, op zijn wang biggelt een traan.

" 'k ee nor OCMW geweest, en naar den dop, maar 'k eb op niks geen reecht, 'k valle overal buiten, 'k heb geen verblijfplaats... 'k Ee heel m'n leven betoald da'k blauw zagen, mor iet trekken???"

"'k ee vor de eerste keer va mijn leven buiten gesloapen, op een bank in't park, en tons kwamen der nog omoos vragen of dan'k nie gïnterseerd was !!! Nondedju !"

De bedelaar grinnikt even... "Ja, 't park is dor veur gekend hé..."

"Oe zijde gij op straote geraakt ?" de bedelaar kijkt op zijn beurt een beetje triest... "Zonder werk geraakt, deur mijn eigen schuld, volgens de dop, en dus geen recht op dopgeld... Op den duur kostekik mijn huishuur nie meer betaolen, en voor dan ze mij op straote kosten smijten, ben ik zelf aangezet. Nui ben ik mee niets meer in regel... 'k Wete zelfs nie of dan'k eigenlijk nog een land heb... Hij haalt een vuil identiteitskaartje uit "kijk, das al wel vijftien jaar vervallen... 'k hem geen adres meer, dus roepen ze mij nie meer op..." Hij zwijgt een tijdje "En 't is goed zo ! Tons laten ze me gerust!"

"Ge goat eu ne eigen plekke moeten zoeken zulle!, alzo neven mekoar goan we nie vele vang'n zulle!"... "'k peize dat 't deurgat van de pribalux nog nie bezet es..."

Hij bekijkt zijn collega in de mizerie... "Mor ge goa'd onger lijen zulle, mee zo'n schoon kostuum goade niks krijgen !" "Komt vanoavond mee mij mee, 'k zal eu wat oude vodden van mij geven !" "En 'k zal eui tonen woar dadde kunt sloapen en woar dadde aan wa materiaal kunt geroaken om warme en droge te liggen..."
't is weer even stil...
"Scheuien is ne stiel hé" lacht de bedelaar .
"Kunde der van leven?" "Leven? 'k zoe 't geloven !" Os ge ne goeie ploatse vind, vangde gemakkelijk tussen de vijftig en de honderd euro op nen dag ! En dadis belastingsvrij hé !!!" Hij zit warempel te lachen dat zijn buik schudt...
"De zondag is't slecht, tons zijn de winkels nie open, en komt er ier gin katte ! Mor de reste van de weke vangt ge genoeg... 't Is al bij al geen slecht leven... Alleen, ge kunt eui nie permitteren van ne huis t'uren, wan' tons hedde weer 'n adres, en zijde weer gekend..." Ge moet eui status van bedeloare veilig auwen hé..." "En witte, wij zijn de enige vrije meinsen van heel deze stad ! Aol die sukkeloars moeten werken voer de staat, om die dikke smeerlappen te betaolen... Ik betoal alleen mijn eigen... en soms ook zo'n sukkelaore lijk gij, die de stiel nog moe leren..."

"Kom, we goan ne keer kijken achter 'n sloapploatse voor eui !"

Ze staan, op, de bedelaar raapt zijn kussen op, en ze slenteren, op hun dooie akkertje weg, het hondje vrolijk kwispelend in hun spoor...

tot de volgende ?

Koekenverkoop

Morgennamiddag ga ik, samen met Monique (toffe dame uit Volkegem) koeken verkopen ten voordele van Ziekenzorg... Voor mij is dat een karwei... Eerst de koeken gaan halen aan het afhaalpunt, ze in de auto stoppen, en dan samen met Monique naar het begin van de Keirestraat rijden om daar onze koekenverkoop aan te vatten...
Wagen parkeren, een paar dozen onder de ene arm nemen, op de bel gaan duwen van huis na huis na huis... Als ze opendoen, vriendelijk de koeken aanbieden en het doel vermelden van de verkoop... Soms lukt het, soms ook niet (Meestal lukt het wel, Ziekenzorg heeft een goede naam in onze gemeente).Soms beginnen de mensen een praatje, en moet je beleefd antwoorden en wat mee praten, maar niet te lang, anders staat de partner in de verkoop ginder ver te kijken waar die auto met koeken nu blijft...
Het verkopen is iets wat me wel gaat, het babbelen uiteraard ook (ik ben een praatvaar), maar dat heen en weer geloop, dat staan wachten aan de deur, dat dozen gaan halen, soms dozen weer wegzetten om de auto te verzetten (er zijn stukken straat waar amper huizen staan), dat is er allemaal te veel aan. Dat gaat op termijn behoorlijk pijn doen aan die stomme rug van mij.
Je bent er ook heel wat tijd mee kwijt...
En tijd is iets wat ik zo al tekort kom.
Ik vraag me af hoe een mens zich in hemelsnaam kan vervelen ! Ik heb daar nooit tijd voor ! Ik heb altijd wel wat te doen, en heb bovendien een hele wachtlijst van dingen die ik ook zou willen doen, maar waar ik niet toe kom.
Nee, ik ben niet overbezet, ik geloof niet in dat woord... Ik ben zo gelukkig dat ik altijd wel wat heb te doen, en ken zoveel luxe, dat ik vooral dingen doe die ik graag doe. (De meesten kosten dan ook geen geld)...

Ik heb medelijden met de mensen die zich vervelen... Dat moet -volgens mij - een verschrikkelijk iets zijn ! Ik ken dat eigenlijk niet. Zelfs als ik in de wachtzaal van de dokter zit, bij mensen die denken dat een wachtzaal een ruimte is waar spreekverbod heerst, verveel ik me nog niet. Of ik heb een boekje vol sudoku's en een potlood mee, of ik ga gewoon wat zitten fantaseren... Wat zou ik morgen eens in mijn blog kunnen schrijven? Of ik ga gekke verhalen zitten bedenken, waarbij ik put uit die duizenden boeken die ik al heb gelezen... Of ik ga de geschiedenis herschrijven...

Een van de leukste denkoefeningen vind ik wel dat van de geschiedenis... Ik neem een voorbeeld: stel dat er nooit een Belgische onafhankelijkheidsstrijd ware geweest, en we dus steeds bleven behoren tot een groot Nederland...

Heel ons bestaan zou anders zijn... Denk aan de taalstrijd, die zouden we wellicht niet gekend, of niet ervaren hebben (wellicht zouden de Walen zich dan in het verdomhoekje bevonden hebben, en gevochten hebben voor gelijkberechtiging !) ... Denk aan het feit dat Nederland neutraal was tijdens de Eerste Wereldoorlog, dat zou dan plots niet het geval zijn geweest, want hoe dan ook zou Duitsland de makkelijke weg naar La Douce France wel willen nemen, en hoe zou de koningin daar aan de IJzer hebben gereageerd ? Zou onze Leopold I dan ergens anders koning zijn geworden (Hij had aanbiedingen genoeg !)... Zouden wij ooit Kongo als kolonie hebben gehad, en wat zou het gevolg zijn geweest als dat niet het geval was? Hoe zou de positie van de kerk zijn in een land dat niet merendeels katholiek was ? Geef toe, met zo'n denkwerk kun je uren zoet zijn ! Soms heb ik dan ook het gevoel dat de dokter me stoort...

Nee, ik weet niet echt wat vervelen is...
Ik begrijp ook niet goed wat het zou kunnen zijn...
Op een of andere manier denk ik dan dat die mensen iets tekort hebben in hun hersenen, dat ze wellicht zichzelf nooit hebben opengesteld voor de wereld en al zijn wonderlijke dingen...Of dat ze de wonderen in de wereld niet kunnen zien, dat het voor hen allemaal gewoon is, "Het is zo, het hoort zo" overheerst in hun wereld...
Ik vermoed dat ook pessimisme veelal zit bij die mensen die zich vervelen, die zichzelf geen eigen wereld kunnen scheppen, die niet kunnen wegdromen, weg van pijn, weg van leed, weg van verdriet. Als ik denk aan al de mensen die ik al verloren heb op mijn levensweg, dan denk ik niet aan de dood, dan denk ik aan al de momenten die we samen mochten beleven, het plezier, het werk, de dingen die we deden...

Denken aan de dood... Nee, dat is voor mij een denken aan het werkelijk onbekende, aan dat wat we niet weten, dat waar alleen een vage hoop voor bestaat... Laat de dood maar dood zijn, ik hou me aan het leven, en dat leven dat bruist van herinneringen, soms vrolijk, soms lastig, soms irritant, maar het leeft, het zit opgeslagen in je grijze massa, het hoort bij jou, het is een deel van het geheel, het heeft je gevormd tot wat je nu bent.

Er is genoeg gebeurd in mijn leven om aan de kant te gaan zitten jeremiaden, ik verloor een zoon, ik lijd aan chronische pijn, nu heeft mijn vrouw ook chronische pijn en hebben we hulp nodig... Maar we willen niet in een hoekje gaan zitten kniezen, nee, we doen wat we nog wel kunnen, we lachen, en we leven.

Het leven is als een schilderij... Als er gedeelten van stuk gaan, dan stop je het in een kleiner kader, en je bent verwonderd dat het nog steeds mooi is en dat er zoveel dingen te zien zijn !
Een beperking is geen einde, het is een ander begin !

tot de volgende ?

de langste maand

Voor mij speelt het geen rol meer, maar voor wie nog werkt: oktober is de langste maand van het jaar !
Misschien heb je er nog niet bij stil gestaan, maar oktober telt 31 dagen, en er zit nooit een feestdag in ! Heel soms wordt er verlofdag opgespaard, om met de feestdag van 1 november een brug te maken, maar dit jaar valt 1 november op een zondag... Misschien kun je die opsparen om met een verlofdag er bij een lange brug te maken met 11 november???
Maar oktober blijft dus de langste maand om te werken...

In januari, maart, mei, juli, augustus, oktober en december zijn er 31 dagen, maar oktober is daarvan de enige waar je nooit een feestdag in hebt... Dus is en blijft het de langste maand om uit te werken.

Als gepensioneerde is oktober ook een rotmaand ! Het is de eerste maand waarin de dagen werkelijk kort worden (en het donker zijn heel lang duurt), bovendien is het ook de maand waarin ze ons dwingen om op "winteruur" te gaan leven. Waardoor niet alleen de kippen van slag zijn, maar wij ook. Het vergt van ons oude lijf een inspanning om te wennen aan het andere uur om op te staan, slapen te gaan en te eten. Kortom, oktober is een lastige maand !

Zelfs de herfstvakantie heeft men pas in november (2 tot 8 november)... Voor veel grootouders is dit ook nog eens een periode waarop de kleinkinderen hen de hele dag mogen bezighouden. Zolang het nog van die hele kleine, knoddige, lieve, baby's of peuters zijn, is dit aangenaam. Je kunt er niet genoeg van krijgen om die kleine brokjes leven van je eigen bloed in de armen te nemen en te knuffelen...

Maar als ze bij je worden gezet als ze een stuk ouder zijn, en al wat kuren van de puberteit beginnen te vertonen, dan zijn het vreemde wezens van een andere planeet, die dingen doen waar je niets van snapt, hele dagen lopen te prevelen in een platte GSM, of met de duimen geheimschrift produceren op dat piepkleine schermpje, met afkortingen waar je niets meer van snapt. Als jij poogt te sms-en, dan heb je het gevoel dat je vingers altijd veel te dik zijn, moet je voortdurend weer corrigeren, en zij  lijken met hun duimen over de toetsen te vliegen, en het lijkt wel of zij nooit ofte nooit een letter mis zitten ! Ze zijn niet meer van deze aarde, toch niet van de aarde die jij kent, de aarde waar jij bent opgegroeid en oud geworden...

Als ze op school zitten, dan kun je hen niet meer helpen, want ze leren andere dingen, en de dingen die je wel kent, leren ze op een andere manier. Ze leren de tafels van vermenigvuldiging niet meer van buiten, ze leren zelfs nog amper een gedicht. Maar met een computer zijn ze als het ware grootgebracht.

Als ze met een groep bijeen zitten, dan zitten ze niet - zoals jij vroeger- met elkaar te praten en te lachen en te duwen, nee, ze zitten naast elkaar, zwijgend, elk met zijn gsm in de hand, te sms-en... Nu en dan tonen ze elkaar een ontvangen berichtje en lachen of reageren boos. Ergens voel je dat aan als een geluk, want geef toe, heel even dacht je dat ze naast elkaar zittend, naar elkaar aan het sms-en waren... (djudedju !)

Dat zijn de momenten waarop je je pas oud voelt, als je de confrontatie aangaat met je nageslacht... Onlangs gaf ik er eentje nog een oud leerboek van toen, Fysiologie, en dan kreeg ik de reactie "Opa, jullie hadden het gemakkelijk in jullie tijd, jullie leerden de Nederlandse benamingen, en wij moeten alles in het latijn leren. Je troost haar dan, en toont haar aan dat die woorden ook een betekenis hebben, en dat je op de duur die onderdelen van woorden of woorden terugvindt, en zo ze haast even makkelijk leert kennen en begrijpen als waren ze in het Vlaams... Ze knikt dan wijs. "Opa, in mijn eerste toets had ik 31 op 33 !"... Je toont je bewondering en zwaait met lof... Je kleindochter is een nijvere studente, iemand die je vroeger een blokbeest zou genoemd hebben, maar ook dat ligt ver, heel ver achter je, ook al lijkt het nog gisteren.

Nee, ik voel me niet oud, maar soms, als je tussen die jonge bende...
djudedju

tot de volgende ?