poederkwast

ofte mijn Haemanthus albiflos staat op het punt open te gaan.
Dat is wellicht een boeket voor mijn verjaardag ?
Ik noem de plant niet poederkwast en nog veel minder Haemanthus albiflos... Ik noem de plant "mijn Gilberte", omdat ik van Gilberte een scheutje kreeg van die bizarre plant die ergens ver weg familie is van de Amarillys...
Het is zo'n gekke bloem, zonder bloemblaadjes, alleen een massa meeldraadjes, zie de foto hier  onder.

Gilberte noemt het een scheerborstel, en ja, daar heeft het ook iets van.

Het is geen moeilijke plant, maar buiten de bloeiperiode is het gewoon een dot groen die daar staat te staan.

Vandaag ben ik 69 jaar oud... volgend jaar een nieuwe voordeur. Ik ben al meer dan 11 jaar ouder dan ons vader ooit is geworden, en 38 jaar ouder dan onze Koen ooit mocht worden. Gek, voor mij is een verjaardag een soort in memoriam aan het worden. Het verleden wordt steeds groter en de toekomst steeds kleiner. (Maar al wat ik had kunnen ze mij niet meer af pakken !)

Toen ik ter wereld kwam, woonden mijn ouders nog in Nieuwpoort, maar omdat ik zo verschrikkelijk groot was, moest ons moeder naar het moederhuis voor de bevalling, en dus voerde de dokter haar naar Oostende... Hij reed over alle kasseistraten "Om het kind te doen zakken"... Tot zover de geneeskunde van toen. Geen keizersnee, een verschrikkelijk zware bevalling zonder epidurale... Al die dingen waren nog niet zo gekend, en zeker nog niet zo veilig als nu. Ons moeder zetten mij, met mijn volle 5,5 kgr op de wereld op 24 juli 1946 te Oostende... En hield levenslang een lelijk gezwollen voet over aan die zware bevalling en moeizame dracht...
Voor mijn twee jaar lag ik al twee keer op sterven, alleen het bestaan van het toen nog nieuwe geneesmiddel, de eerste antibioticum, penicilline, om de zes uur, dag en nacht een inspuiting heeft gemaakt dat ik er nog ben... en buiten die verdomde rug nog in behoorlijke gezondheid.

Ik ben aan de periode gekomen waar ons moeder van zei, dat ze iedere morgen ons Heer dankte dat ze er nog was... Ik ben ook blij dat ik er nog ben. En dat we nog samen zijn en voor elkaar kunnen zorgen, want we zitten alle twee met een rugkwaal en kunnen niet zo veel meer zelf doen.

Gisteren kregen we bezoek van Mandje en Lea... Mandje stapte binnen met behulp van een looprekje, en Lea had met de auto gereden. Dat is een hele stap vooruit bij een paar maand terug. We waren heel blij hen hier weer eens te hebben. Dat zijn ondertussen twee oude mensjes, nu al 63 jaar gehuwd, die nog steeds - ondanks alle miserie en tegenslagen die ze kenden- optimist zijn. Mandje is praktisch verlamd aan zijn benen, en voelt niet meer of hij zijn water moet maken of zijn gevoeg moet doen. Lea was van alles voorzien, en toen het zover was, trok ze met Armand naar het toilet en verzorgde haar man... Een grote madam, ons Lea !
En nog steeds zijn ze optimist en gaan ze welgezind door het leven... "Als het blijft zoals het nu is, dan kunnen we ons plan trekken, en dan gaat het best" "Natuurlijk, kan hij niet meer in zijn tuin werken, maar als het een beetje weer is, moet hij wat stappen en eens naar buiten, en hij gaat met zijn scooter toertjes gaan doen ! en alle dagen moet hij op de hometrainer..." Ze is nog steeds de moederkloek, nu niet meer voor haar kiekens, maar voor haar oude haan... Mooi ! Voor zo'n mensen heb ik ontzag, en dat zijn voor mij de echte groten der aarde ! Zij zijn wel 100 Julius Caesars en Napoleons waard ! Zij zijn mens, in de ware betekenis van het woord.

Naastenliefde is voor hen een werkwoord, zowel voor vreemden als voor hun eigen nest.
Groots.

Dergelijke mensen zijn mijn voorbeeld, mensen die - ondanks alles - het beste maken van hun leven en van het leven van allen met wie ze contact hebben.

De grootheid van een mens ligt niet in naam en faam, niet in veroveringen of grote daden, nee, het ligt in het kleine van alle dagen, in het liefhebben van de medemens.

Nooit klagen, altijd blijven doorgaan, en nog oog hebben voor de ander.
een voorbeeld

tot de volgende ?

het dipje

Ik heb last van een zomerdipje!
Of liever, ik heb er geen last van, mijn blog heeft er last van.
Haast dagelijks kijk ik eens naar het aantal lezers voor de voorbije dag, en zie ik een bedroevend laag cijfer.
Niet dat dit me ongerust maakt, of noopt tot stoppen met schrijven, nee, het is het ondertussen klassieke zomerdipje...
Iedere vakantieperiode zie ik dit verschijnsel. Na de grote vakantie herstelt alles zich weer tot het normale cijfer.

Waar ik persoonlijk last van heb, dat is de vraag waarom ?
Mocht ik lezer zijn, dan zou ik wellicht meer tijd hebben om te lezen tijdens het verlof, met uitzondering van de reisperiode. Maar blijkbaar is het voor de doorsnee-lezer niet zo.
Dan kom ik tot een conclusie die ik niet graag neerzet... Behoren mijn lezers tot de mensen die tijdens de arbeidstijd stiekem het blogje gaan lezen?

Ik ga geen foei zeggen, om geen lezers te verliezen, maar als het zo is, dan heb ik toch -heel stilletjes en heel stiekem - mijn bedenkingen. Of je hebt een taak waar je broodnodig eens iets anders moet hebben dan het saaie dagelijkse werk, of je bent iemand die op het toilet zijn tablet mee neemt en daar zit te lezen. Of misschien heb je te veel vrije tijd tijdens het werk, en ook dat is niet prettig. Vooral niet voor u.

Ooit, in een ver verleden, zat ik dagelijks op de trein naar mijn werk. Iedere dag zochten we met vier man elkaar op, om de tijd al kaarten door te komen. Eén van die vier mannen had een job waarbij hij per dag zo'n 10 minuten bezig was... De rest van de dag bracht hij door met het lezen van drie kranten. De man sleepte zich naar zijn "werk"... En ik heb nooit iemand gehad waar ik meer medelijden mee had omwille van zijn dagtaak. Het moet verschrikkelijk zijn om verplicht te worden iedere dag 7 uur en 50 minuten niets te doen, en toch aanwezig te zijn.

Ik heb het liever druk. Niet te druk zodat de taak je over het hoofd groeit, maar druk zodat er steeds wat spanning is om het werk af te krijgen. In mijn geval werkte ik voor de mensen, en had ik dus nog bovendien de voldoening iets voor de medemens te betekenen.

Wij hadden nog geen internet (tenzij de laatste jaren) en nog geen GSM om ons overal te bereiken (toen die er kwam was ik al ziek), zodat ik eerlijk gezegd niet meer durf te oordelen over de druk van het werk van nu, van heden ten dage... Ik herinner me dat ik nu en dan eens naar Brussel moest, nu en dan dus in de file stond, en dat zag als een soort onverwachte vakantie. Ik maakte me niet druk, ik had het toch niet in handen, en je wist dat je wellicht niet de enige waart van het werk die in de file zat, zodat je alibi ook al verzekerd werd door de anderen. Toch hoorde en zag ik soms, dat anderen zich zaten te enerveren in de auto in de file... Het zal wel een kwestie zijn van instelling.

Maar nu heeft men geen vrije tijd meer... Nu ben je altijd en overal bereikbaar. In de auto, in de file, zie je dan ook druk babbelen in de GSM -handenvrij of veelal niet handenvrij. Ze zijn aan het werk en aan het rijden, dus twee werken tezelfdertijd. Want geef toe, autorijden is steeds meer een karwei. Het is niet leuk in het huidige verkeer om te rijden. En waar ik vroeger fluitend door onze hoofdstad reed (ik kende twee wegen naar mijn werk), zou ik nu wellicht niet meer durven.

Misschien is het die nieuwe druk die het leesgedrag anders heeft gemaakt dan wat ik zou verwachten.

Hoe dan ook, erg is het niet dat je er vandaag niet bent om mijn blog te lezen, ik schrijf hem toch, met of zonder lezers. Gewoon omdat ik het schrijven niet laten kan. Het is mijn uitlaatklep, mijn hebbeding, mijn doorbreken van de sleur van de pijn en het onnuttig gevoel van een man die haast niets meer kan doen. Vandaar ook mijn aandacht voor de kleine dingen van het leven. Voor mij zijn die dingen reuzegroot. Een uitstapje naar Pairi Daiza is voor de doorsnee mens een leuke dag, voor mij is het een uitzonderlijke ervaring, een verre tocht, een haast bovenmenselijke inspanning om het uit te houden, een ervaring waar ik dagen kan op teren. Al wie ik tegenkom moet horen hoe mooi het er wel is, en dat ze er zeker ook eens naar toe moeten gaan...

De proporties waarin ik de dingen zie, zijn sterk uitvergroot. Het kader waarin ik ze plaats is heel verguld en opzichtig.  - Ik heb iets gedaan buiten de grenzen van iedere dag -
Hopelijk snap je niet echt wat ik bedoel, want als je het snapt, dan is de kans groot dat jij ook je beperkingen kent, door ziekte of om andere redenen...
En dat wens ik je niet toe !

tot de volgende ?

Ik heb het gevonden !!!

Door een tip van de buurvrouw (je moet goed staan met de buren hé !!), toch de foto van de karper !

Nee, het was niet mistig, dat ligt aan de telefoon van Bart !

Mooi visje hé ?

privé

Gisteren zijn we dus gaan vissen... De laatste keer dat ik er was met Bart, had ik een behoorlijk grote karper gevangen, en nu droomde Bart dat het zijn beurt was... Helaas... De vis beet niet zo goed als vorige keer, toen ik met Anny zat te vissen...

Na een half uurtje kreeg ik beet op mijn karperlijn (werphengel). Ik stelde vast dat er iets aan hing, maar helaas... Blijkbaar had de karper zich om en om een struikje riet gedraaid, en wat ik ook probeerde... al wat er gebeurde was dat ik heel mijn boeltje kwijt was, lood, draainagel, onderlijn, haak en aas, allemaal weg !

Voor mijn gewone hengel heb ik van alles en nog wat in reserve bij, maar voor de werphengel gebeurt het zo zelden dat je alles kwijtraakt, dat ik niets meer kon doen, dan de werphengel terug in de hoes stoppen... djudedju

Ondertussen vingen we regelmatig wat bliek, niet overdadig, maar toch redelijk goed om leuk te zijn. Tot drie keer toe ving ik een karper, telkens exemplaren van zo ongeveer 25 à 35 cm... Bart ving alleen maar bliekjes.

Op het eind van de heerlijke visnamiddag kreeg ik plots een beet van wat duidelijk een grote karper was... Maar de lijn schoot weer los. Zonder schade, alles was nog in orde, zodat ik een nieuwe made kon aandoen, en weer inwerpen. Meteen dook mijn dobber weg, en ging de draad strak staan, kwam de elastiek uit, en hoorde je de draad "zingen"...  "Bart !, dat is een echt grote !"

Bart haalde meteen zijn hengel uit het water, om niet in de weg te zitten, en ik begon het gevecht met de karper. Bart volgde met het net, en gebruikte nu en dan het net om de karper te dwingen van richting te veranderen, telkens hij naar zones wou zwemmen waar gevaarlijke objecten risico mee brachten.

Wie geen visser is kan het zich wellicht niet voorstellen, maar ik ben meer dan een half uur aan het vechten geweest met karpermans... Gewoonlijk is het een kwestie van de karper uitputten, zodat hij "zich geeft", maar nu begon ik te twijfelen wie zich eerst zou geven !

Het probleem is dat we vissen met een blieklijn, en dus licht gemonteerd zijn. Het lichtste onderdeel is het onderlijntje, en dat is in staat 1.6 kgr te dragen, wordt het gewicht groter, dan knapt het door... Dat we veel meer dan die 1.6 kgr kunnen vasthouden, ligt aan twee zaken: de visser die telkens de spanning laat verminderen en vermeerderen om het onderlijntje niet te laten knappen en het zo goed mogelijk weet te gebruiken om de karper uit te putten. Bijna voornamer dan de visser zelf, is het feit dat moderne hengelaars gebruik maken van een elastiek, ingebouwd in de hengel... Die elastiek vangt de schokken op, en de plotse wendingen en sprongen van de karper worden dan ook vooral door deze elastiek opgevangen. (Zonder deze elastiek is het haast onmogelijk een dergelijke karper te vangen, tenzij je het geluk hebt dat het een karper betreft die niet te geweldig is)

Bij het proberen te scheppen, had Bart heel wat moeite omdat het net bijna te klein was voor de grootte van deze karper. Ik had in de auto nog een groter net, maar Bart dacht dat het wel zou lukken. Het lukte dan ook, na meer dan een half uur ingespannen vissen, vechten, wat draad geven, en weer draad nemen in een haast oeverloos gevecht om te zien wie het eerst zou plooien...

Toen het eindelijk opgehaald was, bleek het een serieuze knaap te zijn ! van zo'n 4.5 à 5 kgr... Bart nam er een foto van met zijn telefoon, maar ik kan het u niet tonen ! Want hij stuurde het naar de "Gesprekken" op Facebook, je weet wel het systeem waarmee je privé kunt babbelen met elkaar, onzichtbaar voor de anderen... Wel, ik dacht de foto te kunnen afhalen, maar privé is privé... En dus kan ik je niets tonen. Je zult me dus moeten geloven op mijn woord, of je moet hier ter plaatse komen kijken... Voor u wil ik wel de privacy schenden, toch voor die foto !

Waar we, net op het moment dat de grote karper beet, eigenlijk net van plan waren om op te kramen, zijn we na de vangst nog een kwartierke blijven zitten... In mijn geval om te bekomen van het gevecht. Ik verrekte van de pijn. En ook Bart klaagde, want ook hij had heel de tijd over en weer gegaan, net in en uit het water, pogen de karper in een richting te duwen, of om hem te scheppen...
We waren alle twee afgepeigerd.
Maar gelukkig
Alleen Bart heeft nu nog steeds niet "zijn" grote gevangen...
djudedju


tot de volgende ?

allemaal een zalige nationale feestdag !

Al heel vroeg deze morgen, hoorde ik, vanuit mijn bed, de eerste drasj national... Niet erg, ze hadden regen voorspeld tot in de morgen, daarna goed weer, en we gaan pas op de middag gaan vissen... Zoon en vader. Heerlijk toch ?

Het is bovendien Nationale Feestdag, en dit jaar ben ik weer niet gevraagd om de Nationale Vlam aan te wakkeren. Dommage. Stom.

Onze koning zit nu ook op facebook, en ik heb hem meteen op mijn vriendenlijstje geplaatst. Geef toe, het is een verfrissend en democratisch idee te kunnen zeggen dat de koning je vriendje is. I Like It.... allee, toch een beetje. Ik heb al gezegd dat ik voorstander ben van het koningshuis, niet omwille van de koning(en), maar omdat ik meen dat het goedkoper is één familie te onderhouden, dan op den duur een hele resem oud-presidenten en hun kroost. Vandaag de dag spreekt het koningshuis mijn stelling tegen ( dju toch !) door vervroegd af te treden van Albèèèèrt, hebben we nu twee koningen en co. Maar onze echte koning is momenteel Flupke de eerste.

Sommigen spreken schande over de kostprijs van zo'n koning en zijn entourage. Ik zie persoonlijk véél meer af van al de regeringen die we in ons apenlandje hebben. (En van alle politici die er zich vet mee smeren !). En dan heb ik het nog niet over de kostprijs van het veel te logge en zware Europa-apparaat... Mochten we terugkeren naar de tijd van één regering en de Benelux, dan hadden we wellicht meteen geen staatstekort meer, maar dikke overschot. Maar eigenlijk wou ik een blij stukje schrijvelen, het is feest, feest voor heel de natie, de Vlaamse natie, de Waalse Natie, de Brusselse Natie, de Duitstalige Natie, de overkoepelende natie en ik vergeet er wellicht nog een hele resem.

Het is feest !

... maar eigenlijk voel ik me veel lekkerderderder in mijn vel door het idee te gaan vissen, dan door het besef dat héél véél jaren terug Leopold I hier arriveerde in la Belgique. In het Frans. En wellicht moesten de mensen toen van mijnheer pastoor en van de bourgemestre met vlaggetjes gaan zwaaien voor Le Roi Léopold...
Ik heb dat zelf ook nog moeten doen, verplicht door de burgemeester van Oostende en met medewerking van de Superior van het College te Oostende voor het bezoek van Grace Kelly. (Geef toe, dat was al iets leuker om te bekijken dan zo'n stijve hark als Pol de Eerste... En toch heb ik het vertikt te zwaaien. Het vlaggetje zat zelfs onder mijn vest. Ergens ben ik altijd een beetje een revolutionair geweest, ook al was het maar door het vlaggetje van Monaco onder mijn vest te verbergen.

Voor mij is iedere mens gewoon, mens. Niets meer en niets minder. Welke kleur zijn huid ook heeft, wat zijn diploma ook is, wat zijn functie ook is, het is uiteindelijk gewoon een mensje, zoals u en ik. Die moet eten om te leven, en moet pissen en moet schijten. Plat gezegd? Maar het is toch de waarheid? Of dacht je dat Koning Flupke nooit in het kleinste kamertje zat? Misschien doet hij wel net als ik, een boek mee pakken en wat zitten lezen. Vrij van de rest van de mensheid in dat kleinste kamertje van het paleis. Ik kan kiezen uit twee zo'n kleine kamertjes, en misschien kan hij kiezen uit wel twintig van zo'n kamertjes, maar hij doet er krek hetzelfde !
U ook !
Ik hoop het toch, want mocht je net met de diarree zitten of met het andere uiterste, dan voel je je heel ongemakkelijk !
Nee, hopelijk bent u niet alleen maar een mens, maar bent u ook behoorlijk gezond, en welgezind.
Ik wens het iedereen toe. Zelfs de politici, in de hoop dat contente en gelukkige politici hun medemensen minder kloten dan ze gewoon zijn. Lap. Weer zo'n grove term.
Ik ga stoppen...
Het literair gehalte begint af te dalen tot dat van Brusselmans, en is dus geen aan te prijzen literatureluur meer.

tot de volgende ?

einde garantieperiode

Het echtpaar zat knus voor de beeldmuur te kijken naar een oude film... "Heb je al een nagedacht of we het houden of niet? De drie jaar garantie is bijna voorbij, weet je !" De vrouw knikte. "Mmm, ja, ik weet het... Ik twijfel een beetje... Het valt globaal wel mee, maar volmaakt is het zeker niet..."

Op het beeldscherm was er weer een bloedige moord aan gang, uit de stereo klonken de ijselijke kreten alsof het in huis gebeurde...

Na de film gingen ze naar bed.
"Morgen moeten we beslissen !" drong hij aan.
"Och, weet je wat, we brengen het terug, en brengen een nieuw mee in de plaats. De technologie gaat steeds meer vooruit, en wie weet zijn ze nu wel volmaakt !"
Hij knikte. "Slaapwel" "Slaapwel", een vlugge nachtzoen.

Na het ontbijt stopten ze de voeten in schoenen die automatisch rond hun voeten sloten, deden een lichte jas aan, die zich al naargelang de temperatuur van de buitenwereld, aanpaste en van wollig-isolerend naar licht katoen-gevoel kon aanpassen.

Hij nam met zijn rechterhand het linkerhandje van het kind vast, zij nam met haar linkerhand het rechterhandje van het kind vast. Ze stapten vrolijk door de zonnige wereld, en nu en dan zwaaiden ze het kind eens hoof in de lucht, waarbij het kraaide van de pret...

Voor hen uit zagen ze een groot gebouw "Kindermagazijn"...
"Daar is het al" zei hij...
"Ja" zei ze... "Zouden we dit maal een eens een meisje proberen?"

.....

Ik kon het niet laten... Nu en dan borrelt de fantasie over.
Het is heel kort, maar ik hoop dat ik je eens kon verrassen.

Gisteren waren we op de rommelmarkt te Bois de Lessines... Een dorpje dat - voor zover we het hebben gezien - alleen een bos in zijn naam heeft. Het was wel een leuke markt, alleen jammer dat het op het laatst een beetje begon te regenen. Ik vond er een kleine, maar heel bizarre Ganesha, en warempel ook nog twee wandelstokken...

Sinds ik regelmatig op die verkoopsites kijk, bekijk ik mijn wandelstokken met heel andere ogen ! Die stokken zijn allemaal minstens het dubbele en in veel gevallen het veelvoud waard van wat ik er ooit voor betaalde !

Als ik het moe ben, dan kan ik ze op die sites te koop aanbieden en "rijk" worden...

Soms lijken de mensen me een beetje gek... Ik zie van die moderne wandelstokken (Made in China of zo) die verkocht worden voor stukken van mensen, terwijl andere stokken, die mij veel meer waard lijken, voor maar drie à vier keer zoveel als ik ooit betaalde, verkocht worden. Bizar.

Gisteren was er ook weer zoiets... Ik vroeg de prijs voor twee wandelstokken, een houten (gedraaid met uitgesneden hondenkop, en een antieke met een koperen paardenkop. Tot mijn verbazing schatte ze de houten stok duurder in dan de antieke... Zo zie je maar, je kunt onmogelijk inschatten wat een ander denkt.

Morgen ga ik vissen. Met Bart.

tot de volgende ?

Pairi Daiza

Gisteren zijn we, met Luc en Rita, voor de eerste keer weer naar Pairi Daiza gegaan. Ooit, in een ver verleden hebben we dat al eens bezocht, toetertijd met de kleine kleinkinderen... Dus pak zo'n 15 jaar geleden. In die tijd is Pairi Daiza (het heette toen ook nog anders !) uitgegroeid tot een prachtige dierentuin, op een groot terrein, waar niet alleen de dieren, maar ook het park, beplanting en enscenering het zien meer dan waard zijn.
Het is zelfs zo, dat de dieren eigenlijk allemaal bekend zijn, en het voor mij veel meer het park is, dat me noopt tot bewondering en ontzag.
Ze kunnen ons haast geen dieren meer tonen, die we niet door en door kennen van op TV, maar het is voor het eerst dat ik in India kan lopen, kan gaan eten in een Chinese tempel, vol ontzag sta voor een enorme boeddha, en uiteindelijk ook, helemaal aan de andere kant van het immense park sta te kijken naar dat enorme beeld in houtsnijwerk van Ganesha... Oh ja, dat is aan het park van de Aziatische olifanten, waar ook nog eens een piepklein jong olifantje rondloopt...

We hadden er ook nog eens prachtig weer bij ! (Het mocht gerust een paar graadjes minder zijn geweest !!!)

Ik denk dat het gewoon haast onmogelijk is om het ganse park in één keer te bekijken. Zeker voor ons, die met onze handicap alleen traagzaam stappen kunnen. (Traagzaam trekt de wijtewagen door de stille straten toen, en 't is wenen en 't is klagen dat ze bin' de wijte doen...) Eerst moet je de ellenlange rijen aanschuivenden trotseren om aan ticketjes te raken, en dan hop (maar dan traagzaam) het park binnen. We zijn heel rustig drummend de serre en de grote volière binnengeschoven, hebben genoten van het tussen de vogels lopen, hebben de bloemen en planten bekeken en bewonderd (Toon, hoe weet je al die namen van die planten? Gelezen Luc, en onthouden... en na even nadenken: Dat is mijn sterkte en mijn zwakte, ik onthoud veel te veel, mijn harde schijf zal waarschijnlijk een keer crashen !)
Rond de middag waren we aan de Chinese tempel

En bewonderden het bouwwerk en de grote Boeddha... En dan de lange klim, buiten om, om ot het tweede verdiep van de tempel te belanden in het Aziatische restaurant. Het zat vol, zodat we ook nog eens de trap op moesten naar de derde verdieping... We hebben er heerlijk gegeten van ontelbare soorten vreemde groenten en spijzen... Heel anders dat het gewone Chinese restaurant. We moesten naar het tweede verdiep om eten te halen, maar mijn metgezellen hebben voor mij iedere keer een bord meegebracht ! Brave mensen allemaal ! Smak !

Het was van lik mijn lipje !!!

Als je goed kijkt, dan zie je dat het "lik mijn lip" letterlijk kan genomen worden !

Ik heb véél te véél gegeten, net zoals de anderen. Het was dan ook zo lekker hé !

Omdat ik dolgraag het grote beeld van Ganesha wilde zien, besloten we in één ruk naar helemaal de achterkant van het park te stappen... En dat is echt héél ver voor mijn doen. Om eerlijk te zijn, ik was dan al zo moe en had zoveel pijn, dat ik echt niet meer veel oef had om het goed te bekijken. Gelukkig heeft Anny wat mooie foto's genomen ! Na wat rust zijn we dan afgezakt naar de brouwerij (ze hebben op het domein een echte heuse brouwerij staan, met volgens Luc en Rita heerlijk bier ). Daar zijn we binnen gaan afkoelen bij een fris glas... en dan langzaam en vol pijn naar de uitgang... Ik kon haast niet meer in en uit de auto.

Gisterenavond zijn we, na de Kotmadam, de trap op gesukkeld, en hebben ons in ons bad laten vallen...

Ik heb heel de nacht geslapen, tot zo'n 5.30' uur... En wonder boven wonder... haast geen pijn. Bij Anny was het ginder redelijk, maar ze heeft nu wat pijn. Niet te erg, maar toch.

Het was een heerlijke uitstap, en we beslisten om enkele keren terug te gaan, en het ganse park te bezoeken, ook al moeten we daarvoor 5 keer terug gaan. Het is er heerlijk, mooi en je ziet er heel de wereld in een notendop... Nu ja, een hele grote notendop dan...

Oh ja, om je duidelijk te maken dat er ook dieren zitten:

Je ziet er ook prachtige stenen, in alle kleuren, onder meet dit enorme kristal in rozekwarts...

Het is gewoonweg prachtig!

Je moet het echt eens bezoeken !

tot de volgende ?