De rookmelder

De laatste maanden werden en worden wij regelmatig overspoeld met berichten over de rookmelder, en dat de rookmelder eigenlijk verplicht zou moeten zijn, en dat de rookmelder in huurhuizen zou moeten behoren tot het onroerend goed, hoe de rookmelder...

De rookmelder...

Dus, toen ik in Auchan plots rookmelders lag liggen als een speciale aanbieding, met verwijzing naar het nut en met een formulier voor de verzekeringsmaatschappij (blijkbaar is de rookmelder een must voor verzekeringsmaatschappijen in La Douce France...), toen zei ik tegen Anny, "Laat ons ook maar zo'n rookmelders installeren !"

Dus brachten wij een set van twee rookmelders mee, en na wat gepalaver besloten wij dat de "gevaarlijkste" plaatsen in ons huis waren: de keuken, en de voorplaats, waar mijn computer en printer en co staat...

Eens heel aandachtig de gebruiksaanwijzing gelezen, het onderstuk aan het plafond gevezen, de batterij aangebracht in het toestel, het toestel op het onderstuk vast gedraaid, en tiem minuten staan kijken of dat vermaledijde verklikkerslampje wel brandde. Het brandde, om de zoveel minuten één flets flitsje... (Leuk hé ? flets flitsen?)

De tweede rookmelder idem dito geïnstalleerd, en goed bevonden.
En daar is de kous mee af.
Na een paar dagen denk je niet meer aan die dingen, en mocht iemand je vragen "Wat hangt daar aan je plafond?" Dan zou je wellicht ook eens moeten kijken om weer te weten wat er wel aan je plafond hing te hangen...

tot.

Gisteren voor de middag stond Anny in de keuken, de pan op het vuur, de boter gesmolten en hazelnootbruin, het biefstukje er in neergevlijd, om het volgens de regels van de kunst snel dicht te schroeien. Voor één zielig biefstukje zet je de dampkap niet in werking, voor dat beetje...

PIEP...PIEP...PIEP...PIEP

Maar dan veel luider dan ik het typen kan... Anny in paniek "Wat is da nu ? Wat doet er nu weer lelijk ? " 

Dat is een logische vraag in deze moderne wereld.

In de keuken staat een microgolf die wel 5 soorten van piepjes maakt, een elektrisch fornuis met oven, die ook een heel gamma van piepgeluidjes ter beschikking heeft en een wasmachine dat niet alleen kan piepen maar ook nog belgeluiden produceert... De eerste vraag van Anny was dan ook logisch, en beduidde gewoon : "Welk toestel maakt hier nu een verschrikkelijk hard geluid, dat ik nog niet ken." Ze liep dan ook de keuken rond, van toestel naar toestel, en pas bij het passeren van de rookmelder, stelde ze vast dat het van dààr kwam ! Van het plafond, van die rookmelder !

"Toon !" (Dat ben ik dus) (Die ter hulp werd geroepen)

Eerst hield ik mijn hand voor dat ding, in de hoop "Als het geen rook ziet zal het zwijgen", maar noppes, het luide gepiep bleef duren, dus spel er af gevezen, het lag gewoon in mijn hand te piepen dat mijn oren van de weeromstuit ook begonnen te piepen... Ik de batterij er uit gepeuterd. Oef. Het ding zweeg.

Ik deed Anny de dampkap gebruiken, en toen ik dacht dat de "rook" (allee, van een biefstukje dicht te schroeien, dat is toch geen rook ????) weg was, deed ik de batterij weer in het toestel, vees het terug aan het plafond, en sjokte weer naar mijn computer... Piep, piep... néé !!! Oh ja, het spel was weer aan gang !

Ik weer naar de keuken, afvijzen, batterij er uit en het daar gelegd, ik zou het in de namiddag wel eens weer proberen...

Sjoksjok naar mijn computer, al grommelend over die klotedingen...

Plots: PIEP PIEP PIEP... Da kan nie !

Ik verwilderd naar de keuken, maar daar was het lawaai veel minder !!!

't Is toch niet den diene boven mijn computer ????

Nee...

Mijn kanarie vond het piepje zo leuk dat hij het zelf ook maar eens produceerde...

Als je ooit bij ons op bezoek bent, en het alarm gaat, kijk dan eerst naar de kanarie...

djudedju

tot de volgende ?

schone koers !

Ik ben helemaal geen liefhebber van "het véloke"... Bijna in tegendeel, en dat is de schuld van de wielerterroristen, die hier zo agressief ambetant doen, dat ik de renners -haast onbewust - mede heb veroordeeld.
Dus kijk ik in principe haast nooit naar de koers op TV... (Met uitzondering van de Ronde van Vlaanderen die hier heel den tijd in mijn streek rondtoert, en zelfs eindigt in de voorstad van Mater: Oudenaarde.)

Dus zat ik gisterennamiddag rustig te computeren en zat Anny naar de koers te kijken, toen ik plots begon op te letten: talrijke valpartijen, renners die van de fiets gewaaid werden... DAT moest ik zien. (Ik heb blijkbaar een sadistisch kantje als het over wielrijders gaat !)

Als kind groeide ik op in Oostende, stad aan de zee, stad waar we vertrouwd zijn met het fenomeen wind... Toch heb ik in heel mijn jeugd maar één keer gezien dat een man van zijn vélo waaide !  Dat gebeurde vlak voor ons raam ! Wij woonden op de hoek van de straat, en toen de fietser van achter de huizen plots met de wind uit de zijstraat werd geconfronteerd, waaide zijn fiets van onder hem weg. Ik weet niet of dit wetenschappelijk correct is, maar zo zag het er voor ons uit. Zijn wielen werden van onder hem weggedrukt door de wind.

En dus kan ik je verzekeren dat het niet alleen sadisme was die me noopte naar de koers te kijken, het was ook uit een soort wetenschappelijke nieuwsgierigheid... Was ik juist met mijn herinneringen? Is het echt de fiets die van onder de coureur wegwaait?

Wellicht heb je het nu ook gezien. Het beeld klopt alleszins, de renner gaat eerst helemaal scheef hangen, tot plots het evenwicht zoek is, en hij om kiepert. Maar als je de windrichting bekijkt, dan is het de renner die scheef gaat hangen, en dus ook de fiets, en het is niet echt uit te maken of het de renner is die te ver leunt, of de fiets die weg waait. Nu ja, het doet er niet toe, ik zag heerlijke tuimelperten...

Eentje zagen we zelfs een gracht in gaan, en hij stond daar dan als een verzopen kat langs de kant van de weg.

Oh ja, ik had er echt compassie mee, en ik hoopte dat ze zich niet bezeerden, maar ergens, diep van binnen was ik de Romein die keek naar het gevecht van de gladiator tegen de leeuw...  En ik was niet content met mijn eigenzichzelven... Ik ben tegen stierenvachten, ik ben tegen het mishandelen van dieren, hoe kon ik nu in hemelsnaam binnenpretjes hebben bij het zien sukkelen van die renners ?
En toen kwam ik tot de vaststelling dat ik, in mijn wrevel tegen de wielerterroristen, niet meer objectief was tegenover de gebruiker van de fiets in het algemeen. Mijn hekel was boven mijzelf aan het uitgroeien. djudedju.

Maar ja, als je hier woont, in die heerlijke Vlaamse Ardennen, dan wordt je heelder dagen gepest met de aanwezigheid van mensen die denken dat ze in een koers rijden, dat ze heel de baan voor zich alleen hebben, dat ze met één man de wettelijke norm van vijftien al helemaal overschrijden, en in het midden van de rijweg mogen rijden, die niet kunnen of durven remmen, want dan moeten ze hun voeten uit die vermaledijde klikpedalen halen en dat is lastig, moeilijk, en sommigen vallen dan zelfs om omdat het niet lukt... Dus rijden ze maar tegen je auto, en heel de groep bedreigt je dan... Geef toe, je zou voor minder een hekel krijgen aan die wielerfanaten...

Maar het is fout van mij dat ik het toejuich als ik ze zie vallen...
Dus wil ik daar aan werken... Ik wil mijn leven beteren.
Kijk, gaan we een akkoord sluiten? Jullie volgen de wegcode, en ik maak me niet meer kwaad...

Maar ja, ik heb de zin nog niet eens helemaal op papier of ik zie er hier al weer twee passeren op hunne koersvelo, midden in de straat. djudedju.

In mijn gebed van de kleingelovige van een paar dagen terug, had ik ook iets moeten vragen in verband met fietsen en fietsers... Moet men voor de gebruikers van het vermaledijde klikpedaal niet een soort van test opleggen? Moet men hen niet leren dat veiligheid belangrijker is dan in het klikpedaal blijven?

Kijk, ik ga niet meer juichen bij het om ver waaien van fietsers, maar jullie gaan niet meer tegen mijn auto rijden als ik van rechts kom, jullie zullen echt stoppen, je weet wel, met een voet op de grond, uit dat klikpedaal... En niet meer met één hand tegen mijn auto moeten blijven leunen om recht te blijven om me uit te schelden...

Ga ik ver genoeg?

djudedju

tot de volgende ?

waterdag

Ik heb zojuist het weerbericht gehoord, en daaruit kan ik afleiden dat we naar heel wat waterdagen gaan... regen, maartse buien die overgaan in Aprilse grillen... Maar nat blijft het.

Kunnen ze dat hierboven niet beter regelen? Allee, dat het 's nachts regent, en overdag mooi weer is ? Dat is voor een almachtige toch een kleine moeite ? En terwijl je bezig bent, kun je het ook niet wat beter verdelen? Er zijn gebieden waar het stik-stoffig droog is, en hier kunnen we pootje baden op het voetpad. Die mensen van ginder ver zouden u heel dankbaar zijn, en wij hier ook.

En ook qua temperatuur heb ik mijn bedenkingen... Ik heb het niet zo op dat kwakkelweer, geef ons een korte en stevige winter, en daarna een heerlijk voorjaar, een warme zomer en een heerlijke herfst die we kunnen bezingen in liedjes. En oh ja, ik wens dat ook voor die anderen, Heer, die nu zitten te puffen in veels te warm en te droog weer, of zitten te bibberen in hun hutje... En binst ik er op denk, dat van die hutjes, kun je daar ook niets aan doen?

Geef toe, het kan veel beter geregeld worden dan het nu is. Ik weet het wel, wellicht hebben we daar ook zelf een beetje schuld aan, met het verwoesten van de bossen en het kanaliseren van de mooie rivieren, en het bouwen van stuwdammen, en het puffen van rook en fijn stof in de lucht en... en... Maar kun je daar ook niet aan doen? Kun je geen eeuwigdurende gratis energie verschaffen? Oh, dat is er, maar we gebruiken het niet?
Tja...

Maar, Heer, kunnen we een heleboel van die moeilijkheden niet oplossen met een betere verdeling van het mooie weer? Ik eet graag appelsienen, maar in mijn tuin kan ik ze niet kweken. En Abdoellah is gek op spruitjes, maar de invoer is zo duur. Ik wil best wat spruitjeszaad aan Abdoellah geven, maar het groeit niet in zijn stukje woestijn... Waarom doe je daar niets aan Heer ?

En ik kan mijn ogen uitkijken op de kleurenpracht van die exotische vogels, en bloemen en de geur van die zuidervruchten, en... Waarom is onze mus gekleed als een bruine pater? En onze merel als een ouderwetse pastoor? en waarom heb je de leeuwerik uit 't geluchte geplukt ? (Oh, dat hebben we zelf gedaan... nu ja, kon je ons dan niet tegenhouden?)...

Heb je onze orchideeën al eens bekeken ? Onder een vergrootglas zijn ze schitterend, maar kun je ze niet zo maken dat wij die loep niet van doen hebben, Heer ? Kunnen wij uw altaar versieren met bloemen uit de tuin die u ons hebt gegeven...

Heer, vind je het eerlijk dat die Eskimo's in die eeuwige kou moeten leven, en die pygmee in de broeierige hitte van het oerwoud? Kan dat niet wat eerlijker ? En, terwijl je toch bezig bent, Heer, waarom heb je de mensen in verschillende versies gemaakt ? Nu liggen ze daar over te klooien, en vinden ze het ene kleurtje veel beter dan het andere, en is dat een bron van ruzie, moord en doodslag. Kun je ze niet allemaal in een soort maken, Heer ?
En al die profeten die allemaal aanleiding gaven tot een andere religie, die allemaal prediken dat we elkaar moeten beminnen, maar dat we ook elkaar moeten bekeren tot de ware en de enig juiste religie, heer... Wat moeten we daar mee?  Is er wel een juiste religie heer?

Soms denk ik dat jullie daarboven zitten, met een stuk of wat, en elk om beurt hebben jullie een religie laten stichten, en nu zitten jullie te kijken wie het uiteindelijk zal winnen... Zitten jullie daar dan echt te lachen met het sneuvelen van al die vrouwen en kinderen in Syrië ? Ligt de Islam momenteel aan kop? En is de god der Christenen bezig met een nieuwe coup voor te bereiden?

Soms ben ik een beetje wanhopig heer, en weet ik het allemaal niet meer...

Het is waterdag, en wij zuchten, en aan de andere kant van deze aardkloot danst Kwaheri vruchteloos een regendans...
djudedju
aardkloot
klootwereld.

tot de volgende ?

De kamikaze piloot

Op het einde van de tweede wereldoorlog werden Japanse piloten gestimuleerd om, als er geen ander middel was om de vijand te vernietigen, zich met hun toestel in het vijandelijke vaartuig te boren.  Ze kregen de naam Kamikaze of Goddelijke wind, alluderend op de stormwind die tot twee keer toe Japan vrijwaarde van verovering door de Mongoolse strijdkrachten.

Een soort  "heilige" zelfmoord in opdracht van de Goddelijke Keizer...

Gisteren vernamen we dat het Duitse toestel door de hulppiloot opzettelijk de vernieling zou zijn ingestuurd.

Zelfmoord met meenemen van passagiers en bemanning.

Ik heb ooit al geschreven over zelfdoding... Voor mij een haast onbegrijpelijk iets. Iets wat ik nog min of meer kan begrijpen bij iemand die bijvoorbeeld enorme pijnen lijdt en terminaal ziek is (Al heb je nu de mogelijkheid je leven op een "nette" manier wettelijk te beëindigen in zo'n geval).
Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen, dat je wellicht bewust kunt naar zelfdoding toe gaan, maar dat het feit zelf wellicht niet meer op een normaal bewustzijn wordt gepleegd. Ik had een vriend, die zichzelf doodde, door een koord om zijn hals te binden, deze koord aan de balustrade te binden van het terras, en dan op zijn knieën ging zitten tot hij dood was. Gewoon één simpele beweging en hij leefde nog. Je moet eens bij het zwemmen bewust je hoofd onder water houden, op een gegeven moment neemt het lichaam het over om naar boven te wippen om lucht te kunnen happen ! Je moet er niet bij nadenken, het is een natuurlijke reflex ! Met andere woorden, je moet bij zelfdoding je lichaam passeren, er aan voorbij gaan.
Meestal kiest men voor een methode waarbij die mogelijkheid er niet meer is (bv als je de stoel van onder je voeten hebt weg gestampt, dan heb je niets meer om weer recht te staan, de grond is weg.)
Maar er zijn er dus heel wat die de mogelijkheid wel hebben, en dus de reactie van het lichaam bewust onderdrukken. Bewust ? Ik denk dat we niet over een normaal denken, een normaal bewustzijn kunnen praten. Voor mij is er op zo'n moment bij deze mensen een soort foutje in de  hersenen, waardoor de normale reactie onderdrukt wordt, of zelfs niet meer mogelijk is.

Met andere woorden, ik denk dat die mensen op dat moment zichzelf niet zijn. Ik hoop dat het zo is. Want de andere optie, is dat de betrokken piloot bewust een heel pak andere mensen met zich mee neemt, de dood in.
We zien dergelijke dingen wel eens meer, en waar we vermoeden dat er wel een zeker doel in zit. Neem bijvoorbeeld gezinsdrama's waarbij de moeder al haar kinderen mee neemt in de dood. Ik vermoed dat de betrokken moeder dan eigenlijk de dood kiest als enige open vluchtweg, en in diezelfde redenering haar kinderen mee neemt, om hen ook te vrijwaren van wat haar angst, haar dwanggedachte ook inhoudt.

Maar hoe dan ook, wij snappen het niet echt. En net dat niet snappen doet ons vermoeden dat het ergens een soort kortsluiting in de hersenen moet betreffen.
Deze manier om de zaken te bekijken is recent !
Nog niet zo lang geleden, mochten zelfmoordenaars niet in gewijde grond begraven worden, zij waren grote zondaars.
Gelukkig weten we nu al heel wat meer van de werking van het menselijke brein, en weten we dat een deel van de daden van mensen kan worden veroorzaakt door lichamelijke foutjes in de hersenen, of in de hormonenhuishouding of wat nog allemaal meer.

Wij staan sindsdien milder, begripsvoller tegenover zelfdoding.

Maar bij gezinsdrama's en nu bij dit zinloze meenemen van een heel vliegtuig vol mensen en bemanning, hebben wij het veel moeilijker om dit te begrijpen.

Het is ook niet makkelijk om begrip te hebben, en zeker niet als je iemand hebt verloren in deze ramp.
Het lijkt niet meer zo vanzelfsprekend dat het een foutje in de bedrading kan zijn, het lijkt allemaal zo koel, zo beredeneerd.

En als dit meenemen in de dood een fout in de hersenen kan zijn, is goedheid dan ook een afwijking ? En wat is eigenlijk de "normale" mens ?  Want niemand van ons is onverdeeld goed of onverdeeld kwaad. Het lijkt wel of die bedrading van onze hersenen een heel wankel iets is, waar heel wat slechte lassen in zitten, en waar je geluk moet hebben om bij de "normalen" te behoren.
(En als de meerderheid racistische neigingen heeft... Is racisme relatief ... Of toch niet?)
Niet makkelijk.
We hebben het gevoel dat we ons eigen doen en laten in handen hebben, maar als er een afwijkend gedrag is, dan ligt het aan het "niet-zelf-in-handen-hebben"...
djudedju

Ik heb diepe deernis met al die slachtoffers en hun familie en vrienden, maar ergens heb ik nog dieper deernis met de familie van de "dader"... Want zij zullen zijn "schuld" dragen.

Eerlijk is het niet

tot de volgende ?

Spring is in the Air

Dat Engelse zinnetje doet me aan Toon Hermans denken... Ik hoor het hem zeggen, en zie hem meteen een blij luchtsprongetje maken...
De Lente is in de lucht... ik maak ook een sprongetje, een kleintje, want ze zeggen dat het niet de hele dag zal duren, dat er regen op komst is. Maar het voelt goed, die vroege morgenzon... Iedere morgen kijk ik waar de zon nu al opstaat... en ze komt steeds dichter en dichter bij de kerk van St Maria Horebeke te voorschijn. Als het volle zomer is, staat ze zelfs een heel end voorbij die kerk.

En weer vraag ik me af, waar is dat Oosten nu ? We leerden dat de zon 's morgens in het Oosten opstaat, maar dat is een heel variabel begrip...

Het veld voor mijn raam is opengetrokken, zodat de grond weer kan ademhalen, en zelfs in mijn hof, zie je na de grote kuis ook weer aarde, ook opengetrokken en ademend. (Ik herken mijn eigen tuin niet meer !)

Waar Anny iedere keer dat we naar Floralux gingen, mij voorhield dat ik geen planten meer mocht kopen ("We hebben geen plaats om te zetten !!!"), zegt ze nu dat we dringend een paar grote struiken zouden moeten zetten, zodat het onkruid nooit meer kans zou krijgen... (Foto van mijn Anny)

De mezen zijn begonnen met de nestbouw, en tegen alle wijsheid in, willen ze dat doen in mijn brievenbus. (En zeggen dat er een hele resem nestkastjes ter hunne beschikking hangen!)
Spring is in the Air... Je ruikt de aarde, het gras groent de wereld, en madeliefjes priemen hier en daar met hun olijke wit gekroonde hoofdjes er tussen door. De camelia's bloeien nu massaal, en er lijken steeds meer en meer knoppen op barsten te staan, beloften van nog meer heerlijke kleurige bloemen. (Zouden we dat niet zetten in de achtertuin ? vraagt Anny. Ik schud mijn hoofd, er staan er twee, en ze doen het daar niet goed. Er is daar te veel zon !)

Eén struik camelia's is later dan de andere, daar zie je de botten, waar hooguit een smal boordje het komende bloemenkleur verraadt, nog allemaal dik gezwollen staan, dat zal voor komende week zijn... Als het niet plots weer koud wordt.

De lente vol beloften...

Ik heb me (in occasie) een laptop gekocht... Ik ben wel niet vaak op reis, maar als ik op reis ben, dan heb ik daar ook halve dagen dat ik niets kan doen, gewoon door mijn ziekte. Die laptop moet me helpen die halve dagen te overbruggen. Kan ik ook op verplaatsingen bloggen en mijn mails lezen. Ik vond het niet opportuun om een nieuwe en dure laptop te kopen, dus heb ik er eentje gekocht in occasie, bij een vriend op de rommelmarkt. Een HP die ooit meer dan 1000 euro kostte, en met heel veel giga aan harde schijf, 4 giga ram... meer dan voldoende voor wat ik er mee wil doen. Door de vriendschap kreeg ik het een stuk goedkoper, en kreeg ik er nog een nieuwe muis en een mooie originele draagtas bij. Kortom, ik ben uitgerust voor het verlof... Alleen zal ik daar voorlopig met Windows moeten werken, want ik weet niet precies hoe ik Ubuntu of Mint daar moet zetten. Ik dacht ooit gelezen te hebben dat dit niet hetzelfde is als voor een PC... Dus zal ik bij gelegenheid eens te rade gaan bij een specialist. Het machine werkt behoorlijk snel ! Ik ben tevreden.

(Ik ben wel geschrokken hoe zwaar die dingen zijn... Ik dacht dat dit heel licht was, maar noppes ! Dat ding weegt behoorlijk zwaarder dan ik verwachtte !)

In het interview dat ze hier van mij hebben afgenomen, is bijna heel mijn huis gefotogafeerd... Dus kan ik je nu trakteren met een kijkje op mijn wandelstokken...

tot de volgende ?

Ramp

Als er zo'n ramp gebeurt al nu met dat vliegtuig, of toen met die bus in Zwitserland, of met de Herald of Free Entreprise, of ...
dan staan we met zijn allen even stil.
Het sterven van een heel pak mensen in één klap, raakt ons meer dan het sterven van evenveel mensen op diverse plaatsen en op ongelijke tijd.
Toch gaat het hem over evenveel doden, gaat het hem over evenveel gezinnen die getroffen worden door verdriet en verlies.
Er is dus eigenlijk geen logisch verschil, buiten het "veel in één klap".

Je hebt nog van die bizarre vaststellingen... Als een jonge mens in het weekend met zijn wagen te pletter vliegt tegen een boom, dan zie je daar 's anderendaags kijkers, er worden bloemen gelegd, en veelal zie je nadien een kruisje staan ter nagedachtenis aan dat jonge leven dat zo plots is weggevallen.

Als een jonge mens in het hospitaal sterft, na een korte ziekte, of door een beroerte, dan zie je geen kijkers, legt men geen bloemen aan de deur van het hospitaal, en zet men er geen kruisje als blijvend aandenken.
Toch gaat het hem over eenzelfde verdriet.

Ik heb er geen echte verklaring voor, buiten het feit dat we getroffen worden de omvang van de klap. Maar in feite zijn wij niet de getroffenen, de echte getroffenen zijn de familie's, de gezinnen die iemand verliezen. En voor hen is de ramp in se niet groter of kleiner dan mocht alleen hun kind, hun man of hun vrouw gestorven zijn. Het plotse van het sterven doet ook wel iets, je kunt je niet geestelijk voorbereiden op het verlies, maar anderzijds, als je weken, maanden moet toezien op iemand die afziet en waarvan je weet dat hij/zij er toch gaat van sterven, dan zou ik de plotse dood verkiezen, waarbij de overledene hopelijk niet of zo kort mogelijk heeft afgezien.

Ik zou dan ook bijna willen stellen dat wat ons dan raakt niet echt verdriet is, dan wel een vorm van empathie, van mede-leven, in leven in. Je zou het haast kunnen vergelijken met mee-lachen, met mee gapen... Er is een soort band tussen mensen onderling, die bepaalde gevoelens, bepaalde reacties doet mee beleven, mee doen met de anderen. Als je om je heen kijkt, zul je wellicht ook mensen hebben, die met de spreker mee hun lippen bewegen, of zelfs de neiging vertonen de gebaren mee te doen.
We hebben dus veel meer banden met de anderen dan we ons zo, op het eerste gezicht, kunnen indenken, en ik vermoed dat dit medeleven er één van is.

Vrouwen tonen dit medeleven meer dan mannen, maar dit is blijkbaar ook een beetje cultureel gebonden, want bij andere volkeren stel je vast dat ook mannen makkelijk hun gevoelens tonen. Begrafenisrituelen lijken me ook een vorm van dit mee-beleven.
Wij willen ons mede voelen kenbaar maken, en nemen deel aan de uitvaartceremonie.
Sommigen vinden dit zo onlosmakelijk met het mens-zijn, dat er groepen bestaan van mensen die bij iedere begrafenis van een eenzame aanwezig zijn, gewoon omdat ze vinden dat het zo hoort, dat een mens niet mag begraven worden zonder dat er iemand is die treurt, die aanwezig is.

Toch is de dood een onlosmakelijk deel van het leven.
De dood hoort bij het leven.

Verdriet is geen menselijke eigenschap. We zien dat dieren ook treuren. Weliswaar is dat meer aanwezig bij de ene soort dan bij de andere, maar het zou ook kunnen zijn dat zij hun verdriet uiten op een manier die wij niet kunnen begrijpen, die vreemd is voor ons.

Maar blijkbaar is verdriet en empathie universeel, op een of andere manier. Als je het heel nuchter bekijkt, dan is het een beetje bizar dat er verdriet is bij iets wat een onderdeel is van het leven zelf. (ook al is dat onderdeel het einde van dat leven).

Maar hoe dan ook, we zijn er niet vrij van. En dus voelen ook wij, u, ik, ons geraakt door dit plotse en dit massale afsterven. En toch zit er nog meer vreemds aan vast... Heb jij bij jezelf diezelfde empathie gevoeld bij het zien van die boot met vluchtelingen die zonk voor Empedusa  ? Voel je hetzelfde verdriet bij het zien van de oorlogsslachtoffers in Syrië ?
Of zijn we zelfs racisten in het verdriet ?

djudedju

tot de volgende ?

En ik weet nu nog niet...

Gisteren zijn hier een fotografe en een reporter geweest, om mij te ondervragen, voor een artikel, het eerste in een nieuwe reeks, voor Maxima of Houvast... De reporter wist het ook niet juist. Nu ja, één van de tijdschriften van Ziekenzorg dus.

We hebben uren zitten babbelen, en de fotografe heeft zo'n kleine tachtig fotootjes genomen (weet ik, want ze heeft ze allemaal doorgemaild...) heel mijn verzameling wandelstokken, mijn Afrikaanse beelden, mijn Ganesha's, mijn Chinoiserie... allemaal op foto. En natuurlijk ook foto's van Anny en vooral van het slachtoffer van het vraaggesprek, ikke dus.

Maar het was leuk om eens mee te maken. De man wist hoe hij vragen moest stellen, en ik ben een babbelaar, dus was het leuk, en zal het moeilijkste voor de man geweest zijn, om van al die uren gebabbel een artikeltje te maken dat binnen de toegemeten ruimte zou passen. (Hij deed het voortreffelijk, ik heb het al mogen lezen ! En ik snap niet hoe hij zo veel kan zeggen op zo weinig papier...)

Maar zo is er weer een namiddag verdwenen op een manier die ik nog niet eerder had meegemaakt. Je ziet, je bent nooit te oud om te leren !!!

Bij de foto's zitten er die best heel mooie portretten zijn, maar mijn favoriet is:

Maar ik kon er net zo goed nog tien andere nemen, want ik ben nog nooit zo dikwijls en zo goed op papier geplakt als nu...

Vandaag zijn de mensen van Grijkoort er ook weer, om mijn tuin in orde te zetten. Ik had ze gevraagd om eens vroeg te komen, om eens zoveel mogelijk het onkruid werkelijk weg te krijgen... Ze zijn nu met 5 man aan het wieden... Hopelijk zijn er niet te veel planten mee gewied, want geef toe, dat gebeurt wel eens (Zeker met zo'n tuinier als ik ben...)

Grijkoort is een organisatie die mensen tewerkstelt die anders moeilijk aan de bak kunnen, je kunt het een beetje vergelijken met een beschuttende werkplaats. Ze doen hun werk heel goed, en zijn heel ijverig. Deze keer is het niet de ploeg met voornamelijk vreemden en Franstaligen uit Ronse, nu zijn het mensen uit de regio Geraardsbergen. 

En morgen komt de poetsvrouw, en zal heel mijn huis en tuin weer spic en span zijn !

Je ziet, zelfs met twee rugpatiënten kun je het leven mooi maken !

Vandaag een kort blogje, ik ga een beetje binnen en buiten moeten, om bevelen te geven... Dat doet geen pijn aan mijn rug ! dju toch !

tot de volgende ?