Centrale verwarming

Bij ons staat de centrale verwarming zo afgesteld, dat het 20° (Celsius) moet zijn. Het is een gevoelige thermostaat, die wakker wordt zodra we onder die 20° duiken, en weer afslaat zodra de 21° bereikt is. Vroeger stond dat ding op 22°, maar bij de actie "Een graadje minder", hebben wij hier meteen maar twee graden genomen. En die 20° is duidelijk genoeg voor ons. Meer hoeft het echt niet te zijn.

Eergisteren is de verwarming voor het eerst eventjes aan geweest. Maar er leek iets niet te kloppen, het lampje van de thermostaat bleef niet branden, of ging niet uit na een tijdje, nee, het bleef wat aan en uit gaan.

Daar het de eerste keer was dat hij weer werkte, na een lange zomer, dacht ik meteen te weten wat er aan de hand was ! De garage geopend, mijn auto buiten gezet, een schroevendraaier genomen, en aan de circulatiepomp die grote vijs losgedraaid (Warm zeg !). Eventjes met de schroevendraaier in dat gat gewroet, en de schroef daar binnen eventjes doen draaien, en bingo, de pomp werkt weer naar behoren. Vijs weer ingedraaid... Verdorie ! dat spel blijft lekken ! Nog eens aangedraaid, niets baat. Vijs weer uitgedraaid en gekeken... Normaal moet daar een dichtingsringetje op zitten, maar dat is verdwenen. Waar is dat kl...ding naartoe ? Ach, daar, op de grond gevallen. Ringetje er op, dichtdraaien, alles ok.

Materiaal weer wegzetten, fiets terughangen, poort dichtdoen. Poort dichtdoen. Poort dichtdoen, eens hard op die knop drukken... niets... Ik probeer het licht aan te doen... niets !
't Is niet waar hé ! Panne van de elektriciteit ?
Eens tot bij de buur, kijken of het bij hem ook zo is... Buur niet thuis. Gebeld naar Veerle, zij heeft stroom.
Kijken in de kast of de "plongs" (smeltzekerheden, van het Frans plombs) niet afgeslagen zijn. Niets te zien.

Djudedju.
Anny kwam kijken... De hoofd"plong"? Nee, die staat toch juist? (Beetje twijfel)
En den dien daar ? Probeer die eens...
Die knop eens naar boven geduwd... Ja ! Het licht brandt, de chauffage slaat aan...
Bij het terughangen van de fiets moet ik wellicht die knop uit geduwd hebben...
djudedju


Bij het weer dat we nu kennen, slaat de verwarming gewoonlijk één keer aan, 's morgens, en voor de rest van de dag blijft het warm genoeg.  Hopelijk blijft de temperatuur nog lang zo, zodat we weer niet veel brandstof nodig hebben. Maar ja, wellicht zullen we geen zomerwinter meer hebben zoals vorig jaar... Toen heeft het niet een keer echt gevroren ! En bloeiden de bloemen heel de winter door. Mijn fuchsia's lijken tegenwoordig bijna bomen in plaats van struikjes...

Zo'n minuutje of wat zonder stroom... dat is niets...
Niets ?
De uurwerken staan te pinken, en moeten weer juist gezet worden, de TV is zijn programmatie kwijt en begint de opstartprocedure, de klokken van de microgolf, van het elektrisch fornuis... Je hebt veel langer werk dan de "panne" duurde...
Dat doet mij op die voorziene sluitingen denken voor deze winter... Drie uur zonder stroom, en dan daarna, alles weer gaan bij regelen. De verlichting van het aquarium gaat ook met een tijdklok. Dat wil dus zeggen dat ik iedere keer het front van het aquarium ga moeten afnemen, om bij die tijdsregelaar te kunnen... djudedju !!! En plots het besef !!! Als ik op zo'n avond toevallig de garage heb opengedaan, dan blijft die poort daar uren open staan !!! Voor alles en iedereen !!! En 's avonds kan ik de rolluiken niet dicht doen... Zitten we daar te kijk met onze kaarsen op tafel !

Een schone uitvinding den heiligentriek... Maar er mag geen panne zijn, of geen verstrooide Toon die met de fiets de schakelaar uit zet !

Tot de volgende ?

Heb je de hemel al gezien?

En dan gaat iedereen het hoofd opheffen en eens staren naar de lucht, of die nu zwaar beladen is met wolken, of heerlijk lichtblauw met aan de weinige wolken mooie witte randjes.

En heel misschien denkt er dan iemand aan de hemel als beloofde eindbestemming voor de braven onder ons. Die gaat dan heel bedachtzaam kijken en het hoofd schudden.

Ik weet niet of we ooit in de hemel zullen geraken, maar ik hoop alvast dat die hemel niet de hemel zal zijn die we leerden kennen in de klas bij de Eerwaarde Zusters... Niet dat ding met alle dagen rijstpap met gouden lepeltjes. Toen leek dat heel wat, want rijstpap die we toen kenden was heerlijk zoet, goudgeel van het pakje vanille en we vonden het heerlijk...

Ondertussen is onze smaak heel wat geëvolueerd ! Niet dat we die rijstpap niet meer lusten, maar toen zaten we nog in de na-oorlogse periode, en was rijstpap een heerlijk dessertje, nu zal geen moeder er meer op denken om eens rijstpap te maken voor de kleine mannen (Moest je eigenlijk wel eens doen ! Het is zo oud en vergeten dat het weer nieuw zal lijken!).

Maar heel ons eetpatroon is veranderd.

Vroeger aten we heel gewone kost, zoals het al generaties bestond. misschien al iets beter dan heel lang geleden, want de mens had het -goddank- al iets beter, en de welvaart was stijgende. Maar we kenden geen vreemde dingen, geen vreemde gerechten (pizza en spaghetti bolognese waren nog onbekend !), we aten volgens het seizoen en wat het veld dan leverde, of wat we konden bewaren door de winterperiode heen.

Waar nu mijn kleinkinderen het gekst van opkijken, dat was dat er in de winter geen of amper eieren waren. En dat we voor de winter eieren inlegden in waterglas, om te bewaren. Dat lijkt hen zo onwaarschijnlijk, dat ze hun opa bekijken op een manier waarop je duidelijk ziet dat ze aan het afwegen zijn of opa het nu meent, of dat hij hen weer eens probeert iets wijs te maken (Opa's doen dat wel eens, en vinden dat reuze-grappig!).

De winterperiode bevatte veel minder verse dingen, zodat ons moeder het nodig vond na die periode iets te doen om het lichaam te ontgiften, en dan haalde ze bij de apotheker (Op het Hazegras, een frêle mannetje, met een fijn brilletje met gouden montuur, waar hij steeds boven keek) die fameuze zilverkleurige pillen die we vreesden als de pest ! Die pillen bezorgden je de diarree en buikkrampen ! Maar moeder vond dat nodig om al het vuil van de winter uit het lijf te jagen. (Als ik nu de alternatieve geneeskunde er op na lees, dan denk ik: "Potdorie, ons moeder had gelijk !").

Maar we hadden dus alleen die echte gewone kost die al vele generaties de kost was van de modale Vlaming, met dat onderscheid, we woonden aan de kust, en konden dus genieten van vis, iets wat in het binnenland een luxe was. En vermits we een tante hadden met een viswinkel was er bij ons wellicht nog iets meer vis dan bij Jan Modaal.

Nu eten we veel meer soorten van dingen. Denk eens aan het fruit ! Aan de groenten !

We eten heel het jaar plukverse dingen, ook al is het met vliegtuigen naar hier gebracht. Ananas was iets wat wij kenden uit doosjes, Nu hebben we ze vers en rijp en vinden dat heel gewoon.

Toen die vulkaan met de onuitsprekelijke naam alle vliegverkeer eventjes lam legde,  toen dacht ik: "Moest dat eens blijven duren, dan zouden wij weer helemaal anders moeten gaan leven!"... Dan zouden al die vreemde dingen er niet meer zijn, dan zou het enorme pakket van dingen die nu zo maar voor het grijpen liggen in de winkels, allemaal weer weg zijn...

En ik vraag me af... Mocht die elektra deze winter wel degelijk nu en dan afgesloten worden, wat zou de invloed zijn op het leggedrag van de kippen ? (Want de dagelijkse eieren worden vooral bekomen door het verlengen van de dag met lampen...)

Kortom, moest er iets gebeuren die een of enkele schakels van dat systeem lam legt... Dan zouden wij misschien een stapje terug moeten zetten naar het eten van vroeger. Misschien zou alles zo duur worden dat we weer eens "patattten in een putje" zouden moeten eten. 

(Die patatten in een putje vonden we heerlijk, maar het was een recept uit armoe... Ons moeder maakte puree en in een pan liet ze boter hazelnotenbruin worden. We kregen een flinke schep puree, moesten daar met onze vork een putje in "metselen" en daar goot ons moeder dan een klak van die heerlijke gesmolten boter in...)

Zouden de kinderen van nu dat ook nog heerlijk vinden?

Op de vraag: Heb je de hemel gezien ? heb ik maar één antwoord: we zijn er al !

Er is nog nooit een generatie geweest zoals de onze, die plukt van alle vruchten die de aarde voortbrengt, zelf in de verste oorden !

tot de volgende ?

paardenleed

Ik weet niet of het u al opgevallen is, maar paarden moet je tegenwoordig niet meer kopen, die kun je krijgen. Ga wat zoeken op Internet, en je vindt paarden zoveel je wil, van alle grootten en modellen.
En ik die dacht dat paarden duur waren...

Gisterenavond, net toen we naar boven trokken, ging de telefoon, het was Mario, je weet wel, de buur met de vele paarden en de pauwen. Of ik nog eens wilde opendoen, om even te praten.

Ik naar beneden, het rolluik omhoog en de deur open...

"Antoon, ik kom om je te verwittigen dat ik een jong hondje gekocht heb, en dat je dus zou kunnen gestoord worden door het gejank de eerste nachten..." We vertelden dat het al heel erg zou moeten zijn wilden we daar last van hebben, we slapen aan de andere kant van het huis, en we laten 's nachts de ramen niet meer open, en met dat dubbel glas... Wij hadden al willen zien dat er precies minder paarden bij hem zaten, en dat blijkt correct, er zijn er een heleboel weg  "n mijn vrouw is ook weg"... Wij wisten dat niet, en ik drukte mijn spijt uit dat te horen, maar hij tilde er niet zo zwaar aan. "Ze is terug naar waar ze vandaan is gekomen..."

Maar we waren zo op de paarden gekomen, en ik vroeg of hij ook al gezien had dat je paarden kon krijgen zoveel je hebben wou, gratis en voor niets, via internet. Hij bevestigde dat... Je kunt paarden niet meer verkopen, je moet ze weggeven, en dan raak je ze nog moeilijk kwijt, De reden is dat paarden zo duur zijn in het onderhoud. En als je zelf geen grond en stallen hebt, dan mag je rekenen op 300 euro per maand aan kosten !

Ik had gelezen over 250 euro... Maar hoe dan ook, het is inderdaad duur. Mario vertelde verder, dat de enige oplossing in veel gevallen is dat je ze laat doden, maar ook daar zat er een addertje onder het gras... Wie zijn paard niet van jongs af aan had aangemeld als "voor de slacht", kan het paard niet eens verkopen als slachtvee, en moet het thuis laten doodspuiten, en heeft dan nog kosten van vilbeluik en zo. De reden is dat paarden die gemerkt zijn als "voor de slacht", die worden anders behandeld door de veeartsen. Want er zijn bepaalde stoffen die gebruikt worden die niet in de voedselketen mogen komen... Het is maar dat je het weet...

Paarden, het edelste dier volgens heel wat mensen, zeg niet dat het 4 poten heeft, nee, een paard heeft benen en een hoofd, geen kop... Maar als je het onderhoud niet meer kunt betalen dat raak je het aan de straatstenen niet meer kwijt.

Heel wat van die paarden worden aangekocht op vraag van de kinderen, die zo graag een paard willen hebben, die graag willen paardrijden, die graag... Maar bij velen is de goesting er al vlug af. Niet alleen is het zeer duur in het onderhoud en voor het stallen, maar als je het net wilt houden, dan moet de jonge ruiter er ook heel wat aan kammen, borstelen, net maken en net houden... en dan moet het paard weg, want het staat daar maar te kosten...

Laatst zag ik op Facebook zelfs een zuivere Arabische Hengst staan, gratis te krijgen...


Ik vind het erg... Het lijkt me iets in dezelfde orde van de vele honden en katten die naar het asiel gebracht worden (als ze niet zo maar gedumpt worden !)... Je weet als je een dier houdt, dat je dit dan moet doen voor gans zijn leven. (En bij sommige diersoorten kan dat heel lang zijn, denk aan schildpadden, papegaaien...)

Je moet dus heel goed nadenken vooraleer je die stap zet.
Je moet je ook bewust zijn dat je daar heel wat kosten bij neemt, aan voeding, maar ook aan medische verzorging, want heel wat dieren moeten regelmatig ingeënt worden, en sommigen worden ook wel eens ziek. En er is geen mutualiteit voor dieren... Dus kost de veearts duur.

Een dier is ook geen speeltje, het kan in veel gevallen een speelmakker worden, maar zelf is het geen speelgoed. Ik erger me iedere keer als ik mensen zie die met een hond in een kinderwagen gaan wandelen. Die hond zou veel liever rondlopen ! Hij heeft 4 poten daarvoor ! En het is veel gezonder dan in zo'n kinderwagen te moeten liggen. (Ik kan me indenken dat er wel een paar bij zijn, die niet meer kunnen wandelen, en waar die kinderwagen een oplossing is om de hond niet iedere keer achter te moeten laten). Maar laat het dier dier zijn !
Ik heb hier een kanarie zitten, maar in een kooi die groot genoeg is zodat het beest op zijn minst zijn vleugels kan uitslaan ! Meestal zitten die beestjes zo klein dat ze alleen kunnen hippen van het ene stokje naar het andere !
Nee, als je dieren wilt houden, doe het dan op een verantwoorde manier.
Sommigen zullen zeggen dat een vogel niet in een kooi hoort, en ze hebben gelijk, maar dit zijn al zo lang kweekvogels, dat je ze niet eens meer zoudt kunnen vrij laten, alle instinkt is er al lang uit. Het zijn op hun manier huisdieren geworden. Maar behandel ze zoals ze moeten behandeld worden !

Ach, ik zit weer op mijn stokpaardje... en dat terwijl er veel mensen zijn, die het veel slechter hebben dan de kanarie en de parkiet in zijn kleine kooitje ! Mijn kanarie zingt uit volle vorst zijn instemming.

tot de volgende ?

Jongens, 't is weer druk, ja !

Vandaag is de enige dag dat er nog niets op de agenda staat, dus, zegt Anny, gaan we vandaag boodschappen doen en de aquarium kuisen, en ik zou nog wat verder willen doen aan dat glasraampje om het te kunnen voorstellen op de Crea... en... en...
Tot zo ver de rustige dag.
djudedju

En dan zit ik mezelf af te vragen: "Hoe deden we dat vroeger, toen ik nog ging werken?"... En het antwoord is heel simpel, alles wat ik hier boven opsomde, dat hoorde niet bij het werk, dat hoorde bij de dingen die je zo maar deed, omdat je het graag deed, en het diende om de gaatjes op te vullen, gaatjes in het drukke tijdsschema...
Nu hebben we geen tijdsschema meer, en dus hoort alles in de sector "activiteiten"... = Het Werk.

Ten tweede, in die tijd van lang geleden, toen vlogen we door al die dingen heen. Ik ga niet zeggen dat we liepen, maar het scheelde niet veel. Waar we nu voetje voor voetje stappen door de winkel, haastten we ons vroeger, en we wisten precies waar alles lag, en als ze de winkel weer eens gereorganiseerd hadden, toen sakkerden we luidop.

Het ging allemaal zo vlug, omdat we zo'n drukke baasjes waren... En toen kwam de ziekte, een hele tijd waar ik niets kon en ook niets deed buiten doktersbezoek en Anny voeren naar de winkel... Tot de pijn een gewoonte werd en je de pijn als een normaal onderdeel van het leven ging bekijken, en de pijn zakte tot een aanvaardbaar niveau. (Ik vraag me soms nog af of mijn pijngrens door gewoonte nog een streepje hoger kwam te liggen, of dat de pijn werkelijk iets zakte???)

Nu Anny met al die pijn zit, zegt ze "Ik weet niet hoe je dat uithield !"... Ik zeg haar dat ze het ook uit houdt en dat ze er ook zal mee leren leven, dat ze ook zal leren wat kan en wat niet kan en hoe het kan... En dat de pijn niet heel de tijd op dat hoge niveau blijft, dat er valleien in de pijn zijn.

Maar ook zij spreekt van "We hebben het deze week druk ! Heb je gezien dat we geen één dag hebben waar niets op de agenda staat?!"...  Zij is zachtjes met mij meegezakt in dat rustige leven waar eigenlijk geen dagtaak meer is, en alles hoort bij de dagdagelijkse sleur, koffie zetten koffie drinken, kopje afwassen...

Kortom we zijn renteniers, een beetje tegen heug en meug, want we zouden liever bij die actieve gepensioneerden zijn van tegenwoordig, maar ja, het is nu eenmaal zo. Vorig jaar ging ik nog naar de academie, en nu vraag ik mij af hoe ik daar tijd voor had... Je settelt je makkelijk in dat rustig kabbelende leven.

En toch, als je eenmaal bezig bent met al die "drukke bezigheden", dan zijn die voorbij voor aleer je het beseft... De druk is er veel meer in ons hoofd, vooraf, dan het er in werkelijkheid is. Eens je bezig bent lijkt het twee keer niets.

Deze week moeten we ook weer naar het UZ naar de pijnkliniek, hopelijk horen we daar iets meer, komen we wat dichter bij de oplossing van de pijn van Anny. Hopen maar !

Kortom, al bij al hebben we het goed, ondanks de pijn, ondanks de beperkingen. We zijn er nog, we zijn nog samen, en we trekken ons plan. En nu en dan hebben we momenten die we verheffen tot kleine hoogtepunten in ons bestaan. Een mooie rommelmarkt, een ontdekking op culinair gebied, een mooie film op TV... Dingen waar de gezonde mens wellicht minder bij stil staat, maar die voor ons belangrijk zijn. Maar vooral, eigenlijk hebben we het goed.

Als je die beelden ziet op TV van al die landen waar honger en armoede heerst, waar oorlog en haat regeert... dan zitten wij hier in het aards paradijs... En we kunnen er niet meer uitgezet worden, want met de beste wil van de wereld, met onze zere rug kunnen we geen ladder gaan zetten tegen die fameuze appelboom... dus kunnen we ook niet (meer) eten van de verboden vruchten... djudedju

 tot de volgende ?

homilie

Ik heb voor de eerste keer in mijn leven mogen preken in de kerk...  Ik heb geprobeerd gewoon uit te leggen dat men de eenzaamheid van de chronisch zieke op een andere manier moet bekijken dan men gewoonlijk - van uit het standpunt van de gezonde mens- doet.
Tot mijn verbijstering heb ik applaus gekregen.
Iets wat niet zo gewoon is in de kerk.

Ik schrok er wel een beetje van, dat was niet de bedoeling, maar misschien wil dat gewoon zeggen dat mijn woorden doorgedrongen zijn, en dat, dat was wel de bedoeling.
Ik wilde gewoon bekomen dat men van uit het standpunt van de gezonde mens, wat meer begrip zou hebben voor en met de zieke, de chronisch zieke.

Het is immers de dag van de Chronisch zieke mens... Een actie van Ziekenzorg.

Na de mis zei Anneke zelfs dat men beter iedere week zo'n getuigenis zou brengen, uit het echte leven, i.p.v. die theorie. Ik denk dat de kerk verder moet gaan dan alleen getuigenissen, maar het zou misschien wel goed zijn om op die manier wat dichter bij de mens te gaan staan.


Gisteren zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wieze... Het was al heel lang geleden dat ik nog eens een wandelstok vond, en gisteren vond ik er meteen drie ! Twee Afrikaanse en een mooie met een zilverkleurig handvat, die mij ergens doet denken aan de sierknoppen die je heel lang geleden kon zien op de motorkap van de Jaguar... (Nu mogen die sierknoppen niet meer). En het was nog niet alles, Anny zag plots ook nog een mooie Ganesha staan... We gaan echt moeten stoppen met die collectie, want we hebben er bijna geen plaats meer voor. Maar we vinden beiden dat Ganesha een leuk beeld is, een persoon met een olifantenkop en een heleboel attributen. Ik heb het eens opgezocht, en al die attributen hebben te maken met het verhaal in het Hindoeïsme. Maar er zijn er bij die ik zelfs niet herken, die totaal vreemd zijn aan onze eigen cultuur.

Ik heb helemaal geen godsdienstige binding met Ganesha of andere beelden, maar ik vind het een heerlijk beeld. Als ik mijn collectie Afrikaanse beelden en dergelijke bekijk, dan hebben die eigenlijk veelal ook te maken met een religie, maar ook daar hebben wij niet die binding. Maar ik ben verslingerd op die beelden als kunstobject.

Waar het in het hindoeïsme gaat om zeer complexe beelden (met zes armen en zo), gaat het bij de Afrikaanse kunst mij veeleer om het abstraheren. Ik kan echt genieten van de manier waarop men een gezicht, een lichaam vervormd, en net daardoor een specifieke expressie weet te geven.

Vanmorgen gingen we naar Michelbeke naar de rommelmarkt, maar die mannen hebben doodleuk de datum veranderd... Wij waren er niet alleen, er kwamen nog mensen tevergeefs aangereden... Nu ja, daar heb je het dan aan te danken dat er vandaag een blogje is...

tot de volgende ?

ziek

Gisteren zat Anny in de zetel, te klagen dat ze zich ziek voelde... Hoofdpijn, een lopende neus en algemeen onbehagen. (Zij volgt nochtans de politiek niet).

Gisterenavond wilde ze niet eten, ze was te mottig.

Na Coppens gingen we naar bed, ik met een boek aan mijne kant, Anny zuchtend aan hare kant van het grote bed.
Plots hoorde ik Anny recht krabbelen, maar op het zelfde ogenblik overgeven.
Terwijl zij voor het toilet stond om nog wat verder ziek te wezen, en dan wat water dronk, heb ik het laken opgeruimd, het bed wat afgedroogd met een handdoek, een nieuwe handdoek genomen om op de vochtige plek te leggen, en nieuwe lakens gelegd. Met de vuile handdoek de grond ook wat gereinigd.

Als mijn zus dat leest, zal ze zeggen dat ik aan het liegen ben, want ik moet maar iemand zien of horen overgeven om meteen ook over te geven, en vraag me niet om daar ook maar één vinger naar uit te steken, of 't is van dattum....

Maar blijkbaar breekt nood wetten, zelfs als het gaat over overgeven. Ik heb zelfs niet een keer moeten slikken of me omdraaien. God weet hoeveel compassie ik heb met Anny... Al die pijn, en dan ook nog eens ziek zijn... Ik mag er niet op denken.

Maar, zoals het wel eens meer gaat, eens ze had overgegeven, was ze er door ! Geen hoofdpijn meer, geen snotneus en ze voelde zich ook niet meer ziek. Gelukkig maar !

Nadien lag ik weer in bed, met mijn boek in mijn handen, maar zonder te lezen... Te denken aan lang geleden... We woonden nog in Oudenaarde Stad, op een nacht begon er een van de kinderen over te geven, de ander begon te klagen van diarree, plots hoorde ik Anny ook overgeven, en na een half uur zat ik daar met 4 zieken, die alle vier aan het overgeven waren en de diarree hadden. Ons eerste gedacht was dat we iets gegeten hadden dat slecht was, maar ik wist van niets, en had exact hetzelfde gegeten... Heel de nacht heb ik over en weer gelopen met emmers en nachtpotten.

's Morgens vroeg heb ik gebeld naar moeder zaliger, en zij is dan meteen naar Oudenaarde gekomen. Ik herinner me niet meer hoe ze gekomen is, maar ze was er al heel vroeg, dus moet er een of andere brave ziel haar gevoerd hebben. (Kan het dat het Frans Depoorter was ? Er staat me zoiets voor). Toen zij er was kon ik gaan werken, want er was op dat moment een faling of zoiets, waardoor ik "onmisbaar" was...

Maar die nacht met vier zieken die aan het overgeven waren en de diarree hadden, dat vergeet ik nooit meer ! En ik heb heb zeker drie, vier keer zelf overgegeven, zonder ziek te zijn, gewoon van hen bezig te zien en te ruiken... En gisteren had ik geen last, ik mocht niet, ik kon het me niet permitteren, Anny heeft al zoveel pijn.

God, wat is dat allemaal lang geleden... In 1976 zijn we naar Mater komen wonen, dus moet het nog vroeger zijn geweest. Dus zal het zo'n kleine 40 jaar geleden zijn... Dat doet er mij op denken hoe oud mijn kinderen al zijn... Bart al 44 en Veerle wordt er straks 43... Onze Koen zou er al 45 worden. We worden oud, ik heb al een kleinzoon van 19 ! Aan die leeftijd voelde ik me al héél volwassen, en wisten mijn ouders helemaal niet hoe het moest. Ik vermoed dat Ewoud nu denkt dat zijn pa en ma niet weten hoe de wereld eigenlijk draait. En binnen twintig jaar zal hij zitten denken "Had ik maar wat meer en beter geluisterd".

"Het zijn allemaal geleende broodjes" zou ons moeder gezegd hebben, waarmee ze bedoelde dat alles terug komt... En het is zo... dat is nu eenmaal de gang van het leven.
Anny komt hier net voorbij, met de vuile was... En hop, het zit al in het wasmachine. Het is bijna al weer vergeten.

Ik krijg complimentjes omdat ik haar zo goed heb geholpen, "... want er zijn veel venten die dat niet zouden doen..." Ik verdedig de mannen, maar tevergeefs... Allee, dan ben ik de uitzondering die allen moet redden. djudedju

tot de volgende ?

Bloed, zweet en tranen...

We hebben een nieuwe regering die ons meteen heeft beloofd wat ze ons allemaal zeker zullen afpakken, in de vage hoop dat dit zal leiden tot meer tewerkstelling...
Ik ga er niet uitgebreid op in, daar zijn anderen al lang en al breed mee bezig, de een op beter gefundeerde manier dan de ander, maar bijna allemaal zijn ze het eens dat het vooral voor Jan met de pet heel zwaar zal worden.
Ik verwacht dan ook in deze legislatuur heel wat stakingen, betogingen en tumult.
Ik verwacht een nog verdere stijging van het aantal inbraken en diefstallen.
Ik verwacht op alle gebieden waar voor moet betaald worden, ontduikingen.
Kortom het maatschappelijke klimaat zal nog verder ontwricht worden.

Ik wil het maar over een klein deeltje hebben.
Het pensioen.

"We leven langer, dus is het maar logisch dat we ook langer werken"
Dit lijkt logisch, maar het is het niet !

Ik heb de tijd gekend dat iedereen werkte tot zijn 65, of tot zijn dood als hij geen 65 kon bereiken.
En dan werd, als een oplossing voor de werkloosheid, het brugpensioen.
Heel in het begin zag de arbeider dat prepensioen zelfs niet als een voordeel, eerder als een soort afschrijving van de ouderen om goedkopere jongeren in de plaats te zetten.

Ik werkte in de vakbond, verantwoordelijk voor de Houtbewerkers en Bouwvakarbeiders, en heb de opkomst van het prepensioen daar mee gemaakt.
Ik weet dus waarover ik praat !
Voor dat het brugpensioen er was, zag ik de bouwvakarbeider heel zelden echt oud worden. Wij konden dat bijhouden, door dat er vergoeding bestond voor de gepensioneerde bouwvakarbeiders en/of voor de weduwen van bouwvakarbeiders.
Een heel pak van de bouwvakkers bereikte zelfs het pensioen niet eens.

Toen het brugpensioen werkelijk in werking was, en zowat alle bouwvakarbeiders er van genoten, zag ik dat er bijna geen overlijdens meer waren voor de leeftijd van 65, en dat de bouwvakkers die gestopt waren aan 60 of 58 jaar, allemaal veel langer leefden. En eindelijk echt konden genieten van hun welverdiende rust na een leven in een zwaar beroep.

Misschien zijn er wel studies die daar exacte percentages kunnen op kleven, ik kan alleen vertellen dat het verschil in levensverwachting enorm was veranderd oor het prepensioen !

Dit zal wellicht gelden voor alle beroepen, misschien iets meer of minder uitgesproken naargelang het gaat over zwaar belastende beroepen of minder belastende, maar ik ben er zeker van dat het in alle sectoren een merkelijke stijging van de levensduur zal gebracht hebben !

Met andere woorden, men kan niet stellen dat wij langer leven en dus wat langer kunnen werken ! Integendeel, wij leven langer omdat we minder lang hebben gewerkt !

De arbeidsdruk is in onze moderne manier van leven voor iedereen heel wat meer belastend dan vroeger. Het is wel zo dat het over het algemeen minder lichamelijk zwaar is, maar het ritme van de arbeid en de druk van de prestatie is véél en véél hoger geworden.

Die druk zal niet meer milderen, in tegendeel, de druk van de concurrentie uit andere landen wordt steeds hoger, en men vergt dus steeds meer van de arbeider. Het gaat niet op dat verdere mechanisering en automatisering leidt tot verlichting van de arbeidsdruk ! In Tegendeel !!! Iedere verbetering van het systeem in mechanisering en automatisering wordt benut om de totale productie op te voeren, of om het aantal arbeiders te minderen.

De verhoging van de leeftijdsgrens voor de pensionering is dan ook in werkelijkheid een manier om minder mensen te hebben die het pensioen kunnen bereiken !
Om het anders te zeggen, het is een wettelijke manier om de ouderen te euthanaseren door de te lang aangehouden arbeidsdruk, de te lang aangehouden prestatiedruk.
Natuurlijk zullen ze niet allemaal voor hun 65 sterven, natuurlijk zullen er nog zijn die echt oud worden, maar het percentage zal heel ernstig dalen !

Ik noem het terugschroeven van het tijdstip waarop de mens kan stoppen met werken een vorm van besparen door een verlies aan levens. Cru ?
Ja, het is verschrikkelijk !

Want kom mij niet vertellen dat ze ginder in Brussel niet beschikken over de cijfers die de samenhang tussen langer leven en brugpensioen aantonen ! Ze weten dit héél goed, en ze weten dus ook dat ze met die manier van besparen in de pensioensector eigenlijk besparen in overlevenden.

Mijn kinderen zitten nu in de groep die een verhoogd risico lopen om vroeger te overlijden.
Uw kinderen misschien ook
Jij zelf misschien ?

Als we oplossingen zoeken, mag het niet zijn ten koste van mensen, het moet zijn voor de mensen !

Hoog tijd dat we reageren !

tot de volgende ?