Wat zou jij doen ?

Stel dat morgen IS (islamitische staat) ons land veroverd... Wie geen Islam is, of zich niet bekeert tot de Islam, wordt gedood...
Wat zou jij doen?

Ik denk dat ik meteen luid zou verklaren dan Allah groot is en Mohammed zijn profeet...

Wat ik echt zou denken zou wellicht iets heel anders zijn...
En dan vraag je je misschien af, welk nut heeft dan een gewapend opleggen van een religie?
Heel wat !
Misschien zou ik de rest van mijn leven lege woorden prevelen, maar de generatie die opgroeit in dat geloof, in het onderwijs die godsdienst mee binnen lepelt, die geen werk krijgt als ze niet van de juiste religie zijn, die meer belastingen moeten betalen als ze niet van de juiste religie zijn... Die generatie zou steeds meer echt zo gaan leven, en hun kinderen zouden zich van bedrog of valse houding van de vorige generaties niet meer bewust zijn, en quasi heel de gemeenschap zou in 100 jaar duidelijk en echt gekozen hebben voor de Islam.

We hebben ervaring... Indertijd was dat een beetje wat onze voorouders hier meemaakten met het Kristelijke geloof... Wie niet gelovig was, socialist was, die werd in het verdomhoekje gezet. En zo mogelijk heel wat dingen ontzegd.

Wie honderd jaar geleden het aan durfde om zich tegen de Christelijke religie te verzetten, moest heel moedig zijn, zeker in de kleine gemeenten en gehuchten. In de steden was het iet of wat makkelijker, omdat toen, net zoals nu, de individuele druk op de mens daar kleiner is. De mensen zijn er anoniemer. Als in een kleine gemeente Piet de zondag niet in de kerk zat, dan was dat een onderwerp van gesprek. In de stad niet, want daar zou bijna niemand weten dat hij Piet heette, laat staan waar hij woonde, wie hij was, wat hij deed...

Nee, ik maak me geen illusies. Bekeren met het zwaard zou ook vandaag nog lukken, net zoals het in het verleden is gelukt.
Het enige wat een echte bedreiging is voor de religie, is de scholing en de welvaart. Wie welvarend is, heeft geen noodzaak om druk te aanvaarden, en wie gestudeerd heeft, heeft heel wat minder vragen, heel wat minder verwqondering over, en vult dat dus ook niet op met God...

Alles wat niet begrijpelijk is, kan ingevuld worden met het idee God, hoe minder er rest dat we niet begrijpen, hoe minder je God als stoplap kunt gebruiken. Met andere woorden, voor een mens die veel weet, een grote kennis heeft, is het godsbesef heel anders dan voor een onwetende massa.  Wie als gestudeerde mens nog gelooft, ziet zijn beeld van God heel anders, veel ideëler dan de doorsnee gelovige.

Met andere woorden, het is voor een man met een grote kennis veel moeilijker om te geloven, of om het anders te zeggen, het is veel makkelijker te geloven als je niet veel weet. Ik denk dat dit de grootste reden is van het feit dat de religie achteruit gaat in onze wereld. Ik denk ook dat wie nu, als jonge en gestudeerde mens nog gelooft, eigenlijk een dieper, bewuster geloof heeft dan de massa van vroeger.

De gewone man geloofde, want dat hoorde zo, dat was zo, iedereen deed het. Wie nu gelooft maakt een bewuste keuze.

Maar net zoals vroeger zou je ook nu nog, geloof manu militari kunnen opleggen. Geloven of geen eten, Geloven of sterven zou ook nu nog een effectieve vorm van bekeren zijn. (En de winnaar heeft ook nu nog, altijd gelijk ).

Zuid Amerika is nu zowat het meest katholieke werelddeel... En iedereen weet hoe het gekerstend werd... Ach, ik heb het niet over de priesters en de missionarissen, daar zullen best echt wel goede, heilige mensen onder gezeten hebben, maar in die tijd waren kerkelijke functies voornamelijk bestemd voor de rijken, de adel. Er kon maar één zoon de baron opvolgen als baron, dus de andere kon best bisschop, abt, kardinaal worden... Zelfs toen ik in het college school liep, waren de kinderen van de notabelen veel liever gezien dan de kinderen van het plebs... Het woord college doet nu nog steeds rillingen over mijn rug lopen ! Niet omwille van het onderwijs, maar omwille van het duidelijk standen-onderwijs.

En toen mijn kinderen school liepen, riep de deken van Oudenaarde eens de oudercomité's van alle katholieke scholen bijeen... Hij begon zijn redevoering met een Speciaal welkom aan Mevrouw van de apotheker, de heer notaris, advocaat de dienen en dokter den dezen... en begon dan zijn redevoering. Hij deed niet eens de moeite om er de andere mensen ook welkom te heten !!! Ik kon me niet houden, en zei heel luid en duidelijk: "En een speciaal welkom aan diegenen die straks het werk gaan moeten doen..." De vergadering is een stille dood gestorven...en daar ben ik nog steeds een beetje fier op.

Ik heb een hekel aan mensen die een verschil creëren tussen de mensen onderling ! Of het nu op basis is van huidskleur (racisme), of taal (bv. Flamingantisme), of stand, wie dat doet is voor mij niet meer bestaande.
Iedere mens is voor mij gelijk. Iedere mens is voor mij een goede mens, tot hij zelf het tegendeel heeft bewezen door zijn gedrag.

Het maken van verschil tussen de mensen, dat is in se een streven naar macht. Dat is het instellen van een pikorde zoals bij de kiekens ! En gek genoeg, verzetten de slachtoffers van dit systeem zich niet tegen het systeem, nee, wie onderaan zit in die pikorde zoekt het meest en het ijverigst naar nog een lagere, en zal daar nog veel intenser op gaan pikken. Zo is het bij de kippen, zo is het bij de mens !

Ik probeer bewust niet aan dat systeem mee te doen. Ik distantieer me bewust van racisme en van standenverschil, al moet ik toegeven dat ik, van uit mijn jeugd een neiging heb om de "hogere" standen te verachten. (En wellicht zitten daar best ook heel brave mensen tussen...) Eigenlijk ga ik veelal een stuk verder, en keer ik de pikorde om, en pik op wie "hoger" staat...  En dat is wellicht even verkeerd.

Maar ik ben er van overtuigd dat het in het leven veelal gaat om het krijgen van kansen! Neem een kind uit een pas ontdekte stam uit het oerwoud, geef het een zeer degelijke opvoeding en onderwijs, en het zal een degelijke en bekwame medemens zijn in onze moderne maatschappij. Laat het in zijn stam zitten en het zal opgroeien in een ontwrichte maatschappij waar ze hangen tussen stenen tijdperk en de moderne kookpot in inox...
Geef een kind uit een arm gezin dezelfde kansen als het kind uit het rijke gezin ! Maar ja, straks gaan ze de toegangsgelden tot de universiteit verhogen, straks gaan ze het onderwijs weer duurder maken...

djudedju

Waar zijn we mee bezig ????

tot de volgende ?

Wolkenzwangere hemel

(Onder een wolkenzwangere hemel ijlt wanhopig een vlucht voorbij, Oh wanhoop, het is Gent dat vlucht, der vrijheid laatste hope... Uit Sneyssens van Albrecht Rodenbach)

Ik stam nog uit de heerlijke tijd toen we gedichten moesten (mochten !) leren op school... Ik heb de indruk dat dit nu niet meer tot het pakket behoort, of toch zeker veel minder... Of mijn kleinkinderen horen bij de massa die gedichten maar dom en vervelend vinden...
Ik niet, ik hoor bij de groep (bijna schreef ik "selecte groep") die dit graag leerde...
Ik ken hele stukken van die gedichten van buiten, en tot mijn groot genoegen vind ik, met die enkele zinnen die ik nog ken, praktisch alle gedichten terug via Google...

Zo kan ik weer wegdromen met "Iris" van Jacques Perk, genieten van Boerke Naas van Guido Gezelle, en bewondering hebben voor de wat bizarre werken van Paul Van Ostaeijen en een heleboel andere dichters. In mijn boekenkast zitten zelfs een heel deel gedichtenbundels van diverse kunstenaars.

Hoe kom ik daar nu weer op ?
Gewoon, door naar de grijze lucht te kijken, een echt "wolkenzwangere" lucht...
Je ziet her en der nog een flard blauw, en daar bovenop drijven grijze, grauwe, wolkenmassa's in honderden tinten van grijs, soms met iets van paars er in, soms dreigend naar het zwart neigend.

Eigenlijk is het best mooi om naar te kijken. (Zolang je niet moet in de regen lopen...). Ik vind het mooiste een grijsgrauwe lucht, dreigende wolkenmassa's, duidelijk voortgejaagd door een woeste wind, waarin plots een scheur zit, met fel witte, stralende randen, waardoorheen de zon piept, die dan een flard licht en kleur werpt op een haast duistere wereld... Daar kan ik genieten van kleur én licht... Rembrandt op zijn best.

Een strakke blauwe hemel is mooi om onder te flaneren, maar niet om naar te kijken. Er zit geen kleur, geen beweging in.

Als je schilderijen ziet uit meer Zuiderse landen, dan verwondert mij altijd dat felle blauw. Onze luchten hebben een veel teerder blauw, veel lichter, veel intiemer... en veel koeler, zuiverder licht.

Vroeger zag je kunstenaars intrekken in oude fabriekspanden, omdat ze in die panden het beste, zuiverste licht hadden. Dat kwam omdat men vroeger in die fabrieken in het dak schuine ramen stak, die alleen het noorderlicht binnen lieten. Op die manier was er nooit echte inval van zon, bleef het licht altijd min of meer gelijk...

Of je nu tekent, of schildert of beeldhouwt, het licht is heel belangrijk. Ik zeg altijd dat ik pas echt heb leren tekenen, toen ik leerde beeldhouwen. Dat kwam omdat ik pas dan heb leren kijken !
Dan pas heb leren zien.
Een beeld moet juist zijn in al zijn dimensies. Een tekening, een schilderij is vlak, je kunt de zijkant, en zeker de achterkant niet zien.
Je moet eens eens een tekening maken, of een tekening of schilderij vastnemen, en het voor de spiegel houden, en het spiegelbeeld bekijken. Je zult vaststellen dat plots "fouten" die je eerst niet zag, nu duidelijk worden.
Bij een beeld moet alles kloppen, van uit alle richtingen bezien.

Je kunt veel makkelijker "foefelen" in een tekening, een schilderij, net omdat die derde dimensie er niet is.

Dat "foefelen" hoeft niet verkeerd te zijn, in tegendeel, het laat je toe dingen te doen, die bij beeldhouwen niet mogelijk zijn.

Ach, ik kan daar uren over babbelen... Weet je wat, probeer eens gewoon voor je zelf, om beter te kijken, echt te zien. Hou eens een tekening, een schilderij voor de spiegel, en als je een beeld ziet, wandel er dan eens rond, bekijk het van alle kanten (als je kunt zelfs van boven !)... Leer kijken.
Want de meeste lopen ziende blind rond in deze fantastische wereld !

tot de volgende ?

Peren en varkens...

Ik zal wel weer verweten worden van pessimisme, maar de gespannen sfeer tussen Rusland en Europa staat me niet aan. Europa (wij... ?) leggen Rusland sancties op, maar Poetin doet niet wat van hem verwacht wordt, in plaats van te bibberen en te beven, legt hij op zijn beurt sancties op aan ons. Straks vergaan we in onze peren en in het varkensvlees... Want Poetin wil het niet meer.

Diep in mezelf kan ik Poetin niet eens ongelijk geven. Geef toe, als wij, als enkeling, een por krijgen, dan gaan we proberen een por terug te geven. Het mag nog van grootste en de sterkste zijn, we gaan zoeken hoe we het kunnen terug lappen... Wraak is zoet.

Ik weet het, het is niet de christelijke manier, als ze mij op mijn kaak kletsen, dan zou ik mijn andere kaak moeten aanbieden, maar dat is zo verheven boven de eerste reactie, dat ik wellicht allang een klets terug heb gegeven, vooraleer ik ook maar denk aan de christelijke manier van denken.

Maar als Poetin op dezelfde manier gaat denken aan de grens met Oekraïne, dan zitten we straks met oorlog.

Als we optimistisch zijn, denken dat Rusland na het wegvallen van het communisme in een economische put is gevallen, dat zij wellicht enige achterstand hebben opgelopen inzake bewapening... Ik denk dat die achterstand helemaal niet groot is, en dat Rusland in ieder geval zo immens groot is, dat je dat land quasi onmogelijk kunt veroveren... Nog niet eens gesproken van de Russische winters. (Vraag het maar eens aan Napoleon en aan Hitler...)

Bovendien zitten wij in een economisch dal, en Rusland in een hausse !

Er is nog meer... We raken met het Westen stilaan in een geïsoleerde positie op wereldvlak. We hebben momenteel nog heel wat in de economische pap te brokkelen, maar er komen andere spelers naar voor, die ons verdringen van de eerste plaats. Het lukt ze nog net niet, maar het zijn niet de minste ! Brazilië, Rusland, India, China en Zuid Afrika vormen een economisch blok, de BRICS-landen, die de laatste tijd serieus gaan drummen om de eerste plaats te gaan innemen.

Als zij ook op het gebied van Oorlog aan één zeel zouden gaan trekken, dan moet je eens stilletjes nadenken over het aantal mogelijke soldaten, en de enorme wereldoppervlakte die zij innemen...
Ik heb het gevoel dat we stillekens bezig zijn in het verdomhoekje terecht te komen... We moeten stilaan gaan inzien dat we als "macht" niet meer zo hoog van de toren moeten gaan blazen.
Het wordt tijd dat we beseffen dat we hooguit nog speler zijn, maar zeker niet meer de spelleider. En als we dat nog zijn, dan met steeds minder allure en steeds minder overwicht.

Als de BRICS-landen de dollar en de euro onder druk zetten, de beurzen gaan aanvallen, dan zouden wij kunnen verschieten.

Het zou ons stilletjes gaan passen, om niet meer te pretenderen dat we de leiders zijn, maar te opperen dat we graag willen blijven mee doen in het grote spel van de Economie.
In werkelijkheid zijn het niet de landen die regeren, het is het kapitaal. Laat ons eerlijk zijn, als ik één van de grote kapitalisten zou zijn die deze wereld beheren, dan zou ik wellicht me niet meer vast pinnen aan de "zekerheid" van het rijke Westen, maar zou ik op zijn minst een deel gaan investeren in de opkomende economieën en dan zit je wellicht bij de BRICS-landen.

Hoe node we het ook zeggen, oorlog is niet meer en niet minder dan economie.
Je hoort en ziet en leest steeds meer dat onze economie een zeepbel is... En het is ook zo. Een zeepbel in stand houden is heel moeilijk, en het kapitaal zou wel eens kunnen opteren om het dan maar te laten in een klappen, en te zorgen dat zij eigenaar blijven van het economische zeepsop, waarmee zij later naar eigen goeddunken kunnen oordelen of zij het gezond sop laten blijven, waarbij de welvaart van het individu helemaal niet meetelt, of dat zij weer wat schuim willen, met wat welvaart voor het plebs, het schorum, zij die economisch niet echt meetellen, buiten het feit dat ze kunnen gebruikt worden om de bel weer groot te laten worden.

Pessimist? Nee, eerder realist, vrees ik...

Als ik pessimist zou zijn, dan zou ik wijzen op de manier waarop wij vanuit het rijke westen hebben gehandeld met die andere landen. Hoe hebben wij gehandeld met Brazilië, India, (Zuid-) Afrika, China ... En zou ik er op gaan wijzen dat zij wel eens wraak zouden willen nemen... Dat zij dat aanbieden van de andere wang ook zouden vergeten...

Op het grafiekje hierboven zie je in het blauw USA, rood is China en geel India... Zoals je ziet is in 2050 USA helemaal voorbijgestreefd...

djudedju

tot de volgende ?

't Rint !

Het regent zeggen we in het ABN... In 't Westvlaams klinkt het: De rute e hebrok'n en ot rint, rint 't erin... De ruit is gebroken, en als het regent, dan regent het er in...

Taal... een heerlijk ding, waaraan we zowat alles hebben te danken... Onlangs hoorde ik in een van die stomme tv-spelletjes de vraag: "Wat is de bijzonderste uitvinding?"... Een mens verwacht dan iets als het wiel, maar nee, het antwoord van 100 Vlamingen ging over computer en dergelijke. Voor mij is de voornaamste uitvinding: de taal...
Daar hebben we eigenlijk alles aan te danken.
Taal is de verwoording van het denken, en heeft het denken naar een hoger échelon gebracht. Als tweede grootste uitvinding zou ik daar meteen het schrift aan vast koppelen.
Nu en dan vinden ze nog ergens in een van de weinige resterende stukken oerwoud op deze wereld, een "onbekende" volksstam. Deze volkeren zitten dan nog ergens in het stenen tijdperk, of hooguit een veredeld stenen tijdperk met gekochte/gevonden/gestolen/veroverde metalen voorwerpen.

En dan vraag je je af: hoe kan het dat één volk daar nog in die tijd zit te leuteren... Hoe kan het dat je daar nog leeft zoals in Adams tijd, terwijl rondom je de wereld aan sneltreinvaart vooruitsnelt in de moderne tijd ???

En dan zie je dat ze weliswaar wel een taal hebben, maar geen schrift.
En dan denk ik bij mezelf: daar zijn twee dingen die hen hebben tegengehouden, het schrift en het contact met anderen. En die dingen hangen ergens aan elkaar.

Het isolement lijkt heel belangrijk te zijn in deze non-educatie.
En dan denk ik bij me zelf: Is dat in het klein niet ook een beetje zo met de mens die midden onder ons woont, en geen contact heeft met de medemens?

En er zijn er meer dan je denkt !
Er zijn in die massa die wij vormen, een verdomd groot aantal eenzamen.

Mensen die buiten de TV, de radio, de beenhouwer en de juffrouw aan de kassa in de supermarkt, nooit contact hebben met een mens van vlees en bloed. Mensen die eigenlijk kluizenaar zijn zonder dat het hun bedoeling is.

Kluizenaars zijn mensen die doelbewust kiezen voor de eenzaamheid, als middel om beter, makkelijker in contact te staan met God.

Mensen die eenzaam zijn, zitten net zo goed alleen, maar ook nog eens zonder doel, zonder dat gekozen contact met God. Zij kunnen best religieus zijn, maar hun leven is niet gericht op dat religieuze, en dus is dat religieuze alleen een stukje van de leegte met een beetje invulling... Een lege kamer met een stoel midden in.
Kluizenaars opteren voor zo weinig mogelijk dingen, omdat alles wat hen kan afleiden bewust verwijderd wordt. Mensen die niets hebben zijn arm... en veelal ook eenzaam.

Eenzaamheid komt niet alleen van de eenzame. Eenzaamheid lijkt vanuit de eenzame uit als een muur om je heen. Een wal die je niet kunt slechten. De anderen zijn onbereikbaar geworden.
Hoe dieper je in de eenzaamheid wegzakt, hoe hoger de muur om je heen wordt !

En ook voor die mensen is, net als voor die stam in het oerwoud, het schrift eigenlijk bijna verdwenen... Het bestat wel, ze kennen het, maar het gebruik is uitgeschakeld. Alleen de onderschriften bij de film op TV is er nog om echt te lezen. De rest van de tijd is ... leeg.

Soms zie je in een drukke stad, waar dagelijks honderden mensen door de straat lopen, een gezicht half achter een gordijn verscholen. Daar zit een mens, die als tijdverdrijf mensjes kijkt, mensjes, waar ze geen contact mee hebben, mensjes die onbereikbaar zijn... Je ziet aan hun gezicht dat ze de mens niet echt zien, ze zien slechts de beweging. Ze konden net zo goed kijken naar het bewegen van een blad aan een boom.

Afgesloten van de wereld.
Soms lijkt dat een aantrekkelijk idee... Weg van al die oorlogen, weg van Gaza, weg van ebola, weg van...
Maar stel je maar eens voor dat het werkelijk weg is, dat het iets is van een andere wereld, niet jouw wereld, want die wereld van u is een kamer, misschien een huisje groot.

't Regent... Wie niet buiten moet blijft binnen.
Wie altijd binnen zit kijkt naar buiten naar de regen, ziet hoe een blad een schokkende beweging maakt als er een druppel op valt, en begint die beweging op te zoeken... iets om de verveling mee te doorbreken...
eenzaamheid

djudedju

tot de volgende ?

de toekomst ????

Naar het schijnt zouden we binnenkort een nieuwe regering hebben... Naar het schijnt...
Naar het schijnt was de vorige regering heel slecht, vooral omdat er geen evenwicht was tussen Vlaanderen en Wallonië, en vooral omdat Vlaanderen binnen de regering geen meerderheid had...
Naar het schijnt wordt de volgende regering véél beter, omdat het onevenwicht nu nog veel groter is, maar dat het maar Wallonië is dat in de minderheid verkeert.
Dat zou veel minder erg zijn, omdat Wallonië eigenlijk in de minderheid hoort te zitten, ze zijn de facto met minder inwoners dan wij, Vlamingen...

Het is Gaston Eyskens, zaliger nagedachtenis, die er ooit voor zorgde, dat de verhoudingen tussen Vlaanderen en Wallonië zo moesten worden uitgebouwd, dat er steeds een evenwicht is.
Gaston was een wijze man, die wist, als hij of de Vlamingen, of de Walen werkelijk baas liet worden over de andere, dat dan de boel al lang zou gesprongen zijn.
Nu hebben wij een regering waarvan er een deel is, die wakende droomt van dat springen van het land. (België barst).

Misschien liggen al die mannen nu met natte dromen, maar toch is het land - Goddank- nog niet gebarsten... Ook niet met als partner één Waalse partij, met minder leden in de regering dan de Vlamingen, want als het er op aan komt, dan zullen alle Walen wel aan één zeel trekken om alles samen te houden. (Gelukkig maar !)

Ik hou van België, ik ben Vlaming, maar hoe rechtser Vlaanderen wordt, hoe minder Vlaams ik me voel.

Als je leest dat "ze" alle heil zoeken bij de ondernemers en de ondernemingen, dan krijg ik koortsrillingen. Ik heb het allemaal al wel eens meegemaakt... Was het niet op het vlak van de regering, het was wel op vlak van ondernemingen... Ik herinner me verscheidene bedrijven die er in slaagden een akkoord te bereiken met hun eigen werknemers, om in te leveren, want anders zouden er afdankingen komen, zou het bedrijf de concurrentie niet aankunnen, zou er een faling van komen en zou iedereen werkloos worden... Ik heb GEEN EEN van die bedrijven weten overleven dank zij die inleveringen. Ze gingen doodleuk toch failliet, en de arbeiders waren en werkloos en hun ingeleverde geld kwijt... In een geval heb ik bekomen dat de curator eens opsporingen deed naar dat ingeleverde loon... Het was spoorloos. Op de officiële documenten was het wettelijke loon ingeschreven en was er geen spoor van de inlevering te vinden.

Bedrijven hebben als enige doel: WINST.
Niet meer, niet minder.
De betere bedrijven investeren een deel van de winst in het bedrijf om het te moderniseren, en de winst te verhogen. Een ander deel van de bedrijven roomt het bedrijf af, om zoveel mogelijk winst in de zakken van de ondernemer te krijgen.

Maar in beide gevallen gaat het over winst.
Zelfs bedrijven die "sociaal" zijn, en hun werknemers goed "verzorgen", hebben als medereden dat een contente arbeider beter presteert en dus meer winst oplevert.
Nee, ik veroordeel de werkgever niet, uiteindelijk is en blijft het doel van ieder bedrijf winst.
En het is aan de werknemers en hun vakbonden, om er voor te zorgen dat er een evenwicht is tussen het winstbejag en een goed leven voor de werknemers.
In sommige bedrijven is dit een eeuwige strijd, in andere wordt er een modus vivendi gevonden en zijn beide partijen tevreden met het behaalde.

Nu is de droom van de komende regering dat door het steunen van de ondernemingen, er meer tewerkstelling zou komen, en dus meer welvaart.
Op het eerste zicht is er niets mis met deze redenering... Alleen vergeet je dan dat het enige doel van een onderneming de winst is. En steun is... winst.
Dus gaan er een reuzengroot aantal van de bedrijven de steun binnenhalen en helemaal niet opteren voor meer tewerkstelling !
"Ja maar," hoor ik u denken " Men kan toch de bijkomende tewerkstelling binden aan de steun???" Ja, dat heeft men al ettelijke keren gedaan, ook zonder resultaat. Want dan gaan de bedrijven u bewijzen dat zij eigenlijk mensen zouden moeten afdanken, en dat ze de steun net nodig hebben om de arbeiders in dienst te houden.... Wij hebben dat al heel vaak gezien... en vastgesteld dat na het verstrijken van de vastgelegde termijn, de afdankingen er toch komen... of dat het bedrijf de boeken neer legt.

Een faling ? Ja, het bedrijf gaat failliet, maar slechts heel, heel zelden gaat de werkgever ook failliet... Je ziet bijvoorbeeld dat al het onroerende goed niet in het bedrijf zit, maar behoort tot de persoonlijke eigendom van de werkgever... om maar een uitweg te tonen...

Ach, het maakt me allemaal een beetje misselijk.
Het zou zo moeten zijn, dat de regeringsleden die over deze materie beslissen, ook ervaring hadden met deze zaken... Dat ze de streken en listen en lagen kenden... Maar ja, wie zit er in de regering? Politici... En ken jij veel politici die ervaring hebben opgedaan op de gewone arbeidsmarkt ? Als gewone werknemer ?
Plato zei het al: "Een verstandig mens doet niet aan politiek. Daardoor worden wij door idioten geregeerd"
Er lijkt nog niets veranderd...

tot de volgende ?

Zoek: schilpad

't Zal we weer niet waar zijn, maar we hebben met zijn tweeën gezocht naar de schildpad van Bart. Het is niet de eerste keer dat we dat beest niet vinden. Ik moet toch eens vragen aan Bart waar dat beest allemaal bergplaatsen heeft... Ik heb hem al ontdekt onder de glijbaan, onder een struik, achter de dikke kerselaar in een put... Maar vandaag vonden wij hem in ieder geval helemaal niet meer.

"Pa, geef aan de schildpad wat van die kattenkoekjes, en wat van de groenten en fruit die we er bij hebben gelegd..." Allemaal goed en wel, maar als je hem niet vindt, moet je dan het eten zo maar ergens deponeren, in de hoop dat hij het dan vindt, of wat? " Ik leg het daar dan ergens... Wellicht zijn de kraaien er goed mee.

Ik loop nochtans met mijn blote voeten in mijn sandalen rond, en normaal is dat voor die schildpad het sein tot de aanval ! Om een of ander trauma in zijn schildpaddenverleden is hij verlekkerd op bijten in blote tenen. En ik weet sindsdien dat het verhaaltje over de haas en de schildpad waar is, want denk niet dat een schildpad traag is... Zeker niet als je op je blote voeten loopt in de tuin van Bart... Het zou een pijnlijk avontuur kunnen worden !

Maar vandaag dus noppes: schildpad is weer eens zoek.
Straks komen Bart en co weer thuis, en wellicht zal dat snertbeest dan heel onschuldig weer rondlopen, zich schijnbaar niet bewust van het feit dat hij zoek is geweest.

Heb jij dat ook ? Dat je veel meer bekommerd bent voor het materiaal van een ander dan dat van je zelf ? Als er iets is met de beesten van Bart terwijl ze op verlof zijn, dan slaan we in paniek... Als hetzelfde zich hier voor doet, dan vloeken we ne keer, en brengen het in orde, of lossen we het provisoir op, tot we een definitieve oplossing vinden. Als er een vogel van Eddy "raar" doet, dan gaan we wel drie keer per dag gaan zien, of hij nog niet weer normaal doet, terwijl het beest wellicht raar doet omwille van de speciale aandacht.

Dat is blijkbaar het lot van de thuisblijver.
Nee, we vinden het helemaal niet te veel, niet te zwaar... Maar het is iets geks dat je blijkbaar meer zorgen hebt met het gerief van een ander dan van je zelf.
Grootouders zullen weten dat ze veel meer bekommerd zijn voor hun kleinkinderen dan ze waren voor hun eigen kinderen. Als er een van onze kinderen viel, dan hoorde dat bij het leren lopen, en als er geen echt grote builen bij te pas kwamen, dan was er niets gebeurd. Als een kleinkind dreigt te vallen, dan halen wij zelf toeren uit om hen op te vangen vooraleer ze de grond raken. Men schrijft dit toe aan grootouderliefde, maar ik vraag me af of dat ook niet gewoon thuishoort in hetzelfde vakje als dat van de schildpad van Bart en de vogels van Eddy... 't Is iets van een ander waar je de zorg voor op je hebt genomen.

Je ziet natuurlijk die kleinkinderen heel graag, maar mochten ze hier gewoon bij je wonen, dan zou je eens vallen wellicht weer bekijken als onderdeel van het leerproces...

Dus ga ik pas gerust zijn als Bart of Els straks bellen om te melden dat ze thuis zijn, en dat ze op mijn verzoek naar de tuin zijn gegaan en de schildpad hebben terug gevonden... (Het beest kan niet uit de tuin, dus kan hij niet weg zijn !!! Dat weet je toch pa ! - ja dat weet ik, maar waar zat hij dan deze morgen ?)

Anny is weer min of meer oké... We zijn van morgen naar de kine geweest, nog voor we naar Bart gingen...
Haar rug doet geen pijn meer, maar ze zit wel nog met uitstralingen. Gek, als ze wandelt dan voelt ze niets, en zodra ze gaat zitten, doet het pijn. Op de rommelmarkt zegt ze dat ze wat moe is, "Zouden we daar niet even gaan zitten en een cola drinken?"... Dan gaat ze zitten, en dan krijgt ze pijn, en wil zo vlug mogelijk weer recht staan, wandelen.

Gisteren was het rommelmarkt in Ogy, een heerlijke markt... Het kleine dorpje is omgetoverd in één grote rommelmarkt.

Denk nooit dat ze u daar in Wallonië niet begrijpen... De meesten zijn Vlamingen of hebben Vlaamse roots... We hebben weer een cola gedronken bij de man van wie de grootmoeder uit Mater kwam, een Bourd'eaudhuy... de schrijfwijze durf ik niet te verzekeren, want er bestaan nogal wat schrijfwijzen van deze naam, en er zijn er nog steeds hier in Mater... Wellicht familie van de man in Ogy, zonder dat te beseffen?

tot de volgende ?

Verdraaglijk

Anny zegt niet meer dat ze pijnvrij is, haar links been doet nog zeer, daar zitten nog uitstralingen, maar niet meer zo erg... Ik durf het niet zeggen, maar ik denk dat ze ongeveer nog in dezelfde situatie zit van gisteren, maar dat de euforie weg is, en nu voelt ze weer het restant van de pijn.
Als men dat in de beginfase tegen mij had gezegd, dan zou ik het afgezworen hebben met heilige eden, maar nu denk ik dat dit eigenlijk de realiteit is... Als je een echte felle aanval hebt, die een tijdje duurt, dan lijkt een vermindering wel de volledige vrijheid van pijn... Na een tijdje zakt de gevoeligheid van de zenuwen weer naar normaal, en voel je weer pijn, ook al is het niet meer dat felle, dat erge...
Pijn, en zeker chronische pijn is een bedrieger.
Je lichaam gaat bij een felle aanval in een voortdurende alarmfase, en het pijnsignaal zit geblokkeerd op "Pijn !!!"... Als je met medicatie, behandeling die blokkering kunt uitschakelen, dan schakelt hij veelal zichzelf volledig uit en geeft de resterende pijn niet meer weer, tot het lichaam weer normaal wordt, en je ook de rest van de pijn meldt.

Al die zaken maken pijnbestrijding zo ontzettend moeilijk !
Ik heb altijd een restje van pijn, maar eigenlijk weet ik niet of dat echt is of niet. Het kan zijn dat dit eigenlijk het blokkeren is van de zenuw... Waar een zenuw normaal "in standby"  staat, staat bij een chronische pijn-patiënt de zenuw voortdurend op "aan".
Dat is wellicht het erge van het begrip Chronisch... Het komt er op aan te aanvaarden dat er altijd wat pijn is, een soort achtergrondpijn, die je moet leren aanvaarden als achtergrond. Als mensen me op zo'n moment vragen hoe het is, dan zeg ik "Goed", want voor mij is dat de quasi optimale situatie, en met mijn medicatie is de echte felle pijn redelijk uitzonderlijk geworden.
Maar zeg dat maar eens tegen iemand voor wie heel die situatie nieuw is... Dat is op dat ogenblik niet aan te nemen. De pijn is nog een nieuw fenomeen, en het chronische nog geen erkend gegeven. Hopelijk heeft ze gelijk, en is het ook niet chronisch... Maar ik herken zoveel, dat ik denk dat ook zij er mee zal moeten leren leven. Voorzichtig zijn, je beperkingen aanvaarden en vooral respecteren.
Nu moet ik voortdurend mijn eigen grenzen aftasten, omdat, waar ik door mijn vrouw voortdurend gespaard werd, ik nu zoveel mogelijk voor haar wil doen. (Ook al is dat echt niet zo heel veel)...
Ik heb nog maar eens alarm geslagen bij Familiehulp, om een poetsvrouw te krijgen. Hopelijk lukt dit vlug.

Ik zit bij mezelf te bedenken, dat deze blog wel heel vaak over pijn gaat... Maar het maakt dan ook een behoorlijk deel uit van ons leven. Vroeger door mijn pijn, nu door de pijn van beiden.

In het weekend zal er wellicht geen tijd zijn voor een blogje... Als het mogelijk is gaan we rommelmarkten, Anny moet wandelen, en daar heb je mogelijkheid het nuttige aan het aangename te koppelen. We moeten ook nog een paar huizen "bij houden" van mensen die op verlof zijn. De rolluiken, de post, de beestjes... Allemaal niets, ook nu niet, want het dwingt ons om de pijn op zij te schuiven, en wat in beweging te zijn, zonder iets te doen die te zwaar is. Het is geen werken, in die zin dat we er geen bewegingen moeten bij maken die thuis horen in de sector "veroorzaakt pijn"...

tot de volgende ?