vrijdag, juli 18, 2014

De mens

Zonet kreeg ik bericht dat Marc is overleden... De man was in het dagelijks bestuur van onze kern Ziekenzorg gekomen, als vertegenwoordiger van Welden. Hij is bijna de ganse tijd zwaar ziek geweest, en nu is hij overleden...
Gek, eigenlijk heb ik hem, op die manier, nooit echt leren kennen.
Wat ik wel van hem ken, is zijn vriendelijkheid en zijn inzet voor anderen.
Ondanks zijn ziekte was hij steeds bereid meer te doen dan hij eigenlijk kon en mocht, maar misschien hoorde dat ook in het ontkennen van zijn ziekte...

Hij was immers een van die zieken die zich steeds beter voordeden dan hij was.

Zijn vrouw ken ik beter... Ik was hier nog niet zo lang aan het werk in Oudenaarde, toen ik te maken kreeg met een dodelijk arbeidsongeval. Er bleef een jonge weduwe met drie kinderen alleen staan. Die vrouw ontmoette ik terug toen ik Marc leerde kennen. Marc was ook al heel lang weduwnaar, en hij en Lisette hadden elkaar gevonden. Ik was blij dat zij, die ik had leren kennen, als "bijna dood van verdriet", toch terug wat geluk had gevonden.
En nu zal ze weer dit immense verdriet moeten door maken.

We weten het allemaal wel, we zijn hier slechts tijdelijk, sommigen heel erg kort, anderen een stukje langer, maar we weten dat de dood onafscheidelijk bij het leven hoort.
Soms hoor je wel eens dat dit het enige rechtvaardige is op deze aarde: of je nu rijk bent of arm, gaan moet je toch...
Ik ben het niet eens met deze zegswijze ! Je moet maar eens kijken naar de hongerlanden, waar mensen sterven van honger, daar is het verschil tussen rijk en arm meteen ook het verschil tussen leven of sterven ! Of op zijn minst langer leven of veel te vroeg sterven. Daar heb ik het gevoel dat er duizenden, miljoenen zijn, die voor hun tijd gaan. Voor de hen toegemeten tijd.
Dat is ook zoiets... De ons toegemeten tijd... Onze tijd, hier en nu is veel langer dan de tijd die ze hier 100 jaar geleden kregen, of die ze nu krijgen in de hongerlanden. Wie zou ons de welvaart, het voedsel, de medische verzorging hebben toegemeten en het hebben ontzegd aan al die anderen? Wie daar God in vult heeft wel een heel klein idee van die God... Of ziet God als iets of iemand die hij zo maar aan zijn kant kan scharen.

In die God kan ik alvast niet geloven.

Ik kan niet geloven dat er een God is die op een of andere manier voorziet, regelt dat X net op dat vliegtuig naar Kuala Lumpur stapt die zal neergeschoten worden boven Oekraïne. Ik kan niet geloven in een God die een raket net een duwtje bij geeft opdat het net op dat stukje strand zou vallen waar kinderen aan het spelen waren...
Ik kan zelfs niet geloven dat die God plots die ene cel in je lichaam gaat het bevel geven te gaan woekeren... Of die virus het bevel geeft bij u binnen te dringen en je doodziek te maken...

Dat lijkt me allemaal niet kunnen.
Ik geloof wel in een God, als oorsprong van alle dingen, maar niet in een God die zich ligt te amuseren met het inrichten van slachtvelden, oorlogen, waarbij hij de legers inricht met allerhande wapens om elkaar mee te vernietigen.
Nee, dat doet de mens alleen.

Ik heb geen groot gedacht van de mensheid, ik heb een enorm groot gedacht van de mens. Ik ben beschaamd mens te zijn als ik die oorlogen, aanslagen en dergelijke zie, als ik misbruiken zie, slavernij, mishandeling, vernietiging van de aarde waarop we moeten leven, ik sta met mijn mond open vol bewondering en verwondering, als ik de verwezenlijkingen, goede daden, samenwerking, uitvindingen zie van de mens...

De mens... Als je een bekende, een vriend, een familielid, een gezinslid verliest, dan doet dat pijn... De mens die elkaar vernietigt, de mens die zijn eigen leven riskeert om dat van een ander te redden. De mens...

djudedju

tot de volgende ?

donderdag, juli 17, 2014

Het verlijden

Het zal wel aan mij liggen, maar ik kan bij woorden wel eens stilstaan... Doet u dat soms ook ? Nadenken over de betekenis van het woord, de oorsprong, de oorspronkelijke betekenis...
Als ik een woord hoor zoals "verleden", dan doet die ee-klank in leden me denken aan een verleden deelwoord (daar heb je dat woord weer, in een iets andere betekenis !)...
Maar stel nu, dat het echt een verleden deelwoord is (was)? Van welk werkwoord zou dat dan afstammen, en dan kom ik bijna automatisch tot verlijden... Verlijden bestaat, en is het laten vastleggen in een akte, een testament, bij een notaris. Eenmaal je dat gedaan hebt, dan is het verleden, en hupsakee, we zijn er weer, weer in een iets andere betekenis, maar toch... Toch heeft het allemaal ergens een bijklank van voorbij, al gedaan.

Dus zit het er wellicht dik in, dat verleden inderdaad komt van verlijden, en dat dit woord ooit, vroeger, lang geleden, een meer actief bestaan heeft gekend. Je zou je zelfs kunnen indenken dat het nu, het huidig beleven onder verlijden valt, en eens het voorbij is, tot het verleden. Maar wellicht werd dit woord iets meer exclusief gebruikt, zoals bij het praten en handelen van de vorst. Je zou het misschien kunnen zetten bij het Koninklijke Meervoud, Wij, Koning der Belgen,...

Je zou kunnen stellen dat oorspronkelijk het woord verlijden niet alleen ging over het vastleggen van een akte, maar ook over de onderhandelingen die er toe hebben geleid. In die betekenis lijkt het mij een kleine stap naar ons huidige verleden in de zin van het voorbije.

Nu denk je misschien: "Wat interesseert me dat ,"... Dat is je goed recht, het moet je niet interesseren, maar toch is het interessant ! Hoe is het woord "loos" van zijn oorspronkelijke betekenis "slim, sluw", veranderd in stom, lomp ? Hoe is "onnozel" van zijn oorspronkelijke betekenis "onschuldig" veranderd in stom, dom ?

Ik ga niet zeggen dat ik daar wakker van lig, maar het interesseert me, gewoon omdat ik wil proberen de mens te begrijpen. En de ontwikkeling van de taal is daarbij van enorm belang. 

De manier waarop de mens zo snel is geëvolueerd, is de taal. Zolang alle wijsheid verbaal (gesproken) moest doorgegeven worden, ging het met stapjes vooruit, eens men het geschrift had ontwikkeld, en de wijsheid veel beter en veel visueler kon bewaard worden, ging het veel sneller, en eens het schrift gemeengoed werd en het drukken er kwam, gingen we met reuzenschreden vooruit !

Maar, als we vaststellen dat woorden evolueren, veranderen van betekenis, dan wil dat ook zeggen dat oude geschriften niet zo maar kunnen gereproduceerd worden, maar dat ze in feit moeten vertaald worden naar de huidige betekenis van de woorden, of op zijn minst toegerust dienen te worden met verklaringen en voetnoten, om duidelijk te maken wat dit eigenlijk NU wil zeggen.

Er is meer ! Soms kun je zaken gewoonweg niet omzetten in hedendaags Nederlands ! Gewoon omdat het gaat over begrippen die hier - binnen ons taalgebied - niet bestaan. Ik kan me bv indenken dat men ergens in de amper gekende gebieden van het stroomgebied van de Amazone er mensen zijn, die een ding hebben ontwikkeld waarmee zij een bepaalde vrucht bewerken. Noch de vrucht, noch de bewerking, noch het ding waarmee zij dat doen, zijn bij ons gekend... Hoe kun je dat vertalen? Niet. Wij hebben er gewoon geen woorden voor.

Taal... een machtig, maar geen almachtig ding !
Ook een ding waar gevaren aan vast zitten... Religies hebben de neiging zich vast te pinnen op de tekst, op de woorden. Want die woorden achten ze heilig. Terwijl het in feite wellicht de betekenis was die heilig was... Ik gebruik hier bewust de verleden tijd, omdat die betekenis ook al kan veranderd zijn in de loop der tijden, of omdat het gaat over zeden en gewoonten die ons vreemd zijn.
Soms is het zelfs heel moeilijk om de echte betekenis toen, daar, te achterhalen en te vertalen naar nu, hier.
En hoe verder het in het verleden ligt, hoe vreemder die wereld ons lijkt.

Die wetenschap maakt ons - helaas - niet slimmer... Als wij hier wetten maken, dan gaan wij dat weer vastpinnen op woorden, punten en komma's, in plaats van op de betekenis, de bedoeling. Het gevolg is dat onze wetboeken ieder jaar dikker en dikker worden, door een steeds meer omslachtige uitleg, en steeds meer aanvullende wetten om de bedoeling sluitender en sluitender te maken, en net daardoor, door weer vast te hechten aan woorden, punten, komma's weer meer en meer interpretaties en discussies open zetten.

Gek, hoe zorgvuldig we zijn voor het vastleggen van wetenschap, en hoe we denken ook religie, levensleer, wetten, filosofie en dergelijke ook op die manier kunnen vastgelegd worden...  Of is dat omdat we eigenlijk niet echt willen dat gedrag zuiver omschreven wordt ?

tot de volgende ?

woensdag, juli 16, 2014

Mireille 22/7

Op mijn computer hangt een van die gele PostIt-briefjes, met daarop Mireille 22/7...
Soms hangen daar wel drie, vier briefjes, altijd met een voornaam en een datum er bij. Voor niet-insiders zijn die memo's latijn, voor mij is het gewoon een geheugensteuntje. Momenteel mag ik tot 22/7 geen mailtjes zenden naar Mireille, tenzij het iets echts belangrijks, iets dringends is. Want Mireille zal wellicht ook op haar verlofadres haar mailbox kunnen bekijken, maar heeft geen lust daar veel van de vakantie-tijd aan te hangen, ze heeft wel andere dingen te doen.

En dan laten mijn vrienden dit veelal weten, met de vraag hun mailbox te sparen. Dat probeer ik dan ook te doen. Ik zeg wel proberen, want nu en dan zal er toch wel eens een mailtje door glippen... Maar ik probeer in te gaan op de wensen van mijn mail-klanten... Zo heb ik er die een selectie vragen omtrent de onderwerpen: "Je moet geen van die mailtjes toesturen met van die zage-spreuken, ik heb thuis al iemand die me voortdurend terecht wijst..." Of: "Opa, je moet alleen de grappige dingen aan mij sturen !"...

Dat zijn minder makkelijke opdrachten... Humor is niet iets wat je netjes kunt omschrijven en vastpakken... Wat vindt zij humor ? Maar ik doe mijn best, en als ik verder geen commentaar meer hoor, dan vermoed ik dat ik op zijn minst ongeveer aan de wensen tegemoet kom...

Facebook is een heel ander media... Daar krijg ik dagelijks honderden berichtjes, die ik meestal vluchtig overloop. Nu en dan blijft mijn oog aan iets haperen, iets wat me ergert, of iets wat me boeit, of iets wat ik leuk vind. Maar een heleboel van die berichtjes passeer ik zonder verpinken. Ik krijg ook steeds meer en meer "vrienden" op Facebook... Veelal mensen die ik noch van haar noch van pluimen ken, maar die die dan blijkbaar weer vriend zijn van vrienden van mijn vrienden, en die op die manier wellicht een paar van mijn opmerkingen of berichtjes binnenkrijgen en me dan verzoeken of ik vriend wil worden... Dat doe ik dan... Facebook is voor mij iets openbaars, iets waar ik echt niet bereid ben mijn diepste zielenroerselen op te zetten... Al laat je ongetwijfeld toch wel zien wie of wat je bent. Stel nu de oorlog tussen Israël en de Palestijnen... Je bekijkt daar een en ander over, en je geeft er je eigen commentaar op... Dan toon je ook je eigen kijk op deze zaak. Op die manier toon je via Facebook dus ook wel wie of wat je bent, ook al zet je er geen persoonlijke dingen op.

Heel veel mensen zetten er wel persoonlijke dingen op, liggen blijkbaar in bed met hun smartphone te kijken naar Facebook, en laten je weten dat ze weer niet kunnen slapen... Tja, als ik mijn boek niet weg leg, dan kan ik ook niet slapen... Ik bedoel maar, je kunt jezelf wakker houden om te klagen dat je wakker bent...

Maar hoe dan ook, mijn kompjoeter is voor mij een brug naar de wereld. Het heeft openingen die strikt persoonlijk zijn, en waar ik veilig kan "praten" met vrienden, het geeft me openingen naar een veel bredere wereld, waar ik heel wat kennissen heb die ik zonder mijn kompjoeter niet eens zou kennen, en het opent een hele wereld van verre vage kennissen, die ik ken door hun werken (bijvoorbeeld de vele mensen die hun keramiek-werk publiceren via Facebook), of die ik ken via-via andere van die vage vrienden.
Ik heb er ook een deel poorten opengezet naar dingen die ik graag zie, of waar ik interesse voor heb. Ik ken niets van fotografie (en met mijn ogen zal ik het wellicht ook nooit kunnen), maar ik hou van mooie beelden, en of het nu schilderijen of foto's zijn, mooi is mooi, zolang het voor mij mooi is. Zo heb ik linken gelegd met verenigingen voor de bescherming van parkieten en papegaaien, gewoon voor de prachtige foto's van een diersoort waar ik verslingerd op ben, en van een vereniging van de kwekers van daglelies... Enfin, je begint wellicht te snappen waardoor ik steeds meer en meer vrienden heb...

En dan heb ik nog niet gepraat van Pinterest... een systeem waar je zowat alles op kunt verzamelen van foto's... daar heb ik massa's en massa's beelden bijeen gegaard, over alles en nog wat, omdat ze mij op een of andere manier raken.
Gewoon omdat ze mooi zijn, of omdat ze me intrigeren, of omdat ze me inspireren ...

En dan heb ik uiteindelijk nog maar een topje van de ijsberg belicht... Want op dat wereldwijde web van Internet, daar zit eigenlijk heel de wereld in... En door allerlei programma's kan ik zelfs min of meer correct brieven lezen in het Chinees of in het Oezbekistaans...

Mijn kompjoeter, dat is een rijkdom waarvan ik nooit had verwacht dat ik dat nog eens in huis zou hebben. Als kind was dat iets wat wij helemaal niet kenden, waar zelfs nooit werd over gesproken, ook al was er wel hier en daar op de wereld een computer te vinden, ter grootte van een huis, en met minder capaciteit dan het ding dat nu als telefoon in mijn zak zit. Om eerlijk te zijn, toen de computer op het werk verscheen, dan hield ik me er zo ver mogelijk vandaan... Weer iets om te leren, weer iets om nog meer en nog sneller te werken... Toen het ding toch op mijn kantoor kwam, heb ik de eerste weken meer aan de telefonische hulplijn gehangen dan wat anders... Maar eenmaal ik het een beetje kende, werd het een vriend... Je kon er zo verschrikkelijk veel mee doen ! En het evolueerde zo snel, niet alleen het machine op zich, maar ook al de randapparatuur, printers, scan... en dan konden we plots op dat Internet...

Nee, dat was een wereld waarvan ik nooit gedroomd had, die plots heel echt voor me stond, en waar ik zomaar binnen kon...

Onze wereld is plots oneindig groot geworden, en daardoor ook net zo klein... Zo groot omdat we alles en nog wat kunnen bekijken, bestuderen, zo klein omdat het allemaal binnen handbereik is gekomen...

Ik ben blij dat ik deze wereld mag beleven... en thuis binnen handbereik ! Djudedju !

tot de volgende ?

maandag, juli 14, 2014

Weltmeister

Duitsland is dus gewonnen. Met een schamele 1-0...
Nee, ik heb niet gekeken, maar toen ik deze morgen aan het zappen was om toch nog ergens het nieuws te horen en zien in plaats van dat ellendige voetbal, kwam ik op Nederland terecht, waar ze natuurlijk ook dat voetbal als nieuws beschouwen... en dat stuk hoorde ik dus ook.
Nee, ik heb niets TEGEN voetbal, ik heb ook niets tegen koers of tegen om het even welke "sport"... Ik heb alleen een hekel aan het feit dat men betaalde mensen iets laat doen, en dat dan sport gaat noemen. Sport kan voor mij niet betaald zijn, of het verliest zijn titel van sport.

Als ik dan ook nog de wedde van bepaalde van die ballenstampers hoor, dan gaat mijn hart helemaal ondersteboven hangen in mijn lijf. Daar wordt ik misselijk van. Van mij mogen ze het dubbele krijgen, ik ben er niet jaloers op, maar als ik dat vergelijk met het loon van een metser, of van de man die de ziel uit zijn lijf loopt achter de vuilkar, dan wordt ik misselijk.

Toch moet het iets hebben... Ik kan me niet voorstellen dat mensen massaal gaan kijken naar iets wat niets heeft, alleen, ik zie het niet. Mij zegt het niets, noppes, nada.

En vermits het er naar uitziet dat ik in het kamp van de minderheid zit, moet het dus aan mij liggen. Maar ik blijf het niet snappen. Ik ben ook grootgebracht in een gezin waar voetbal helemaal niets was. Geen mens zou er bij ons aan gedacht hebben om ooit de TV op te zetten om naar een voetbalmatch te kijken, tot...

Leon was een bouwvakarbeider, een vriend van ons pa, woonde in onze straat, had geen TV en was verzot op voetbal. Op een dag vroeg hij ons pa: "Charel, geeft het nie als ik vanavond kom kijken?"... Ons vader zal eerst moeten denken hebben, waar Leon dan wel wilde naar kijken, maar tegen die tijd had Leon dit stilzwijgen allang geïnterpreteerd als toestemmen...

En dus kwam Leon naar de voetbal kijken, en wij moesten allemaal mee kijken. Ik weet nog dat ik na tien minuten mijn boek pakte, en me plat op mijn buik op de mat legde, met mijn boek, en dat de wereld de wereld mocht blijven, ik zat in mijn boek...

In het vervolg kwam Leon bij iedere grote match kijken, tot hij, na een lange tijd ook een TV had. En wij moesten mee kijken, of ons afzonderen met een boek.

Bij ons vader is toen de hekel aan voetbal wat gemilderd. Door het enthousiasme en de uitleg van Leon, begon hij warempel ook wat te genieten van dat spel, al keek hij, eens Leon zelf een TV had, alleen naar hele grote matchen.

Maar ik heb nooit echt gekeken, zeker me nooit onledig gehouden met te pogen de spelregels te snappen... en dus ben ik nog steeds een van hen die helemaal niet van voetbal houden. Als kind hield ik meer van rugby, maar dat was omdat ik met mijn grootte en zwaarte mijn makkers makkelijk de baas was, en ik dus iets betekende in de match, nee, geen competitie, gewoon, met de makkers van de Chiro, op een dag dat de leider blijkbaar geen programma had voorbereid... (En vraag mij niet naar spelregels, in ons spel ging het er om de bal aan de andere kant over de lijn te krijgen.)

Ik heb eigenlijk nooit echt een sport beoefend... Ik heb wel heel veel gezwommen, en heb regelmatig mee baantjes getrokken met een dame die het kanaal overzwom (hoe noemde dat mens ook weer ?). En op een latere leeftijd (midlife weet je wel) ben ik een fervent jogger geworden... Maar voor de rest was sport helemaal niet mijn ding.

Het zal dus wel voor een stuk met mijn opvoeding te maken hebben, maar ik vermoed dat er ook meer aan de hand was. Ik zwom dus graag, maar in de school kreeg ik altijd onder mijn voeten omdat ik er maar niet in lukte de schoolslag op een ordentelijke manier te zwemmen, en crawl ging mij helemaal niet af. Ik had een heel eigen slag, geleerd van een oude visser. Als ik het nu, achteraf, bekijk, dan denk ik dat ik eigenlijk altijd iets mankeerde aan mijn linkerbeen. Ik kan niet met links wat ik met rechts wel kan. Ik kan gewoon de beweging van de schoolslag niet juist maken, er is iets aan mijn been wat dit niet toelaat. Ach, nee, geen gebrek, hooguit een klein ietsje dat misschien iets te scheef of te recht is, niet zichtbaar, tenzij je mij ziet de schoolslag zwemmen, en je mijn benen in de gaten houdt...

Misschien is het allemaal geen toeval, dat ik een hele strook van dat linkse been heb, die gevoelloos is, dat dit ook het been is waarin ik het vaakst uitstralingen heb van mijn rug... Misschien is het allemaal terug te voeren tot een klein defect ?

Waar ik eigenlijk naar toe wil... Ik haat wiskunde, en ik kan het niet goed. Of is het net andersom: ik kan niet goed wiskunde, dus heb ik er een hekel aan?
Ik kan niet goed sporten dus heb ik er een hekel aan, of ik heb er een hekel aan en dus kan ik het ook niet goed.
Oorzaak en gevolg... gevolg van de oorzaak?


tot de volgende ?

zondag, juli 13, 2014

Western

Gisteren was het weer een typische zondag: nergens een TV-programma dat op iets trok, ofwel die vervelende Tour de France (Hebben we al zo vaak gezien), of een andere sport, of een film van voor we geboren waren, of ene die we ook al gezien hebben, en die ons toen ook al niets zei...
Dus opende ik mijn kompjoeterke om eens te kijken of niets was op die posten die niet in ons boekje staan... Ik heb na lang zoeken een site gevonden waar die posten wel op vermeld zijn. Het is niet de handigste website, maar wel de compleetste die ik gevonden heb... en ja hoor, om 16.30 uur was er een western, ons favoriete genre... en tedju, na deze nog ene en dan nog ene !!!

Dus hebben wij van 16.30' tot zo'n 21.40'uur zitten kijken naar drie ouderwets zalige cowboyfilms....

En vannacht hebben we heerlijk geslapen, ik ben amper één keer wakker geworden van de donder, omdat ik midden in de verovering van het fort van Generaal Cordoba plots ook klank kreeg... maar 't was maar de donder... Deken weer over mij getrokken en verder geronkt.

Het waren drie a-typische westerns, er waren amper indianen, er werd niet eindeloos geschoten met een revolver, zonder ook maar één keer te moeten laden... maar het waren toch westerns, met dat sausje van avontuur en bijna niet te geloven er dik over gegoten... Heerlijk om van te genieten zonder veel na te denken. Daar houden we alle twee van. Gewoon achterover leunen in de zetel en genieten zonder meer.

Op die post (MGM om hem niet te noemen), geven ze bovendien de films zonder die vervelende onderbrekingen met reclameboodschappen... Je moet wachten tot de eindgeneriek om een plaspauze in te bouwen.

Ik ga niet zeggen dat we niet kunnen genieten van een film waarbij je wel moet nadenken, of die je aan het nadenken zet, maar als er kans is, dan opteren we voor die lichte dingen, waarbij we op het puntje van de stoel zitten van spanning, of nu en dan onze bril moeten af zetten om de lachtranen weg te wissen en weer het scherm te zien.

Als er mensen zijn die verwonderd zijn dat we dit zo maar durven toegeven, zeggen we dat we vroeger, toen het werk en alles wat er bij te pas kwam, het grootste deel van ons denken en doen benam, toen hebben we genoeg serieuze programma's bekeken, toen hebben we genoeg duidingprogramma's bekeken, nu zijn we op pensioen, de tijd die er is voor ons, ons eigen zichzelven... Wij zijn in de periode waarop iedere dag een zondag is... Iedere dag een verlofdag.

En als we serieuze zaken willen bekijken, dan is dat geen must meer, maar een goesting. En als we niet willen kijken, dan is dat onze zaak in onze tijd.

Veel van de vrienden profiteren van hun pensioen om nu en dan op reis te gaan... Wij kunnen dat niet zo goed, door onze gezondheid, maar we missen niets, we vullen ons programma gewoon anders in, met dingen die we wel kunnen en waar we van genieten. Al is het voor het ogenblik nog steeds een beetje in mineur... Anny is al wel redelijk hersteld, maar nu zit ik al anderhalve week met een bronchitis (het gaat al beter, dank u).

Maar zelfs dat is geen domper op ons bestaan.
Wij hebben geleerd dat genieten geen kwestie is van veel dingen te doen, maar een kwestie van savoureren... Pikken in wat er lekker uit ziet. Een uitstapje, een rommelmarktje, een museumpje... ga zo maar door.

Wij hebben geleerd te leven met onze beperkingen. Je kunt als koe de helft van je leven doorbrengen met wringen en wroeten om onder de prikkeldraad door toch wat gras te kunnen vreten van de buren... Of je kunt genieten van de wei. Die is wel afgesloten, maar biedt veel meer ruimte dan het wroeten onder de draad je geeft !

tot de volgende ?


zaterdag, juli 12, 2014

Oorlog... doe je niet op je eentje !

Ons vader hield ons altijd voor, dat oorlog een zaak van economie is.
Ik geloof nog steeds dat hij gelijk heeft. Als je diep genoeg graaft, dan bots je, bij iedere oorlog, uiteindelijk op economische belangen.
Ons moeder zei altijd dat er nooit meer vooruitgang wordt gemaakt op wetenschappelijk gebied, dan tijdens een oorlog.
Ik geloof ook daar nog steeds in... En laat het nu koude of echte oorlog zijn, de spectaculairste uitvindingen lijken altijd verband te houden met bewapening of met verdediging.

Ik begin daarmee, opdat je wat nu aan het gebeuren is in Israël en de Gaza, zoudt proberen te bekijken op een nuchtere, neutrale manier. Niet dat dit gemakkelijk is.
Om eerlijk te zijn, niet zo lang geleden, was welhaast iedereen pro-Israël... Dat was voornamelijk te danken aan het feit dat iedereen ergens diep van binnen of medelijden of schuldgevoelens had, voor wat in de tweede wereldoorlog met hen was gebeurd.
En het heeft heel lang geduurd vooraleer er iemand durfde denken (laat staan zeggen) dat hij eigenlijk wel meer begrip had voor de andere partij... Dat is de zwakke partij, de underdog, hij die sympathie krijgt omwille van het feit dat hij moet opboksen tegen de sterkere.

Ik weet het, ik stel het hier zonder nuances, maar ik wil het uitkleden tot op het skelet, de essentie van de oorlog.

De joden stellen dat zij naar hun vaderland zijn teruggekeerd, dat het historisch vaststaat dat dit hun land is. Dat is bullshit. Eerst en vooral weten we dat dit volk jaren heen en weer heeft gezworven (lees de Bijbel), en dan een land heeft veroverd. Dus van anderen.
Bovendien geeft het feit dat je er vroeger woonde je geen recht op dat land. Stel dat wij plots gaan eisen dat wij Frans-Vlaanderen gaan terugeisen van Frankrijk !!!

Maar het moderne Israël is eigenlijk nog iets ergers. Men heeft gewoon een stuk land genomen en gesteld dat dit nu Joods was. Iedereen die er woonde mocht er blijven wonen, maar ze zouden dan nu wel onder de Joodse staat vallen...

De meesten zijn er weggetrokken, en zijn de omliggende landen ingetrokken. Deze landen waren daar ook niet zo happy mee, en daar kwamen ze veelal terecht in vluchtelingenkampen. Waar ze voortdurend een steen des aanstoots bleven, en van waaruit ze altijd zijn blijven proberen terug te keren naar hun land, nu Israël.

Je hebt dus alle ingrediënten om een eeuwige oorlog in stand te houden.

Waarom maakt de mens eigenlijk oorlog ?
Ik denk dat het ingebakken zit in onze soort...

Vanaf het moment dat iemand door één of ander feit een beetje opvalt, wordt hij of zij aangevallen door de anderen, zij die niet opvallen...
Rosharigen worden gepest met hun haarkleur, want ze hebben een zeldzame haarkleur waardoor ze anders zijn.
Blonden worden verweten dom te zijn, want ze hebben een haarkleur die zeldzaam aan het worden is.
Dikkerds worden aangevallen want ze vallen op in de groep.
Mensen met een iets donkerder huid worden aangevallen want ze vallen op in onze bleke samenleving (terwijl we in de zomer in de zon gaan liggen bakken om ook wat bruin te worden !)

Het gaat hem dus ook over heel kleine dingen. Niet dat we meteen een oorlog gaan ontketenen tegen de rossen, maar we gaan ze wel pesten... En ik kan me voorstellen dat het niet zo moeilijk moet zijn, om dit plagen om te zetten in iets agressievers...

We verstoppen ons graag in de massa, en houden er niet van dat er daar tussen zitten die opvallen. In een klas zal men misschien die twee knapen viseren die graag wiskunde doen... Iedere groep zoekt bijna een "vijand", wellicht ook al omdat dit een middel is om de rest bijeen te trekken.

Het lijkt wel of het heel moeilijk is, om niet mee te doen met dit spelletje. Men heeft psychologische tests gedaan, hoe het mogelijk was dat in de de Duitse uitroeiingskampen, de bewakers zo wreed waren. Men stelde vast dat het heel eenvoudig was, om bijna iedereen er toe te brengen zo wreed te zijn. Het wrede werd heel makkelijk als normaal beschouwd door quasi iedereen.

Deze psychologische truc werd met succes toegepast door  Nazi-leiding, en de Jood werd er "Het zwarte schaap", waar alles wat mis ging op afgeschoven werd. (En dit was echt niet alleen in Duitsland zo, In de rest van de wereld was er eveneens een Joden-haat, alleen niet zo extreem).
Voor de Israëliet is de Palestijn de facto een verdachte, en vice versa. Het wordt er in de praktijk bijna onmogelijk om de zaken nuchter, neutraal te bekijken.
Iedereen kent, weet zaken over de andere partij, overal lees je, hoor je zaken... Neutraliteit is niet meer mogelijk !

Kijk om je heen, kijk naar de "mopjes" die je krijgt in je mailbox, luister naar wat Jan met de Pet vertelt in ons eigen landje... Ken jij nog veel mensen die echt helemaal neutraal staan tegenover allochtonen? Zelfs een heleboel van zij die zweren geen racist te zijn, kunnen zich niet neutraal, volkomen onafhankelijk meer opstellen.

Het zou echt niet zo moeilijk zijn om hier rellen te creëren !!!

Welnu, op het ogenblik dat iemand economie ziet in die rellen, zullen ze er zijn!!!
Op het moment dat er betaalde agitatoren tussen zitten die de boel in gang trekken, komt er daadwerkelijke agressie, van mensen die zich laten meeslepen in de overtuiging dat ze juist zijn, dat ze het echt goed voor hebben, dat de enige oplossing ligt in het verwijderen van die "anderen"...

Het is immers veel moeilijker om echt neutraal te zijn, dan om mee te doen met de groep, tegen diene rosse, of diene dikken, of dat blondje of die Jood, of die Turk of Marokkaan...

Als die Pool onder de tarief werkt, doet hij dat om u te kloten? Of omdat hij anders geen werk heeft? En wie is in dat geval de echte schuldige? De werkgever die misbruik maakt van de honger van de Pool ! Economie...

Ik wil u alleen maar pogen bewust te worden van het feit dat de enige oplossing ligt in het feit dat je voortdurend moet attent zijn op je neutraliteit !

tot de volgende ?

vrijdag, juli 11, 2014

Voor mij "De Zonnebloemen" van Van Gogh, aub...

Ik heb met grote ogen de foto's, de videofilmpjes en dergelijk bekeken, bij het artikel over die Nederlander die er in is geslaagd een kopieermachine te maken, waarmee je perfecte replica's maakt van schilderijen !
Niet alleen qua kleur, maar ook iedere penseel streek is in een perfect reliëf afgedrukt.
U en ik zouden gewoonweg geen onderscheid meer kunnen zien !
Specialisten nog wel, omdat er blijkbaar nog te tekorten zijn op het gebied van halfdoorschijnende effecten, maar daar is men ook op zoek naar. (TU Delft)

Met andere woorden, de titel van deze blog is gewoon mogelijk !

Wat moeten we daar van denken? Is dat een gevaar voor de kunst, een kans op nog meer vervalsingen? Of zie je er de democratisering van de kunst in ?

Jarenlang hing er op de schouw bij ons moeder, een reproductie van "The Cross of St. John's of the Cross" van Dali. Ik heb het ooit, nog als kind geschonken aan mijn ouders, omdat ik het mooi vond, en omdat het voor mij - nog steeds - het idee achter de kruisiging het best uitbeeldt. (Op Google vind je er wel duuzend afbeeldingen van, maar die zijn blijkbaar geen van alle vrij te gebruiken...Sorry). Dat was niet te vergelijken met het echte schilderij, maar wellicht is dat echte schilderij van een formaat dat het helemaal niet zou passen op de schoorsteen thuis... Maar we vonden het wel allemaal mooi en zinvol.

En het was en is voor ons een verrijking dat we op die manier kunstwerken in huis kunnen halen... Ook al is het een reproductie.
Ik weet dat ik tegen een heleboel zere schenen ga stampen, maar waarom koop je een schilderij ? Omdat je het mooi vindt, of omdat het een lucratieve investering is ?
Als het je gaat om de schoonheid, dan ben je eigenlijk even goed gesteld met de reproductie ! Want dat is een exacte weergave van het doek, en alles wat je zo aansprak zit er in.
Als het je te doen is om de waarde, dan heb je geen andere keus dan te opteren voor het origineel, en dan kun je zelfs, als eigenaar, gaan voorkomen, dat men er ooit een reproductie zou van maken. Je kunt het een echt ik-ding maken, iets wat alleen van u is, en van niemand anders...
Maar eigenlijk is dat niet exact wat je wou, nietwaar?
Nee, je wil met het bezit van dat waardevolle item ook uitpakken bij je vrienden !
En dan rijst bij mij de vraag of je dat ding dan hebt omdat je het mooi vindt, of omdat het goed staat als bliktrekker ?

Laat mij het onderwerp nog één keer anders benaderen. Stel dat ik een grandioos kunstwerk zou maken, iets wat zowat al de rest van de kunst in de schaduw stelt. Zo mooi, zo volmaakt dat ik het eigenlijk helemaal niet kwijt wil. Ik wil het niet verkopen, niet wegschenken, nee, het is zo volmaakt dat ik het eigenlijk veel te mooi vind om het bloot te geven aan de blikken van nitwits die er toch niets van kennen...  Moet ik het dan ergens bewaren in een kluis, onzichtbaar voor wie dan ook?
En wat is de kunstwaarde van iets wat niemand ooit zag?
Wie bepaalt de kunstwaarde? De kunstenaar, of een of ander kereltje die meent dat hij en hij alleen De Kunstkenner is? of het publiek, de massa ?

Helemaal niet simpel hé ?
Ik heb al een heleboel "kunstwerken" gezien, die door een  Jan Hoet hemelhoog geprezen werden, maar die ik niet in huis zou willen hebben, omdat ik er niets aan vind.
Is het dan kunst ? Voor u misschien wel, voor mij niet.

Maar om terug te komen op het reproduceren van kunst... Van mij mag het, omdat voor mij, kunst gemaakt is om gezien te worden, om er van te genieten, om het te beleven. En als ik dan tegemoet wil komen aan mensen die kunst veeleer zien als een investering, als een individueel bezit, dan zou het moeten verplicht zijn te vermelden dat het over een reproductie gaat...
Mocht ik een grote, een hele grote, witte muur ter beschikking hebben, dan hing ik hier meteen het schilderij van Emile Claus "De bietenoogst"... Maar ik zou al tevreden zijn met een iets kleiner formaat ook...

tot de volgende ?