Vanmorgen moest ik reeds vroeg in de garage zijn, om mijn wagen eerst helemaal na te kijken en bij te regelen, want ik moest naar de keuring.
In minder dan geen tijd was mijn wagen in orde, het was immers nog niet zo lang geleden dat ik een heel groot onderhoud had moeten laten doen, met onder meer een nieuwe distributieriem...
Vandaar reed ik naar de keuring, en zag dat er maar drie auto's voor me waren. Een boekje met Sudoku uitgehaald, en ik zat de tijd te verdrijven met het invullen van de rasters.
De wagen voor me reed binnen, boekje weg, gekeken of al mijn boorddocumenten er netjes en volledig klaarlagen (Nu moet je dus ook je verzekeringsbewijs voorleggen!).
Zoals ieder jaar vraag ik of ik uit mijn wagen mag, en of hij zelf het parcours van alle onderzoeken wilde rijden. Zoals gewoonlijk had de man geen bezwaar daar tegen, en ik stond er naast, de keuring te bekijken...
Ook dat ging heel vlug, en alles is in orde... Oef, weer goed voor een jaar !
Soms vervloeken we die autokeuring, maar eigenlijk is het toch wel een goed ding ! Op die manier weten we tenminste dat onze auto in orde is, en dat ook de andere auto's op de weg in orde zijn... Althans, als ze net als de modale Belg ieder jaar de keuring laten doen, en ze hun wagen in orde houden. Want het blijkt dat er telkens toch mensen zijn die zonder keuring en zonder verzekering de baan op rijden...
Ze brengen op die manier niet alleen zichzelf, maar ook de anderen in gevaar.
Deze mensen maken onder meer dat wij meer moeten betalen voor onze verzekering, want bij een ongeval met zo'n onverzekerde, is het de gemeenschappelijke kas die betaalt... Zij pogen wel de kosten te recupereren, maar doe maar eens een kei het vel af !
Ik ben in ieder geval weer met alles in regel...
Op de terugweg heb ik nog maar eens de tank gevuld, zodat ik weer een tijdje de baan op kan. Want voor mij, slecht te been, is mijn wagen inderdaad mijn vrijheid !
tot de volgende ?
dinsdag, december 10, 2013
maandag, december 09, 2013
Rouwkoffer
De dochter van een heel goede vriend, is initiatiefnemer bij het maken van wat ze een rouwkoffer noemt.
Een rouwkoffer is een doos, een koffer, waarin talrijke voorwerpen zitten, die een troost kunnen zijn bij rouw. Gaande van knuffels over boeken, en nog heel wat andere voorwerpen, die voor de rouwende een brug kunnen vormen naar troost.
Men heeft mij verzocht of ik niet een of enkele keien wou maken, met daarop een tekening of tekeningen, die op een of andere manier troost kunnen bieden.
Ik zit daar nu al weken mee in mijn maag.
En ik ga je zeggen waarom.
Helaas ben ik ook een van de mensen die getroffen werd door rouw, erge rouw. Men zegt dat er niets zwaarder is dan het verlies van een kind. Ik weet dat niet, maar ik weet wel dat het heel zwaar is.
Wij, mijn vrouw en ik hebben die rouw moeten doorstaan en verwerken.
Ik hoop nog steeds dat we het voor elkaar op de beste manier hebben gedaan, want zeker weet je dat niet. Bij ons is daar amper over gepraat. Er is ook weinig geweend, wel veel gezucht en veel getobd.
Wij hebben onze rouw in stilte verwerkt, gewoon bij elkaar zijn, nu en dan elkaars hand vastgrijpend als een steun die je aanbiedt aan de ander, of als een grijpen naar steun op de ergste momenten.
Ik ben een boekenlezer, maar ik heb geen boek opgezocht waar ik misschien troost zou in vinden. Ik heb integendeel boeken gelezen die me op heel andere dingen deden denken dan die rouw.
Voorheen was ik een lezer van de bijbel, uit overtuiging en als studie (ik las meerdere uitgaven en uitgaven van meerdere kerken, om te vergelijken en de waarheid te zoeken...).
Nu doe ik alleen nog een bijbel open om een citaat te zoeken.
Mijn geloof is zelfs geen familie meer van het geloof dat ik had. Dat we hadden, want ik zag, hoorde, voelde hetzelfde bij mijn vrouw.
Ik ben jaloers van de mensen die in het geloof troost vinden. Ik vond er alleen ontgoocheling en had totaal geen begrip waarvoor we dat verlies moesten lijden.
Ik blijf wel geloven in een opperwezen, maar het beeld van een "goede god" is helemaal verdwenen.
Het enige wat me in die rouwkoffer iets of wat aanspreekt is de knuffel. Niet het pluizige popje, maar het idee dat een warme knuffel voor elkaar, voor hen en van hen die je verdriet delen, dat zegt me wel iets.
Maar ik weet dat ons verwerkingsproces een strikt individueel iets is. En ik denk dat ieder verwerkingsproces op zich uniek is. Ik ken mensen die ook een kind verloren, en die jaren aan een stuk, dagdagelijks naar het kerkhof trekken om tegen hun kind te babbelen. Ons zegt dat kerkhof niets.
Ik ben er van overtuigd, dat de rouwkoffer een goed ding is, voor een deel mensen. Maar lang niet voor allen. Ik denk dat veel belangrijker dan de koffer op zich, het idee is dat er mensen met je begaan zijn. Ik denk dan ook dat veel belangrijker dan die voorwerpen, de aanwezigheid is van mensen die mee-leven. Die je hand vasthouden (letterlijk !!!), die je vastnemen, op je schouder kloppen. Bij ons liefst zonder woorden, een zuivere overdracht van gevoel, bij anderen wellicht met het geven van de kans om te praten, een luisterend oor bieden.
Ik moest geen kei in die koffer stoppen... ik moest er zelf kunnen in kruipen, om als het nodig is die hand te reiken, dat oor te bieden.
Maar ik ga een kei maken.
Een kei vol leven. Vol bloemen, vol leuke diertjes...
Want er blijft hoe dan ook leven.
Ook na het verlies.
... en ik wil een kei maken die je eventjes doet wegdenken van dat zware loden gewicht dat op je drukt. Ik wil een kei maken die je toont dat er steeds leven blijft...
We hoeven het verdriet niet te verdrukken, we moeten het een plaats geven, en het warm inkleden met alles wat we hebben aan goede, aan leuke herinneringen.
We moeten het verdriet inkleden in een mantel van leven.
Zoals die dode kei vol spetterende tekens van leven.
Zo wil ik, vanuit mijn verdriet, de hand reiken om hen terug naar het leven te brengen.
... en misschien, heel misschien, kun je deze tekst ook aan hen geven.
Iedereen verwerkt zijn verdriet.
Op zijn manier.
Maar we moeten terug naar het leven grijpen om het een plaats te geven. Om de overledene een plaats te geven midden in het leven !
tot de volgende ?
Een rouwkoffer is een doos, een koffer, waarin talrijke voorwerpen zitten, die een troost kunnen zijn bij rouw. Gaande van knuffels over boeken, en nog heel wat andere voorwerpen, die voor de rouwende een brug kunnen vormen naar troost.
Men heeft mij verzocht of ik niet een of enkele keien wou maken, met daarop een tekening of tekeningen, die op een of andere manier troost kunnen bieden.
Ik zit daar nu al weken mee in mijn maag.
En ik ga je zeggen waarom.
Helaas ben ik ook een van de mensen die getroffen werd door rouw, erge rouw. Men zegt dat er niets zwaarder is dan het verlies van een kind. Ik weet dat niet, maar ik weet wel dat het heel zwaar is.
Wij, mijn vrouw en ik hebben die rouw moeten doorstaan en verwerken.
Ik hoop nog steeds dat we het voor elkaar op de beste manier hebben gedaan, want zeker weet je dat niet. Bij ons is daar amper over gepraat. Er is ook weinig geweend, wel veel gezucht en veel getobd.
Wij hebben onze rouw in stilte verwerkt, gewoon bij elkaar zijn, nu en dan elkaars hand vastgrijpend als een steun die je aanbiedt aan de ander, of als een grijpen naar steun op de ergste momenten.
Ik ben een boekenlezer, maar ik heb geen boek opgezocht waar ik misschien troost zou in vinden. Ik heb integendeel boeken gelezen die me op heel andere dingen deden denken dan die rouw.
Voorheen was ik een lezer van de bijbel, uit overtuiging en als studie (ik las meerdere uitgaven en uitgaven van meerdere kerken, om te vergelijken en de waarheid te zoeken...).
Nu doe ik alleen nog een bijbel open om een citaat te zoeken.
Mijn geloof is zelfs geen familie meer van het geloof dat ik had. Dat we hadden, want ik zag, hoorde, voelde hetzelfde bij mijn vrouw.
Ik ben jaloers van de mensen die in het geloof troost vinden. Ik vond er alleen ontgoocheling en had totaal geen begrip waarvoor we dat verlies moesten lijden.
Ik blijf wel geloven in een opperwezen, maar het beeld van een "goede god" is helemaal verdwenen.
Het enige wat me in die rouwkoffer iets of wat aanspreekt is de knuffel. Niet het pluizige popje, maar het idee dat een warme knuffel voor elkaar, voor hen en van hen die je verdriet delen, dat zegt me wel iets.
Maar ik weet dat ons verwerkingsproces een strikt individueel iets is. En ik denk dat ieder verwerkingsproces op zich uniek is. Ik ken mensen die ook een kind verloren, en die jaren aan een stuk, dagdagelijks naar het kerkhof trekken om tegen hun kind te babbelen. Ons zegt dat kerkhof niets.
Ik ben er van overtuigd, dat de rouwkoffer een goed ding is, voor een deel mensen. Maar lang niet voor allen. Ik denk dat veel belangrijker dan de koffer op zich, het idee is dat er mensen met je begaan zijn. Ik denk dan ook dat veel belangrijker dan die voorwerpen, de aanwezigheid is van mensen die mee-leven. Die je hand vasthouden (letterlijk !!!), die je vastnemen, op je schouder kloppen. Bij ons liefst zonder woorden, een zuivere overdracht van gevoel, bij anderen wellicht met het geven van de kans om te praten, een luisterend oor bieden.
Ik moest geen kei in die koffer stoppen... ik moest er zelf kunnen in kruipen, om als het nodig is die hand te reiken, dat oor te bieden.
Maar ik ga een kei maken.
Een kei vol leven. Vol bloemen, vol leuke diertjes...
Want er blijft hoe dan ook leven.
Ook na het verlies.
... en ik wil een kei maken die je eventjes doet wegdenken van dat zware loden gewicht dat op je drukt. Ik wil een kei maken die je toont dat er steeds leven blijft...
We hoeven het verdriet niet te verdrukken, we moeten het een plaats geven, en het warm inkleden met alles wat we hebben aan goede, aan leuke herinneringen.
We moeten het verdriet inkleden in een mantel van leven.
Zoals die dode kei vol spetterende tekens van leven.
Zo wil ik, vanuit mijn verdriet, de hand reiken om hen terug naar het leven te brengen.
... en misschien, heel misschien, kun je deze tekst ook aan hen geven.
Iedereen verwerkt zijn verdriet.
Op zijn manier.
Maar we moeten terug naar het leven grijpen om het een plaats te geven. Om de overledene een plaats te geven midden in het leven !
tot de volgende ?
vrijdag, december 06, 2013
Nelson Mandela
 |
| “For use by white persons” – sign from the apartheid era Español: “Sólo para blancos” – letrero de la era del apartheid (Photo credit: Wikipedia) |
Zo vlug gaat het allemaal. Voor ons is apartheid een heel concreet begrip, voor de jeugd is het al iets uit de geschiedenisboekjes.
Als we het geschiedkundig bekijken, dan moeten we terug naar de oprichting van een Nederlands haven aan de kaap... Dat gebied was toen alleen, heel dun bewoond door wat wij gemeenzaam hottentotten plegen te noemen (San en andere).
Vandaar dat je ook heel wat boeken vindt waarin je kunt lezen dat er in Zuid Afrika geen zwarten waren (bantoe-volkeren), op het moment dat de blanken er kwamen.
Hier en daar vind je ook een werk dat dit tegenspreekt, en stelt dat zelfs al in de beginperiode expedities van de blanken spraken over ontmoetingen met zwarten.
Als ik het zo allemaal eens nuchter bekijk, dan denk ik dat én de blanken, én de bantoe-volkeren zowat op hetzelfde ogenblik het gebied van de hottentotten hebben willen innemen. Beide volkeren deden aan een actieve expansie-politiek.
In heel veel gevallen leefden ze vreedzaam naast en zelfs door elkaar, maar nu en dan werd er gevochten. De grote oorlogen tussen blank en zwart kwamen er pas na een hele tijd.
De apartheid was er echter al veel vroeger !
De apartheid was "in den beginne" iets wat gebaseerd was op op de godsdienst van de blanken. Zij beschouwden de zwarten als de kinderen van Kaïn, die voor eeuwig gemerkt waren door de Heere...
Er was geen sprake van haat, maar het was zo, dat het een grote zonde was zich te vermengen met het volk van het kwaad. Als er al sprake was van haat, dan ging die haat in de eerste plaats naar de zondaars die gemeenschap hadden met zwarten, en naar de vruchten van die gemeenschap. Dit waren de oorspronkelijke kleurlingen, begrip dat pas later uitgebreid werd tot alle zwarten.
De apartheid was in origine niet een manier om de zwarten als minderen te beschouwen, maar een soort vrijwaren van het eigen ras. Men moest en zou vermenging van de rassen vermijden, want dat was het ultieme kwaad.
Toen er steeds meer zwarten kwamen, begon het systeem helemaal mank te lopen, en kwam er een situatie die steeds meer en meer scheef groeide. Er kwam een situatie waarbij de macht van nature uit naar de zwarten neigde, omdat ze gewoon veel talrijker waren, en een houding van de blanken die hun positie wilden behouden. Steeds meer kreeg dit het beeld van de blanke die zich superieur achtte, en steeds meer kwam er druk van de zwarte bevolking tegen dit machtsmisbruik.
Deze scheefgegroeide situatie is het beeld wat wij hebben als "apartheid". In origine was het niet zo bedoeld, en was het zeker niet bedoeld als een macht voor de blanken en onderdrukking van de zwarten. Men wilde gewoon de zaken netjes gescheiden houden.
Ook door culturele invloeden, werd het verschil steeds groter. De zwarten waren ongeschoold, en wat aan hun lot overgelaten, bleven ze dat grotendeels. Het waren de religieuzen van diverse kerken, die de zwarten toch scholing gaven. Dit maakte dat de zwarte bevolking zich nog meer bewust werd van de verschillen tussen blank en zwart.
De grootheid van een Nelson "Mandiba" Mandela, ligt niet in het feit dat hij een leider was van een politieke beweging der zwarten, zijn grootheid ligt in het feit dat, toen de zwarten niet meer tegen te houden waren, hij niet koos voor wraak, maar koos voor verzoening en samenwerking.
Dit was niet alleen groots, het was ook de meest wijze beslissing, en bijna de enige kans om het blanke kapitaal en de blanke knowhow binnen te houden !
Als we hem niet zien als een man van de vrede, dan moeten we hem toch minstens het imago geven van een man met een zeer brede visie en een zeer realistische kijk op de zaken.
De grote vrees is dat, nu hij overleden is, de zwarten die wel opteren voor wraak, meer in de pap te brokken krijgen, en dat alles wat nu bereikt is, binnen de kortste keren vernietigd zal worden.
Dit zou betekenen dat ook Zuid Afrika in de economische put zou terecht komen, waar bijna heel Afrika in zucht.
Wij, blanken, hebben daar de grote schuld aan ! Wij hebben gekozen voor een systeem van kolonisatie die gelijk staat aan leegroven, aan vernietigen van de eigen cultuur van het Afrikaanse volk.
Wij hebben hen ontworteld, en geven hen alleen kans om te leven binnen een systeem dat niet het hunne is.
In deze context is en was Mandela een broodnodige schakel, een binding tussen twee werelden.
Dat was zijn grootheid.
Hopelijk blijft zijn geest, zijn instelling, zijn kijk op de zaken nog lang nazinderen, zo lang tot de culturen werkelijk tot één cultuur zijn geworden.
tot de volgende ?
donderdag, december 05, 2013
Hoe zeere rijzen ze...
 |
| English: Guido Gezelle, picture taken from old photo (19th century) in my personal possession, of unknown origine (Photo credit: Wikipedia) |
Er is niet echt veel wind, maar het is vooral het feit dat het al een paar keer gevroren heeft. Alle bladeren zijn geel, soms met nog een schijn van groen, en hier en daar wat bruine plekken.
Vandaag zijn we 5 december, en zoals steeds is de linde een van de bomen die het langst de bladeren houden. Maar nu vallen ze zeere...
Gezelle is wellicht onze grootste dichter, die schreef in het West Vlaams, en die het zoetgevooisde van die taal wonderwel wist weer te geven. Het is gek, maar ergens vind ik dialect altijd warmer dan het nette Nederlands.
Ik kreeg van mijn zuster een boekje met daarin hele teksten in het Oostends... En tot mijn verbazing en verbijstering stel ik vast dat we (Anny en ik) al een heleboel van die typische woorden vergeten zijn, of dat we ze nooit meer gebruiken. Onder elkaar spreken we steeds West Vlaams, maar nu zie ik dus dat dit niet echt meer waar is ! Blijkbaar zijn er heel wat woorden uit het Oudenaards ongeweten onze taal ingeslopen. Het is al hoogst zelden dat we spreken van de achterkeuken, we hebben het steevast gewoon over de keuken. En het woord sjhuttelkot, dat was ik eigenlijk helemaal vergeten (Schotelhok). Iets wat gewoon de plaats aanduidt waar de pompsteen staan.
Ik was ook vergeten hoe plat mijn moedertaal soms wel was... Ook al mochten we dat thuis niet gebruiken, we kenden het wel van in de school en van op straat... Maar heel wat van die uitdrukkingen herinner ik me niet. Ik ben ze vergeten, of ik heb ze nooit gekend. Nu, ergens is dat niet helemaal te verwonderen, want thuis sprak men eigenlijk geen Oostends, maar een taal die doorspekt was met het Nieuwpoorts. Nieuwpoort ligt maar 17 km van Oostende, maar toch verschilt de taal er erg met het Oostends. Het echte Ostèns, dat was de tale van de visschers, de taal die je hoorde op het visserskwartier en op de Opex.
Waar wij bij mist "geen hand voor onze ogen zagen", zegt de echte platte Ostendenoare " 'k zien gin lul verre"...
"t Is were wér e wirtsje ewo !" is het Ostends voor "Wat een weer !"
Geef toe dat het leuker klinkt in het dialect...
En ik schrijf nu over het Ostends, maar eigenlijk kun je dat over alle dialecten. En ieder dialect is onvervreemdbaar. Je kunt het niet meer leren als je de kindsheid bent ontgroeid. Je familie zal wel zeggen dat je helemaal je eigen taal vergeten bent, en nu helemaal ... praat, maar als je dan met de buren praat, die echt van daar zijn, geboren en getogen, dan horen ze meteen dat je uit een andere streek komt.
Het is zo erg, dat soms een verklaring moet vragen, omdat je een woord of een uitdrukking niet snapt.
Maar ik kon me niet indenken dat ik moeite zou hebben om mijn eigen moerstaal te lezen, en soms om het te begrijpen. Dat ik eventjes moest spieken en naar de "vertaling" kijken, om te weten waar het over ging, en het dan te ontcijferen...
Het grootste wonder is wel dat men op een of andere manier is gekomen tot een nette taal, tot een algemene taal, tot wat we ABN noemen. En ook al lijkt het soms wat dichter bij het Nederlands dan bij ons Vlaams, helemaal waar is dat niet. We kunnen dat vaststellen als we naar de Nederlandse TV kijken, dan horen we dat zij onze gemeenschappelijke taal niet alleen iets anders uitspreken, maar ook veelal een andere woordenschat hebben.
En toch is het één taal, en begrijpen we elkaar zonder moeite. Zelfs al verstaan wij het, en begrijpen zij het.
We hebben een rijke taal, wellicht mede door die verschillen, waar we twee of meer woorden hebben om hetzelfde te zeggen.
Taal is heerlijk...
Zonder taal is er geen mensdom !
Als er één zaak is die ons tot mens maakt, dan is het wel de taal en het vermogen dit niet alleen te spreken maar ook nog op te schrijven. Taal is het voertuig waarmee de beschaving vooruit rolt !
tot de volgende ?
woensdag, december 04, 2013
Mist
Heb je gisteren ook vol ontzag en verbazing gekeken naar de ravage?
Enige jaren geleden hadden we zoiets in Kruishoutem ook.
De reden? MIST !
In feite is mist niets anders dan een zeer laag hangende wolk.
Als je op een zonnige dag lui uitgestrekt op het gras ligt te turen naar de schapenwolkjes, dan kijk je dus naar mist.
Ik heb het al meermaals verteld, ik heb in mijn jeugdjaren nog gewerkt op de Mailboat Ostend-Dover, en heb daar in stormen gevaren zonder dat ik er ziek van werd, en zonder dat ik er angst voor had, maar voor mist was ik bang. Je vaart in een grijze massa, je hoort ten allen kante schepen, toeters, bellen, en je ziet niets. Het feit dat we, als bemanning rondom rond op het schip aan de reling werden gezet, om uit te kijken en te luisteren, bewijst dat radar en co nog niet voldoende zijn (waren?) om helemaal op veilig te varen.
In een wagen heb je geen radar, kun je niet enkele mensen buiten op posteren om te kijken en te luisteren. In een auto zit je plots in een dikke witte soep. Je zet je ruitenwissers aan, maar zoals steeds zijn de eerste zwaaien van dat ding alleen goed om nog minder te zien. Je moet eerst het vuil van die ruit af krijgen.
In die tijd kun je al lang tegen je voorganger geparkeerd staan !
Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt waren twee gelegenheden:
Ik kwam van Kruishoutem (steeds een gevaarlijke baan als er mist is !). het had gesneeuwd, en daar boven op was er dan nog mist. Ik hield me angstvallig vast aan de rode mistlamp voor me, tot die plots verdween... Ik reed niet meer, ik kroop voorzichtig verder, en plots zag ik weer rode lichtjes, maar die stonden stil. Mijn voorganger en onvrijwillige gids in de erwtensoep, had er de brui aan gegeven en besloot dat het mijn beurt was om hem tot gids te dienen...
Ik moest naar een vergadering in Gavere. Het was verschrikkelijk mistig, en Anny reed met me mee, om, met het hoofd buiten het raampje te luisteren en te kijken, want je zag zelfs de kant van de baan niet... Toen we na een uur rijden in Gavere kwamen, dan was daar geen kat aanwezig: het was veel te mistig... We zijn terug naar huis gesukkeld, vloekend op onszelf en op de mensheid...
In beide gevallen was dat echter volledige mist. Van het begin tot het einde reed je voorzichtig en traag, want er was geen of haast geen zichtbaarheid. Wat zich gisteren voordeed, en een tijd geleden ook in Kruishoutem op de E17 voordeed, was een ander type van mist, die op een manier nog véél gevaarlijker is !
Je rijdt op de baan, op een makkelijke comfortabele manier, het verkeer is wel druk, maar vlot, en het is helder weer met goede zichtbaarheid. En rijdt ge plots, van het ene moment op het andere, in die erwtensoep. Je bent het niet verwachtende, je bent niet alert, en je panikeert. Wellicht heeft de deskundige gelijk dat de meesten dan eerst gas geven, om ergens hun voorganger te zien, en hem als houvast te kunnen gebruiken. Maar als die al botste en stilstaat, dan zie je hem maar op het moment dat je geen kans meer hebt om te stoppen, en je rijdt er gewoon op in !
Mist beweegt. Kijk maar naar de wolken ! Mocht die mist gisteren in dezelfde richting hebben bewogen als de wagens, dan zou de ravage wellicht een stuk kleiner zijn geweest, maar wellicht schoof de mist tegen de rijrichting in, en kwamen de wagens steeds verder weg in die mist terecht, en kon er een file van accidenten ontstaan.
Op een drukke weg, aan een relatief hoge snelheid (autosnelweg), maak je als bestuurder geen of heel weinig kans! Vandaar het verschrikkelijke aantal slachtoffers, gelukkig met relatief weinig doden en zwaar gekwetsten... (In Kruishoutem was dat veel erger !)
In dit geval zou je kunnen zeggen dat het niet de mist op zich was, maar vooral het plotse, het niet-verwachte van de mist, die oorzaak was van de ramp.
We mogen in België 120 km/uur rijden op de autosnelweg.
Bij een plotse hindernis is dat veel te vlug !
Maar het feit dat dit risico zo zeldzaam is, maakt dat we er geen of amper rekening mee houden.
Snelheid... Wat is snelheid ?
In de nabijheid van een school zie je nu gewoonlijk een bord staan met 30 er op. Dat lijkt dan plots wel heel traag... Maar is het dat wel ?
Als je een héél, hééél, héééééél goede loper bent, dan kun je misschien de honderd meter lopen in 10 seconden. Dat is héél vlug !
Dat is net 36 km/uur...
Amper iets vlugger dan je daar moogt rijden met de wagen...
Wij weten niet meer wat snelheid is.
Omdat we er aan gewoon zijn.
Omdat we leven in een wereld waar we snel rijden, snel ergens zijn, heel gewoon vinden.
We gaan morgen eens naar de Ardennen, gaan wandelen,. Dat is van hier uit meer dan 200 km ! en 200 km terug !
In de tijd dat de mens nog vooruit ging op zijn eigen snelheid, deden we zo'n 50 uren stappen over ! Met de noodzakelijke rusttijden waren we enkele dagen op weg !
Nu gaan we er eventjes heen, over en weer, op één dag.
... en we denken er nooit ofte nooit aan, dat onze voorouders wellicht het van schrik zouden besterven, mochten we ze plots aan die snelheid verplaatsen van hier naar de Ardennen...
Snelheid
mist
natuur
djudedju
tot de volgende ?
Enige jaren geleden hadden we zoiets in Kruishoutem ook.
De reden? MIST !
In feite is mist niets anders dan een zeer laag hangende wolk.
Als je op een zonnige dag lui uitgestrekt op het gras ligt te turen naar de schapenwolkjes, dan kijk je dus naar mist.
Ik heb het al meermaals verteld, ik heb in mijn jeugdjaren nog gewerkt op de Mailboat Ostend-Dover, en heb daar in stormen gevaren zonder dat ik er ziek van werd, en zonder dat ik er angst voor had, maar voor mist was ik bang. Je vaart in een grijze massa, je hoort ten allen kante schepen, toeters, bellen, en je ziet niets. Het feit dat we, als bemanning rondom rond op het schip aan de reling werden gezet, om uit te kijken en te luisteren, bewijst dat radar en co nog niet voldoende zijn (waren?) om helemaal op veilig te varen.
In een wagen heb je geen radar, kun je niet enkele mensen buiten op posteren om te kijken en te luisteren. In een auto zit je plots in een dikke witte soep. Je zet je ruitenwissers aan, maar zoals steeds zijn de eerste zwaaien van dat ding alleen goed om nog minder te zien. Je moet eerst het vuil van die ruit af krijgen.
In die tijd kun je al lang tegen je voorganger geparkeerd staan !
Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt waren twee gelegenheden:
Ik kwam van Kruishoutem (steeds een gevaarlijke baan als er mist is !). het had gesneeuwd, en daar boven op was er dan nog mist. Ik hield me angstvallig vast aan de rode mistlamp voor me, tot die plots verdween... Ik reed niet meer, ik kroop voorzichtig verder, en plots zag ik weer rode lichtjes, maar die stonden stil. Mijn voorganger en onvrijwillige gids in de erwtensoep, had er de brui aan gegeven en besloot dat het mijn beurt was om hem tot gids te dienen...
Ik moest naar een vergadering in Gavere. Het was verschrikkelijk mistig, en Anny reed met me mee, om, met het hoofd buiten het raampje te luisteren en te kijken, want je zag zelfs de kant van de baan niet... Toen we na een uur rijden in Gavere kwamen, dan was daar geen kat aanwezig: het was veel te mistig... We zijn terug naar huis gesukkeld, vloekend op onszelf en op de mensheid...
In beide gevallen was dat echter volledige mist. Van het begin tot het einde reed je voorzichtig en traag, want er was geen of haast geen zichtbaarheid. Wat zich gisteren voordeed, en een tijd geleden ook in Kruishoutem op de E17 voordeed, was een ander type van mist, die op een manier nog véél gevaarlijker is !
Je rijdt op de baan, op een makkelijke comfortabele manier, het verkeer is wel druk, maar vlot, en het is helder weer met goede zichtbaarheid. En rijdt ge plots, van het ene moment op het andere, in die erwtensoep. Je bent het niet verwachtende, je bent niet alert, en je panikeert. Wellicht heeft de deskundige gelijk dat de meesten dan eerst gas geven, om ergens hun voorganger te zien, en hem als houvast te kunnen gebruiken. Maar als die al botste en stilstaat, dan zie je hem maar op het moment dat je geen kans meer hebt om te stoppen, en je rijdt er gewoon op in !
Mist beweegt. Kijk maar naar de wolken ! Mocht die mist gisteren in dezelfde richting hebben bewogen als de wagens, dan zou de ravage wellicht een stuk kleiner zijn geweest, maar wellicht schoof de mist tegen de rijrichting in, en kwamen de wagens steeds verder weg in die mist terecht, en kon er een file van accidenten ontstaan.
Op een drukke weg, aan een relatief hoge snelheid (autosnelweg), maak je als bestuurder geen of heel weinig kans! Vandaar het verschrikkelijke aantal slachtoffers, gelukkig met relatief weinig doden en zwaar gekwetsten... (In Kruishoutem was dat veel erger !)
In dit geval zou je kunnen zeggen dat het niet de mist op zich was, maar vooral het plotse, het niet-verwachte van de mist, die oorzaak was van de ramp.
We mogen in België 120 km/uur rijden op de autosnelweg.
Bij een plotse hindernis is dat veel te vlug !
Maar het feit dat dit risico zo zeldzaam is, maakt dat we er geen of amper rekening mee houden.
Snelheid... Wat is snelheid ?
In de nabijheid van een school zie je nu gewoonlijk een bord staan met 30 er op. Dat lijkt dan plots wel heel traag... Maar is het dat wel ?
Als je een héél, hééél, héééééél goede loper bent, dan kun je misschien de honderd meter lopen in 10 seconden. Dat is héél vlug !
Dat is net 36 km/uur...
Amper iets vlugger dan je daar moogt rijden met de wagen...
Wij weten niet meer wat snelheid is.
Omdat we er aan gewoon zijn.
Omdat we leven in een wereld waar we snel rijden, snel ergens zijn, heel gewoon vinden.
We gaan morgen eens naar de Ardennen, gaan wandelen,. Dat is van hier uit meer dan 200 km ! en 200 km terug !
In de tijd dat de mens nog vooruit ging op zijn eigen snelheid, deden we zo'n 50 uren stappen over ! Met de noodzakelijke rusttijden waren we enkele dagen op weg !
Nu gaan we er eventjes heen, over en weer, op één dag.
... en we denken er nooit ofte nooit aan, dat onze voorouders wellicht het van schrik zouden besterven, mochten we ze plots aan die snelheid verplaatsen van hier naar de Ardennen...
Snelheid
mist
natuur
djudedju
tot de volgende ?
dinsdag, december 03, 2013
Het containerpark
Gisteren, voor het eerst in jaren, weer eens naar het containerpark gereden (Vandaag of donderdag moet ik nog eens rijden)...
Je moet nu niet alleen met je identiteitskaart jezelf bekend maken aan een slagboom, je moet ook nog een slagboom door om een ander gedeelte van het park te bereiken, en ook om buiten te raken moet je een slagboom door. Gelukkig zijn dit exemplaren die bediend worden door het induwen van een simpele knop.
Op het containerpark lopen wat ambtenaren rond, die je hoofdzakelijk toeroepen dat je dit moet werpen in container zus of zo. "waar vind ik die?" "Daar" (een heel onduidelijk zwaaigebaar) "die blauwe daar". Ik naar die blauwe daar, en ja hoor, daar hangt een bordje aan een paaltje, waarop staat dat ik inderdaad daar vlakglas kwijt raak...
Ondertussen nog een spijker opgeraapt (Ik moet straks daar rijden !).
Spijkers moeten in de grijze container, bij de metalen, en die oude braadpan ook. En die oude toiletpot moet bij het grof. Grof ? Ja, daardoor rijden, en dan links door de slagboom...
Ik denk dat men op de zo handige afvalkalender beter ook een plannetje zou bijvoegen van het containerpark... dan zouden we ongeveer weten hoe we moeten rijden, en in welke volgorde we alles in onze auto moeten stoppen, zodat we het in omgekeerde volgorde kunnen uithalen en in de passende containers werpen. Er hangt een groot bord dat we ons afval voordien moeten sorteren. Sorteren naar wat? Hoe? Welke volgorde ?
Er bij hangt een nog groter bord: Vorige week 55 overtreders geverbaliseerd...
Heb ik iets overtreden ?
Ik had in ieder geval duidelijk niet vooraf alles in de juiste volgorde gesorteerd en in omgekeerde volgorde in de auto gelegd. Maar als dat een overtreding is, dan hangt iedereen die meer dan één soort afval bij had. (Dat rot-systeem maakt dat je de dingen niet kunt schikken in de wagen, zo dat je er het meeste in kwijt kunt ! Je moet soort bij soort gaan leggen, en dan zit je met een schikking die héél véél plaats inneemt, en niet getuigt van een goede stapel-techniek !)
De meeste gesprekken beperken zich dan ook tot: "Hé! Waar moet ik dat in werpen?" Waarop "He" dan eens vaag met zijn armen zwaait en als je geluk hebt ook nog zegt in welke kleur de betreffende container is geverfd.
In een container zag ik twee mannen alles met een schop weer uitscheppen, en met een kruiwagen naar een andere container voeren. 't Zal dat geweest zijn of nummer 56 worden in de uitgedeelde boetes.
Soms is het heel erg moeilijk. Neem nu een braadpan, die hoort bij het metaal, ondanks het handvat in kunststof, want eigenlijk moet die kunststof wellicht in die paarse container met roze bollen of zoiets...
Op Tv zeggen ze je dat je niet alleen de lampen, maar ook de luchter of de lampadaire aan de afdeling elektra moet afgeven, maar wij moesten de lampenkap met bedrading en al bij de plastics gaan deponeren... Toen ik wees op de TV berichten, kreeg ik als antwoord: "Als je alles gelooft wat ze op TV zeggen..." Daar heeft hij dan weer gelijk in, want op TV hoor ik politici ook, en die kun je NOOIT geloven !!!
Enfin, om een lang verhaal kort te houden, ik ben er in geslaagd alles in de juiste containers kwijt te raken (Hoop ik toch !!!).
En straks ga ik de rest eens gaan verzamelen in de wagen, zoveel mogelijk de soorten bijeen leggend, in de hoop dat mijn soorten overeenstemmen met de soorten volgens het containerpark...
djudedju
tot de volgende ?
Je moet nu niet alleen met je identiteitskaart jezelf bekend maken aan een slagboom, je moet ook nog een slagboom door om een ander gedeelte van het park te bereiken, en ook om buiten te raken moet je een slagboom door. Gelukkig zijn dit exemplaren die bediend worden door het induwen van een simpele knop.
Op het containerpark lopen wat ambtenaren rond, die je hoofdzakelijk toeroepen dat je dit moet werpen in container zus of zo. "waar vind ik die?" "Daar" (een heel onduidelijk zwaaigebaar) "die blauwe daar". Ik naar die blauwe daar, en ja hoor, daar hangt een bordje aan een paaltje, waarop staat dat ik inderdaad daar vlakglas kwijt raak...
Ondertussen nog een spijker opgeraapt (Ik moet straks daar rijden !).
Spijkers moeten in de grijze container, bij de metalen, en die oude braadpan ook. En die oude toiletpot moet bij het grof. Grof ? Ja, daardoor rijden, en dan links door de slagboom...
Ik denk dat men op de zo handige afvalkalender beter ook een plannetje zou bijvoegen van het containerpark... dan zouden we ongeveer weten hoe we moeten rijden, en in welke volgorde we alles in onze auto moeten stoppen, zodat we het in omgekeerde volgorde kunnen uithalen en in de passende containers werpen. Er hangt een groot bord dat we ons afval voordien moeten sorteren. Sorteren naar wat? Hoe? Welke volgorde ?
Er bij hangt een nog groter bord: Vorige week 55 overtreders geverbaliseerd...
Heb ik iets overtreden ?
Ik had in ieder geval duidelijk niet vooraf alles in de juiste volgorde gesorteerd en in omgekeerde volgorde in de auto gelegd. Maar als dat een overtreding is, dan hangt iedereen die meer dan één soort afval bij had. (Dat rot-systeem maakt dat je de dingen niet kunt schikken in de wagen, zo dat je er het meeste in kwijt kunt ! Je moet soort bij soort gaan leggen, en dan zit je met een schikking die héél véél plaats inneemt, en niet getuigt van een goede stapel-techniek !)
De meeste gesprekken beperken zich dan ook tot: "Hé! Waar moet ik dat in werpen?" Waarop "He" dan eens vaag met zijn armen zwaait en als je geluk hebt ook nog zegt in welke kleur de betreffende container is geverfd.
In een container zag ik twee mannen alles met een schop weer uitscheppen, en met een kruiwagen naar een andere container voeren. 't Zal dat geweest zijn of nummer 56 worden in de uitgedeelde boetes.
Soms is het heel erg moeilijk. Neem nu een braadpan, die hoort bij het metaal, ondanks het handvat in kunststof, want eigenlijk moet die kunststof wellicht in die paarse container met roze bollen of zoiets...
Op Tv zeggen ze je dat je niet alleen de lampen, maar ook de luchter of de lampadaire aan de afdeling elektra moet afgeven, maar wij moesten de lampenkap met bedrading en al bij de plastics gaan deponeren... Toen ik wees op de TV berichten, kreeg ik als antwoord: "Als je alles gelooft wat ze op TV zeggen..." Daar heeft hij dan weer gelijk in, want op TV hoor ik politici ook, en die kun je NOOIT geloven !!!
Enfin, om een lang verhaal kort te houden, ik ben er in geslaagd alles in de juiste containers kwijt te raken (Hoop ik toch !!!).
En straks ga ik de rest eens gaan verzamelen in de wagen, zoveel mogelijk de soorten bijeen leggend, in de hoop dat mijn soorten overeenstemmen met de soorten volgens het containerpark...
djudedju
tot de volgende ?
maandag, december 02, 2013
drip,drup, drop
Midden in de nacht...
Ik lig zoals gewoonlijk weer een tijd wakker, te denken, te dagdromen (nachtdromen?), als ik plots in de badkamer water hoor lopen. Een moment verbaasd, Ann? Nee, ze ligt zalig te slapen naast me. Ik uit mijn bed... Bij controle zie ik dat in de wc-pot een straaltje water loopt. Eventjes doortrekken en wat rammelen met de knop van het doorspoel-mechanisme. Het is misschien een miniem stukje kalk...
Het water blijft stromen.
Ik wil niet midden in de nacht daar gaan de WC demonteren om te zien wat er hapert, dus probeer ik het kraantje dicht te draaien dat de de toevoer van het water naar het toilet regelt. Het kraantje draait heel gewillig naar rechts, heel gewillig naar links, maar het water wordt niet afgesloten...
't Zal dus voor morgen zijn.
's Anderendaags, de pot van het watertoevoer open gedaan, en eens met de hand gevoeld of er geen kalk zit ... Ik voel dat alle onderdelen zwaar met kalk beladen zijn. Dus, een product in die pot gegoten, om de kalk te verwijderen.
Een paar uur later kan ik de kalk grotendeels af wrijven met mijn vingers.
Het water blijft lopen.
Nog eens gevoeld, en dan voel ik wat er hapert... De rubberen ring die de afdichting moet verzorgen, hangt er bij neer, rats versleten.
Nu ja, dat ding staat er al zo lang wij hier wonen en dat is ondertussen... 36 jaar ! Nu ja, ik mag dus niet klagen. De zaterdag, terwijl ik Klaas zat te wezen, heeft Anny het mechanisme uit gevezen, en in de namiddag gaan we op zoek naar een nieuw onderdeel...
We hebben zowat alle winkels in die branche, in de wijde omtrek aangedaan...
"Dat is te oud, meneer, dat hebben we niet meer..."
djudedju
Dan maar gebeld naar schoonbroer lief, of hij me kon depanneren. Niemand thuis.
's Avonds plots telefoon: schoonbroer !
Hij had een WC staan, en stelde voor dan maar meteen een heel nieuw te zetten...
En zondagvoormiddag was hij daar al, samen met mijn zus en de WC...
En nu heb ik dus een nieuwe WC...
... Hij drupt.
Waar de pot van de waterspoeling op de WC vast gevezen staat, drupt hij.
Vijzen wat harder aangedraaid.
Drupt iets trager.
Ik durf het niet verder aan te draaien. (Z'on bak is in porselein...)
Erg is het niet, maar we hebben dus aan weerszijden van de WC een pot gezet, om het water op te vangen. Vanmorgen zag ik dat de drup al veel trager verloopt.
Er staat amper een vingertje water in de potjes.
Misschien dicht het vanzelf.
Maar schoonbroer beloofde van terug te komen, want hij moet nog een andere kraan plaatsen in de garage, en de verwarmingsketel eens weer nazien en zo nodig bij regelen.
Brave schoonbroer.
Mooie WC
drup, drip, drop...
djudedju
Het druppen gaat alsmaar trager. Misschien dank zij een panne aan de watervoorziening?
Toen ik vanmorgen de koudwaterkraan aan zette om mijn tanden te wassen, kwam er een grote straal sputterend bruin vocht uit.
en mijn tanden zijn al niet wit meer...
tot de volgende ?
Ik lig zoals gewoonlijk weer een tijd wakker, te denken, te dagdromen (nachtdromen?), als ik plots in de badkamer water hoor lopen. Een moment verbaasd, Ann? Nee, ze ligt zalig te slapen naast me. Ik uit mijn bed... Bij controle zie ik dat in de wc-pot een straaltje water loopt. Eventjes doortrekken en wat rammelen met de knop van het doorspoel-mechanisme. Het is misschien een miniem stukje kalk...
Het water blijft stromen.
Ik wil niet midden in de nacht daar gaan de WC demonteren om te zien wat er hapert, dus probeer ik het kraantje dicht te draaien dat de de toevoer van het water naar het toilet regelt. Het kraantje draait heel gewillig naar rechts, heel gewillig naar links, maar het water wordt niet afgesloten...
't Zal dus voor morgen zijn.
's Anderendaags, de pot van het watertoevoer open gedaan, en eens met de hand gevoeld of er geen kalk zit ... Ik voel dat alle onderdelen zwaar met kalk beladen zijn. Dus, een product in die pot gegoten, om de kalk te verwijderen.
Een paar uur later kan ik de kalk grotendeels af wrijven met mijn vingers.
Het water blijft lopen.
Nog eens gevoeld, en dan voel ik wat er hapert... De rubberen ring die de afdichting moet verzorgen, hangt er bij neer, rats versleten.
Nu ja, dat ding staat er al zo lang wij hier wonen en dat is ondertussen... 36 jaar ! Nu ja, ik mag dus niet klagen. De zaterdag, terwijl ik Klaas zat te wezen, heeft Anny het mechanisme uit gevezen, en in de namiddag gaan we op zoek naar een nieuw onderdeel...
We hebben zowat alle winkels in die branche, in de wijde omtrek aangedaan...
"Dat is te oud, meneer, dat hebben we niet meer..."
djudedju
Dan maar gebeld naar schoonbroer lief, of hij me kon depanneren. Niemand thuis.
's Avonds plots telefoon: schoonbroer !
Hij had een WC staan, en stelde voor dan maar meteen een heel nieuw te zetten...
En zondagvoormiddag was hij daar al, samen met mijn zus en de WC...
En nu heb ik dus een nieuwe WC...
... Hij drupt.
Waar de pot van de waterspoeling op de WC vast gevezen staat, drupt hij.
Vijzen wat harder aangedraaid.
Drupt iets trager.
Ik durf het niet verder aan te draaien. (Z'on bak is in porselein...)
Erg is het niet, maar we hebben dus aan weerszijden van de WC een pot gezet, om het water op te vangen. Vanmorgen zag ik dat de drup al veel trager verloopt.
Er staat amper een vingertje water in de potjes.
Misschien dicht het vanzelf.
Maar schoonbroer beloofde van terug te komen, want hij moet nog een andere kraan plaatsen in de garage, en de verwarmingsketel eens weer nazien en zo nodig bij regelen.
Brave schoonbroer.
Mooie WC
drup, drip, drop...
djudedju
Het druppen gaat alsmaar trager. Misschien dank zij een panne aan de watervoorziening?
Toen ik vanmorgen de koudwaterkraan aan zette om mijn tanden te wassen, kwam er een grote straal sputterend bruin vocht uit.
en mijn tanden zijn al niet wit meer...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)