taal

Ik heb u al gezegd dat ik een beetje verliefd ben op taal, op klank en klemtoon, op woorden en woordspelletjes...
Ik heb hier binnen handbereik staan: de dikke vandaal, een synoniemenwoordenboek, een ethymologisch woordenboek en een spreekwoorden, spreuken en zegswijzen-boek...
En nog is dat mij niet voldoende, en laat ik alle remmen los, en maak zelf woorden, omdat die mij op dat moment echt weergeven wat ik voel, wat ik denk, wat ik bij de lezer wil losweken.
Soms zijn het geen nieuwe woorden, maar lichtjes vervormde of beklemtoonde woorden, zoals herfststst en "hij hoordege niet goed" (waarin ik dan derde en tweede persoon in één vorm giet); dat is voor mij het leven in de taal.
Als we Gezelle de grootste van onze dichters noemen, dan is dat wellicht ook te danken aan het feit dat hij niet alleen met rijm werkte, maar ook enorm veel belang hechtte aan klanken en klankkleuren, bovendien was hij een voorloper, en lang voor Van Ostaeyen schreef hij gedichten waarin hij niet alleen de klank maar ook de vorm weergaf van zijn onderwerp.
Lees maar eens zijn werk over de gierzwaluwen, in zijn oorspronkelijke vorm stonden de talrijke zie, zie zie...in de vorm van een zwaluw geschreven. Hij vertaalde daar niet alleen het geluid van de gierzwaluw tot een zie, hij beeldde ook de zwaluw zelf uit, precies zoals Paul Van Ostaeyen zijn woord vallen ook letterlijk in een neerwaartse vorm noteerde. Het schrijfprogramma van mijne blog laat niet toe het voor u aanschouwelijk te maken, maar hopelijk heb ik het u duidelijk gemaakt.
Gezelle schreef ook met eigen woorden, niet-west-vlamingen zeggen dat hij westvlaams schreef, maar westvlamingen vinden in zijn teksten woorden die niet tot de gewone taal behoren (behoorden - want een deel van de woorden is via gezelle aanvaard geworden...). Hij speelde dus werkelijk met klank en kleur, ik ben geneigd te zeggen met de geur van de woorden.
Als ik daartegenover een Willem Elsschot stel met een zeer beheerst taalgebruik, dan zet ik plots een heel nieuwe wereld voor je open! Je ziet dat ook met de correcte woorden uit het woordenboek, toch een enorme taalrijkdom met volte van smaken en geuren en gevoelens mogelijk is, maar dan alleen bij mensen met een enorme woordenschat, met bij wijze van spreken een dikke vandaal in zijn hoofd ingebouwd, en gebruiksklaar... Dat je geen enkele moeite hebt zijn werken en gedichten te lezen, betekent dat deze woordenschat op zijn minst latent bij ons aanwezig is...alleen wij gebruiken niet dagdagelijks dat enorme pakket woorden. Ik meen mij te herinneren dat wij bij gewoon taalgebruik zo'n 1200 woorden gebruiken...als je daar de dikke Van Daele naast zet...dan weet je dat we eigenlijk onze taal schromelijk te kort doen. Ik hoop dat ik in en met mijn blog iets verder ga dan de dagdagelijkse 1200 woorden, en u misschien op die manier ook een beetje leer spelen met klankenkleuren...of is dit teveel eigenwaan?
Nu, het doet er ook niet toe...ik ben verliefd, en blijf verliefd op mijn taal in het bijzonder, en op alle talen die de mens zijn geestesrijkdom verschaffen.
Laatst zaten we naar een feuilleton op tv te kijken, toen Anny plots vroeg of ik wilde voortkijken naar iets waar de onderschriften ontbraken... Ik had er nog niet op gelet, ik was blijkbaar in het engels aan het volgen, zonder dat ik me daar bewust van was...en anderzijds heb ik ooit naar een japanse film gekeken, en ik weet nog dat ik ganse stukken tekst heb gemist, gewoon om dat ik geboeid was door de klanken van deze vreemde taal... In mijn oren klonk het of ze voortdurend ruzie aan het maken waren... Ik was dan ook verbaasd toen ik in de lange wachtende rij voor het Vaticaans Museum de japanners voor en achter ons hoorde praten met lieve zoete klanken... Blijkbaar speelden die filmakteurs hun rol zoals je hier wel eens liefhebbers heel geaffecteerd en heel overdreven hoort akteren... Taal...om bij weg te dromen...
Heb je ook al eens vastgesteld dat je heel makkelijk kunt horen aan de mensen van welke streek ze zijn? Het accent van Dendermonde is heel anders dat dat van Aalst en Oudenaarde... Ik hou er van!

Sjongejonge, hoelang zit ik hier nu al papier (sorry, virtueel papier) vuil te maken over taal, en hoe dikwijls heb ik reeds ditzelfde stokpaardje bereden? Maar ja, waar het hart van vol is... en ik voel mij vandaag weer happy: Het rapport van de dokter was gunstig voor Anny !

Blijkbaar lig ik aan de basis van haar plotse bezwijming... Ik was al maanden aan het zagen dat ze moest verminderen met haar dagelijkse slaappilletje, en ze heeft het gedaan. Blijkbaar is een dergelijke verslaving echt een verslaving, en moet je dat geleidelijk afbouwen.... De slapeloosheid en de zenuwen over ieder moeilijkheid en moeilijkheidje van Veerle hebben blijkbaar een lichte aanval van epilepsie veroorzaakt. Daar alle onderzoeken echter wijzen op een volkomen gezond- zijn, moet ze niet meer terug naar de dokter, tenzij ze nog eens zoiets zou hebben... Goed nieuws dus.
Enne... als je zelf ooit van de verslaving aan slaappillen wil af geraken, vraag het eerst aan je dokter, bij sommige mensen is het slaaptekort erger dan dat het pilletje slecht is... Waarvan akte.

Voila, deze namiddag trek ik voor de eerste maal naar de les van ziekenzorg....

tot de volgende ?

vuurwerk

Gisteren, pas in bed, een grote donderslag, tedju, 't is kermis Mater, en 't is vuurwerk... Het was dat lawaai dat ons er deed aan denken, we hadden inderdaad een tijdje geleden een foldertje gehad, maar we zijn nooit kermisgangers geweest, dus was dit direct verticaal geklasseerd...
Veerle kwam vandaag verslag doen, er stonden heel wat mensen van de wijk, buiten voor hun deur, meest in pyama, naar het dorp te kijken, waar het vuurwerk grotendeels zichtbaar was...

We zijn dus niet alleen die weinig betrokken zijn met kermissen, maar allee, de dieë kwamen nog voor de deur staan, wij deden zelfs die moeite niet.

Eén was er waakzaam, Bobby, zat angstig rechtop in zijn mand, zolang het vuurwerk bezig was !

Vroeger was ik te zelden thuis om echt bij het dorpsleven betrokken te zijn, en nu ik thuis ben, is het de pijn die me verhinderd er bij te zijn. Maar als ik heel eerlijk ben, het zegt me ook niet zoveel meer...Het is precies of dat na het overlijden van Koen, ons "openbaar leven" geëindigd is. Ik weet, het is dwaas, maar het is zo. Er is niets dat ons nog echt aanlokt om bij de mensen te zijn. Ik denk dat het minder zo is bij Anny dan bij mij, maar ik voel dat ik mij van langs om meer aan 't afzonderen ben van de wereld. Ik weet dat dit niet goed is, dat ik dat niet mag doen, maar toch... Het raakt mij niet meer, het is allemaal zo onbelangrijk geworden.

Ik weet niet of het de dood van Koen is, of mijn ziekte, of beiden, maar ik leef dag in dag uit, en probeer vooral me niet te vervelen. En hoe gek het is, het stilvallen na mijn diarree lijkt permanent te worden, zonder dat ik er tegen vecht. Ik ga het moeten in andere gaten gieten, dat is en kan niet gezond zijn. Ik moet weer in gang schieten, ik moet me verzetten tegen de stilstand, tegen het oeverloze niets...

Ik ben blij dat ik deze blog heb, en dat dit voor mij nog steeds een soortement verplichting vormt. Het is momenteel zowat het enige wat ik nog "presteer". Ik heb mij nu ingeschreven in een cursus van ziekenzorg, om me te dwingen weer in gang te schieten. Het enige wat nog aktief is in mij, is mijn kop... Ik lees, ik fantaseer, en nu en dan krabbel ik wat op papier, maar verder dan een schetsje raakt het niet. Ik ben bezig aan een werk op koper, maar ook dit gebeurt telkens met tussenpozen van enkele dagen tot een of meer weken... Ik weet dat ik maar enkele uurtjes kan bezig zijn, maar het lijkt mij niet meer de moeite om er aan te beginnen... Ik heb er al aan gedacht om mijn dag anders in te vullen, en meer afwisseling te brengen in mijn aktiviteiten, om zo de lichamelijke pijn te minderen terwijl ik toch bezig zou blijven, maar het lijkt me zo onzinnig om aan iets te beginnen als ik het maar voor minder dan een uurtje kan volhouden. Ik weet dat ik daar naar toe moet, maar de brug is nu nog te ver.

Hoor mij hier klagen, terwijl er anderen zijn die er veel erger aan toe zijn dan ik, en die toch voortdoen...

Dat het weer rot weer is zal er wellicht ook op werken, maar ook dat is geen echte reden.

Ik zie gele blâren aan mijn linde, en op mijn oprit liggen reeds de eerste noten. Veel te vroeg. Ik heb nog nooit zo veel peren gehad op mijn perelaarke, maar ze vallen bijna allemaal af, rot, doorstoken. Ik heb ieder jaar onbespoten peren gegeten, maar nu lijkt het dat mijn perelaarke massaal is aangevallen door horden insekten en de te grote vochtigheid. Eén ding is mij opgevallen, tot nu toe heb ik hier bijna nog geen wesp gezien...Andere jaren was die een plaag, nu lijkt hij afwezig.

Anny is er blij om, want zij heeft schrik van die beesten, zij heeft een allergie, en een beet is bij haar een drama. De laatste keer heeft zij een inspuiting gekregen om de zwelling wat te doen minderen, en nu heeft ze pilletjes bij die (hopelijk) ook wat zouden helpen de reactie binnen de normen te houden. Raar is dat zij die reactie niet heeft bij bijensteken. Er is dus een verschil tussen het gift van de bij en het gift van de wesp.

Het is ook zo dat een bij je maar één maal kan steken, en dat doet hij maar bij wat hij als een erge bedreiging ervaart, want hij weet dat als hij steekt, hij ook zichzelf doodt. De angel, met een stukje van zijn achterlijf scheurt af, en blijft in het slachtoffer zitten en de bij gaat dood aan zijn wonde. Bij wespen is dat heel anders, die kunnen meermalen naeen steken, hun angel breekt niet af, en hun voorraad gift is ook groter. Wespen zijn wellicht daarom ook agressiever ?

Gek is het te zien hoeveel gift er in de natuur zit...Dieren die te klein zijn om zich echt te kunnen verdedigen hebben ofwel wapens met gift of zij smaken verschrikkelijk slecht of zij beschikken over de gedroomde camouflage, ofzelfs over alle drie. De natuur is wonderbaar. Er zijn zelfs bomen die elkander verwittigen als zij worden aangevallen ! De acacia die in Afrika nogal eens wordt gegeten door de giraffen, verwittigt op een of andere manier zijn "medestanders", en die produceren op slag een stof in hun sappen, die hun bladeren veel bitterder maakt en dus minder aantrekkelijk. Weet jij nog waar de grens ligt tussen dierlijk en plantaardig leven? Het reageren op een aanval lijkt niet meteen plantaardig hé ? en toch is het er !

Ik heb met zo iets ooit geld gewonnen in een radioquiz... De naam van het programma schiet mij niet te binnen, maar het was onder leiding van Luc Appermont dat een panel moest raden wat het juiste antwoord was op de vragen die ingestuurd werden door de luisteraars. Het was een zeer leuk programma, met uitgezochte panelleden zoals Margriet Hermans, Walter Capiau en dergelijke lolbroeken meer... Ik had een vraag gemaakt over een plant (een cycas) waar op het moment dat de planten geslachtsrijp zijn, de mannelijke plant zijn temperatuur met meerdere graden laat stijgen... Ik had de vraag grappig opgesteld, en het panel had meer gelachen dan gezocht naar het antwoord, en ik was gewonnen... (Leuk was ook de reactie van de luisteraars ! Blijkbaar was het programma ook zeer geliefd bij familieleden en kennissen, want mijn telefoon stond meer dan een uur roodgloeiend na en zelfs al tijdens de vraagstelling...)

Maar ik wilde er nu alleen op wijzen dat de natuur niet zo maar in vakjes in te delen is...De grens tussen plant en dier lijkt soms wel heel klein, en van sommige zeedieren is er nu na jaren van discussies een beslissing genomen dat koralen dieren zijn en geen planten...om maar te zeggen. Dat is het ook wat ik reeds enkele malen heb aangehaald, wat is het verschil tussen denken en instinkt, of anders gezegd, wat is het verschil tussen mens en dier ??? En ook daar lijkt de grens steeds moeilijker te bepalen, hoe meer onderzoeken men doet, hoe moeilijker het wordt om te zeggen: voila, dat is nu een mens, dat is een eigenschap die alleen de mens heeft...dat is nu verstand, dat heeft geen een dier ... Ik voel me daar niet minder door, maar wel veel nederiger... en het lijkt plots allemaal veel logischer te zijn om toch maar in de evolutie te geloven... Of is geloven nu juist het verschil tussen mens en dier ????

God jongens, ik ben weer op gang hé, ik heb het je al gezegd...Ik lees te veel, en het enige dat nog echt aktief is in mij, zijn die grijze cellen...en je kunt ze steeds beter terug vinden, ze zijn in't grijs verpakt...

tot de volgende ?

wattman

In het boek dat ik gisteren op de rommelmarkt "vond", staan niet alleen foto's en tekeningen van trams, oeroude autobussen en de eerste trolley's, maar er staan ook foto's in van stakingen, van de opleiding tot wattman...Je ziet een ganse rij ernstige mannen die allemaal gelijktijdig, op commando aan het wieleke draaien -akke akke tsjoef tsjoef weg zijn wij....
Ik vind dat een pracht van een foto, een rij fiere mannen, met hun nagelnieuw pakkie an, die bloedserieus en zeer aandachtig naar de "leraar" staan te kijken, hoe hij aan het wieleke draait, en het dan, nog steeds bloedserieus na doen...
Heerlijk ! zou Toon Hermans gezegd hebben...
Ook de foto van de kaartjesknipper, met op zijn buik een installatie om de diverse muntstukken in op te bergen, en een houdertje voor de boekjes met ticketjes...Over zijn schouders hangt een stoere cape wijd-open, hem een allure gevend van dappere ridder, en als toetje op de roomsoes, een mooie kepie met een blinkend koperen embleem...mooi, mooi...
Het was ook de tijd van de snorren... grote snorren, kleine snorren, snorren als een vélostuur, en van die kleine hitlersnorretjes, fijne snorren, dikke snorren, boersnorren en gedistingeerde snorren, snorren met woeste haren, snorren netjes in de plooi met veel pommade...Maar iedereen had een snor.
Op de foto's zie je ook dat iedere man een hoed op had, alleen het plebs, het schorum zag je met een ordinaire pet, maar al wie Heer was, of dat dacht, of zich zo wou voordoen, droeg een deftige hoed. Ze hadden allemaal van dikke lange pardessus aan, en broeken met lange enorm brede pijpen, en hier en daar een jonge kerel met een pofbroek, zoals je kunt zien bij Kuifje... Foto's uit een ver verleden...
Er zit een grote foto bij van de werken aan de Noord-Zuidverbinding. Blijkbaar is die niet geboord, maar heeft men een enorme sleuf gegraven dwars door de stad. Je ziet een ellenlange schutting om de werken af te schermen, maar die schutting is speciaal gemaakt op lendenhoogte, zodat de ganse stad kon genieten van de enorme werkzaamheden in de buik van de city...En ze staan te kijken, zo lang je de schutting kunt zien, zolang zie je ook, schouder aan schouder de nette heren met hun lange mantels en hun mooie hoed staan kijken naar de noeste onzichtbare werkers daar beneden in de put. De zakenman van toen had blijkbaar alle tijd van de wereld om eens te kijken naar het werkvolk...
Tijdsbeelden...
Ik neem een ander boek in mijn handen, "De Beste Foto's uit de 19° Eeuw", en zie dat die heertjes in alle beschaafde landen van toen, hetzelfde zijn en waren, en dat als je de rest van de wereld ziet, je armoede ziet...er is nog steeds niet veel veranderd.... Alleen de hoeden zijn verdwenen, de broekspijpen smaller, en pardessus zie je ook al niet meer...de rest....

Je ziet, foto's, vooral oude foto's zijn niet alleen een beeldje, ze zijn ook een stuk getuigenis van hun tijd. Je moet maar die oude familiefoto's eens bekijken, een stoere vader, ernstig en met snor, een ware moederkloek en daarrond de 17 kinderen van groot van achter naar klein vooraan, die krampachtig en met een starre blik in de lens staren. Dat moest ook wel in die tijd, de belichtingstijd was soms meer dan één minuut! Sta maar eens onbeweeglijk, en zonder met je ogen te pinken...Niet simpel ! Het zegt je iets over tijd toen, en tijd nu...

Daarom dwaal ik ook graag rond in de musea voor volkskunde... Een heel andere wereld gaat voor je open...

Je ziet het volk kruipen voor meneer de baron en meneer de burgemeester en meneer de pastoor en meneer... en daartussen zit dan de "gedegen" burgerij, de brouwer, de boer... en dan het kruipvolk, de knikkers, de pet-afnemers...Ze woonden in een stulpje, eigendom van de baas, moesten hun gerief kopen in de winkel van de baas...Als je goed kijkt dan zie je dat allemaal in die musea, zie je dat ook op die oude foto's...en dan is die goede oude tijd plots niet meer zo goed...Dan zie je achter de façade van de foto's plots de wereld... maar je moet wel eens goed kijken, niet kijken naar het toneel, maar achter de coulissen...

Ik hou van die boeken, ze zijn de getuigen van een voorbije wereld...Voorbij ? 't is te zien waar je woont, waar je geboren bent...want die foto's kun je nu nog nemen in India, in afrika in...in bijna gans de wereld...

En dan zitten ze hier te mekkeren over een "politieke crisis"...tju toch !

Toen ik vanmorgen het rolluik oprolde (leuk hé!) zag ik een langvermiste... De Zon !, maar het was slechts een illusie, want toen ik verbaasd met mijn ogen knipperdegede, was ze al weer weg. 't Zal wel een fata morgana geweest zijn... Ik denk niet dat dat ding nog bestaat, 't is al zo lang uit ons leven verdwenen dat het niet waarschijnlijk is dat het er nog is.

Het regent niet, het is grijs en somber, maar het regent (nog) niet !

Reeds drie van de vijf kuikens zijn bezweken, de twee overblijvende zullen wellicht blijven leven, de crisis van ziekte schijnt bezworen. En dat komt wellicht allemaal van die stink-ratten, ze doden niet alleen de kuikens, maar ze brengen ook ziekten mee. Het vergift verdwijnt nog steeds met groete massa's, ze zullen binnenkort wel allemaal weer verdwenen zijn, voor een tijdje, tot ze de maïs naast ons kippenperk ook zullen afrijden, dan komt de volgende invasie.Maar nu zijn we terug alert, en nemen maatregelen op voorhand, zodat de kippen wellicht gespaard blijven. De methode is dat er nooit eten is in het kippenhok bij nacht, en dat het eten goed afgesloten bewaard wordt. Dan leg je gift net buiten het hok, zodat de rat door de reuk gelokt wordt naar het gift in plaats van naar de kippen.. Dat we dat nu niet gedaan hebben, is door het feit dat de eerste ratteninvasie er véél vroeger was dan normaal, en dat zal wellicht het gevolg zijn van het schitterende weer in onze contreien...

Nu ja, jeremiaden helpt hier niet, sauve qui peut, en niet terugdenken aan je fouten, maar ze vermijden in de toekomst. De kippen krijgen alleen nog eten in de morgen, en dusdanig dat de etensbakken zeker leeg zijn voor de avond... De kippen zullen dit wellicht niet plezant vinden, maar 't is voor hun eigen veiligheid...Dat de vogeltjes wel aan hun eten zitten, dat kan mij niet schelen, maar dat de ratten er aan zitten en ziekten binnenbrengen, nee, dat verdragen we niet !

Ik ga stoppen, 't is voor mij ook zondag, rustdag...

tot de volgende ?

doif ies dood meneir

Bij Veerle dan, net zoals het vroeger hier was, toen onze kinderen klein waren, is het nu bij Veerle. Iedereen in de wijk die een halfdood beest vindt, brengt het bij de tweeling, de dierenliefhebbers bij uitstek...
Gisteren was er bij Michel een duif tegen zijn raam gekwakt, hij had het beestje opgeraapt en bij Veerle gebracht... 's Anderendaags lag het beestje toch dood, wellicht het gevolg van een schedelbreuk.

Vroeger was dat hier net zo. Nu de kinderen weg zijn, en wij veel minder contact hebben met de wijk, is dat niet meer het geval. De binding met de wijk, dat waren wij niet, dat waren onze kinderen, en het feit dat bijna alle andere kinderen van de wijk hier wel eens (sommigen heel veel) kwamen spelen. Vooral Bart had enorm veel vrienden in de wijk, en hij heeft nu nog altijd met enkelen daarvan regelmatig contact.

Vanmorgen zijn we voor het eerst in lange tijd weer eens naar de rommelmarkt geweest, het was binnen, in de gemeentehallen te Merelbeke. Het was niet groot, maar ik vond er enkele mooie boeken (hoe is't mogelijk hé???) Onder meer een prachtig boek over de brusselse trams en trolleys in de gouden jaren van de tram... Weliswaar "en françoise", maar de foto's en tekeningen van die oude trams, van de paardetram tot kort voor de metrowerken... Ook de oorlogsjaren met de kapotgebombardeerde tram en noem maar op. Heerlijke onderwerpen om in pyrografie te verwerken. Het was een boek van 40 euro, ik kreeg het voor 2 (twee) eurootjes...

Foto's van Station Astrid naar de Expositions à Vilvorde...In 1935 ! Ik weet niet zeker of dat dan ook al wereldtentoonstelling was, ik moet het boek nog bestuderen en lezen, en een boek lezen in een vreemde taal is niet zo evident, meestal kan ik de betekenis van onbekende woorden wel uit de context halen, maar soms moet je er een "dictionnaire " bij halen, dat leest dus niet zo vlot. Ik hoorde iemand vertellen dat hij liefst de boeken leest in de oorspronkelijke taal, en ze had het dan over engels, frans én duits... Of wel is dat een briljante talenkenner, oftewel een groter stoefer... Als ik een boek lees in een vreemde taal, dan beperk ik mij tot verklarende boeken, geen romans of verhalen, omdat ik mij niet echt kan laten wegdromen in een boek waarin de geest eerst de vertaling moet maken, voor aleer de gevoelens ook maar aan bod kunnen komen. Niets voor mij, ik moet kunnen mee-leven in een boek, als ik dat niet kan, dan is het voor mij geen mooi boek !

Als iemand dat echt kan, dan is dat normaliter maar in één vreemde taal, diverse talen zo goed begrijpen dat je je er echt kunt in inleven, dat kan ik moeilijk geloven... Ik geloof wel dat je het kunt lezen, dat je het kunt begrijpen, maar dat je er echt in kunt mee-leven, nee, dat kan er bij mij niet in !

Deze namiddag gaan we nog eens langs naar café Pallieter, je weet wel, van wijlen de spaarkas. Georgette was bij het verdwijnen van de spaarkas bang dat wij haar zouden vergeten, nou, dat doen we dus niet.

Ik heb onlangs geschreven over de ratten, welnu, ze zijn er al weer ! Ook dat is vroeger dan anders, wellicht is het ook het slechte weer die die beesten eerder dan anders naar binnen jaagt. We zij al weer twee halfwas kuikens kwijt, en dat is meer dan genoeg ! We zijn onmiddellijk gestart met vergift te zetten, en ze hebben er massaal van gegeten, hopelijk zijn we ze vlug kwijt !
Het is onze schuld, we hadden meer alert moeten zijn, en kijken of de twee potten die jaar in, jaar uit op een veilige plaats en beschut voor de regen staan, of daar al aan gegeten was... Maar ja, het is nog zo vroeg, we hadden ze nog niet verwacht !

Voila, dat is toch al wat meer nieuws dan gisteren... we zijn al weer wat bekomen.

tot de volgende ?

paniek

Gisterenmiddag, aan het noenmaal, zag ik Anny plots schuin weg vallen...Ik kon haar nog net vastgrijpen, haar blik stond op oneindig...en toen was ze terug, en heel verbaasd dat ik haar vast had.
Ze wist van niets, ontkende zelfs dat ze gevallen was...
Ik heb onmiddellijk de dokter gebeld, en nu moeten we op onderzoek bij een neuroloog en bij een cardioloog met ons Anny.
Toen de dokter er was dacht Anny plots aan haar val van enkele maanden geleden, waarbij ze haar ribben zo'n pijn had gedaan, en waarvan ze dacht dat ze wellicht over iets uitgegleden was, maar ze wist het niet zeker...Was dat ook zoiets ???
Hopelijk vinden de dokters vlug de reden en kunnen ze er iets aan doen. Ik voel me echt niet gerust en zit voortdurend te luisteren of ik haar bezig hoor.
Maandag kunnen wij al de neuroloog zien. Wellicht zal er door deze omstandigheden misschien nu en dan geen blog zijn, waarvoor mijn excuses...

Nu het iets beter begint te gaan met Veerle, begint dit nu...Het is precies of we kunnen hier eens nooit zonder zorgen zijn.

en buiten is het weeral slecht weer ook al...

Hoe zullen wij op elkaar kunnen passen?

En binnen een goede week van hier gaan we naar de ardennen met de bond van de gepensioneerden van het werk, misschien geeft dat ons de gelegenheid eens wat te ontspannen...en wie weet doet dat deugd. Ik blijf dan in het hotel, en Anny is dan steeds bij de groep vertrouwde vrienden op de uitstappen. Het zal onze zinnen wat verzetten. Nu is het moeilijk om dat idee van een vallende Anny uit mijn kop te krijgen en terug wat gewoon verder te leven.

tju toch.

ik zoek wanhopig naar andere ideeën, onderwerpen voor mijn blog, maar ik krijg het spook niet uit mijn gedachten. Sorry, ik ga sluiten, ik kan zo niet schrijven;

tot de volgende

Ziet hoe zere ze vallen, de zieke zomerblâren...

Ik heb diverse (en ook enkele minder verse)professoren geraadpleegd en wij zijn gezamelijk tot de conclusie gekomen dat de seizoenen niet meer te handhaven zijn... De grote moeilijkheid is dat wij niet tot een conclusie kunnen komen wat er dan wel in de plaats is gekomen...
Eén van de kanshebbers als nieuw seizoen voor onze contreien is "MOESSON", maar er is nogal wat tegenstand, gebaseerd op het feit dat de moesson normaliter slechts een half jaar duurt, terwijl we hier de indruk hebben dat onze "moesson" ongeveer 13 maanden op de 12 duurt...Dit bracht ons op het idee dat het misschien ook raadzaam zou kunnen wezen het idee van kalenderjaar te verlaten, omdat dit toch geen samenhang meer vertoont met enige vorm van seizoenen...
Maar daar kwam nogal wat tegenstand van diverse religies die hun godsdienstige dagen aan bepaalde data verbonden, of aan bepaalde maanstanden ten opzichte van het kalenderjaar, ook al is het idee kalenderjaar niet gelijklopend in de diverse (en ook minder verse) godsdiensten...
De grootste tegenstand kwam echter uit totaal onverwachte hoek, namelijk de vakbonden ! Ook zij houden erg vast aan het kalenderjaar, omdat zij nogal wat vrije dagen binden aan bepaalde data in dat kalenderjaar. Zo vinden zij het een schande dat de kans zou bestaan dat het einde van de eerste wereldoorlog niet meer zou herinnerd worden, en dat in een periode waarin zij nog steeds aan het vechten zijn voor het bekomen van een vrije dag op de gedachtenis van de gesneuvelden van de slag van 1302 in de beemden van Kortrijk...
Zodoende werd besloten het kalenderjaar alsnog te laten varen, maar eventueel met verschuivende begin- en einddata te werken voor de diverse seizoenen.
Groot protest !
Het bleek namelijk zo dat het weertype dat we kennen in wat de winter pleegt genoemd te worden, zo weinig diversiteit vertoont met wat gemeenlijk de lente genoemd wordt, dat het idee winter al meteen afgevoerd kon worden. Maar ook het minieme verschil tussen de lente en wat wij vroeger heel optimistisch zomer plachten te heten, is zo klein geworden dat beide begrippen in een veeg van de bordwisser werden verwijderd...Bleef dus nog alleen over : Herfst... Maar het is natuurlijk absurd om een seizoen over te houden, als er in feite sprake is over een volledig kalenderjaar. Dus ook het woord herfst werd node gewist...
De vroede heren zaten dan uren, dagen met gebogen hoofd te dubben wat ze dan zouden invoeren om het weer in ons landje alsnog zinnig te benoemen.
Toen dit beraad al verscheidene maanden duurde, richtte één van de geleerde professoren zich op, en verklaarde dat hij het niet meer uithield van de jeuk, met zijn ondertussen lange haren en baard...Iedereen knikte, maar toch wou men het onderzoek niet stopzetten, toch niet om zoiets triviaals als lang haar...
Na wijs beraad werd dan ook besloten om een kapper te laten komen naar de vergaderzaal, om daar, iedereen te verlossen van de jeukende baard en haren...
Niemand had verwacht dat dit ook uiteindelijk de oplossing zou brengen over dit uiterst moeilijke en moeizame beraad, maar toen de kapper binnenkwam, was zijn begroeting: "Awel, heren, 't is nogal een kloteweer hé"
Met deze kan ik u, als woordvoerden dan ook bekend maken dat er in ons landje in het volledige kalenderjaar maar één seizoen meer rest, lopende van 1 januari tot en met 31 december, genoemd: "KLOTEWEER".
De motie werd onder gejuich en applaus goedgekeurd.

Hélaas, driewerf hélaas is dit géén sprookje, maar bittere ernst...Het is hier bijna altijd kloteweer. En als er eens een zonnige tussen zit, dan voelen we ons onwennig en weten geen weg met ons eigen zichzelvens. Ook in de natuur zie je dit verschijnsel dan: op slag beginnen de vogels weer nestjes te bouwen, in de vage hoop ooit nog een nest groot te kunnen brengen van mooie vlijtige winterkoninkjes zonder zwemvliezen...

Op mijn oprit ligt een dikke laag afgewaaide blâren...we zijn 6 (zes) september, vroeger zaten wij dan te genieten van heerlijke zomerdagen. Onze kleinkinderen bekijken ons met ongelovige gezichtjes als wij over die tijden vertellen. Het is veel geloofwaardiger dat wij meemaakten dat de eerste sateliet, de russische spoetnik, door ons allen gehoord werd in onze radiotoestellen als een scherp bip bip bip...Dat geloven ze zonder moeite, maar dat wij tijden hebben gekend met zomers vol zon, met velden heerlijk geel-goudgerijpte granen, met mooie papavers en korenbloemen, dat wij onze kinderen, hun vaders en moeders lieten ravotten in bergen sneeuw, nee, dat zijn volgens hen sprookjes... Het helpt ook niet als wij de oude dozen met dia's van de zolder halen en hen de mooie zomerbeelden en winterbeelden laten zien, ze kennen allemaal photshop, en daarmee is alles uit te leggen.

Ons rest dus alleen nog een stille herinnering, een verre droom...

...in zo ver dat je kunt dromen met je voeten in het koude water van de voortdurende stortbuien...

Vannacht heeft Anny eindelijk geslapen... Ze probeert al een hele tijd de slaappillen achter te laten (ze kreeg ze na het overlijden van onze Koen), maar hoewel ik haar verschillende keren hoorde snurken, beweerde ze niet te slapen. Eén feit is zeker, ze sliep niet vast, en het minste dat ik me draaide of opstond om naar het toilet te gaan, was ze wakker. Ik heb veel meer pijn gehad dan anders, omdat ik niet durfde op te staan als ik haar hoorde slapen... Gisteren vond ik in onze medicijnenkast nog een doos met kruiden om te slapen...en ja hoor, Anny heeft een rustige nacht door geslapen. Leve de kruiden !

We hebben nog steeds last van de meelmotten. Meelmotten zijn kleine motjes, die leven op alles waar ook maar iets van bloem ofte meel in verwerkt zit. Van waar die beestjes ons huis binnen kwamen weten we niet met zekerheid te zeggen, wel weten we dat we zo voor het eerst opmerkten in een zak bloem van de GB...of dat de bron was is echter niet met zekerheid te zeggen. Als ik kijk in internet, dan is blijkbaar ieder meelverwerkend bedrijf er bijna zeker door besmet, het kan dus van overal komen. Het enige wat helpt is alle voedingswaren in gesloten dozen te verpakken, liefst in glas of in metaal, want we stelden vast dat ze blijkbaar dwars door plastic heen kunnen bijten... De strijd is heel moeilijk, want in heel veel zaken zit bloem, en het is voldoende dat een van de kleinkinderen ergens iets heeft laten slingeren van snoep, om weer met een nieuwe aanval te zitten. Het grootste probleem is dat je niet kunt spuiten, omdat die beestjes leven van je bloedeigen eetwaren ! en je kunt moeilijk op je eigen eten gaan vergift spuiten... We kunnen ze sinds jaren enigszins onder controle houden, maar volledig weg ...daar zijn we nog nooit in gelukt. Het kan natuurlijk zijn dat we nu en dan nieuwe beestjes onbewust binnenbrengen... Ik heb ze al wel eens gezien in de winkelruimten... Wellicht let niemand op die minieme kleine beestjes, tenzij je er al eens mee geplaagd hebt gezeten, dan ken je ze wel !
Ik heb nu een nieuwe soort gift dat ik in borden met aanlokkelijke bloem op kasten en achter hoeken heb geplaatst, het lijkt wel een beetje op de tactieken die we gebruiken voor het uitroeien van ratten in ons kippenhok, dat is ook een jaarlijks terugkerende plaag. Bovendien ga ik nu in alle kasten een tak laurier leggen, die geur zou hen afschrikken, en bovendien her en der een klein recipiënt met azijn, dat is ook een geur die hen afschrikt, en wie weet, krijgen we ze zo ooit helemaal buiten... Hoop doe leven, alhoewel wij precies het tegenovergestelde hopen...
Mocht je ooit het probleem hebben kunnen oplossen, ik sta open voor alle suggesties !

tot de volgende ?

mezen

Toen ik mij vanmorgen stond te wassen zag ik in de notenboom kleine vogeltjes heen en weer hippen. Door dat er in dat raam zo'n weersbestendige hor zit, zie ik alleen de beweging, maar geen details. Ik ging naar mijn slaapkamer en stampte even op de grond, Anny kent dit sein, en kwam naar de gang, vragen wat ik nu weer nodig had...Ik vertelde haar van de kleine vogeltjes, en zei ging kijken door het zijraampje van de voordeur...Het waren inderdaad meesjes, waarschijnlijk een nest koolmeesjes die nog maar net het nest had verlaten. Anny stond er verscheidene minuten te genieten, en toen ik gewassen was en mijn kleren aan had, ben ik ook beneden nog wat staan kijken naar die gekke vogeltjes die voor het eerst in die grote wijde wereld kwamen, en daarvoor mijn notelaar hadden uitgekozen.
Hoogstwaarschijnlijk hebben ze in één van de nestkastjes die we her en der hebben opgehangen gewoond, en dan is of mijn linde, of de notelaar de dichtste boom.
Ik heb ergens nog dia's liggen van zo'n mezennestje die pas was uitgevlogen, en enkele van die jongen waren nog niet gediplomeerd als vlieger...Eentje landde op de hand van Anny, en bleef daar doodsbang zitten hijgen. Een prachtige dia, maar op de dia zie je en hoor je niet het gekijf van de twee boze en verontruste ouders...
In mijn tuin (en vooral in en rond mijn kippenhok) zitten ook honderden huismussen, je weet wel die dieren die op uitsterven staan...maar hier zeker niet ! Als je het kippenhok binnenkomt, heb je alle kans dat je een kijvende file drummende mussen ziet voor het gat dat eigenlijk dient voor de kippen als in- en uitgang... Wee de kip die op dat moment toevallig juist binnen of buiten wilde stappen ! De mussen vliegen tegen hem aan, landen zelfs op zijn rug en verschrikken de anders zo kalme kippen tot op paniek-hoogte.
In de winter zitten er niet alleen mussen, dan zie je ook heggemussen en winterkoninkjes en soms zelfs een merel in het kippenhok. Ooit zag ik tot mijn verbazing een drietal mussen in een oude vogelkooi in paniek fladderen. Ze waren de kooi binnen geraakt, maar wellicht had door een beweging van de kooi die er wankel stond tussen ander oude bazaar het deurtje een zwaai gemaakt en scheen de kooi dicht... Ik heb de kooi moeten openmaken, anders vlogen die beestjes zich steenstokke dood tegen de tralies van een niet gesloten kooi...
Ik denk dat de helft van mijn kippevoer opgaat aan wildvogels...Maar ik weet dat zij in de zomer mijn wilde tuin grotendeels vrijhouden van insekten, en voor wat hoort wat !
Zeker nu in dat boek "Dode Lente" heb gelezen, en de gevolgen ken van onverantwoord gebruik van insekticiden en herbiciden !
Vivan de natuur en zijn eigen opkuisers...
Onlangs was Anny geschrokken van een plots bewegend iets op de rand van mijn bovenste tuinvijver... Geschrokken stond ze stil, en zag een mooie groene kikker op het muurtje van de vijverwand wegwippen... Ook dat zijn opkuisers, en meer nog de drie vier dikke padden die ergens in de tuin rondkruipen...
Dat doet me denken aan Luc (vis)...Toen we laatst na het vissen in Wannegem bij hem thuis in de tuin aan de après-fishing zaten, kwam er plots uit zijn tuin een kleine egel gewandeld. We zaten hem rustig te bekijken, tot Geert er kwam, en de egel eens van dicht wilde bekijken. Het beestje rolde zich op tot een stekelig bolletje. Cecile ging ook een nader en vroeg waar zijn kop zat...Luc antwoorde doodserieus "aan de voorkant"... We lagen plat van het lachen... Luc had er een emmer waterplanten klaargezet voor in mijn vijvers, en natuurlijk ben ik die dan vergeten...de egel was door alle serieuzere dingen heen geraakt...

Luc zei ook dat de egel moest blijven, want ook dat beest eet venijn.

Ik hoorde ons moeder dikwijls vertellen van héél lang geleden dat er een dame was in hun omtrek die een tamme egel had, ze moest maar eens roepen en de egel kwam af, recht naar zijn teljoorke met melk...
Wijzelf hebben hier ooit een egel overwinterd... Een kleine egel zat op een koude winterdag in onze hof, totaal verkleumd... We hebben het beestje voorzichtig opgepakt (je pakt een egel altijd voorzichtig aan...)en in een lleg compartiment van onze volière gezet, met wat melk en een potje met hondenkoeken... Het beestje at zich dik en rond die winter, en toen het weer warm werd hebben we het weer uitgezet in de tuin, maar al na enkele dagen was het verdwenen... Zo hebben wij ook verscheidene merels en één lijster gered, die dubbeltoe van de kou en de honger in een bolleke op de grond zaten... We namen die ook liefdevol op en gaven die de ganse winter eten en drinken, en lieten ze in het voorjaar weer gaan. Eén is er gebleven, die fladderde iedere keer met ons mee de volière in... Hij heeft ons nog vele jaren verheugd met zijn gezang. Gek dat er maar één was van al die tientallen, die verkoos te blijven aan de vleespotten van Egypte...Vrijheid moet toch een kostelijk goed zijn!

Gisteren heb ik, voor het eerst sinds lang, weer wat zitten prutsen...Het ging, maar vandaag heb ik weer meer pijn. Het is ook al weer nu bijna 4 dagen geleden dat ik eens kon sch..., ik ben nu al drie dagen weer dinges aan 't pakken om te kunnen gaan, maar noppes...
Weet je wat er gek is ??? Ik ben in die enkele dagen niet verdikt, eerder verlicht... Wie kan er mij dat uitleggen???
Enfin, ik zal jullie niet lastig vallen met die strontaffaires, je hoort er al genoeg over de "belgische" politiek... Heb jij ook die vragenlijst gekregen over de toekomst van ons landje ??

tot de volgende ?