Morgen is de dag !

Morgen komt Claude !
Ik denk dat wij geen tijd genoeg zullen hebben om een heel mensenleven (ik vermoed meer dan 45 jaar ???) te overbruggen.
Wellicht zullen wij, door in een totaal verschillend milieu opgegroeid te zijn, ook wel een andere visie hebben over bepaalde dingen...En dan denk ik aan de verschillen tussen een grootstad en het kleine dorpje...
Wij leven hier nog met elkaar, terwijl ik steeds de indruk heb dat in de steden men naast elkaar leeft. In ieder geval, hier knikt iedereen nog gedag naar iedereen...in Oostende is dat al lang niet meer het geval.
Ook de kwestie Dutroux lijkt veel meer impact gehad te hebben in de steden dan hier. Als ik in de winkel een kind naar me zie kijken (die baard interesseert hen nogal), dan lach ik hen toe en knipoog...Hier mag dat nog, maar ik deed dat eens in Gent in een winkel, en ik voelde hoe iedereen mij waakzaam bekeek...
Als ik bedenk hoe ik als kind bij iedereen binnenwandelde...Hoe Oscar speciaal naar 't bosje wandelde om voor mij een mooie tak te halen voor een "echte" boog. Hij maakte die boog dan ook nog voor mij. Ik woonde in een wijk waar veel meer oude mensen woonden dan jonge, dus die oude mensen hoorden bij mijn leefwereld! In de wijk kon ik niet veel vrienden hebben, er woonden gewoon niet zo veel kinderen van onze leeftijd ! Ik kende ze allemaal van in het kleuterklasje af: Claude, Odiel Vermeire, Marcel Vermeersch (de laatste twee waren boeren thuis)en dan was er nog Eddy en Rudy, die bijna buren waren, maar die gingen naar een andere school, en hadden dus een andere vriendenkring...Ik denk niet dat er nog anderen waren van mijn leeftijd in de enge buurt. De anderen waren ouder of woonden verder, aan de "garre" en aan "'t varretje", maar daar hadden wij slechts contact mee in de school, niet er buiten, die hun wereld reikte meer naar de andere kant, naar andere wijken. Bovendien verdween er een hele wijk met de aanleg van de autostrade.
Onze wereld was niet groot, en het was pas toen we naar school gingen in ' stad, dat onze vriendenkring ook wat ruimer werd en zich wat verlegde...
Soms kwamen er gast-vrienden bij, zo kwam Francine kleindochter van mee en pee op verlof, en die hoorde er dan ook wel bij...
Maar ik had eigenlijk maar drie speelkameraden, Claude (tot hij verhuisde naar Mortsel) en dan Sille (Marcel) en Odiel. Oorspronkelijk in die volgorde, later werd Diele mij nader te staan dan Marcel, ik heb geen idee waarom. of misschien omdat de moeder van diele Maria, zo'n gezellige en vriendelijke vrouw was, terwijl de moeder van Marcel, Mar'Louise, altijd zo triestig keek en triestig klonk. Zelfs als ze lachte, keek ze op een of andere manier nog triestig...Ik voelde mij daartegenover altijd wat onwennig, wat ongelukkig... Ik had het gevoel dat lachen en spelen daar niet echt paste...
Toch dateerde mijn eerste "avontuur" van daar... Op een dag kwam ik niet thuis op het normale uur, en mijn moeder was al wreed ongerust, tot ik plots opdook..."Awel ? van waar komde gij ?" "Wel ma, ik ben met de koe naar de stier geweest..."
Zelf herinner ik mij dat feit niet meer, maar ik hoor het ons moeder nog vertellen...en gewoonlijk besloot ze dan met "Dien olijkaard, hij was nog maar zo groot..." en ze wees vaag weg mijn toenmalige grootte aan...

Gek, hoe ouder ik word, hoe meer ik aan mijn ouders terugdenk...En hoe meer ik dingen doe op de manier dat zij mij leerden... Wellicht is dat iets van de Eeuwigheid ?

Heb je al eens buiten gekeken? De zon is er! Het braakliggende veld voor mijn deur begint groen te ogen. Ik zag gisteren al diverse boeren aan de ploeg bezig, ze zullen hier ook wel binnenkort beginnen. Het veld is eigendom van een ploegenfabrikant, iets verder in de straat. Hij gebruikt dit veld regelmatig als "test-terrein". En dan wordt het telkens verhuurt voor de duur van één teelt. Wijze man, dat is de enige manier waarop je niet voor eeuwig en drie dagen vast zit aan een boer.

Het is gek, maar als ik de boeren nu zie ploegen, dan doet dat mij pijn...De tractoren zijn zo zwaar, dat het veld eerst ineen geduwd wordt, en vlak daarna scheuren de ploegen die dichtgeperste grond weer uit een... De brokken leemaarde liggen dan nat te blinken in de vorm waarin de ploeg hen duwde. Geen worm krijgt nog de kans in die grond te leven. De aarde is zo erg gesloten door al die zware werktuigen, dat geen worm daar nog ooit een gaatje kan in boren.
Vroeger namen wij een spade, duwden die in de grond, en sloegen op de steel, roffelden eigenlijk met de vuist op de steel, zodat ondergronds de spade een sterke trilling veroorzaakte. Na enkele ogenblikken zag je dan de dikke regenwormen uit de grond komen. Die deden we dan in een potje om er mee te gaan vissen...Nu mag je daar uren staan schudden met je spade, geen worm meer te zien...
De enige plaatsen waar je nog wormen kunt "steken" is in de gewone tuintjes en in bossen en weiden. De bewerkte velden zijn qua dierlijk leven verandert in woestijnen. Dat is mede de oorzaak van de vele overstromingen die we nu kennen ! De regen kan niet meer zo vlot in de grond dringen, en stroom over de velden weg, richting huizen, richtin banen...
Het zal wel zijn dat de productie van die velden hoger is dan vroeger, maar zou die niet nog hoger liggen als de bodem gezond was ???
'k sluiten, 'k begin weer te zagen.
tot de volgende ????

Vislijn

Op de rommelmarkt een koopje gedaan ! Een nagelnieuwe vislijn van 7 meter voor 7 euro!
Als je weet wat die dingen nieuw kosten...
Voor de kenners, een shakespeare Feeling 700.
Mijn dag is weer goed. Vorige week vertelde Willy mij dat zijn karperhengel spiksplinternieuw was, kostte 28.000 frankskens...Hij zal doodvallen als hij het hoort en ziet!
Nu ja, er zijn nog duurdere in carbon, die bijna niets meer wegen...maar je ziet ze dan ook staan in de winkel aan prijzen van boven de 1.000 euro...'t is of het niets is. Nu ja, deze morgen heb ik wel voor miltiejoenen aan fietsen zien passeren... Er was weer iets speciaals te doen, en dan rijden er in onze gouwen duizenden van die spotgoedkope koersmasjientjes rond... Ik heb eens met zo ene staan praten, die had helemaal geen dure fiets, maar 50.000 frank... Ik heb dan goedkope hobby's !

Tja, ik zal wel ouderwets zijn, maar ik kan voor "spel en vermaeck" geen duizenden franken uitgeven! Op dat moment verlies ik het element "spel".

En het is overal gelijk, toen ik pas gehuwd was, ging ik regelmatig een kijkje nemen op de vinkenzetting. Dat kwam door dat een vriend die vinkenier was, zijn vinken in mijn enorme tuin kwam hangen om "op te leren"...Het waren immer meest waalse vinken, en ze moesten leren vlaams zingen. (Echt waar ! vinken hebben soorten van liedjes, al naar gelang de regio waar ze vandaan komen !) In die tijd heb ik een vink weten verkopen voor meer dan 100.000 Fr; en dat was in 1968-1970 zowat !
's Anderendaags kan zo'n beestje dood liggen ! Idem met de vissen in de tuinvijver, nu moeten dat koi's zijn, met een speciale filter en regelmatige watercontroles, wat op zich al betrekkelijk duur is, en dan heb je koi's van 3 à 400.000 fr... Geen wonder dat je dan in de krant leest dat men ingebroken is in de woning van X te Rons, men heeft verscheidene koi's gestolen...
In mijn put zitten goudvissen, en het merendeel zijn er dan nog dat ik kreeg van Luc !
Ik ben bezig met een tekening van het huis van Luc's (cougette)dochter. Het moeilijke is dat niet te veel te doen lijken op de tekening van een architect, maar het op een mooie tekening te doen trekken... Makkelijk is dat niet, als je moet proberen het min of meer architectonisch te doen kloppen, en toch een artistiek iets te maken, je bereikt al iets met de lijnen niet te strak te maken, maar het mag ook geen vervallen krotje lijken... Ik heb dan gespeeld met lichtinval en met de inbreng van een surrealistisch element... Ik denk dat het goed wordt !

Wat mij daar in gespannen maakt, is dat het een werkje op bestelling is, dat is zoiets als een portret tekenen... Als ik in een café op een bierkaartje een "krabbeltje" maak van iemand die aan de toog hangt, dat lukt en lijkt dat vaak heel goed, maar als ik het doe op bestelling, dan is het precies dat je vingers verkrampen... Je weet dat men dan een portret, bijna een foto, verlangt, terwijl je, als je in volle vrijheid zit te krabbelen, je veel meer vrije accenten legt op zijn houding, zijn manier van zitten, en daardoor veel meer herkenbaarheid maakt, omdat je er de accenten uit haalt...en niet Het Portret.

Voila, ik ga stoppen, deze namiddag gaan we op ziekenbezoek bij Georgette, met haar gebroken heup. We moesten er allang geweest zijn...Maar het is hier ook zo hectisch geweest met al de besognes rond tanteke...

tot de volgende ?????

zwateldag

Ik heb zonet een kanjer uit over de oorlog in Indochine -Vietnam. Dit is geen foutje, het gaat over de periode van de Franse kolonisatie, de oorlog (met de Fransen die meeheulden met de Jappen) en dan de periode dat Amerika plots het geweer van schouder veranderde en mee ging doen met de Fransen,(na de oorlog - ze gebruikten zelfs de Japanse troepen om te helpen!) en dan de ganse Amerikaanse periode in Vietnam.
Verbijsterend !
En ik heb dan ook nog een slecht karakter, en projecteer die gegevens op wat nu gebeurt in Irak... Sjongejongens !!!

Eén ding leer je daar zeker uit: betrouw nooit of te nooit één politieker...Ze spreken niet met een dubbele bodem, ze hebben massa's geheime en eigen kelders...

Toen mijn zoons nog klein waren, dan was mijn dagelijks gebed: laat ze toch nooit militair worden...Nu bid ik voor mijn kleinkinderen en voeg daar bij ook geen politieker ! Laat ze gewoon eerlijk zijn en blijven...

Toen ik vakbondssekretaris was, had ik de gewoonte om een werkgever een kleine test te laten ondergaan. Ik sloot een klein, niet echt belangrijk akkoord af, iets wat niet echt op papier moest staan... Héél vlug wist je dan of voor hem een gegeven woord ook een woord was... Bij een politieker moet je dat nooit proberen, vroeg of laat zal hij of zijn woord breken, of het feit dat hij zijn woord hield misbruiken om andere dingen goed te praten of af te dwingen...

En in geschiedenissen zoals die over Vietnam, gaat het niet over geld of zoiets triviaals, het gaat over mensenlevens...waarbij gek genoeg geen enkel leven van die politiekers op het spel gezet wordt, zij zetten het leven van anderen in de weegschaal...

Kijk, na zo'n boek voel ik mij altijd wat bezoedeld. Ik voel mij als mens zo'n vuil ding, zo misbruikt...

Ik weet wel, het is gek de fouten van die lorejassen op zich te nemen, maar ze zijn van ons ras, van onze soort. Wij zijn inderdaad de enige diersoort die zijn eigen nest vernielt.

Op mijn schoorsteen staat een heel klein gedenkteken...een geweerkogelhuls, die men gedeeltelijk heeft uitgezaagd en uitgeplooid tot een kruisje, het stuk met het slaghoedje in, dient als voetstuk. Ik kocht dit ooit bij een organisatie die opkomt tegen de kind-soldaten. De kogel zou ook van kinderen komen die ooit als kindsoldaat hebben geleefd, en die nu opgevangen worden door die en andere goedwillende organisaties... Dat is nog erger dan "spelen" met soldaten en hun levens, dat zijn kinderen, die nog voor het leven staan, die nog mens moeten worden den dan al misvormd worden tot moordenaars... Een stomme spreeuw is veel slimmer, liever dan ruzie te maken met zijn buur, gaan ze beiden netjes op pikafstand van elkaar zitten. Ze proberen het eens uit, en gaan zo nodig iets verder van elkaar zitten. Zelfs al zijn ze geen vrienden, ze vechten niet, ze hebben eerbied voor ieders eigenheid...Wij, mensen, niet.

Heb je al eens buiten gekeken? Mooi weer !

Profiteer er van ! tot de volgende ?

Internationaal !

Mijn blog wordt internationaal ! IS internationaal !
Een lieve Nederlandse dame leest blijkbaar mijn blog (Ze moet wel lief zijn om mijne blog te lezen !)
Vandaar mijn hoofding (titel voor de vlamingen), als speciaal welkom aan mijn nederlandse lezeres(sen ?) Het kunnen er inderdaad meerdere zijn, want de woordvoerster is een dame die ook aan beenbewerking doet, en aan pyrografie en aan glasgravures...En nog veel meer !
Het kan dus niet anders dan dat ik daar ergens op een nederlandse zielsverwant gebotst ben !
Ik verwacht dan ook van haar (hen) fotootjes van haar (hun) werkjes inzake al hun hobby's die ook de mijne zijn...

Ik heb maar één probleem met die internationalisering...mag ik nu nog voort van die eigen woorden in een flansen, daar die woorden wellicht alleen voor de vlamingen verstaanbaar zijn, ze zijn nogal dikwijls dialectisch gebonden... Nu ja, als ze al problemen mochten hebben, dan kunnen ze rustig twee dingen doen...
1) Het betreffende stukje tekst negeren (met accent aigu op de tweede é...ik heb niets tegen negers)dus negéren, want ik schrijf toch geen zo'n belangrijke dingen dat ze niet gemist mogen worden...
2) Een mailtje sturen met de vraag het woord te verduidelijken, te explikeren, wat ik natuurlijk zal doen. Let wel, deze mogelijkheid is er niet voor de vlamingen, die moeten maar zorgen dat ze hun dialect koesteren ! Dialect is een levende taal, en wat leeft moet gekoesterd worden !

Deze morgen zijn we de wekelijkse inkopen gaan doen. Ik heb het in het stille, rustige Brakel nog nooit zo druk gezien ! Vermoedelijk is dat de aanloop naar het paasverlof... Of er gaan nu heelder pakken Brakelaars (inwoners van Brakel, niet het kippenras)op verlof, of te wel zijn ze van plan zich bij de kachel te zetten en veertien dagen aan één stuk te buffelen... Dan zal het na het paasverlof dringen worden aan de kleerwinkels, want ze zullen allemaal wel een maatje meer hebben...

In het terugrijden ben ik ook langs gereden (en gestopt !) in de Carwash. Toen ik thuiskwam kon ik niet zien dat mijn wagen gewassen was...ik zag amper mijn auto, mistig ! Toen hij in de garage stond zag ik dat hij proper en net was. Om eerlijk te zijn, het was nodig! Maar met al dat slechte weer was het toch niet je van het om de wagen te (laten) wassen.

Gisteren ben ik van de home naar huis gereden met het raampje een beetje open, niet dat het plots zo'n gezellig warm weer was, maar omdat de was van tanteke zo "heerlijk" rook... 't Was al pis en k... en dat riekt, ça pu, ça steink, ça ne riek pas bien... Ik heb nog nooit iets zo rap in de machine zien vliegen. Voor de rest ziet ze er redelijk goed uit, maar ze zit in haar kamertje, en zoekt geen contact met andere mensen, zelfs het tegendeel, ze mijdt ze. "Al die babbelaars !" grommelt ze dan. Terwijl wij daar zaten, kwam er een verpleegster rond met "de winkelwagen". Ze verkopen er snoep en fruit en koekjes aan de bejaarden. Alles wordt netjes opgeschreven en komt bij de maandelijkse afrekening. Tante zei dat ze niets kon kopen, ze had geen geld...Het kostte heel wat uitleg om te zeggen dat wij het met de rest mee zouden betalen...
Ik heb 'r nog eens gevraagd of ze geen TV wou op haar kamer, maar dat interesseerde haar niet. Toen ik vroeg of ze haar radio bij zich wou, dan was ze plots wel enthousiast. We zorgen dus de volgende keer dat die radio er komt. Tant zat aan haar raam en had ons zien toekomen, en toen we weggingen stond ze daar te zwaaien...
Ik ben een beetje jaloers van die mensen die op bezoek gaan bij zieken, en die altijd weten wat te vertellen. Gek, ik weet altijd wat te schrijven, maar daar ben ik een dikke sukkel !

Dit weekend gaan we (eindelijk !) ook eens op bezoek bij Georgette die haar heup brak... Maar met al dat gedoe met tanteke, en vooral dank zij het feit dat wij er tegenwoordig -oh zo moeilijk - toekomen om eens ergens naar toe te gaan. Wij lijden aan het syndroom van de gepensioneerde mensen ! Nooit tijd ! En héél de godganse dag is de onzen !

Nu, ergens is dat goed, dat bewijst dat we ons niet vervelen, dat we altijd "bezig" zijn...(Ook al is dat met heel ander dingen dan vroeger) !

Ik ga stoppen voor vandaag ! tot de volgende ? en voor de nederlandse lezeres(sen): Doeiii !

Fobie

Waar we ook heen gaan, altijd worden we geconfronteerd met dames die zo nodig moeten plassen.
En dan moeten ze ons zo nodig verwijten dat wij mannen het toch maar gemakkelijk hebben, wij kunnen het doen "waar we maar willen" (???)
En dat we niet alleen zijn die met deze zaken geconfronteerd worden, kun je merken aan het concept van gebouwen die bestemd zijn voor het ontvangen van publiek: Als ja naar het toilet gaat, dan zie je bij de vrouwen een hele rij nette toiletten, allemaal met een deur om de privacy te waarborgen...Bij de mannen vind je hooguit één toilet, en daarnaast een ganse rij urinoirs, pispercijns, pisbakken zeg maar...Als je geluk hebt, want soms is het alleen een lange geëmailleerde of roestvrije bak waar je "gezellig" met elkaar kunt staan pissen, en in het slechtste geval is het alleen een goot in de vloer, netjes tegen de met tegeltjes bezette muur...
En mannen zijn dan zogezegd in het voordeel ?
Weet je dat er géén enkel geval bekend is van een vrouw die lijdt aan urofobie ? Dat er ondertussen is vastgesteld dat meer dan 7 percent van de mannen daar wel aan lijdt ???

Ikke ben er daar één van !

Stel, je moet zo nodig plassen, je gaat naar het toilet, en je hebt "geluk", het zijn afzonderlijke bakken, je pikt netjes de verstverwijderde bak in de hoek uit, doet je gulp open...en daar komt een wildvreemde man binnenwaaien. Hij kiest zo nodig de bak naast je uit, trekt zijn gulp open, en je hoort hem met brede straal wateren, terwijl jij alles doet om toch tot wateren te komen, je voor houdt dat die man niet staat te grinniken, niet kijkt, maar niets helpt...alles blijft potdicht binnen zitten. Eindelijk gaat de man -verlicht- weg, en kijkt even onderzoekend in je richting...Je denkt nu is 't de moment, maar nee, daar komt alweer een plasgenoot binnen...
Op dat ogenblik trek je wanhopig je gulp dicht en gaat met een vreselijk, ongemakkelijk en ongezond spannende blaas terug bij je vrouw zitten die mekkert over hoelang de file wel was aan de damestoiletten...

Ik die dacht volmaakt geestelijk gezond te zijn, ben dus lijdende aan een fobie met een wetenschappelijke erkenning: UROFOBIE...Maar weet je, dat is géén troost !

Dus dames, stop met dat geklaag en gezaag over het feit dat jij niet overal kunt wildplassen...velen onder ons kunnen het zelfs niet, of pas na veel leed, in de voorziene ruimte... Bovendien is het blijkbaar een algemeen erkend feit dat jullie geklaag helemaal niets betekent, want wij hebben een fobie, en jullie alleen een zaag ! Na !

Gisteren weest vissen, we waren er met drie vrienden en nog een vierde, niet tot het kliekje behorend...
Allemaal samen hebben we 7 vissen gevangen...Zeven ! De vreemde visser een behoorlijke bliek, willy een mooie blei en een karper van 5 kilo 750 gram, Luc een kleine bliek en een mooie blei, en ikke twee voor sardine studerende bliekjes... Maar het was mooi weer, het was gezellig en daar de vis toch niet beet werd er druk gezeverd tegen elkaar...ook leuk .

Vannacht heb ik wakker gelegen tot 5.55' uur...van de pijn. Desalniettemin hou ik van het wekelijks vispartijtje, ook al weet ik dat ik er streng voor gestraft wordt...Ik troost me met de woorden van de dokter van de pijnkliniek: " Je moet al doen wat je kunt, ook al doet het nadien pijn, toegeven is het einde..." En ik denk dat hij gelijk heeft, als je de pijn je leven laat overheersen, dan zit je te "rotten" in een stoel... En het vissen zelf gaat nog, het moeilijke gedeelte is als ik mijn hengels moet monteren, maar vooral als ik na het vissen mijn hengels weer moet demonteren. Het demonteren is veel lastiger, omdat ik dan al wat scheefhang van de pijn, en dan is het rechtstaan om te demonteren nog veel lastiger...Bovendien kun je na het demonteren niet weer "wat bekomen", je kunt niet meer wat gaan zitten, want alles is opgekraamd...In tegendeel, je moet van de visplaats wandelen tot aan je auto...en ook al is dat minder dan 100 meter, honderd meter is altijd al pijnlijk, maar als je met die pijn vertrekt, is het gewoon verschrikkelijk...
Maar doe ik het niet, dan heb ik ook dat vissen niet meer ! Hetzelfde met de rommelmarkt, ook daar begint de pijn in veel gevallen al voor ik de markt betreed, omdat je veelal de wagen moet parkeren op enige afstand... Als de pijn te erg wordt stop ik, ook al heb ik nog maar een klein stukje van de markt gezien...Maar meestal kan ik doorbijten en het grootste deel bekijken, mits her en der een zit-pause in te lassen. Wat ook pijn doet is het kijken naar boeken...Ik weet niet waarom, maar in 99% van de gevallen staan de boeken in kartonnen dozen op de grond...Als Anny ziet dat de pijn te fel dreigt te worden, gaat zij bij de doos zitten, en toont me boek per boek... Ik weet niet waar ik zo'n vrouw verdiend heb...


Deze namiddag gaan we naar tanteke, met als hoofbedoeling: het ophalen van de was en kijken of er iets nodig is... Dat menske vormt een serieuze belasting, en ligt dikwijls aan de basis van pijn...Maar daar kan zij niets aan doen, en als ik en de buur niets doen, dan gebeurt daar ook niets meer...Oh, ze krijgt wel bezoek, daar niet van, sinds het gerucht loopt dat ze wel eens zou kunnen overlijden, komen alle nichtjes en neefjes plots weer op dagen, zelfs degene die er al jaren kampioen waren in absenteïsme... Enkelen kwamen vroeger al regelmatig, en blijven komen, of hebben de frequentie van bezoeken opgevoerd... Maar vragen of er iets moet gedaan worden? Ho maar... Eén biedt dit wel soms aan, maar waarom heb ik altijd het gevoel dat ik er niet moet op ingaan, dat juist dat niet mogelijk zou zijn??? 't Zal mijn slecht karakter zijn zeker ?

Allee, ik ga stoppen voor vandaag...tot de volgende ?

ohoh ik heb ...Wormen (2)

Deze parafrase op een liedje van wijlen Louis Neefs heb ik al eens gebruikt merk ik...Maar 't is alleen om te zeggen dat ik vissen !
Luc offert zich weer eens op om mij mee te nemen. Hij zal weer de Grote Verhuis doen met al mijn en zijn visgerei ! Ik heb wel een zolderwagentje gekocht om dat makkelijker te doen, maar des al niettemin...
Gisteren ben ik nog rap naar de Liddl geweest om een nieuw viszak te halen. Voor de leken het betreft hier een zak om de hengels in te stoppen. Mijn oude is min of meer versleten, en zal wellicht helemaal in "talliete" vallen. (Is er iemand die mij een deftige vertaling en of verklaring kan geven voor het woord talliete ????)
Gek, hoeveel woorden, spreekwoorden en gezegden wij gebruiken waarvan we eigenlijk de oorspronkelijke betekenis niet meer weten of kunnen achterhalen...
Maar ik ga dus vissen !
Ik ga straks vol genoegen mijnen pc afsluiten, de tafel invorderen en allerlei geheime ingrediënten voor mij zetten.
Dan meng ik zorgvuldig iedere stof afmetend, deze stoffen dooreen, beoordeel de samenhang, voeg er wat water bij, of net andersom wat gemalen broodkruim bij, tot ik de juiste samenhang verkrijg om het in een stevige bal te duwen. Deze bal moet stevig genoeg zijn om aan de lijn te blijven terwijl je die tien, twintig meter ver zwiert, en los genoeg om, zodra de haak tot op de bodem is gezakt, open te vallen en een massa heerlijk aanlokkende stof te vormen rond het aas... Onweerstaanbaar voor iedere deftige karper...
Luc zit thuis hetzelfde te doen, maar dan voor de blei, de brasem en zo meer. Het ambetantste is dat deze lokstof accidenteel ook lekker lijkt in het oog van een hongerige karper...Dan komt deze grote loebas bijten aan een lijntje waarmee het bijna onmogelijk is hem te vangen...Vertrokken is dan deze karper, met een fijn haakje en een stukje nylon er aan in zijn bek... Vrees niet, oh dierenliefhebber, die dingen vallen er na een tijdje blijkbaar weer uit, want we hebben in al die jaren nog niet één keer een karper gevangen met een haakje in...
Bovendien hebben medici ontdekt dat er in de bek van een vis geen of bijna geen pijn-zenuwen zitten, zodat we hen wel een hevige schrik, maar geen pijn bezorgen.
Wij zijn ook echte sportieve vissers, we gooien steeds onze vis terug in het water. Het is ons om de sport te doen, niet voor de vis. Zelfs een appetijtelijke zeelt (tinca tinca) of tink gaat terug het water in, na het diertje eens liefdevol bekeken te hebben, en eventueel eens te meten en te wegen...
De enige uitzonderingen zijn goudvissen...Wie ooit zijn visbokaaltje leegde in de vijver, zal wellicht nooit gedacht hebben dat wij jaren later heel gelukkig een mooie grooooote goudvis vingen en die in de visvijver thuis hebben uitgezet.
Erger is het dat er blijkbaar ook enkele van die "dierenvrienden" hun waterschildpadjes in de vijver hebben uitgezet. Deze dieren kunnen zich niet voortplanten in ons klimaat, blijven wel leven en groeien, en zijn echte roofdieren, die ondertussen al bijna overal de inheemse waterschildpadden hebben uitgemoord. Ik heb ooit zo'n waterschildpad aan de haak gehad, die bek snijdt als een mes !
Voila, 't is tijd om mijn geheim wapen te bereiden, mijn lokaas...

tot de volgende ?

NEE !!!!

Nee ! Ik ben gisteren niet ziek geweest !
Nee, ik had geen pijncrisis !
Nee, ik zat niet met een virus op mijn kompjoeter
nee, ik lag niet in panne met mijn kompjoeter
nee, ik was niet lui,
nee, ik was niet schrijfmoe
nee, ik had geen writersblock
neeneeneeneeneneeeee !
Wij hebben van 8.10' uur tot bijna 17.00' uur zonder heiligentriek gezeten !
Ja, wij wisten dit min of meer op voorhand!
Min of meer ?
Wij kregen begin maart een melding van het feit dat wij op 26/2/2007 van 8 tot 16 uur zonder stroom zouden kunnen zitten...U leest goed ! 26/2/2007 dat is februari in mijn land, in het uwe ook ??? Niet bij electrabel !
Omdat ik overtuigd ben van de taalonkundigheid bij staats- en parastatale bedrijven, hebt ik Anny gevraagd om toch voor 8 uur de electrische rolluiken van mijn woonkamer en van de voordeur op te halen..Gelukkig, anders zaten wij heel dag in de donker !

Geen heiligentriek... Wij hebben vastgesteld dat alleen het kraantje nog loopt, al de rest ligt stil !
Bovendien was het hoogtijd dat we weer stroom hadden, al mijn visselkes in mijnen akvarium waren al bezig met boven zwemmen...Ik wist niet dat er zoveel visselkes in mijnen bak zaten, maar nu zwommen ze altemaal boven, en dan zie je hoeveel er wel inzitten... Vandaag heb ik gezien dat er verscheidene zijn met builen en blauwe ogen, van het tegen elkaar opbotsen...

Leuk waren ook onze honden en vogels... De vogels zaten stillekes naar elkaar te kijken, en de honden liepen voortdurend onrustig rond. Het was abnormaal stil...

Vanmorgen was het dan een hele ramp op mijn kwampjoeter ! In het totaal zaten er 98 (acht en negentig !) mailtjes in mijn diverse boxen... Ik heb er een heleboel zo weg gesmeten, zonder te lezen, alleen de mailtjes van vrienden en bekenden hebben mijn aandacht gekregen, de abonnemenmailtjes met nieuwsberichten en nieuwe softwares en dergelijke heb ik vandaag niet bekeken...
Tussen haakjes, van 23 to 25 april zit ik in Oostende met de bond van d'oude menschen van onze centrale(s)...Dus, dan zal er ook genen blog zijn !
En hiermee zijn mijn zusters ook verwittigd dat ik op 24 april bij hen op visite kom. Ik weet nog niet waar in de voormiddag en waar in de namiddag, dat zal afhangen van de situatie bij de betreffende zusters...Als er één niet vrij is op een bepaald moment diene 24° april, wil het mij aub laten weten.Dank bij voorbaat...

Op 26 april zal ik hier dus met mailboxkens zitten die pleinvol zijn...met andere woorden, de blog zal wellicht laat en kort zijn...

Ook morgen zal het een miniblogske zijn...ik moet om 12.30 uur bij Luc zijn, om te gaan vissen ...Joepie !
Als het goed was, hoor je het wel...als je niets hoort, dan zal het tegengevallen zijn, of er zou ander en belangrijker nieuws moeten zijn dan VIS (Dat is bijna onmogelijk !)

Voila, tot daar het nieuws van het westelijk front
tot de volgende ?