Spreken is...

 

Ik heb van vele mensen al gehoord dat zij hun overleden geliefde/moeder/vader... gezien hebben.

Ik heb nog niets gezien.

Misschien ook omdat ik zo'n kleingelovige ben op dat stuk.

Maar toch...

Ik heb Anny horen spreken tegen me.

Echt ? ... ik weet het echt niet.

Het leek in ieder geval zo echt.

Ik lag in bed, een boek te lezen, en geplaagd door de warmte, wroette ik me naar een andere plaats op de te warme matras... "Wat doe'gij nu !"

Ik heb wel 10 minuten zitten rondkijken, nadenken, mijn hoofd schudden en toch niet zeker zijn... Het klonk zo echt, en zo echt op de manier waarop ze zoiets zou zeggen, zo echt op die manier die ik ken van haar, als ik haar onverhoeds wakker maak door te bewegen, door te lang te liggen lezen in een boek....

Het is nu al enkele dagen gelden, en ik weet het nog niet, en zit nog te tobben er over.

Ik heb al menig keer rondgekeken, de TV wat stiller gezet om te horen...

Ik ben gek.

of niet.

En dan heb ik op mijn manier gebeden, zoals ik denk/vermoed dat het is na de dood... Ik heb haar gezegd dat ze hier niet moet blijven, dat ze de volgende stap moet zetten. Als ze nog eens moet reïncarneren, dan moet ze echt niet wachten, hier niet blijven plakken, maar ik hoop dat ze genoeg heeft gedaan, genoeg heeft geleden, genoeg heeft bemind en dat ze de stap naar het eeuwige mag zetten en van het aardse met zijn leed en pijn vanaf is. Moet ze nog eens reïncarneren, dan hoop ik op een goed leven, zonder veel hoogte- maar vooral zonder laagtepunten. Ze heeft genoeg afgezien, een kind verloren en nog heel wat andere dingen, waarvan ik niet durf zeggen wat het ergste is (was)...

Ik kan alleen maar hopen dat de cirkelgang van het leven of ten einde is of dat ze in een beter en aangenamer leven mag terechtkomen.

Maar misschien hou ik haar wel onbewust vast, door mijn verdriet, door mijn verlangen. Ik hoop van niet, wat ik kan er niets aan doen.

Na meer dan een halve eeuw samenzijn, waarvan meer dan 25 jaar dag en nacht (zolang zit ik al thuis door mijn rug)...

Ik kan het niet loslaten. Het ene moment gaat het beter dan het andere, maar echt loslaten...nee.

Ik betrap mezelf dat ik in plaats van naar de TV, naar haar foto zit te kijken.

Op mijn PC is ook haar foto de achtergrond ...

Ik wijt dat ook een beetje aan Corona... In normale omstandigheden zou je wat meer contact hebben met andere mensen, zou je wat babbelen, over andere dingen. Wegdenken.

Bewust kan je dat niet.

Het feit dat je wil wegdenken is in feite al een bevestiging van het feit dat je er wel blijft aan denken, blijft aan hangen.

Misschien is dat ook goed zo... maar het doet wel pijn.

Het is als jeuk... maar een wonde die geneest jeukt ook.

En wellicht slijt het allemaal wel wat, gaat de jeuk wel weg, en zie je nog alleen een wit litteken op je zongebruinde zieltje...

Wen ik en ieder ander in dit geval, moet we allemaal er door komen.

En de mooie herinneringen koesteren, en de andere herinneringen als lessen verwerken...

Het moet.

tot de volgende ?

Een tuimelperte

 

Geef toe, dat is een woord die dreigt in de vergeethoek te geraken. Nu is het een valpartij, niets meer te tuimelen, geen tuimelperten meer.

Soms voel ik me oud worden, gewoon door dergelijke haast verdwenen woorden.

Waar ik het nog erger door voel, is de massale import (!) van vreemde woorden en vooral van afkortingen die de status van woord krijgen... GSM, TV, CD, Ram... en ga zo maar door.

Nee, denk nu niet dat het alleen gaat over technische dinges... Luister eens naar jonge mensen, luister zelfs maar eens naar beroepsmensen op TV en in de radio.

Onze taal loopt gewoon over van de Engelse import.

Nu de UK uit de Europa is gestapt, had ik verwacht dat het Engels als voertaal daar zou verdwijnen... Noppes ! Het is en blijft Engels, ook al gebeurt het soms met het verschrikkelijkste accent dat denkbaar is.

De reden ?

Oh, heel simpel... De VRT en zijn voorgangers hebben er steeds voor geopteerd dat alle films en reeksen in de originele taal getoond worden, met onderschriften.

Kinderen van 4 die hoofdzakelijk voor de TV hebben gezeten en door de TV zijn "opgevoed", hebben soms een grotere Engelse woordenschat, dan een Nederlands/Vlaamse...

En dan heb ik het nog niet over die geheimtaal die ze gebruiken als ze naar elkaar SMS-en... Een van de hoofdredenen waardoor wij, lieden van mijn generatie, die taal niet of amper begrijpen, is gewoon omdat de "afkortingen-samensmeltingen-letterklanken" dan ook op het Engels zijn gebaseerd... Voor ons nog steeds een vreemde taal.

Ik denk dat we misschien een app moeten creëren die een woordenboek vormt met al die vreemde invoer in met de verklaring in gewoon Nederlands... In zover je iemand vindt die en de kennis van die rare dingen kan vertalen in de taal van die andere generatie.

Ik mag nog niet klagen. Ik werk met computer en met gsm (allee toch een beetje), en een deel van die zaken zijn me op de duur vertrouwd geraakt. Maar ik ken heel wat mensen van mijn generatie die door hun gebrek aan kennis en gebrek aan gebruik van die hebbedinges, gewoon uit de maatschappij gestoten worden. Letterlijk ...

Ik ken mensen die bij anderen moeten gaan om hun betalingen te verrichten, want de banken doen het niet meer. Je moet meer betalen als je je tramkaartje niet koopt met je GSM, voor de rit. Je kunt op sommige plaatsen niet meer parkeren, want je moet het parkeergeld betalen met een GSM... en zo kan ik nog wel wat door gaan...

Nu profiteert men van Corona, om steeds meer over te schakelen naar betalen met de kaart, ook voor kleine aankopen in de winkel. Niet schrikken als men binnenkort zegt dat er geen andere mogelijkheid meer is dan betaling met de kaart...  

Veel jonge mensen zouden dit niet eens zo erg vinden. Makkelijk toch die bankkaart ?

Toch maak ik me ook daarover grote zorgen... De vereniging die ieder jaar aan de deur komt met een potje bloemen, een kalender... of wat dan ook, kan dit niet meer, tenzij ze bij voorbaat hun opbrengst vernietigen voor de aankoop of huur van de machientjes om u te laten betalen met je kaart...

Idem met rommelmarkten, Vlaamse kermissen, buurtfeestjes waar je pintje en je wafel nu dienen om de onkosten te recupereren...

Allemaal gedaan... Of... allemaal gekend en is er de mogelijkheid om de Chiro of de scouts of de boerinnenband een aanslag te sturen... 

Weg verenigingen.

Weg gevoel van samenhorigheid...

Deur wagenwijd open voor dictatuur... Of zijn we daar al aan toe met gebruik van Corona ?

djudedju

Delen

 

Het ergste aan alleen zijn (= het ergste van Corona) is niet kunnen delen.

Nee, ik heb het niet over iets weggeven of iets schenken... ik heb het gewoon over de dagdagelijkse dingen...

"heb je dat gezien?"

"Heb je dat gehoord?"

"Je moet hier eens kijken !"

"Ruik je dat ook ?"

"Voel eens hoe glad dat marmer is"

Delen aan ervaringen, 

Delen van gevoelens

delen van de kleine dingen van elke dag... zo maar, delen van het gewone leven.

Ga maar eens naar een museum, alleen of met zijn tweeën... Ervaar de schoonheid van een schilderij zonder dat je dat ervaren kunt delen of doe het Delen van je ervaring, van je gevoel van welzijn dat je ervaart bij al dat moois... Of al dat moois inslikken in je eigen ik... en je gevoelens begraven in je zijn.

Begraven.

Weg

Ik mis een klankbord.

Ik mis het om me te kunnen uitdrukken, ik mis het om te luisteren en mee te leven.

Een mens is niet gemaakt om alleen te zitten. Zelfs niet om altijd met dezelfden samen te zitten, zonder dat je die gedeelde gevoelens weer kunt delen met anderen, met een klankbord buiten je eigen kleine kringetje.

Het doet me zo'n deugd als er iemand in de winkel durft te praten tegen me. Want het lijkt wel of praten dodelijk is in deze Cronatijden...

Het is zo erg dat ik niet gelukkig ben als ik niet moet stoppen bij de wegcontrole. Gewoon om eens iemand anders te horen.

Het alleen zijn door het overlijden van Anny zou wellicht veel draaglijker zijn, mocht ik iedere week naar de rommelmarkt kunnen, babbelen tegen vreemde mensen, zonder verplichtingen, zo maar keuvelen... zonder enige verplichting, zonder binding, gewoon... Gezellig

Gezellig, met een of meerdere gezellen

Nu zit ik hier alleen maar te zitten in mijn eigen zweet (het is veel te warm om te wandelen)...

Gezellig

djudedju

Straks MAG ik naar de apotheek om wat medicatie voor een van mijn chronische  plagen. Kan ik hopelijk tegen de apotheker wat lullen.

Zo maar

Tijd die gezellig is.

djudedju

Straf voor Groenewegen ?

 Bij het verschrikkelijke accident was er meteen sprake van straffen, gaande van levenslang tot schorsing..

Wat mogen we verwachten?

Als ik (eigen aan oude mensen) eens achteruit mag kijken, naar dergelijke gevallen, dan kom ik bij... Gilles De Bilde...

Herinner jij je nog dat hij bij tweedeklasser Aalst speelde en (omgezien door de scheidsrechter, wel zichtbaar op de camerabeelden) een tegenspeler, Krist Porte een vuistslag gaf, waarbij die sukkelaar zijn neus en oogkas waren gebroken. Heel de wereld sprak er schande van, en er moest een voorbeeld gesteld worden, levenslange schorsing was nog het minste...

Het werd een schorsing, en tijdens die schorsing werd De Bilde aangekocht door Feyenoord... Er was wat protest, maar al heel vlug hoorde je daar niets meer van... en later werd De Bilde een vedette in Anderlecht (de lichte aversie die ik nog steeds voel voor Anderlecht komt grotendeels daardoor !)...

Nadien raapte men die sukkelaar op om vedette te zijn op TV...

Straf voor Groenewegen?

Een schorsing die er geen is ? Zoals  hierboven?

Dit alles komt omdat wij wel spreken over sport, maar het is geen sport !

Ze indoctrineren ons ook hier ! Ze blijven spreken van sport, waar het in feite gaat over een beroep, meestal dan nog met exorbitante lonen. Het loon van een goede wielrenner, een goede voetballer... dat zijn dingen waar wij zelfs niet kunnen van dromen.

Gek genoeg doet dit de massa niet nadenken, niet beseffen dat het een beroep betreft, het is alleen een reden om je kleine zoontje ervan te overtuigen dat hij moet voetballen of op een fiets moet rijden. (Ik zag hier ooit, in het vel voor mijn huis, mannekes van een jaar of 5 oud crossen met een crosmotortje..)

Ach, het mensDOM zullen we maar denken...

Maar geef toe, als je erkent dat het een beroep is, dan klinkt het veel logischer dat ze niet echt zwaar gestraft worden, dat er geen sprake is van levenslange schorsing... Je kunt iemand toch niet broodroven voor een beroepsfout??? (Al is de term broodroven hier wellicht een veel te zwak woord... Die mannen verdienen immers niet hun dagelijkse brood, maar hun dagelijkse ferrari... djudedju)

Wordt toch eens wakker !

Jij betaalt die mannen wel hé !

Jij koopt dat toegangsticket voor de voetbal, jij koopt dingen van de merken die die renners op hun kledij gedrukt dragen en jij gaat met de camper de Toer de Zwans volgen...

djudedju

En oh ja, rij je nu niet rond met een veel te dure fiets in een veel te duur truitje met reclame voor worsten of frisdrank die je eigenlijk verschrikkelijk vindt ?

The lonely Rider...

Het schokte mij, toen ik plots besefte, dat het beste, leukste gesprek van de laatste dagen, met de uitbater van de Marokkaanse winkel was.

Over hoe lekker die gele meloenen wel waren, en die nectarines en die pruimen, en nee, dat is geen echte saffraan, maar het geeft wel die mooie kleur aan je eten.

En hoelang is de beenhouwer nog in verlof ? En de bakker ?

Hij zei me ook dat hij zag dat het mondmasker verschrikkelijk vervelend is als je een bril draagt... "Ja, en eigenlijk moet ik het niet eens dragen ! Ik heb een vrijstelling omdat ik astma heb" "Waarom doe je het dan toch, je zit voortdurend je bril omhoog en weer omlaag te doen ..." "Ja, die glazen dampen steeds aan !" " En in een winkel doe ik dat masker aan, daar beweeg ik niet zo veel dat ik meer adem nodig heb. Om te Wandelen draag ik zo'n plastic-scherm, daar kan de lucht beter bij je neus en mond... en zo heb ik meer adem... Ook al is dat ook nog niet hetzelfde als zo, zonder masker..."

Maar weet je, eigenlijk is het veelzeggend dat dit het beste gesprek is van dagen. Een gesprek niet over Corona, niet over hoe het gaat... maar over pruimen en meloenen.

Erg hé ?

De rest van de dag zit ik hier weer. In de namiddag is het te warm om te wandelen, en op TV zijn het weer heruitzendingen van heruitzendingen van heruitzendingen... In sommige gevallen moet ik daar nog enkele keren dat woord herhalen... Ik ken de dialogen bijna van buiten.

Ik weet exact wat er gaat gebeuren en wanneer ik moet schrikken, moet lachen, moet huiveren.

De parkiet in de kooi, hier voor me zit ook al te slapen, en wellicht ook de kanarie, want ik hoor geen gefluit.

Eigenlijk zitten we alle drie in een kooi.

Naar elkaar te kijken, en ons af te vragen wie nu de toeschouwer is.

Corona.

Ik denk dat ik misschien een van die oude stoelen van op zolder naar beneden moet halen, en voor de deur, op de oprit moet plaatsen. Met een bordje "Heb jij ook nood aan een babbel? Druk dan op de bel aub, en zet je op de stoel"... Dan kom ik ook naar buiten, met ook een stoel, zet die op zo'n drie, vier meter van je vandaan, wijs je er op dat we op privéterrein zitten (voortuin) en dat hij dus dus die totevodde af mag doen... Vrij ademen en eens gezellig babbelen. Over om het even wat, ieder onderwerp is het tijdens corona waar om over te keuvelen.

Over al die takken, die hier in een berg naast ons liggen... "Ah, die liggen wat te drogen meneer ( of madame), om dan eens allemaal door de hakselmachine te halen. Het gehakselde hout gooi ik dan in een dikke laag in de tuin, in de hoop dat het onkruid dan wat langer weg blijft... Ja, mijn dochter en kleindochter heeft hier enkele dagen aan mijn tuin gewerkt. Tof dat ze dat willen en kunnen doen voor hun pa/opa.

Oh! Jij hebt geen kinderen ! Maar de tuin gaat nog om zelf te doen... 

Zit je ook alleen ?

...

Ik denk dan aan die "geen kinderen", en durf niet goed over het alleen zijn verder te praten.

Want misschien is hij wel veel alleender dan ik ben.

Misschien leeft hij al langer in die situatie.

Misschien heeft hij geleerd alleen te...

Zou je dat kunnen leren?

Ik denk het niet. Anders zou hij wellicht niet op de uitnodigende stoel zijn gaan zitten

Een mens is een sociaal dier.

En sociaal contact via een scherm is wel contact, maar dan niet echt.

Niet tastbaar.

Erger nog: niet voelbaar !

djudedju

'k ga weer naar de TV, of misschien ga ik nog eens een mandala maken, een oefening in het berusten.

UUmm... Uum Um 

Om mani padme um...

Wierook branden.

wegdromen

snoeien

De tuin was stilaan een oerwoud aan het worden. Ik vroeg al maanden om de klusjesman van Familiehulp, maar daar is één van de twee mannen al maanden ziek... en de tuin bleef maar woekeren.

Nu zijn al twee dagen Veerle, Kim en Hans aan het werken in de tuin. Hans deed het snoeiwerk zoals het nog nooit eerder werd gedaan ! Nu zal het bijhouden wellicht ook een heel stuk makkelijker zijn. Ondertussen zaten de vrouwen te wieden in de voortuin en vandaag in de tuin achteraan. Ik herken mijn tuin niet meer !

Ik heb gebeld naar Familiehulp om mijn aanvraag te verplaatsen naar september/oktober om de laatste snoei voor de winter te doen. Dat zal dan een heel stuk minder werk zijn dan nu.

Ik heb gisteren een klein beetje geholpen, maar na een korte tijd moest ik weer stoppen. Die rug van mij laat echt niet toe om zoiets te doen. Wandelen gaat nochtans veel beter dan zegge en schrijve 5 jaar terug. Of ik ooit in staat ga zijn om weer zelf wat te tuinieren ??? Hoop doet leven.

Ik heb contact genomen met de politie... En vertelde hen dat ik - voor mijn doen - regelmatig sportief wil wandelen zo'n 4 à 5 keer in de week. Nu is sportief wandelen toegelaten zonder mondmasker, maar wat is sportief wandelen???  Ik denk dat als iemand mij ziet stappen hij niet meteen aan sport denkt. Ik kan, door mijn astma, helaas niet snel meer stappen (al haal ik op het platte toch een goeie 4 km/uur... Maar dat is de snelheid van normaal stappen... dus zal een passerende politieagent vermoeden dat ik daar niet zonder masker mag wandelen, want het ziet er niet sportief uit...

De politie vertelde me dat ik, in mijn geval, best een medisch attest op zak zou hebben, die me toelaat zonder masker te stappen, maar raadde me aan om zo'n plastic gezichtsbeschermer te dragen, voor mijn eigen bescherming en die van anderen...

Het medisch attest had ik zonder probleem, maar het was behoorlijk zoeken om zo'n masker te vinden. Ik heb er dan toch eentje kunnen kopen in een webwinkel... Die dingen zijn behoorlijk duur, maar je moet maar denken dat het een investering is in uw en mijn gezondheid...

Vandaag is het veel te warm, maar hopelijk kan ik morgen of zo, weer aan het stappen. Ik heb thuis al eens wat rondgelopen en gezeten met dat masker op, en ik heb daar véél meer adem mee dan met het gewone stoffen masker ! Bovendien adem je ook veel minder terug je eigen adem weer in.

We hebben dus een oplossing. Oef.

Vandaag is het huis grotendeels verduisterd, om de warmte zoveel mogelijk buiten te houden. Een goed geïsoleerd huis heeft het nadeel dat de warmte ook niet snel naar buiten gaat, en in de zomer is het dus zaak de zon tegen te houden.

(Nu heb ik geen zicht op mijn net gesnoeide tuin. Djutoch !)

tweede golf

Wandelen is geen sport.
Fietsen wel.
Joggen wel.
Met wat moeite kan ik die redenering wel volgen.
Maar dat golfen ook een sport is... dat hoort in dit rijtje niet thuis. Of wandelen is ook een sport, want het is niet omdat tussen de korte wandelingetjes ze ook nog eens op een balletje kloppen dat dit plots een sport is... (Ik wil desnoods wel een bal meenemen, een wandelstok heb ik al, en ik kan met mijn wandelstok wel tegen dat balletje kloppen)

Oh ja... Wandelen.
Voor mij is er een groot verschil tussen flaneren en wanden. Als je lekker keuvelend met zijn tweeën of nog enkelen meer, met de handen op de rug, allesbehalve inspanning leverend voortbeweegt, dan ben je niet aan het stappen, zelfs niet aan het wandelen, dan flaneer je, langs etalages of langs groene velden, maar je doet inderdaad geen sport. Het is bewegen, maar met weinig voordeel voor je gestel.

Wandelen is een vorm van lichaamsbeweging. Je doet het omdat het gezond is, en omdat je voelt dat je er deugd van hebt. Dat je lichaam er deugd van heeft.

Je hoeft geen kilometers te verslinden, je hoeft geen rugzak mee te sleuren, je moet het gewoon doen om je lichaam te plezieren, voor de gezondheid.

Ik wandel alleen. Want met mijn gezondheid is mijn tempo niet meer wat het was. Ik stap om mijn gezondheid weer op peil te brengen, op peil te houden.
Je kunt ook wandelen in groep of in een groepje. Al naar gelang met hoevelen je bent, lijkt het me ja dan neen wenselijk jezelf en je medestappers te beschermen met een mondmasker.

Ik vrees dat het mondmasker voor mij betekent dat ik moet stoppen met wandelen. Ik stel vast dat ik in de winkelruimten al last heb van dat ding, dat het mijn ademhaling zeer belast (en ook mijn bril bedampt). Hier in onze regio met zijn pittige heuvels zie ik niet stappen met een masker aan. Dus... niet meer wandelen?

Ik doe meest stukken van de wandelwegen van Wandelknooppunten, die zijn heel mooi, en vind je op kalmere, kleinere wegen en voor een zeer groot gedeelte ook op zuivere voetwegen, en veldweggetjes. Waar de een een stukje in het veld moet uitwijken als er een ander zou passeren... (Ik heb er nog maar héél weinig tegengekomen!)

Wandelen is een zachte sport.
Het is niet de snelheid die het hem doet, het is het bewegen in het ritme dat voor jou haalbaar, doenbaar en deugddoend is.
Thuis kijk ik dan eventjes hoeveel stappen ik heb gezet... Volgens velen moet je - voor de gezondheid - een 10.000 stappen per dag doen. Maar ik las ergens dat aan mijn leeftijd 6.000 stappen al genoeg is om een effect te hebben op de gezondheid.
Hoe dan ook, dit houdt in dat wandelen, stappen, marcheren gezond is !

Met andere woorden, dat feit bewijst dat het een sport is.
Het is gezond, en het is gewoon voor je eigen gezondheid, zonder veel kosten en zonder dat je er geld mee verdient.
Gek, voel je het ook aan dat sport en geld verdienen eigenlijk niet passen?
Ik hou er niet van dat mensen werkloos worden, ook niet als dit door een virus komt.
Dus ben ik niet gelukkig dat we moeilijkheden zien ontstaan in de sector van het wielrennen, en wellicht ook in de sector van het voetbal en wellicht ook nog in een paar andere "sporten"...
Maar ik zet sporten hier bewust tussen haakjes. Dit zijn beroepsmensen, in een beroep waar sommigen absurd hoge inkomens hebben. Inkomens die jij hen geeft. Jij bent de supporter, jij bent degene die betaalt om hen te zien, om te kijken naar hun reclamespotjes, en hun grilletjes.

Oh ja... dat is wel sport...
djudedju
Ik kan niet volgen.
Het gaat mijn begrip te boven.

Leve het mondmasker, leve de logica.
... ook al lijken beide niet helemaal samen te lopen...

ademen

Ik ben nu al een tijdje bezig met regelmatig wandelen, en bij mijn gewone dagelijkse turnoefeningen heb ik nog een paar bijkomende oefeningen gevoegd.
Ik ben niet echt aan het vermageren - toch niet volgens mijn weegschaal- maar er is al heel wat vet verdwenen, en vermits het gewicht quasi gelijk blijft, moet dat vet veranderd zijn in spiermassa (stel je nu aub geen bodybuilder voor !!!)... Ik zie er niet alleen wat beter uit, ik zie er ook gezonder uit, en ik voel me ook gezonder.

Nu ja, dat ik geen spieren meer had, dat is niet moeilijk om te begrijpen... Zo'n dikke 10 maanden heb ik alleen in de auto naar de kliniek gereden, in de kliniek bij Anny gezeten en weer met de auto naar huis gegaan... Lange moeilijke dagen die je niet alleen geestelijk vermoorden, maar dus ook je lijf aantasten. Wie ooit een been of arm brak, weet hoeveel spiermassa je verliest in enkele weken...

Bovendien werd bewegen me ook nog eens lastig gemaakt door ouderdomsastma...

Ik voelde me oud.

De enige beweging die ik had was 's morgens mijn turnoefeningen en voor de rest eens instappen en weer uitstappen van de wagen...

Terug beginnen wandelen was dus niet zo makkelijk !
De eerste dagen een klein toertje, waarvan ik dacht dat het al heel wat was, maar na enkele dagen en het installeren van een programma op mijn smartphone, moest ik wel vaststellen dat het al bij al nog gene vette was...

Dus stilaan de afstand wat opgetrokken, en er wat meer van onze mooie heuvels in voegen...

Dan raadde Bart me aan eens te kijken op het wandelknooppunt... Daar kon ik een wandeltocht uitstippelen die niet overdreven ver was, maar op heel andere paden liep dan ik normaal deed... Het waren veelal aardewegen en kleine voetpaadjes, die ver van het verkeer door onze mooie Vlaamse Ardennen liepen... Bergop en bergaf... soms op keien en soms op aarde, soms op nette beton en soms op kasseien die ze wellicht hebben gerecupereerd van een oude afgekeurde Romeinse heirweg... Lastig, mooi en ... in mijn geval nog meer dan voor de meesten onder u: adembenemend. Letterlijk.

Ik stopte niet, hoezeer ik ook om adem snakte...
Mijn pols steeg van zijn gewone 52 naar 114 slagen per minuut...
en ik maar blazen en hijgen...

Maar nu gaat dat al véél beter !

Waarom heeft geen enkele dokter ooit gezegd dat je die vorm van astma (minstens gedeeltelijk) kunt terug naar normaal brengen. Daar ben ik nog niet, maar ik stel vast dat ik gewoon veel meer adem heb en veel makkelijker die inspanningen verteer !

De stijfheid tijdens en vlak na het wandelen verbetert ook.
Kortom: ik kan het je aanraden !
Doe iedere dag bij het opstaan een reeks turnoefeningen, waarbij je vooral aandacht hebt aan je zwakke plekken, en ga regelmatig wandelen.
Het hoeft echt geen sportoefening te zijn, eens goed stappen, en zo mogelijk doe er wat heuveltjes bij, zodat je je eigen ademhaling weer uitrekt naar zijn oude toestand, de toesatnd van vroeger... of toch een beetje in die richting.

Ik heb vandaag weer een kleine wandeling gedaan, op bijna vlakke wegen... een 6300 stappen omtrent. Ik voel me goed.
Nu ga ik mijn middageten bereiden, want ik moet vandaag mijn plan trekken.

Een goede NATIONALE FEESTDAG aan u en de uwen !

'k go vite...

Ze maken me bang !
De tweede golf... en drie kleinkinderen die ergens ver weg op verlof zijn en straks terug komen uit een land waar geel in rood is veranderd ?
Ik mag er niet op denken.

Ik zou momenteel niet durven op vakantie gaan naar Verweggistan... Ik heb nu al complexen omdat ik in de winkel nu en dan - heel dievelings - even mijn mondkapje wat omhoog trek, om weer een normale hap lucht binnen te krijgen. Die ouderdomsastma maakt ademen door een vod echt niet makkelijker.

Ik heb een bezoek aan de familie afgezegd, en morgen durf ik niet naar de rommelmarkt gaan in Parike...

Ik ben bang.
Oh, niet van dood te gaan, maar als ik zie hoe ze doodgaan met Corona... Als ik zie dat er eentje haar been verliest in en door die ziekte, als ik lees dat sommigen na maanden nog steeds niet normaal kunnen ademen en functioneren...
Dan ben ik bang.

Maar eigenlijk ben ik nog veel banger voor wat die pandemie doet met de mensheid.

Op mijn (nu haast dagelijkse) wandeltocht stel ik vast dat de mensheid helemaal anders wordt. Mensen durven haast niet meer met je praten, houden afstand en sommigen draaien hun gezicht weg alsof je er verschrikkelijk uitziet. Of denken ze dat ze zelf veranderd zijn in virus-spuwende geisers?

Anderen zijn - ook al ken je ze niet - heel blij dat er iemand tegen hen durft te praten.

Als je een groepje wandelaars tegenkomt, dan zie je dat de ganse "bubble" in blok reageert, in de ene of in de andere zin.

Maar het lijkt wel of niemand nog gewoon reageert zoals vroeger.
Ik ook niet.
Ik ben ook aangetast door de mentaliteit die ons min of meer opgelegd wordt door de virologen en de overvloed aan onbekwame ministers die ons tegengestelde opdrachten geven, en als ze het zelf niet meer durven zeggen, door het raam proberen te ontsnappen aan de werkelijkheid. (Zo haalt ons "beleid" ook nog eens de wereldpers...)

We lijken steeds meer op rupsen die aan het verpoppen zijn, en daar stil opgesloten in onze cocon hangen te hangen... Nu en dan zie je dat de cocon wat beweegt, dat er leven in zit, maar het klimaat is er niet naar om te ontpoppen... We hangen daar maar in een hoek of een kant, er op hopend dat de virusvogels ons niet vinden en opvreten of voeren aan hun jongen.

djudedju

Vijveren en zessen

Misschien hebt u al gelezen of gehoord dat mijn visvijver lek was... Bart heeft hier, na al het leed met de vijverpomp, ook weer heel wat werk verricht aan de vijver zelf. We hadden (dachten we - hoopten we) het lek eindelijk gedicht, maar niets bleek minder waar. Er moest nog ergens een lek zijn ! (Djudedju !)

De enige plaats waar het kon, was ergens in de plantenbak, een bak met heel veel planten in, waar het water doorheen stroomt, om zo enerzijds wat te filteren, anderzijds de nitrieten en nitraten op te nemen uit het water (meststof voor de planten, gif voor de vissen)... Maar dat betekende dat ik, om die bak te onderzoeken de planten moest verwijderen... En dat is geen sinecure !

Die planten staan als het ware in de modder, en vele staan er al zolang, dat het wortelgestel heel uitgebreid en heel diep zit. Op basis van waarschijnlijkheid, begon ik eerst met de planten in het middendeel te verwijderen. Dat was ook het handigste, want daar zijn ruimten waar het water kan doorlopen naar de andere vijver. Heel wat modder, planten met wortel later, voelde ik plots een scherp stuk in de folie ! (Dat kun je nog zien aan mijn pink, want er was een sneetje in...)

Goed tasten, en ja hoor ! Daar zat het lek !!! Op een moeilijk plaats, doordat de oude bekleding daar in een plooi zat, en het gat netjes in en over die plooi liep. De plantenbak verder uitbaggeren, en zoveel mogelijk van het water uitscheppen, zodat het lek droog en bereikbaar werd...

Door het feit dat het lek ook in de vouw van de folie zat, kreeg ik het niet helemaal droog: als ik er op duwde, dan kwam er nog vocht uit, hoelang ik ook zat te deppen met droge vodden. Enfin, we zouden dan maar proberen het lek te dichten, met een redelijk grote lap dichtingsmateriaal, zodat ik -vocht of niet - voldoende zou hebben om die lap dicht te krijgen zonder dat er vocht tussen de lijm kroop. Het is gelukt ! (Meer geluk dan kennis, maar 't is dicht !)

Een deel van de planten terug geplant, en de rest is voor Bart.

Opdracht vervuld !

Vanmorgen - eerste werk, nog voor het koffiezetten - gaan kijken of er nog waterverlies was...
Nee ! Joepie !
De vijver lijkt eindelijk volledig dicht !!!

De pomp werkt, de vijver is dicht, en de vissen zwemmen vrolijk rond in heerlijk helder water. (Met een net er over, want de reigers komen hier op bezoek !)

Bij al die waterachtige werkzaamheden van de laatste weken, was mijn uurwerk kapot gegaan... Water in het mechanisme (de vermelding waterproof klopt dus niet volledig !)... Na het uurwerk van Bart en co bekeken te hebben, en wetende dat ik nu regelmatig wat wandel, besloot ik een smartwatch aan te schaffen. Nu zie ik hoeveel stappen ik doe op een dag, hoe snel mijn moteur draait, hoe de barometerstand is, en zie ik ook de hoogtemeters... Ik woon hier blijkbaar op 80 meter boven de zeespiegel. Als het zeeniveau stijgt zoals ze altijd zeggen, dan zit ik nog veilig...  En ik kom van de kust en als het klopt, komt nu de kust naar mij... djudedju

Hou het veilig, masker aandoen om dit modderige stukje te lezen !!!

Wankeltochtje

Vandaag voor de eerste keer gewandeld op basis van de wandelknooppunten. Goed systeem...

...

Tenminste, als je oplet, niet begint te babbelen met een ander wandelaar, en vergeet uit te kijken naar die bordjes...

Och, ik heb het me niet beklaagd !
Ik heb een heel end gewandeld in een mooi bos, waarvan ik het bestaan niet kende. Mooi maar lastig !
Eigenlijk zaten er in de stukken waar ik wel correct de weg  volgde, ook behoorlijk lastige stukken. Hele einden ongebaande paadjes en die dan ook nog eens flink bergop gingen... Knap lastig, maar mooi !

Tot ik dus die wandelaar uit Mechelen ontmoette, en aan de klap raakte... dan was het om zeep. Och, een heel eind verder kwam ik weer op een grotere baan en zag ik waar ik was... Ik stapte dan maar gewoon naar huis (nog zo'n 2.5 km ver... en vooral bergop). Het is gek, waarom heb je steeds het gevoel dat bergop veel steiler is dan bergaf... Ook als je in de andere richting stapt. Zot.

Ik heb in totaal 7.678 meter gestapt... Dat is zowat een verdubbeling van de vorige afstanden, al deed ik in de laatste toch al 4.5 km... maar ik was bekaf...
Mijn tempo lag heel wat lager dan in het begin...
en toen ik aan mijn deur kwam en plots stilstond om mijn huissleutel uit te halen, dan had ik de indruk dat ik niet echt vast meer op de been was... Van daar: wankeltocht

djudedju

Maar we gaan vooruit !
(En dat nadat Bart en ik gisteren een halve dag gewerkt hebben aan de vijver. Er was een lek, op een plaats waar we het maar na een tijd vonden...  Een vijver dichten is niet zo simpel, maar het ziet er naar uit dat het nu in orde is ! Dank zij Bart. Ik heb gisteren heel veel op Koen gedacht, dat zou zijn werk geweest zijn mocht hij nog leven...)

Er zijn al grote gaten gevallen in het weefsel van mijn leven !

djudedju

'k planten eki patatten...

Ik kan het niet laten, op mijn bijna dagelijkse wandeltochtje kijk ik niet allen naar de grond onder mijn voeten, maar ook om me heen...
Ik geniet van de wondermooie landschappen van onze mooie Vlaamse ardennen... en zo zie ik, willens nillens ook de vele velden...
Maïs, aardappelen, graan, boontjes gras...

En ik lijd aan de ziekte van oude mensen...
Ik vergelijk met de tijd van toen.

Wat me het eerst opviel, waren de mooie velden met aardappels ! Mooi, want ze staan in bloei, en als je niet te dichtbij gaat kijken, dan doen ze me denken aan hele velden met witte geraniums (pelargonium voor de kenners)... Als ik terugdenk aan toen, dan was de boer niet gelukkig als zijn patatten bloemen gaven...  De reden was dat die bloemen dan zaadbolletjes vormden, en de vorming daarvan zou krachten uit de plant trekken, en resulteren in minder patatten... Patatten die toen niet gesproeid werden, en in de oogstmaand vanzelf dood lagen op het veld: tijd om te oogsten. Niet met van die grote machines, nee, met een klein ding, getrokken door het paard, die de patatten "boven" zwierde. Voor het rapen ervan, waren wij de machines. Op ons knieën met de metalen of wissen patattenmande meetrekkend, aardappels rapend ...


Het graan werd ook niet bespoten zoals nu... Het mocht groeien naar eigen godsvrucht en vermogen, en er was toen nog stro met hopen, want de groei werd niet belemmerd, en het graan stond veelal meer dan "twee -kontjes- hoog" zoals het liedje zegt... Maar het kon ook anders, in een heel droge zomer (hadden we toen ook !) zagen we graan die maar twintig centimeter hoog was, en maar weinig graan bevatte...

Van pikdorsers was er toen wel al "sprake", maar bij ons zag je die nog niet. Het graan werd gepikt, met de hand of met een klein machine. We liepen er achter, namen een armvol graanstengels, en bonden met een handvol van die stengels het graan in schoven, die dan "gestuikt" werden om te drogen in de wind.

Later kwamen we die schoven van het veld halen, op de kar, door het paard getrokken. Om te dorsen kwam er toen al wel een dorsmachine op het hof. Een vervaarlijk ding met aandrijfriemen. Het graan ging in grote zakken, die toen "te lijve" langs de ladder op de zolder gedragen werden, en daar werden uitgegoten om nog verder te drogen. Soms moest men dat regelmatig keren, omdat het graan niet droog genoeg was en zou kunnen verhitten...

Waar ik woonde zagen we geen velden met boontjes of andere groenten, wellicht was de grond er te zwaar. De polderklei was niet altijd een voordeel ! Ik herinner me nog de voederbieten. Dat waren bieten die diep in de grond groeiden. We moesten die met de hand uit die klei trekken. Je kon daar soms aan trekken en sleuren dat heel je lijf pijn deed. Nadien werd het groen afgestekt met de spade en werden de bieten naar het hof gevoerd waar ze min of meer vorstvrij bewaard werden. Dat was ook zo met de aardappelen, die werden in een bunkerachtige kelder gestockeerd.

Wellicht iedere boer kweekte een paar varkens (meestal voor eigen gebruik - de rest van het nest werd als biggen verkocht aan de mensen die thuis een verken opkweekten, ook voor eigen gebruik). In de tijd dat het warm genoeg was, liepen die varkens in het veld. Zodra de zomer ten einde neigde, stak men de varkens binnen in een meestal duister hok, waar ze goed gevoederd werden, om te slachten...

Allemaal dingen die je nu niet meer ziet... Soms omdat het niet meer mag, soms omdat de teelt zo veranderd is.

Was het vroeger beter ?
Dat hangt af van waar je naar kijkt... Toen bloeiden er nog papavers en korenbloemen in het koren, en vlogen er leeuweriken hoog in 't geluchte te zingen dat het "klabetterde"... Maar er was meer kans op een tegenslaande oogst dan nu, nu met al die sproeistoffen en selectieve soorten...

Als ik, voor mij zelf, naar het verleden kijk, dan heb ik de overtuiging dat het toen allemaal meer op mensenmaat ging... Trager, natuurlijker, kleinere velden, grachten tussen de velden, tronken die ze nu moeten beschermen of ze zijn allemaal weg, vogels, kevers, sprinkhanen en krekels... En toch... Toch heb je soms de indruk dat er nu wat winst voor de natuur is, in vergelijking met toen... Vossen waren uitgeroeid, en voor het verdelgen van bepaalde dieren kreeg je een premie... (Nu een boete)

Kortom, het heeft allemaal iets...
En wellicht zal de jongen van nu binnen 50 jaar ook met weemoed terugdenken op zijn jeugd.
Maar toch...
Toch ben ik ervan overtuigd dat we voor een deel dingen terug moeten ! Denk bv aan het grondwater. Zouden de vele grachten, beekjes en greppels niet beter geweest zijn om het regenwater te doen insijpelen?
Ik denk het...
En wie weet, wie weet komt men ooit tot een systeem die goed is voor mens en dier...
Want het leven, alle leven, is kostbaar !

Zwaar !

Ik wandel nu haast iedere dag iets meer dan 4 km... Aan een goede stapsnelheid.
Maar ik deed dit op - voor onze regio - haast vlakke baan. (Als je er met een gewone fiets moet op rijden, dan weet je meteen wat "vals plat" wil zeggen)...
Maar vandaag besloot ik me eens aan het zwaardere werk te wagen. Ik stapte langs het verlengde van de Jagerij, stak de Hauwaert over, en de Noenendal in... Daar zit je haast meteen in het heuvelwerk (de Triatlon van Vlaanderen passeert daar ook !). In het begin serieus bergaf, wat lastig is in de rug en de benen, maar eens je beneden bent, moet je natuurlijk weer naar boven hé... En dat is daar op plaatsen behoorlijk steil !

Ik heb wat last van ouderdomsasthma, en dus heb ik niet meer zoveel adem... Het was puffen en blazen. Maar ik deed het ! Het is (gelukkig) niet overal zo steil, maar het is bergop tot boven de Varent... (Ik dacht aan mijn ma, we hebben daar nog staan kijken naar de Ronde van Vlaanderen, en zagen er Merckx van de fiets stappen... En ons moeder riep naar Poulidor "Allez Poupou !" en hij keek om en knikte verrast...)

Aan de brouwerij Roman op het zebrapad de Hauwaert over, en zo langs de Hoek en de Keirestraat tot thuis...

Iets meer dan 3.7 km "gewandeld"...

... en nat van het zweet...

't doet allemaal zeer. Maar buiten mijn rug is het al weer aan het wegtrekken. Die rug is nu eenmaal mijn zwak punt hé. Maar ik vind het fantastisch dat ik dat weer kan !

Toen ik "ziek" werd, kon ik geen 10 stappen meer zetten... En dan moest ik stoppen van de pijn. Ik heb perioden gekend waar het iets beter was, en dan weer slecht. Ik heb zelfs een tijd met een elektrische rolwagen gereden. Dankzij dokter Crombez van de pijnkliniek in UZ Gent, ben ik stelselmatig terug beter geworden. Niet alleen door de goede pijnstillers, maar vooral door het feit dat hij mij dwong om terug te bewegen. "t Geeft niet wat, 't geeft niet hoe, doe wat je kan en doe het iedere dag !"

Ik turn nog steeds iedere morgen na het ontwaken. Soms valt er eens een oefening weg omdat het niet meer gaat,(ooit door een peesontsteking)  soms doe ik er andere oefeningen bij omdat ik voel dat ik daar moeite heb. Zo heb ik onlangs vastgesteld dat ik moeite had met bewegingen achter mijn rug, dus oefen ik daarop. En een paar weken terug stelde ik vast dat mijn macht - wellicht mede door dat ik een jaar bijna niets anders deed dan naar de kliniek gaan) helemaal verdwenen was. Ik ben terug gaan "pompen"... De eerste keer met heel veel inspanning en pijn 1 keer... Nu doe ik het dagelijks vijf keer, en nu al weer haast zonder pijn.

Ik turn zo iedere morgen ongeveer 20 minuten. En ik kan het iedereen aanraden, echt ! Doen ! Je beseft pas dan wat je allemaal kwijt raakt, hoe je vastroest, met de tijd.

Nu doe ik dus al weer wandelingen.
Niet meer de tochten van 50 en meer kilometer, niet meer met een zware rugzak om, maar ik kom van een periode waar ik haast niets meer kon, en ik heb nu - op mijn leeftijd - het gevoel dat ik weer beter wordt !

Als ik thuis kom vertel ik dan mijn ervaring aan Anny, kijkend naar haar foto, naar de urne... Zonder woorden. Je kunt niet geloven hoe blij ik ben dat er hier nu een kattebeest in huis rond loopt !

djudedju

alleen is het stil hé... En zeggen dat we vroeger soms in een hele voormiddag geen 10 woorden babbelden... Toch is het nu héél anders, anders stil

tot de volgende ?

Mirakels hebben een vervaldatum

Meer dan 30 jaar geleden was ik slank, lenig en liep (joggen) zo'n 60 km per week. Ik voelde me goed.

Zo'n 10 jaar vroeger was ik dik, kort van adem.

Zo erg dat het nodig was er iets aan te doen. Drastisch minder eten, haast geen suikers meer en als ik wat alcohol nutte, een droge sherry of een glaasje witte wijn... Het hielp, maar het bleek al heel vlug dat het niet blijvend was. De enige manier om die slanke lijn te houden was ... joggen, veel joggen. Dat was niet erg, ik voelde me er goed bij, en het klopt dat lopen verslavend is. Runners high is geen fabeltje.

Ik deed nu en dan mee aan zo'n massa-loop: de 20 km van Brussel, de 20 km van Mons... en nog wat leuke joggings in Zottegem, Estinnes au Val... en nog veel andere. Heerlijk. Anny deed een wandeling en ik liep. Nu en dan een grote tocht. Ik jogde wandelingen van 50 km...

En toen...
Plots...
Ik had een week eerder nog een halve marathon mee-gejogd...
Op een morgen kon ik niet meer opstaan. Ik kon niet meer uit mijn bed.
Op mijn kont de trap af.
En met heel veel moeite en verschrikkelijk veel pijn raakte ik 10 meter ver.

Na vele dokters, specialisten en klinieken (ook Universitaire) was het verdict overal: "Je moet er mee leren leven. Er is niets aan te doen! En, vergeet het nooit, meneer, laat het NOOIT, ik herhaal Nooit opereren... (Er heeft ook nooit een van die dokters gesproken van een operatie, ze waren het allemaal  eens dat er niets aan te doen was...)

Drie keer in de week een inspuiting en "heelder" dozen pillen tegen de pijn later, kon ik weer wel wat stappen, was de pijn net dragelijk, als ik heel braaf was. Ik kreeg een rolwagen, droeg een korset... en de pijn bleef, net verdraaglijk, als ik...

Toen kreeg ik maagzweren met hopen. Dat komt van die pijnstillers, en men vertelde me dat zelfs inspuitingen, zelfs zalfjes tegen de pijn, allemaal slecht waren voor de maag...

Ik trok, op advies van goedwillende mensen, naar de pijnkliniek. Ik heb daar wel 30 soorten medicatie gekregen, na drie weken "Gaat het beter?" " Nee, niet echt.." Andere medicamenten... Tot zelfs morfine (Die hielpen wel, maar waar de meeste mensen daarvan slapen, kon ik niet meer slapen, was op van de zenuwen...Ho 8 Stoppen die dingen !" Andere pillen... Andere combinaties van pillen...

Uiteindelijk kreeg ik pillen die de pijn weer draaglijk maakten, maar veel belangrijker was dat de dokter me zegde dat ik iedere dag moest beginnen met turnen, bewegen... "Ik heb rugschool geprobeerd, maar dat lukte niet !" "Dan doe je maar wat wel lukt. Gewoon alles wat wel lukt, maar beweeg."

Ik vang nog steeds iedere dag aan met turnoefeningen, en nu nog breid ik deze soms uit, moet soms stoppen met andere oefeningen... Door een peesontsteking aan de schouder moest ik iets laten, maar toen ik vaststelde dat ik (na het kijken naar "De Buurtpolitie") mijn handen op de rug niet meer tegen elkaar kreeg zonder pijn, oefende ik daar op, en onlangs stelde ik vast dat ik mijn macht verloor. Ik probeerde eens te "pompen", en dat lukte niet meer. Nu doe ik het alweer 5 keer naeen...

Pijn ? Heb ik nog, maar veel minder. (En je leert er ook mee leven!)
En die 10 meter stappen? Wie mijn Facebook leest weet dat ik haast dagelijks meer dan 3 km stap.
Niet vlug, maar ik stap. Pijn ? Jawel, maar dat gaat ook beter bij oefening. De ene dag is beter dan de andere, maar het loont de moeite te vechten...

Dit is dus geen mirakel.
Toen Anny, tegen de verwachting in, zelfs van dokter en specialisten, genas van de acute leukemie, toen sprak iedereen (ik ook) van een mirakel.
Maar kwam de leukemie terug. Onverbiddelijk, en alle middelen waren al uitgeput...
Sindsdien weet ik het: mirakels hebben een vervaldatum...
Jammer... Je was een bijkomende reden om te vechten voor een leefbaar leven, verdraagbare pijn, nog iets kunnen doen in en rond het huis...
Nu moet ik redenen zoeken, maken...
Want het niet doen is niet alleen neerzitten in de plas verdriet, maar dan ook nog met meer pijn..

djudedju
Vervaldata...pfffffff

Verontschuldigingen ????

Onze koning Flupke de Eerste zou verontschuldigingen moeten aanbieden aan "de" Kongo, omwille van de daden van Leopold II...

Ik vind dit stom.
Ik kan verontschuldigingen aanbieden voor de daden van Djenghis Khan ( 't Schijnt dat we haast allemaal verwant zijn met die veroveraar), maar wat voor zin heeft dat ?
De enige die zich kan verontschuldigen is de dader.
Niemand anders.

Ik kan me verschrikkelijk geambeteerd voelen om wat Djenghis Khan allemaal heeft uitgespookt, maar ik heb er op geen enkele manier schuld aan, dus kan ik me ook niet verontschuldigen.

Net zo min kan Flupke de Eerste zich verontschuldigen voor de daden van zijn betovergrootnonkel...

Ik vind het evenzeer stom dat de Duitse regering zich nu verontschuldigt voor de daden van het Nazisme. Als mijn vader of grootvader iets verkeerds deden, dan kan er geen mens dat aan mij verwijten, dus kan ik me ook niet verontschuldigen voor hun daden.

Het kan me spijten dat dergelijke dingen gebeurd zijn, maar er treft me geen schuld.

Ik vind het ook een beetje goedkoop.
Ik heb wel geen schuld, maar het staat goed op mijn CV dat ik me distantieer van de fouten van het verleden...
Het verleden waarmee ik geen uitstaans heb. ???  Te gek toch ?

Ik vermoed dat heel veel van onze medeburgers wel ergens in zijn voorouders een of andere sloeber, bandiet, uitbuiter of wat dan ook heeft zitten. En dan ?

Prins Laurent zegt eigenlijk ook nog iets wat zin heeft... Koning Leopold II is nooit in Kongo geweest.
Hij heeft misschien nooit expliciet bevel gegeven om op die manier geld te verdienen op kap van de Kongolezen. Misschien heeft hij het pas vernomen toen het al lang bezig was. Weinig waarschijnlijk, maar het kan...

De Aboriginals in Australië werden pas erkend als volwaardige burgers in 1966, en pas sinds 1976 mogen ze grond kopen...

Dat is véél dichterbij in jaren, maar wie na die jaren geboren is, kun je echt niet verwijten dat het ooit zo was!  Die generatie kan zich dan ook niet verontschuldigen voor wat toen gebeurde.

Bovendien is er nog een reukje aan die manier van redeneren... De geschiedenis is steeds het relaas gedicteerd door de overwinnaar. Als ik verwees naar nazi-Duitsland, dan moet je echt eens de moeite doen om te kijken hoe de houding was van de rest van de Wereld ten opzichte van de Joden voor het Nazisme ! In bijna gans de toenmalige wereld werden de Joden misprezen en in veel gevallen vervolgd. Heel de geschiedenis door. Allemaal te danken aan het feit dat in het Evangelie de werkelijkheid een ietsje veranderd werd om de Romeinen niet voor het hoofd te stoten. Het is immers geschiedkundig gezien onmogelijk dat de Joden Christus gegeseld en gekruisigd hebben. De enige die dergelijke straffen kon uitspreken en uitvoeren, waren de bazen, de bezetters, dus de Romeinen...

Ach...

Het mensDOM...

Ben jij racist ?
Ik doe mijn best om het niet te zijn, maar de eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik het kind ban van mijn opvoeding, opvoeding in een maatschappij die een heleboel mensen niet volwaardig, niet gelijkwaardig achtte.
We konden op de Wereldtentoonstelling in Brussel in 1958, gaan kijken naar de zwartjes in een nagebootst Afrikaans dorp. Die mensen moeten in hun stamkledij verschrikkelijk koud hebben gehad in ons klimaat... Geen wonder dat ze na enkele dagen "Salut et merçi" zegden, en we nog alleen konden staren naar wat beelden in wat hutten...

Laat ik de vraag eens anders stellen, over een ander, maar eigenlijk gelijk onderwerp... Ben jij homo-hater ?  Ik heb indertijd gewerkt in Beernem, in wat we toen gemeenzaam "Het zothuis" noemden, een instelling om geesteszieken op te vangen en (soms) te genezen... Ik heb daar mensen verpleegd die daar zaten, enkel en alleen omdat ze homo waren.

Nee, ik ben geen homohater... Maar heel mijn opvoeding, heel mijn bestaan is opgebouwd uit elementen waarin de maatschappij wel zo was.
En ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat ik heel gewoon, neutraal sta tegenover deze problematiek. Ik keur het niet langer af, ik beschouw het niet meer als een afwijking, maar toch blijf ik vaststellen dat ik er naar kijk, iets wat ik niet of veel minder of anders doe bij hetero's. 
Mijn houding tegenover anders-gekleurde evenmensen, tegenover homo's is geen automatisme, het is een bewust, een rationeel gelijkstellen.
Maar dat alleen is eigenlijk al zeggen dat het geen neutrale houding is.

Zelfs toen ik die homo's moest "verplegen", voelde ik voor hen geen misprijzen, veeleer een soort medelijden, omdat ik toen eigenlijk al vond dat ze daar niet thuishoorden in die instelling, ook al vond ik toen nog niet dat wat ze deden thuishoorde in mijn wereldje.

Het heeft dus eigenlijk altijd al een ietwat dubbele bodem gehad.
Geen haat, geen misprijzen, geen gevoel van meerderwaardigheid, maar toch ook niet zomaar "gewoon" als al de rest.

Mijn houding is dus nog steeds niet gewoon, het is rationeel aanvaarden, geen automatisme.

En zolang het geen automatisme is, is het eigenlijk niet zoals het zou moeten zijn.
Het "evenwicht" is er niet.
... toch niet zonder er bij na te denken.

Misschien is het deze complexe houding die er sommigen toe noopt om verontschuldigingen voor een ver verleden te geven ???

't Is af !

Mijn haar bedoel ik.
't Was hoog tijd, ik had voor het eerst een heel pak mooie krullen in mijn haar. De kapster wist niet wat ze zag. Het is ook een beetje gek, die krullen zijn pas zichtbaar als ik echt lang haar heb.
Enfin, wat er nu nog staat krult gelijk een pak nagels.

Je haar wordt nu geknipt met een gezichtsmasker op. Voor bepaalde stukken doet de kapster dan even het elastiekje van achter je ene oor, en verzoekt om het masker zolang even vast te houden, zodat het voor je mond en neus blijft... Gek.

Ik snap het uiteraard wel, maar het ziet er gek uit.

Het bijknippen van mijn baard ging uiteraard ook voor het grootste gedeelte met het masker aan, maar voor de snor ...  Ze twijfelde even of het wel kon... Maar dan toch maar, rap, rap...

Ik zie er nu weer proper en netjes uit.

"Hoeveel kilo zou er nu af zijn? " grapte ik. Ze schatte dat het wellicht meer dan 100 gram zou zijn. Haar is licht. Het zal dus weinig invloed hebben op de naald van mijn weegschaal. Nu ja, ik ben al heel wat kilo's kwijt... dat beetje komt er niet op aan.

Ik ben even voor het portret van Anny gaan staan... en dacht bij mezelf, tegen haar, "'t Is properder zo hé"... Ook al speelt de radio, ook al spraken wij niet zo veel tegen elkaar, dat kleine beetje vulde de hele wereld. Ik mis die stem, die aanwezigheid. Ik betrap er mezelf op dat ik soms kijk naar de plaats waar ze meestal zat, dat ik een beweging maak om iets te zeggen...
Ik hoor van lotgenoten dat zij dat ook hebben, en sommigen praten zelfs luidop, om zo de stilte te breken, stilte, ondanks radio of TV...

Gemis is een bizar ding.
Het is het voelen van wat er eigenlijk niet meer is.
Het is het gat opvullen nadat het meer dan 52 jaar een deel van, ja, van jezelf was.
Het is een tastbaar gevoel.

Het is anders dan een gedachte, een gedachte is ijl, ontastbaar. Verdriet niet.

Toch zeg ik je dat het gaat. En ik lieg niet, het gaat al een stuk beter dan de eerste dagen. Je leert het verdriet een plaats geven. Een hoekje, en het liefst zelfs achter een kast of een deur, al lukt dat niet altijd, soms blijft het in het zicht van je gevoel.

Ik begin eindelijk ook weer wat te doen, weer wat te kruiswoordraadselen, sudoku en dergelijke dingen, ik begin weer te droedelen en mandala's te schetsen uit de vrije hand.
Ik weet wel het lijkt niets, maar het is een bewijs dat er tijd vrij komt in mijn hersenen.

Dat is goed.
Ik moet weer leren leven, op die nieuwe, andere manier...
Het zal wel lukken, ik voel het het.

Tot de volgende ?

Centrale verwarming in de regen...

"Jan, mijn chauffage "hoest" en hij rookt !" ... op het zelfde ogenblik vatte ik wat ik zonet vertelde, en ik grinnikte: "Dat hoesten zal van 't roken komen, zeker ?"  Jan lachte ook, en ik kreeg een hele snelle afspraak om eens te komen zien en het in orde te brengen.

En gisteren was het zover... Al vroeg in de morgen waren daar twee werkmannen om eens te kijken wat er loos was, en het te herstellen. Het bleek dat de mazoutpomp er niet voldoende in slaagde om de mazout op te trekken uit de put. Daar hadden ze vorig jaar al van gesproken, en geopperd dat het hopelijk niet nodig zou zijn om een hele nieuwe leiding onder de oprit te plaatsen...

Ze probeerden nu eens dit, dan weer dat, maar alles bleef zoals het was... Uiteindelijk kwamen ze op het idee om de leiding eens uit te blazen. Compressor er bij, en de leiding in de put los gekoppeld. Men blies die darm uit van aan de brander tot in de put van de ketel... Er kwam heel veel vuil uit. 

Na nog wat verder reinigen en controleren werd alles weer aangesloten en uitgetest... De pomp om de mazout op te halen bleek het lastig te hebben. Daarom werkte men even met een vacuümpomp, en daarna was alles OK. Chauffage weer in orde. Best dat dit nu kon, en we niet moesten wachten tot in de winter in de kou... en toch...

Na de lange periode van droogte, kregen we gisteren eindelijk wat regen... En net toen de arbeider daar ergens in de put moest werken, begon er een heerlijke malse regen te vallen... Voor de betrokken arbeider was die regen niet zo aangenaam als voor alle planten in de tuin. (Er gaan nu al planten kapot, ook al blijkt dat die er na de droogte wel weer door komen...)

De droogte is erg.
Vorig jaar kregen we een heel lange heel warme en heel droge zomer... In de winter werd het grondwater wel weer zowat normaal, maar al heel vroeg zaten we dit jaar al weer met een droogteperiode, zo erg dat er in sommige natuurgebieden van brandgevaar sprake is, en dat men spreekt van sparen van het drinkwater...

Het was ook al heel vroeg heel warm, zodat we niet alleen een tekort aan regen hadden, maar ook te maken hebben met sterke uitdroging van de bodem. Zo mindert het water dubbel rap.

Al heel vlug zie je dat boeren zich genoodzaakt zien om water te sproeien. Soms doen ze dit uit eigen watervoorraad (regen-opvangbakken, regenputten) soms uit pompputten waar ze eigenlijk rechtstreeks putten uit de grondwatervoorraad, en soms gaan ze water pompen uit de rivieren (Wat ook behoort tot de watervoorraad)... Heel rap kwamen er al maatregelen om "misbruik" te verbieden.

Maar wat is misbruik ?

Ik kijk gewoon eens naar mezelf... Ik zie in die warme dagen het waterniveau van mijn "goudvissenvijvertje" zo zakken... Ik moet dit water nu en dan aanvullen om niet te bekomen dat de vissen sterven (niet onmiddellijk door tekort aan water, maar vooral doordat nitriet en nitraat niet verdampt, en dus door de uitdroging een dodelijk hoog gehalte krijgt...

Ik spreek zelfs niet van de bloemen en ander planten in de tuin, waarvan de ene ook al vlugger dan de andere nood heeft aan water...

Moet ik de vissen laten doodgaan ?
Moet ik die bloemen laten afsterven?

Er is nu wellicht nog niemand die er over denkt dit te laten gebeuren... Maar de boer die niet meer mag putten uit de rivier kan wel voor die keuze staan ! En laat ons eerlijk zijn... Als het er op aan zou komen, dan gaan ook wij onze pelargonium moeten laten sterven in de pot, en gaan we wellicht ook de goudvis moeten laten sterven in het vijvertje...  Wanneer ? Zodra de keuze echt gaat over water voor onszelf of geen water meer.

Stel dat je in een gemeente woont waar je per dag nog 10 liter drinkwater per persoon per dag krijgt... Dan is de keuze heel snel gemaakt !  Denk maar eens aan het WC, aan je zelf wassen, aan je handen wassen, tandenwassen... en je eten bereiden. Als je geen flessen drinken gaat kopen, dan is die 10 liter verschrikkelijk weinig, en kom je tot verschrikkelijke keuzes. Ik zou wat nu in de WC gaat wellicht nog kwijtraken door de pot te legen in de beerput, zonder gebruik te maken van de WC, maar op een appartement heb je die keuze niet... Moet je dan flessen water gaan kopen om in de WC te kieperen?

Ik denk dat we echt, nu al, heel wijs moeten zijn, en ons bewust zijn van iedere liter water die we verbruiken... Denk je eens een gewone dag in... Je staat 's morgens op, je gaat naar het WC, je wast je gezicht, tanden, handen.. Je gaat koffie zetten. 's middags om het eten te maken heb je ook al water nodig. Je drinkt soep, saus bij het eten, en je aardappels zijn gekookt (dit water is na afkoelen heel goed voor de kamerplanten)... 's namiddags een kop koffie.. Naar het WC... 's Avonds weer eten met iets te drinken. Je moet voldoende water binnen krijgen om je gezondheid in stand te kunnen houden...  Zie je de liters passeren???

Er zijn een eeuw of wat geleden vele duizenden doden gevallen omdat er te weinig onbesmet (proper) drinkwater was. Soms hele straten in de steden stierven uit.

Water is echt belangrijk.

We kunnen echt niet zonder, en we zijn momenteel niet in staat om de natuurlijke watervoorraad te vergroten. Dat kan wel, maar niet van vandaag op morgen en niet zonder dat daar een kostenplaatje bij komt kijken. (Bijvoorbeeld ontzilting van het zeewater).

We moeten echt zuinig zijn.
We hebben geen andere keuze.
Nee, je moet nog de goudvissen niet laten doodgaan, maar je moet bij iedere liter die je gebruikt bewust zijn van de noodzaak... of het niet gebruiken...
Heb jij al een spaarknop op je WC ? Op je douche een spaarkop ?
Dat is wellicht beterkoop dan de grote dorst.

Laat het maar goed regenen !

                                                                         

Leopold twie...

Al een tijdje wordt er nu regelmatig actie gevoerd om de vele standbeelden van Koning Leopold twee te verwijderen...
De reden ?
De man was alleen-bezitter van gans Kongo, en wilde dat zo snel mogelijk laten "renderen". Om de zwarte medemensen te dwingen het opgelegde werk te doen, voerde hij een ware terreur. Wie niet vlug genoeg werkte werd een of de twee handen afgehakt, en in veel gevallen werden ze gewoon ter dood gebracht als voorbeeld voor de anderen...

Dat klinkt niet alleen verschrikkelijk wreed, het is gewoon wreed, en onze koning van toentertijd staat dan ook te pronk in de top tien van de wreedste heersers ooit.

Zo een man verdient inderdaad zeker geen standbeeld.

... en toch ...

We zien heel veel standbeelden van mensen die dat eigenlijk helemaal niet verdienden (Afgezien van de vraag wat je moet doen om een standbeeld te krijgen...).

Jacob van Artevelde: Het is een bekend feit dat de man moorden pleegde...

Godfried van Bouillon: de wreedheid van de kruisvaarders was en is verschrikkelijk. Al moet men uiteindelijk in de eerste plaats de toenmalige paus veroordelen, die heel die oorlog ontketende om vooral politieke redenen en om de dreigende scheuring(en) in de kerk af te wentelen door de aandacht te leggen op de verovering van het Heilig Land...

Breydel en De Coninck: Men is er steeds zekerder van dat Breydel niet eens heeft bestaan ... Hoort dus eigenlijk eerder thuis bij de beelden van Jommeke en Nero en Suske en Wiske...

Lieven Bauwens: Gewoon een industrieel spion die een weefgetouw wist te stelen in Engeland. Bovendien wilde hij het hier alleen laten werken als hij mensen ter beschikking kreeg uit de strafinstellingen... Ook al iemand die we niet echt kunnen hoogachten...

Ach, en zo kunnen we wellicht het rijtje nog veel langer maken ( Is er niet ergens een standbeeld van Jan de Lichte ?)...

Ik wil maar zeggen, ik denk dat je alles, dus ook standbeelden, met een hele greep zout moet nemen. Het zijn soms veel meer gedenkenissen over een verleden tijd, en veelal uit de echte context van de geschiedenis gerukt en geromantiseerd.  Jan de Lichte was een beurzensnijder en bendeleider, maar men dichtte hem (véél later) ook een imago toe van verzetsman.

Voor mij zijn Alexander de Grote, Julius Caesar, Napoleon en andere wereldveroveraars gewoon smerige bezetters van andere landen. Maar ze wonnen, en de winnaar heeft altijd gelijk. (Niet moeilijk alleen zijn versie van de feiten mag vermeld worden !)

Ook nu nog is dit zo.
Het is nog niet zo lang dat men de bombardementen van steden in Duitsland mag vermelden in het rijtje van de oorlogsmisdaden. Voorheen was dit een van de manieren om "den Duits" te dwingen op te geven, door hem in het hart te raken.

Wie praat nog over de concentratiekampen opgericht door de Engelsen in de strijd tegen de Boeren. Daar sloot men de vrouwen en kinderen in op, om zo de boeren te dwingen de oorlog op te geven.
( Churchill vocht daar ook !)...

Eigenlijk moet men stellen dat geschiedenis niet bestaat... Er bestaan alleen versies van het gebeurde, versies die gedicteerd worden door de overwinnaar, en die (soms) wat aanpassingen krijgen na een lange, lange tijd en een verschuiving van de invloed op het wereldgebeuren.

Je zou eens de moeite moeten nemen om de evolutie vast te stellen van de gevoelens over de Joden, van voor de oorlog (ook in de landen die niet tot de As behoorden), tijdens de oorlog en na de oorlog en dan de evolutie verder volgen tot heden...  Ik heb het hier niet over de feiten, er zijn pakken bewijzen over het gebeurde, maar ik heb het over de gevoelens t.o.v. die feiten en t.o.v. het Joodse volk...

Denk dan maar nog eens terug op de standbeelden... Standbeelden die veelal gezet werden in tijden waarin de "helden" geromantiseerd werden, en waar geschiedenis niet echt belangrijk was... 
en...
Gaan we nu gaan beeldenstormen ?

                                               of laten we die dingen staan als een bewijs hoe men vroeger dacht over de dingen???

Ik maak er me echt niet druk om. Of dat standbeeld er nu staat of niet, ik kan hem bekijken als het beeld van een massamoordenaar... of bekijken als een signaal uit het verleden, als een blijk van hoe we toen de dingen zagen (of opgedrongen kregen)...

Van mij mag het blijven, maar misschien kunne ze er wat uitleg bij zetten ????

What do you want to do ?

New mail

pakjes, pakjes, pakjes...

Ik heb nu zowat alle documenten die nodig zijn om de rekeningen te laten deblokkeren na het overlijden van mama... Wel moet ik ook nog de handtekeningen van de kinderen hebben, maar dat heb ik ondertussen al afgesproken... En dinsdag gaan we samen naar de post, om te vermijden dat we twee keer moeten gaan...

Maar gisteren zat ik al een hele tijd in de post om alles te regelen, en daar dit nogal wat tijd in beslag neemt, zag ik ondertussen het komen en gaan aan de andere loketten... (Ik zat ook nog in een andere bank, maar gelukkig kon ik het meeste via internet oplossen.)

Je kunt niet geloven hoeveel tientallen pakjes daar gepasseerd zijn ! Sommige mensen komen met vier, vijf pakjes in eens, en de meeste zijn dan pakjes die teruggestuurd worden naar de webwinkels. Vooral Zalando zie je daar voorbij komen !

Nu en dan, heel sporadisch, zie je ook eens een brief of brieven die daar afgegeven of ontvangen worden. Uiteraard gaan de brieven meestal gewoon in de bus, en praten we hier over aangetekende of verzekerde zendingen. Logisch dus dat dat er niet zo heel veel zijn... Maar pakjes ??? Niet te doen ! Ik had er geen idee van dat die webwinkels al zo florissant werken, en nog veel minder dat er zoveel terugzendingen gebeuren... Merendeels is dat dan volledig op kosten van de webwinkel !

Ik koop slechts héél sporadisch iets bij zo'n webwinkel, en dan alleen omdat ik het hier in de streek anders niet vind. En terugsturen heb ik nog nooit gedaan... Ik wist ook niet dat dit terugsturen zo eenvoudig gemaakt was... Meestal is het gewoon afgeven. Nu ja... afgeven... Er staat aan het loket zo'n soortement draaiende kast, waar je in een opening je pakketje(s) steekt, en dan draait aan de kast, waar de loketbediende dan de pakjes uit haalt... Veilig voor alles...

Momenteel kan ik zelfs niets kopen in de webwinkels, want mijn rekeningen zijn nog steeds geblokkeerd, ook al lijkt het dat ik binnenkort weer de rekeningen zal kunnen gebruiken... Nu moet ik voor betalingen naar de bank...  Maar het gaat verder !

Gisteren toen ik naar de garage ging om mijn zomerbanden te laten steken, moest ik me eerst ontsmetten, en toen ik nadien mijn wagen terugkreeg, kreeg ik een ontsmette rekening, en een volledig ontsmette auto, met een schriftelijke uitleg wat er allemaal ontsmet was... Niet te doen. Corona heeft veel meer veranderd dan waar we op denken!

Toen ik wegreed, dacht ik er op dat ik in de nabije winkel naar het scheen, nog novene-kaarsen kon krijgen (Ik zet steeds een brandende kaars bij de urne van Anny)... Ik vlug daar naartoe. En ja hoor, na een van de winkelbedienden aangesproken te hebben, vond ik die novenekaarsen... Ik een voorraadje in de (ontsmette !) kar gelegd, en naar de kassa. Wat aanschuiven in de rijen die eindeloos lang lijken als er vijf mensen voor je staan met die 1.5 meter tussenruimte... Toen ik de rekening kreeg, wou ik betalen met baar geld (ik heb alleen geblokkeerde kaarten door het overlijden van Anny !)... Grote paniek aan de kassa... Ik moest betalen met de kaart. "Ik kan niet betalen met de kaart omdat men de rekeningen blokkeert bij het overlijden van een echtgeno(o)t(e)..." "Mijnheer, wij hebben zelfs geen cent meer in kassa..." Een overste er bij gehaald... "kun je passen, meneer?" "Hoeveel is het precies?" Ik kon passen.
Maar dat was nog niet echt de oplossing, want die brave mensen konden dit geld niet verwerken en zelfs niet in de kassa stoppen...  Een brave winkelbediende heeft dan mijn geld in zijn portemonnee gestopt, en met zijn kaart mijn rekening betaald... Gekke wereld waarin we leven !

Eigenlijk kunnen ze wettelijk dit betaalmiddel niet weigeren. Ik zou het niet op de spits gedreven hebben, zo belangrijk is het immers niet, maar wettelijk is baar geld een wettelijk betaalmiddel, en kan men dit dus niet weigeren.

Ik heb echter de sterke indruk dat we binnenkort het baar geld zullen zien verdwijnen. Alles zal met de kaart of met de rekening moeten.... Ik vind dit niet goed ! Het betalen met de kaart is een vorm van virtueel betalen, en er is - hoe dan ook - een periode tussen het tijdstip dat jij betaalt met de kaart, en het tijdstip waarop de verkoper het geld op zijn rekening krijgt. Dit betekent dat er eigenlijk op dat moment méér geld in circulatie is, dan er eigenlijk is... Dit is dus een element die devaluerend werkt !

Maar heel het geld systeem is door en door rot ! Weet je dat van je spaargeld er maar 1 (één !) procent in de bak is ! Dus als één procent van de klanten één procent van hun geld op dezelfde dag afhalen, dan kan de bank dit niet meer dekken !!! Gezond is dit niet ! Dit was ook mede een van de redenen van de bankencrisis, en veel hebben ze niet geleerd ! (Niet moeilijk, ze kunnen rekenen op staatssteun... Lijkt goed, maar is het dat echt ? ? Nee!)

Ach... we leven bijna helemaal virtueel.

Men weet haast van minuut naar minuut waar jij nu bent, wat je koopt, wat je draagt van kledij, wat je eet en drinkt... djudedju

Nummer 176.251.735 wil je aub wat trager rijden, je rijdt momenteel veel te vlug in de bebouwde kom... Overdreven ? ?  Nu nog wel, maar op heel wat plaatsen staat nu al voldoende infrastructuur om dit meteen in te voeren !

djudedju

De corona op het werk zetten

Hoelang zitten we nu al in quarantaine  (al is de vorm er van al wat versoepeld) ?
Sinds 14 maart !
Ik ga dat niet rap vergeten omdat Anny gestorven is 20 minuten voor het ingaan van de lockdown.

Wat doet die lockdown met ons ? En vooral met de ouderen (waar ik bij hoor) ?

Ik durf er niet echt op antwoorden, omdat ik wellicht niet objectief ben. Bij mij is de opsluiting nog wat somberderderder ingekleurd dan bij de meesten, net door het overlijden van Anny, maar niettemin... We zitten bijna ganse dagen in eenzame opsluiting.

Gelukkig komt Veerle met het middageten, komt om de veertien dagen de poetsvrouw, en hebben de (allang volwassen) kleinkinderen de tuin onkruidvrij gemaakt.

Ook Bart komt wel eens langs om te werken aan een en ander (vooral aan de vijver).

Maar het merendeel is mijn tijd verdeeld tussen de computer, de TV en een boek.

Het is lastig.

Ik herinner me nog, toen met het overlijden van onze Koen, we ook een paar weken daar zaten te zitten, te treuren, weinig zeggen om elkaar te sparen, tot ik die reclame zag van de rommelmarkt in Deinze... Dat was onze allereerste rommelmarkt, en het was effectief een soort breken van de muur van verdriet die om ons heen zat.

Nu heb ik dat niet. Krijg ik niet eens de kans om die muur op die manier te doorbreken.

Ik weet het, ik ben niet alleen in dit geval. En ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die meer afzien daarvan dan ik. Ik ben van nature een optimist en een overlever. Ik kan me beter loswerken uit die omklemming dat veel anderen. Wellicht omdat ik een geest heb die zich niet vastpint op één item. Ik heb een zeer beweeglijke geest, ben heel vlug afgeleid, laat heel makkelijk mijn gedachten zwerven. Ik heb dat wellicht een stuk van nature, maar ik heb het ook mezelf aangeleerd toen ik zo vroeg thuis zat met chronische pijnen.

Ik heb ook geleerd dat wegdenken van de pijn op zich al een heel goede pijnstiller is. Blijven vastgepind zitten op die pijn, maakt dat de pijn het centrum van je zijn gaat beheersen, en dan doet het meer dan dubbel pijn.

Dus zal mijn quarantaine wellicht minder pijnlijk aanvoelen dan bij veel anderen. Omdat ik kan wegdenken.

Ik heb dat wellicht al altijd wat gehad... In de schooltijd schreef ik opstellen voor mijn plezier. Ik hou er van om te schrijven en vooral om te dwalen over een wit stuk papier, een blank blad dat jezelf kunt kleuren en vullen. Heerlijk. Ik schrijf nog steeds heel graag. En waar vele mensen de dingen moeten kunnen vertellen aan anderen om ze kwijt te raken, schrijf ik het van me af.

Misschien geloof je het niet, maar ik heb al sommige van deze stukjes, na het schrijven, gewoon weg gedaan. Zo maar. Soms omdat het te persoonlijk was, soms omdat de verwerking zo totaal was, dat ik het niet meer nodig had.

Ik wil maar zeggen, corona is wellicht voor ieder van ons een eigen corona, een eigen ervaren, een eigen invullen.

Het hardst voor mij persoonlijk, is dat ik zo moeilijk alleen buiten kan zijn. Waar ik daar binnen wel enigszins weg mee kan, kan ik dat buiten niet. Ik kan niet alleen gaan wandelen. Dat gaat me niet. Ik moet iemand bij me hebben. Niet om tegen te praten, gewoon om niet alleen te zijn. Gek (ik weet het!).

Ik denk dat de lockdown het ergst is voor kinderen. Het opgroeien heeft weinig van doen met de groei, maar wel met het groeien in de samenleving. Dit wordt ze nu ontzegd. We hebben al een hele tijd dat kinderen haast niet meer vrij mogen spelen en ravotten (Het Na-Dutroux-tijdperk), dat ze geen lawaai mogen maken (vonnissen over het lawaai tijdens de speeltijd van een nabije school), nu zijn ze ook nog eens effectief alleen gezet, de school is een hele tijd (en nog steeds voor velen) een virtueel gebeuren, zonder echte contacten...

Ik vraag me af wat voor gevolgen dit heeft en zal hebben op het opgroeiende kind...

Ergens is het niet meer het leven, maar het overleven geworden.

djudedju

propere tuin

Ik moet het eerlijk toegeven, mijn tuin was een wildernis geworden... Vorig jaar bijna gans het jaar op en neer naar de kliniek(en), naar Anny.
Veerle zorgde voor eten, deed de was en de plas, en ik moet bekennen dat ik zelf helemaal niet meer in staat ban om de tuin te onderhouden. (Chronische pijnpatiënt )... Zodus, was het hier stilaan een wildernis. Nu en dan trok Veerle wat onkruid, maar zij had ook haar eigen tuin en huis te onderhouden.

Maar nu is zowat ieder onkruidje weg !

Twee dagen lang hebben Kimberly en Gwendolyn vergezeld van hun respectievelijke vrienden, hier in de tuin gezeten. Hoogstens nu en dan kwam er eentje in het deurgat vragen om een of ander stuk gerei te krijgen, of om wat drinken... ( Water, meer heb ik niet in huis)...

Maar tegen 18 uur gisteren was het werk gedaan.

Er ligt alleen nog een hele hoop takken, die ik - nadat ze wat verdroogd zijn - door de hakselaar zal doen, en die mulch zal zijn voor in de propere tuin.

Jammer genoeg ligt Veerle nu ook in de kliniek. Wellicht een maagzweer of een appendix... Met de hoogdag wordt er alleen echt opgetreden bij hoge nood, en dus weten we nog niet wat het precies is. Ik gok op een maagzweer. (Of maagzweren... Ik heb dat ooit ook gehad, en heb dan maanden gesukkeld om de juiste medicatie te krijgen voor de pijn en die geen kwaad kon voor de maag...) Veerle is ook pijnpatiënt, maar erger ze heeft (na een opgelegde maagverkleining) ook suiker gekregen.

Nu ja, laat ons hopen dat ze de zaak in orde kunnen brengen zonder veel problemen en desnoods ook met andere medicatie...

Mama moest het meegemaakt hebben dat haar kleindochters zo behulpzaam zijn !
Ik heb gisteren regelmatig naar de urne zitten kijken, en zitten inwendig praten met haar.
Gek.
Maar ik stel vast dat ik dat regelmatig doe, en ik hoor van lotgenoten dat ook zij dat doen. Sommigen praten zelfs luid op.

Ik heb een kat in huis.
Eén van de katten van Veerle was gekwetst aan de poot, zo erg dat ze er mee naar de dierenarts moesten gaan. Daar heeft men de ontsteking van de wonde behandeld, en medicatie gegeven. Maar die kat wordt door de andere kat van Veerle steeds gepest, kwam hier al vroeger regelmatig binnen (schuilen?), en ik stelde voor dat ze de kat hier zou laten, tot ze hersteld is...

Ik zie niets meer aan haar poot, maar ik krijg die kat maar heel moeilijk eens buiten, en na vijf minuten (hoogstens !!!) staat ze al weer te miauwen aan de achterdeur om binnen te kunnen. Thuis was ze helemaal geen huiskat, maar hier is ze niet buiten te krijgen.
Zo ben ik -willens nillens - de eigenaar geworden van een kattenbeest.

Het is een kat die komt vleien, die op de schoot wil zitten... Allemaal dingen waar ik niet voor te vinden ben, en ik leer ze nu dat ze niet moet komen "flodderen"...  Ze komt nog wel rond mijn benen frotten als ze aandacht wil voor iets (eten, drinken, ...)

Voor de rest ligt ze hele dagen rustig naast me in de zetel, een plaatsje die ze ook inneemt als ik niet in de zetel zit. Zo is het goed, zo mag het... Als ze maar niet probeert om op mijn schoot te kruipen of begint kopjes te geven.

Ik streel ze hooguit een keer, en duw ze dan vriendelijk wat verder weg.
Ze begint de regels te kennen. Ze mag blijven.

Kan ik tegen de kat praten, of tegen de parkiet of de kanarie of mijn vissen... al is het niet echt tegen hen...

tot de volgende ?     

Groei

Er is heel wat veranderd in de duur van mijn leven...
Toen was de wereld nog enorm groot. Als er iemand als pater naar "de Kongo" trok, dan was dat met de boot en duurde de reis lang.
We hadden een kennis die een heel stuk van Afrika had bezocht, en als die eens in het land was, dan was ze een soortement bezienswaardigheid, een attractie, een voorraad van verhalen.

We zaagden bij ons ma om eens mee te kunnen naar de wekelijkse markt, om die neger te zien, en als het lukte wat spekken van hem te mogen kopen, zwarte brokken die naar anijs smaakten en die we Karaboedja" noemden...  Een zwarte mens ! Dat was het zien waard !

Ik ben in mijn leven nog nooit buiten Europa geweest (Madeira ligt weliswaar voor Afrika, maar hoort bij Portugal)...

Ik heb er ook niet echt behoefte aan, ik vind Europa nog steeds een heel groot ding om te bezoeken, en er zijn nog heel wat zaken in ons eigen landje die ik nog niet heb gezien... Ik ben bij de uitstervende generatie van mensen die geen nood hebben aan verre, verre reizen.

Ik begrijp wie het wel doet, en zit vol verbazing de foto's en filmpjes te bekijken, al moet ik zeggen dat ik in veel gevallen meer de mens achter die dingen probeer te zien dan wel de dingen op zich.

Maar ik heb dat allemaal weten veranderen.
Ik heb gezien hoe er een generatie mensen opgroeide, die jaarlijks op reis ging, en steeds verdere reizen ging maken... Ook naar andere werelddelen. Ik zag er zelfs voor hun werk vlugvlug naar andere delen van de wereld vliegen...

We gingen steeds meer mondiaal leven.

De wereld leek steeds kleiner te worden. Na een tijdje vonden we het heel gewoon dat er iemand voor het werk naar de andere kant van de wereld vloog en een week later al weer hier in zijn vertrouwde bureeltje zat. Ik heb gezien hoe de computer, de smartphone en al die dingen ons toelieten om te werken samen met iemand die in Huppeldeboemskaja ook aan zijn computer zat. We skypen of messengeren of zoomen of... weet ik veel wat allemaal met mensen in Weetikveelistan...

De wereld werd maar een kamer groot. Je hoefde maar op een knopje te duwen om ergens anders te converseren met Pier, Pol of Istvan of 'MBurrha...

En lukte het niet om op die manier de moeilijkheid op te lossen, dan niet getreurd, je sprong op een vliegmasjien alleen maar om haar te zien  (Eddy Wally)...

En toen,
Plots,

CORONA !
Covid-19

En iedereen zat plots op zijn eigen vierkante meter.
En er restte alleen nog een elektronische babbel met verweggistan van naast de deur...
De wereld is plots weer ontzagwekkend groot.
Enorm.
Nog haast groter dan toen, dan toen ik een knaap was die vol ontzag ging kijken naar een missietentoonstelling, naar die zaken uit die verre landen...

Want nu mogen we zelfs maar bij mondjesmaat in een museum binnen.
Mijn wereld is de TV en mijn smartphone.

djudedju...

Lang

's Morgens sta ik altijd vroeg op.
Rond halfzeven ben ik al bezig met me te wassen en me klaar te maken om naar beneden te gaan, wetend, dat er weer een lange, lang voormiddag op me wacht.
Waarom sta ik dan zo vroeg op ? Omdat ik niet meer kan slapen, en zelfs een goed boek me niet stil kan houden.
Ik moet er uit.
Waarom ? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet blijven liggen.
Veel slaap ik nochtans niet. In tegendeel, ik heb heel wat wakende uurtjes per nacht.

Er spookt van alles en nog wat door mijn hoofd.

Na de koffie gezet te hebben, een ontbijt genut te hebben, zit ik achter mijn computer. Post lezen, filmpjes bekijken, de beste doormailen (Wat zijn de beste ? Is mijn smaak wel de uwe ? Vind je mij niet een vervelende oude vent die altijd van die domme filmpjes en fotoreeksen doormailt? )

En vooral me vervelen en geen goesting hebben om iets te doen.

Het gaat me niet.

Het alleen zitten is toch lastiger dan ik dacht.
Ik dacht dat ik al wat getraind was tijdens die vele maanden hospitalisatie van Anny. Nee dus.
En toch... Wij zaten 's morgens meestal elk aan een kant van het huis, en er werd heel weinig gesproken. Na al die jaren moet je niet veel meer zeggen, je kent elkaar door en door. Je kent elke reactie op ieder ding.

En toch mis je dat, het gevoel van samen zijn, van samen leven, beleven. Het lawaai van Anny in de keuken, haar zien voorbij komen als ze naar het toilet gaat... Ze is er. God, waarom was ik me daar toen niet meer van bewust?

Toen was dat alles heel normaal.
En nu mis je het. Je mist wat toen zowat niets was.
Gek.

Je kijkt naar de urne, naar de brandende kaars... Je voelt haar trouwring met daarin dat kleine juweeltje met de as van Koen. Je denkt eigenlijks niets, je voelt niets, je mist alleen.

Het is niet echt te omschrijven. Wat is gemis ?
Ik denk dat het iets is wat, zelfs op de onbewuste ogenblikken, een gevoel van...niets.
Vroeger was het er wel.
djudedju

Nee, het gaat niet echt slecht met me, ik raak alleen moeilijk terug in het leven.
't Zal wel beteren. Ik ken genoeg mensen die in dit geval zijn, en die er ook overheen zijn gekomen. Niet vergeten, verwerkend, terug gewoon zijn.

... dju toch

Vissen !

Eindelijk mogen we gaan vissen !
En het was mooi weer (niet te warm, maar je kunt niet alles hebben), en Bart en Ewoud gingen mee. Drie generaties Goderis aan de waterkant.

't Was twee jaar geleden, en door dat de poetsvrouw ook nog die voormiddag kwam, had ik niet de kans gekregen om alles eens na te kijken... Twee molens lagen in panne, dus veel karpervissen zou er niet gebeuren. (Bart had de enige karperlijn, maar kreeg geen beet...)

We zaten dus alle drie met een bliek-lijntje, heerlijk, op ons dooie akkertje te genieten van de zon, het water, het geluid van de natuur (Dju jong ! Er zijn dit jaar veel fazanten !)...

Zeggen dat het ons niet kan schelen dat de vis bijt of niet, is wat overdreven, maar toch... Het is die rust, het water en de zon die er een aangename dag van maakt !

Maar al beten ze niet veel, we vingen toch regelmatig een bliekje, en er waren er zelfs heel mooie, behoorlijk grote exemplaren bij.

Ewoud en ik vingen bovendien elk een tink (een zeelt (tinca tinca)) van ieder een goede dertig centimeter. Dat was leuk ! Het was al jaren geleden dat er nog een tink gevangen werd in deze vijver ! Ze zitten er dus nog in !

Kortom, we hebben ons geamuseerd, al moet ik zeggen eens we in de schaduw zaten in plaats van de zon, was het veel minder leuk. Het was fris, en door zeer licht te vissen, met een heel klein dobbertje, zag je plots ook veel minder dat kleine ding, en moest je soms eens de lijn bewegen om de dobber terug te vinden... Maar ja, het was al bijna tijd om naar huis te keren.

Heerlijk om weer eens buiten te zijn !

Corona voor mij is voornamelijk isolement. Twee keer. Het verlies van Anny, en dan de corona-isolatie daar bovenop. Een geluk dat ik me nog wat weet bezig te houden. Het enige wat me tegengaat is dat ik niet kan wandelen.  Ik kan het fysiek niet goed meer, door mijn chronische rugpijn, maar het gaat me ook niet om alleen te lopen. Het mag gek klinken, maar als ik alleen wandel dan heb ik veel vlugger en veel meer pijn dan als ik met anderen wandel. Dit bewijst weer eens dat bezig zijn zowat de beste pijnstiller is die er bestaat. En omgekeerd, als je alleen bent, dan ben je ook geestelijk met die pijn bezig, en versterk je dat gevoel nog.

Een menselijk verstand is veel meer dan het vermogen te redeneren, het is ook een dirigent van het bestaan.

De laatste dagen gaat het ook wat beter met het verwerken van het verdriet. Ik kan er makkelijker over praten en voel op die momenten ook minder de krop in mijn keel.

De nachten zijn het slechtst... Ik lig vaak wakker, raak niet meer in slaap, begin dan te lezen om mijn zinnen te verzetten... Doe het licht weer uit als ik denk dat het wel weer zal lukken, en vijf minuten nadien doe ik het licht weer aan... Maar dat zal wellicht ook wel beteren. Ik wil geen slaappillen nemen, ik geloof dat die ook niet echt een oplossing bieden. Ik ga er van uit dat - als mijn lichaam het nodig heeft - ik wel zal slapen, en dat is ook zo. Nu en dan heb ik dan een nacht dat ik lang en diep kan slapen.

We komen er wel door.

Zeelt