Onze koning Flupke de Eerste zou verontschuldigingen moeten aanbieden aan "de" Kongo, omwille van de daden van Leopold II...
Ik vind dit stom.
Ik kan verontschuldigingen aanbieden voor de daden van Djenghis Khan ( 't Schijnt dat we haast allemaal verwant zijn met die veroveraar), maar wat voor zin heeft dat ?
De enige die zich kan verontschuldigen is de dader.
Niemand anders.
Ik kan me verschrikkelijk geambeteerd voelen om wat Djenghis Khan allemaal heeft uitgespookt, maar ik heb er op geen enkele manier schuld aan, dus kan ik me ook niet verontschuldigen.
Net zo min kan Flupke de Eerste zich verontschuldigen voor de daden van zijn betovergrootnonkel...
Ik vind het evenzeer stom dat de Duitse regering zich nu verontschuldigt voor de daden van het Nazisme. Als mijn vader of grootvader iets verkeerds deden, dan kan er geen mens dat aan mij verwijten, dus kan ik me ook niet verontschuldigen voor hun daden.
Het kan me spijten dat dergelijke dingen gebeurd zijn, maar er treft me geen schuld.
Ik vind het ook een beetje goedkoop.
Ik heb wel geen schuld, maar het staat goed op mijn CV dat ik me distantieer van de fouten van het verleden...
Het verleden waarmee ik geen uitstaans heb. ??? Te gek toch ?
Ik vermoed dat heel veel van onze medeburgers wel ergens in zijn voorouders een of andere sloeber, bandiet, uitbuiter of wat dan ook heeft zitten. En dan ?
Prins Laurent zegt eigenlijk ook nog iets wat zin heeft... Koning Leopold II is nooit in Kongo geweest.
Hij heeft misschien nooit expliciet bevel gegeven om op die manier geld te verdienen op kap van de Kongolezen. Misschien heeft hij het pas vernomen toen het al lang bezig was. Weinig waarschijnlijk, maar het kan...
De Aboriginals in Australië werden pas erkend als volwaardige burgers in 1966, en pas sinds 1976 mogen ze grond kopen...
Dat is véél dichterbij in jaren, maar wie na die jaren geboren is, kun je echt niet verwijten dat het ooit zo was! Die generatie kan zich dan ook niet verontschuldigen voor wat toen gebeurde.
Bovendien is er nog een reukje aan die manier van redeneren... De geschiedenis is steeds het relaas gedicteerd door de overwinnaar. Als ik verwees naar nazi-Duitsland, dan moet je echt eens de moeite doen om te kijken hoe de houding was van de rest van de Wereld ten opzichte van de Joden voor het Nazisme ! In bijna gans de toenmalige wereld werden de Joden misprezen en in veel gevallen vervolgd. Heel de geschiedenis door. Allemaal te danken aan het feit dat in het Evangelie de werkelijkheid een ietsje veranderd werd om de Romeinen niet voor het hoofd te stoten. Het is immers geschiedkundig gezien onmogelijk dat de Joden Christus gegeseld en gekruisigd hebben. De enige die dergelijke straffen kon uitspreken en uitvoeren, waren de bazen, de bezetters, dus de Romeinen...
Ach...
Het mensDOM...
Ben jij racist ?
Ik doe mijn best om het niet te zijn, maar de eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik het kind ban van mijn opvoeding, opvoeding in een maatschappij die een heleboel mensen niet volwaardig, niet gelijkwaardig achtte.
We konden op de Wereldtentoonstelling in Brussel in 1958, gaan kijken naar de zwartjes in een nagebootst Afrikaans dorp. Die mensen moeten in hun stamkledij verschrikkelijk koud hebben gehad in ons klimaat... Geen wonder dat ze na enkele dagen "Salut et merçi" zegden, en we nog alleen konden staren naar wat beelden in wat hutten...
Laat ik de vraag eens anders stellen, over een ander, maar eigenlijk gelijk onderwerp... Ben jij homo-hater ? Ik heb indertijd gewerkt in Beernem, in wat we toen gemeenzaam "Het zothuis" noemden, een instelling om geesteszieken op te vangen en (soms) te genezen... Ik heb daar mensen verpleegd die daar zaten, enkel en alleen omdat ze homo waren.
Nee, ik ben geen homohater... Maar heel mijn opvoeding, heel mijn bestaan is opgebouwd uit elementen waarin de maatschappij wel zo was.
En ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat ik heel gewoon, neutraal sta tegenover deze problematiek. Ik keur het niet langer af, ik beschouw het niet meer als een afwijking, maar toch blijf ik vaststellen dat ik er naar kijk, iets wat ik niet of veel minder of anders doe bij hetero's.
Mijn houding tegenover anders-gekleurde evenmensen, tegenover homo's is geen automatisme, het is een bewust, een rationeel gelijkstellen.
Maar dat alleen is eigenlijk al zeggen dat het geen neutrale houding is.
Zelfs toen ik die homo's moest "verplegen", voelde ik voor hen geen misprijzen, veeleer een soort medelijden, omdat ik toen eigenlijk al vond dat ze daar niet thuishoorden in die instelling, ook al vond ik toen nog niet dat wat ze deden thuishoorde in mijn wereldje.
Het heeft dus eigenlijk altijd al een ietwat dubbele bodem gehad.
Geen haat, geen misprijzen, geen gevoel van meerderwaardigheid, maar toch ook niet zomaar "gewoon" als al de rest.
Mijn houding is dus nog steeds niet gewoon, het is rationeel aanvaarden, geen automatisme.
En zolang het geen automatisme is, is het eigenlijk niet zoals het zou moeten zijn.
Het "evenwicht" is er niet.
... toch niet zonder er bij na te denken.
Misschien is het deze complexe houding die er sommigen toe noopt om verontschuldigingen voor een ver verleden te geven ???
vrijdag, juni 12, 2020
woensdag, juni 10, 2020
't Is af !
Mijn haar bedoel ik.
't Was hoog tijd, ik had voor het eerst een heel pak mooie krullen in mijn haar. De kapster wist niet wat ze zag. Het is ook een beetje gek, die krullen zijn pas zichtbaar als ik echt lang haar heb.
Enfin, wat er nu nog staat krult gelijk een pak nagels.
Je haar wordt nu geknipt met een gezichtsmasker op. Voor bepaalde stukken doet de kapster dan even het elastiekje van achter je ene oor, en verzoekt om het masker zolang even vast te houden, zodat het voor je mond en neus blijft... Gek.
Ik snap het uiteraard wel, maar het ziet er gek uit.
Het bijknippen van mijn baard ging uiteraard ook voor het grootste gedeelte met het masker aan, maar voor de snor ... Ze twijfelde even of het wel kon... Maar dan toch maar, rap, rap...
Ik zie er nu weer proper en netjes uit.
"Hoeveel kilo zou er nu af zijn? " grapte ik. Ze schatte dat het wellicht meer dan 100 gram zou zijn. Haar is licht. Het zal dus weinig invloed hebben op de naald van mijn weegschaal. Nu ja, ik ben al heel wat kilo's kwijt... dat beetje komt er niet op aan.
Ik ben even voor het portret van Anny gaan staan... en dacht bij mezelf, tegen haar, "'t Is properder zo hé"... Ook al speelt de radio, ook al spraken wij niet zo veel tegen elkaar, dat kleine beetje vulde de hele wereld. Ik mis die stem, die aanwezigheid. Ik betrap er mezelf op dat ik soms kijk naar de plaats waar ze meestal zat, dat ik een beweging maak om iets te zeggen...
Ik hoor van lotgenoten dat zij dat ook hebben, en sommigen praten zelfs luidop, om zo de stilte te breken, stilte, ondanks radio of TV...
Gemis is een bizar ding.
Het is het voelen van wat er eigenlijk niet meer is.
Het is het gat opvullen nadat het meer dan 52 jaar een deel van, ja, van jezelf was.
Het is een tastbaar gevoel.
Het is anders dan een gedachte, een gedachte is ijl, ontastbaar. Verdriet niet.
Toch zeg ik je dat het gaat. En ik lieg niet, het gaat al een stuk beter dan de eerste dagen. Je leert het verdriet een plaats geven. Een hoekje, en het liefst zelfs achter een kast of een deur, al lukt dat niet altijd, soms blijft het in het zicht van je gevoel.
Ik begin eindelijk ook weer wat te doen, weer wat te kruiswoordraadselen, sudoku en dergelijke dingen, ik begin weer te droedelen en mandala's te schetsen uit de vrije hand.
Ik weet wel het lijkt niets, maar het is een bewijs dat er tijd vrij komt in mijn hersenen.
Dat is goed.
Ik moet weer leren leven, op die nieuwe, andere manier...
Het zal wel lukken, ik voel het het.
Tot de volgende ?
't Was hoog tijd, ik had voor het eerst een heel pak mooie krullen in mijn haar. De kapster wist niet wat ze zag. Het is ook een beetje gek, die krullen zijn pas zichtbaar als ik echt lang haar heb.
Enfin, wat er nu nog staat krult gelijk een pak nagels.
Je haar wordt nu geknipt met een gezichtsmasker op. Voor bepaalde stukken doet de kapster dan even het elastiekje van achter je ene oor, en verzoekt om het masker zolang even vast te houden, zodat het voor je mond en neus blijft... Gek.
Ik snap het uiteraard wel, maar het ziet er gek uit.
Het bijknippen van mijn baard ging uiteraard ook voor het grootste gedeelte met het masker aan, maar voor de snor ... Ze twijfelde even of het wel kon... Maar dan toch maar, rap, rap...
Ik zie er nu weer proper en netjes uit.
"Hoeveel kilo zou er nu af zijn? " grapte ik. Ze schatte dat het wellicht meer dan 100 gram zou zijn. Haar is licht. Het zal dus weinig invloed hebben op de naald van mijn weegschaal. Nu ja, ik ben al heel wat kilo's kwijt... dat beetje komt er niet op aan.
Ik ben even voor het portret van Anny gaan staan... en dacht bij mezelf, tegen haar, "'t Is properder zo hé"... Ook al speelt de radio, ook al spraken wij niet zo veel tegen elkaar, dat kleine beetje vulde de hele wereld. Ik mis die stem, die aanwezigheid. Ik betrap er mezelf op dat ik soms kijk naar de plaats waar ze meestal zat, dat ik een beweging maak om iets te zeggen...
Ik hoor van lotgenoten dat zij dat ook hebben, en sommigen praten zelfs luidop, om zo de stilte te breken, stilte, ondanks radio of TV...
Gemis is een bizar ding.
Het is het voelen van wat er eigenlijk niet meer is.
Het is het gat opvullen nadat het meer dan 52 jaar een deel van, ja, van jezelf was.
Het is een tastbaar gevoel.
Het is anders dan een gedachte, een gedachte is ijl, ontastbaar. Verdriet niet.
Toch zeg ik je dat het gaat. En ik lieg niet, het gaat al een stuk beter dan de eerste dagen. Je leert het verdriet een plaats geven. Een hoekje, en het liefst zelfs achter een kast of een deur, al lukt dat niet altijd, soms blijft het in het zicht van je gevoel.
Ik begin eindelijk ook weer wat te doen, weer wat te kruiswoordraadselen, sudoku en dergelijke dingen, ik begin weer te droedelen en mandala's te schetsen uit de vrije hand.
Ik weet wel het lijkt niets, maar het is een bewijs dat er tijd vrij komt in mijn hersenen.
Dat is goed.
Ik moet weer leren leven, op die nieuwe, andere manier...
Het zal wel lukken, ik voel het het.
Tot de volgende ?
zaterdag, juni 06, 2020
Centrale verwarming in de regen...
"Jan, mijn chauffage "hoest" en hij rookt !" ... op het zelfde ogenblik vatte ik wat ik zonet vertelde, en ik grinnikte: "Dat hoesten zal van 't roken komen, zeker ?" Jan lachte ook, en ik kreeg een hele snelle afspraak om eens te komen zien en het in orde te brengen.
En gisteren was het zover... Al vroeg in de morgen waren daar twee werkmannen om eens te kijken wat er loos was, en het te herstellen. Het bleek dat de mazoutpomp er niet voldoende in slaagde om de mazout op te trekken uit de put. Daar hadden ze vorig jaar al van gesproken, en geopperd dat het hopelijk niet nodig zou zijn om een hele nieuwe leiding onder de oprit te plaatsen...
Ze probeerden nu eens dit, dan weer dat, maar alles bleef zoals het was... Uiteindelijk kwamen ze op het idee om de leiding eens uit te blazen. Compressor er bij, en de leiding in de put los gekoppeld. Men blies die darm uit van aan de brander tot in de put van de ketel... Er kwam heel veel vuil uit.
Na nog wat verder reinigen en controleren werd alles weer aangesloten en uitgetest... De pomp om de mazout op te halen bleek het lastig te hebben. Daarom werkte men even met een vacuümpomp, en daarna was alles OK. Chauffage weer in orde. Best dat dit nu kon, en we niet moesten wachten tot in de winter in de kou... en toch...
Na de lange periode van droogte, kregen we gisteren eindelijk wat regen... En net toen de arbeider daar ergens in de put moest werken, begon er een heerlijke malse regen te vallen... Voor de betrokken arbeider was die regen niet zo aangenaam als voor alle planten in de tuin. (Er gaan nu al planten kapot, ook al blijkt dat die er na de droogte wel weer door komen...)
De droogte is erg.
Vorig jaar kregen we een heel lange heel warme en heel droge zomer... In de winter werd het grondwater wel weer zowat normaal, maar al heel vroeg zaten we dit jaar al weer met een droogteperiode, zo erg dat er in sommige natuurgebieden van brandgevaar sprake is, en dat men spreekt van sparen van het drinkwater...
Het was ook al heel vroeg heel warm, zodat we niet alleen een tekort aan regen hadden, maar ook te maken hebben met sterke uitdroging van de bodem. Zo mindert het water dubbel rap.
Al heel vlug zie je dat boeren zich genoodzaakt zien om water te sproeien. Soms doen ze dit uit eigen watervoorraad (regen-opvangbakken, regenputten) soms uit pompputten waar ze eigenlijk rechtstreeks putten uit de grondwatervoorraad, en soms gaan ze water pompen uit de rivieren (Wat ook behoort tot de watervoorraad)... Heel rap kwamen er al maatregelen om "misbruik" te verbieden.
Maar wat is misbruik ?
Ik kijk gewoon eens naar mezelf... Ik zie in die warme dagen het waterniveau van mijn "goudvissenvijvertje" zo zakken... Ik moet dit water nu en dan aanvullen om niet te bekomen dat de vissen sterven (niet onmiddellijk door tekort aan water, maar vooral doordat nitriet en nitraat niet verdampt, en dus door de uitdroging een dodelijk hoog gehalte krijgt...
Ik spreek zelfs niet van de bloemen en ander planten in de tuin, waarvan de ene ook al vlugger dan de andere nood heeft aan water...
Moet ik de vissen laten doodgaan ?
Moet ik die bloemen laten afsterven?
Er is nu wellicht nog niemand die er over denkt dit te laten gebeuren... Maar de boer die niet meer mag putten uit de rivier kan wel voor die keuze staan ! En laat ons eerlijk zijn... Als het er op aan zou komen, dan gaan ook wij onze pelargonium moeten laten sterven in de pot, en gaan we wellicht ook de goudvis moeten laten sterven in het vijvertje... Wanneer ? Zodra de keuze echt gaat over water voor onszelf of geen water meer.
Stel dat je in een gemeente woont waar je per dag nog 10 liter drinkwater per persoon per dag krijgt... Dan is de keuze heel snel gemaakt ! Denk maar eens aan het WC, aan je zelf wassen, aan je handen wassen, tandenwassen... en je eten bereiden. Als je geen flessen drinken gaat kopen, dan is die 10 liter verschrikkelijk weinig, en kom je tot verschrikkelijke keuzes. Ik zou wat nu in de WC gaat wellicht nog kwijtraken door de pot te legen in de beerput, zonder gebruik te maken van de WC, maar op een appartement heb je die keuze niet... Moet je dan flessen water gaan kopen om in de WC te kieperen?
Ik denk dat we echt, nu al, heel wijs moeten zijn, en ons bewust zijn van iedere liter water die we verbruiken... Denk je eens een gewone dag in... Je staat 's morgens op, je gaat naar het WC, je wast je gezicht, tanden, handen.. Je gaat koffie zetten. 's middags om het eten te maken heb je ook al water nodig. Je drinkt soep, saus bij het eten, en je aardappels zijn gekookt (dit water is na afkoelen heel goed voor de kamerplanten)... 's namiddags een kop koffie.. Naar het WC... 's Avonds weer eten met iets te drinken. Je moet voldoende water binnen krijgen om je gezondheid in stand te kunnen houden... Zie je de liters passeren???
Er zijn een eeuw of wat geleden vele duizenden doden gevallen omdat er te weinig onbesmet (proper) drinkwater was. Soms hele straten in de steden stierven uit.
Water is echt belangrijk.
We kunnen echt niet zonder, en we zijn momenteel niet in staat om de natuurlijke watervoorraad te vergroten. Dat kan wel, maar niet van vandaag op morgen en niet zonder dat daar een kostenplaatje bij komt kijken. (Bijvoorbeeld ontzilting van het zeewater).
We moeten echt zuinig zijn.
We hebben geen andere keuze.
Nee, je moet nog de goudvissen niet laten doodgaan, maar je moet bij iedere liter die je gebruikt bewust zijn van de noodzaak... of het niet gebruiken...
Heb jij al een spaarknop op je WC ? Op je douche een spaarkop ?
Dat is wellicht beterkoop dan de grote dorst.
Laat het maar goed regenen !
En gisteren was het zover... Al vroeg in de morgen waren daar twee werkmannen om eens te kijken wat er loos was, en het te herstellen. Het bleek dat de mazoutpomp er niet voldoende in slaagde om de mazout op te trekken uit de put. Daar hadden ze vorig jaar al van gesproken, en geopperd dat het hopelijk niet nodig zou zijn om een hele nieuwe leiding onder de oprit te plaatsen...
Ze probeerden nu eens dit, dan weer dat, maar alles bleef zoals het was... Uiteindelijk kwamen ze op het idee om de leiding eens uit te blazen. Compressor er bij, en de leiding in de put los gekoppeld. Men blies die darm uit van aan de brander tot in de put van de ketel... Er kwam heel veel vuil uit.
Na nog wat verder reinigen en controleren werd alles weer aangesloten en uitgetest... De pomp om de mazout op te halen bleek het lastig te hebben. Daarom werkte men even met een vacuümpomp, en daarna was alles OK. Chauffage weer in orde. Best dat dit nu kon, en we niet moesten wachten tot in de winter in de kou... en toch...
Na de lange periode van droogte, kregen we gisteren eindelijk wat regen... En net toen de arbeider daar ergens in de put moest werken, begon er een heerlijke malse regen te vallen... Voor de betrokken arbeider was die regen niet zo aangenaam als voor alle planten in de tuin. (Er gaan nu al planten kapot, ook al blijkt dat die er na de droogte wel weer door komen...)
De droogte is erg.
Vorig jaar kregen we een heel lange heel warme en heel droge zomer... In de winter werd het grondwater wel weer zowat normaal, maar al heel vroeg zaten we dit jaar al weer met een droogteperiode, zo erg dat er in sommige natuurgebieden van brandgevaar sprake is, en dat men spreekt van sparen van het drinkwater...
Het was ook al heel vroeg heel warm, zodat we niet alleen een tekort aan regen hadden, maar ook te maken hebben met sterke uitdroging van de bodem. Zo mindert het water dubbel rap.
Al heel vlug zie je dat boeren zich genoodzaakt zien om water te sproeien. Soms doen ze dit uit eigen watervoorraad (regen-opvangbakken, regenputten) soms uit pompputten waar ze eigenlijk rechtstreeks putten uit de grondwatervoorraad, en soms gaan ze water pompen uit de rivieren (Wat ook behoort tot de watervoorraad)... Heel rap kwamen er al maatregelen om "misbruik" te verbieden.
Maar wat is misbruik ?
Ik kijk gewoon eens naar mezelf... Ik zie in die warme dagen het waterniveau van mijn "goudvissenvijvertje" zo zakken... Ik moet dit water nu en dan aanvullen om niet te bekomen dat de vissen sterven (niet onmiddellijk door tekort aan water, maar vooral doordat nitriet en nitraat niet verdampt, en dus door de uitdroging een dodelijk hoog gehalte krijgt...
Ik spreek zelfs niet van de bloemen en ander planten in de tuin, waarvan de ene ook al vlugger dan de andere nood heeft aan water...
Moet ik de vissen laten doodgaan ?
Moet ik die bloemen laten afsterven?
Er is nu wellicht nog niemand die er over denkt dit te laten gebeuren... Maar de boer die niet meer mag putten uit de rivier kan wel voor die keuze staan ! En laat ons eerlijk zijn... Als het er op aan zou komen, dan gaan ook wij onze pelargonium moeten laten sterven in de pot, en gaan we wellicht ook de goudvis moeten laten sterven in het vijvertje... Wanneer ? Zodra de keuze echt gaat over water voor onszelf of geen water meer.
Stel dat je in een gemeente woont waar je per dag nog 10 liter drinkwater per persoon per dag krijgt... Dan is de keuze heel snel gemaakt ! Denk maar eens aan het WC, aan je zelf wassen, aan je handen wassen, tandenwassen... en je eten bereiden. Als je geen flessen drinken gaat kopen, dan is die 10 liter verschrikkelijk weinig, en kom je tot verschrikkelijke keuzes. Ik zou wat nu in de WC gaat wellicht nog kwijtraken door de pot te legen in de beerput, zonder gebruik te maken van de WC, maar op een appartement heb je die keuze niet... Moet je dan flessen water gaan kopen om in de WC te kieperen?
Ik denk dat we echt, nu al, heel wijs moeten zijn, en ons bewust zijn van iedere liter water die we verbruiken... Denk je eens een gewone dag in... Je staat 's morgens op, je gaat naar het WC, je wast je gezicht, tanden, handen.. Je gaat koffie zetten. 's middags om het eten te maken heb je ook al water nodig. Je drinkt soep, saus bij het eten, en je aardappels zijn gekookt (dit water is na afkoelen heel goed voor de kamerplanten)... 's namiddags een kop koffie.. Naar het WC... 's Avonds weer eten met iets te drinken. Je moet voldoende water binnen krijgen om je gezondheid in stand te kunnen houden... Zie je de liters passeren???
Er zijn een eeuw of wat geleden vele duizenden doden gevallen omdat er te weinig onbesmet (proper) drinkwater was. Soms hele straten in de steden stierven uit.
Water is echt belangrijk.
We kunnen echt niet zonder, en we zijn momenteel niet in staat om de natuurlijke watervoorraad te vergroten. Dat kan wel, maar niet van vandaag op morgen en niet zonder dat daar een kostenplaatje bij komt kijken. (Bijvoorbeeld ontzilting van het zeewater).
We moeten echt zuinig zijn.
We hebben geen andere keuze.
Nee, je moet nog de goudvissen niet laten doodgaan, maar je moet bij iedere liter die je gebruikt bewust zijn van de noodzaak... of het niet gebruiken...
Heb jij al een spaarknop op je WC ? Op je douche een spaarkop ?
Dat is wellicht beterkoop dan de grote dorst.
Laat het maar goed regenen !
vrijdag, juni 05, 2020
Leopold twie...
Al een tijdje wordt er nu regelmatig actie gevoerd om de vele standbeelden van Koning Leopold twee te verwijderen...
De reden ?
De man was alleen-bezitter van gans Kongo, en wilde dat zo snel mogelijk laten "renderen". Om de zwarte medemensen te dwingen het opgelegde werk te doen, voerde hij een ware terreur. Wie niet vlug genoeg werkte werd een of de twee handen afgehakt, en in veel gevallen werden ze gewoon ter dood gebracht als voorbeeld voor de anderen...
Dat klinkt niet alleen verschrikkelijk wreed, het is gewoon wreed, en onze koning van toentertijd staat dan ook te pronk in de top tien van de wreedste heersers ooit.
Zo een man verdient inderdaad zeker geen standbeeld.
... en toch ...
We zien heel veel standbeelden van mensen die dat eigenlijk helemaal niet verdienden (Afgezien van de vraag wat je moet doen om een standbeeld te krijgen...).
Jacob van Artevelde: Het is een bekend feit dat de man moorden pleegde...
Godfried van Bouillon: de wreedheid van de kruisvaarders was en is verschrikkelijk. Al moet men uiteindelijk in de eerste plaats de toenmalige paus veroordelen, die heel die oorlog ontketende om vooral politieke redenen en om de dreigende scheuring(en) in de kerk af te wentelen door de aandacht te leggen op de verovering van het Heilig Land...
Breydel en De Coninck: Men is er steeds zekerder van dat Breydel niet eens heeft bestaan ... Hoort dus eigenlijk eerder thuis bij de beelden van Jommeke en Nero en Suske en Wiske...
Lieven Bauwens: Gewoon een industrieel spion die een weefgetouw wist te stelen in Engeland. Bovendien wilde hij het hier alleen laten werken als hij mensen ter beschikking kreeg uit de strafinstellingen... Ook al iemand die we niet echt kunnen hoogachten...
Ach, en zo kunnen we wellicht het rijtje nog veel langer maken ( Is er niet ergens een standbeeld van Jan de Lichte ?)...
Ik wil maar zeggen, ik denk dat je alles, dus ook standbeelden, met een hele greep zout moet nemen. Het zijn soms veel meer gedenkenissen over een verleden tijd, en veelal uit de echte context van de geschiedenis gerukt en geromantiseerd. Jan de Lichte was een beurzensnijder en bendeleider, maar men dichtte hem (véél later) ook een imago toe van verzetsman.
Voor mij zijn Alexander de Grote, Julius Caesar, Napoleon en andere wereldveroveraars gewoon smerige bezetters van andere landen. Maar ze wonnen, en de winnaar heeft altijd gelijk. (Niet moeilijk alleen zijn versie van de feiten mag vermeld worden !)
Ook nu nog is dit zo.
Het is nog niet zo lang dat men de bombardementen van steden in Duitsland mag vermelden in het rijtje van de oorlogsmisdaden. Voorheen was dit een van de manieren om "den Duits" te dwingen op te geven, door hem in het hart te raken.
Wie praat nog over de concentratiekampen opgericht door de Engelsen in de strijd tegen de Boeren. Daar sloot men de vrouwen en kinderen in op, om zo de boeren te dwingen de oorlog op te geven.
( Churchill vocht daar ook !)...
Eigenlijk moet men stellen dat geschiedenis niet bestaat... Er bestaan alleen versies van het gebeurde, versies die gedicteerd worden door de overwinnaar, en die (soms) wat aanpassingen krijgen na een lange, lange tijd en een verschuiving van de invloed op het wereldgebeuren.
Je zou eens de moeite moeten nemen om de evolutie vast te stellen van de gevoelens over de Joden, van voor de oorlog (ook in de landen die niet tot de As behoorden), tijdens de oorlog en na de oorlog en dan de evolutie verder volgen tot heden... Ik heb het hier niet over de feiten, er zijn pakken bewijzen over het gebeurde, maar ik heb het over de gevoelens t.o.v. die feiten en t.o.v. het Joodse volk...
Denk dan maar nog eens terug op de standbeelden... Standbeelden die veelal gezet werden in tijden waarin de "helden" geromantiseerd werden, en waar geschiedenis niet echt belangrijk was...
en...
Gaan we nu gaan beeldenstormen ?
of laten we die dingen staan als een bewijs hoe men vroeger dacht over de dingen???
Ik maak er me echt niet druk om. Of dat standbeeld er nu staat of niet, ik kan hem bekijken als het beeld van een massamoordenaar... of bekijken als een signaal uit het verleden, als een blijk van hoe we toen de dingen zagen (of opgedrongen kregen)...
De reden ?
De man was alleen-bezitter van gans Kongo, en wilde dat zo snel mogelijk laten "renderen". Om de zwarte medemensen te dwingen het opgelegde werk te doen, voerde hij een ware terreur. Wie niet vlug genoeg werkte werd een of de twee handen afgehakt, en in veel gevallen werden ze gewoon ter dood gebracht als voorbeeld voor de anderen...
Dat klinkt niet alleen verschrikkelijk wreed, het is gewoon wreed, en onze koning van toentertijd staat dan ook te pronk in de top tien van de wreedste heersers ooit.
Zo een man verdient inderdaad zeker geen standbeeld.
... en toch ...
We zien heel veel standbeelden van mensen die dat eigenlijk helemaal niet verdienden (Afgezien van de vraag wat je moet doen om een standbeeld te krijgen...).
Jacob van Artevelde: Het is een bekend feit dat de man moorden pleegde...
Godfried van Bouillon: de wreedheid van de kruisvaarders was en is verschrikkelijk. Al moet men uiteindelijk in de eerste plaats de toenmalige paus veroordelen, die heel die oorlog ontketende om vooral politieke redenen en om de dreigende scheuring(en) in de kerk af te wentelen door de aandacht te leggen op de verovering van het Heilig Land...
Breydel en De Coninck: Men is er steeds zekerder van dat Breydel niet eens heeft bestaan ... Hoort dus eigenlijk eerder thuis bij de beelden van Jommeke en Nero en Suske en Wiske...
Lieven Bauwens: Gewoon een industrieel spion die een weefgetouw wist te stelen in Engeland. Bovendien wilde hij het hier alleen laten werken als hij mensen ter beschikking kreeg uit de strafinstellingen... Ook al iemand die we niet echt kunnen hoogachten...
Ach, en zo kunnen we wellicht het rijtje nog veel langer maken ( Is er niet ergens een standbeeld van Jan de Lichte ?)...
Ik wil maar zeggen, ik denk dat je alles, dus ook standbeelden, met een hele greep zout moet nemen. Het zijn soms veel meer gedenkenissen over een verleden tijd, en veelal uit de echte context van de geschiedenis gerukt en geromantiseerd. Jan de Lichte was een beurzensnijder en bendeleider, maar men dichtte hem (véél later) ook een imago toe van verzetsman.
Voor mij zijn Alexander de Grote, Julius Caesar, Napoleon en andere wereldveroveraars gewoon smerige bezetters van andere landen. Maar ze wonnen, en de winnaar heeft altijd gelijk. (Niet moeilijk alleen zijn versie van de feiten mag vermeld worden !)
Ook nu nog is dit zo.
Het is nog niet zo lang dat men de bombardementen van steden in Duitsland mag vermelden in het rijtje van de oorlogsmisdaden. Voorheen was dit een van de manieren om "den Duits" te dwingen op te geven, door hem in het hart te raken.
Wie praat nog over de concentratiekampen opgericht door de Engelsen in de strijd tegen de Boeren. Daar sloot men de vrouwen en kinderen in op, om zo de boeren te dwingen de oorlog op te geven.
( Churchill vocht daar ook !)...
Eigenlijk moet men stellen dat geschiedenis niet bestaat... Er bestaan alleen versies van het gebeurde, versies die gedicteerd worden door de overwinnaar, en die (soms) wat aanpassingen krijgen na een lange, lange tijd en een verschuiving van de invloed op het wereldgebeuren.
Je zou eens de moeite moeten nemen om de evolutie vast te stellen van de gevoelens over de Joden, van voor de oorlog (ook in de landen die niet tot de As behoorden), tijdens de oorlog en na de oorlog en dan de evolutie verder volgen tot heden... Ik heb het hier niet over de feiten, er zijn pakken bewijzen over het gebeurde, maar ik heb het over de gevoelens t.o.v. die feiten en t.o.v. het Joodse volk...
Denk dan maar nog eens terug op de standbeelden... Standbeelden die veelal gezet werden in tijden waarin de "helden" geromantiseerd werden, en waar geschiedenis niet echt belangrijk was...
en...
Gaan we nu gaan beeldenstormen ?
of laten we die dingen staan als een bewijs hoe men vroeger dacht over de dingen???
Ik maak er me echt niet druk om. Of dat standbeeld er nu staat of niet, ik kan hem bekijken als het beeld van een massamoordenaar... of bekijken als een signaal uit het verleden, als een blijk van hoe we toen de dingen zagen (of opgedrongen kregen)...
Van mij mag het blijven, maar misschien kunne ze er wat uitleg bij zetten ????
![]()
What do you want to do ?
New mailvrijdag, mei 29, 2020
pakjes, pakjes, pakjes...
Ik heb nu zowat alle documenten die nodig zijn om de rekeningen te laten deblokkeren na het overlijden van mama... Wel moet ik ook nog de handtekeningen van de kinderen hebben, maar dat heb ik ondertussen al afgesproken... En dinsdag gaan we samen naar de post, om te vermijden dat we twee keer moeten gaan...
Maar gisteren zat ik al een hele tijd in de post om alles te regelen, en daar dit nogal wat tijd in beslag neemt, zag ik ondertussen het komen en gaan aan de andere loketten... (Ik zat ook nog in een andere bank, maar gelukkig kon ik het meeste via internet oplossen.)
Je kunt niet geloven hoeveel tientallen pakjes daar gepasseerd zijn ! Sommige mensen komen met vier, vijf pakjes in eens, en de meeste zijn dan pakjes die teruggestuurd worden naar de webwinkels. Vooral Zalando zie je daar voorbij komen !
Nu en dan, heel sporadisch, zie je ook eens een brief of brieven die daar afgegeven of ontvangen worden. Uiteraard gaan de brieven meestal gewoon in de bus, en praten we hier over aangetekende of verzekerde zendingen. Logisch dus dat dat er niet zo heel veel zijn... Maar pakjes ??? Niet te doen ! Ik had er geen idee van dat die webwinkels al zo florissant werken, en nog veel minder dat er zoveel terugzendingen gebeuren... Merendeels is dat dan volledig op kosten van de webwinkel !
Ik koop slechts héél sporadisch iets bij zo'n webwinkel, en dan alleen omdat ik het hier in de streek anders niet vind. En terugsturen heb ik nog nooit gedaan... Ik wist ook niet dat dit terugsturen zo eenvoudig gemaakt was... Meestal is het gewoon afgeven. Nu ja... afgeven... Er staat aan het loket zo'n soortement draaiende kast, waar je in een opening je pakketje(s) steekt, en dan draait aan de kast, waar de loketbediende dan de pakjes uit haalt... Veilig voor alles...
Momenteel kan ik zelfs niets kopen in de webwinkels, want mijn rekeningen zijn nog steeds geblokkeerd, ook al lijkt het dat ik binnenkort weer de rekeningen zal kunnen gebruiken... Nu moet ik voor betalingen naar de bank... Maar het gaat verder !
Gisteren toen ik naar de garage ging om mijn zomerbanden te laten steken, moest ik me eerst ontsmetten, en toen ik nadien mijn wagen terugkreeg, kreeg ik een ontsmette rekening, en een volledig ontsmette auto, met een schriftelijke uitleg wat er allemaal ontsmet was... Niet te doen. Corona heeft veel meer veranderd dan waar we op denken!
Toen ik wegreed, dacht ik er op dat ik in de nabije winkel naar het scheen, nog novene-kaarsen kon krijgen (Ik zet steeds een brandende kaars bij de urne van Anny)... Ik vlug daar naartoe. En ja hoor, na een van de winkelbedienden aangesproken te hebben, vond ik die novenekaarsen... Ik een voorraadje in de (ontsmette !) kar gelegd, en naar de kassa. Wat aanschuiven in de rijen die eindeloos lang lijken als er vijf mensen voor je staan met die 1.5 meter tussenruimte... Toen ik de rekening kreeg, wou ik betalen met baar geld (ik heb alleen geblokkeerde kaarten door het overlijden van Anny !)... Grote paniek aan de kassa... Ik moest betalen met de kaart. "Ik kan niet betalen met de kaart omdat men de rekeningen blokkeert bij het overlijden van een echtgeno(o)t(e)..." "Mijnheer, wij hebben zelfs geen cent meer in kassa..." Een overste er bij gehaald... "kun je passen, meneer?" "Hoeveel is het precies?" Ik kon passen.
Maar dat was nog niet echt de oplossing, want die brave mensen konden dit geld niet verwerken en zelfs niet in de kassa stoppen... Een brave winkelbediende heeft dan mijn geld in zijn portemonnee gestopt, en met zijn kaart mijn rekening betaald... Gekke wereld waarin we leven !
Eigenlijk kunnen ze wettelijk dit betaalmiddel niet weigeren. Ik zou het niet op de spits gedreven hebben, zo belangrijk is het immers niet, maar wettelijk is baar geld een wettelijk betaalmiddel, en kan men dit dus niet weigeren.
Ik heb echter de sterke indruk dat we binnenkort het baar geld zullen zien verdwijnen. Alles zal met de kaart of met de rekening moeten.... Ik vind dit niet goed ! Het betalen met de kaart is een vorm van virtueel betalen, en er is - hoe dan ook - een periode tussen het tijdstip dat jij betaalt met de kaart, en het tijdstip waarop de verkoper het geld op zijn rekening krijgt. Dit betekent dat er eigenlijk op dat moment méér geld in circulatie is, dan er eigenlijk is... Dit is dus een element die devaluerend werkt !
Maar heel het geld systeem is door en door rot ! Weet je dat van je spaargeld er maar 1 (één !) procent in de bak is ! Dus als één procent van de klanten één procent van hun geld op dezelfde dag afhalen, dan kan de bank dit niet meer dekken !!! Gezond is dit niet ! Dit was ook mede een van de redenen van de bankencrisis, en veel hebben ze niet geleerd ! (Niet moeilijk, ze kunnen rekenen op staatssteun... Lijkt goed, maar is het dat echt ? ? Nee!)
Ach... we leven bijna helemaal virtueel.
Men weet haast van minuut naar minuut waar jij nu bent, wat je koopt, wat je draagt van kledij, wat je eet en drinkt... djudedju
Nummer 176.251.735 wil je aub wat trager rijden, je rijdt momenteel veel te vlug in de bebouwde kom... Overdreven ? ? Nu nog wel, maar op heel wat plaatsen staat nu al voldoende infrastructuur om dit meteen in te voeren !
djudedju
Maar gisteren zat ik al een hele tijd in de post om alles te regelen, en daar dit nogal wat tijd in beslag neemt, zag ik ondertussen het komen en gaan aan de andere loketten... (Ik zat ook nog in een andere bank, maar gelukkig kon ik het meeste via internet oplossen.)
Je kunt niet geloven hoeveel tientallen pakjes daar gepasseerd zijn ! Sommige mensen komen met vier, vijf pakjes in eens, en de meeste zijn dan pakjes die teruggestuurd worden naar de webwinkels. Vooral Zalando zie je daar voorbij komen !
Nu en dan, heel sporadisch, zie je ook eens een brief of brieven die daar afgegeven of ontvangen worden. Uiteraard gaan de brieven meestal gewoon in de bus, en praten we hier over aangetekende of verzekerde zendingen. Logisch dus dat dat er niet zo heel veel zijn... Maar pakjes ??? Niet te doen ! Ik had er geen idee van dat die webwinkels al zo florissant werken, en nog veel minder dat er zoveel terugzendingen gebeuren... Merendeels is dat dan volledig op kosten van de webwinkel !
Ik koop slechts héél sporadisch iets bij zo'n webwinkel, en dan alleen omdat ik het hier in de streek anders niet vind. En terugsturen heb ik nog nooit gedaan... Ik wist ook niet dat dit terugsturen zo eenvoudig gemaakt was... Meestal is het gewoon afgeven. Nu ja... afgeven... Er staat aan het loket zo'n soortement draaiende kast, waar je in een opening je pakketje(s) steekt, en dan draait aan de kast, waar de loketbediende dan de pakjes uit haalt... Veilig voor alles...
Momenteel kan ik zelfs niets kopen in de webwinkels, want mijn rekeningen zijn nog steeds geblokkeerd, ook al lijkt het dat ik binnenkort weer de rekeningen zal kunnen gebruiken... Nu moet ik voor betalingen naar de bank... Maar het gaat verder !
Gisteren toen ik naar de garage ging om mijn zomerbanden te laten steken, moest ik me eerst ontsmetten, en toen ik nadien mijn wagen terugkreeg, kreeg ik een ontsmette rekening, en een volledig ontsmette auto, met een schriftelijke uitleg wat er allemaal ontsmet was... Niet te doen. Corona heeft veel meer veranderd dan waar we op denken!
Toen ik wegreed, dacht ik er op dat ik in de nabije winkel naar het scheen, nog novene-kaarsen kon krijgen (Ik zet steeds een brandende kaars bij de urne van Anny)... Ik vlug daar naartoe. En ja hoor, na een van de winkelbedienden aangesproken te hebben, vond ik die novenekaarsen... Ik een voorraadje in de (ontsmette !) kar gelegd, en naar de kassa. Wat aanschuiven in de rijen die eindeloos lang lijken als er vijf mensen voor je staan met die 1.5 meter tussenruimte... Toen ik de rekening kreeg, wou ik betalen met baar geld (ik heb alleen geblokkeerde kaarten door het overlijden van Anny !)... Grote paniek aan de kassa... Ik moest betalen met de kaart. "Ik kan niet betalen met de kaart omdat men de rekeningen blokkeert bij het overlijden van een echtgeno(o)t(e)..." "Mijnheer, wij hebben zelfs geen cent meer in kassa..." Een overste er bij gehaald... "kun je passen, meneer?" "Hoeveel is het precies?" Ik kon passen.
Maar dat was nog niet echt de oplossing, want die brave mensen konden dit geld niet verwerken en zelfs niet in de kassa stoppen... Een brave winkelbediende heeft dan mijn geld in zijn portemonnee gestopt, en met zijn kaart mijn rekening betaald... Gekke wereld waarin we leven !
Eigenlijk kunnen ze wettelijk dit betaalmiddel niet weigeren. Ik zou het niet op de spits gedreven hebben, zo belangrijk is het immers niet, maar wettelijk is baar geld een wettelijk betaalmiddel, en kan men dit dus niet weigeren.
Ik heb echter de sterke indruk dat we binnenkort het baar geld zullen zien verdwijnen. Alles zal met de kaart of met de rekening moeten.... Ik vind dit niet goed ! Het betalen met de kaart is een vorm van virtueel betalen, en er is - hoe dan ook - een periode tussen het tijdstip dat jij betaalt met de kaart, en het tijdstip waarop de verkoper het geld op zijn rekening krijgt. Dit betekent dat er eigenlijk op dat moment méér geld in circulatie is, dan er eigenlijk is... Dit is dus een element die devaluerend werkt !
Maar heel het geld systeem is door en door rot ! Weet je dat van je spaargeld er maar 1 (één !) procent in de bak is ! Dus als één procent van de klanten één procent van hun geld op dezelfde dag afhalen, dan kan de bank dit niet meer dekken !!! Gezond is dit niet ! Dit was ook mede een van de redenen van de bankencrisis, en veel hebben ze niet geleerd ! (Niet moeilijk, ze kunnen rekenen op staatssteun... Lijkt goed, maar is het dat echt ? ? Nee!)
Ach... we leven bijna helemaal virtueel.
Men weet haast van minuut naar minuut waar jij nu bent, wat je koopt, wat je draagt van kledij, wat je eet en drinkt... djudedju
Nummer 176.251.735 wil je aub wat trager rijden, je rijdt momenteel veel te vlug in de bebouwde kom... Overdreven ? ? Nu nog wel, maar op heel wat plaatsen staat nu al voldoende infrastructuur om dit meteen in te voeren !
djudedju
dinsdag, mei 26, 2020
De corona op het werk zetten
Hoelang zitten we nu al in quarantaine (al is de vorm er van al wat versoepeld) ?
Sinds 14 maart !
Ik ga dat niet rap vergeten omdat Anny gestorven is 20 minuten voor het ingaan van de lockdown.
Wat doet die lockdown met ons ? En vooral met de ouderen (waar ik bij hoor) ?
Ik durf er niet echt op antwoorden, omdat ik wellicht niet objectief ben. Bij mij is de opsluiting nog wat somberderderder ingekleurd dan bij de meesten, net door het overlijden van Anny, maar niettemin... We zitten bijna ganse dagen in eenzame opsluiting.
Gelukkig komt Veerle met het middageten, komt om de veertien dagen de poetsvrouw, en hebben de (allang volwassen) kleinkinderen de tuin onkruidvrij gemaakt.
Ook Bart komt wel eens langs om te werken aan een en ander (vooral aan de vijver).
Maar het merendeel is mijn tijd verdeeld tussen de computer, de TV en een boek.
Het is lastig.
Ik herinner me nog, toen met het overlijden van onze Koen, we ook een paar weken daar zaten te zitten, te treuren, weinig zeggen om elkaar te sparen, tot ik die reclame zag van de rommelmarkt in Deinze... Dat was onze allereerste rommelmarkt, en het was effectief een soort breken van de muur van verdriet die om ons heen zat.
Nu heb ik dat niet. Krijg ik niet eens de kans om die muur op die manier te doorbreken.
Ik weet het, ik ben niet alleen in dit geval. En ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die meer afzien daarvan dan ik. Ik ben van nature een optimist en een overlever. Ik kan me beter loswerken uit die omklemming dat veel anderen. Wellicht omdat ik een geest heb die zich niet vastpint op één item. Ik heb een zeer beweeglijke geest, ben heel vlug afgeleid, laat heel makkelijk mijn gedachten zwerven. Ik heb dat wellicht een stuk van nature, maar ik heb het ook mezelf aangeleerd toen ik zo vroeg thuis zat met chronische pijnen.
Ik heb ook geleerd dat wegdenken van de pijn op zich al een heel goede pijnstiller is. Blijven vastgepind zitten op die pijn, maakt dat de pijn het centrum van je zijn gaat beheersen, en dan doet het meer dan dubbel pijn.
Dus zal mijn quarantaine wellicht minder pijnlijk aanvoelen dan bij veel anderen. Omdat ik kan wegdenken.
Ik heb dat wellicht al altijd wat gehad... In de schooltijd schreef ik opstellen voor mijn plezier. Ik hou er van om te schrijven en vooral om te dwalen over een wit stuk papier, een blank blad dat jezelf kunt kleuren en vullen. Heerlijk. Ik schrijf nog steeds heel graag. En waar vele mensen de dingen moeten kunnen vertellen aan anderen om ze kwijt te raken, schrijf ik het van me af.
Misschien geloof je het niet, maar ik heb al sommige van deze stukjes, na het schrijven, gewoon weg gedaan. Zo maar. Soms omdat het te persoonlijk was, soms omdat de verwerking zo totaal was, dat ik het niet meer nodig had.
Ik wil maar zeggen, corona is wellicht voor ieder van ons een eigen corona, een eigen ervaren, een eigen invullen.
Het hardst voor mij persoonlijk, is dat ik zo moeilijk alleen buiten kan zijn. Waar ik daar binnen wel enigszins weg mee kan, kan ik dat buiten niet. Ik kan niet alleen gaan wandelen. Dat gaat me niet. Ik moet iemand bij me hebben. Niet om tegen te praten, gewoon om niet alleen te zijn. Gek (ik weet het!).
Ik denk dat de lockdown het ergst is voor kinderen. Het opgroeien heeft weinig van doen met de groei, maar wel met het groeien in de samenleving. Dit wordt ze nu ontzegd. We hebben al een hele tijd dat kinderen haast niet meer vrij mogen spelen en ravotten (Het Na-Dutroux-tijdperk), dat ze geen lawaai mogen maken (vonnissen over het lawaai tijdens de speeltijd van een nabije school), nu zijn ze ook nog eens effectief alleen gezet, de school is een hele tijd (en nog steeds voor velen) een virtueel gebeuren, zonder echte contacten...
Ik vraag me af wat voor gevolgen dit heeft en zal hebben op het opgroeiende kind...
Ergens is het niet meer het leven, maar het overleven geworden.
djudedju
Sinds 14 maart !
Ik ga dat niet rap vergeten omdat Anny gestorven is 20 minuten voor het ingaan van de lockdown.
Wat doet die lockdown met ons ? En vooral met de ouderen (waar ik bij hoor) ?
Ik durf er niet echt op antwoorden, omdat ik wellicht niet objectief ben. Bij mij is de opsluiting nog wat somberderderder ingekleurd dan bij de meesten, net door het overlijden van Anny, maar niettemin... We zitten bijna ganse dagen in eenzame opsluiting.
Gelukkig komt Veerle met het middageten, komt om de veertien dagen de poetsvrouw, en hebben de (allang volwassen) kleinkinderen de tuin onkruidvrij gemaakt.
Ook Bart komt wel eens langs om te werken aan een en ander (vooral aan de vijver).
Maar het merendeel is mijn tijd verdeeld tussen de computer, de TV en een boek.
Het is lastig.
Ik herinner me nog, toen met het overlijden van onze Koen, we ook een paar weken daar zaten te zitten, te treuren, weinig zeggen om elkaar te sparen, tot ik die reclame zag van de rommelmarkt in Deinze... Dat was onze allereerste rommelmarkt, en het was effectief een soort breken van de muur van verdriet die om ons heen zat.
Nu heb ik dat niet. Krijg ik niet eens de kans om die muur op die manier te doorbreken.
Ik weet het, ik ben niet alleen in dit geval. En ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die meer afzien daarvan dan ik. Ik ben van nature een optimist en een overlever. Ik kan me beter loswerken uit die omklemming dat veel anderen. Wellicht omdat ik een geest heb die zich niet vastpint op één item. Ik heb een zeer beweeglijke geest, ben heel vlug afgeleid, laat heel makkelijk mijn gedachten zwerven. Ik heb dat wellicht een stuk van nature, maar ik heb het ook mezelf aangeleerd toen ik zo vroeg thuis zat met chronische pijnen.
Ik heb ook geleerd dat wegdenken van de pijn op zich al een heel goede pijnstiller is. Blijven vastgepind zitten op die pijn, maakt dat de pijn het centrum van je zijn gaat beheersen, en dan doet het meer dan dubbel pijn.
Dus zal mijn quarantaine wellicht minder pijnlijk aanvoelen dan bij veel anderen. Omdat ik kan wegdenken.
Ik heb dat wellicht al altijd wat gehad... In de schooltijd schreef ik opstellen voor mijn plezier. Ik hou er van om te schrijven en vooral om te dwalen over een wit stuk papier, een blank blad dat jezelf kunt kleuren en vullen. Heerlijk. Ik schrijf nog steeds heel graag. En waar vele mensen de dingen moeten kunnen vertellen aan anderen om ze kwijt te raken, schrijf ik het van me af.
Misschien geloof je het niet, maar ik heb al sommige van deze stukjes, na het schrijven, gewoon weg gedaan. Zo maar. Soms omdat het te persoonlijk was, soms omdat de verwerking zo totaal was, dat ik het niet meer nodig had.
Ik wil maar zeggen, corona is wellicht voor ieder van ons een eigen corona, een eigen ervaren, een eigen invullen.
Het hardst voor mij persoonlijk, is dat ik zo moeilijk alleen buiten kan zijn. Waar ik daar binnen wel enigszins weg mee kan, kan ik dat buiten niet. Ik kan niet alleen gaan wandelen. Dat gaat me niet. Ik moet iemand bij me hebben. Niet om tegen te praten, gewoon om niet alleen te zijn. Gek (ik weet het!).
Ik denk dat de lockdown het ergst is voor kinderen. Het opgroeien heeft weinig van doen met de groei, maar wel met het groeien in de samenleving. Dit wordt ze nu ontzegd. We hebben al een hele tijd dat kinderen haast niet meer vrij mogen spelen en ravotten (Het Na-Dutroux-tijdperk), dat ze geen lawaai mogen maken (vonnissen over het lawaai tijdens de speeltijd van een nabije school), nu zijn ze ook nog eens effectief alleen gezet, de school is een hele tijd (en nog steeds voor velen) een virtueel gebeuren, zonder echte contacten...
Ik vraag me af wat voor gevolgen dit heeft en zal hebben op het opgroeiende kind...
Ergens is het niet meer het leven, maar het overleven geworden.
djudedju
vrijdag, mei 22, 2020
propere tuin
Ik moet het eerlijk toegeven, mijn tuin was een wildernis geworden... Vorig jaar bijna gans het jaar op en neer naar de kliniek(en), naar Anny.
Veerle zorgde voor eten, deed de was en de plas, en ik moet bekennen dat ik zelf helemaal niet meer in staat ban om de tuin te onderhouden. (Chronische pijnpatiënt )... Zodus, was het hier stilaan een wildernis. Nu en dan trok Veerle wat onkruid, maar zij had ook haar eigen tuin en huis te onderhouden.
Maar nu is zowat ieder onkruidje weg !
Twee dagen lang hebben Kimberly en Gwendolyn vergezeld van hun respectievelijke vrienden, hier in de tuin gezeten. Hoogstens nu en dan kwam er eentje in het deurgat vragen om een of ander stuk gerei te krijgen, of om wat drinken... ( Water, meer heb ik niet in huis)...
Maar tegen 18 uur gisteren was het werk gedaan.
Er ligt alleen nog een hele hoop takken, die ik - nadat ze wat verdroogd zijn - door de hakselaar zal doen, en die mulch zal zijn voor in de propere tuin.
Jammer genoeg ligt Veerle nu ook in de kliniek. Wellicht een maagzweer of een appendix... Met de hoogdag wordt er alleen echt opgetreden bij hoge nood, en dus weten we nog niet wat het precies is. Ik gok op een maagzweer. (Of maagzweren... Ik heb dat ooit ook gehad, en heb dan maanden gesukkeld om de juiste medicatie te krijgen voor de pijn en die geen kwaad kon voor de maag...) Veerle is ook pijnpatiënt, maar erger ze heeft (na een opgelegde maagverkleining) ook suiker gekregen.
Nu ja, laat ons hopen dat ze de zaak in orde kunnen brengen zonder veel problemen en desnoods ook met andere medicatie...
Mama moest het meegemaakt hebben dat haar kleindochters zo behulpzaam zijn !
Ik heb gisteren regelmatig naar de urne zitten kijken, en zitten inwendig praten met haar.
Gek.
Maar ik stel vast dat ik dat regelmatig doe, en ik hoor van lotgenoten dat ook zij dat doen. Sommigen praten zelfs luid op.
Ik heb een kat in huis.
Eén van de katten van Veerle was gekwetst aan de poot, zo erg dat ze er mee naar de dierenarts moesten gaan. Daar heeft men de ontsteking van de wonde behandeld, en medicatie gegeven. Maar die kat wordt door de andere kat van Veerle steeds gepest, kwam hier al vroeger regelmatig binnen (schuilen?), en ik stelde voor dat ze de kat hier zou laten, tot ze hersteld is...
Ik zie niets meer aan haar poot, maar ik krijg die kat maar heel moeilijk eens buiten, en na vijf minuten (hoogstens !!!) staat ze al weer te miauwen aan de achterdeur om binnen te kunnen. Thuis was ze helemaal geen huiskat, maar hier is ze niet buiten te krijgen.
Zo ben ik -willens nillens - de eigenaar geworden van een kattenbeest.
Het is een kat die komt vleien, die op de schoot wil zitten... Allemaal dingen waar ik niet voor te vinden ben, en ik leer ze nu dat ze niet moet komen "flodderen"... Ze komt nog wel rond mijn benen frotten als ze aandacht wil voor iets (eten, drinken, ...)
Voor de rest ligt ze hele dagen rustig naast me in de zetel, een plaatsje die ze ook inneemt als ik niet in de zetel zit. Zo is het goed, zo mag het... Als ze maar niet probeert om op mijn schoot te kruipen of begint kopjes te geven.
Ik streel ze hooguit een keer, en duw ze dan vriendelijk wat verder weg.
Ze begint de regels te kennen. Ze mag blijven.
Kan ik tegen de kat praten, of tegen de parkiet of de kanarie of mijn vissen... al is het niet echt tegen hen...
tot de volgende ?
Veerle zorgde voor eten, deed de was en de plas, en ik moet bekennen dat ik zelf helemaal niet meer in staat ban om de tuin te onderhouden. (Chronische pijnpatiënt )... Zodus, was het hier stilaan een wildernis. Nu en dan trok Veerle wat onkruid, maar zij had ook haar eigen tuin en huis te onderhouden.
Maar nu is zowat ieder onkruidje weg !
Twee dagen lang hebben Kimberly en Gwendolyn vergezeld van hun respectievelijke vrienden, hier in de tuin gezeten. Hoogstens nu en dan kwam er eentje in het deurgat vragen om een of ander stuk gerei te krijgen, of om wat drinken... ( Water, meer heb ik niet in huis)...
Maar tegen 18 uur gisteren was het werk gedaan.
Er ligt alleen nog een hele hoop takken, die ik - nadat ze wat verdroogd zijn - door de hakselaar zal doen, en die mulch zal zijn voor in de propere tuin.
Jammer genoeg ligt Veerle nu ook in de kliniek. Wellicht een maagzweer of een appendix... Met de hoogdag wordt er alleen echt opgetreden bij hoge nood, en dus weten we nog niet wat het precies is. Ik gok op een maagzweer. (Of maagzweren... Ik heb dat ooit ook gehad, en heb dan maanden gesukkeld om de juiste medicatie te krijgen voor de pijn en die geen kwaad kon voor de maag...) Veerle is ook pijnpatiënt, maar erger ze heeft (na een opgelegde maagverkleining) ook suiker gekregen.
Nu ja, laat ons hopen dat ze de zaak in orde kunnen brengen zonder veel problemen en desnoods ook met andere medicatie...
Mama moest het meegemaakt hebben dat haar kleindochters zo behulpzaam zijn !
Ik heb gisteren regelmatig naar de urne zitten kijken, en zitten inwendig praten met haar.
Gek.
Maar ik stel vast dat ik dat regelmatig doe, en ik hoor van lotgenoten dat ook zij dat doen. Sommigen praten zelfs luid op.
Ik heb een kat in huis.
Eén van de katten van Veerle was gekwetst aan de poot, zo erg dat ze er mee naar de dierenarts moesten gaan. Daar heeft men de ontsteking van de wonde behandeld, en medicatie gegeven. Maar die kat wordt door de andere kat van Veerle steeds gepest, kwam hier al vroeger regelmatig binnen (schuilen?), en ik stelde voor dat ze de kat hier zou laten, tot ze hersteld is...
Ik zie niets meer aan haar poot, maar ik krijg die kat maar heel moeilijk eens buiten, en na vijf minuten (hoogstens !!!) staat ze al weer te miauwen aan de achterdeur om binnen te kunnen. Thuis was ze helemaal geen huiskat, maar hier is ze niet buiten te krijgen.
Zo ben ik -willens nillens - de eigenaar geworden van een kattenbeest.
Het is een kat die komt vleien, die op de schoot wil zitten... Allemaal dingen waar ik niet voor te vinden ben, en ik leer ze nu dat ze niet moet komen "flodderen"... Ze komt nog wel rond mijn benen frotten als ze aandacht wil voor iets (eten, drinken, ...)
Voor de rest ligt ze hele dagen rustig naast me in de zetel, een plaatsje die ze ook inneemt als ik niet in de zetel zit. Zo is het goed, zo mag het... Als ze maar niet probeert om op mijn schoot te kruipen of begint kopjes te geven.
Ik streel ze hooguit een keer, en duw ze dan vriendelijk wat verder weg.
Ze begint de regels te kennen. Ze mag blijven.
Kan ik tegen de kat praten, of tegen de parkiet of de kanarie of mijn vissen... al is het niet echt tegen hen...
tot de volgende ?
zaterdag, mei 16, 2020
Groei
Er is heel wat veranderd in de duur van mijn leven...
Toen was de wereld nog enorm groot. Als er iemand als pater naar "de Kongo" trok, dan was dat met de boot en duurde de reis lang.
We hadden een kennis die een heel stuk van Afrika had bezocht, en als die eens in het land was, dan was ze een soortement bezienswaardigheid, een attractie, een voorraad van verhalen.
We zaagden bij ons ma om eens mee te kunnen naar de wekelijkse markt, om die neger te zien, en als het lukte wat spekken van hem te mogen kopen, zwarte brokken die naar anijs smaakten en die we Karaboedja" noemden... Een zwarte mens ! Dat was het zien waard !
Ik ben in mijn leven nog nooit buiten Europa geweest (Madeira ligt weliswaar voor Afrika, maar hoort bij Portugal)...
Ik heb er ook niet echt behoefte aan, ik vind Europa nog steeds een heel groot ding om te bezoeken, en er zijn nog heel wat zaken in ons eigen landje die ik nog niet heb gezien... Ik ben bij de uitstervende generatie van mensen die geen nood hebben aan verre, verre reizen.
Ik begrijp wie het wel doet, en zit vol verbazing de foto's en filmpjes te bekijken, al moet ik zeggen dat ik in veel gevallen meer de mens achter die dingen probeer te zien dan wel de dingen op zich.
Maar ik heb dat allemaal weten veranderen.
Ik heb gezien hoe er een generatie mensen opgroeide, die jaarlijks op reis ging, en steeds verdere reizen ging maken... Ook naar andere werelddelen. Ik zag er zelfs voor hun werk vlugvlug naar andere delen van de wereld vliegen...
We gingen steeds meer mondiaal leven.
De wereld leek steeds kleiner te worden. Na een tijdje vonden we het heel gewoon dat er iemand voor het werk naar de andere kant van de wereld vloog en een week later al weer hier in zijn vertrouwde bureeltje zat. Ik heb gezien hoe de computer, de smartphone en al die dingen ons toelieten om te werken samen met iemand die in Huppeldeboemskaja ook aan zijn computer zat. We skypen of messengeren of zoomen of... weet ik veel wat allemaal met mensen in Weetikveelistan...
De wereld werd maar een kamer groot. Je hoefde maar op een knopje te duwen om ergens anders te converseren met Pier, Pol of Istvan of 'MBurrha...
En lukte het niet om op die manier de moeilijkheid op te lossen, dan niet getreurd, je sprong op een vliegmasjien alleen maar om haar te zien (Eddy Wally)...
En toen,
Plots,
CORONA !
Covid-19
En iedereen zat plots op zijn eigen vierkante meter.
En er restte alleen nog een elektronische babbel met verweggistan van naast de deur...
De wereld is plots weer ontzagwekkend groot.
Enorm.
Nog haast groter dan toen, dan toen ik een knaap was die vol ontzag ging kijken naar een missietentoonstelling, naar die zaken uit die verre landen...
Want nu mogen we zelfs maar bij mondjesmaat in een museum binnen.
Mijn wereld is de TV en mijn smartphone.
djudedju...
Toen was de wereld nog enorm groot. Als er iemand als pater naar "de Kongo" trok, dan was dat met de boot en duurde de reis lang.
We hadden een kennis die een heel stuk van Afrika had bezocht, en als die eens in het land was, dan was ze een soortement bezienswaardigheid, een attractie, een voorraad van verhalen.
We zaagden bij ons ma om eens mee te kunnen naar de wekelijkse markt, om die neger te zien, en als het lukte wat spekken van hem te mogen kopen, zwarte brokken die naar anijs smaakten en die we Karaboedja" noemden... Een zwarte mens ! Dat was het zien waard !
Ik ben in mijn leven nog nooit buiten Europa geweest (Madeira ligt weliswaar voor Afrika, maar hoort bij Portugal)...
Ik heb er ook niet echt behoefte aan, ik vind Europa nog steeds een heel groot ding om te bezoeken, en er zijn nog heel wat zaken in ons eigen landje die ik nog niet heb gezien... Ik ben bij de uitstervende generatie van mensen die geen nood hebben aan verre, verre reizen.
Ik begrijp wie het wel doet, en zit vol verbazing de foto's en filmpjes te bekijken, al moet ik zeggen dat ik in veel gevallen meer de mens achter die dingen probeer te zien dan wel de dingen op zich.
Maar ik heb dat allemaal weten veranderen.
Ik heb gezien hoe er een generatie mensen opgroeide, die jaarlijks op reis ging, en steeds verdere reizen ging maken... Ook naar andere werelddelen. Ik zag er zelfs voor hun werk vlugvlug naar andere delen van de wereld vliegen...
We gingen steeds meer mondiaal leven.
De wereld leek steeds kleiner te worden. Na een tijdje vonden we het heel gewoon dat er iemand voor het werk naar de andere kant van de wereld vloog en een week later al weer hier in zijn vertrouwde bureeltje zat. Ik heb gezien hoe de computer, de smartphone en al die dingen ons toelieten om te werken samen met iemand die in Huppeldeboemskaja ook aan zijn computer zat. We skypen of messengeren of zoomen of... weet ik veel wat allemaal met mensen in Weetikveelistan...
De wereld werd maar een kamer groot. Je hoefde maar op een knopje te duwen om ergens anders te converseren met Pier, Pol of Istvan of 'MBurrha...
En lukte het niet om op die manier de moeilijkheid op te lossen, dan niet getreurd, je sprong op een vliegmasjien alleen maar om haar te zien (Eddy Wally)...
En toen,
Plots,
CORONA !
Covid-19
En iedereen zat plots op zijn eigen vierkante meter.
En er restte alleen nog een elektronische babbel met verweggistan van naast de deur...
De wereld is plots weer ontzagwekkend groot.
Enorm.
Nog haast groter dan toen, dan toen ik een knaap was die vol ontzag ging kijken naar een missietentoonstelling, naar die zaken uit die verre landen...
Want nu mogen we zelfs maar bij mondjesmaat in een museum binnen.
Mijn wereld is de TV en mijn smartphone.
djudedju...
zaterdag, mei 09, 2020
Lang
's Morgens sta ik altijd vroeg op.
Rond halfzeven ben ik al bezig met me te wassen en me klaar te maken om naar beneden te gaan, wetend, dat er weer een lange, lang voormiddag op me wacht.
Waarom sta ik dan zo vroeg op ? Omdat ik niet meer kan slapen, en zelfs een goed boek me niet stil kan houden.
Ik moet er uit.
Waarom ? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet blijven liggen.
Veel slaap ik nochtans niet. In tegendeel, ik heb heel wat wakende uurtjes per nacht.
Er spookt van alles en nog wat door mijn hoofd.
Na de koffie gezet te hebben, een ontbijt genut te hebben, zit ik achter mijn computer. Post lezen, filmpjes bekijken, de beste doormailen (Wat zijn de beste ? Is mijn smaak wel de uwe ? Vind je mij niet een vervelende oude vent die altijd van die domme filmpjes en fotoreeksen doormailt? )
En vooral me vervelen en geen goesting hebben om iets te doen.
Het gaat me niet.
Het alleen zitten is toch lastiger dan ik dacht.
Ik dacht dat ik al wat getraind was tijdens die vele maanden hospitalisatie van Anny. Nee dus.
En toch... Wij zaten 's morgens meestal elk aan een kant van het huis, en er werd heel weinig gesproken. Na al die jaren moet je niet veel meer zeggen, je kent elkaar door en door. Je kent elke reactie op ieder ding.
En toch mis je dat, het gevoel van samen zijn, van samen leven, beleven. Het lawaai van Anny in de keuken, haar zien voorbij komen als ze naar het toilet gaat... Ze is er. God, waarom was ik me daar toen niet meer van bewust?
Toen was dat alles heel normaal.
En nu mis je het. Je mist wat toen zowat niets was.
Gek.
Je kijkt naar de urne, naar de brandende kaars... Je voelt haar trouwring met daarin dat kleine juweeltje met de as van Koen. Je denkt eigenlijks niets, je voelt niets, je mist alleen.
Het is niet echt te omschrijven. Wat is gemis ?
Ik denk dat het iets is wat, zelfs op de onbewuste ogenblikken, een gevoel van...niets.
Vroeger was het er wel.
djudedju
Nee, het gaat niet echt slecht met me, ik raak alleen moeilijk terug in het leven.
't Zal wel beteren. Ik ken genoeg mensen die in dit geval zijn, en die er ook overheen zijn gekomen. Niet vergeten, verwerkend, terug gewoon zijn.
... dju toch
Rond halfzeven ben ik al bezig met me te wassen en me klaar te maken om naar beneden te gaan, wetend, dat er weer een lange, lang voormiddag op me wacht.
Waarom sta ik dan zo vroeg op ? Omdat ik niet meer kan slapen, en zelfs een goed boek me niet stil kan houden.
Ik moet er uit.
Waarom ? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet blijven liggen.
Veel slaap ik nochtans niet. In tegendeel, ik heb heel wat wakende uurtjes per nacht.
Er spookt van alles en nog wat door mijn hoofd.
Na de koffie gezet te hebben, een ontbijt genut te hebben, zit ik achter mijn computer. Post lezen, filmpjes bekijken, de beste doormailen (Wat zijn de beste ? Is mijn smaak wel de uwe ? Vind je mij niet een vervelende oude vent die altijd van die domme filmpjes en fotoreeksen doormailt? )
En vooral me vervelen en geen goesting hebben om iets te doen.
Het gaat me niet.
Het alleen zitten is toch lastiger dan ik dacht.
Ik dacht dat ik al wat getraind was tijdens die vele maanden hospitalisatie van Anny. Nee dus.
En toch... Wij zaten 's morgens meestal elk aan een kant van het huis, en er werd heel weinig gesproken. Na al die jaren moet je niet veel meer zeggen, je kent elkaar door en door. Je kent elke reactie op ieder ding.
En toch mis je dat, het gevoel van samen zijn, van samen leven, beleven. Het lawaai van Anny in de keuken, haar zien voorbij komen als ze naar het toilet gaat... Ze is er. God, waarom was ik me daar toen niet meer van bewust?
Toen was dat alles heel normaal.
En nu mis je het. Je mist wat toen zowat niets was.
Gek.
Je kijkt naar de urne, naar de brandende kaars... Je voelt haar trouwring met daarin dat kleine juweeltje met de as van Koen. Je denkt eigenlijks niets, je voelt niets, je mist alleen.
Het is niet echt te omschrijven. Wat is gemis ?
Ik denk dat het iets is wat, zelfs op de onbewuste ogenblikken, een gevoel van...niets.
Vroeger was het er wel.
djudedju
Nee, het gaat niet echt slecht met me, ik raak alleen moeilijk terug in het leven.
't Zal wel beteren. Ik ken genoeg mensen die in dit geval zijn, en die er ook overheen zijn gekomen. Niet vergeten, verwerkend, terug gewoon zijn.
... dju toch
woensdag, mei 06, 2020
Vissen !
Eindelijk mogen we gaan vissen !
En het was mooi weer (niet te warm, maar je kunt niet alles hebben), en Bart en Ewoud gingen mee. Drie generaties Goderis aan de waterkant.
't Was twee jaar geleden, en door dat de poetsvrouw ook nog die voormiddag kwam, had ik niet de kans gekregen om alles eens na te kijken... Twee molens lagen in panne, dus veel karpervissen zou er niet gebeuren. (Bart had de enige karperlijn, maar kreeg geen beet...)
We zaten dus alle drie met een bliek-lijntje, heerlijk, op ons dooie akkertje te genieten van de zon, het water, het geluid van de natuur (Dju jong ! Er zijn dit jaar veel fazanten !)...
Zeggen dat het ons niet kan schelen dat de vis bijt of niet, is wat overdreven, maar toch... Het is die rust, het water en de zon die er een aangename dag van maakt !
Maar al beten ze niet veel, we vingen toch regelmatig een bliekje, en er waren er zelfs heel mooie, behoorlijk grote exemplaren bij.
Ewoud en ik vingen bovendien elk een tink (een zeelt (tinca tinca)) van ieder een goede dertig centimeter. Dat was leuk ! Het was al jaren geleden dat er nog een tink gevangen werd in deze vijver ! Ze zitten er dus nog in !
Kortom, we hebben ons geamuseerd, al moet ik zeggen eens we in de schaduw zaten in plaats van de zon, was het veel minder leuk. Het was fris, en door zeer licht te vissen, met een heel klein dobbertje, zag je plots ook veel minder dat kleine ding, en moest je soms eens de lijn bewegen om de dobber terug te vinden... Maar ja, het was al bijna tijd om naar huis te keren.
Heerlijk om weer eens buiten te zijn !
Corona voor mij is voornamelijk isolement. Twee keer. Het verlies van Anny, en dan de corona-isolatie daar bovenop. Een geluk dat ik me nog wat weet bezig te houden. Het enige wat me tegengaat is dat ik niet kan wandelen. Ik kan het fysiek niet goed meer, door mijn chronische rugpijn, maar het gaat me ook niet om alleen te lopen. Het mag gek klinken, maar als ik alleen wandel dan heb ik veel vlugger en veel meer pijn dan als ik met anderen wandel. Dit bewijst weer eens dat bezig zijn zowat de beste pijnstiller is die er bestaat. En omgekeerd, als je alleen bent, dan ben je ook geestelijk met die pijn bezig, en versterk je dat gevoel nog.
Een menselijk verstand is veel meer dan het vermogen te redeneren, het is ook een dirigent van het bestaan.
De laatste dagen gaat het ook wat beter met het verwerken van het verdriet. Ik kan er makkelijker over praten en voel op die momenten ook minder de krop in mijn keel.
De nachten zijn het slechtst... Ik lig vaak wakker, raak niet meer in slaap, begin dan te lezen om mijn zinnen te verzetten... Doe het licht weer uit als ik denk dat het wel weer zal lukken, en vijf minuten nadien doe ik het licht weer aan... Maar dat zal wellicht ook wel beteren. Ik wil geen slaappillen nemen, ik geloof dat die ook niet echt een oplossing bieden. Ik ga er van uit dat - als mijn lichaam het nodig heeft - ik wel zal slapen, en dat is ook zo. Nu en dan heb ik dan een nacht dat ik lang en diep kan slapen.
We komen er wel door.
![]()
En het was mooi weer (niet te warm, maar je kunt niet alles hebben), en Bart en Ewoud gingen mee. Drie generaties Goderis aan de waterkant.
't Was twee jaar geleden, en door dat de poetsvrouw ook nog die voormiddag kwam, had ik niet de kans gekregen om alles eens na te kijken... Twee molens lagen in panne, dus veel karpervissen zou er niet gebeuren. (Bart had de enige karperlijn, maar kreeg geen beet...)
We zaten dus alle drie met een bliek-lijntje, heerlijk, op ons dooie akkertje te genieten van de zon, het water, het geluid van de natuur (Dju jong ! Er zijn dit jaar veel fazanten !)...
Zeggen dat het ons niet kan schelen dat de vis bijt of niet, is wat overdreven, maar toch... Het is die rust, het water en de zon die er een aangename dag van maakt !
Maar al beten ze niet veel, we vingen toch regelmatig een bliekje, en er waren er zelfs heel mooie, behoorlijk grote exemplaren bij.
Ewoud en ik vingen bovendien elk een tink (een zeelt (tinca tinca)) van ieder een goede dertig centimeter. Dat was leuk ! Het was al jaren geleden dat er nog een tink gevangen werd in deze vijver ! Ze zitten er dus nog in !
Kortom, we hebben ons geamuseerd, al moet ik zeggen eens we in de schaduw zaten in plaats van de zon, was het veel minder leuk. Het was fris, en door zeer licht te vissen, met een heel klein dobbertje, zag je plots ook veel minder dat kleine ding, en moest je soms eens de lijn bewegen om de dobber terug te vinden... Maar ja, het was al bijna tijd om naar huis te keren.
Heerlijk om weer eens buiten te zijn !
Corona voor mij is voornamelijk isolement. Twee keer. Het verlies van Anny, en dan de corona-isolatie daar bovenop. Een geluk dat ik me nog wat weet bezig te houden. Het enige wat me tegengaat is dat ik niet kan wandelen. Ik kan het fysiek niet goed meer, door mijn chronische rugpijn, maar het gaat me ook niet om alleen te lopen. Het mag gek klinken, maar als ik alleen wandel dan heb ik veel vlugger en veel meer pijn dan als ik met anderen wandel. Dit bewijst weer eens dat bezig zijn zowat de beste pijnstiller is die er bestaat. En omgekeerd, als je alleen bent, dan ben je ook geestelijk met die pijn bezig, en versterk je dat gevoel nog.
Een menselijk verstand is veel meer dan het vermogen te redeneren, het is ook een dirigent van het bestaan.
De laatste dagen gaat het ook wat beter met het verwerken van het verdriet. Ik kan er makkelijker over praten en voel op die momenten ook minder de krop in mijn keel.
De nachten zijn het slechtst... Ik lig vaak wakker, raak niet meer in slaap, begin dan te lezen om mijn zinnen te verzetten... Doe het licht weer uit als ik denk dat het wel weer zal lukken, en vijf minuten nadien doe ik het licht weer aan... Maar dat zal wellicht ook wel beteren. Ik wil geen slaappillen nemen, ik geloof dat die ook niet echt een oplossing bieden. Ik ga er van uit dat - als mijn lichaam het nodig heeft - ik wel zal slapen, en dat is ook zo. Nu en dan heb ik dan een nacht dat ik lang en diep kan slapen.
We komen er wel door.
Zeelt
vrijdag, mei 01, 2020
triple donderdag en bedenkingen rond 1 mei...
Gisteren was het donderdag, dag gewijd aan Donar (Thor).
Donar was de dondergod, en hij heeft zich geroerd !
Tot twee keer toe kregen we hier een dondervlaag over ons heen !
Dus 1 gewoon donderdag + 2 dondervlagen is gelijk aan triple donderdag.
Vandaag is het 1 mei, dag van de arbeid. Sinds politieke partijen deze dag schaamteloos hebben geclaimd, is dat een vlag die de lading niet meer dekt.
De dag van de arbeid was (voor al die politieke konkelaars) een dag waarop niet de arbeid, maar de arbeid(st)er gehuldigd werd, en de dag van de socialistische verenigingen.
Bij de katholieken werd daar Rerum Novarum tegenover gezet. De herdenking van de invoering van de Pauselijke Encycliek "De Rerum Novarum" door paus Leo XIII... Een encycliek die een inhaalbeweging wilde maken om te verhinderen dat door de bewustwording van de arbeidende klasse een heel deel van de gelovigen de kerk verliet, een kerk die tot dan heel duidelijk de kant van de rijken en de werkgevers koos. Omdat men het kind niet met het badwater wou weggooien, was deze encycliek een eerder zwak antwoord op het groeiende socialisme. Het is vooral dank zij enkele bevlogen personen (denk bv aan Daens) dat er vooral parochiaal sterker gewerkt werd om de arbeidende klasse te behouden binnen de kerk, en hen een katholiek alternatief te bieden voor het socialisme.
Het was broodnodig dat men die stappen nam, want de kerk verloor massaal de arbeidende klasse. Eigenlijk zou men hier de Belgische situatie helemaal afzonderlijk moeten bekijken, want hier, en dat was lang niet overal zo, werd het socialisme anti-kerkelijk, en kregen we een tweespalt die veel verder ging dan het sociale.
Is dit jammer ? Ja en nee... Door de historische groei van een katholieke arbeiderszuil en een socialistische arbeiderszuil, kwam de concurrentie de volledige klasse van de arbeiders ten goede.
Is dit nu nog zo ?
Ik heb de indruk dat door de secularisering het oorspronkelijke aspect wat wegdeemstert. De leden van het ACV voelen zich niet echt katholiek, en de leden van de Socialistische arbeidersbeweging zijn lang niet zo anti-katholiek meer... Toch zijn er nog verschillen, maar ik durf niet te stellen dat die verschillen eigenlijk ook zo gevoeld worden door de meerderheid.
Ik denk dat de verzuiling nu, in deze tijd, eigenlijk meer kwaad doet dan goed.
Het zou m.i. beter zijn dat de travaillisten een sterker blok zouden vormen tegen de politiek kapitalistische tendens. Ik vind het tof dat binnen de grote groep van arbeiders, er een grote verscheidenheid in gradatie is, maar men zou moeten gaan werken aan een front, om het evenwicht binnen de maatschappij te herstellen. Ik zie niet in waarom pvda, socialisten, de travaillistische vleugel van het cdenv niet tot één lijn zouden kunnen komen. In tegendeel ! Net door de verschillen samen te leggen, zou men kunnen komen tot sterkere en duidelijkere lijn.
Het probleem is dat dit alles in de knopen zit van de politieke partijen.
Hoog tijd dat wij het ganse bestel herdenken !
Waardoor komt men maar niet tot een vorming van een regering ? Heel simpel, omdat er geen nationale partijen meer zijn.
De democratie is momenteel bezig de democratie te vermoorden.
Door de toename van partijen en partijtjes, door de splitsing in Vlaams en Waals ook binnen die partijen, door de oprichting van partijen die slechts in één landsdeel voorkomen, komt men tot een systeem die niet meer beheersbaar is.
De oplossing ? Terug naar de basis van waaruit de democratie bij ons is ontstaan, overgoten met de saus van de tijd. We moeten terug naar een drie-partijensysteem. Links, rechts en midden. En dit nationaal. (Dit hoeft niet te betekenen dat Vlamingen voor Waalse kandidaten kunnen stemmen en omgekeerd).
Maar met een drie-partijen-systeem is het de facto veel eenvoudiger om een regering te vormen. Krijgen we ook een beleid dat herkenbaar is voor de kiezer (er is hoogstens een mengeling van twee partijen en dus van twee soorten ideeën. Er is ook veel duidelijk een lijn in de tijd.
Voor mij is één mei de dag waarop we de revolutie in het denken opnieuw moeten beginnen ! Naar een duidelijk beleid. Met vééééééééééééééééééééééééééééééééél minder ministers, staatssecretarissen, parlementsleden dan we nu. We betalen ons blauw en zwart !
Dit moest me eens van het hart.
Wellicht bent u ook die ontelbare politici met hun onontwarbaar gekonkel beu?
Donar was de dondergod, en hij heeft zich geroerd !
Tot twee keer toe kregen we hier een dondervlaag over ons heen !
Dus 1 gewoon donderdag + 2 dondervlagen is gelijk aan triple donderdag.
Vandaag is het 1 mei, dag van de arbeid. Sinds politieke partijen deze dag schaamteloos hebben geclaimd, is dat een vlag die de lading niet meer dekt.
De dag van de arbeid was (voor al die politieke konkelaars) een dag waarop niet de arbeid, maar de arbeid(st)er gehuldigd werd, en de dag van de socialistische verenigingen.
Bij de katholieken werd daar Rerum Novarum tegenover gezet. De herdenking van de invoering van de Pauselijke Encycliek "De Rerum Novarum" door paus Leo XIII... Een encycliek die een inhaalbeweging wilde maken om te verhinderen dat door de bewustwording van de arbeidende klasse een heel deel van de gelovigen de kerk verliet, een kerk die tot dan heel duidelijk de kant van de rijken en de werkgevers koos. Omdat men het kind niet met het badwater wou weggooien, was deze encycliek een eerder zwak antwoord op het groeiende socialisme. Het is vooral dank zij enkele bevlogen personen (denk bv aan Daens) dat er vooral parochiaal sterker gewerkt werd om de arbeidende klasse te behouden binnen de kerk, en hen een katholiek alternatief te bieden voor het socialisme.
Het was broodnodig dat men die stappen nam, want de kerk verloor massaal de arbeidende klasse. Eigenlijk zou men hier de Belgische situatie helemaal afzonderlijk moeten bekijken, want hier, en dat was lang niet overal zo, werd het socialisme anti-kerkelijk, en kregen we een tweespalt die veel verder ging dan het sociale.
Is dit jammer ? Ja en nee... Door de historische groei van een katholieke arbeiderszuil en een socialistische arbeiderszuil, kwam de concurrentie de volledige klasse van de arbeiders ten goede.
Is dit nu nog zo ?
Ik heb de indruk dat door de secularisering het oorspronkelijke aspect wat wegdeemstert. De leden van het ACV voelen zich niet echt katholiek, en de leden van de Socialistische arbeidersbeweging zijn lang niet zo anti-katholiek meer... Toch zijn er nog verschillen, maar ik durf niet te stellen dat die verschillen eigenlijk ook zo gevoeld worden door de meerderheid.
Ik denk dat de verzuiling nu, in deze tijd, eigenlijk meer kwaad doet dan goed.
Het zou m.i. beter zijn dat de travaillisten een sterker blok zouden vormen tegen de politiek kapitalistische tendens. Ik vind het tof dat binnen de grote groep van arbeiders, er een grote verscheidenheid in gradatie is, maar men zou moeten gaan werken aan een front, om het evenwicht binnen de maatschappij te herstellen. Ik zie niet in waarom pvda, socialisten, de travaillistische vleugel van het cdenv niet tot één lijn zouden kunnen komen. In tegendeel ! Net door de verschillen samen te leggen, zou men kunnen komen tot sterkere en duidelijkere lijn.
Het probleem is dat dit alles in de knopen zit van de politieke partijen.
Hoog tijd dat wij het ganse bestel herdenken !
Waardoor komt men maar niet tot een vorming van een regering ? Heel simpel, omdat er geen nationale partijen meer zijn.
De democratie is momenteel bezig de democratie te vermoorden.
Door de toename van partijen en partijtjes, door de splitsing in Vlaams en Waals ook binnen die partijen, door de oprichting van partijen die slechts in één landsdeel voorkomen, komt men tot een systeem die niet meer beheersbaar is.
De oplossing ? Terug naar de basis van waaruit de democratie bij ons is ontstaan, overgoten met de saus van de tijd. We moeten terug naar een drie-partijensysteem. Links, rechts en midden. En dit nationaal. (Dit hoeft niet te betekenen dat Vlamingen voor Waalse kandidaten kunnen stemmen en omgekeerd).
Maar met een drie-partijen-systeem is het de facto veel eenvoudiger om een regering te vormen. Krijgen we ook een beleid dat herkenbaar is voor de kiezer (er is hoogstens een mengeling van twee partijen en dus van twee soorten ideeën. Er is ook veel duidelijk een lijn in de tijd.
Voor mij is één mei de dag waarop we de revolutie in het denken opnieuw moeten beginnen ! Naar een duidelijk beleid. Met vééééééééééééééééééééééééééééééééél minder ministers, staatssecretarissen, parlementsleden dan we nu. We betalen ons blauw en zwart !
Dit moest me eens van het hart.
Wellicht bent u ook die ontelbare politici met hun onontwarbaar gekonkel beu?
woensdag, april 29, 2020
putje maken...
Ze zijn hier, aan de hoek van de straat een put aan 't maken, met enorm veel lawaai van machines.
De bedoeling zou zijn dat ze willen weten wat er daar allemaal onder de grond zit, en of de riolering daar zit...
Eigenlijk is dat een bewijs te meer dat men in heel veel gevallen niet weet wat en waar wat zit in onze ondergrond. Ik herinner mij, van een hele tijd geleden, dat er hier twee mannen weg en weer aan 't lopen waren aan de straat voor mijn huis. Het bleek dat ze de riolering zochten. Er moest hier ergens een putdeksel zitten, en ze vonden het niet.
Ik toonde hen het putdeksel dat half op het voetpad, half in mijn voortuin ligt. "Da' kan nie' ! Da' mag daar nie' liggen ! Het ligt op privéterrein !"
Ik heb ze uitgelegd dat ik die put daar niet heb gelegd... ze lag daar al toen mijn huis gebouwd werd.
Misschien hebben ze bijgeleerd, zijn ze door ervaring wijzer geworden, en maken ze nu een put of putten (ook aan de andere kant van de wijk zijn ze bezig)...
Ik ben benieuwd wat ze allemaal gaan vinden en niet vinden...
Ik behoor tot de "ouderen", en dus ben ik nog meer dan heel wat anderen aan mijn huis gebonden door Corona. Ik ben al een keer bij de fruitboer geweest, en twee keer bij de apotheker, en dat is al. Maar nu moest ik, willen of niet, toch naar buiten. Door het overlijden van Anny zijn nu (!) plots mijn rekeningen geblokkeerd, en de enige manier om de rekeningen te betalen, is deze rekeningen naar de bank te brengen en ze daar de betaling te laten doen. (Absurd hé ?)...
Normaliter mag je niet (of alleen bij hoge noodzaak) binnen in de bank. Maar nu ze mijn situatie kennen, laten ze mij wel binnen om de zaken te kunnen regelen.
Ik had de indruk dat ze eigenlijk content zijn om iemand te mogen binnen laten.
Natuurlijk vroegen ze dan - gezien de reden van het gebeuren - hoe het is... Ik begon met te zeggen dat het eigenlijk redelijk goed ging, maar stelde tot mijn eigen verbazing vast dat mijn keel, bij het vertellen toegesnoerd werd, en ik een krop in de keel kreeg.
't Is dus niet goed, nog niet goed.
Het verdriet zit maar onder een ragdun laagje.
Dat zal wellicht normaal zijn, en het was eigenlijk ook een van de eerste keren dat ik tegen echte mensen (en niet virtueel via Whatsapp, of Messenger of Google Duo (veruit het beste !)) kon praten.
En dat is duidelijk iets anders. De stem uit je smartphone ( ik schreef bijna snertphone) of de PC is anders. Het echte contact, ook al is het zonder lichamelijk contact, zonder handjes schudden, zonder beleefdheidskus.
Het zal moet slijten.
En ik mis haar zo erg.
Het weten dat ze er niet is. Dat ze niet zal antwoorden, dat je niets moet zeggen, dat er toch geen antwoord komt. Het aanraken...
Toen onze Koen is gestorven, toen was (is) dat enorm pijnlijk...maar we hadden elkaar, ook al zegden we niet zoveel, we voelden elkaars pijn en elkaars medevoelen. Nu zit ik alleen. Gelukkig komt Veerle met mijn middageten, en komt ze de kiekens eten geven en de eieren roven... dat is niet hetzelfde.
Als je me nu zou vragen wat liefde is, dan denk ik aan een allesvullende aanwezigheid, aan het zijn binnen de ander, als iets wat heel je ruimte, heel je zijn vult met een warmte. Alleen, je bent je daar op dat moment niet op die manier bewust van.
Je voelt dat pas als dat gevoel er niet meer is, als het ontbreekt, als je het mist.
djudedju
De bedoeling zou zijn dat ze willen weten wat er daar allemaal onder de grond zit, en of de riolering daar zit...
Eigenlijk is dat een bewijs te meer dat men in heel veel gevallen niet weet wat en waar wat zit in onze ondergrond. Ik herinner mij, van een hele tijd geleden, dat er hier twee mannen weg en weer aan 't lopen waren aan de straat voor mijn huis. Het bleek dat ze de riolering zochten. Er moest hier ergens een putdeksel zitten, en ze vonden het niet.
Ik toonde hen het putdeksel dat half op het voetpad, half in mijn voortuin ligt. "Da' kan nie' ! Da' mag daar nie' liggen ! Het ligt op privéterrein !"
Ik heb ze uitgelegd dat ik die put daar niet heb gelegd... ze lag daar al toen mijn huis gebouwd werd.
Misschien hebben ze bijgeleerd, zijn ze door ervaring wijzer geworden, en maken ze nu een put of putten (ook aan de andere kant van de wijk zijn ze bezig)...
Ik ben benieuwd wat ze allemaal gaan vinden en niet vinden...
Ik behoor tot de "ouderen", en dus ben ik nog meer dan heel wat anderen aan mijn huis gebonden door Corona. Ik ben al een keer bij de fruitboer geweest, en twee keer bij de apotheker, en dat is al. Maar nu moest ik, willen of niet, toch naar buiten. Door het overlijden van Anny zijn nu (!) plots mijn rekeningen geblokkeerd, en de enige manier om de rekeningen te betalen, is deze rekeningen naar de bank te brengen en ze daar de betaling te laten doen. (Absurd hé ?)...
Normaliter mag je niet (of alleen bij hoge noodzaak) binnen in de bank. Maar nu ze mijn situatie kennen, laten ze mij wel binnen om de zaken te kunnen regelen.
Ik had de indruk dat ze eigenlijk content zijn om iemand te mogen binnen laten.
Natuurlijk vroegen ze dan - gezien de reden van het gebeuren - hoe het is... Ik begon met te zeggen dat het eigenlijk redelijk goed ging, maar stelde tot mijn eigen verbazing vast dat mijn keel, bij het vertellen toegesnoerd werd, en ik een krop in de keel kreeg.
't Is dus niet goed, nog niet goed.
Het verdriet zit maar onder een ragdun laagje.
Dat zal wellicht normaal zijn, en het was eigenlijk ook een van de eerste keren dat ik tegen echte mensen (en niet virtueel via Whatsapp, of Messenger of Google Duo (veruit het beste !)) kon praten.
En dat is duidelijk iets anders. De stem uit je smartphone ( ik schreef bijna snertphone) of de PC is anders. Het echte contact, ook al is het zonder lichamelijk contact, zonder handjes schudden, zonder beleefdheidskus.
Het zal moet slijten.
En ik mis haar zo erg.
Het weten dat ze er niet is. Dat ze niet zal antwoorden, dat je niets moet zeggen, dat er toch geen antwoord komt. Het aanraken...
Toen onze Koen is gestorven, toen was (is) dat enorm pijnlijk...maar we hadden elkaar, ook al zegden we niet zoveel, we voelden elkaars pijn en elkaars medevoelen. Nu zit ik alleen. Gelukkig komt Veerle met mijn middageten, en komt ze de kiekens eten geven en de eieren roven... dat is niet hetzelfde.
Als je me nu zou vragen wat liefde is, dan denk ik aan een allesvullende aanwezigheid, aan het zijn binnen de ander, als iets wat heel je ruimte, heel je zijn vult met een warmte. Alleen, je bent je daar op dat moment niet op die manier bewust van.
Je voelt dat pas als dat gevoel er niet meer is, als het ontbreekt, als je het mist.
djudedju
vrijdag, april 24, 2020
Zomer-fris
Van achter het raam (van mijn HUIS ! Maggy !!) ziet het er heerlijk weer uit, maar als ik buiten loop, voel ik dat de morgenkoelte nog lang niet verdwenen is.
Bart is gisteren een paar nieuwe kippen gaan halen voor mij, een haan voor hemzelf, en een kip voor zijn schoonmoeder. Bovendien ging hij ook eten halen voor mijn goudvissen, en materiaal om een lek te dichten in de vijver...
De kippen in het hok gestopt, en het lek gedicht, en nog wat zitten keuvelen. Lieselotte was ook mee, en - potverdorie !- ik ben vergeten haar verjaardagscenten te geven ! Ik moet zien dat ik het nu niet vergeet. We zien elkaar zo weinig, met die corona !
Vanmorgen - in die frisse morgen - de vijver weer wat bijgevuld (er was heel wat water verdwenen door dat lek), en de pomp weer doen werken... Alles is nu weer in orde. De goudvissen jagen achter elkaar dat het een lieve lust is. Letterlijk ! Het is paartijd, dus het woord lust is op zijn plaats.
Hopelijk hebben we weer kweek, maar dat lukt maar als de eitjes en het jongbroed in de plantenmassa blijven, anders worden ze of opgegeten, of meegesleurd in de pomp... Nu, ik moet niet zoveel jongen hebben, ze zijn er toch hoofdzakelijk om weg te geven.
Maar het is wel leuk om te kijken naar die druk zwemmende goudvissen. In de grote vijver zitten ook de grootste vissen, en daar hoor je soms ook hoe ze in hun geweld het water doen opspatten.
Ik vind goudvissen heel mooi, en ze passen in mijn eerder kleine vijvertjes. Het zou gek zijn daar vissen in te steken die te groot uitgroeien en daar onvoldoende zwemruimte hebben. Ik erger me altijd wat aan de aquariumwinkels die vissen verkopen die eigenlijk helemaal niet geschikt zijn voor het aquarium of voor de maat van de vijver. Ik zag al aan iemand met een aquarium van één meter lang, vissen verkopen die veertig, vijftig centimeter worden en zelfs meer! Die passen na een korte tijd niet meer in het aquarium, en je kunt ze nergens meer kwijt. Die vissen sterven dan meestal een pijnlijke dood, en veelal nadat ze de andere kleine vissen hebben opgegeten... Dat is mede de reden dat je op internet aquaria in occasie kunt kopen, zoveel je wilt...
Ik vind dat die verkopers de plicht hebben hun cliënten in te lichten over wat ze kopen... Soms zie je ook roofvissen verkopen aan iemand met een gezelschapsaquarium ! Te gek !
Totaal onverantwoord.
Het gaat stilaan wat beter.
Ik heb al uren zonder dat ik telkens en telkens weer op Anny denk.
Dat is niet zo simpel, niet zo vanzelfsprekend... Bijna alles wat hier staat / ligt / hangt, is een herinnering aan het samenzijn. Na meer dan 50 jaar huwelijk heb je niet veel waar geen gemeenschappelijke herinneringen aan vastzitten...
Ik betrap mezelf er ook op dat ik iets wil zeggen, en dan er op denk dat er niemand is om me te horen, om te reageren. Je doet dat onbewust, dat praten is er eerder dan het besef dat ze er niet meer is om te antwoorden, of zelfs maar om gewoon te luisteren. Ik moet niet meer zeggen " Je moet hier eens naar kijken " als er een leuk filmpje toekwam per E-mail...
Maar het gaat al beter.
Het doet ook niet meer zo'n pijn.
De scherpste kantjes gaan er stilletjes aan af.
Ik herinner me dat proces van het overlijden van onze Koen.
Corona maakt het niet echt gemakkelijker. Ik weet nog hoe we, na het overlijden van Koen, daar zaten te zitten, en ik een aankondiging zag op TV van een rommelmarkt te Deinze... We besloten daar eens naartoe te gaan, om onze gedachten te verzetten, op iets anders te richten... We zijn blijven rommelmarkten, en op die eerste rommelmarkt kocht ik ook de eerste wandelstok van wat ondertussen een grote verzameling is... Ik weet niet of ik dat nog verder zal zetten. Ik weet niet of een rommelmarkt alleen leuk is... We deden zowat alles samen.
Dus herinneringen zijn ook levende dingen, doe-dingen.
Ik droom er van om weer eens te kunnen gaan vissen (mag niet door Corona ????), daar zit je dan stil aan het water, genietend van de natuur... Maar ook daar ging Anny heel vaak mee, om ook te genieten van de stilte en van het leven in het bos...
Je ziet herinneringen zijn overal
ik moet er over groeien
ik weet niet hoe
Er is geen goede manier voor
het moet gewoon slijten
de scherpste hoeken afronden.
verdomde corona
Bart is gisteren een paar nieuwe kippen gaan halen voor mij, een haan voor hemzelf, en een kip voor zijn schoonmoeder. Bovendien ging hij ook eten halen voor mijn goudvissen, en materiaal om een lek te dichten in de vijver...
De kippen in het hok gestopt, en het lek gedicht, en nog wat zitten keuvelen. Lieselotte was ook mee, en - potverdorie !- ik ben vergeten haar verjaardagscenten te geven ! Ik moet zien dat ik het nu niet vergeet. We zien elkaar zo weinig, met die corona !
Vanmorgen - in die frisse morgen - de vijver weer wat bijgevuld (er was heel wat water verdwenen door dat lek), en de pomp weer doen werken... Alles is nu weer in orde. De goudvissen jagen achter elkaar dat het een lieve lust is. Letterlijk ! Het is paartijd, dus het woord lust is op zijn plaats.
Hopelijk hebben we weer kweek, maar dat lukt maar als de eitjes en het jongbroed in de plantenmassa blijven, anders worden ze of opgegeten, of meegesleurd in de pomp... Nu, ik moet niet zoveel jongen hebben, ze zijn er toch hoofdzakelijk om weg te geven.
Maar het is wel leuk om te kijken naar die druk zwemmende goudvissen. In de grote vijver zitten ook de grootste vissen, en daar hoor je soms ook hoe ze in hun geweld het water doen opspatten.
Ik vind goudvissen heel mooi, en ze passen in mijn eerder kleine vijvertjes. Het zou gek zijn daar vissen in te steken die te groot uitgroeien en daar onvoldoende zwemruimte hebben. Ik erger me altijd wat aan de aquariumwinkels die vissen verkopen die eigenlijk helemaal niet geschikt zijn voor het aquarium of voor de maat van de vijver. Ik zag al aan iemand met een aquarium van één meter lang, vissen verkopen die veertig, vijftig centimeter worden en zelfs meer! Die passen na een korte tijd niet meer in het aquarium, en je kunt ze nergens meer kwijt. Die vissen sterven dan meestal een pijnlijke dood, en veelal nadat ze de andere kleine vissen hebben opgegeten... Dat is mede de reden dat je op internet aquaria in occasie kunt kopen, zoveel je wilt...
Ik vind dat die verkopers de plicht hebben hun cliënten in te lichten over wat ze kopen... Soms zie je ook roofvissen verkopen aan iemand met een gezelschapsaquarium ! Te gek !
Totaal onverantwoord.
Het gaat stilaan wat beter.
Ik heb al uren zonder dat ik telkens en telkens weer op Anny denk.
Dat is niet zo simpel, niet zo vanzelfsprekend... Bijna alles wat hier staat / ligt / hangt, is een herinnering aan het samenzijn. Na meer dan 50 jaar huwelijk heb je niet veel waar geen gemeenschappelijke herinneringen aan vastzitten...
Ik betrap mezelf er ook op dat ik iets wil zeggen, en dan er op denk dat er niemand is om me te horen, om te reageren. Je doet dat onbewust, dat praten is er eerder dan het besef dat ze er niet meer is om te antwoorden, of zelfs maar om gewoon te luisteren. Ik moet niet meer zeggen " Je moet hier eens naar kijken " als er een leuk filmpje toekwam per E-mail...
Maar het gaat al beter.
Het doet ook niet meer zo'n pijn.
De scherpste kantjes gaan er stilletjes aan af.
Ik herinner me dat proces van het overlijden van onze Koen.
Corona maakt het niet echt gemakkelijker. Ik weet nog hoe we, na het overlijden van Koen, daar zaten te zitten, en ik een aankondiging zag op TV van een rommelmarkt te Deinze... We besloten daar eens naartoe te gaan, om onze gedachten te verzetten, op iets anders te richten... We zijn blijven rommelmarkten, en op die eerste rommelmarkt kocht ik ook de eerste wandelstok van wat ondertussen een grote verzameling is... Ik weet niet of ik dat nog verder zal zetten. Ik weet niet of een rommelmarkt alleen leuk is... We deden zowat alles samen.
Dus herinneringen zijn ook levende dingen, doe-dingen.
Ik droom er van om weer eens te kunnen gaan vissen (mag niet door Corona ????), daar zit je dan stil aan het water, genietend van de natuur... Maar ook daar ging Anny heel vaak mee, om ook te genieten van de stilte en van het leven in het bos...
Je ziet herinneringen zijn overal
ik moet er over groeien
ik weet niet hoe
Er is geen goede manier voor
het moet gewoon slijten
de scherpste hoeken afronden.
verdomde corona
zondag, april 19, 2020
Toen
Toentertijd, heel lang geleden, toen de dieren nog spraken, toen was ik lid van de Chiro... Ik was eigenlijk nog iets te jong volgens de reglementering, maar ik was een grote en kloekgebouwde knaap, en dus zou het wel gaan... (Mijn broer was ouder, en al lid van die Chiro waar het zo leuk was...)
Ik schrijf daar eens over, omdat alles toen zo anders was, nu niet meer zou kunnen, zeker niet meer zou mogen, want het zou niet voldoen aan heelder pakken wetgevingen, reglementeringen, de hygiëne... Wij vonden dat tof.
Ieder jaar gingen we op kamp. Dat doen ze nu nog, maar toch is er een hemelsbreed verschil !
We werden gevraagd om een groot beddenlaken in de lengte te plooien, en één korte kant en de lange kant toe te stikken, zodat je een hele grote zak had. Dat was onze matras, die in het kamp gevuld werd met stro. Daar sliepen we op.
De kampplaats, dat was gewoonlijk een of andere boerderij, en we mochten ons installeren in de schuur of op de zolder van de schuur, met onze zak vol stro...
Dat zou nu zeker niet meer mogen, niet meer kunnen... maar toen was de allergie nog niet uitgevonden. Dat klinkt gek, maar ik heb er nooit iemand gekend die daar niet heerlijk op sliep, nooit iemand gekend die daarvan het stof van stro en/of hooi lag te snotteren...
We gingen ook niet ver... Ik woonde in Oostende, en ik herinner me dat we eens op kamp gingen in Beernem (regio Brugge)... Ik denk dat het verste kamp in die tijd in Ittres was... (Toen het geografisch middelpunt van België).
Maar eigenlijk had dat geen enkel belang, het was het "op kamp gaan" die leuk was. De plaats, de regio deed daar niet veel aan. Buiten één keer, toen we in Westouter op kamp waren, op de Franse grens, en tijdens het nachtspel het aan de stok kregen met de douane... Dat was nog leuker dan anders. (Wellicht minder voor de toenmalige leiding ?)
Ook de verplaatsing naar het kamp was een evenement ! We gingen niet met een bus (veel te duur), en met wagens van de chiroleden? Nee, dat zeker niet, want toen had bijna nog niemand een wagen thuis ! Nee, we werden vervoerd in de gesloten laadbak van een vrachtwagen, allemaal dichtbijeen op de bodem, de een tegen de ander, om vallen was er niet bij. We zaten er in de pikkedonker, en genoten er van de lucht van gerookte vis... (De vrachtwagen was van een visrokerij)...
Zie je dat nu nog gebeuren?
Denk je dat er nog één kleine zou mee mogen van zijn ouders ?
Kun je je indenken hoeveel klachten het zou regenen op de leiding?
Heb je er een idee van hoeveel zieken er zouden zijn?
Blijkbaar hadden we toen meer weerstand dan nu.
Nu zijn wij de generatie voor wie Corona het gevaarlijkst is...
Gek.
Hoe erg zal een pandemie binnen 50 jaren zijn voor de ouderen van toen? Of zou men allang niet meer zou oud worden? Zijn wij de eerste en de laatste generatie die zo lang leeft?
Toen ik kind was, was ene van 70 een stokoude mens... Nu zeggen we dat een zeventiger nog jong is, en zo voelt het ook aan als je je partner verliest... Maar we zijn de eerste generatie die zo oud wordt. (Er is nog een periode geweest, maar die moet je zoeken in de eerste hoofdstukken van het Oude testament, onder Methusalem en co...)
Er is heel veel verbeterd voor de mens van heden... Maar soms heb ik de indruk dat die betere levensomstandigheden niet ten goede komen aan de gezondheid in het algemeen. Natuurlijk zal het slechtere milieu daar heel veel mee te maken hebben, maar toch...
Ik zou kunnen praten over het voedsel van toen en van nu... Maar laat ik gewoon eens met u kijken in de winkel van de fruit- en groentenhandel... Daar lag alleen in de periode van Sinterklaas wat exotisch fruit (mandarientjes)... Hooguit kon je (in het seizoen) sinaasappelen en bananen vinden. Maar die waren duur en kwamen slechts zelden op tafel. Bonen waren er in de bonentijd, witloof in zijn tijd... Appelen werden bewaard op zolder, en de laatste die we opaten zagen er uit als gerimpelde "oudewijven"... Maar wellicht weten jullie ook niet meer wat dat is, want echt gerimpelde mensen zijn zeer zeldzaam in de tijd van gezichtscrèmes en co...
Wij aten in de winter voornamelijk opgelegde dingen. Zelfs eieren werden opgelegd (in waterglas).
Wij hebben het nu véél beter...
Maar of het echt beter is voor de gezondheid van deze generatie ?
De Spaanse griep was een pandemie op het moment dat zowat heel de bevolking uitgehongerd was en in slechte conditie verkeerde door de vier jaren van bittere oorlog... Zou het nu nog een pandemie zijn? De A-griep was zowat de ergste griep uit mijn jeugdjaren, maar dat groeide niet meer uit tot een pandemie in de echte zin van het woord...
Ik weet dus eigenlijk gewoonweg niet of we goed bezig zijn.
Zijn we niet iets te ver gegaan ?
Ik las ooit dat er op onze proper en net gewassen huid veel meer microben en bacteriën (en virussen?) zitten, dan op het gezicht van mensen die zich nooit of amper eens bij hoge noodzaak wassen...
Ik weet het niet.
Zijn we wel goed bezig ?
Ik weet het begot niet...
Ik schrijf daar eens over, omdat alles toen zo anders was, nu niet meer zou kunnen, zeker niet meer zou mogen, want het zou niet voldoen aan heelder pakken wetgevingen, reglementeringen, de hygiëne... Wij vonden dat tof.
Ieder jaar gingen we op kamp. Dat doen ze nu nog, maar toch is er een hemelsbreed verschil !
We werden gevraagd om een groot beddenlaken in de lengte te plooien, en één korte kant en de lange kant toe te stikken, zodat je een hele grote zak had. Dat was onze matras, die in het kamp gevuld werd met stro. Daar sliepen we op.
De kampplaats, dat was gewoonlijk een of andere boerderij, en we mochten ons installeren in de schuur of op de zolder van de schuur, met onze zak vol stro...
Dat zou nu zeker niet meer mogen, niet meer kunnen... maar toen was de allergie nog niet uitgevonden. Dat klinkt gek, maar ik heb er nooit iemand gekend die daar niet heerlijk op sliep, nooit iemand gekend die daarvan het stof van stro en/of hooi lag te snotteren...
We gingen ook niet ver... Ik woonde in Oostende, en ik herinner me dat we eens op kamp gingen in Beernem (regio Brugge)... Ik denk dat het verste kamp in die tijd in Ittres was... (Toen het geografisch middelpunt van België).
Maar eigenlijk had dat geen enkel belang, het was het "op kamp gaan" die leuk was. De plaats, de regio deed daar niet veel aan. Buiten één keer, toen we in Westouter op kamp waren, op de Franse grens, en tijdens het nachtspel het aan de stok kregen met de douane... Dat was nog leuker dan anders. (Wellicht minder voor de toenmalige leiding ?)
Ook de verplaatsing naar het kamp was een evenement ! We gingen niet met een bus (veel te duur), en met wagens van de chiroleden? Nee, dat zeker niet, want toen had bijna nog niemand een wagen thuis ! Nee, we werden vervoerd in de gesloten laadbak van een vrachtwagen, allemaal dichtbijeen op de bodem, de een tegen de ander, om vallen was er niet bij. We zaten er in de pikkedonker, en genoten er van de lucht van gerookte vis... (De vrachtwagen was van een visrokerij)...
Zie je dat nu nog gebeuren?
Denk je dat er nog één kleine zou mee mogen van zijn ouders ?
Kun je je indenken hoeveel klachten het zou regenen op de leiding?
Heb je er een idee van hoeveel zieken er zouden zijn?
Blijkbaar hadden we toen meer weerstand dan nu.
Nu zijn wij de generatie voor wie Corona het gevaarlijkst is...
Gek.
Hoe erg zal een pandemie binnen 50 jaren zijn voor de ouderen van toen? Of zou men allang niet meer zou oud worden? Zijn wij de eerste en de laatste generatie die zo lang leeft?
Toen ik kind was, was ene van 70 een stokoude mens... Nu zeggen we dat een zeventiger nog jong is, en zo voelt het ook aan als je je partner verliest... Maar we zijn de eerste generatie die zo oud wordt. (Er is nog een periode geweest, maar die moet je zoeken in de eerste hoofdstukken van het Oude testament, onder Methusalem en co...)
Er is heel veel verbeterd voor de mens van heden... Maar soms heb ik de indruk dat die betere levensomstandigheden niet ten goede komen aan de gezondheid in het algemeen. Natuurlijk zal het slechtere milieu daar heel veel mee te maken hebben, maar toch...
Ik zou kunnen praten over het voedsel van toen en van nu... Maar laat ik gewoon eens met u kijken in de winkel van de fruit- en groentenhandel... Daar lag alleen in de periode van Sinterklaas wat exotisch fruit (mandarientjes)... Hooguit kon je (in het seizoen) sinaasappelen en bananen vinden. Maar die waren duur en kwamen slechts zelden op tafel. Bonen waren er in de bonentijd, witloof in zijn tijd... Appelen werden bewaard op zolder, en de laatste die we opaten zagen er uit als gerimpelde "oudewijven"... Maar wellicht weten jullie ook niet meer wat dat is, want echt gerimpelde mensen zijn zeer zeldzaam in de tijd van gezichtscrèmes en co...
Wij aten in de winter voornamelijk opgelegde dingen. Zelfs eieren werden opgelegd (in waterglas).
Wij hebben het nu véél beter...
Maar of het echt beter is voor de gezondheid van deze generatie ?
De Spaanse griep was een pandemie op het moment dat zowat heel de bevolking uitgehongerd was en in slechte conditie verkeerde door de vier jaren van bittere oorlog... Zou het nu nog een pandemie zijn? De A-griep was zowat de ergste griep uit mijn jeugdjaren, maar dat groeide niet meer uit tot een pandemie in de echte zin van het woord...
Ik weet dus eigenlijk gewoonweg niet of we goed bezig zijn.
Zijn we niet iets te ver gegaan ?
Ik las ooit dat er op onze proper en net gewassen huid veel meer microben en bacteriën (en virussen?) zitten, dan op het gezicht van mensen die zich nooit of amper eens bij hoge noodzaak wassen...
Ik weet het niet.
Zijn we wel goed bezig ?
Ik weet het begot niet...
vrijdag, april 17, 2020
Vijver
We hebben, na zowat een jaar, eindelijk de vijver(s) weer in orde gebracht.
Omstreeks de tijd dat Anny ziek werd (9 mei 2019), viel hier de pomp van de vijver uit.
Door alle perikelen bleven de vijvers liggen, en werd er hoogstens nu en dan wat water bij gedaan. De vijvers zijn niet groot, en in de warme zomer van vorig jaar verdampte heel wat water. Het water werd echter steeds maar groener, en sommige planten waren echt aan het woekeren.
Ik had een nieuwe pomp liggen, en Bart bracht me nog een pomp (niet nieuw, maar in orde).
Samen met Veerle en Gwendolyn zijn we 's morgens aan de kleine vijver begonnen, en tegen de middag waren alle vissen, alle salamanders en alle planten die we wilden bewaren, er uit gehaald. Gwen heeft dan de vijver netjes gereinigd, en we vulden het vijvertje met nieuw vers water.
We hadden één grote tegenslag... bij het uithalen van de oude (versleten) pomp, brak de darm af, verstorven na al die jaren zonlicht, koude, warmte... We konden de darm niet in zijn geheel vervangen, omdat die darm onder de andere vijver doorloopt, en daar in de filter toekomt.
(Het water komt uit die filter in de grote vijver toe, en loopt dan via een beekje naar de kleine vijver terug..)
In de namiddag kwam Bart helpen met de tweede, grotere vijver. Gwendolyn en Bart kuisten ook die netjes uit. Ik kon aan die vijver niet meer helpen, ik kon geen weg meer van de pijn in mijn rug. (Ik heb die nacht, ondanks pijnstillers, geen oog dicht gedaan van de pijn !).
Maar tegen de avond waren de twee vijver net, en weer gevuld met water. We moesten alleen nog de nieuwe pomp aanbrengen, een oplossing zoeken voor de afgebroken darm... maar dat was voor 's anderendaags.
Met Gwendolyn zou ik die klus wel klaren... Helaas was ik vergeten dat ik de elektra volledig had uitgeschakeld... Geen een van die pompen wou werken ! (Zonder energie kan dat uiteraard niet, maar we wisten niet dat er geen stroom zat op de leiding... Pas na heel wat gevloek en gepruts en testen van de pompen binnen in huis, viel onze frank (of euro?)... Dan nog kijken hoe we het probleem van die darm konden oplossen... Ook dat brachten we - met veel gevloek en gesakker in orde ! Oef !
Het enige wat we nu nog moeten in orde brengen is de luchtpomp. Daar was alleen een poetsbeurt nodig. De pomp moest eens inwendig in orde gebracht worden, en ook de luchtsteentjes moesten gereinigd worden. Alles is nu in orde, en deze namiddag komt dat ook in orde, en is alles weer picobello.
We hebben alle vissen eens van dichtbij kunnen bewonderen. Vastgesteld dat de salamanders wellicht weer aan het kweken waren (we hopen dat we genoeg eitjes in goede staat hebben kunnen recupereren en terug in de vijvers brengen... Bart heeft een viertal grote salamanders meegenomen, om in zijn vijver uit te zetten. Hij nam ook twee mooie tinken (zeelten - wetenschappelijk Tinca tinca) mee, en voor Els werden er een drietal gooudvisjes meegenomen om in het aquarium te zetten. (Ze heeft een mooi aquarium met koud water in de peuterklas staan)...
Kortom, alles is weer in orde...
Oef.
De goudvissen zijn behoorlijk groot geworden, vooral de shibunkin zijn groot ! Maar het liefst zie ik toch de ryukin ! Deze vind ik echt "knoddig"...
Tot de volgende ?
Omstreeks de tijd dat Anny ziek werd (9 mei 2019), viel hier de pomp van de vijver uit.
Door alle perikelen bleven de vijvers liggen, en werd er hoogstens nu en dan wat water bij gedaan. De vijvers zijn niet groot, en in de warme zomer van vorig jaar verdampte heel wat water. Het water werd echter steeds maar groener, en sommige planten waren echt aan het woekeren.
Ik had een nieuwe pomp liggen, en Bart bracht me nog een pomp (niet nieuw, maar in orde).
Samen met Veerle en Gwendolyn zijn we 's morgens aan de kleine vijver begonnen, en tegen de middag waren alle vissen, alle salamanders en alle planten die we wilden bewaren, er uit gehaald. Gwen heeft dan de vijver netjes gereinigd, en we vulden het vijvertje met nieuw vers water.
We hadden één grote tegenslag... bij het uithalen van de oude (versleten) pomp, brak de darm af, verstorven na al die jaren zonlicht, koude, warmte... We konden de darm niet in zijn geheel vervangen, omdat die darm onder de andere vijver doorloopt, en daar in de filter toekomt.
(Het water komt uit die filter in de grote vijver toe, en loopt dan via een beekje naar de kleine vijver terug..)
In de namiddag kwam Bart helpen met de tweede, grotere vijver. Gwendolyn en Bart kuisten ook die netjes uit. Ik kon aan die vijver niet meer helpen, ik kon geen weg meer van de pijn in mijn rug. (Ik heb die nacht, ondanks pijnstillers, geen oog dicht gedaan van de pijn !).
Maar tegen de avond waren de twee vijver net, en weer gevuld met water. We moesten alleen nog de nieuwe pomp aanbrengen, een oplossing zoeken voor de afgebroken darm... maar dat was voor 's anderendaags.
Met Gwendolyn zou ik die klus wel klaren... Helaas was ik vergeten dat ik de elektra volledig had uitgeschakeld... Geen een van die pompen wou werken ! (Zonder energie kan dat uiteraard niet, maar we wisten niet dat er geen stroom zat op de leiding... Pas na heel wat gevloek en gepruts en testen van de pompen binnen in huis, viel onze frank (of euro?)... Dan nog kijken hoe we het probleem van die darm konden oplossen... Ook dat brachten we - met veel gevloek en gesakker in orde ! Oef !
Het enige wat we nu nog moeten in orde brengen is de luchtpomp. Daar was alleen een poetsbeurt nodig. De pomp moest eens inwendig in orde gebracht worden, en ook de luchtsteentjes moesten gereinigd worden. Alles is nu in orde, en deze namiddag komt dat ook in orde, en is alles weer picobello.
We hebben alle vissen eens van dichtbij kunnen bewonderen. Vastgesteld dat de salamanders wellicht weer aan het kweken waren (we hopen dat we genoeg eitjes in goede staat hebben kunnen recupereren en terug in de vijvers brengen... Bart heeft een viertal grote salamanders meegenomen, om in zijn vijver uit te zetten. Hij nam ook twee mooie tinken (zeelten - wetenschappelijk Tinca tinca) mee, en voor Els werden er een drietal gooudvisjes meegenomen om in het aquarium te zetten. (Ze heeft een mooi aquarium met koud water in de peuterklas staan)...
Kortom, alles is weer in orde...
Oef.
De goudvissen zijn behoorlijk groot geworden, vooral de shibunkin zijn groot ! Maar het liefst zie ik toch de ryukin ! Deze vind ik echt "knoddig"...
Tot de volgende ?
dinsdag, april 14, 2020
Waar je ook bent, hoor je dit lied ?
Ik heb (eindelijk) Spotify op mijn PC geïnstalleerd... De gratis versie, want zo'n muziekfanaat ben ik helemaal niet.
De eerste twee dagen luisterde ik naar Vlaamse Kleinkunst, daar kun je pakketten van beluisteren. Mooi. Dan eens gezocht of ik ook kon luisteren naar één zanger... Ik koos voor Harry Belafonte, en ja hoor, vele uren hoorde ik alle liedjes van hem. Ik heb altijd graag zijn liedjes gehoord.
Vanmorgen, bij het ontbijt zat ik gedachten te praten met Anny, en plots schoot me te binnen dat we beiden vele uren in Zwitserland, waar we werkten, 's avonds zaten te luisteren naar het optreden van Miel Cools. (Ik heb avonden met hem zitten kaarten, en we lieten beiden onze baard groeien door een gekke weddenschap.)
De vakantiegangers zaten beneden in de zaal te luisteren, en wij zaten - veelal helemaal alleen- op het balkon te genieten van die vele mooie liedjes... Leuke zoals Boer Bavo, en heel lieve, haast intieme zoals Twee witte vlinders... We genoten van de muziek, van de tekst en van elkaar.
Ergens in een oud fotoboek moet nog ergens een fotootje zitten waar je ons ziet zitten op dat balkon in de grote zaal van het hotel in het verre Maloya...
En nu zingt Miel Cools, via Spotify, van over de grenzen van de dood, voor ons, voor Anny, die misschien wel ergens zit te luisteren...
Ik zit met een krop in de keel, tranen in de ogen, gelukkig denkend aan gelukkige momenten.
Een hele tijd geleden trad Miel op in Ronse, en toen zijn we samen gaan luisteren. We hebben met Miel gebabbeld, die zich nog herinnerde wie we waren en dat we hebben gewed om die baard te laten staan... Hij heeft die baard altijd behouden, ik niet, ik heb diverse keren een baard gehad en even vaak die baard weer afgedaan...
Als op de radio één van die liedjes speelde van toen, dan zetten we de radio luid... en hielden weer elkaars handen vast, net als toen, op dat balkon...
Moksje, hoor je het? Het is voor jou !
... en het is net of ik je hand weer voel in de mijne...
De eerste twee dagen luisterde ik naar Vlaamse Kleinkunst, daar kun je pakketten van beluisteren. Mooi. Dan eens gezocht of ik ook kon luisteren naar één zanger... Ik koos voor Harry Belafonte, en ja hoor, vele uren hoorde ik alle liedjes van hem. Ik heb altijd graag zijn liedjes gehoord.
Vanmorgen, bij het ontbijt zat ik gedachten te praten met Anny, en plots schoot me te binnen dat we beiden vele uren in Zwitserland, waar we werkten, 's avonds zaten te luisteren naar het optreden van Miel Cools. (Ik heb avonden met hem zitten kaarten, en we lieten beiden onze baard groeien door een gekke weddenschap.)
De vakantiegangers zaten beneden in de zaal te luisteren, en wij zaten - veelal helemaal alleen- op het balkon te genieten van die vele mooie liedjes... Leuke zoals Boer Bavo, en heel lieve, haast intieme zoals Twee witte vlinders... We genoten van de muziek, van de tekst en van elkaar.
Ergens in een oud fotoboek moet nog ergens een fotootje zitten waar je ons ziet zitten op dat balkon in de grote zaal van het hotel in het verre Maloya...
En nu zingt Miel Cools, via Spotify, van over de grenzen van de dood, voor ons, voor Anny, die misschien wel ergens zit te luisteren...
Ik zit met een krop in de keel, tranen in de ogen, gelukkig denkend aan gelukkige momenten.
Een hele tijd geleden trad Miel op in Ronse, en toen zijn we samen gaan luisteren. We hebben met Miel gebabbeld, die zich nog herinnerde wie we waren en dat we hebben gewed om die baard te laten staan... Hij heeft die baard altijd behouden, ik niet, ik heb diverse keren een baard gehad en even vaak die baard weer afgedaan...
Als op de radio één van die liedjes speelde van toen, dan zetten we de radio luid... en hielden weer elkaars handen vast, net als toen, op dat balkon...
Moksje, hoor je het? Het is voor jou !
... en het is net of ik je hand weer voel in de mijne...
maandag, april 13, 2020
Moksje...
Een klein half uurtje voor het ingaan van die fameuze lockdown, stokte haar adem voor de laatste keer... 13 april, dag op dag een maand voor wat haar verjaardag zou worden...
Het kaarsje brandt nu niet meer op een taart, maar naast de urne.
Het is haar verjaardag niet meer... Ze is er niet meer, of toch niet daar waar we elkaar kunnen bereiken. Toen ik klein was, werden we nog opgevoed met de oude Mechelse Catechismus... (Waar is God? God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen) ... Iets later werd de hel vol vlammen en vuur vervangen door de afwezigheid van God ( Wellicht werd dan vraag 1 van de catechismus, hiervoor aangehaald, wellicht ook vervangen?)
Ik vond het moeilijk me voor te stellen dat de afwezigheid van God zo erg was... Vandaag snap ik dat afwezigheid echt pijn kan doen. Ook al is het niet de afwezigheid van God, maar van mijn Anny.
Tom Schroder, een journalist, schreef ooit het boek Old Souls (Oude Zielen) over reïncarnatie. Ook andere reportages (zelfs verfilmde) tonen ons dat er toch wel iets valt te zeggen voor dit idee. Als we naar India gaan (en omstreken !), dan is reïncarnatie een heel gewoon iets, en vind je haast ontelbare "bewijzen" van deze feiten. Soms voor ons haast niet te geloven, daar heel gewoon en natuurlijk. Het hoort bij hun cultuur, en hun religie.
Geloof is, hoe dan ook, voor veel mensen een troost in dagen van verlies, verdriet. Een vlucht naar een wereld waar alles gebleven is, ook al is het dan onder een andere vorm, een belofte van weerzien...
Ik ben jaloers op hen die hun verdriet op die manier wat kunnen deviëren naar een ander, minder pijnlijk niveau. Ik kan het niet, niet op die manier. Ik geloof veeleer in wat ik min of meer kan vaststellen. In de Noetic Science heeft men op een wetenschappelijke manier vastgesteld dat na de dood iets het lichaam verlaat, iets wat dan de "ziel" zou kunnen zijn. Hoe dan ook, het is bizar dat men iets dergelijks kan vaststellen.
Ik neem aan dat dit dan wellicht - voor mij - de ziel is.
Ik neem aan dat de duizenden genoteerde ervaringen van reïncarnatie wel wijzen op een " echt zijn".
En dus vind ik daar ergens mijn geloof. Mijn "zekerheid" dat met de dood niet alles voorbij is.
Ik geloof in wat de basis is van haast alle religies: De naaste beminnen, eerbied voor God.
Ik geloof ook dat iets van God in ons zit.
Iets wat ons iets anders maakt dan het dier.
Dat is niet het verstand, de rede, want we stellen steeds meer en meer vast dat ook dieren, en zelfs planten een vorm van verstand bezitten, en vormen van gevoelens.
Wat het is? Geen idee.
Het interesseert me ook niet echt wat het is.
Ik weet ook niet of reïncarnatie er alleen is voor mensen.
Ook dat interesseert me niet echt.
Het geeft me dat beetje troost dat het niet zo maar gedaan is. Anny is niet echt "weg", Koen is niet echt "weg"... Ze zijn weg van hier, van nu, maar ergens zijn ze er nog. Misschien zien ze - zien we - elkaar ooit weer, misschien ook niet.
Misschien heeft zij het compleet Nirwana bereikt, want ze was een goed en braaf mens...
Dat zou me nog het meeste troosten.
Want misschien ontmoet ik haar daar ooit nog een keer, na een braaf en goed leven... Of het nu dit is of een ander.
Toen ik kind was, werden verjaardagen niet gevierd. Als er iets was om te feesten, dan was het je naamdag, de Heilige waarvan je de naam droeg.
Mijn leven is toch een heel stuk naar "af"... dus zullen verjaardagen me niet echt meer raken.
(Als je oud bent, verjaar je niet meer)
Je leeft naar een einddoel, verpakt in een afschrikwekkend papier, de dood.
Maar papier vergaat.
Alles vergaat...
buiten de ziel.
Ik mis Anny, ik mis Koen...
Hoe kan iets wat er niet is, je pijn doen?
Je lijfelijk raken, verscheuren.
Wat is mijn rol nu nog ?
Het kaarsje brandt nu niet meer op een taart, maar naast de urne.
Het is haar verjaardag niet meer... Ze is er niet meer, of toch niet daar waar we elkaar kunnen bereiken. Toen ik klein was, werden we nog opgevoed met de oude Mechelse Catechismus... (Waar is God? God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen) ... Iets later werd de hel vol vlammen en vuur vervangen door de afwezigheid van God ( Wellicht werd dan vraag 1 van de catechismus, hiervoor aangehaald, wellicht ook vervangen?)
Ik vond het moeilijk me voor te stellen dat de afwezigheid van God zo erg was... Vandaag snap ik dat afwezigheid echt pijn kan doen. Ook al is het niet de afwezigheid van God, maar van mijn Anny.
Tom Schroder, een journalist, schreef ooit het boek Old Souls (Oude Zielen) over reïncarnatie. Ook andere reportages (zelfs verfilmde) tonen ons dat er toch wel iets valt te zeggen voor dit idee. Als we naar India gaan (en omstreken !), dan is reïncarnatie een heel gewoon iets, en vind je haast ontelbare "bewijzen" van deze feiten. Soms voor ons haast niet te geloven, daar heel gewoon en natuurlijk. Het hoort bij hun cultuur, en hun religie.
Geloof is, hoe dan ook, voor veel mensen een troost in dagen van verlies, verdriet. Een vlucht naar een wereld waar alles gebleven is, ook al is het dan onder een andere vorm, een belofte van weerzien...
Ik ben jaloers op hen die hun verdriet op die manier wat kunnen deviëren naar een ander, minder pijnlijk niveau. Ik kan het niet, niet op die manier. Ik geloof veeleer in wat ik min of meer kan vaststellen. In de Noetic Science heeft men op een wetenschappelijke manier vastgesteld dat na de dood iets het lichaam verlaat, iets wat dan de "ziel" zou kunnen zijn. Hoe dan ook, het is bizar dat men iets dergelijks kan vaststellen.
Ik neem aan dat dit dan wellicht - voor mij - de ziel is.
Ik neem aan dat de duizenden genoteerde ervaringen van reïncarnatie wel wijzen op een " echt zijn".
En dus vind ik daar ergens mijn geloof. Mijn "zekerheid" dat met de dood niet alles voorbij is.
Ik geloof in wat de basis is van haast alle religies: De naaste beminnen, eerbied voor God.
Ik geloof ook dat iets van God in ons zit.
Iets wat ons iets anders maakt dan het dier.
Dat is niet het verstand, de rede, want we stellen steeds meer en meer vast dat ook dieren, en zelfs planten een vorm van verstand bezitten, en vormen van gevoelens.
Wat het is? Geen idee.
Het interesseert me ook niet echt wat het is.
Ik weet ook niet of reïncarnatie er alleen is voor mensen.
Ook dat interesseert me niet echt.
Het geeft me dat beetje troost dat het niet zo maar gedaan is. Anny is niet echt "weg", Koen is niet echt "weg"... Ze zijn weg van hier, van nu, maar ergens zijn ze er nog. Misschien zien ze - zien we - elkaar ooit weer, misschien ook niet.
Misschien heeft zij het compleet Nirwana bereikt, want ze was een goed en braaf mens...
Dat zou me nog het meeste troosten.
Want misschien ontmoet ik haar daar ooit nog een keer, na een braaf en goed leven... Of het nu dit is of een ander.
Toen ik kind was, werden verjaardagen niet gevierd. Als er iets was om te feesten, dan was het je naamdag, de Heilige waarvan je de naam droeg.
Mijn leven is toch een heel stuk naar "af"... dus zullen verjaardagen me niet echt meer raken.
(Als je oud bent, verjaar je niet meer)
Je leeft naar een einddoel, verpakt in een afschrikwekkend papier, de dood.
Maar papier vergaat.
Alles vergaat...
buiten de ziel.
Ik mis Anny, ik mis Koen...
Hoe kan iets wat er niet is, je pijn doen?
Je lijfelijk raken, verscheuren.
Wat is mijn rol nu nog ?
vrijdag, april 10, 2020
Mag ik ook thuis blijven ?
Ik heb wel een paar koten, een voor de kippen, en nog wat leegstaande koten voor duiven en voor konijnen, maar eerlijk, die staan me niet aan als verblijf.
De minister die ons wil dwingen om in "ons kot" te blijven, doet me veronderstellen dat zij zelf onbekend is met een thuis... Wellicht zelfs onbekend met een normale woning zoals u en ik hebben.
(Als ik haar hoor bevelen in uw kot te blijven, dan - ik weet niet waarom - denk ik aan mijn jeugd, waar ik bij een boerenzoon ging als ze uit een kot een groot dik varken sleurden. Misschien is het wel haar gebrul dat mij daaraan doet denken? Of zou het iets anders zijn? - Ik weet het niet)
Ik heb wellicht haar probleem al aangehaald... U en ik hebben wellicht een huis, meer zelfs, meestal is dat ook een thuis... en net dat zal mij nooit ofte nooit mijn huis een kot doen noemen. Het is een thuis. Een plaats waar je thuis bent, je thuis voelt, waar x aantal zaken staan die je leven illustreren. Dingen die je op je levensloop hebt verzameld. Een fotootje, een mooie kei, een gedroogde bloem in een boek...
En vooral het feit dat je er met je gezin hebt geleefd. Die kras in de poot van die kast, die komt nog van onze... En die vork die ooit wat gebogen werd door je zoon die zonodig altijd wel iets in handen moest hebben, ook als we zaten te wachten op de soep.
Je kunt echt haast geen meter verder of dichter, links of rechts kijken, of er is wel iets wat je herinnert aan een van die kleine voorvallen die gepaard gaan met het dagdagelijkse leven van een gezin in zijn thuis... Dat is het wat er een thuis van maakt.
Zelfs als je ooit verhuist, om een of andere reden, misschien omdat het gezin te groot of net te klein wordt voor het huis, neem je de meeste van die herinneringen mee. De kras op de kast, het fotootje van, de kromme lepel...
Je doet het niet weg, je hebt er een band mee.
Het is maar nu en dan dat je iemand hoort die zich net wil losscheuren van het verleden. Een gezin dat op de klippen liep, een overlijden die toch al een breuk vormt met het verleden, met het idee van THUIS... Dat moet hard zijn.
Want je kunt je niet zomaar lostrekken van je verleden, van jezelf, van wie je geworden bent. En zelf het verwijderen van al die voorwerpen en dingen zullen door hun afwezigheid wellicht net zo goed, als toen ze er nog waren, herinneren aan je leven, aan de opbouw van een huis naar een thuis.
Mevrouw, je mag dan duizend keer minister zijn, ik heb compassie met je...
Het moet erg zijn als je zo ontheemd bent, zo ont-thuis-t, dat je spreekt van je kot.
Je mag dan rijk zijn, geld krijgen als mortel (Ik schreef haast "verdienen", maar een politicus ? Verdienen ? Waard zijn ????)
Je mag dan beschikken over meer geld dan je nodig hebt in je leven... Als je geen thuis meer hebt, dan ben je een duts.
Corona is een erge en gevaarlijke ziekte, en we moeten er alles aandoen, om de kans op besmetting voor onszelf en voor anderen zo klein mogelijk te houden, en thuis blijven is een groot deel van de voorlopige oplossing... Dus doen we dat.
Ook als het vervelend is.
Ook als het triest is daar zo alleen te zitten.
Ook als telefoneren (liefst met beeld) plots een heerlijk iets is.
Ook als je afhangt van een ander om boodschappen te doen.
Ook als er weer politiek is op TV.
Dan nog blijven we THUIS, waar we onze eigen stek hebben. (Ook al zouden we nu wel eens graag eens buiten willen, buurten, gaan kaarten, gewoon wat babbelen, naar de rommelmarkt gaan, naar...)
Hou het thuis knus !
De minister die ons wil dwingen om in "ons kot" te blijven, doet me veronderstellen dat zij zelf onbekend is met een thuis... Wellicht zelfs onbekend met een normale woning zoals u en ik hebben.
(Als ik haar hoor bevelen in uw kot te blijven, dan - ik weet niet waarom - denk ik aan mijn jeugd, waar ik bij een boerenzoon ging als ze uit een kot een groot dik varken sleurden. Misschien is het wel haar gebrul dat mij daaraan doet denken? Of zou het iets anders zijn? - Ik weet het niet)
Ik heb wellicht haar probleem al aangehaald... U en ik hebben wellicht een huis, meer zelfs, meestal is dat ook een thuis... en net dat zal mij nooit ofte nooit mijn huis een kot doen noemen. Het is een thuis. Een plaats waar je thuis bent, je thuis voelt, waar x aantal zaken staan die je leven illustreren. Dingen die je op je levensloop hebt verzameld. Een fotootje, een mooie kei, een gedroogde bloem in een boek...
En vooral het feit dat je er met je gezin hebt geleefd. Die kras in de poot van die kast, die komt nog van onze... En die vork die ooit wat gebogen werd door je zoon die zonodig altijd wel iets in handen moest hebben, ook als we zaten te wachten op de soep.
Je kunt echt haast geen meter verder of dichter, links of rechts kijken, of er is wel iets wat je herinnert aan een van die kleine voorvallen die gepaard gaan met het dagdagelijkse leven van een gezin in zijn thuis... Dat is het wat er een thuis van maakt.
Zelfs als je ooit verhuist, om een of andere reden, misschien omdat het gezin te groot of net te klein wordt voor het huis, neem je de meeste van die herinneringen mee. De kras op de kast, het fotootje van, de kromme lepel...
Je doet het niet weg, je hebt er een band mee.
Het is maar nu en dan dat je iemand hoort die zich net wil losscheuren van het verleden. Een gezin dat op de klippen liep, een overlijden die toch al een breuk vormt met het verleden, met het idee van THUIS... Dat moet hard zijn.
Want je kunt je niet zomaar lostrekken van je verleden, van jezelf, van wie je geworden bent. En zelf het verwijderen van al die voorwerpen en dingen zullen door hun afwezigheid wellicht net zo goed, als toen ze er nog waren, herinneren aan je leven, aan de opbouw van een huis naar een thuis.
Mevrouw, je mag dan duizend keer minister zijn, ik heb compassie met je...
Het moet erg zijn als je zo ontheemd bent, zo ont-thuis-t, dat je spreekt van je kot.
Je mag dan rijk zijn, geld krijgen als mortel (Ik schreef haast "verdienen", maar een politicus ? Verdienen ? Waard zijn ????)
Je mag dan beschikken over meer geld dan je nodig hebt in je leven... Als je geen thuis meer hebt, dan ben je een duts.
Corona is een erge en gevaarlijke ziekte, en we moeten er alles aandoen, om de kans op besmetting voor onszelf en voor anderen zo klein mogelijk te houden, en thuis blijven is een groot deel van de voorlopige oplossing... Dus doen we dat.
Ook als het vervelend is.
Ook als het triest is daar zo alleen te zitten.
Ook als telefoneren (liefst met beeld) plots een heerlijk iets is.
Ook als je afhangt van een ander om boodschappen te doen.
Ook als er weer politiek is op TV.
Dan nog blijven we THUIS, waar we onze eigen stek hebben. (Ook al zouden we nu wel eens graag eens buiten willen, buurten, gaan kaarten, gewoon wat babbelen, naar de rommelmarkt gaan, naar...)
Hou het thuis knus !
maandag, april 06, 2020
En morgen ?
Steeds meer lees ik artikels en artikeltjes met toekomstvoorspellingen: Wat na Corona ?
Er zijn heel optimistische voorspellingen, heel pessimistische voorspellingen en andere die zowat middenin zweven (sommigen lijken in één artikel zowat het ganse spectrum van optimisme tot de diepste zwartgalligheid te combineren.).
Ik ga er me niet aan wagen.
Ik denk dat ik zowat middenin zit met mijn verwachtingen. We zijn er nog niet vanaf, maar er komt ooit wel een einde aan, maar men zal wellicht, onder economische druk, enkele keren te vroeg starten met een normalisering, met wat herval als gevolg. Ik zie dus een periode van jojo-spel.
Maar niets zegt dat ik gelijk zal hebben. Ik leid het wat af uit de diverse artikels, waarvan ik alles in één samenvatting pers.
Ach, we zullen het wel zien (als we niet tot de slachtoffers gaan behoren).
Het helpt ons niet overdreven te piekeren. We moeten alleen zorgen dat we met zijn allen heel bewust gaan leven in deze nieuwe wereld.
Eén van de problemen is ongetwijfeld dat we met veel te veel mensen op elkaars lip zitten. En zo is het uiteraard niet moeilijk om besmettingen door te geven.
Nu en dan horen we ook van besmette dieren. Nu laatst in een of andere dierentuin waar de tijgers besmet zijn. Geef toe, de kans dat die tijgers de tijgers in het wild zullen besmetten is klein. Bovendien weten we helemaal niet wat er dan zou gebeuren. Misschien is Corona voor katachtigen niet meer dan een soort snotvalling... Ambetant, hinderlijk maar niet gevaarlijk.... Maar het kan natuurlijk ook net andersom zijn, en het kan de doodsteek betekenen voor hele populaties van onze wilde fauna !
Wat het mensdom betreft, daar vrees ik heel sterk voor die landen waar onze voorzieningen niet zijn. Armere landen, waar duizenden, soms miljoenen mensen naar de grote steden trokken omdat daar de kans op een bestaan beter waren... Wat als daar plots Corona heel besmettelijk zijn optreden doet ?
Het zou zo maar kunnen dat overbevolking meteen een hele grote stap achteruit doet... En laat ons dan hopen dat men daarvan profiteert om niet terug in dat zelfde beddeke ziek te worden, en dat men het nodige doet om de bevolkingscijfers lager te houden, tot heil van hun (economisch en sociaal)
bestaan.
Je ziet, ondanks alles denk ik toch ook aan de toekomst... ben ik niet echt optimistisch, maar ook niet echt zwartgallig.
Vroeger had ik een klankbord om daar 's avonds tijdens het nieuws op TV eens op te reageren, eens over na te denken, eens elkaar te troosten en hoop te geven. Nu moet ik tegen mezelf praten. (En dat is niet zo leuk, ik krijg altijd gelijk, en ken niet eens heerlijk zitten weerleggen /toegeven/ opdringen...) Nee, het is leuker als er reactie is.
Een urne geeft je niet echt antwoord. Toch is het ergens wat van een aanwezigheid, weliswaar maar een restje, het restje binnenin je, maar je kunt er nog naar kijken, steun - zoekend. Gek, ik weet het, maar ik denk dat iedereen in mijn geval door zo'n vorm van gekte moet.
Je moet alles weer een plaatsje geven.
Ook letterlijk ! Je kunt niet geloven hoe dikwijls ik hier zit te zoeken naar dit of dat... en dan, als Veerle komt " Weet jij niet waar mama dit legde ?" ... Als ze het ook niet weet, dan gaat zij op haar beurt zoeken, en in veel gevallen heeft ze het na enkele ogenblikken gevonden. Vrouwen denken duidelijk anders dan mannen.
Ze kijken ook anders, want ze halen dingen uit de schuiven waar ik net in keek en niets zag...
Ach... We raken er stilletjes wel weer door.
We krijgen ons wagonnetje wel weer op de sporen. Maar één spoorrail is lang niet zo handig als twee...
djudedju
Er zijn heel optimistische voorspellingen, heel pessimistische voorspellingen en andere die zowat middenin zweven (sommigen lijken in één artikel zowat het ganse spectrum van optimisme tot de diepste zwartgalligheid te combineren.).
Ik ga er me niet aan wagen.
Ik denk dat ik zowat middenin zit met mijn verwachtingen. We zijn er nog niet vanaf, maar er komt ooit wel een einde aan, maar men zal wellicht, onder economische druk, enkele keren te vroeg starten met een normalisering, met wat herval als gevolg. Ik zie dus een periode van jojo-spel.
Maar niets zegt dat ik gelijk zal hebben. Ik leid het wat af uit de diverse artikels, waarvan ik alles in één samenvatting pers.
Ach, we zullen het wel zien (als we niet tot de slachtoffers gaan behoren).
Het helpt ons niet overdreven te piekeren. We moeten alleen zorgen dat we met zijn allen heel bewust gaan leven in deze nieuwe wereld.
Eén van de problemen is ongetwijfeld dat we met veel te veel mensen op elkaars lip zitten. En zo is het uiteraard niet moeilijk om besmettingen door te geven.
Nu en dan horen we ook van besmette dieren. Nu laatst in een of andere dierentuin waar de tijgers besmet zijn. Geef toe, de kans dat die tijgers de tijgers in het wild zullen besmetten is klein. Bovendien weten we helemaal niet wat er dan zou gebeuren. Misschien is Corona voor katachtigen niet meer dan een soort snotvalling... Ambetant, hinderlijk maar niet gevaarlijk.... Maar het kan natuurlijk ook net andersom zijn, en het kan de doodsteek betekenen voor hele populaties van onze wilde fauna !
Wat het mensdom betreft, daar vrees ik heel sterk voor die landen waar onze voorzieningen niet zijn. Armere landen, waar duizenden, soms miljoenen mensen naar de grote steden trokken omdat daar de kans op een bestaan beter waren... Wat als daar plots Corona heel besmettelijk zijn optreden doet ?
Het zou zo maar kunnen dat overbevolking meteen een hele grote stap achteruit doet... En laat ons dan hopen dat men daarvan profiteert om niet terug in dat zelfde beddeke ziek te worden, en dat men het nodige doet om de bevolkingscijfers lager te houden, tot heil van hun (economisch en sociaal)
bestaan.
Je ziet, ondanks alles denk ik toch ook aan de toekomst... ben ik niet echt optimistisch, maar ook niet echt zwartgallig.
Vroeger had ik een klankbord om daar 's avonds tijdens het nieuws op TV eens op te reageren, eens over na te denken, eens elkaar te troosten en hoop te geven. Nu moet ik tegen mezelf praten. (En dat is niet zo leuk, ik krijg altijd gelijk, en ken niet eens heerlijk zitten weerleggen /toegeven/ opdringen...) Nee, het is leuker als er reactie is.
Een urne geeft je niet echt antwoord. Toch is het ergens wat van een aanwezigheid, weliswaar maar een restje, het restje binnenin je, maar je kunt er nog naar kijken, steun - zoekend. Gek, ik weet het, maar ik denk dat iedereen in mijn geval door zo'n vorm van gekte moet.
Je moet alles weer een plaatsje geven.
Ook letterlijk ! Je kunt niet geloven hoe dikwijls ik hier zit te zoeken naar dit of dat... en dan, als Veerle komt " Weet jij niet waar mama dit legde ?" ... Als ze het ook niet weet, dan gaat zij op haar beurt zoeken, en in veel gevallen heeft ze het na enkele ogenblikken gevonden. Vrouwen denken duidelijk anders dan mannen.
Ze kijken ook anders, want ze halen dingen uit de schuiven waar ik net in keek en niets zag...
Ach... We raken er stilletjes wel weer door.
We krijgen ons wagonnetje wel weer op de sporen. Maar één spoorrail is lang niet zo handig als twee...
djudedju
dinsdag, maart 31, 2020
ophokplicht
Eenzaam en verlaten...
Corona maakt dat je meer dan alleen bent...
Je mag niet eens gaan buurten, je mag niemand ontvangen...
Je zit daar in je kot. Alleen.
Men had me vooraf verteld, dat, zelfs al lag Anny zo lang in de kliniek, het echte alleen nog heel anders zou zijn dan het alleen zijn zodra je het hospitaal verlaat.
Niemand had natuurlijk Corona voorzien.
Niemand kon voorzien dat zowat een half uur na het overlijden van Anny, de strenge maatregelen van kracht zouden worden...
Enige jaren geleden kenden we de ophokplicht voor de kippen. Mijn kippen hebben een heel ruim hok, dus kwamen de kippen van Bart zelfs een tijdje hier logeren. Het was wellicht heel ambetant voor die beestjes om binnen te moeten zitten, maar ze zaten er samen. Kakelend tegen elkaar, en om ter meest eieren leggend...
Nu zit ik hier in een ophokplicht. Ik mag wel eens buiten, maar niet ver, en liefst zonder dat je iemand ontmoet. Als je iemand ontmoet, op afstand blijven, groeten van ver en hoesten in je elleboog. Doe jij dat ? Echt ? Altijd ? Ook als je zo heel plots - out of the blue - even moet hoesten ? Of was je hand vlugger dan je dacht aan die elleboog ?
Gisteren heb ik eens heel mijn domein afgestapt... Ongeveer 30 stappen, als ik ze niet te groot maak.
Er staan bloemen te bloeien (de stoffeliers staan in bloei !) en te geuren (al ruik ik dat niet met mijn eeuwig ontstoken sinussen), maar ik herinner me de geuren nog.
Er zijn zelfs al bloemen uitgeblomd, en de bleke resten waaien rond, of drijven in de vijver. Slechts nu en dan zie ik een vis, ze blijven nog steeds in de warmere waterlagen, beneden in de put. Wij zitten niet graag in de put, vissen wel. Als het koud is.
De kippen komen kijken, of ik niets van restjes bij heb.
En dan heb ik het allemaal gezien.
Er staat onkruid.
Ik ga Veerle moeten vragen of ze daar nu en dan een beetje wil van verwijderen. Ze mag het in het kippenhok werpen, die vinden wat wij verwerpen heerlijk.
Ik betrap er mezelf op dat ik door mijn huis aan het wandelen ben, en dat ik nu en dan de neiging heb om tegen mezelf of de muren te willen praten. Het is nog niet zo ver... Maar...
Iedere dag komt Veerle langs, met mijn eten, of ze komt hier iets bereiden. Ze komt de was doen (eindelijk doet ze de was ook eens hier in mijn wasmachine. Mijn wasmachine... het wasmachine van Anny. ) Heb je er een idee van, beste heer, waar alles zit, staat en ligt in je huis ? Allez, waar zitten de wattenstaafjes ? Waar ligt dat doosje stekjes ? Waar zit de mixer, en waar is dat kleine pannetje om een ei te bakken? Waar is de reserve zeep?
Ik heb al meer kastdeuren open en dicht gedaan dan ooit eerder.
Dan vloek ik in mezelf... en denk haast onmiddellijk daarna dat ik op die manier bezig ben.
Bezig zijn.
djudedju
Ik zit hier maar te kakelen
Corona maakt dat je meer dan alleen bent...
Je mag niet eens gaan buurten, je mag niemand ontvangen...
Je zit daar in je kot. Alleen.
Men had me vooraf verteld, dat, zelfs al lag Anny zo lang in de kliniek, het echte alleen nog heel anders zou zijn dan het alleen zijn zodra je het hospitaal verlaat.
Niemand had natuurlijk Corona voorzien.
Niemand kon voorzien dat zowat een half uur na het overlijden van Anny, de strenge maatregelen van kracht zouden worden...
Enige jaren geleden kenden we de ophokplicht voor de kippen. Mijn kippen hebben een heel ruim hok, dus kwamen de kippen van Bart zelfs een tijdje hier logeren. Het was wellicht heel ambetant voor die beestjes om binnen te moeten zitten, maar ze zaten er samen. Kakelend tegen elkaar, en om ter meest eieren leggend...
Nu zit ik hier in een ophokplicht. Ik mag wel eens buiten, maar niet ver, en liefst zonder dat je iemand ontmoet. Als je iemand ontmoet, op afstand blijven, groeten van ver en hoesten in je elleboog. Doe jij dat ? Echt ? Altijd ? Ook als je zo heel plots - out of the blue - even moet hoesten ? Of was je hand vlugger dan je dacht aan die elleboog ?
Gisteren heb ik eens heel mijn domein afgestapt... Ongeveer 30 stappen, als ik ze niet te groot maak.
Er staan bloemen te bloeien (de stoffeliers staan in bloei !) en te geuren (al ruik ik dat niet met mijn eeuwig ontstoken sinussen), maar ik herinner me de geuren nog.
Er zijn zelfs al bloemen uitgeblomd, en de bleke resten waaien rond, of drijven in de vijver. Slechts nu en dan zie ik een vis, ze blijven nog steeds in de warmere waterlagen, beneden in de put. Wij zitten niet graag in de put, vissen wel. Als het koud is.
De kippen komen kijken, of ik niets van restjes bij heb.
En dan heb ik het allemaal gezien.
Er staat onkruid.
Ik ga Veerle moeten vragen of ze daar nu en dan een beetje wil van verwijderen. Ze mag het in het kippenhok werpen, die vinden wat wij verwerpen heerlijk.
Ik betrap er mezelf op dat ik door mijn huis aan het wandelen ben, en dat ik nu en dan de neiging heb om tegen mezelf of de muren te willen praten. Het is nog niet zo ver... Maar...
Iedere dag komt Veerle langs, met mijn eten, of ze komt hier iets bereiden. Ze komt de was doen (eindelijk doet ze de was ook eens hier in mijn wasmachine. Mijn wasmachine... het wasmachine van Anny. ) Heb je er een idee van, beste heer, waar alles zit, staat en ligt in je huis ? Allez, waar zitten de wattenstaafjes ? Waar ligt dat doosje stekjes ? Waar zit de mixer, en waar is dat kleine pannetje om een ei te bakken? Waar is de reserve zeep?
Ik heb al meer kastdeuren open en dicht gedaan dan ooit eerder.
Dan vloek ik in mezelf... en denk haast onmiddellijk daarna dat ik op die manier bezig ben.
Bezig zijn.
djudedju
Ik zit hier maar te kakelen
zaterdag, maart 28, 2020
Een blaadje van de kalender
Vanmorgen zag ik plots dat de kalender nog geen blad verloren was, sinds het overlijden van Anny.
"Dat is gek, te zot voor woorden" dacht ik. Dit is zelfs geen souvenir, geen gedachtenis, dat is gewoon... een tijdje niet echt meer geleefd.
Ik heb de blaadjes afgetrokken.
De op de keerzijde gedrukte kruiswoordraadsels ingevuld, het blaadje verfrommeld en weggeworpen.
Weer opgeraapt en het in de vuilnisemmer gelegd. Ik zou nooit een goede basketbalspeler zijn geworden...
Ik heb het kaarsje bij haar urne weer aangestoken... Een tijdje staan kijken, haast zonder gedachten. Verwijlend in andere tijden.
Een tweede kop koffie ingeschonken, en gedachteloos koffie genipt.
Wat trof mij aan Anny, wat treft mij aan een mens?
De ogen.
Nee, het moeten geen mooie ogen zijn à la Sofia Loren, het moeten open ogen zijn, klaar en eerlijk, goedheid stralend.
Ik had geleerd dat al de rest eigenlijk bijzaak was.
Als je iemand wilt om gans je leven mee door te brengen, dan moet dit de norm zijn.
Goedheid, warmte, eerlijkheid, onbaatzuchtigheid...
Ik weet, dat is veel, en wellicht kan niemand dit helemaal en altijd volbrengen... Maar als het maar de hoofdzaak is, als het maar de putten vult, als het maar de weg effent waarop je met elkaar moet verder gaan...
Ik heb op een trouwfoto zitten kijken... Onze ogen waren toen veel groter dan nu.
We zijn ouder geworden, en de huid zakt wat meer over je kijkers heen. Dat is niet erg, zolang de rimpels rond de ogen eerder op lachen wijzen dan op verdriet.
En ondanks al wat ons heeft getroffen aan leed en miserie op onze levensweg, bleven de lachrimpels primeren. We waren, ondanks alles, steeds gelukkig samen.
Ik heb er geen verklaring voor.
Regelmatig vraagt men "Hoe kun je dat allemaal verwerken ?" ... Ik weet het niet, eerlijk niet. We blijven gewoon niet plakken aan dat verdriet, aan die pijn. We denken het weg, we doen dingen om onze gedachten te verzetten...
Ik moet dat nu ook doen.
Ook nu ik alleen ben.
Dingen doen, wegdenken... en toch niet vergeten. Vastklampen aan het goede, aan de lach, aan de glimlach.
Als de gedachten me overspoelen, dan neem ik een boek, liefst iets spannends, die me meesleurt in het verhaal, dat andere verhaal, dat verhaal dat niet mijn leed is...
Ach het zal me wel lukken. Het moet.
"Dat is gek, te zot voor woorden" dacht ik. Dit is zelfs geen souvenir, geen gedachtenis, dat is gewoon... een tijdje niet echt meer geleefd.
Ik heb de blaadjes afgetrokken.
De op de keerzijde gedrukte kruiswoordraadsels ingevuld, het blaadje verfrommeld en weggeworpen.
Weer opgeraapt en het in de vuilnisemmer gelegd. Ik zou nooit een goede basketbalspeler zijn geworden...
Ik heb het kaarsje bij haar urne weer aangestoken... Een tijdje staan kijken, haast zonder gedachten. Verwijlend in andere tijden.
Een tweede kop koffie ingeschonken, en gedachteloos koffie genipt.
Wat trof mij aan Anny, wat treft mij aan een mens?
De ogen.
Nee, het moeten geen mooie ogen zijn à la Sofia Loren, het moeten open ogen zijn, klaar en eerlijk, goedheid stralend.
Ik had geleerd dat al de rest eigenlijk bijzaak was.
Als je iemand wilt om gans je leven mee door te brengen, dan moet dit de norm zijn.
Goedheid, warmte, eerlijkheid, onbaatzuchtigheid...
Ik weet, dat is veel, en wellicht kan niemand dit helemaal en altijd volbrengen... Maar als het maar de hoofdzaak is, als het maar de putten vult, als het maar de weg effent waarop je met elkaar moet verder gaan...
Ik heb op een trouwfoto zitten kijken... Onze ogen waren toen veel groter dan nu.
We zijn ouder geworden, en de huid zakt wat meer over je kijkers heen. Dat is niet erg, zolang de rimpels rond de ogen eerder op lachen wijzen dan op verdriet.
En ondanks al wat ons heeft getroffen aan leed en miserie op onze levensweg, bleven de lachrimpels primeren. We waren, ondanks alles, steeds gelukkig samen.
Ik heb er geen verklaring voor.
Regelmatig vraagt men "Hoe kun je dat allemaal verwerken ?" ... Ik weet het niet, eerlijk niet. We blijven gewoon niet plakken aan dat verdriet, aan die pijn. We denken het weg, we doen dingen om onze gedachten te verzetten...
Ik moet dat nu ook doen.
Ook nu ik alleen ben.
Dingen doen, wegdenken... en toch niet vergeten. Vastklampen aan het goede, aan de lach, aan de glimlach.
Als de gedachten me overspoelen, dan neem ik een boek, liefst iets spannends, die me meesleurt in het verhaal, dat andere verhaal, dat verhaal dat niet mijn leed is...
Ach het zal me wel lukken. Het moet.
donderdag, maart 26, 2020
Stil
De confrontatie met het alleen zijn is zwaar, en nu, met die corona-virus wellicht nog eenzamer dan anders...
Ik zou anders eens bij iemand kunnen gaan, een klapke doen, mijn verdriet vertellen en verwerken. Er zouden zeker ook mensen bij mij komen, ook al om eens te klappen.
Het mag niet.
De telefoon ?
Met WhatsApp en/of Duo Google kun je nog praten en elkaar zien (en de gesprekken zijn bovendien gratis, kun je lekker lang babbelen)... Die Duo van Google heb ik pas onlangs ontdekt, en ik moet zeggen dat bij een test met mijn zoon, die het ook installeerde, het beeld en de snelheid beter is dan bij Whatsapp, maar het is -gek genoeg - veel minder bekend.
Maar een gewoon telefoongesprek daar heb je maar met één zintuig contact. Je oor.
Hopelijk herken je de stem, en weet je zeker tegen wie je eigenlijk aan het praten bent, maar stel je voor dat er zo'n stemmen-imitator aan de andere kant zit ? Och, ik weet wel, dat zal me nooit gebeuren, die mannen praten niet met het gewone volk, en bootsten alleen stemmen na van zeer gekende figuren, niet van pier, pol of jan...
Veerle doet de boodschappen en kookt voor mij (En ik krijg telefoontjes van Els of ze niets moet meebrengen van de winkel !), je ziet op dat vlak ben ik verwend.
Op die ogenblikken is er leven in huis. Meer moet dat niet zijn, we moeten daarom zelfs niet eens praten. Aanwezig zijn, voelen dat je niet alleen in dit huis zit... dat is momenteel hééééél belangrijk voor mij.
Ik ben natuurlijk niet alleen. Ik hoorde op TV van nog mensen die gedwongen werden om intiem afscheid te nemen, om de steun van vrienden en kennissen te moeten missen.
Maar ik vervloek die corona dus wellicht om méér redenen dan jij doet.
Ik moet wennen aan de eenzaamheid. Ik weet het wel. Maar moet dit echt met zo'n spoedcursus ? Verrekte virus !
Uitkijken naar de postbode... Zijn er kaartjes of brieven bij over Het Verlies ? Heb ik al een doodsprentje opgestuurd, of is het iemand die ik vergeten was.
Een brief van de pensioenkas, dat ze er alles op zullen zetten om het dossier snel te regelen. Werken ze daar nog ? Of is het ook werken van huis uit? Gaat dit daardoor langer duren?
Dingen waar ik eigenlijk helemaal niet ongerust moet over zijn, zijn nu dingen die blijven malen in dat koppeke van mij. Naar het toilet ? Handen wassen ! Eten ? Eerst handen wassen. discipline = tijdverdrijf.
En ik mag niet klagen.
De kinderen bellen, de kleinkinderen bellen, vrienden bellen (van Luc en Rita leerde ik dat je met Whatsapp ook kunt praten en elkaar ondertussen zien !)... Jammer genoeg zijn er niet zoveel die Whatsappen. Bizar, het is nochtans gratis !
Ik ga stoppen met zagen en klagen. Eens zien of al iets is op TV
Ik zou anders eens bij iemand kunnen gaan, een klapke doen, mijn verdriet vertellen en verwerken. Er zouden zeker ook mensen bij mij komen, ook al om eens te klappen.
Het mag niet.
De telefoon ?
Met WhatsApp en/of Duo Google kun je nog praten en elkaar zien (en de gesprekken zijn bovendien gratis, kun je lekker lang babbelen)... Die Duo van Google heb ik pas onlangs ontdekt, en ik moet zeggen dat bij een test met mijn zoon, die het ook installeerde, het beeld en de snelheid beter is dan bij Whatsapp, maar het is -gek genoeg - veel minder bekend.
Maar een gewoon telefoongesprek daar heb je maar met één zintuig contact. Je oor.
Hopelijk herken je de stem, en weet je zeker tegen wie je eigenlijk aan het praten bent, maar stel je voor dat er zo'n stemmen-imitator aan de andere kant zit ? Och, ik weet wel, dat zal me nooit gebeuren, die mannen praten niet met het gewone volk, en bootsten alleen stemmen na van zeer gekende figuren, niet van pier, pol of jan...
Veerle doet de boodschappen en kookt voor mij (En ik krijg telefoontjes van Els of ze niets moet meebrengen van de winkel !), je ziet op dat vlak ben ik verwend.
Op die ogenblikken is er leven in huis. Meer moet dat niet zijn, we moeten daarom zelfs niet eens praten. Aanwezig zijn, voelen dat je niet alleen in dit huis zit... dat is momenteel hééééél belangrijk voor mij.
Ik ben natuurlijk niet alleen. Ik hoorde op TV van nog mensen die gedwongen werden om intiem afscheid te nemen, om de steun van vrienden en kennissen te moeten missen.
Maar ik vervloek die corona dus wellicht om méér redenen dan jij doet.
Ik moet wennen aan de eenzaamheid. Ik weet het wel. Maar moet dit echt met zo'n spoedcursus ? Verrekte virus !
Uitkijken naar de postbode... Zijn er kaartjes of brieven bij over Het Verlies ? Heb ik al een doodsprentje opgestuurd, of is het iemand die ik vergeten was.
Een brief van de pensioenkas, dat ze er alles op zullen zetten om het dossier snel te regelen. Werken ze daar nog ? Of is het ook werken van huis uit? Gaat dit daardoor langer duren?
Dingen waar ik eigenlijk helemaal niet ongerust moet over zijn, zijn nu dingen die blijven malen in dat koppeke van mij. Naar het toilet ? Handen wassen ! Eten ? Eerst handen wassen. discipline = tijdverdrijf.
En ik mag niet klagen.
De kinderen bellen, de kleinkinderen bellen, vrienden bellen (van Luc en Rita leerde ik dat je met Whatsapp ook kunt praten en elkaar ondertussen zien !)... Jammer genoeg zijn er niet zoveel die Whatsappen. Bizar, het is nochtans gratis !
Ik ga stoppen met zagen en klagen. Eens zien of al iets is op TV
zondag, maart 22, 2020
Ontroerend...
Toen Anny in mei vorig jaar opgenomen werd in het O.L.Vr. Ziekenhuis te Aalst, kreeg ik haar trouwring en het kettinkje van rond haar hals mee naar huis. Dat mag niet in een ziekenhuis.
's Anderendaags ging ik bij haar op bezoek (net zoals iedere dag), en ik toonde haar hoe ik het sterretje met de as van onze Koen, van haar ketting naar de mijne had gebracht. Ze knikte met een glimlach... "en mijn trouwring ?" "Hé ! Je gaat nog niet dood hé !"...
Vrijdag 13 maart ll. is ze dan wel gestorven, en de verpleegster haalde de trouwring van haar vinger en gaf die aan mij. Ik wou ze meteen aan mijn ketting hangen (waar het sterretje met de as van Koen nog steeds hing... Mijn vingers wouden niet mee, en een van de kinderen, ik meen Els, nam het uit mijn handen en hing de trouwring naast het sterretje...
Aan mijn ketting hing al een hele tijd een Ganesha, de Hindoe afbeelding van een god (eigenlijk een avatar, maar dat brengt ons te ver) met een mensen gestalte, maar een hoofd van een olifant. Ik hou van dei Hindoe-afbeeldingen. Hun voorstelling van een God is mooi, fantasierijk. Als wij God de Vader afbeelden, dan is dat steevast een oude man met een grote baard (ik zou kunnen poseren!)... In India hebben de goden soms 8 of meer handen. Ik vind het mooi. Het is kunst, en in die zin spreekt het mij meer aan dan de oude mannenfiguur (die zie ik al alle dagen in de spiegel...)
Voor mij gaat het begrip God alle afbeelding ver te boven... Het is een begrip, niet een tastbaar iets. Afbeeldingen zijn voor veel mensen een hulpmiddel om hun aandacht en eerbied op te richten.
Maar daar wilde ik het niet over hebben...
Aan mijn kettinkje hing dus een Ganesha, en een sterretje met de as van Koen, en daar voegden we de trouwring van Anny bij...
Toen ik 's nachts thuiskwam na het overlijden, zette ik me nog even in de zetel.
Slapen zat er toch niet meteen in.
Ik greep naar mijn kettinkje, en voelde iets vreemd !
De ring van Anny had zich netjes helemaal rond het sterretje van Koen geplaatst !
Ik bekeek het, en het was iets geks... De ring sloot heel nauw rond het sterretje. Je moet het heel recht in elkaar schuiven, iets schuin en het zit vast en kan niet meer bewegen. Het moet dus op een of andere manier zo maar recht in elkaar geschoven zijn...
Bizar is een te zacht woord.
Ik, en gans ons gezin, vindt het ontroerend, symbolisch...
Sindsdien heb ik het zo gelaten, en gek genoeg blijft het zo zitten.
Te gek, te mooi ?
Ik vind het iets hebben, iets voor ons van over de grenzen van de dood.
Ik zet hierbij een foto van het kettinkje
's Anderendaags ging ik bij haar op bezoek (net zoals iedere dag), en ik toonde haar hoe ik het sterretje met de as van onze Koen, van haar ketting naar de mijne had gebracht. Ze knikte met een glimlach... "en mijn trouwring ?" "Hé ! Je gaat nog niet dood hé !"...
Vrijdag 13 maart ll. is ze dan wel gestorven, en de verpleegster haalde de trouwring van haar vinger en gaf die aan mij. Ik wou ze meteen aan mijn ketting hangen (waar het sterretje met de as van Koen nog steeds hing... Mijn vingers wouden niet mee, en een van de kinderen, ik meen Els, nam het uit mijn handen en hing de trouwring naast het sterretje...
Aan mijn ketting hing al een hele tijd een Ganesha, de Hindoe afbeelding van een god (eigenlijk een avatar, maar dat brengt ons te ver) met een mensen gestalte, maar een hoofd van een olifant. Ik hou van dei Hindoe-afbeeldingen. Hun voorstelling van een God is mooi, fantasierijk. Als wij God de Vader afbeelden, dan is dat steevast een oude man met een grote baard (ik zou kunnen poseren!)... In India hebben de goden soms 8 of meer handen. Ik vind het mooi. Het is kunst, en in die zin spreekt het mij meer aan dan de oude mannenfiguur (die zie ik al alle dagen in de spiegel...)
Voor mij gaat het begrip God alle afbeelding ver te boven... Het is een begrip, niet een tastbaar iets. Afbeeldingen zijn voor veel mensen een hulpmiddel om hun aandacht en eerbied op te richten.
Maar daar wilde ik het niet over hebben...
Aan mijn kettinkje hing dus een Ganesha, en een sterretje met de as van Koen, en daar voegden we de trouwring van Anny bij...
Toen ik 's nachts thuiskwam na het overlijden, zette ik me nog even in de zetel.
Slapen zat er toch niet meteen in.
Ik greep naar mijn kettinkje, en voelde iets vreemd !
De ring van Anny had zich netjes helemaal rond het sterretje van Koen geplaatst !
Ik bekeek het, en het was iets geks... De ring sloot heel nauw rond het sterretje. Je moet het heel recht in elkaar schuiven, iets schuin en het zit vast en kan niet meer bewegen. Het moet dus op een of andere manier zo maar recht in elkaar geschoven zijn...
Bizar is een te zacht woord.
Ik, en gans ons gezin, vindt het ontroerend, symbolisch...
Sindsdien heb ik het zo gelaten, en gek genoeg blijft het zo zitten.
Te gek, te mooi ?
Ik vind het iets hebben, iets voor ons van over de grenzen van de dood.
Ik zet hierbij een foto van het kettinkje
woensdag, maart 18, 2020
Coronawaanzin...
Ik durf het bijna niet meer te vertellen...
In de vroege namiddag kreeg ik een telefoon van het rouwcenter... " Meneer Goderis ?" Ja" "Het is hier ... van het rouwcentrum, ik bel u om u te melden dat wij weer andere bevelen gekregen hebben inzake het coronavirus..."
"Er mag nu toch een plechtigheid gehouden worden, maar dan met maximum 20 (twintig) aanwezigen. Alleen de dichtste familie, met een beperking tot maximum 20 !"
Ik was blij dat er toch nog iets mag...
Ook al is het zeer beperkt. Als het alleen over het gezin mag gaan, dan zijn wij met kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen en hun verloofdes, nog een stuk onder die twintig... Maar ik ken heel wat gezinnen waar dit niet het geval is. Een oud-collega belde me net om me te condoleren, en toen ik het hem vertelde, zei hij dat hij al meer dan 40 kleinkinderen alleen had, zonder kinderen te vermelden... Waar moet je dan scheiden, wie moet je buitensluiten?
We kregen immers er bij dat de politie kan komen controleren...
Ik heb begrip voor de maatregelen.
Ik heb er begrip voor dat men niet op alles en nog wat kan denken, en dat er wellicht nog wel hier en daar aanpassingen zullen zijn voor bepaalde situaties... maar leuk is het niet.
Het zijn moeilijke tijden.
Gelukkig heb ik alle steun van mijn kinderen en kleinkinderen (ook al allemaal boven de twintig !)... anders zit ik hier als eenzame grootouder in mijn kot (Blijf in je kot !)
Veerle woont hier om de hoek en zorgt voor een warm maal op de middag. Bart belt regelmatig en Els naaide de pijpen van een nieuwe broek voor me in.
Bart kreeg zijn documenten thuis voor economische werkloosheid, dus zal ik hem ook wat meer horen en zien dan anders... Ook in zijn bedrijf mag er dus niet of amper gewerkt worden.
Hoe het met de kleinkinderen zit ? Ik weet nog niet alles, maar eentje werkt in een grootwarenhuis, eentje in de verzorging... die hebben alvast werk, en een werkt in de beveiliging. Daar heb ik nog geen nieuws van, maar dat zal wellicht een sector zijn waar men blijft werken...
Ik heb ondertussen mijn PC, mijn smartphone en de TV...
en ik kruip vroeg in bed, met een boek.
Gisteren heb ik voor het eerst toch een uur of 5 geslapen... Voorheen was dat gemiddeld een uur of twee.
We komen er wel door, we moeten wel want bij een overlijden krijgt de overlevende meteen een massa administratie te doen... Ik moet ook bij een notaris... En daar krijg je de vraag om alle documenten te kopiëren, en een kopie in de bus te poneren... Geen echt contact, geen echt gesprek: Corona !
Makkelijk is het allemaal niet.
djudedju
Maar misschien helpen al die gekke dingen wel om je gedachten daarop te zetten in plaats van op het begraven van je geliefde.
Misschien
misschien
In de vroege namiddag kreeg ik een telefoon van het rouwcenter... " Meneer Goderis ?" Ja" "Het is hier ... van het rouwcentrum, ik bel u om u te melden dat wij weer andere bevelen gekregen hebben inzake het coronavirus..."
"Er mag nu toch een plechtigheid gehouden worden, maar dan met maximum 20 (twintig) aanwezigen. Alleen de dichtste familie, met een beperking tot maximum 20 !"
Ik was blij dat er toch nog iets mag...
Ook al is het zeer beperkt. Als het alleen over het gezin mag gaan, dan zijn wij met kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen en hun verloofdes, nog een stuk onder die twintig... Maar ik ken heel wat gezinnen waar dit niet het geval is. Een oud-collega belde me net om me te condoleren, en toen ik het hem vertelde, zei hij dat hij al meer dan 40 kleinkinderen alleen had, zonder kinderen te vermelden... Waar moet je dan scheiden, wie moet je buitensluiten?
We kregen immers er bij dat de politie kan komen controleren...
Ik heb begrip voor de maatregelen.
Ik heb er begrip voor dat men niet op alles en nog wat kan denken, en dat er wellicht nog wel hier en daar aanpassingen zullen zijn voor bepaalde situaties... maar leuk is het niet.
Het zijn moeilijke tijden.
Gelukkig heb ik alle steun van mijn kinderen en kleinkinderen (ook al allemaal boven de twintig !)... anders zit ik hier als eenzame grootouder in mijn kot (Blijf in je kot !)
Veerle woont hier om de hoek en zorgt voor een warm maal op de middag. Bart belt regelmatig en Els naaide de pijpen van een nieuwe broek voor me in.
Bart kreeg zijn documenten thuis voor economische werkloosheid, dus zal ik hem ook wat meer horen en zien dan anders... Ook in zijn bedrijf mag er dus niet of amper gewerkt worden.
Hoe het met de kleinkinderen zit ? Ik weet nog niet alles, maar eentje werkt in een grootwarenhuis, eentje in de verzorging... die hebben alvast werk, en een werkt in de beveiliging. Daar heb ik nog geen nieuws van, maar dat zal wellicht een sector zijn waar men blijft werken...
Ik heb ondertussen mijn PC, mijn smartphone en de TV...
en ik kruip vroeg in bed, met een boek.
Gisteren heb ik voor het eerst toch een uur of 5 geslapen... Voorheen was dat gemiddeld een uur of twee.
We komen er wel door, we moeten wel want bij een overlijden krijgt de overlevende meteen een massa administratie te doen... Ik moet ook bij een notaris... En daar krijg je de vraag om alle documenten te kopiëren, en een kopie in de bus te poneren... Geen echt contact, geen echt gesprek: Corona !
Makkelijk is het allemaal niet.
djudedju
Maar misschien helpen al die gekke dingen wel om je gedachten daarop te zetten in plaats van op het begraven van je geliefde.
Misschien
misschien
Geen begrafenisplechtigheid toegelaten...
De CORONA op het werk...
Oh ja, ik heb alle begrip voor de situatie.
Ik begrijp dat ook een begrafenis, zelfs in intieme kring, een bijeenkomst is, en dus niet aangewezen in de huidige toestand.
Ik begrijp het allemaal...
Maar het is pijnlijk.
In theorie kunnen we, nadat het gevaar geweken is, alsnog een plechtigheid organiseren.
x maandan na datum ????
Hoe kun je dat nog ? Wie ligt er - buiten de rechtstreeks betrokkenen - nog wakker van een overlijden van zoveel tijd geleden?
De mensen die zich nu echt betrokken voelen, het gezin, de kleinkinderen, schoonzussen en -broers, nichten en neven en de hele goede vrienden ... zelfs voor hen is dit dan niet meer hetzelfde.
Bovendien heb je ook te maken met het verwerkingsproces. Je moet je verdriet verwerken, alles een plaats geven en je leven weer leren leven in deze gewijzigde omstandigheden. Doe dan binnen X tijd toch nog een begrafenisplechtigheid, en je rijt alle wonden bij jezelf en bij de dichtste betrokkenen weer open.
Stel, dat er dan - en dat lijkt me niet weinig waarschijnlijk - bijna geen volk komt, dan zal ook dat pijn doen, het zal lijken of haar verdwijnen niet erg is. Dat wil het niet zeggen, maar naar het gevoel zou het wel zo zijn.
Sinds 9 mei van vorig jaar zitten we op die rollercoaster, zien we de dood, zien we weer hoop, hebben we weer een tijdje gewoon leven... vallen we weer in de afgrond van lijden en vrees... En nu moeten we dat voor onszelf kunnen afsluiten verwerken, mee leren leven... en dat dan nog eens, weer eens allemaal moeten herleven???
Nee,
Dat zie ik niet zitten.
Laat ons nu maar, ook al is het op die onwaarschijnlijke manier, ons verdriet verwerken.
De kleinkinderen, de kinderen, ikzelf en alle vrienden.
Ik weet dat er heel velen zijn die anders de laatste eer zouden betonen, maar zelfs dat verandert niet echt iets. Het is hooguit een vorm van steun dat je niet alleen staat met je verdriet.
Misschien dat het dragen daarmee iets lichter wordt ?
Ik weet het niet, ik zal het dan ook niet weten.
We moeten er door.
Hoe moeilijk ook
Oh ja, ik heb alle begrip voor de situatie.
Ik begrijp dat ook een begrafenis, zelfs in intieme kring, een bijeenkomst is, en dus niet aangewezen in de huidige toestand.
Ik begrijp het allemaal...
Maar het is pijnlijk.
In theorie kunnen we, nadat het gevaar geweken is, alsnog een plechtigheid organiseren.
x maandan na datum ????
Hoe kun je dat nog ? Wie ligt er - buiten de rechtstreeks betrokkenen - nog wakker van een overlijden van zoveel tijd geleden?
De mensen die zich nu echt betrokken voelen, het gezin, de kleinkinderen, schoonzussen en -broers, nichten en neven en de hele goede vrienden ... zelfs voor hen is dit dan niet meer hetzelfde.
Bovendien heb je ook te maken met het verwerkingsproces. Je moet je verdriet verwerken, alles een plaats geven en je leven weer leren leven in deze gewijzigde omstandigheden. Doe dan binnen X tijd toch nog een begrafenisplechtigheid, en je rijt alle wonden bij jezelf en bij de dichtste betrokkenen weer open.
Stel, dat er dan - en dat lijkt me niet weinig waarschijnlijk - bijna geen volk komt, dan zal ook dat pijn doen, het zal lijken of haar verdwijnen niet erg is. Dat wil het niet zeggen, maar naar het gevoel zou het wel zo zijn.
Sinds 9 mei van vorig jaar zitten we op die rollercoaster, zien we de dood, zien we weer hoop, hebben we weer een tijdje gewoon leven... vallen we weer in de afgrond van lijden en vrees... En nu moeten we dat voor onszelf kunnen afsluiten verwerken, mee leren leven... en dat dan nog eens, weer eens allemaal moeten herleven???
Nee,
Dat zie ik niet zitten.
Laat ons nu maar, ook al is het op die onwaarschijnlijke manier, ons verdriet verwerken.
De kleinkinderen, de kinderen, ikzelf en alle vrienden.
Ik weet dat er heel velen zijn die anders de laatste eer zouden betonen, maar zelfs dat verandert niet echt iets. Het is hooguit een vorm van steun dat je niet alleen staat met je verdriet.
Misschien dat het dragen daarmee iets lichter wordt ?
Ik weet het niet, ik zal het dan ook niet weten.
We moeten er door.
Hoe moeilijk ook
Abonneren op:
Posts (Atom)