Verdeel en heers...

Ik kan het niet helpen, ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat er iets of iemand bezig is om over alles en nog wat verdeeldheid te zaaien.

En blijkbaar lukt dit steeds beter en beter.

Spreek je over het klimaat, dan heb je meteen een basis voor ellenlange discussies en steeds scherpere standpunten. Spreek je over racisme, homofilie, religie, allochtonen, immigranten (je kunt nog wel even doorgaan hoor) dan heb je gegarandeerd opbod in tegengestelde standpunten.

Het gaat zelfs tot ruzies en geweld.

Is het echt zo moeilijk om eens te luisteren, om eens de argumenten te beluisteren en te evalueren? Is het echt zo moeilijk om heikele punten rustig te bespreken? Zonder over te gaan tot ruzie?

Ik heb ook mijn mening over deze punten, maar ik probeer de standpunten van de anderen te begrijpen.

Neem nu de discussies over allochtonen en racisme, beiden gaan nogal eens samen, dan stel ik vast dat mensen uit grote steden meestal een veel scherper standpunt innemen dan mensen uit landelijke gebieden.

Wellicht omdat er daar meer concentratie is van de allochtonen.

En ik geef toe dat het wat "ambetant" is, als er mensen naast je in een vreemde taal staan te palaveren en te lachen. (Lachen ze nu met mij ?)...  Ook als ze zich anders gaan kleden, op een opvallende manier anders dan we gewoon zijn, dan vinden we dat raar en ervaren het als " een zich apart opstellen" van die anderen.

Kortom, wat anders is, wat vreemd is, daar heeft men een soort argwaan tegenover.

Om het nog beknopter te zeggen: anders zijn is niet bij ons horen. Men ervaart het als een zich buiten de maatschappij stellen. Denk bv aan de hoofddoek.

Ik ga dolgraag om met die "anderen"... Omdat ik het gevoel heb dat ze me verrijken, dat ik wat bijleer wat ik nog niet kende. En dat is eigenlijk wel voor iedereen zo, ook al beseffen we het niet zo, het Chinees eten, het eten van couscous en noem maar op, is een inbreng van zaken uit andere contreien. Weet je dat ik al een teenager was vooraleer we thuis kennis maakten met spaghetti ? We kenden eigenlijk alleen macaroni, en dan nog van een eigen bedrijf (Soubry om het niet te noemen)...

Nu eten we verschrikkelijk veel vreemd voedsel, en dat vinden we al normaal. Ik denk dat we in een zich steeds meer vermengende maatschappij, straks ook niet echt meer verschil zullen zien tussen "hen" en "ons"...
Maar we zouden het ons en hen een stuk gemakkelijker maken, als we ze probeerden te integreren in onze maatschappij. Met hen omgaan is alvast een eerste stap.

Maar wat zit ik te tateren... we hebben hier politieke partijen die zelfs de helft van België lui noemen, profiteurs die van ons belastingsgeld leven, vuile Walen... Djudedju !
(voor de flaminganten: gotfer !)

En het is nochtans véél makkelijker overeen te komen dan ruzie te maken !

Ik ga met veel plezier naar een Arabische winkel, de mensen zijn er vriendelijk, je vind er producten die ons smakenpalet sterk verrijken, en het is er nog goedkoper ook. Moet je ook eens proberen ! Lekker brood, goed vlees, verse vis... en stukken beterkoop. En echt, ik heb er tot op heden alleen vriendelijke mensen ontmoet, zelfs heel wat gelachen, en ze genoten van het feit dat zij nog wel met zichzelf kunnen lachen. Ontwapenend en verfrissend.

Ik heb geen moeite met die verrijking van gedachten, religies, humor...

Oh, krinkelende, winkelende Gyrinus notator-ke,

Geef toe, het klinkt veel geleerder, maar ik hoor toch liever gewoon: het schrijverke...

... en iedereen weet waarover ik het dan heb, wat niet kan gezegd worden van Gyrinus notator Linné...

Maar had het een goedklinkende korte Engelse naam gehad, dan zouden we zien dat men alras het beestje bij zijn Engelse naam zou noemen, dat is nu eenmaal mode... Gelukkig heet het in het Engels whirligig beetle... En geef toe, dan is ons Schrijverke nogal wat beter klinkend.

Waarom ik over dat schrijverke schrijf ? Welnu, ik vind het een leuk beestje, en mocht het zich eens willen vestigen in mijn tuinvijvertje, dan zou ik daar gelukkig om zijn. Er zitten wel al schaatsenrijders in, maar die vind ik lang zo mooi niet als het Schrijverke, met zijn zwarte kabotseken aan.

Maar ook dat hoort bij de dieren die ik al een hele tijd niet meer zie...

En zo zijn er veel...

Vroeger ging ik naar een of andere drenkput voor koeien, met een netje gemaakt van een oude nylonkous van moeder de vrouw, en schepte daar een massa watervlooien. Daar gingen er een deel van in het aquarium, als levend voer voor de vissen, en de rest ging de vijver in. Ook daar werden ze verorberd, door de goudvissen, maar soms lukte het er een deel om langer te blijven leven. Ergens i een stukje beek, waar de vissen niet in konden zwemmen door de massa planten aan de uitgang van het beekje. Als je dan goed keek, dan riskeerden zich nu en dan enkele van die watervlooien toch de vijver in te zwemmen... Waar ze meteen verorberd werden.

Waar ze in die drenkputten bleven leven, verdwenen ze in de visvijver tijdens de eerste winter. Het kan dus niet met de temperatuur te maken hebben, maar met wat dan wel?

Dat interesseert me, want ook aan de drenkputten vind ik ze niet meer. Voor zover er nog drenkputten zijn, want veelal zijn die vervangen door oude badkuipen of van die systemen waar de koe zijn muil in stopt, en meteen gaat het water stromen...

Als ik nu watervlooien wil zien, dan moet ik maar eens binnenspringen in de aquariumzaak, daar verkopen ze die: plastic zakjes met enkele watervlooien in... voor véél te véél geld.

Ik ben geen specialist in de biologie of de botanie, maar dat zijn van die kleine dingen die me duidelijk zeggen dat de natuur veranderd, verarmd, minder soorten telt.
Hoe lang is het al geleden dat we konen luisteren naar de leeuwerik die heel hoog in de lucht hing te zingen? Er zijn niet veel leeuweriken meer, en het is wellicht ook moeilijk om een plaats te vinden waar het nog zo stil is dat we die beestjes kunnen horen.

Heb je ook al van die wegbermen gezien waar men nu veldbloemen in zaait ? Daar zie je dan een heerlijke mengeling van klaproos, korenbloemen, kamille en dergelijke meer. Mooi hé ! Echt dingen die je aandacht  trekken door de felle kleurenpracht.
Maar er was een tijd waarin ik die bloemen zag aan de kanten van de korenvelden.

Er is veel, zo veel veranderd in zo'n korte tijd in onze natuur, en toch lijkt het of het zo traag gaat dat het niet eens opvalt als er dingen weg zijn.

Waardoor ?
Ach, dat zal wel meerdere oorzaken hebben. Andere manieren van landbouw, met veel onkruidverdelgers, wegbermenbeheer, klimaat, luchtvervuiling, verkeer...

Maar als je ook vind dat die ingezaaide wegbermen zo mooi zijn, dan moet je weten dat dit ooit een natuurlijk beeld was ! 
Wil je het dan niet terug ?

Ik dacht het wel...

Camelia

Hier in mijn voortuin staan enkele camelia's.
Een ervan moet ik voortdurend bijsnoeien, en die bloeit ook zeer vroeg en zeer lang. Niet dat de bloemen zoveel langer meegaan, maar er staan enorm veel bloemen op, en die bloeien niet allemaal op hetzelfde ogenblik. Ik heb camelia's die op een gegeven moment een groot bouquet zijn, maar deze niet, daar staan voortdurend, een hele tijd aan een stuk door bloemen op.
Al heel vroeg.
Al verschrikkelijk vroeg.
In januari bloeide hij al met enkele bloemen.
Nu staan er, ondanks de vorst die we tussendoor kregen, al met heel wat meer bloemen te pronken.
Van alles wat ik van hier uit zie, geeft hij me de eerste bloemen, de kreet van de geboorte van de lente.
Heerlijk.

Het is een enkelbloemige, een witte kroon bloemblaadjes, rond een geel hart vol stuifmeeldraden.

Ik vind dit passend, de eersteling van de bloemen mag geen ingewikkeld ding zijn, eenvoud siert.

De wolkenzwangere hemel is grauwgrijs, waardoor de groene bladeren haast zwart tonen, en zo die nederige witte bloemen doen schitteren.

Ik vind dit symbolisch !
Je hoeft echt geen adonis of een ster van het witte doek te zijn, geen elegante gestalte op de rode loper... Nee, een gewone mens die glimlacht schittert veel meer dan die vedetten met hun Pepsodentlach.

Ik hou ook niet van de helden die we zien op het witte doek en ander slagvelden, geef mij maar de echte held, die werkt voor zijn gezin, en probeert een echte vader of echte moeder te zijn. Proberen, want het volmaakte bestaat niet.
Ook niet voor een moeder, ook niet voor een vader.
Dat wordt je pas op de tekst van je doodsprentje.
Jammer, want je benaderde het echt wel, en je deed echt wel je best.

Ik ben nu zo oud, en God weet hoe vaak ik nu nog denk aan pa en aan ma... Ze zijn er lang niet meer, maar ze vormen nu nog steeds de rode draad in mijn leven.

Ik hoop dat wij voor onze kinderen ook ergens een beetje zijn van hun wortels, hun houvast.

Dan is het leven geslaagd.
Ondanks alles wat we fout deden.
We zijn immers maar mensen, geen helden van het witte doek.

Geen geurende felgekleurde roos, nee, een simpele eenvoudige witte bloem in een grauwe wereld.

Groen klimaat...

Natuurlijk zijn we (haast) allemaal gewonnen voor een groenere, gezondere wereld met normale en aangename temperaturen...

En we weten allemaal (zelfs als je Donald heet) dat we bezig zijn de boel te verzieken.

We weten ook dat we snel anders moeten gaan leven, ecologischer, klimaat-bewuster, minder vervuilend...

Het helpt u niet, mij niet, om het op een ander te steken, om te wijzen naar die of die overtreder van het gezonde verstand. We moeten iets doen. En ik geloof in het oude adagio: als iedereen voor zijn deur veegt, is heel de straat proper. Alleen, het gaat hier niet over vegen...

Momenteel zijn de grootste vervuilers de vliegtuigen en de schepen, maar zijn we bereid minder te vliegen dan noodzakelijk is voor ons bestaan? Zijn we (eindelijk) bereid om eens echt werk te maken van het samen met collegae naar het werk te rijden? (We zouden zo ook een deel van het fileprobleem oplossen !).  Zijn we bereid naar iedere winkel waar we naar toe gaan, zelf een draagtas mee te nemen? Zijn de renners bereid om hun drinkflessen niet meer in de natuur te kieperen? Ben jij bereid op een andere manier te werken, te leven?

Zijn de bedrijven bereid om niet meer zaken te produceren die na x aantal dagen/weken/ maanden of keren gebruik stuk gaan, maar zo lang mogelijk mee gaan ? Zo zouden we heel wat minder grondstoffen verbruiken, zouden we heel wat minder consumeren en dus ook heel wat minder moeten produceren... Moeten we misschien ook gaan denken over de manier van verloning en manieren van produceren. (Kiezen we om terug meer manueel te werken, en minder machinaal? Bouwen we de robotica weer af ? Kiezen we weer voor verpleegsters en verplegers die tijd moeten nemen voor de patiënten ? Kiezen we weer voor meer postboden en meer kantoren, dichter bij de mens?

Dan moeten we ook gans het systeem van verloning bekijken en zorgen dat we de welvaart behouden, zij het op een andere manier.

Het openbaar vervoer is momenteel ziek, maar zolang we niet opteren voor een openbaar vervoer die én voordelig, én aangepast is, als we niet zorgen voor grote gratis parkings tegen de stations, zodat bereikbaar en aantrekkelijk zijn, komen we niet tot een oplossing. Natuurlijk is dat kosteloze niet echt kosteloos ! Het systeem moet op een of andere manier betaald worden, maar we moeten duidelijk leren kiezen voor die optie die goed is voor het leefmilieu...En dat heeft hoe dan ook zijn kostprijs.

De Waalse gemeente Crisnée heeft nu al de keuze gemaakt om te zorgen voor de gratis energie voor al haar bewoners. Ook dit gratis is hoe dan ook niet echt gratis, iemand, iets moet het betalen. Het is hier gewoon een keuze om de kost op te schuiven naar een andere manier van betalen. Gratis voor de bewoners ?
Het lijkt me in ieder geval op zich al een meer ecologische manier van werken. Eén park zonnepanelen en enkele windmolens die er komen op kosten en op grond van de gemeenschap, zullen normaliter véél beterkoop zijn dan alle inwoners die op hun eigen dak en in hun eigen tuin zonnepanelen en windmolens plaatsen, met de meters en al wat daar mee gepaard gaan.

Maar gelijk hoe, "beter leven", zal een prijs hebben.

Ik kom uit de tijd dat we nog naar de winkel gingen en er een halve kilo bruine suiker kochten. Eén van de winkelmeisjes nam een papieren zak, opende een ton, en schepte daar suiker uit, en deed het in de zak, het werd gewogen, en eventueel moest er iets uit of iets bij... Allemaal zaken waar de huidige winkeljuf geen tijd meer mag en kan aan besteden. De suiker die je op die manier koopt zal door al die menselijke arbeid misschien iets duurder zijn, het zal ook iets goedkoper zijn door het uitsparen van al die verpakkingen, en het zal in veel gevallen ook minder plastic-afval veroorzaken... Maar het zal ons ook toelaten alleen te kopen wat we werkelijk nodig hebben en leiden tot minder weg werpen van voedsel...

Maar denk niet dat het allemaal rozengeur en manenschijn wordt...
Het wordt qua leven beter, maar het zal ook een prijs hebben !

Anders gaan leven zal geen slogan zijn, maar realiteit.

Hoe deden we het vroeger ?
Was het dan zo slecht?

Och, misschien één voorbeeldje voor de Vlaming, je weet wel die mensensoort die een baksteen in de maag heeft... Vroeger spaarden we voor een huis, we kochten grond, betaalden dat af, en leenden dan voor een huis. In dat huis was géén ingerichte keuken, géén luxueuze badkamer, geen centrale verwarming, geen twee garages . Dat was wel allemaal voorzien, maar daar moest men nog voor sparen.
Was dat een slechter systeem ?
Ik weet het niet.
We hadden voor héél lang, héél veel doelen.
We leefden naar iedere volgende stap.
Nu zitten er veel jonge mensen met een veel te hoge afbetaling, die echt weegt op het samenleven van dat gezin. Ze kunnen niet meer echt meeleven in de maatschappij waarin ze leven en waar ze willen bijhoren... En ze kibbelen er over en we zien heel wat gezinnen sneuvelen onder een druk die misschien niet echt nodig is ???

Nee, het is en was niet mijn bedoeling u af te schrikken, eerder u te doen denken, en u voor te bereiden op een leven die je onbekend is...

tot de volgende ?

Het arme schaap...

Wie mijn blogs leest, op Facebook me volgt, weet dat ik een verschrikkelijk groot supporter ben van de huidige politiek. En van de politici. En vooral van de partijen.

We hebben al lang geen democratie meer in ons land (en in vele andere die voortdurend luidop roepen dat ze de democratie hoog in het vaandel dragen...) We hebben een particratie.

En we zijn ziek aan partijen en van de partijen.

Wie me niet gelooft, die moet maar eens de moeite doen om naar de vorige verkiezingen te zoeken, en vooral naar wat de partijen toen allemaal hebben beloofd, en wat hun standpunten waren...

Dan moet je eens kijken wat er nog van die beloften en dure eden overblijft na een regeringsvorming.

De inwoners van dit land (en vele andere) kiezen voor een bepaald programma, een standpunt waarmee ze zich ongeveer kunnen identificeren, waarbij ze zich goed voelen. Dat is onder meer een deel van wat democratie zou moeten zijn: je krijgt als inwoner wat je zelf hebt gekozen.

Maar wat zien we nu ?
Er zijn zoveel partijen in dit land dat men nooit meer tot een eenvoudige meerderheid kan komen met één of hoogstens met twee partijen. Nee, we kunnen het aantal partijen haast niet meer tellen op de onze vingers, en als we er bij stellen dat iedere partij dan nog eens gesplitst is in een Franstalige en een Vlaamse vleugel, of zich profileert als nationalist (waarbij ze eigenlijk bedoelen dat ze af willen van hun nationaliteit), dan hebben we zelfs niet genoeg aan vingers en tenen...

Om daarmee tot een regeringsvorming te komen, moeten ze met heel wat meer dan 2 partijen ( x 2  omwille van het taalevenwicht) een regering vormen.
Het is dan ook volkomen logisch dat men dan eerst en vooral een gemene deler moet vinden van al die partijbeloftes, zodat iedere partij er zich in kan terugvinden...of... gewoon alle beloften vergeten, en een heel nieuw compromis maken om tot een vergelijk te komen tussen al die partijen die een regering willen vormen.

Waar uw en mijn democratische inbreng dan nog terug te vinden is, mag Joost weten, en Joost mag dan nog lid zijn van een partij, zelfs dan weet hij het niet meer... Want die gewone leden en zelfs de kleine garnalen in het bestuur van een partij hebben dan de orders van bovenuit te volgen. Ik overdrijf niet, de grote manitous (ook oude krokodillen genoemd), die maken het dictaat op, en iedereen moet knikken. Op bevel. (Zelfs op gemeentelijk vlak gaat men zo te werk. De coalitie moet immers bijeen blijven en dan moeten daarvoor maar de nodige offers gebracht worden)

In dit duistere geknoei maakt men dan niet alleen een gemeenschappelijk plan op, men benoemt er ook nog eens ministers en staatssecretarissen... (Heel veel, want we hebben legio regeringen in ons landje).
Ook dat heeft niets te zien met bekwaamheid of interesse, het heeft vooral te zien met een verdeling tussen de betrokken partijen, en binnen die partijen met de betrokken fracties en een verdeling over het betrokken landsgebied...

Zo kan de ene keer Jantje minister worden van wegenbouw, en dan volgende keer van onderwijs.

Dat er nu en dan toch nog iets gebeurd wat enigszins normaal lijkt of te verwachten is, ligt dan ook niet aan de minister in casu, maar aan zijn of haar kabinet (vooral partijgebonden, en volgens de strikte orders een beleid uitbouwen ? Ja daar zitten bekwame mensen, maar ze moeten heet strikt binnen de lijntjes kleuren die getekend werden door de krokodillen...

Nu en dan verliest dan zo'n minister het Noorden... Geen wonder eigenlijk als je voortdurend moet manoevreren tussen je eigen zichzelf, de partijlijn, en de manier waar je kabinet dit heeft vorm gegeven, en dit dan onderworpen is aan de goedkeuring van de krokodillen...

Ach Joke, op die manier heb ik compassie met je, maar niemand heeft je verplicht om in te treden in dit door en door rotte systeem.

Is er nog een oplossing ?
Laat ons eens teruggaan naar de basis van de democratie, in het oude Athene, waar de vrije mannen konden kiezen... Daar waren maar twee partijen en de winnaar regeerde. En als het echt niet meer ging, dan werd er een dictator aangesteld voor een bepaalde periode.

We stemmen (gelukkig) niet alleen meer met de vrije mannelijke opperklasse, maar met iedereen, mannen, vrouwen van alle klassen.
En zeg nu niet dat dit Atheens model niet meer kan, het is nog nooit zo mogelijk geweest als nu. Iedereen met een GSM, smartphone, tablet, of andere computer, zou binnen een zeer korte periode zijn stem rechtstreeks kunnen uitbrengen.
Maar ja, dat zou dan echt democratisch zijn...
... zouden de huidige bewindvoerders dat wel willen???

djudedju

Sente Plone

Ofte Sinte Apolonia, geroemd als heilige tegen de tandpijn...
Hier in de streek ook omdat rond haar naamdag, de geutelingen gebakken worden.
Ik heb er al weer gegeten, en ze waren heerlijk lekker !
Nen heiligen die koeken bakt, die mag er wezen !

Herinner jij je ook nog, dat men op een bepaald moment heel wat heiligen van de kalender heeft verwijderd ? Omdat hun bestaan helemaal niet zeker was. Als we eens zouden kijken naar de relieken, dan zouden er zeker nog veel meer in de vuilnisbak gekieperd worden... Mocht men eens al de beenderen van de heiligen bijeen brengen, dan zijn er wellicht bij met twaalf benen en drie koppen...

Maar 't is het geloof, de overtuiging die telt.

Denk ook niet dat dit alleen in ons geloof zo is... Er zijn heel wat religies die relieken vereren, en ook daar zie je die wonderbare vermenigvuldiging van de restjes der heiligen.

Ook vind je mirakelen in ieder geloof.
Er is er geeneen die daar patent op heeft.

Ik mag dit wellicht niet luidop zeggen, maar ik denk dat ieder religie de juiste is, en ieder religie fout is... Het is haast zeker dat er ooit vertrokken is van één simpele, eenvoudige religie, en dat met het spreiden van de bevolking over heel de wereld, het ontstaan van de talen, het ontstaan van machtcentra (landen), de godsdiensten ook vermenigvuldigd werden.

Godsdiensten werden ook heel vlug opgepikt door de machthebbers, die samenwerking/medewerking zochten bij die godsdiensten, omdat dit een bijkomend middel was om het volk te onderdrukken. Kijk maar naar de katholieke kerk, hoe Constantijn de Grote met de kerk sjoemelde om die kerk als staatsgodsdienst te kunnen gebruiken, en hoe die kerk daar vlotjes op inging, om zich zo makkelijker en sterker te kunnen uitbouwen. Dat we nu nog steeds geleerd worden om positief te denken over de romeinen, heeft heel veel te maken met die kerk en de samenhang met de bezetter.

Deze samenhang heeft heel lang een heel sterke invloed gehad, en nog steeds. Denk maar aan ons katholiek onderwijs...

Of dit verkeerd is ? Ik weet het niet, de start is niet helemaal koosjer, maar er zijn ook heel wat goede kanten aan dit verhaal.

Dat ik meest Christen ben, heeft hoofdzakelijk te maken met het feit dat ik er in groot gebracht ben. Maar met wat ik nu weet, geleerd heb, gelezen heb en ondervind, ben ik nu gewoon gelovig, zonder daar één religie op te plakken. Er is voor mij te veel wat zo wonderlijk is, zo moeilijk te vatten is, dat er wel een God of Goden moeten zijn.  Maar de essentie van wellicht ieder geloof is de naastenliefde... Bemin je naaste.

Dat is een steeds moeilijkere taak. Vroeger kon men het begrip naaste letterlijk nemen. Men leefde in kleine gemeenschappen, en je kenden al wie naast je was. Hoe groter de gemeenschappen werden, hoe vager het begrip naaste is. En nu we op een wereld wonen waar iedereen iedereen kan ontmoeten, iedereen met iedereen te maken heeft, is de naaste uitgebreid of geëvolueerd tot iedere mens.
Niet makkelijk.
Het is niet simpel om iedereen te begrijpen (en dan heb ik het in de eerste plaats over taal en religie, maar het is nog veel moeilijker om iedereen lief te hebben als je eigenzelf...

De teksten van alle godsdiensten zijn echter zo oud, dat we wellicht wat streng zijn voor onszelf... Strenger dan de teksten van toen beduidden... De manieren van denken zijn verschillend, de manieren om iets of iemand te benaderen zijn anders... Niet simpel om dan te stellen dat het allemaal je broeders en zusters zijn.

Ik probeer, de mensen die ik ontmoet te begrijpen, er voor open te staan. En met gewoon bij iedereen vriendelijk te zijn, er mee te praten, je eigen ideeën niet  op te dringen, en hun ideeën te aanvaarden zonder vooringenomenheid.. Dat lijkt voor mij de manier om mens te zijn met de mensen.

Oef... Dat gaat diep, dat is zwaar... Niet op letten, zo zit ik nu eenmaal in elkaar.

tot de volgende ?

februari, begint met een wit deken , wit is de kleur van de onschuld

We zijn al weer een maand voorbij van 2019... 't Gaat rap.
Vannacht was het weer volle bak aan 't sneeuwen, en vandaag is het weer stillekes aan 't dooien. 't Were en weet niet wat het wil.

Op Facebook zijn de mensen weer vriendelijk voor elkaar ! Blijkbaar mag je geen standpunt innemen, of wie van een ander gedacht is, reageert daar venijnig op. Kan het echt niet wat beschaafd, of met humor ? (Tenzij over de politici, daar moogt ge op kijven.)

Ik krijg ook de seskes als ik al die racistische uitlatingen hoor en die aanvallen op andere religies. Ik ken er overal heel brave en lieve mensen, en ik ken er overal heel boze en valse. Voor wie telkens en telkens weer gaat vertellen dat de allochtonen allemaal misdadigers zijn, als we hier in ons landje bevragen wie hier de grootste misdadiger is, dan komt Dutroux veelal met een sterretje bovenaan de lijst te prijken, en dat was toevallig geen allochtoon... Om maar te zeggen... je hebt er overal goede en overal slechte.

Ik ken een Moslim die iedere week eten gaat uitdelen aan de daklozen in Doornik. Zo maar. Uit zijn eigen zak. Ik heb hem wat toegestopt, want zelf zie ik het niet zitten om daar eten te gaan uitdelen. En ik ben er gerust in dat het naar al die sukkelaars gaat. Oh ja, alle sukkelaars daar, niet alleen aan Moslims...

Ik vind dat belangrijk, ook voor mijn mens-zijn. Het geeft me wat vertrouwen in de mens zelf, niet in die of die religie, maar in het mens-zijn, al dan niet binnen geloof.

Maar eerlijk is eerlijk, wij kregen indertijd ook een opvoeding waar alle anderen veroordeeld werden. Toen ik klein was waren de protestanten nog heel slechte mensen, en er was een concilie nodig om daar echte verandering in te brengen. Ook Godfried van Bouillon was een goede mens, hij bevrijdde Jeruzalem... Nu zie ik dat ook héél anders ! Dat was een zuiver politiek spel, waar uiteindelijk de kaarten gedeeld werden door de kerk... (Als we ze een vijand bezorgen dan gaan ze stoppen met kritiseren op de leiding van de kerk...) En vergeet niet dat heel wat van die kruistochten hier in Europa plaatsvonden...

Waar ik me ook nog steeds aan erger is de verheerlijking van de "Grote Veldheren"...  Julius Caesar, die alleen op een pied-de -stalleke gezet wordt, omdat via de Romeinen hier dat Christelijke geloof werd geïmporteerd. Want Caesar was de man die een heel leuke tactiek had: als er een volksstam durfde op te komen tegen de Romeinen, dan roeide hij die stam(men) volledig uit. Niet alleen de krijgers, niet alleen de mannen, maar ook vrouwen en kinderen.

Ook in moderne tijden heb ik mijn bedenkingen. Hoe wreed de zaken ook waren die het nazisme deed, ik kan het bombardement van een Dresden ook niet goed praten. En zo kunnen we tot op de dag van vandaag gaan kijken naar al de burgerslachtoffers in al die oorlogen. Je moet echt eens gaan zoeken naar de tijden zonder oorlog op onze wereld, sinds de tweede wereldoorlog... Je moet niet eens tot 10 kunnen tellen !

Het gaat dus in se niet zozeer over de gewone mensen, het gaat over het bewind. Het zijn de machthebbers die de oorlogen uitroepen, niet Jan met de pet of Mie met de voorschoot !

Vergis je dus niet van vijand ! Niet die gewone moslim, niet die gewone protestant, niet die gewone Christen, niet die gewone Hindoe, niet die gewone Jaïnist, niet die gewone ongelovige, niet de gewone atheïst... maar zij die het beleid voeren, zij die regeren !!!

Vergeet dat niet, vergeet dat nooit.

Wees mens, en laat je niet opjutten door hen die een hele vette boterham smeren door u en mij op te jagen tegen elkaar !

Menslief, ik hou van je, en van u, en van u en van...

dooi

Gisterenavond 23 uur was het al aan 't sneeuwen. Bij iedere nachtelijke plasplicht, zowel van Anny als van mij, was het aan het sneeuwen, zowat heel de voormiddag... sneeuwen, en nu zie je het zo wegsmelten.
De struiken zijn al weer zichtbaar groen en tussen de restjes wit van de sneeuw prijkt een witte camelia met geel hart...
't was blijkbaar een korte hevige sneeuwinspanning, zo erg dat ze nu nat van het zweet weg te drijven ligt. (mijn dichterlijke vrijheden lopen tegenwoordig soms helemaal zelfstandig over het papier !).

Het is wel mooi, zo'n witte wereld.
Het lijkt zo... vredig, zo onschuldig, zo maagdelijk...
(maar dat duurt niet lang)

Toch doet de sneeuw echt haar best om de wereld mooier te houden, en kijk maar, waar de sneeuw dooiend naar beneden schuift, daaronder is het plots veel properder dan voorheen ! Zo'n sneeuwbui met de dooi erbij, kuist mijn zonnepanelen beter dan wie of wat dan ook ! En dan nog wat zon er bij zodat het tellerke wat achteruit draait, en mijn dag is weer goed.

Heb je het ook gelezen, in La Wallonie is er nu een dorp waar geen enkele inwoner nog moet betalen voor de elektra ! Men heeft er gemeenschappelijke parken met zonnepanelen en enkele windmolens geplaatst, en die dekken het verbruik van gans de gemeente ! Wanneer begint men er hier eens aan ?  En zet er maar genoeg, zodat ook de verwarming er mee betaald wordt (Ik weet niet of die er in het Waalse dorpje in zit, maar ik meen van wel).

Zo doen we werkelijk iets aan het milieu...
Ach, er wordt wat gepalaverd over het milieu de laatste tijd. Je leest van alles van helemaal zwart tot helemaal sneeuwwit, en alle tinten grijs er tussenin. Weet je, het laat me ijzig koud of de opwarming de schuld is van de mens, of een natuurlijk fenomeen, of wellicht iets van alle twee... Feit is dat het een enorme invloed zal hebben op ons bestaan, en dat we ons daar best op voorbereiden. Feit is dat we zelf zeker - deels of volledig - invloed hebben op dat klimaat, en dat we aan dat stuk menselijke invloed iets kunnen doen.

Laat het ons dan ook doen.

Ik weet wel, als we werkelijk naar een volkomen ecologische manier van leven willen gaan, dan moeten we weer gaan leven zoals die laatste restjes inboorlingen in het Amazonewoud... Moeten we alles wat niet natuurlijk is vergeten. Dat kan uiteraard niet, maar we kunnen in ieder geval allemaal al heel wat doen, zonder veel te moeten inleveren. Gewoon een beetje anders gaan leven anders gaan denken, en afstappen van een verplichte economische groei. Dat is niet blijvend te doen !!! We zijn nu al bezig met het produceren van machines waar het stukgaan voorgeprogrammeerd ingebouwd zit !

Is het echt nodig dat wasmachines stukgaan na X-aantal wasbeurten? Nee toch ? Natuurlijk, dan zullen we minder wasmachines moeten produceren, en zal het begrip arbeid ook een andere invulling moeten krijgen, maar iedereen weet dat we daar uiteindelijk toch naartoe moeten. Moeten we dan de evidentie blijvend voor ons uitschuiven ? Of moeten we eindelijk de knoop eens doorhakken ?

Op mijn GSM zijn er heel wat zaken die ik niet meer kan installeren omdat het ding te oud is... Mijn GSM is zo'n 4 jaar oud. 4 jaar ! En men probeert me te dwingen dit toestel te vervangen door een moderner ding. Absurd toch ?

Er bestaat een GSM- smartphone die kan blijven bestaan, die niet moet vervangen worden.

In La douce France las ik een artikel over het bestaan van een wasmachine die heel je leven mee kan gaan, waar altijd reparaties mogelijk blijven ...

Het kan dus.
We kennen de consequenties, maar hebben we een andere keuze ?
Nee...
De "eeuwige" economische dikke sneeuw is aan het dooien...

(Ik ben geen genie, geen profeet, ik denk gewoon na over alles wat ik zie, hoor, lees...Wellicht zijn er mensen die hier veel meer over weten.  Ik ga hier dus ook geen polemiek over voeren, maar maak gerust hieronder je wijze bedenkingen, waar we allen weer wat kunnen uit leren ! Dank !)

De tijd gaat snel, gebruikt hem wel...

Ik weet niet, zeer geachte lezer(es), hoe oud je wel bent... Wellicht geen piepkuiken meer, want ik vermoed dat er niet veel jongeren onder mijn publiek huizen...
Wie zouden mijn lezers en lezeressen wel kunnen zijn?
Soms gaat er een tipje van het gordijn op, als er iemand reageert op mijn schrijfsels, maar voor de rest heb ik er het raden naar.
Ik vraag dit maar, omdat ik over de tijd schrijf, en tijd is een heel ander begrip voor jongeren dan voor ouderen. Zelfs binnen eenzelfde leeftijdsgroep kan het begrip tijd heel sterk verschillen, denk maar eens aan de tijd die je zit te wachten bij de tandarts en de tijd die je doorbrengt in aangenaam en/of leuk gezelschap...

Toch meen ik dat het spreekwoord in mijn titel, hoogstwaarschijnlijk is ontworpen door een ouder persoon... Want tijd dat lijkt steeds sneller en sneller te gaan. Voor wie jong is, lijkt een jaar een haast eindeloos iets, voor wie oud is lijkt het haast een hogesnelheidstrein ... (Misschien rijdt de tijd van ouderen ook op een apart spoor ?)

Toen ik in het huwelijksbootje stapte, en men er 's avonds zong van " Over 25 jaar...", dan leek die 25 jaar een wellicht onbereikbaar ver beeld... Toen we onze zilveren bruiloft vierden, voelden we ons nog jong en fit, en leken de vijfentwintig voorbije jaren wel heel vlug voorbij gegaan, wellicht omdat we het zo druk hadden, op het werk, in het gezin, met de kinderen, met het werken aan de woning, aan het bezig zijn met alles en nog wat... De tijd was nog niet merkbaar versneld, maar wij waren te bezig zodat het snel leek te gaan.

Toen we 50 jaar getrouwd waren, leek het haast niet te vatten dat die 50 jaar al voorbij waren. Waar is - in hemelsnaam - die tijd naartoe ?
We waren ons toen al meer dan goed bewust van het feit dat de jaren steeds sneller voorbij vliegen. We zijn nochtans helemaal niet haastig meer, we zijn op pensioen, we moeten niet echt veel meer doen, en toch vliegt de tijd voorbij.

Hopelijk ligt het eindstation nog ver, nog héél ver weg... en mogen we nog lang samen rustig voortijlen in de steeds snellere trein van het leven.

Ik heb in een vorige blog al we eens uitgelegd dat er een verklaring is voor dat gevoel van een steeds sneller gaande tijd: We vergelijken de tijd met wat voorbij is in ons eigen leven. Voor een kind van 5 jaar is een jaar 20 % van zijn leven... voor ons is het straks een

73° deeltje van ons leven.  Dat durf ik zelfs niet meer in percentjes uit te drukken... Het lijkt dan zo verschrikkelijk veel minder dan het jaar van die vijfjarige.

Het grote wonder van die tijd, dat is wel dat we, het kind van vijf en ik als oude knar, het jaar op dezelfde dag aanvatten en op dezelfde dag eindigen, in die heel andere snelheid. Gek. Er was echt geen Einstein nodig om de relativiteit van de tijd te beseffen...

adem in, adem uit, adem in, adem uit, adem in, ... blijf zo verder doen... nog heel lang, lang, lang, lang...

Want ik hoop nog heel lang het leven te mogen observeren, vanuit mijn knusse zetel die zo snel gaat...

Anny is beter, mijn schouder ook...

De laatste tijd hebben wij een groot deel van onze (haast onmetelijke) tijd besteed met het bezoeken van dokters, en we zijn nog niet aan het einde van deze "wandelsport"...  We moeten nog met Anny naar de gynecoloog, en beiden moeten we nog naar de gastroscopie om te zien of er niets te zien is. En hopelijk zien ze bij geen van deze drie onderzoeken iets...

Dat zal allemaal wel horen bij het ouder worden zeker ?

Deze namiddag plankjes gehaald, netjes op maat gezaagd, om er straks in Crea Samana Mater-Welden samen elk een schilderij te maken.

De eerste reactie was weer: "We gaan dat niet kunnen", maar dat klinkt al veel stiller dan vroeger! We hebben immers al heel wat zaken gemaakt waarvan ze dachten dat dit boven hun mogelijkheden lag. Eigenlijk ben ik daar wel een beetje fier op ! Ik hoop dat ik hen zo ver breng, dat ze thuis ook meer durven en meer doen. Bezig zijn is genezend !

Daarna gaan winkelen in de Colruyt... Weer een hele kar. Wanneer eten en drinken wij dat allemaal op ? Toch lijkt het niet te veel, want volgende week zal ik weer mogen rijden.

We zijn ook naar De Zeeman gegaan, Anny moest een nieuwe pyjama hebben.

en nu zit ik hier weer achter mijn scherm. Ik heb al vier planken in het zwart geverfd, zodat ze klaar zijn om te beschilderen. Als we gedaan hebben, toon ik jullie wel eens het resultaat !

Voor mij is creatief bezig zijn, héél belangrijk ! Het is wel even zoeken naar wat ik nog fysiek aankan, maar dat belet me niet om toch bezig te zijn en te blijven. Het is wel wat minder geworden in de loop van de voorbije jaren, maar dat zal wel normaal zijn... Een mens wordt ouder hé.

Deze namiddag in de Colruyt reed ik onze winkelkar even achteruit, schoof een van die trapjes (om aan de hoogste rekken te kunnen) uit de weg, om een man door te laten met zijn winkelkar. "Voila !" zei ik, 'zo kunnen we alletwee door !". Het ene woord bracht het andere mee, en we bleven wat staan keuvelen over alles en niets... Toen we de winkel verlieten, botsten we weer op hem, hij ging de winkelkar terug gaan plaatsen. "Tja, dat gaat zo rap niet meer hé?" "Nee, maar zolang het gaat is het goed !" antwoordde ik. Zijn vrouw was overleden, en hij deed alleen het huishouden. Al vijf jaar. "En ik mis ze nog elke dag, we waren al 49 jaar getrouwd, net onze jubilee niet mogen meemaken..." Hij zweeg even en zuchtte.

Eigenlijk beseffen we niet genoeg hoe gelukkig we zijn, nog samen te kunnen en mogen zijn, ook al kraakt en piept het hier en daar, we hebben elkaar nog, en ik kan Anny nog plagen, en zij kan nog lachen met mijn zever..

Gelukkig !

Schoon, mooi, cute...

Waar en wanneer hebben wij ons Vlaams verloren? (De jeugd is zijn eigen taal haast helemaal kwijt, je moet tegenwoordig al een heel mondje vol Engels spreken om je kleinkinderen te begrijpen...Van hen is dat cute in de titel)...

Toen ik klein was, gebruikten wij het woord "mooi" niet. Het was schoon of het was lelijk, en mooi dat was Hollands.

Heel wat van onze leerboeken "Nederlands" (Waarom?) bevatten slechts heel sporadisch  Hollandse woorden zoals dat mooi.

Wij hadden ook veel minder bronnen die ons konden vergiftigen met een ons vreemde woordenschat. We lazen "Het Volk" en we luisterden naar de Brussel Vlaams. Bij ons thuis waren we fervente boekenlezers, en wellicht hadden wij op die manier meer te maken met meer woorden dan de meesten van mijn vrienden op school.
                                     

Pas in 1958 kregen wij te maken met de TV, en dat was dan nog alleen bij de buren die een TV hadden gewonnen met een tombola. Wij zaten dan regelmatig bij de buren om te kijken naar Bonanza en Schipper naast Mathilde.

Om TV te ontvangen moest je een antenne op het dak plaatsen. Daarmee konden wij Brussel Vlaams en Rijsel (Franse TV) ontvangen. En dat was het.
Holland, dat kwam pas veel later, met de kabel...

Bij ons thuis kwam de TV op een zondag binnen... De dag van dat Wereldkampioenschap in Ronse waar Beheyt Van Looy klopte... Welk jaar was dat weer ? 11 augustus 1963... Ook al weer een hele tijd geleden.

Het was op slag gedaan met het luisteren naar de hoorspelen op de radio, en ook het boekenlezen verminderde drastisch: koning TV nam het bestaan meteen in handen.

Dat was voor ons het moment dat we niet alleen het boekenlezen zagen verminderen, maar ook heel wat van ons sociale leven (en ook onze eigen Vlaamse taal), maar dat beseften we toen niet (en velen nu nog niet)...

Ik herinner me de tijd waar - bij goed weer- alle buren buiten kwamen zitten ( de stoelen werden naar buiten gehaald) om gezellig bij elkaar te zitten, te babbelen, te kaarten, en wij mochten buiten spelen tot het donker werd, en ook de volwassenen het tijd vonden om naar bed te gaan.

Stilaan verdween dit allemaal, want de TV stond aan.

Dit was echter maar het begin van een nieuwe wereldorde in je buurt ! We stapten in ijltempo naar de tijd waar je amper nog je buren kent. De tijd waar het zich engageren in een of andere beweging, steeds minder werd en nog is... Want er is net voetbal die avond...op TV...

Na de TV kwam de computer en de gsm... Je moet tegenwoordig haast zoeken om nog een jongere te zien die niet aan het Gsm'en is...

Maar dat Hollands, wanneer kwam dat ? Dat begon vooral toen de Nederlandse TV hier ook kon bekeken worden, en iedereen naar Nederland keek, want de BRT van toen, dat bood alleen saaie programma's aan en het avontuur, de glitter en glimmer, dat vond je bij de buren, de Hollandse TV...

Heel gek, wij hebben met zijn allen, jaaaaren naar de Hollandse TV gekeken, en als ik nu kijk, dan is er daar minder glimmer en glamour dan bij ons op TV... Het kan verkeren zei Bredero (Ook al nen 'ollander).

Maar wij worden op die manier voortdurend bestookt met een taal die ons vreemd was, en stellen vast dat onze eigen taal stilaan vreemd wordt. Geloof je me niet ? Gebruik maar eens in je dagdagelijkse taal weer het woord schoon... Wedden dat het je zelf vreemd in de oren klinkt ?

Zelfs als we vooral kijken naar programma's in onze eigen taal, dan is het in werkelijkheid niet meer onze taal. Waar ze wat "volks" proberen te doen, horen wij een dialect die niet van ons is. Tot voor kort was dat voornamelijk dat knoertlelijke Antwaarps, en sinds kort krijgen we TV in wat West Vlaams zou moeten voorstellen, maar in feite ook een mengelmoesje is van verschillende gewesttaaltjes, met een West-Vlaams sausje over. Kortom: haast zo lelijk als dat Aantwaarps... Maar hoe dan ook, het is nog een beetje verwant aan wat vroeger onze spreektaal was... Maar in de officiële berichten (Nieuws en duiding), daar krijgen we een Nederlands die bijna niets meer te maken heeft met Vlaams. (Je moet eens luisteren naar de voorzitters van die partijen die zich "profileren" met "Vlaams" in hun roepnaam... )

Och, je kunt je er al lang niet meer druk over maken, het is, om het in het nieuwe Vlaams te zeggen: incontournable...
djudedju

Witter dan wit

Geen een waspoeder kan er aan tippen ! De witte verf recht uit de tube lijkt helemaal niet wit meer als ik ze op de sneeuw leg...
Sneeuw is wellicht het witste wit dat er is...
En toch...
Ik vraag me af of de sneeuw vroeger niet nog veel witter was... Voor de industrialisering, voor de eerste smog met doden (in ons eigen België !!!)... Voor de sneeuw door een vervuilde lucht naar beneden dwarrelde...
Zou de sneeuw dan niet nog witter zijn geweest?

Of was de vervuiling door bosbranden, vulkaanuitbarstingen en de vele vuurtjes die de mens aanmaakte om zichzelf bij te lichten, te beschermen, te verwarmen ook al zo vervuilend?

Ik weet het niet.
Want de vervuiling, die veranderd blijkbaar voortdurend van kamp. Ik herinner me dat ik mijn vorige auto heel bewust kocht om zo min mogelijk te vervuilen. Ik kocht toen een diesel, want benzinemotoren waren de grote boosdoeners. Toen ik er een paar jaar mee reed, bleek plots de diesel véél en véél vervuilenderderder te zijn dan de benzine, en zat ik plots weer in het verkeerde kamp. Nu heb ik me een Toyota-Hybride aangekocht, dat is deels op benzine en deels op zelfgemaakte elektra... En een geluk dat die elektra er is, want nu zwaait de vervuiling plots weer in de richting van de benzine...

Ik weet het niet meer... Jij wel ?

Natuurlijk is iedere verbrandingsmotor vervuilend, iedere verbranding is vervuilend, en de batterijen voor de elektrische  en hybride wagens zijn zeer milieubelastend bij hun fabricatie, maar toch dwingt men ons steeds meer naar den elektriek... Je hoort nu al dat men de verwarming van je woning ook aan het afkeuren is... ook daar moeten we naar elektrische verwarming... Maar heel wat van die elektriciteit komt van centrales op vervuilende kracht...

We zijn met tevelen.
En met teveel mensen zitten we ons individueel te verwarmen, te verplaatsen.
(En dan heb ik het nog niet over de voeding)...

Ik lees artikels die me vertellen dat men makkelijk alle mensen kan voeden, ik lees artikels dat men de mensen niet allemaal kan voeden. Ik lees dat we ons biefstuk eigenlijk zouden moeten laten, en vervangen door meelwormen en andere insecten... Ik zie in de grootwarenhuizen iedere keer weer zaken om op te eten die ik niet ken. (En dan vertellen mijn kinderen: "Pa, heb je echt nog geen quinoa gegeten ? Dat is gezond, pa !... Ondertussen heb ik dat gegeten en ik vind er niets aan. Geef mij maar de vertrouwde rijst of couscous, dat is al exotisch genoeg)

Dan denk ik weer: "Moeten we niet een stapje terug zetten ?"... Ik ben ondertussen al een eindje in de zeventig, en mijn jeugd was heel anders dan het leven nu. 's Morgens confituur bij de boterham, en daar werd niet mee gesmost, dat was dun uitgesmeerd. 's Middags soep en nadien aardappelen met een klein stukje vlees. Ook wel eens zonder, als het een dure maand was... Dan kregen we puree, we maakten daarin een putje en moeder goot daar een beetje hete hazelnootbruin-gebakken boter in. En dat was het. En het smaakte heerlijk, en soms heb ik er heimwee naar.
's Avonds één sneetje beleg. De boterhammen waren niet gelimiteerd.
De beenhouwerij had een kleine toonbank, want daar waren niet zoveel soorten toespijs... Spek, hesp, uier (jaja), en je was bijna tenden... Oh ja, Kaantjes (Krakelingen in West Vlaanderen) en bloedworst. (Buiten West-Vlaanderen ook witte worst) en ik meen dat er ook al salami en boulogne was en de heerlijke lookworst... Maar dat was het zowat. Geef toe, daar heb je echt geen toonbank van meterslang voor nodig.
Ik herinner me nog de eerste keer dat we spaghetti aten... Macaroni kenden we veel eerder. Rijst hoorde eerder bij de taartjes dan bij het middageten. We kenden eigenlijk alleen patatten, op diverse manieren bereid. ( De rijke mevrouw tegen haar "dienstmeisen": "Marie, wat eten jullie bij frieten?" "Zout, madame"...

Wij aten in de winter heel weinig vers fruit, verse groenten... We leefden van wat er op dat moment te oogsten was, of wat we konden bewaren. (Diepvriezers waren er ook nog niet, en de frigo kwam er ook pas een tijd later.)

Vandaar wellicht dat men ons nu zegt, in deze tijd van rijkbedekte tafels: We delven ons graf met mes en vork...

Hebben we eten om iedereen op deze aardkloot te voeden?
We kunnen misschien beginnen met minder eten in de vuilnisemmer te kieperen??? Of de overschot van te grote (???) oogsten op het stort te voeren)

djudedju

Krakende wagens lopen het langst...

Nou, dan heb ik nog een lang leven voor de boeg...
Alleen... dat kraken gaat gepaard met pijnen, pijntjes, ziek zijn, en nog meer van dat leuks.

Nee, ik klaag niet ! Want al die pijnen en pijntjes, zelfs die heel zware bronchitis van een tijdje geleden, dat zijn allemaal dingen die eigenlijk niet zo erg zijn. Er zijn ergere dingen! Ik zie in mijn familie en vriendenkring mensen die aan echt zware ziektes lijden, levensbedreigend, en in veel gevallen verloor ik reeds vrienden daar aan...

Van sommige mensen hoor je het pas als ze in een terminale fase zitten, van anderen al heel vroeg, wellicht zijn beiden reacties op hun onmacht, hun schrik. De enen proberen de ziekte dood te zwijgen (als ik het negeer dan is het er niet), anderen schreeuwen het van de daken.

Ook bij de dokters zie je die twee richtingen. De enen zeggen het vlakaf en vermelden er soms bij hoe lang je nog hebt. Anderen verwittigen de dichte familie dat ze zich moeten voorbereiden.

Wat er best is ? Ik weet het niet. Ik heb me al vaak proberen voor te stellen hoe ik zou reageren, maar ik weet het niet.
Ergens denk ik -nu - dat de dood me niet afschrikt. De dood is een onafscheidelijk deel van het begrip leven. Ik heb al heel wat pijn gehad (ik ben een van de mensen die men noemt: pijnpatiënten)... Maar ik heb de indruk dat mijn pijnen slechts klein bier zijn in vergelijking met die pijnen. Maar uiteraard kan ik dat niet meten.

Pijn is immers een individuele ervaring.  Op TV gaf men ooit een show waarbij men aan mannen dezelfde pijn bezorgt die vrouwen ervaren tijdens de geboorte van hun kind... Ik vind dit idioot. Ik heb vrouwen gekend die een kind kochten in een paar minuutjes, ik heb er gekend die uren lagen af te zien. Met welke vrouw vergelijkt men dan in die show ?

Ik heb een abnormaal hoge pijngrens, zo heb ik nog nooit tandpijn gehad. Wel eens een pijnscheut bij het eten van een ijsje, wat voor mij het teken is dat ik naar de tandarts moet, maar dit alarmsignaal duurt bij mij dan hooguit een paar seconden.

Als ik deze pijn, in mijn verbeelding, echter laat voortduren, dan kan ik begrijpen dat voor sommigen tandpijn verschrikkelijk is...  Maar hoe kan ik dat meten ?

Hoe kom ik nu op het meten van pijn ? Wel, dat komt door de dokter in de pijnkliniek. Die vroeg aan Anny: "Hoeveel pijn heb je nu op een schaal van 10". Anny zegt dan steeds 4... Als ik haar vraag, hoe kom je daarop, dan zegt ze me dat ze altijd vier zegt, omdat ze zich niet kan inbeelden hoe en met wat je dan vergelijkt... en dan is 4 een zo'n goed cijfer als 6 of 9...

Zij hoort duidelijk bij de mensen die de pijn minimaliseren (4), waar anderen wellicht geneigd zijn dan altijd 9 te antwoorden en de pijn zo maximaliseren.

Persoonlijk vind ik pijn alleen heel erg, als het alles gaat overheersen. Als je de pijn niet meer kunt wegdenken. Als je zelfs bij een komisch programma de pijn zo erg voelt, dat je de humor verdringt in plaats van de pijn.

Is die pijn dan heel erg "groot" ? Ik voor mij denk dat het eerder gaat over de tijdsduur. Pijn die niet meer overgaat. Pijn waar je mee naar bed gaat en waarmee je er 's morgens weer uit kruipt. De tijd is voor mij persoonlijk wat de pijn zwaar maakt, erg maakt. En dan kan dat best een 4 zijn... Niet zo enorm hoog, niet zo enorm fel, maar héél de tijd door, zonder genade.

... Iets wat anderen me wel eens zeggen over tandpijn: "Dat blijft maar zeuren".  Zeuren is niet meteen een woord die me doet denken aan een hoog cijfer, maar wel aan een onmeetbare tijd.

Als ik dan die krakende wagen ben, met altijd wel ergens iets, dan kan ik daar mee leven... Als het maar niet overgaat in een eindeloze pijn, zonder dat je nog een ogenblik soelaas vind...
Maar ja... Voor jou kan dat héél anders zijn !

Ik ben bang

Bang dat de liefde verdwijnt, ondergesneeuwd door haat.
Bang dat we vergeten mens te zijn, en alleen het dier in ons loslaten.

In wellicht iedere religie staat geschreven dat je niet mag doden, dat je je naaste moet beminnen. Ook atheïsten en agnosten zeggen dit, kortom, iedereen zegt het... Maar het blijft bij zeggen.

Het is niet zo eenvoudig om de bron van het huidige kwaad aan te duiden... Herinner je nog de film over Laurens van Arabië ?  Daar ligt eigenlijk het begin van wat er nu gebeurt. Daar had men min of meer beloofd aan de Arabieren dat ze een Arabische staat zouden krijgen, als ze hielpen in de oorlog tegen de Turken (Het was de eerste wereldoorlog, en de Turken deden mee met de Duitse Keizer...).
Toen de Arabieren Damascus veroverden voor de Britten en Fransen, braken die hun vage beloftes en verdeelden de buit onder hen.
Daar bleef het niet bij... Men schonk een staat aan de Joden, men leverde wapens, er kwam nog een wereldoorlog... en tot op heden is het Midden Oosten nog steeds een broeinest van oorlog, opstanden, tumult...

Ik zou ook kunnen schrijven over de belangen in aardolie en zo meer, over het Suezkanaal en ga zo maar nog een eindje door... Maar eigenlijk moeten wij bekennen dat de oorzaak in de eerste plaats te zoeken is in het Westen.

Uiteraard kunnen wij daar niets aan doen, wij met onze generatie, maar een groot stuk van onze welvaart komt uit min of meer "gestolen" goederen...  Ook al hebben wij geen persoonlijke schuld, we genieten toch van de vruchten van het kwaad.  De bemoeizucht van vooral de USA, heeft het al zo wankele evenwicht nog verder verstoord. Als je kijkt naar foto's van die landen toen ze nog "zuchtten" onder een dictatuur, ten opzichte van foto's van nu, dan zou je meteen opteren voor de dictatuur. Waren ze nog niet rijp voor democratie op zijn Westers ? Of kwam het door het feit dat er na de dictatuur een politiek vacuüm was ? Wellicht een beetje van beide. Feit is dat vanuit het Westen er sterke steun was om de bestaande dictatuur te breken, zelfs als dit een oorlog kostte (Saddam Hoessein).

Van Saddam Hoessein gesproken, als je de geschiedenis uitpluist, dan werd hij jaren lang aan ons voorgespiegeld als het voorbeeld van hoe het moest, en werden we aangemaand om te kijken naar al die prachtige verwezenlijkingen die er kwamen onder zijn bewind. Toen kwam er een politieke breuk met het Westen, en plots was er niets meer goed... Ook daar moet je eens foto's van vroeger en nu naast elkaar zetten...

Kortom, ik heb wel begrip voor de woede van deze mensen.
Ik heb geen begrip voor hun manier van oorlog-voeren, ik heb geen begrip voor het zoveelste misbruik van religie, ik heb geen begrip voor het doden van onschuldige burgers.

Ik heb eigenlijk geen begrip voor oorlog sowieso... We staren verstomd naar de holocaust, als een ultiem voorbeeld van de menselijke waanzin, maar ik sta even versteend bij het bekijken van het bombardement van Dresden. Oorlog IS waanzin. Altijd.

Wat we hier en nu beleven is een stap verder dan wat we gewoonlijk onder oorlog verstaan. We zien oorlog nog steeds als een gewapend conflict, waarbij soldaten op elkaar schieten, in een soort verschrikkelijk wreed drama.

Hier zien we geen soldaten optreden, we zien burgers die burgers doden.
Dit betekent dat zij die slachtoffer worden weerloos en onschuldig zijn aan het conflict.
Hoezeer ik ook begrip heb voor de historische achtergrond van het conflict, ik kan de manier van "vechten" helemaal niet op prijs stellen.

Ik weet van iemand die in de Metro Maalbeek is geweest. Die man had in zijn verleden gediend als soldaat in conflictzones, had de oorlog van dichtbij meegemaakt, maar wat hij nu zag, dat was geen oorlog meer... Het doet denken aan een bombardement op burgerdoelen. Het treft onschuldigen.

Het doel is duidelijk: de maatschappij ontwrichten.
Onze reactie kan dus niet anders zijn, dan weigeren daar op in te gaan.
Wij mogen ons niet laten verleiden tot racisme, tot haat voor de Islam, tot het haten van de vluchtelingen... Integendeel, wij moeten allen samen, schouder aan schouder tonen dat wij, ondanks deze wrede druk, niet te breken zijn.

Weet je, hier past, meer dan ooit: Eendracht maakt Macht !

10 jaar

Het is niet niets... 10 jaar bloggen.
Maar ik heb het gevoel dat ik nu "tenden" mijn bobijntje zit. Ik moet op zijn minst de batterijen weer eens opladen. Ik weet wel, het is een soortement verslaving, maar soms heb ik het gevoel dat het iets is  van moeten, en dat houdt meteen ook in dat het niet meer zo plezant is.

Vandaar mijn beslissing dat dit voorlopig mijn laatste dagelijkse blog is... Ik zeg wel dagelijkse blog, want ik zal wel nog eens, nu en dan, in de pen kruipen om je deelachtig te maken aan mijn leven, denken en doen.

Het is dus niet echt een afscheid, het is het begin van een blog zoals de meeste andere blogs zijn: een onregelmatig verschijnend berichtje.

Ik droom er ook van om eens wat anders te doen, iets wat ik hier nu en dan al wel eens uitprobeerde: ik wil wat verhalen brengen, zuivere fantasie, gewoon leuk om lezen (en om schrijven !)... Soms met een diepere inhoud, soms gewoon leuk of triest, spannend, realistisch of pure fictie... Men heeft me al menig keer gevraagd "Zou jij eens geen boek schrijven?"... Nee, ik zie dat niet echt zitten. Daartoe moet je een verhaal hebben met een heel groot aantal complexe randjes aan, moet je verschrikkelijk consequent zijn en blijven gedurende het ganse verhaal, en moet je vooral een groot uithoudingsvermogen hebben. Ik zie dat eerlijk gezegd niet zitten. Dat uithoudingsvermogen en dat consequente zijn er al te veel aan. Plus het feit dat je dan ook nog eens het verhaal met al die uitsprongetjes moet behouden en doortrekken...Ik zie mezelf zo al verdwalen in de randfiguren, en verhalen vertellen in het verhaal.

Nee dus, maar korte verhalen, ja, dat zie ik wel zitten.
Als de inspiratie er is, dan krijg je vast en zeker wel een en ander te lezen dat niet echt thuishoort in de blogsfeer... Maar daar maal je wellicht ook niet om, want deze blog is ook nooit consequent geweest en wellicht heb je je menig keer afgevraagd wat die titel deed op dat artikel (ik ook !)... Dat komt omdat ik in het bloggen heel spontaan ben, en door een detail in het verhaal plots in een ander verhaal terecht kom. Het leest wel vlot, maar het zou zeker niet kunnen dienen als Paper ofte proefschrift.

Misschien is er dus morgen geen blog...
of wel...
Maar ik laat me niet langer meer dwingen door de kalender, alleen nog door de lust om te schrijven.
We zien het wel.

 Wie niet op facebook of twitter of zoiets zit, zal dus nu en dan eens moeten komen loeren, of je moet je abonneren (dat kan, kijk maar eens in de zijbalk). Van mijn kant zal ik niet of nog hoogst zelden kijken hoeveel lezers me vandaag weer lazen...

tot de volgende ? (wie weet wanneer...) Ik neem (een beetje) afscheid, met een bloemetje...

Toon

Lessen

of Lessines om het te noemen zoals het nu noemt.
Gisteren zijn we naar Lessines geweest, naar de overdekte rommelmarkt in Ollignies (deelgemeente van Lessines).

( tussen haakjes: Heb je het hospitaal Notre Dame de la Rose al eens bezocht in Lessines ??? Nee? Moet je zeker eens doen !)

Het is een wekelijkse markt, en we zijn naar de eerste opening geweest ergens in het najaar, nadien zijn we er nog eens geweest in november, samen met Luc, en gisteren dus nog eens. De start leek eerder moeizaam, maar nu staan de hallen tjokvol, en evolueert het naar een gezellige markt, waar veel dagjesmensen een uitstap maken.

Bij de marktkramers ook heel wat Vlamingen. Eentje zei me: " Wij mogen hier komen, en worden goed ontvangen, maar mocht een Waalse marktkramer naar Vlaanderen komen, dan zouden ze  daar van hun oren maken !" Ik vrees dat hij gelijk heeft ! Vlamingen zijn tegenwoordig een nogal onverdraagzaam ras, en dat ligt niet in het minst aan de politici, die ons voortdurend opmaken tegen Wallonië en de Walen...

Het is er niet alleen een rommelmarkt, we kochten er fruitsap en fruit, en ook een soort worsten. Maar het merendeel is toch rommel en... mooie antiek. Want er staan ook een paar standen met echt mooie (maar dure) dingen. Kortom een heerlijke mengeling waar je heerlijk kunt in wandelen. Daar zijn er niet zoveel bekenden, dus babbel ik daar minder, maar ik amuseer me toch, en helemaal monddood maken ze me niet. Is mijn Frans niet impeccable, ik trek mijn plan (je me débrouille)... en een Waal zal niet lachen met je fouten, misschien, als hij je wat kent, je verbeteren, om je te helpen.

Ik vond er een prachtige wandelstok. Aan het handvat te zien zou ik denken dat het Afrikaans is, maar aan het uitgesneden onderwerp??? Er zit net onder het handvat een prachtig uitgesneden arend, met halfopen vleugels , bezig zijn buit te verscheuren. Die arend is groter dan mijn vuist (en ik heb geen kleine handen!). Het is een prachtige stok, waarvan ik nog nooit een gelijkende zag. Wel was het hout heel mager en bleek, blijkbaar heeft de stok jaren en jaren ergens gestaan, zonder dat er iemand er zich ook maar iets van aantrok. Ik heb gisteren namiddag de stok duchtig ingewreven met meubelvernieuwer, en nu komt de pracht van het snijwerk nog beter uit.

Alleen... Ik krijg hem niet in mijn wandelstokken-bak... De knop is zo dik, dat ik nergens zoveel plaats vind tussen de andere stokken. Dus prijkt de arend nu boven aal andere stokken uit. Niet erg, hij is zo mooi dat het best gezien mag worden !

Mijn neus blijft me ergeren... Ik zit met een verstopte neus, wat ik ook doe. Vannacht heb ik voor de eerste keer in heel wat nachten behoorlijk geslapen. Ik ben maar één keer wakker geweest. Dat is een succes. Gisteren was ik zo moe dat in na De Kotmadam naar mijn bed ben gegaan. Ik was versleten na al die nachten wakker liggen.

Buiten schijnt de zon, en zoals je wel eens meer ziet op een zonnige winterdag, is het een gouden licht, en lijkt alles overgoten met wat geel. Mooi.

Toch zit er hierboven een donkere wolk, met dreiging van regen. 't Mag wel eens wat stoppen, we hebben de laatste tijd echt al regen genoeg gekregen...

Tot de volgende ?

snotterdesnot

dju ! Mijn neus blijft verstopt, en ik blijf maar snotteren aan een hopeloos verstopte neus.

Buiten is het zonnig, maar het ziet er maar frisjes uit.

Gisteren zijn we heel druk bezig geweest ! We deden onze wekelijkse boodschappen, eerst naar de Colruyt, en dan naar de Aldi... Nadien reden we naar Zwalm, want, volgens onze kuisvrouw, vond je daar nog een fotograaf. Onze fotograaf die vroeger instond voor het nemen van onze pasfoto's is er niet meer, dus moesten we op zoek naar een andere.
Fotografen zijn blijkbaar een uitstervend ras, want die in Zwalm bleek ook verdwenen...
Nu ja, we moesten ook nog naar Deinze, en vanuit Zwalm rij je dan door Gavere, misschien dat er daar??? Noppes, niets van fotograaf gezien op onze weg.

In Deinze gingen we naar een bloemenzaak waar ze ook ... vissen verkochten (Eurotuin of zoiets), want onze Bart had gezegd dat ze daar acanthodoras verkochten.

Ik heb reeds de gestreepte vorm zitten, maar daar hadden ze de gestippelde vorm. En ja hoor, nu zitten er twee gestippelde acanthodoras in mijn aquarium bij. Nee, je moet niet hals over kop naar hier komen om die speciale vissen te zien ! Want deze vissen zijn voornamelijk nachtdieren, en dus zie je ze zelden. Alleen als ze echt honger hebben, komen ze ook eens te voorschijn bij de dagelijkse voedering van de vissen, maar vaak gebeurt dat niet...

Het zijn bizarre vissen, als je ze uit het water haalt, dan knorren ze als een varken ! Bovendien hebben ze op de borstvinnen stekels staan, waarmee ze zich vastzetten, en dan zul je eerder de vinnen breken dan de vis losmaken ! Deze stekels zijn bovendien ook nog eens giftig, soms kun je zien dat er een soort "melk" uitkomt. Als je zo'n stekel in je vel krijgt, dan is de kans groot dat de wonde ontsteekt !

Waarom hou je zo'n vissen dan ?

Er zijn geen betere opruimers ! Zelfs behoorlijk grote dode vissen worden door hen opgepeuzeld. Maar ook plantaardig afval, resten van eten en dergelijke, verdwijnen in de magen van deze dieren. Ze leven héél lang, en zijn zo wat onverwoestbaar.

Enige tijd geleden zag ik een van mijn gestreepte acanthodoras in een holte in een steen zitten. Niets om je ongerust over te maken, dat is wellicht een schuilplaats voor dat beestje. Maar deze bleef weken in datzelfde gat zitten, en ik kon me niet ontdoen van de indruk dat dit dikke vette beest in die tijd wel heel erg mager was geworden. Zou het dood zijn? Of vastzitten. Het zat dus vast. Wellicht had het zich of te diep in de steen gezet, waardoor het niet meer terug kon, of ze had door een of andere schrik, haar borstvinnen opengezet, en zat daarmee rotsvast.

Ik heb enkele stenen verlegd in het aquarium, nam de staart vast, en ja, het beest leefde nog ! Ik heb echt moeten trekken en sleuren om het uit dat gat te krijgen, en eindelijk lukte het ! Een heel mager beest kwam er uit, met een volkomen geruïneerde borstvin... Je moet het beest nu eens zien ! Het is weer mortelvet, en de borstvin is volledig weer in orde ! Deze beesten zijn werkelijk ijzersterk !!!

Eén ding is er jammer aan de gestippelde acanthodoras... Als ze ouder wordt, gaan de stippen weg, en heb je een pikzwarte vis over. De vissen worden behoorlijk groot, zo'n 17 cm ongeveer. Dus niet voor een klein aquarium.

Onlangs stak ik nog enkele nieuwe schijfzalmen in de bak. Deze waren ongeveer een euro groot, mu zijn ze al zo'n zeven centimeter groot, in een dikke maand ! Je moet deze dieren in groep kopen, het zijn schoolvissen. Nadeel van het houden van schijfzalmen is dat je geen planten kunt houden, ze vreten alles op. Maar het zijn mooie imposante grote vissen !

tot de volgende ?

grijs

De zon is al weer piepedada !
De lucht is grijs en grauw. Nee, je ziet niet echt wolken, het is gewoon in unicolor grijs geverfd.

En kijk, meteen ziet het leven er een heel stuk minder riant uit. Zon heeft iets en geeft wat.

De bloeiende camelia lijkt plots veel minder kleur te hebben, en waar het gisteren als helle flitsen van kleur waren, zijn het nu, gewoon, bloemen, die er wat triestig bijstaan, als  stonden ze een grafwake te houden op het kerkhof.

ZON !!! Waar zit je ?

Gisteren heb ik wel 5 keer moeten bellen naar het hospitaal om een afspraak te krijgen en om die zo vlug mogelijk te krijgen... Het lijkt wel of heel Oudenaarde heeft een afspraak. Maar uitleg dat ik al zo lang met sinusitis zat, ondanks behandeling, deed hen alsnog een gaatje zoeken... Volgende week mag ik bij de specialist. (Ik heb niet verteld dat ik geen pijn heb...)

Eén voordeel heeft die ontstoken sinus... Ik lijk de laatste dagen te vermageren, ik heb weinig eetlust, en ik slaap niet (Zou door één van de huidige medicamenten komen)... dus kan ik hele nachten lezen, en heb ik een wettig excuus om het licht aan te doen aan mijn kant van het bed... Mocht je het niet weten, ik heb hier in huis dus ook iets wat van mij is, één kant van het bed. (Nee, dat is niet waar, het is hier niet van "ik heb", nee, wij hebben hier alles samen, hutje bij mudje bijeen gespaard. Het is van ONS )

Anny is niet uit gaan werken. We hebben samen geopteerd voor de opvoeding van de kinderen en het gezin. Dat is een bewuste keuze geweest, en ook al hadden we daardoor minder middelen, we hebben nooit iets tekort gehad, en onze kinderen hebben een droom van een jeugd gehad. Wellicht zou die keuze er nu niet meer zijn... Wij waren wellicht al bij de laatsten die konden kiezen voor die luxe. Nu is alles zo duur geworden en is de noodzaak om allerlei dingen te hebben steeds groter geworden, en moeten beide ouders gaan werken. Het is zelfs al erger geworden... Ik hoor dat, als jonge mensen opteren voor een eigen woning, het bijna niet meer mogelijk is, zonder inbreng van de ouders. Dit betekent dat de ouders moeten kiezen voor een klein gezin, anders kunnen ze hun kinderen niet de toekomst bieden die ze hen toe bedachten...

In onze tijd was het al niet evident de keuze te maken die wij hebben gemaakt, maar het lukte nog. Nu lukt dit in het modale gezin niet meer, die keuze is er niet meer.

Daar spelen heel wat factoren een rol: alles is duurder geworden, maar men leeft ook anders. Wij hebben nooit een reis gemaakt met de kinderen, buiten één keer naar Spanje, in een ons gratis ter beschikking gesteld appartementje... Voor de rest bleef het bij een of enkele daguitstappen. Een tv bleef staan tot hij werkelijk niet meer te herstellen was. En de woning was een sociale woning, in de tijd dat die prijzen werkelijk nog sociaal waren.

Wij hebben geen twee garages (we hebben nog steeds maar een auto, die heel lang moet meegaan), we hebben een verbouwing gedaan, maar we hebben dat zelf gedaan, met hulp van nonkel Julien en een paar vrienden die een handje toe hebben gestoken.

Nog steeds kijken wij naar prijsbewust kopen, het zit er onder tussen in gebakken. We doen ons niet tekort, maar we doen ook niet gek. En een huis schenken aan de kinderen??? Dat zit er niet in, dat hebben we niet.

Dat ik de laatste jaren ook nog ziek werd, verbeterde de situatie niet. Maar we hebben niets tekort, en we leven het leven wat we willen en waar we bewust voor gekozen hebben. Misschien is het net dat wat ons zo gelukkig maakt?

Dinsdag op de Crea vertelde ik dat we -Als 't God belieft - we volgend jaar 50 jaar gehuwd zijn... En ik zei er bij "... en nog nooit ruzie gemaakt!".
Tot onze verbijstering leek dit haast onmogelijk volgens al de anderen.
Toch is het zo.
We hebben nog nooit ruzie gemaakt.
Waarom zouden we.

tot de volgende ?

't Regent niet !!!

Een mens zou er op de lange duur aan gewoon worden dat het altijd maar regent, en regt, en regent...En dan plots vandaag zowaar de zon aan de einder !
Ik weet niet hoe lang het gaat duren, maar zo lang het duurt gaan we er van genieten !
Een lichtblauw in de hemel, met gouden wolkenvegen, en de zon die de einder héél licht maakt. Meteen is heel de wereld weer veel mooier.

Straks ga ik naar het hospitaal bellen, om een afspraak te maken op de dienst neus-keel-oor, want mijn sinusitis wil maar niet weg. De huisdokter vermoed dat het een vaste klomp is geworden, wat we in de volksmond versteend zouden noemen... Allemaal de schuld van dat scheve neustussenschot. (Wie heeft dat woord uit gevonden ? scheef neustussenschot, best dat ik niet slis !)

Ondertussen kreeg ik nog wat middeltjes, in de hoop die klomp ondertussen op te lossen. Hoop (?) doet leven.

Ondertussen ruikt heel de wereld naar die neusdruppels die men voorschreef. "Goed schudden, dan één keer spuiten, dan weer schudden en nog eens spuiten, en dan hetzelfde in het andere neusgat!" Voor ik de apotheek verliet hoorde ik haar nog eens "Goed schudden voor iedere keer dat je spuit ! Niet vergeten !" Nee, madam, ik zal het niet vergeten. Hoe zou ik ?

("Mijn" apotheker is in verlof, en dus moest ik naar een andere apotheek, en die dame wil blijkbaar wel héél zeker zijn dat haar cliënten de opdrachten goed hebben begrepen...)

Ach, het zal allemaal wel weer in orde komen, maar ondertussen blijf ik vrolijk snotterend door de wereld lopen, of als mijn neus volledig dicht zit, happend naar lucht als een vis in het water. Ik heb een hekel aan door mijn mond ademen ! Zelfs toen ik ging lopen, ademde ik door de neus in, en door de mond uit. Meer zelfs, ik ademden twee keer in door de neus en één keer uit door de mond. Om zoveel mogelijk zuurstof binnen te krijgen. Toen had ik geen sinusitis... Kon ook niet, mijn adem ging als een sneltrein door mijn neusholten heen. Het is die gedwongen inactiviteit die me nu die verstopte sinussen lapt ! We ademen te weinig heel diep en heel bewust ! Eigenlijk zouden we dagelijks naast de turnoefeningen ook dagelijkse ademhalingsoefeningen moeten doen, maar nee, we bewegen door onze ziekte amper, en dus ademen we ook amper...

Rust roest dus niet alleen, het doet ook dichtslibben !

Als ik tegen iemand zeg: Ik heb sinusitis, dan is het steevast van "Oei ! En veel pijn zeker ?" ... Nee dus, dat alarmsignaal krijg ik dus niet, en dat is wellicht ook mede een van de oorzaken dat de ontsteking zich goed kon settelen vooraleer ik reageerde op de verstopte neus. Ben je nog altijd jaloers op dat gebrek aan pijn ?

De zon schijnt nog steeds, en er is geen vogeltje meer te zien op de voedertafel. Ze hebben plots weer, in het licht van de zon, ontdekt dat er toch gewoon eten te vinden is ook, dat er lente in de lucht hangt, en dat er materiaal te over is om eventueel een nest te bouwen. De mussenmannetjes jagen fel op de vrouwtjes en maken ondertussen onderling ruzie, de mezen hangen aan de nestkastjes om te zien of hun appartement nog steeds vrij is...

De camelia's bloeien volop, en aan hun voeten staan de sneeuwklokjes te pronken !

Je zou warempel denken dat het lente is !
(Van mij mag het !)

tot de volgende ?

3431

Ik ben bijna 10 jaar, bijna dagelijks aan het bloggen... Alleen een uitstap, een ziekte kon me ervan weerhouden om dagelijks achter het scherm te kruipen en een blogje te plegen... Dit is nummer 3.431...  Ik moet zeggen dat ik het gevoel heb dat mijn bobijntje, mijn blogbobijntje, tegenwoordig maar stroef meer draait...
Dat komt wellicht omdat ik niet meer alleen blogjes pleeg, maar ook nog schrijver ben van een column in Houvast, het blad van de medewerkers van Ziekenzorg Midden-Vlaanderen, en men me occasioneel ook nog wel eens vraagt om een tekstje te produceren voor een en ander.
Te veel is trop, en trop is te veel...

Ik hou het nog even vol, tot de tien jaar volledig zijn, en dan ga ik een versnelling lager gaan bloggen. Ik ga niet meer degelijks plichtmatig een stukje produceren, maar alleen als ik werkelijk lust heb, werkelijk nood heb aan het ventileren van mijn zielenroerselen...

Als, geachte en beminde lezer, nood hebt aan een stukje om je zinnen te verzetten, dan kun je putten uit meer dan drieduizend stukjes, lang en kort, leuk en bitter, hilarisch en sjagrijnig, je zoekt er maar eentje uit, heel bewust of op 't goed valle uit, je komt altijd wel ergens op terecht. En ik weet zeker dat je of een heel deel nooit hebt gelezen, of je met graagte een of ander stukje terug leest. Je kunt je ook bezig houden met het kijken naar mijn evolutie door de tijd heen... Bijvoorbeeld, hoe ik door het liederlijke gedrag van politici steeds meer Belg ben geworden en steeds minder Vlaming.
Je kunt er zien dat ik steeds meer alle politici, van welke partij ook, in het verdomhoekje schop, omdat ik zie hoe ze steeds meer de democratie verkrachten en er een nieuw soort dictatuur van maken met talloze idiote en bedillerige wetten en wetjes, en eigenlijk alleen voor zichzelf en hun job zorgen en vooral voor hun eigen portemonnee... Hoe ze niet vooruit denken, maar lappen leggen (Geen wonder dat onze wegen er ook al uit zien als grote lappendekens !)

Je zult ook zien dat met het ouder worden, het verleden een steeds groter stuk van mijn leven is. Dat is ook werkelijk zo, hoe ouder je wordt, hoe verder je immers achterom kunt kijken.

Je zult ook zien hoe ik steeds rationeler wordt inzake religie, en hoe het rationele en religie eigenlijk niet echt kunnen samengaan.

Je zult ook zien hoe een mens eigenlijk voortdurend worstelt met zichzelf. Als ik een mens moet vergelijken met een plant, dan denk ik haast nooit aan een boom, veel meer aan een woekerplant die zich doorheen en over alles heen wroet naar het licht, en vaststelt dat het licht tegen dan op een andere plaats lijkt te zitten. Dat maakt ons tot kromme, onnutte stukken hout, hooguit geschikt voor een decoratieve wandelstok.

Je zult ook gelezen hebben over mijn wandelstokken en over de Afrikaanse kunst en over Ganesha en dergelijke meer, en misschien herinner je je nog het Chinese keizerspaar dat hier terecht kwam...

Je hoorde ook over mijn boeken, en soms las je stukjes lieteratureluurderij, stukjes science fiction, stukjes verhalen...

En soms vraag ik me af wie het meest pret beleeft aan mijn blogjes... U, lezer, of ik zelf, die mijn geest los laat en laat krinkelen over het papier als een worm zoekend naar het vochtige en voedende gras.

"Ik ben wie ik ben" lijkt mij alleen juist, als je over een momentopname spreekt, want ik ben niet dezelfde van gisteren, en ik ben niet dezelfde van morgen. Maar toch, ergens ben ik mezelf, ben ik een individueel individu, ik mag dan een netel zijn tussen al die andere netels, maar dan ben ik die netel die iets anders is, door een kleine afwijking in de bladeren of de kleur... Maar ik prik zals de anderen, en ik ben lekker in de soep.

Tot de volgende ?

(Mocht er iemand iets weten over deze beelden, wilt u dan uw wijsheid met mij delen??? Dank !)

veel wind, weinig slapen...

Vannacht heb ik uren wakker gelegen, luisterend naar de wind, mijn kind (vrij naar een liedje van Lize Marke)...

Nee, ik lig er niet met schrik, nee, ik lig niet te luisteren of er geen pannen van het dak waaien, of dat het kippenhok krakend ineen stort... Nee, ik luister naar de wind. Ik zie de zee, ik zie de bomen die omgewrongen worden en krakend ter aarde slaan... Ik sta op en verwacht het bos uit mijn jeugd terug te zien, waar talrijke bomen om liggen. De grond was ook toen doorweekt, en met die wind waren talrijke bomen gewoon ontworteld.

Wat lig ik in godsnaam op al die dingen te denken?
Ik heb in ergere wind op zee gezeten, zonder schrik te hebben, waarom besluipt me nu een haast atavistische schrik bij het horen van de wind? Al weiger ik het schrik te noemen, ergens die van binnen zit toch een zekere onrust.

Ik heb uren liggen lezen, heb twee keer, op verzoek van Anny het licht weer uit gedaan "Ga je nu eens dat licht uit doen?"... en telkens, na hooguit een halfuur, knip ik het licht weer aan, pak ik weer mijn boek en lig ik weer te lezen, me afsluitend van alles wat me wakker houdt.

Ik ben wel drie, vier keer naar het toilet gegaan, gewoon om het bewegen, om het niet moeten stil liggen terwijl alles in mijn lijf lijkt te bewegen.

Ik ben gek... Of ben ik gewoon mens, gebonden aan dat lichaam, dat reageert op de ontketende natuur ? Heb jij ook wakker gelegen, luisterend naar de wind? Of heb je net, op de tonen van het jachtende lied der wind, geslapen als een roosje ? Maar de meesten van ons ondergaan we degelijk de invloed van het weer. Ik slaap niet alleen slecht bij storm, ik voel het ook aan mijn rug, ik voel het al voor de wind er is, tijdens de storm gaat het -gek genoeg- weer wat beter, en bij het luwen van de wind stijgt de pijn weer.  Ik heb minst pijn bij vast weer. Het mag slecht weer zijn, als het constant zo is, dan gaat het redelijk met de pijn, maar verandering doet pijn. Dokters geloven daar niet in, maar heel veel pijnpatiënten zitten nu wellicht te knikken, ook zij voelen verandering van weer.

Als kind waren we op stormdagen ook geweldig, blijkbaar heeft het ook invloed op het humeur en gedrag, ook al stop je dat als volwassenen weg onder dat laagje vernis van de "opvoeding en de elementaire beleefdheidsvormen"... Maar ergens willen we gek als de wind, over het veld lopen, een buiteling maken en roepen tegen de wind in...

Herinner je die tijd nog, dat je zo zot als de wind kon spelen en ravotten? Ik zie dat niet meer, de kinderen van tegenwoordig spelen niet meer buiten, te gevaarlijk, met al dat verkeer, en de boze mensen. Wij joegen de koeien op, plukten hele grepen gras en gooiden die hoog in de wind om het gras te zien vliegen. We vochten met elkaar in zot geweld, zomaar voor de lol, om dat geweld uit ons lijf te krijgen. Soms kwamen we thuis, zo zwart als Pietje Pek, we waren in de modder gevallen logen we, maar eigenlijk waren we gewoon de berg af gegleden in de modder.

Het leek wel of de wind de vrijheid bracht.
Het deed ons losbarsten in zot geweld, en we lachten om niets, zo maar uit zotternij.

Nu zijn we volwassen, en mag dat niet meer.
We moeten ons imago hoog houden.
Wat zouden de mensen wel niet denken?
Maar diep van binnen zou ik dolgraag nog een keer roepen, hollen door het gras, glijden in de modder, werpen met klompen aarde naar niets, zo maar, omdat je al die energie van de wind door je lijf wilt laten stormen, en al de boze gedachten wilt laten wegwaaien...

Het mag niet.
djudedju

Wat gaan ze zeggen...

tot de volgende ?

Aai, aai, Gent...

Nee, ik ben niet plots supporter geworden van een of andere voetbalploeg, maar ik kijk met verstomming naar al de heisa rond dat stomme balletje. Want eigenlijk is het niet groot, zo'n voetbal, en het is haast ondenkbaar wat sommigen betaald worden per trap tegen dat kleine ronde ding...

Maar vooral kijk ik vol verbazing naar de supporters... Te gek voor woorden.
Eerst snapte ik de juichende Anderlechtsupporters niet, maar na enig denken weet ik het: door het winnen van Club zijn zij drie punten nader bij de leiderplaats geklommen.

Zouden die van Club daar aan gedacht hebben?

Tezelfdertijd stel ik vast dat mijn vrouw, en ikzelf, helemaal geen West-Vlaamse reflex meer hebben... Wij hebben eerder sympathie voor Gent dan voor Brugge. tedju, dat had ik eigenlijk in en met mezelf niet zien gebeuren. Want als we West Vlaams horen, dan schakelen we zonder het echt te beseffen, meteen over op ons West Vlaams, ons moedertaal. Ja, ik geef het toe, het is niet zuiver meer, we hebben woorden gesprokkeld uit het Oost Vlaams, omdat die wellicht makkelijker zijn, of beter klinken, of zo danig eigen geworden zijn... Kortom we zijn geen West Vlamingen meer. We zijn stilaan een soortement Maternaars geworden.

Ik had bijna geschreven dat we gastarbeider waren, maar dat klopt van geen kanten meer... Eerder zijn we gastzieken geworden. Alle twee zitten we immers op de sukkel, maar we hebben het al bij al nog goed, we kennen mensen die veel erger getroffen zijn. Het helpt niet met Oei en Aai te zeggen, we moeten het leven pakken zoals het er is. Gisteren is voorbij en komt niet meer terug, en morgen is de dag die nooit komt, dus leven we in het nu, en daar maken we het beste van.

Maar terug naar Gent... Nee, niet over dat voetbal, dat zegt me niets, maar over de stad. Voor mij is Gent zowat de mooiste stad die er is in ons landje. Veel mooier dan het zo geroemde Brugge, wat mij eerder op een soort Bokrijk doet denken, best mooi, maar niet van deze tijd. Gent leeft, en je kunt in haast iedere straat van de oude binnenstad dat leven doorheen de eeuwen zien. Huizen zijn er niet kunstmatig in stand gehouden, de stad heeft zich hernieuwd en vernieuwd. Je ziet er alle bouwstijlen broederlijk naast elkaar en door elkaar, je voelt haast het groeien, de stad vertoont geen jaarringen als een boom, maar bouwstijlen en mooie dingen uit alle tijden van de stad zelf.

Van de heel oude kleine huisjes van de werkmens tot de schitterende herenhuizen, paleizen haast midden in de stad. Je ziet er nog de resten van de beluiken, ook al zijn ze gemoderniseerd en verbeterd, je voelt de ellende van het verleden is deze resten van het arme proletariaat, en de geldzucht van de rijken.

Je kunt er talrijke musea bezoeken, op allerlei vlak. Het is een stad met een universiteit, en dus met de aanzuiging van jonge begaafde mensen... Het is een stad die leeft.
Waar veel steden enorme leegstand hebben, Gent niet ! Gent leeft. Het is ondertussen ook een kosmopolitische stad geworden, waar je alle rassen en soorten en religies vind, meestal broederlijk door elkaar. Je moet er eens op een rommelmarkt lopen, en gewoon luisteren... Je weet op het gehoor alleen, niet meer te zeggen waar je bent op deze aardkloot !

Het is een stad zoals steden moeten zijn. Met de spanningen van het dicht bijeen wonen, van de verschillen tussen standen, rassen, religies, maar ook met het gevoel dat de stad uiteindelijk kiest voor zijn eigen eigenheid... En laat dat voetbal dan een stom spelletje zijn, het is een van de lijmsoorten die het allemaal verbindt. (Leven A.A.LIJM)

Als ik niet in het stille Mater woonde, dan zou ik wellicht opteren voor Gent.
... en dan heb ik nog niet gezegd over dat wondere dialect !

tot de volgende ?