De ruimtewandeling

Image by Getty Images via Daylife

De zoveelste geslaagde ruimtewandeling was wel eventjes anders, nieuw, verfrissend!
Voor het eerst worden zij toegejuicht door de milieuverenigingen van alle over the world!
De astronauten hebben immers, als bijkomend doel op de ruimtewandeling, grote plasticvuilniszakken onder de arm genomen, en hebben ruimteafval verzamelt ! Ze hebben onder meer de schroevendraaier die een vrouwelijke (!) medewerker eertijds had laten vallen. Zo is hun gereedschapskoffertje ook weer compleet. De captain of the crew drukte daarover zijn volle tevredenheid uit, en nam het vaste voornemen nooit ofte nooit nog vrouwen te laten klussen. (Amerikanen zijn echte macho's !)

De Japanse ruimtewandelaar beperkte zich tot het verzamelen van de onderdelen van camera's, in de hoop een lens te vinden die nu niet meer verkrijgbaar is, en waarmee hij beweert mooie foto's te kunnen maken van Moeder Aarde. Nu ja, veel meer kon hij niet verzamelen, behangen als hij was met 15 camera's en fototoestellen, allemaal japanezen. (Eentje met een Russische lens).

Eén moeilijkheid is nog niet opgelost ! Nu staat de vuilnisemmer wel netjes naast hun voordeurtje (bovenaan in de capsule - beetje gek, maar ja dat komt er van als je Russische en Amerikaanse onderdelen aan elkaar foefelt), maar ze weten begot niet wanneer de vuilniswagen langskomt. Astronaut De Winne heeft met hen contact opgenomen en hen vertelt dat de kans groot is dat vuilnis onder Belgische bevoegdheid valt, en dat het dus verboden is de vuilnis buiten te zetten voor 18 uur 's avonds van de dag voor de ophaling. Dus hebben de astronauten dan maar weer de vuilnisemmer binnen genomen, maar dat is een ellende ! Daarboven zitten ze in een situatie van gewichtsloosheid, dus de vuilnisemmer zweeft nu rond op de meest onmogelijke plaatsen. Bovendien moeten ze voortdurend weer loszwevende stukken bijeenzamelen en weer in de emmer stoppen, heel voorzichtig, anders vliegt het meteen weer weg!
Er is een pak miserie geweest met de Japanees die na uren zoeken, zijn eetstokjes in de vuilemmer terug vondt !

Op de foto zie je een van de astronauten bezig aan een herstelling van het ruimtestation ! Dat komt zo, toen hij de schroevendraaier terugvond (van die vrouwelijke techneute)(nadruk op neute), bleek die toch wel klem te zitten tussen twee onderdelen van het ruimtetuig. Bij het loswrikken van de tournavis ontstond er een lek in het ruimtetuig, en je ziet hier de astronaut bezig met het aanbrengen van een rustineke! Nogal een geluk dat gemelde astronaut een fervent wielerterrorist is, anders hadden ze serieus in de problemen gezeten !

Niet alleen verloren ze op die manier zuurstof, maar bovendien maakte de ontsnappende lucht ook nog een helse geluid van een kokende waterketel. Maar dat was nog niet het ergste! Hoe klein ook, in de gewichtloze toestand, is dat voldoende om het ruimtetuig in beweging te brengen. Nogal een geluk dat die ene astronaut zijn fiets bij had, ander had hij het tuig nooit bijgebeend. Als je heel aandachtig kijkt op de foto, kun je nog net een stukje van het voorwiel van de reddende vélo.

Tot daar het heroïsche verslag van de lotgevallen van de crew !

Fritzl is veroordeeld ! Dat verwondert mij niet als desdanig, maar wat mij wel verwondert is hoe snel dat kan ! Als ik kijk naar de oeverloze procesvoeringen in ons eigen Absurdistan, dan denk ik dat we beter die rechters die nu zich onledig houden met het ja en nee spelletje over de al dan niet bemoeienissen van de regeringen met hun rechterlijke machten, dat we beter die hoogedelwaardige dinges, eens naar ginder sturen om te kijken hoe het eigenlijk moet en kan... Maar ja, dan zouden ze niet meer kunnen klagen over hun achterstand in de verwerking van de hoogdringende zaken...

't Zal wel niet gebeuren, want vastgeroeste objecten krijg je maar heel moeilijk in beweging. 't Schijnt dat je dat loskrijgt met de inhoud van een fles cola, maar die mannen drinken heel andere dingen !

In ieder geval, ik vind het verfrissend vast te stellen dat rechtspraak ook én snel én degelijk kan !

Allee, ik ben er mee weg ! Je weet dat er morgen géén blog is hé, ik ga knutselcursussen gaan volgen... en tot mijn verbazing ook zelf les geven...

tot de volgende ?

Het kind uit het confituurpotteke

Image via Wikipedia

Ook gelezen?
Meneer betichtte zijn wederhelft van overspel, daar hij niet de vader kon zijn van hun laatste kind.
Mevrouw moest op den duur wel toegeven, maar hield vol dat zij nooit met een ander geslapen had, zij had "zichzelf bezwangerd (!sic!)" met sperma uit een confituurpotteke...
Nogal een geluk dat het geen indiaanse was, of diene kleine noemde Materne of Viervruchten of zoiet.

Djudedju !

Dat doet mij denken aan een boek dat ik ooit "mocht" lezen tijdens mijn studies, in 't Engels nog wel !
"The Importance of being Ernest" by Oscar Wilde (Hij Wilde wel maar kon niet).

De naam van het boek bevat meteen ook de clou van het verhaal, Ernest is een naam en beduidt ernst.
Dus een totaal onernstig verhaal over Ernst.

De schrijver Oscar Wilde, hierboven in zijn favoriete pose, was een homo, nog voor dat eigenlijk kon. Maar bij de Britten werd bij kunstenaars heel wat extravagantie verdragen, dus ook deze extravagantie van het houden van een sexgenoot.

Nu is dat algemeen aanvaard lijkt het, maar onlangs nog werd ik er door een bekommerde grootmoeder op gewezen dat haar ene kleinzoon "zo" was, en dat er in het huisgezin grote spanningen over waren...

Het lijkt er dus op dat het aanvaard, maar aanvaard is, als het over de anderen gaat, en niet ene uit het eigen nest. Grootmoeders zijn duidelijk breder van opvatting, omdat wellicht de liefde wat meer gefundeerd is en gelouterd door het leven zelf...

Het is ook allemaal een beetje snel gegaan. Ik heb nog gewerkt in instelling voor geesteszieken, en toen zat daar nog een jonge man, gewoon omdat hij homo was... De jongen was zo normaal als ik en jij, maar hij was homo, en toen (we schrijven 1968 !) was dat nog een ziekte !

Maar ik wou het niet daarover hebben. Ik wou het hebben over de ernst.
In de huidige maatschappij zie ik een bizar fenomeen!
Aan de ene kant zou je moeten stellen dat de mensen tegenwoordig veel te ernstig zijn, want ze kunnen niet meer lachen, aan de andere kant stel je vast dat er velen zijn die een totaal gebrek aan ernst vertonen, want ze nemen geen enkele taak of verplichting nog serieus.

Mensen kunnen niet meer lachen, tenzij met betaalde humor, en daarvan is het allooi gewoonlijk eerder te zoeken in de categorie spot dan wel in gezonde complexloze humor. De humor van een Toon Hermans is volkomen verleden tijd! En waar je vroeger niet kon buiten komen, of je hoorde wel weer een nieuwe wits, moet je nu op internet gaan zoeken, en daar vind je dan nog alleen moppen met baarden van hier tot ginder... Ik hoor van sommige lezers dat mijn blogjes door hen gelezen worden, omdat ik de dingen nogal op een humoristische manier vertel...de mensen zijn dus wel op zoek naar humor, maar zijn verleerd humor te hebben, zo maar, uit zichzelf.

Je ziet de mensen ook niet meer lachen...Of toch, op het feest bij de langdurig zieken zag en hoorde ik voortdurend gelach.

Die mensen waren blij eens uit hun eeuwige zelfde plek gehaald te zijn en waren content eens met velen bijeen gezellig te kunnen keuvelen over van alles en nog wat.

Raar is dat. Je weet (aan je zelf) dat daar vooral mensen zitten met pijn en/of ongemakken, en daar zie je blije gezichten. Want die mensen zijn tevreden met die "schone" dag.

De jonge mensen hebben dat niet meer, of nog niet weer, want op een of andere manier hebben ze verleerd zich echt te ontspannen, echt te onthaasten. En met de crisis verbetert dat niet ! De druk op de mensen neemt alleen maar toe, en zij hebben geen enkele manier meer om dat eens van zich af te zetten. Beide ouders gaan werken, komen 's avonds thuis, moeten nog haast je haast je eten bereiden, een en ander op kuisen, de kinderen helpen bij hun huistaak, of hen voortdurend achter de vodden zitten omdat ze hun huistaak zouden afmaken, en ploffen tenslotte, bijna uitgeput voor de TV neer, en worden geconfronteerd met zwaarwichtige duidingprogramma's, of hectische films of idiote uitputtingsslagen van kandidaten die een enorme prijs kunnen winnen, of helemaal niets, en die bereid zijn daarvoor met liefde de andere de schedel in te slaan... Heerlijke(?) spanning, maar zeker geen ontspanning! Of zoiets als Big brother, om je er aan te herinneren dat het gecontroleerd worden nog erger kan dan het nu al is...maar geen ontspanning, nee, het wordt wel zo genoemd, maar het is net het tegendeel !

En dan reageren ze, en gaan in het weekend fietsen met een grote groep, en proberen elkaar te overbluffen inzake het dure fietsmateriaal, de afgelegde kilometers of de snelheid waarmee ze de berg op kunnen...Maar ontspanning ? Ho maar...

Herken je het ?
Maar zo is het toch ! Eens rustig zitten, met alleen dingen die werkelijk eens je geest verzetten, zonder een nieuwe, andere vorm van spanning op te bouwen, dat lijkt niet meer te bestaan. Bij mensen die onder een dergelijke druk leven is het ook niet echt makkelijk! Je kent ongetwijfeld mensen die zich eens heerlijk kunnen uitleven in de tuin, die zich echt ontspannen in het tuinwerk, maar de mens van vandaag de dag kan dat in de meeste gevallen ook niet meer, in plaats van een ontspanning verandert de tuin plots in een verplichting, er MOET gewied, er MOET dringend geplant, er MOET geschoffeld.... en weg ontspanning.
Je kunt die mensen makkelijk herkennen, dat zijn de mensen die niet meer kunnen niksen. Die niet eens heerlijk plat op hun rug op het malse gras kunnen liggen met een graspijltje in de mond en kijkend naar de leeuwerik die daarboven hangt te zingen.
Zij moeten iets doen.
Ze kunnen niet meer ontspannen.

... tot de veer breekt...
En dan is de ramp compleet, want zij hebben alles op de toekomst gezet, een groot huis gekocht met een zware lening, en eigenlijk kunnen zij zich niet eens permitteren om ziek te zijn... en de ziekte brengt zelfs geen gedwongen ontspanning, maar doet de spanning nog rijzen!

Arme mensen...
Zet je eens neer, op een goede stoel met een hoge harde rechte rug, zet je netjes recht op, en adem eens heel diep in, hou je adem een paar tellen op, en laat ze dan langzaam gaan... en opnieuw en opnieuw, jezelf dwingend om langzaam en die adem te halen...
Zuurstof is een eerste vereiste om te kunnen ontspannen!
Probeer op niet anders te denken dan je eigen ademhaling, en luister naar je eigen harteklop... en stel vast dat je met die langzame diepe ademhaling ook je harteklop doet vertragen! De eerste stap naar een lichamelijke en geestelijke vrijheid !
Doe dit nu en dan, als je het kan ook tijdens je werkdag, je zult zien dat het werk je ook beter afgaat, en dus minder stress veroorzaakt !
Ooit zat ook ik in een knoop, raakte niet meer door mijn werk, kon mij niet ontspannen. Weet je wat mijn baas, René Maris zaliger, tegen me zei ? " Als het niet meer gaat, leg dan je pen neer, trekje vest aan, en ga een uurtje wandelen, je zult zien dat het daarna wel weer gaat, en dat die wandeling geen verloren tijd was !"
Ik heb het maar één keer echt gedaan, daarna was het besef van die oplossing meestal genoeg om te bekomen en mezelf te ontspannen...

En heb je al gehoord van de lachtherapie ? Gewoon hardop lachen met enkele mensen samen, eerst wat kunstmatig, maar -gek genoeg- je gaat op den duur echt aan het lachen !
Het is bewezen dat dit echt heilzaam is !
waarom zouden we het dan niet eens proberen???
Ontspannen, relaxen echt en diep...
Dat is belangrijk !

doen dus !


tot de volgende ?

Het einde van Viagra ???

Image via Wikipedia

Spaanse dokters hebben ontdekt dat de geur van rotte eieren net zo goed werkt.
Op een of andere manier ontspant de penis zich door de geur van rotte eieren, en dit veroorzaakt een veel gemakkelijkere erectie.
Ze zijn van plan om een middel te maken op basis van deze ontdekking, en zo een einde te stellen aan het monopolie van Viagra...

Kun je je een voorstelling maken van een gepensioneerden-stad zoals Benidorm?
Straks loop je daar in wolken van rotte eierengeur rond, met een héél wijde short boven je zwembroekje teneinde geen aanstoot te geven..?

Of dit nu echt iets is om het blauwe pilletje te beconcurreren? Ik heb twijfels...
Bovendien heb ik al twijfels rond Viagra op zich!
Kijk, ik heb de indruk dat er iets scheef loopt in onze maatschappij, ook op dat gebied.
Vroeger was sex een verboden onderwerp, en het enige wat je wel hoorde waren gore moppen, fluisterend verteld achter pot en pint... Nu is sex in, meer nog, sex moet ! Het is bijna (na het weer) het onderwerp numero uno !
En het is niet alleen meer het er over praten, je moet het ook doen. Met nadruk op moet.
Onze oude huisdokter, die dan ongeveer mijn huidige leeftijd moet hebben gehad, debiteerde altijd het volgende mopje: "Bij ons thuis is het nog altijd drie keer daags, een keer van klappen, een keer proberen en een keer niet meer gaan..."
Het was toen heel normaal dat sex verminderde bij het ouder worden, en niemand maakte er zich veel zorgen over. Voor mij is Viagra een goed geneesmiddel als het dient om mensen die om een of andere reden veel te vroeg hun potentie verliezen, maar als het dient om oudere mensen nog in staat te stellen tot het verrichten van DE prestatie, dan heb ik daar bedenkingen bij.
Als die oudere daar lust toe heeft, en nog in staat is, waarom niet, maar als hij daar echt geen lust en geen behoefte meer toe voelt, dan vind ik de maatschappij die dat nu als enig zaligmakend evenement voorstelt ook helemaal fout !
Als een man van zeventig nu niet meer alle dagen van bil gaat, dan hapert er iets aan, als je tenminste de publiciteit moet geloven.
En kijk, het is weer de platte commercie die zich met ons leven gaat bemoeien! Wat vroeger misschien iets te geheimzinnig werd behandeld, moet nu noodzakelijk open en bloot, en moet zo veel en zo vaak mogelijk gebeuren, want dat is nu net je het van het...
Ik ga het belang en de noodzaak en het leuke van sex niet minoriseren, maar als een platte commercie wordt, dan hoeft het voor mij niet meer.
Voor mij is dit nog steeds een intiem gebeuren, en iets waar we beiden "goesting" voor moeten hebben, iets wat we dan ook beiden echt diep en intens kunnen beleven, in de beslotenheid van ons gezin.
Ik ben ooit, in de veiligheid van een ganse groep, gaan zien naar zo'n sex-show, in Duitsland, in Hamburg... Ik ben blij dat ik dat ook eens heb gezien, zo dat ik weet wat het is, maar ik vond er maar niets aan, het degouteerde mij veel meer dan het mij ooit zou kunnen opwinden.
Wij zijn ook eens blijven kijken naar een straathoertje die een man aan de haak sloeg, ze trok er mee een gebouw binnen, en na amper zes minuutjes stond ze weer op haar vaste stek...
Sorry, maar dan heb ik medelijden met die man die betaalt voor die paar minuutjes, voor het kwijtraken van dat kwakje.
Nee, sex op die manier, voor mij hoeft het niet.

Gisteren is het veld voor mijn deur geëgd. Maar zo zeggen we dat niet in ons Vlaams, we zeggen dat het veld "gebraakt" is, of naargelang de streek, "gebroakt"...Komt wellicht van het werkwoord breken, wat dat is precies wat er gebeurd is, men heeft de aarde opengebroken, de kluiten losgetrokken en dan nog eens door een "molen" gezwierd. Toch is het woord eg niet onbekend, ik herinner mij nog dat we spraken van "een eegde".
Nu ligt het veld mooi in de zon, de natte aardkluiten blinken hier en daar nog een beetje van de nattigheid, maar het droogproces is reeds begonnen, en je ziet de aarde bleker worden.

De visboer is net geweest, ik heb een paar wijtingen en een stukje tarbot gekocht en voor Anny wat garnalen. Anny eet niet graag vis, en ik ben er gek op. Vis is gezond, alle verhalen van zware metalen ten spijt.

Wie herinnert zich nog dat je vroeger aangraden werd de hals van de kip niet op te eten, want daar werden de hormonen ingespoten... Als ik dat nu zit te schrijven, zit ik te twijfelen aan dat verhaal! Stel je voor, een kot met vijfduizend kiekens, één voor één die kippen pakken en hun wekelijkse shot hormonen toedienen???? En toen geloofden wij dat wel, gewoon omdat de meeste mensen wellicht nog niet vertrouwd waren met de industriële kip ?

Sindsdien zijn de berichten blijven komen, we mochten geen groenten eten (Tjernobil), geen varkensvlees (dioxines en antibiotica), geen eieren, geen kippen, geen vis, geen schaaldieren, geen... Er is altijd wel iets.
En dan is de rage gekomen van de bio-groenten, groenten die onbespoten waren..
Maar als we de kippeneieren van ons eigen kippetjes niet meer mogen eten door de vervuiling, zit dat dan ook niet in onze groentjes uit de tuin?
Of heeft er nog niemand op gedacht om dat ook af te keuren ????
allemaal ten voordele van de industrie, de bio-industrie...

tot de volgende ?
Oh ja, zaterdag is er geen blog (studiedag hobby ) (Klinkt chic hé?)

Crazy new world...

Image via Wikipedia

In het grote voorbeeld voor Joerop, ons aller Ameurika, vind je de gekste dingen...
Een van de vele randverschijnselen zijn wel de voorschriften op alles en nog wat. De Amerikanen vinden het immers een heel lucratieve bezigheid om bedrijven te dagvaarden omdat ze bijvoorbeeld niet een verwittiging hebben op de gebruiksaanwijzer van een wasmachine hebben gezet dat je geen mensen in de machine moogt stoppen...
Of geen gsm in de microgolfoven, want dan doen ze dat net wel, en vervolgen dan het bedrijf en eisen enorme sommen omwille van het geleden leed....

De mooiste vind ik wel de verwittiging op de gouden gids, dat je het boek niet moogt lezen achter het stuur van je wagen...

Crazy New World...
Niet alleen de inwoners zijn gek, de advocaten zijn het duidelijk niet minder, de rechters getuigen van grote seniliteit, en zelfs van heel wat van hun presidenten kun je boeken vol schrijven met blunders... Wat de huidige, de nieuwe betreft, moeten we nog wat afwachten, maar het moet verschrikkelijk zijn plots de macht van een president van de USA te moeten torsen!

Macht is wel het meest verschrikkelijke dat er op aarde bestaat! Het is nog erger dan geld, en dat is al zo'n verschrikkelijke dwingeland !

Het idiote is dat beiden niet alleen je geheel opslorpen, maar dat ze je ook nog eens volledig in beslag nemen. Het is verschrikkelijk moeilijk om van de macht te scheiden. En dan spreek ik niet alleen van presidenten of eerste ministers en dergelijke! Werkgevers kunnen er ook last van hebben, zelfs meestergasten, werfleiders of voormannen hebben soms trekjes van de dwingeland...
Het is een verslavend goedje, die macht!
Ik heb zelfs leraars gekend die duidelijk meer met hun machtspositie bezig waren dan wel met het verspreiden van kennis.

En toch... toch zijn er veel, heel veel mensen, die niets beter vragen dan geleid, bestuurd, gestuurd te worden! Ik durf zelfs te stellen dat dit de grote meerderheid betreft!

Ik denk dat dit in werkelijkheid een vorm van luiheid is, een soort gemakzucht, dan moeten ze immers geen verantwoordelijkheid opnemen, en dan kunnen hen ook geen fouten verweten worden. Maar het gaat verder, de kudde verlangt meer dan alleen een grote roerganger, het verlangt vrij te zijn van het nemen van beslissingen, vrij te zijn van nadenken.

Denk aan het Italië onder Mussolini, hoe ze na de val, vol enthousiasme in de heerschappij van de Amerikaanse bezetter gingen rondbuitelen, juichend en zingend... Waar ze amper enkele maanden voordien nog juichend voor Mussolini dansten en sprongen... Kijk ook hoe, na de oorlog de Duitsers zich schikten in het nieuwe beleid... Het is niet wie de leider is die telt, maar het feit dat er een leider is, een sterke man, die ze slaafs kunnen volgen, zich niet afvragend of het beleid goed is of niet, gewoon tevreden dat er een leider is.

Door de stijgende onrust van een wereld in crisis, zien we dat verschijnsel weer opduiken! We zien dat er een verrechtsing gaande is, een drang naar een duidelijk leiderschap. En hoe de Fransen nu ook rispoteren tegen hun Sarkozy, ze scharen zich als een man achter hem als er een vreemde iets kwaads over hem zegt...Want hij is de duidelijke leider, de nieuwe Napoleon, de figuur onder wie zijn vleugels ze kunnen schuilen voor de onrust van de crisis.

Ergens weten ze wel dat het een valse rust is, maar liever een valse rust, een schijn van rust, dan helemaal geen gerustheid!

En laten wij geen stenen gooien naar de Duitsers en de Italianen van het verleden, lees eens hoe rechts ook in de rest van onze wereld aan het oprukken was, hoe ook in Groot Brittanië onder meer er een echte hetze was tegen de Joden, net zoals in Nazi-Duitsland ! Ook hier kenden we de opkomende rechtsen, die zelfs gingen aanleunen bij het Duitse ideeëngoed. (Niet allemaal, maar toch een deel, zowel in Vlaanderen als ook in Wallonië met een Degrelle)

Zelfs in Amerika was er een duidelijke verrechtsing, en het was slechts dank zij de stommiteiten van de oorlogszuchtige Führer dat ze uiteindelijk kozen tegen Duitsland, want in het begin was er veeleer een pro-Duitse sfeer...

Ik stel dit alles hier niet als een aanval op, of als een verdediging van, maar gewoon als een vaststelling dat ook nu, deze uitwassen heel makkelijk terug kunnen komen, dat ook nu, de mensen zich heel gemakkelijk en heel comfortabel achter een Leider zetten. En kijk, een heleboel symptomen zijn er al te zien! Twintig, dertig jaar geleden waren we allen pro-Joods en anti Palestijns (de mannen die het terrorisme uitvonden, de mannen die de rustige toerist met zijn vliegtuig kaapten, de boeven, het uitschot... Weet je nog ?), en nu zie je een groeiende anti-Joodse mentaliteit groeien. Ten tijde van de zesdaagse oorlog van Israël tegen bijna gans de Arabische wereld, stonden we te juichen en te applaudisseren voor de dappere Joodse Jongens en meisjes die de snoodaards een lesje gaven, en nu spreken we schande als ze in de Gaza streek nog eens proberen de opstandelingen kwijt te raken...

De mensheid is gek.
Was gek en is nog steeds gek.
Hoeveel mensen ken jij die nog proberen zelf te denken?
Hoeveel mensen ken jij die niet slaafs de berichten zoals die ons voorgekauwd worden geloven ?

Ach, denk niet dat ik hier zit te prediken voor het gedachtengoed van veertig jaar terug, nee, ik pleit gewoon voor het zich oprichten, het zelfstandig rechtstaan, het zelf nadenken, het zich een eigen mening vormen, het proberen van in het bos de bomen te zien !

Lees jij ook eens de Waalse gazetten? Luister jij ook eens naar de mening van de anderen? En ik bedoel niet je buur, maar zij die er een gans ander ideeëngoed op na houden ! Heb je al ooit de moeite gedaan om naar hen te luisteren? Heb je dan ook verbaasd gestaan dat zij ook goede ideeën hebben? Dan heb je de eerste stap gezet naar zelfstandig denken!

De zon schijnt weer, er hangt een nevel over de velden die het scherpe licht verdoezelt. Gisteren ben ik begonnen met het snoeien van de hortensia's, een beetje met een keer, heel voorzichtig om niet weer in de kloof van pijn te vervallen. Vandaag weer een beetje...Misschien ook al een eerste keer de buxus wat bijknippen met mijn nieuw machine. Op mijn linde zie ik nog geen nieuwe sporen van leven, wel onderaan bij de uitlopers die ik ieder jaar weer moet wegknippen om de stam vrij te houden, daar begonnen de botten al wat te zwellen.

Er komt leven in de wereld !

tot de volgende ?

Levensles...

Dit is volgens sommigen misschien wat melig, maar je moet het maar eens doen ! Stel je in zijn plaats, en ga jij dan dan maar eens praten over moed !

clipped from www.guzer.com Are You Going To Finish Strong? - Nick Vujicic Video Awesome video! If you watch only one video today make sure it is this one! Nick Vujicic has no limbs but he leads an incredible life! Awesome video! If you watch only one video today make sure it is this one! Nick Vujicic has no limbs but he leads an incredible life! Are You Going To Finish Strong? - Nick Vujicic Video

Wonderen

Image via Wikipedia

Echt, ik geloof niet zo echt in mirakeloorden, dat heb ik al gezegd. Volgens mij is het eerder het ons nog onbekende (of vergeten?) ding in onszelf, die door het enorme vertrouwen plots een boost krijgt, en het eigen lichaam geneest...
Maar dat wil niet zeggen dat ik niet in wonderen geloof...
Want was is een wonder ?
Gewoon alles wat we niet kunnen verklaren! Waar we met onze mond open bij staan te kijken.Waar we stom verbaasd het hoofd bij schudden.
Of dat allemaal echte mirakels zijn ? Wellicht niet, maar wonderen zijn het wel !
En misschien is het zo dat het feit dat we steeds meer begrijpen, er de oorzaak van dat steeds minder het wonder ervaren.
Neem nu een alledaags, heel onbenullig iets... Misschien heb je deze morgen wel een eitje gegeten, heb je al ooit eens stilgestaan bij dat ei? (Figuurlijk dan)
Uit dat stom kakelend dier komt plots een ei, volmaakt van vorm. Schaal, eiwit en dooier. Niet alleen heerlijk om op te eten, maar bovendien bevat het alles wat nodig is om een nieuwe kip te bekomen.
En ook daar gebeurt iets wonderlijks, op een dag zet de kip zich neder, en begint te broeden. Bij tijd en wijle staat zij recht, keert de eieren stuk voor stuk, gaat bij te droog weer eventjes de veren natmaken om zo de schaal zachter te maken... en jij vindt dat geen wonder ?
Ik wel.
Als voor mijn deur de camelia's heel de winter, in vorst en ontij, dikke bloembotten dragen, dan verwacht ik ieder jaar weer dat die botten kapot zullen gaan door al die kou en al die nattigheid, maar nee, nu beginnen al de eerste bloemen zich wijd open te plooien en maken mijn dag tot een heerlijke ervaring.
Probeer jij maar eens die blaadjes weer op te vouwen, zodat ze in één harde bottel veranderen. Lukt niet hé? Die domme redeloze plant kan dat wel !
Misschien vind jij dat doodgewoon, ik niet. Ik ervaar dat telkens weer als een geschenk, een wonder...
Als ik langs de wei loop, en ik zie plots die morgen voor het eerst het nieuwe lam lopen, sneeuwwit, in een warm wollenpakje, naast haar vuilgrauwe moeder, dan stop ik om te kijken en te genieten... Hoe kon dat beestje ooit in die ooi zitten?
Hoe kon dat kleine mensenkindje zo rustig in de moederschoot verblijven en groeien?
Och, ik weet wel, celletjes en deling en dergelijke, maar dat verklaart voor mij het wonder niet! Hoe komen die onnozele vormloze celletjes tot een volmaakt mensenkind?
Nu zitten de geleerden gebogen over wat zij de stamcellen noemen, cellen die nog "niets" zijn, maar "geschikt" zijn om tot alle organen uit te groeien. Waarom die ene cel hart wordt en die ander lever en nog een derde oog, dat weet men nog niet precies...Maar ook al zou men uiteindelijk de code van de natuur breken, dan verandert dat nog niets aan het wonder...Want een wonder is het.
Neem nu die stomme bruingrijze steen... Leg hem in water en zie welke prachtige kleuren plots zichtbaar worden... Als je hem poliert, dan heb je plots een prachtig juweel... Geen wonder ?
Oh ja, er is een volstrekt logische scheikunde reden waarom de bladeren in de herfst plots verkleuren, maar ik vind het een wonder dat de stervende natuur haar eigen doodskleed in de prachtigste kleuren steekt.
En in het voorjaar, als het frêle groen plots het topje van zijn neus bovensteekt, is dat soms geen wonder ?

Nee, weet je wat het is ? Je hebt het gewoon verleerd je te verwonderen over dingen die je bijna dagdagelijks ziet. Als ze je plots op tv tonen hoe een bloem zijn blaadjes ontvouwt, dan zit je met open mond te staren naar wat twee meter verder in je eigen tuin kon gefilmd geweest zijn.
Als je op bezoek gaat bij een jonge moeder, dan kijk je op wie het lijkt, en hoe klein dat ook weer is, maar je denkt niet aan het oneindige wonder dat dat kleine ukje is.

Je bent teveel gewoon.

Je loopt de mooie dingen straal voorbij.

En je vergeet welk wonder het is dat je daar voorbij kunt lopen, dat je überhaupt kunt lopen !
Dat je kunt zien, kunt horen, want kan iedereen dat niet ?
Naar een boom op een schilderij kijk je vol bewondering... maar je loopt diezelfde boom in de natuur straal voorbij...en toch is die nog duizendmaal mooier dan het mooiste conterfeitsel.

Wij hebben gewoon te veel wonderen om het wonder nog te zien...
Wie alleen lekkere wijn drinkt, en geen andere drank kent, zal wellicht verrukt opkijken bij een slokje helder water...
Zo is het maar net met ons, we verdrinken in de wonderen, en zien ze niet meer, gewoon omdat we er teveel zien... en dan plots, staan we stil voor een schilderij, een schamele poging om de natuur weer te geven...

Doe toch eens je ogen echt open, geniet van ieder bloempje, van ieder van die talloze wonderen om je heen !
Zwelg in dankbaarheid het leven, en geniet, en wees dankbaar dat jij moogt deel uit maken van zo'n enorm complex geheel... en dan zul je misschien ook wat meer eerbied hebben voor de natuur, voor de wereld, voor het geheel der dingen. Geloof je, dan is dit je gebed, geloof je niet, dan is dit desondanks een heerlijk wonder iets om van te genieten... En het is goed, voor gelovige en ongelovige, te weten hoe wonder het wonder van Leven is... Hoe wonder het is, dat wij van al die dingen kunnen en mogen genieten !

Heb je daar al eens bij stil gestaan? Het is niet zo evident dat we kunnen genieten, genieten van alle dingen om ons heen.

Dat is al een wonder op zich! Of niet soms ?

De zon schijnt, en weer zie ik een gans nieuwe wereld! Heel anders dan die van gisteren in het sombere licht dat gefilterd was door de donkere wolkenmassa's.
En ik geniet !

U ook ?

tot de volgende ?

4 miljard uit de reserves van de Nationale bank ????

Image via Wikipedia

Mini Ster Reynders geeft 4 miljard aan het IMF, uit de reserves van ons aller Nationale Bank...
Reserves ?
Zijn wij niet dat landje met die grote schulden?
Of zijn het reserveschulden die we gul wegschenken? Anders, daartegen heb ik geen bezwaar... Schulden weggeven, die truuk zou ik ook wel willen leren, Kunnen we heel wat mensen mee helpen...

Binnenkort MOETEN we weer gaan stemmen... Moeten, want met wat we nu hele dagen zien en horen van die bende bietekwieten, is er geen zinnig mens in ons Belgenland die nog vol enthousiasme zich opmaakt om bollekes te gaan rood kleuren !

Nee, het is niet belachelijk wat ze daar opvoeren, het is dieptragisch !
Ze liegen dat ze zwart zien, en als ze een keer niet liegen, dan weigeren ze daarover de eed af te leggen... Sjongejongejonge... Ooit zal er wel eens een groot schrijver opstaan die er in slaagt de sfeer van onze parlementen weer te geven, dat openlijk bitsige terwijl ze vooraf afgesproken hebben dat ze het echt niet menen... De kolderbrigade heeft er niets aan. Ze schelden elkaar uit, en vijf minuutjes later zitten ze broederlijk bijeen om een ander punt gezamelijk te verdedigen.

De minst begaafden in het edele spel van het politieke toneelspel, krijgen een beperkte maar toch belangrijke rol, en moeten niets anders zeggen dan "Non!", maar dan vol overtuiging en tientallen malen herhaald. Nadat ze haar "preuve" van welsprekendheid aldus heeft bekomen, mag ze nu al de voormalige spitsbroeder attaqueren... Van vooruitgang gesproken.

En daarvoor moeten wij ons op een mooie dag naar het kieshokje begeven. Heel diep in ons binnenste zitten nadenken, en dan besluiten voor welke kluivers je nu eens zult stemmen...Tegen je gedacht, wetende dat het helemaal niets uitmaakt voor wie je stemt, maar toch, vol bezorgdheid, in een voorouderlijk reactie, uit de tijd dat democratie nog geen particratie was...

Want wat baat het dat je voor Piet of Jan stemt, je stem gaat niet naar Piet of Jan, je stem gaat naar Ene Partij, en die partij wordt gedirigeerd door een kleine kaste van betweters, die zich geroepen voelen de wereld te regeren, en bij gebrek aan wereld, een partij in handen nemen. De caricatuurtekening van een Verhofstadt die Somers als een poesjenel laat optreden, terwijl hij de touwtjes letterlijk in handen heeft, is maar een flauwe weerspiegeling van de werkelijkheid. De partijbazen werken zonder touwtjes, ze werken met een morele guillotine, wie niet volgt verliest zijn job.

En wij, bende onnozelaars, worden zoet gehouden met ons kies"recht"...
djudeddju !


Ik heb net zo net in al mijn woordenboeken zitten zoeken naar Symmanteern, of symanteren, of simanteern... in het Oostends was het een symantèèrn, met een lange vette è klank...
Hoe ik op dat woord kom ? Ik ben een boek aan het lezen (hoe is het mogelijk hé?), waarin de kinderen op ouwejaar rondgaan spoken met uitgeholde bieten, met ogen, neus en mond uitgesneden, en een brandende kaars in het geheel... We staken die biet dan op een stok, en gingen op de donkere winternacht met die dingen gaan zwaaien en afschuwelijke geluiden maken. Met succes, want eens hoorden wij een man stoppen met zijn fiets, terugkeren, een zijstraat in slaan en ommeweggetje maken om ons te vermijden. Heerlijk was dat !

Nu doen ze flauwtjes zo iets over met pompoenen op halloween, maar onze symateern was veel leuker, en vooral handiger van formaat om er mee rond te spoken. Met zo'n pompoen kun je niet echt veel gaan staan zwaaien hé, die dingen zijn én veel te groot én vooral veel te zwaar.
In het boek had de symanteern iets te maken met de jaarwende, ik meen dat ons moeder ons eerder vertelde dat dit indertijd iets was van rond sinte Maarten, maar zeker weet ik het niet meer. Want ja, in mijn kindertijd bestond het in feite al niet meer echt, en wij hadden het eens gedaan, op basis van de verhalen van ons moeder, over haren tijd... Het gekke was wel dat wij daar op de hoek van onze straat stonden te joelen om onze eigen angst te overwinnen, want in den donker waren ook wij geen helden...


Maar dat bracht er mij wel bij dat onze eigen gebruiken langzaam aan het verdwijnen zijn. We nemen de vieringen van anderen over, schakelen ze zelfs in in onze kalender, adapteren ze, maken ze tot eigen dingen, en vergeten de onze... Nu en dan is er nog een opflakkering, die dan wel uitgebouwd en geöfficialiseerd wordt, maar het echte volksfeest, het spontane, dat verdwijnt steeds vlugger...

De Fietel van Ronse is geen bedevaart meer, maar een leuke grote manifestatie waarbij het afleggen van de ganse tocht een prestatie is, maar met bedevaart heeft het niet echt meer iets te maken. Maar waar we die dingen verliezen, krijgen we plots de commercie op onze kop ! Het aantal "speciale" dagen neemt hand over hand toe, en allemaal zijn ze dik in de verf gezet door de handelaars... Vroeger hadden we pasen en St Niklaas, nadien kwam daar moederdag bij, gevolgd door vaderdag, de dag van de secretaresse, halloween, de dag van de vriendschap, de dag van... noem maar op... met een beetje geluk lanceer je er nog eentje bij... Als het maar iets is waar de verkoop door stijgt...

Ah, ze doen maar, maar ik vind het een verarming... Het is niet meer echt, niet meer origineel, niet meer spontaan... Als wij ons verkleedden om driekoningen te gaan lopen, dan was dat met oude kleren, oude lappen, een kartonnen kroon en een grote ster die je kon doen ronddraaien, allemaal zelf gemaakt...

Nu moeten het dure maskers en kledij zijn uit een speciale winkel van verkleedkledij (???)...
ach ja, ze doen maar...
maar ik vind het maar niets


tot de volgende ?

snap het niet...

Gehoord op de radio: "Bij Federale Verzekeringen zijn Uw zonnepanelen gratis gedekt"

Ik dacht dat die dingen juist niet gedekt mochten zijn ? Moet dat niet in de zon liggen????

Het wegennet

Image by ecstaticist via Flickr

Heb je ooit al een woord gehoord dat nog minder zegt wat het is ?
Hier dekt de vlag de lading zeker niet.
Het mag nog een nagelnieuw aangelegde weg zijn, net is het er niet !
Zou het niet beter zijn te spreken van ons wegenvuil?
Jaja, ik weet het wel, ze bedoelen met net dat de wegen er van boven uit gezien net uitzien als de mazen van een net, maar het blijft, zelfs van boven uit gezien, een vuile boel!

Je kunt, zeker in de landelijke gebieden, geen kilometer meer afleggen op ons wegen"net", zonder in de wegbermen blikjes en flessen te zien liggen, naast plastic en ander vuil... En ga je op stille achterafbaantjes, dan kun je vermeien op matrassen, bankstellen en dies meer. Niet zo ver van hier hangt al maanden een grijze aap opgeknoopt in de takken van een boom. Nee, uiteraard geen echte, zo'n pluchebeest...

Op de parkings zie je "nette" hoopjes as en peuken liggen, en op de voetpaden heb je bij warm weer veel kans ergens te blijven hangen aan oude kauwgom.

De actie op de hondenpoep heeft wel wat betering gebracht, maar ook dat vind je nog, altijd net onder je schoen...

Hier in Oudenaarde rijdt er een klein vrachtwagentje rond om het zwerfvuil op te halen.

De ophaling van het huisvuil kost veel, en mensen "besparen" door het wegwerpen van hun vuilnis langs de wegbermen, in de grachten, in de bossen...

We hebben allemaal veel meer huisvuil dan nodig is ! En dat is niet de schuld van de consument, maar de schuld van de producent ! Als ik mee stap met Anny op onze wekelijkse aankooptocht, dan erger ik mij regelmatig aan al die zinloze grote overbodige verpakkingen.
Als je drie dozen erwtjes koopt, dan krijg je ze beterkoop. Daartoe heeft men de drie dozen met een stevig stuk plastic aaneen geklit. Je honderd grammetjes salami zit in een piepschuimen bakje, met een plasticfolie afgedekt en veelal ook nog met een of ander "bewarend" gas... De appelen kun je los kopen, maar ze zijn beterkoop als je een pakje vooringepakte neemt, op zo'n piepschuimen bakje met plasticfolie rond. Mensen die op iedere cent moeten kijken, worden hun schamel profijt door de neus geboord door een stijgende hoeveelheid duur restafval...

Ik herinner me nog, dat ik als kind, aan moeders hand in de winkel stond, en ons moeder bestelde een kilo suiker, en de juffrouw ging met een metalen schep en een bruine papieren zak naar de grote bak waarin de suiker lag, schepte daar ongeveer een kilo uit, kwam er mee naar de weegschaal, in de andere hand de schepel met nog wat reservesuiker op, en woog het af, nam er iets weer uit of goot er nog wat bij, om net iets meer dan één kilogram te geven. Dat iets meer, dat toonde je dat je in een goede winkel waart, met ook voor de klant...

Sommige van die koopwaar van toen, is doodgewoon verdwenen... Ik droom soms nog van de stukken bruine suikerkristallen, met koorden in, waarop de suiker zich gekristalliseerd had... Dat vind je niet meer ! Als we braaf waren, dan kregen we een stukje daarvan, dat was lekkere snoep...

Wij hadden in die tijd niet al die afval... Niet alleen omdat er veel minder verpakkingen waren, maar ook omdat we veel minder dingen in huis hadden! Als we aan tafel zaten, dan lagen daar geen drie, vier soorten van boterhambeleg, een soort lag er, en de hoeveelheid was afgemeten ! Je kreeg geen snede kaas voor iedere boterham!, je at al je boterhammen met die ene snede kaas. En het randje van de kaas werd heel profijtig afgesneden, of zelfs gewoon mee opgegeten.

Er ging niets verloren. Restjes werden zoveel mogelijk verwerkt...Nu kieperen we het in de vuilnisemmer. Hier niet, eten wordt hier nog niet weggegooid, een reactie van in onze jeugdjaren, maar mocht je de hoeveelheden eten zien die weggekieperd wordt...Om misselijk van te worden! En zeggen dat er op deze aarde zoveel honger is!

Maar we hadden het over huisvuil... Ik voorspel dat het in eerste instantie nog zal verergeren! Door de crisis zullen de mensen op alle manieren proberen te besparen, en huisvuil minderen is een manier, ook al gebeurt dat door het weggooien in de grachtkant. Wellicht zal dat maar tijdelijk zijn, want ofwel zal de crisis opgelost raken, ofwel gaat hij nog meer doorknijpen, en dan zal men gewoon minder afval hebben, omdat men minder zal aankopen...

Maar kan men niet voor een andere oplossing gaan ? Kunnen wij, nu er toch te weinig arbeidsplaatsen zijn, terug opteren voor de bruine zak? Voor de niet-voorverpakte eetwaren? Zo kunnen we én mensen bijkomend terwerkstellen, én het milieu sparen.

Van het milieu gesproken... Heb je ook al eens opgezocht hoeveel je zonnecellen moeten produceren vooraleer zij de CO2 hebben "verdiend" die ze hebben gekost bij het vervaardigen van die zonnepanelen???? En let op, heb je ook gezien dat de meeste cijfers geven die opgaan voor het aantal zonuren in Zuid-Europa, maar niet voor hier ?

Kijk, ik ben voorstander van een "propere" energie, maar kunnen ze dan niet proper beginnen, zonder leugens ?

We vervuilen niet alleen onze wegbermen...
Ze verkopen ons zelfs propere energie op een vuile manier...

tot de volgende ?

Leuk !

... of is dit ook racisme ? Nee toch ?

clipped from mail.google.com

Niet in je oor krabben !!! Of je krijgt een boete!

Image by kerben via Flickr

In Amsterdam is ene meneer De Bruin geverbaliseerd omdat hij in de auto aan zijn oor zat te krabben. Meneer De Bruin verklaarde dat hij dat deed omdat er water in zijn oor zat.
De politie vertelde hem dat hij dat dan maar aan de rechter moest vertellen!

De agenten hielden vol dat meneer De Bruin zat te telefoneren, maar toen meneer De Bruin zijn telefoon wou uit halen om te tonen dat hij niet aan het bellen was, moest hij ook dat maar tonen aan de rechter.

Dus, dames en heren automobilisten: In Amsterdam nooit ofte nooit aan je oor krabben in de wagen !!!

Ik heb nog steeds pijn. Heb vandaag maar een pijnstiller genomen, in de hoop de cirkel te doorbreken. Het is niet zo erg als ik zit (moet wel regelmatig een andere houding aannemen) maar het is erg bij staan en gaan. Waar dat nu plots vandaan komt ???

Enfin, 't zal ook wel weer passeren met voorbijgaan.

Morgennamiddag is het feest met Ziekenzorg en onder meer Bingo. De zaterdag daarop moet ik dus les gaan volgen in die edele conste van het knutselen. Daar gaan we ook contact hebben met Hendrik, om te regelen dat ik nu in het bestuur zit van de hobbyclub. De zaak wordt dus geofficialiseerd om het eens stijf deftig te zeggen.

Buiten is het weer heel mistig, ik kan nog net de wegberm aan de overkant van de straat onderscheiden. Het blijft maar mottig weer.

Die historie van dat oorgekrab doet mij denken aan de willekeur van de flikken, waar je heel weinig verhaal tegen hebt.

Toen ik, een heel eind geleden, nog in de stationsstraat te Oudenaarde city woonde, was dat een straat waar je gebruik moest maken van de parkeerkaart, blauwe zone heet dat onding.
Ik kwam op een middag buiten toen ik een Gendarme (een rijkswachter voor de puriteinen) bezig met het stelselmatig opschrijven van de daar geparkeerde auto's... Daar hij blijkbaar mijn auto al voorbij was, vroeg ik of hij ook mijn wagen opgeschreven had. "Welke is dat" Vroeg hij. Ik wees hem mijn wagen. Hij keek op zijn boekje, en bevestigde dat hij ook opgeschreven stond. Ik vroeg hem waarom, en hij zei dat mijn parkeertkaart niet in de wagen lag. Ik wees hem nogmaals op mijn wagen en op het feit dat we van daar uit de kaart zagen liggen. "Oh, dan heb ik dat verkeerd gezien" zei hij, en schrapte mijn wagen uit het lijstje... Hij was verdoeme bezig al de auto's die er stonden op te schrijven, kaart of geen kaart ! Op het moment dat je dan thuis de brief krijgt kun je toch niet meer bewijzen of je kaart er stond of niet !

Dat is je reinste machtsmisbruik! En iets waar tegen je geen verhaal hebt. Ik ken de geplogenheden in Nederland niet, maar als je hier voor de rechtbank wilt de zaak betwisten, dan kun je in de praktijk moeilijk anders dan je laten bijstaan van een advocaat, en die heren kosten heel wat meer dan het betalen van de boete...Dat weten de agentjes ook, en profiteren er van!

Ik weet wel dat ze lang niet allemaal zo zijn, maar er moeten er maar enkele rondlopen om de boel voor jou te verzieken, niewaar !

Er zijn gelukkig ook heel nette en beleefde en dienstvaardige politiemannen, maar daar praten de mensen niet over, omdat die agenten eigenlijk maar net zo zijn als ze zouden moeten zijn ! We verwachten immers dat de arm der wet ook strikt is, eerlijk en bekwaam ! Maar ja, de praktijk is natuurlijk anders ! Ook flikken zijn maar mensen...

En geef toe, met de jeugd van tegenwoordig hebben zij het ook niet voor de poes ! Toen wij klein waren, en opgevoed werden, dan werd ons eerbied ingeprent voor de volwassenen en zeker voor de politie. Wij moesten beleefd zijn, niet spreken voor aleer het onze beurt was, zeker niet tegenspreken, en zeker nooit ons mengen in het gesprek van de volwassenen...

Nu gebeurt net het omgekeerde ! Men leert in de school dat de kinderen zich met alles en nog wat moeten moeien, dat het een vorm is van leren als zij zich mengen in de gesprekken van de volwassenen en ga zo maar door... Men noemt dat nu dan ook niet meer onbeleefd zijn, dat is nu assertief zijn. En als er al kinderen zijn die van nature niet onbeleefdgenoeg zijn, dan krijgen ze naast de gewone klasuren nog wat bijscholing in assertiviteit... 't Zal je kind maar wezen.

Het gevolg is dat je tegenwoordig als flik al de capaciteiten van een heilige moet hebben om niet je geduld te verliezen in een vermanend gesprek met een jongere !

Dus, al bij al, meestal mogen we helemaal niet klagen van ons flikskens...de meeste zijn behoorlijk goed in hun taak. Waar ze wel voortdurend moeten tegen op botsen, is het feit dat de wet, en de toepassing er van, heel uiteenlopende zaken zijn ! Je neemt iemand op wegens slagen en verwondingen, en tien minuten nadien moet je hem weer laten gaan omdat het nog "niet erg genoeg" was... Het is om het als flik op te geven, en de boel maar boel te laten.

Weet je, ik heb de politiemachten nogal weten veranderen van uiterlijk in mijn leven ! Ik herinner me de politie met zijn witte helm, u ook ? (Ik heb er ooit nog kersenpitten naar geschoten met een katapult...Onzichtbaar in het groen verscholen)... De rijkswachter had dan een gekke kepie op, zo'n stuk kachelpijp met vooraan een klep. Later verdween de helm bij de politie en kregen zij een kepie, van hetzelfde model als de officieren in 't leger, maar in het politiekleurtje. Ze waren al een stuk minder krijgshaftig dan .
Nu is de eenheidpolitie er gekomen, en na een periode dat je begot niet meer wist hoe een flik er nu behoorde uit te zien, dragen ze nu stillekesaan eindelijk hun nieuwe uniformke... In de zomer zelfs met korte broek (!) en op hun hoofd zo'n soort baseballpetje. Je moet al heel goed kijken om te zien wie nu de postbode en wie de flik is !
En krijgshaftig ? Martiaal ? Vergeet het ! Het zijn precies mannen van een clubje baseballers of een bowlingclubje op uitstap ! (Dat moet de flik dichter brengen bij de bevolking !)

Mooist van al zijn nu echter het "hogere échelon" bij de flikjes...
Die hebben hele tressen gouddraad over hun vest gedrapeerd, en dragen een kepie dat net iets minder belachelijk is dan die van het Russisch leger, je weet wel, van die hele hoge dingen. Maar waar de Russen nogal sober zijn, zijn die van onze gezagdragers helemaal pompeus en bombastisch met goud gegarnituurd... De eerste keer dat ik er eentje zag op de TV, dacht ik dat het de tamboermajoor was van een dorpsfanfare !

Nu ja, goesting is koop, en blinkeblinke is in...

Hé, als je die blog kunt lezen, dan wil dat zeggen dat de censuur in België nog niet helemaal op punt staat, en dat we nog heerlijk vrij kunnen schrijvelen...

tot de volgende ?

Wallonië schudt en beeft !!!!

Is het een politieke aardbeving? De ruzie tussen de Waalse partijen? De schrik van Vlaanderen? Brussel-Halle-Vilvoorde die aan het afscheuren is ?
Maar het blijft maar schudden en beven in Wallonië....
djudedju !

clipped from www.seismologie.be RECENTE AARDBEVINGEN (IN BELGIË) : - 12 mrt 2009 om 10:42 U.T.   COURT-SAINT-ETIENNE (BE)  - 12 mrt 2009 om 07:31 U.T. ML 1.3   COURT-SAINT-ETIENNE (BE)

- 12 mrt 2009 om 10:42 U.T.   COURT-SAINT-ETIENNE (BE)

- 12 mrt 2009 om 07:31 U.T. ML 1.3   COURT-SAINT-ETIENNE (BE)

- 11 mrt 2009 om 19:06 U.T. ML 0.3 MONSCHAU (DE)

- 11 mrt 2009 om 09:43 U.T. ML 1.9   MUNSTERMAIFELD (DE)

- 11 mrt 2009 om 05:19 U.T. ML 0.5   COURT-SAINT-ETIENNE (BE)

- 8 mrt 2009 om 19:45 U.T. ML 1.0 ALSDORF (DE)

- 7 mrt 2009 om 19:40 U.T. ML 1.0   COURT-SAINT-ETIENNE (BE)

- 5 mrt 2009 om 04:21 U.T. ML 1.7   COURT-SAINT-ETIENNE (BE)

- 4 mrt 2009 om 22:12 U.T. ML 1.4 ALSDORF (DE)

- 3 mrt 2009 om 19:25 U.T. ML 0.8   COURT-SAINT-ETIENNE (BE)

RECENTE AARDBEVINGEN (IN BELGIË) :

De aardbevingszwerm vanaf juli 2008 in Waals-Brabant.

NIEUWS :

- 2009-03-03 :

Pijn gadorie !

'k Ben vanmorgen opgestaan, krom van het zeer. Normaliter verbetert dat wat met mijn gymnastiek, maar vandaag niet. De pijn overheerst alles. Dus ga ik over tot redmiddel twee, mijn gedachten verzetten, mijn blog schrijven, en niet te veel zwammen over dat zeer, maar over andere dingen.

Veerle komt juist binnen, ik heb haar gevraagd om de gegevens van haar identiteitskaart en haar sis-kaart, omdat ik via internet ook eens ga kijken om haar kandidatuur te stellen bij Aldi en Liddl, wie weet of het daar niet lukt...

Kimberley is op ponyklas, en binnen een veertien dagen gaat Gwendolyn ook voor een week op speciale klas naar Brugge (Wat gaan ze daar doen???).

Buiten is het ook al weer van dat rot weer... Regen en vuile nevel, grijs, grauw en al wat je maar aan slecht weer kunt noemen voor de maand maart. Wellicht speelt dat ook wel een beetje een rol in de pijn...

Ik zit me zo af te vragen wat we deden als kind, als het zo'n weer was. Gek, maar dat is een van de aspecten van mijn jeugd die verdwenen is. Ik herinner me de dagen met sneeuw en ijs, de dagen met zware stormwind waar we vooroverhangend op onze fiets duwden uit alle macht om vooruit te komen... Ooit zagen wij van uit ons huis een man die letterlijk omwaaide met fiets en al...En wij daardoor naar school. Ik herinner me ook nog wel de tijd van de kachel in het midden van de klas, en de reuk van de natte kinderkledij op regendagen...
Maar wat we op die dagen speelden of deden, dat is weg...tabula rasa... Misschien waren dat de dagen waarvan Claude vertelde dat hij dan naar ons kwam spelen, in werkelijkheid strips lezen. Wij hadden in vergelijking met de meeste andere mensen heel veel boeken thuis, ook heel veel Suske en Wiskes en nadat ik in de kliniek lag ook Bessy's... Boeken zijn mij dus met de paplepel ingegeven.

Ik herinner me wel dat ooit in 't bosje gingen spelen in het water dat bleef staan in de meer dan verzadigde grond... Dat was voor ons de wereldzee, en we hadden een boot gemaakt met raderen voortbewogen en aangedreven met het binnenwerk van een oud uurwerk... Maar op de dag dat we dat deden was het koud, maar regende het niet.

In de Chiro zullen we wel in de regen gespeeld hebben, dat moest wel, de groep van jongeren was veel te groot om allemaal binnen in het lokaal te kunnen spelen... Maar ook dat is me niet bijgebleven. Ik heb het al gezegd, we hebben op een of andere manier een selectief geheugen... En het werkt prachtig, we onthouden veel beter de goede dingen des levens. Over de tijd dat ik als kind twee maand in het hospitaal lag, herinner ik me geen zier van pijn of ziek zijn, maar wel dat ik bij de verpleegsters de verbanden mocht oprollen of opplooien naargelang het model. In die tijd werden de verbanden dus nog meer dan één keer gebruikt, en werden ze gewassen en weer opgerold... Dingen die nu wellicht niet meer gedaan worden. Ik herinner me ook dat ik in een zaal lag met andere kinderen en dat we veel speelden... En dat ik verschrikkelijk veel bezoek kreeg en mooie strips (mijn eerste Bessy's dateerden van toen!), dat zelfs één keer gans mijn klas op bezoek kwam... Ik herinner mij wel de pijn van een medepatiëntje, die sinusitis (?) had, en bij die jongen werd iedere dag een "meters lang" verband uit zijn neus getrokken en nadien een nieuw weer ingebracht... Om te genezen zeiden ze dan... Iedere keer weende de jongen, en iedere keer zat heel de groep dan stilletjes toe te kijken naar al dat leed. Maar dat ik zelf pijn had, daar herinner ik me niets van. Het zal wel zo geweest zijn, maar ons wondere geheugencelletjes houden slechte dingen niet vast...

Zouden er mensen zijn bij wie alleen de slechte herinneringen bij blijven? Zou dat het geval zijn bij "geboren" pessimisten?

Nu, ik ben in ieder geval blij dat ik vooral de goede dingen herinner. En als er mensen zijn bij wie het geheugen andersom werkt, dan heb ik daar diep medelijden mee, dat moet erg zijn! En dan zijn er misschien ook nog die alles herinneren, goed en slecht. Maar ik meen dat mijn geheugen, gelukkig maar, tot de beste behoort.

Dat laat mij ook toe verdriet makkelijker te verwerken. Ik stel vast dat als ik eens zit te treuren over Koen of anderen die ons al ontvallen zijn, dat ik dan meteen ook terugval in de goede, de geestige, de grappige herinneringen die we deelden. Ik herinner me bij het overlijden van pa, dat we toen de onderpastoor bij ons zat, en vroeg wat te vertellen over pa (om het doodssanctje op te stellen), dat we na een korte tijd allemaal zaten te lachen en ons verdriet verduwden met het herinneren van al de grappige dingen die ons vader had gedaan en gezegd. Uitgenomen mijn oudste zus, ons Suzanne, die kon dat niet, die is niet zo, en vond het ongepast te lachen juist na het sterven... Maar dat lachen was een eerbetoon, een blijk van liefde, een warm houden van... Het was ook een manier om die eerste klap te overwinnen. De onderpastoor begreep dat en je zag aan hem dat hij gelukkig was omdat we dat eerste verdriet wisten te overwinnen...

Kort voordien had ik mij moeten bedwingen, toen pa net overleden was, en wij de trappen van het hospitaal afdaalden, vol van verdriet, was het juist aanvang van het bezoekuur, en een hele massa mensen kwamen pratend en lachend de trap op, met bloemen in hun handen... Ik moest me echt bedwingen om ze niet van de trap af te duwen !!! Zo groot was mijn verdriet, zo groot mijn verzet tegen het weg zijn van pa...

Maar het verwerkingsproces, dat waren de blijde herinneringen...
Bij Koen zijn er ook droeve herinneringen gebleven, zijn asthma als kind, zijn vaak ziek zijn...zijn gezicht die plots half verlamd was, en waarvoor hij geopereerd moest worden...Maar ook de vele grappige diengen die we samen beleefden.
Laatst was Bart nog eens bezig over Koen, en ook hij vertelde over al de plezante herinneringen... Blijkbaar heeft ook hij zo'n selectief geheugen... Gelukkig maar.

Wat heeft dat nu allemaal te maken met dat mottige weer ?
Niets zeker ?

tot de volgende ?

De vrachtwagenbestuurder...

Image by rat_fink via Flickr

Gisteren plaatste ik een filmpje over een vrachtwagenbestuurder die allerlei gekke toeren uithaalt achter het stuur van zijn rijdende mastodont.
Misschien dacht u dat het fake was, maar nee, het is echt !
De bestuurder is de Roemeense vrachtwagenbestuurder Iulian Breazu, en het filmpje is opgenomen door zijn broer. Als de politie kan vinden waar het filmpje is opgenomen zal er een proces volgen, en bovendien zit nu de kans er in dat Iulian al zijn job verliest...

De verdediging van Iulian is niet mis: "Ik overdreef misschien voor één keer, omwille van het filmpje, maar kijk maar naar de andere vrachtwagenbestuurders! Ik zag ze al bezig met het knippen van hun nagels, haar kammen, in de spiegel kijken en zich scheren en zo meer... "

Tot mijn spijt moet ik dit bevestigen ! Ik zag ooit een vrachtwagenbestuurder zijn krant lezen al rijdend ! En Anny zat bij me toen we er eentje zagen met zijn beide voeten op het stuur!

De dader is het handige Cruise Control, waarbij je geen pedaal meer moet aanraken... In de treinen is er een systeem voorzien, waarbij de bestuurder om de zoveel seconden met zijn voet een beweging moet maken op een bepaald pedaal of knop, om aan te tonen dat hij er nog is en aandachtig is. Doet hij dit niet, dan oordeelt het machine dat de bestuurder er niet bij is, en stopt de trein automatisch.

Ooit kende ik moeilijkheden in een bedrijf, waar een nieuw controlepaneel aan het bijna volledig geautomatiseerde werkproces was geplaatst. Al wat de betrokken arbeider moest doen, was naar het paneel kijken, en mocht er een lampje oplichten, op het bewuste knopje drukken... De werkgever had vol goede bedoelingen zijn oudste arbeider die job gegeven, om hem te "sparen"... Na enkele dagen was er bijna een ramp gebeurd omdat de arbeider niet gereageerd had op het brandende lichtje. Boze werkgever ! Ik kon de werkgever er van overtuigen dat een dergelijke job letterlijk geestdodend is, en in het vervolg mochten de vier oudste arbeiders elk twee keer één uur per dag voor het bord gaan zitten. Dat is niet te lang om er versuft van te worden, en werd inderdaad als een rustpauze in de zware dagtaak aanzien.

Rijden met een vrachtwagen op loodrechte autosnelwegen op cruise control, dat is volgens mij bij normaal verkeer even geestesdodend als dat controlepaneel !

Ik ga dan ook niet de chauffeur zo maar veroordelen ! Natuurlijk moeten ze niet zo gek gaan doen als Iulian, maar om de zoveel tijd zou die cruise control iets moeten doen waardoor de bestuurder wel alert moet blijven, anders is de kans wel héél groot dat ze een wegversperring niet tijdig zagen, en op de staart van een file in rijden, met alle gevolgen vandien!

Automatisering is niet steeds de oplossing !
Het komt misschien de productie ten goede, maar zeker niet de mens !
Ik hoor een metser wel eens zeggen: "Heb je dat façadeke gezien ? Dat heb ik gemaakt!", vol fierheid op het mooie metselwerk met visgraatmotief... Ik heb nog nooit een arbeider van Volvo (of een ander merk) horen zeggen: "Heb je die voituur zien voorbij rijden ? Daar heb ik vier vijzen in vast geschroefd!"

Geestdodend, alle arbeidsvreugde wegnemend...
Maar ook, in geval van een vrachtwagen: moorddadig !

Bovendien doet zich nog een ander fenomeen voor! Als je de zaken logisch bekijkt, dan is het werk dank zij de automatisatie veel lichter geworden, althans lichamelijk, maar het gekke is dat de mens veel meer afgepeigerd van zijn dagtaak naar huis komt, dan vroeger toen hij "te lijve" alles moest verzetten en verleggen...


Met andere woorden, het werk is door het "doden" van de geest, er in geslaagd ook het lichaam kapot te maken! Ik ben genoeg economist om te weten dat je niet meer terug kunt naar de tijd van toen, zeker niet met behoud van de hoog opgekrikte welvaart... Maar moet dat echt ten koste van het welzijn???

Hoe langer een mens in een dergelijk werk zit, hoe meer hij wordt afgestompt! Hoe moeilijker het hem (haar) valt, om zich na de dagtaak weer bezig te houden met het Leven, gezin, kinderen opvoeden en dergelijke meer. Al wat hij (zij) nog wenst is gerust gelaten te worden, en het brein dat verstokt zit in de automatismen te laten rusten in een gedachtenloos tv-kijken.

Het leven van de moderne mens !
Er wordt steeds meer op verlof gegaan naar verre oorden, om duidelijk weg te zijn, weg van dat oeverloze altijd hetzelfde. Dode geesten in amper levende lichamen.

Moeten we niet op zijn minst pogen een systeem te ontwikkelen waar in de arbeider iedere dag verschillende taken kan doen, afwisselend, zodat het geestesdodende van de taak toch iets minder dodelijk wordt ? Of moeten we naast opleiding tot een beroep, niet ook de mens een opleiding geven in het zich "bezig" houden, het creatief zijn, het leren om naast het oeverloze herhalen van steeds dezelfde taak, ook dingen te doen die "anders" zijn, totaal brekend met het gewone dagdagelijkse ?

Dat is een van de bedenkingen die me ook heeft doen inzien dat in Ziekenzorg ook hobbywerking broodnodig is voor de mens ! Niet omwille van de hobby op zich, maar omdat ook voor de zieke het van levensbelang is dat hij met zijn lichaam, maar vooral met zijn geest, eens ander "werk" doet, weg van het dagdagelijkse, weg van de pijn, weg van het geestesdodende van het eeuwig ziek zijn !

Maar ook wie gezond is, is vandaag de dag in veel gevallen geestelijk ziek, omdat hij zich niet meer kan los trekken van het werk, dat hij (zij) zijn (haar) geest laat sterven in een oeverloos automatisme.

Wees, potverdorie eens creatief ! Doe eens iets buiten je normale dingen om!

schud jezelf wakker !

tot de volgende ?

Veilig verkeer

Nu en dan, heel soms, gebeurt er dan een accident, en héél, heel soms, is daar een vrachtwagen bij betrokken...
Ongelofelijk hé ?

clipped from www.actu24.be

't ceedeetje

Image via Wikipedia

Hoeveel van die dingen liggen er bij jou in huis? Ik heb het zowel over muziekceedees of ceedeeroms of deeveedeetjes, want dat is allemaal een koek, een deeg...
Er zal wel een klein tijdsverschil zitten, maat het gewone ceedeetje is dertig jaar oud !

Heb jij ook nog van die oude elpees liggen, die je nooit meer uit de hoes haalt ?
Ik heb er nog van 78 toeren, voorhistorische dingen als het ware !
Maar ook bij mij liggen ze daar ergens te liggen (Let op ! Ze krijgen weer waarde, want op de rommelmarkten en beurzen worden ze gezocht en zie je steeds meer mensen die weer zoeken naar die oude vinyltjes... Ze maken ze zelfs weer opnieuw, met alle nadelen van krassen en dergelijke ingebouwd !

Maar dat kleine schijfje, dat ceedeetje is dertig jaar oud ! Nog maar dertig jaar, want geef toe het is een van de meest vertrouwde dingen die we in huis hebben.
Ik herinner me, toen we pas in Oudenaarde woonden, in 1973, kochten we een platenspeler, en in een grootwarenhuis de eerste fonoplaten in een speciale aanbieding, anders waren die te duur...
Nu liggen er stapels elpees te rotten, en vele tientalles ceedeetjes, die nu en dan uitgenomen worden, voornamelijk richting auto... Want in huis staat meestal radio twee op, of de tv...In de wagen luister ik graag naar mooie muziek, en als ik nog ceedeetjes koop (op de rommelmarkt!!!) dan zijn dat dingen die een tijdje in de auto blijven, en dan belanden op de grote hoop, om er misschien pas na jaren weer uit te komen.

Dertig jaar... Ik weet niet meer wanneer hier het eerste ceedeetje binnenkwam, maar 't zal betrekkelijk vlug zijn geweest, want ik zat dan met opgroeiende jeugd, en als je rekent dat ze aan veertien jaar midden in hun "publiciteits"-jaren zitten, dan zijn die dingen wellicht al in of rond 1984 beginnen binnenstromen... Onze kinderen hebben bij mijn weten nooit elpees gekocht, het waren meteen van die kleine glanzende schijfjes.

Onze Koen heeft indertijd nog een paar boxen bijgeplaatst, die er nu nog hangen, kwestie van "goeie" klank te hebben.

Toen ik klein was speelde de radio zowat altijd... Wellicht zal er telkens een onderbreking geweest zijn bij het overlijden van een van mijn grootouders, want toen was er nog een verplichte zes weken rouwperiode, maar dat herinner ik me niet meer... (Wel herinner ik me de periode dat ons moeder dan in zwarte voorschoot rondliep, in plaats van in de prettige gebloemde voorschoten van anders). Maar normaliter speelde de radio van 's morgens tot 's avonds in mijn herinnering. Ons moeder zong zelfs vaak mee, toen ik nog klein was. 's Avonds luisterden we dan met zijn allen naar de luisterspelen. daarvoor bleef zelfs ons eeuwige boeklezen eventjes aan de kant.

En ook nu, bij mij staat er dus steeds of de radio, of de tv te spelen... Meestal hoor ik dat niet eens bewust, en dan schrik je plots op, omdat je een bekende naam hoorde, en probeer ik bij Anny te hoor te gaan of zij het hoorde wat ze vertelden over xxx... Anny luistert meer bewust naar de radio, dus veelal heeft zij dan het antwoord.

Maar sinds het overlijden van onze Koen worden er niet zo vaak meer ceedees gespeeld. Er is geen bepaalde reden toe, gewoon, we hebben voldoende achtergrond met de radio... Vroeger was het ook meest Koen die ceedeetjes op legde, veelal boven al, toen hij, net thuis, zijn werkkledij ging afdoen en zich wat verfriste. Heel luid soms, zodat wij beneden boven het geluid van de radio hoorden waar hij naar luisterde.

Dertig jaar... en wij vinden het al een ding van altijd geweest.

Geen wonder dat onze kleinkinderen dan zeggen: " Maar ja, opa, jij bent al héél oud hé?"... We zijn immers al meer dan twee keer zo oud als het ceedeetje, en dat is er al altijd geweest.

Sjongejongejonge...

Ergens heb ik nog een elpee liggen ... van Vader Abraham... Vader Grijzenbaard...
djudedju...

tot de volgende ?

De staart van maart

Image via Wikipedia

Maart roert zijne staart... De grond is bedekt met een dikke deken sneeuw! Er ligt wel 3 à 4 centimeter op het moment dat ik mijn gymnastiek sta te doen. Nu is er al weer een deel van verdwenen, onder het duwen van een lentezonnetje.
Het is mooi ! De zon over een witte wereld !
Glad is het niet echt, de banen zijn bijna meteen sneeuwvrij door het gerij van de auto's. Maar ja, enige voorzichtigheid is wel geboden vermoed ik, en de mensen lijken dat wel massaal vergeten te zijn...
Gisteren reden we richting Oudenaarde, en de baan van aan de brouwerij tot beneden aan de lichten bij Volkegem zagen we maar liefst 9 (negen) sporen van auto's die in de gracht hadden gelegen, tegen de bermen waren opgecrosst, borden hadden omver geduwd en noem maar op. Je mag op gans dat stuk maar 70 rijden, en ik zie niet in hoe aan 70 per uur uit die bocht gaat, maar ja...Toch gebeurt het, door te vlug rijden? door onoplettendheid? door een gladde plek ? 't Zal altijd wel een reden hebben, maar onlangs was er zelfs een dode bij... En dan sta je daar wel eens bij stil. Zeker als het een bekende is.
"Al kruipt ge in een mollegat, als het je uur is..." zegt men dan? Maar is dat wel zo? Is het echt zo dat dit ongeval "voorzien" was ? Ik kan dat niet geloven! Dat zou lijnrecht in tegenspraak zijn met de vrije wil van de gelovigen, en wellicht kan een atheïst al helemaal niet aan predestinatie geloven? Of wel?
Had die man nu tien seconden later daar voorbij gekomen, dan vloog hij misschien ook uit de bocht, maar dan was die vrachtwagen toch net voorbij ? Of misschien vloog hij helemaal niet uit de bocht, omdat zijn moment van verstrooidheid al tien seconden voorbij was ?

Eén van de redenen van vele ongevallen zal ongetwijfeld zijn dat we in de huidige wereld steeds meer het gevoel van gejaagdheid zien bij de mensen. Zo erg dat ze zelfs niet er in slagen zich eens echt te ontspannen. Want zie, ze gaan fietsen en proberen de eerste te zijn, vlugger te zijn, een betere tijd te hebben, ze gaan lopen en pogen meer kilometers te doen, ze gaan sudokuën en pogen weer een graadje moeilijker te gaan, en noem zo maar op...
Steeds minder mensen vinden werkelijk ontspanning.
Vinden werkelijk de manier om eens heerlijk te niksen. Als ze niksen kijken ze tv, en horen hoe ze in Irak weer een bomaanslag hebben gepleegd. Of kijken lekker griezelfilm. Ontspannen? Vergeet het maar!
Het zalige niets doen, het zo maar genieten van de rust, je eigen ademhaling als muziek, dat is er niet meer bij.
Zelfs van vissen, een kalme bezigheid "par origine", hebben ze verprutst tot een wedstrijd om ter meest of om ter grootst...
Ga eens een museum binnen, liefst een van oude meesters der schilderkunst, zet je daar op een bankje, en bekijk het schilderij voor je in al zijn grootheid, en doe dan nog eens hetzelfde, maar in al zijn kleinheid, ofte wel in ieder detail, in iedere penseelstreek. Ga eens dichterbij, en stel vast dat, als je maar een klein stukje bekijkt, het soms bijna niet te herkennen is, en van op een afstand de indruk geeft heel gedetailleerd te zijn. Of bij anderen tot in het oneindigste detail blijvend gedetailleerd (Ga eens naar het Lam Gods kijken te Gent)...En vraag je af waarom de schilder zo heeft gewerkt, en hoe het komt dat dit zo'n verbluffende indruk na laat op je netvlies...
Of ga eens aan de waterkant zitten, en geniet van het wiegen van een gevallen blad...
Luister naar de leeuwerik, en volg hem eens terwijl hij daar heel hoog, nog amper zichtbaar hangt te zingen...
Doe gewoon niets, en geniet van alles wat rond je is.
Dat is op zich een vorm van mediteren, dat is Zen, dat is de ultieme ontspanning.
Weet je dat heel wat mensen dat niet meer kunnen?
Ze zijn zo gedreven, zo bezig met allerlei dingen die hun leven beheersen, dat ze niet meer weten wat echt belangrijk is.
Dat is wat we ook zien als we nu kijken naar de meeste kinderen. Ze hebben ADHD zegt men dan. Als ADHD een ziekte is die bestaat uit het niet kunnen ontspannen, dan hebben ze gelijk !
Want hoelang is het geleden dat gij nog een kind roerloos hebt zien zitten, kijkend naar een kevertje of een miertje, zo maar, vol bewondering voor dat kleine dingetje dat zo maar over die zandkorrels heen stapt, zich afvragend hoe hij het zelf zou doen als de zandkorrels in zijn wereld even groot waren als ze zijn voor dat miertje...
Hoelang is het al geleden dat gij een kind zaagt liggen te liggen in het gras, loom madeliefjes plukkend en er een kransje mee vlechtend, zonder er op te denken wat hij doende was? Of een kind die zo maar, juichend, gewoon van levensgenot, door het natte gras loopt, geen weg wetend met zijn eigen levenslust?

Wij kunnen het niet meer.
Wij zijn gejaagd.
Ik las ooit een zinnetje, ik ga proberen het te citeren: Wij, de machtige blanken, lachen met de zwartjes die op de trommel slaan om de boze geesten te vejagen, en zitten zelf te toeteren om een verkeersopstopping op te lossen...

Zo is het maar net. Wij achten ons superieur, en willen dat dan ook voortdurend zijn, ook al gaat dat ten koste van ons mens-zijn...

We moeten maar eens beginnen met ons te onthaasten, met weer wat tijd vrij te maken om te bekomen, om tijd te maken om weer mens te zijn.
Och, ik ben niet beter dan een ander... Ik heb je verteld dat gisteren die enen man zo lang bleef babbelen dat ik aan het verrekken was van de pijn. Maar ik durf dat niet te zeggen. Idioot, want het is zo! Wellicht zou die man ook niet boos of gestoord zijn, misschien zou hij integendeel wat meer begrip voor je opbrengen, en misschien ook voor anderen, misschien zou hij zo leren te zien aan het gezicht dat de ander pijn heeft... Maar wij durven dat niet te zeggen. Om de ander niet te kwetsen? Nee, voornamelijk omdat we niet willen bekennen dat we kwetsbaar zijn !

Meer mens zijn... wil misschien gewoon zeggen, wat toegeven aan dat grote lompe lijf van ons. Kijk eens naar die filmpjes van de natuur. De koning van de dieren ligt veel meer te liggen, te genieten, te niksen, dat hij staat te brullen en bezig is te verscheuren ! Hij "werkt" de nodige tijd, en de rest geniet hij.
Wellicht dat we hem daarom Koning noemen ?

tot de volgende ?

Pijn

Image via Wikipedia

het was gezellig en lekker op de kaas- en wijnavond, maar ze hebben er héél slechte stoelen, dus zitten we (alle twee) met rugpijn.
Bovendien zijn we naar de rommelmarkt geweest, en daar was er een die net wat te lang bleef babbelen (omdat ik al pijn had), dus is de pijn nog wat erger geworden.
Maar och, het gaat, al bij al hebben we enkele heerlijke momenten achter de rug, dus: we zijn content!

Nu schijnt de zon, aan de einder zitten van die grote witte wolkenbergen, maar de rest is hemelsblauw en alles blinkt in de zon (omdat het kletsnat geregend is). Je kunt niet geloven hoe de wereld plots verandert als de zon er op schijnt!

Ik zie dat mijn hortensia's (hydrangea's) ook al dikke botten krijgen. De wereld is aan het ontwaken. Gisteren zag ik van uit de badkamer, twee tortels vechten in mijn notelaar. Je hoort ook al weer de merels tjekken... Niet alleen het groen ontwaakt. Vlak voor het raam zie ik de eerste (witte) camelia openstaan. Ik had gevreesd dat die vroege bloem nog wel zou vervriezen, maar nee, hij staat er in volle glorie, terwijl de anderen nog maar knop staan te wezen.

We dromen alweer van de bloemen... God, het is nog maar van pas geleden dat ik hier in deze eigenste blog zat te klagen dat de winter, met zijn donkere dagen weer voor de deur stond, en zie, het is al weer bijna lente. Straks krijgen we ook weer de domme maatregel van het uur-verzetten voor de voeten geschoven.

Bart is al half uit de plaaster. Klinkt gek, maar toch is het zo! Hij heeft nu een afneembare plaaster. Ik had nog nooit van zoiets gehoord, maar zo kan hij zich wat makkelijker verplaatsen, en nu zie je hem dan ook druk bezig met het aan en uit doen van zijn plaaster, al naar gelang wat hij te doen heeft. Waarschijnlijk is hij binnen een week od f zo, zijn plaaster weer helemaal kwijt. Nadien zal hij zich eens laten onderzoeken of hij niet ook last heeft van osteoporose...Het is immers al de derde keer dat hij aan het plaasteren is... De specialist noemt hem zijn beste klant....

Gisteren was er een van de meisjes die opdienden op de kaas en wijnavond, wat spitsvondiger dan je normaal tegen komt in die dingen... Anny en ik drinken gewoonlijk Cola Light (Anny mag geen suiker hebben, en met de wagen drink ik geen of heel heel weinig alcohol), en de kinderen dronken gewone Cola... Toen het meisje de Cola's bracht, gaf ze ons de cola, twee lights... en twee zware cola's... Vind ik leuk.

Voila, ik ga er mee stoppen, ik heb gezien dat er nog massa's mailtjes op mij staan te wachten... en dan ga ik nog een ander figuurtje uitsnijden in zeep...

tot de volgende ?

De drijvende bijbel

Image via Wikipedia

In Oudenaarde is er momenteen een (1) tentoonstelling over de bijbel, in twee (2) locaties.
Drijvend.
Twee aangemeerde boten huisvesten de expo. Als ik eens tijd heb, en goesting om de verkeerschaos ter stede te verergeren, dan ga ik eens kijken. Ooit was er een expo der Bijbel in het mooie gotische stadhuis, en dat was al eens het zien waard, nu, in dat wel speciale kader, moet het ook wel de moeite zijn.

Maar vandaag is het niet te doen, je zou wellicht de boten niet eens vinden, en langs de scheldekant lopen in de huidige mist is ook niet aan te raden. In de zomer is dat niet zo erg, maar nu is het water veels te koud.
(Leuk woord hé? Veels? Lekker Vlaams)
(mijn spellingscontrole zal weer tilt slaan)

Vanavond is het dus kaas- en wijnavond. In de school bij Els, bij de nonnen, midden in de vasten gaan wijn drinken en kaas smullen ter meerdere ere en glorie van God en van de kas van de school (vooral het laatste). Het is er steeds heel goed verzorgd, en heel lekker. Ik heb er geen idee van wat het kost, want telkenjare is dat een traktaat van Bart en Els. Wel zijn we ieder jaar wat centen kwijt aan de tombola (ook al ter meerdere ere van...), maar och, dat is graag gedaan, en in sommige gevallen hebben we nog plezier met de aard van de prijzen... Als het prullen zijn, dan blijven ze bij Els, zij moet ieder jaar instaan voor het inbrengen van een deel prijzen, net zoals de andere leerkrachten. Waarschijnlijk komen dus een heel deel van de prullaria ieder jaar weer terecht in de tombola ad majorem gloria Dei....

Deze namiddag ook nog eens op bezoek bij tanteke, om de was terug te brengen en de nieuwe was mee te brengen. Ons goede daad van de week is dan ook weeral verricht. Bijna iedere week is dat een beetje jezelf overtuigen, wetende dat het mensje anders bijna geen kat ziet. En dan denk ik bij mezelf, stel dat jij het bent, je zou ook graag hebben dat er eens iemand langskomt.

En zo zal deze zaterdag ook weer voorbij zijn.
In de uurtjes dat ik niet aan de peecee doorbreng, zit ik te knutselen, zoals je weet. Nu ben ik dus volop bezig met het snijden van figuurtjes uit stukken zeep, modellen voor de volgende hobbyclub. Nu gaat het heel wat beter ! De eerste poging uit die stokoude en beenharde zeep was heel moeilijk, maar nu, uit een "vers" stuk zeep, gaat het heel vlot, en is het precies zoals ik verwachtte. Ik wist dat het perfect haalbaar moest zijn, niet omdat ik het al eens deed, maar omdat ik ooit - in een ver verleden - las dat men in de ontwikkelingslanden de kinderen leert te sculpteren met behulp van stukken zeep. Eens ze dat goed kunnen, mogen ze werken in zeepsteen, en die beeldjes kopen we dan met zijn allen in de wereldwinkel en dergelijke.
Nu is het niet mijn bedoeling dat wij werkelijk beeldjes gaan uitsnijden uit zeep, het is veeleer een modelleren van de zeep. Ik kan het misschien best vergelijken met wat je ziet als je kinderen aan het strand ziet spelen met van die "taart"-vormpjes. Ze doen er vochtig zand in, goed aankloppen, en dan omkeren, en daar ligt dan een mooi figuurtje. Het zijn dergelijke figuurtjes die we uit de zeep snijden, omdat het ook de bedoeling is dat het een stuk zeep blijft, horende bij de handdoek en de washandjes die samen een geschenk vormen... Ik ben bijna klaar met een vis, het wordt heel mooi, en is doenbaar ook voor niet beeldhouwers.

(Van die verse stukken zeep komt ook geen stof, dus volgen er ook geen homerische niesbuien !)

De grootste moeilijkheid voor de werking met de hobbyclub van Ziekenzorg, is dat we steeds zo goedkoop mogelijk moeten werken. Er zijn mensen tussen die het echt niet breed hebben, en zij moeten - net als de anderen- in de mogelijkheid zijn, om deel te nemen aan de activiteiten. Dus moeten we niet alleen dingen vinden die leuk zijn, die een mooi of leuk resultaat geven, maar moet het nog zo goedkoop mogelijk zijn. Als je je neus in een van die hobbywinkels durft binnen te steken, dan wapperen je oren bij het zien van de kostprijs van al die dingen. Dus zoeken wij vooral ideeën, en kijken dan of wij die ideeën ook kunnen uitwerken op een andere, goedkopere manier. Kan dit niet, dan gaat het in de meeste gevallen gewoon niet door. Maar u begrijpt dat dit niet zo eenvoudig is. Wij zijn dan ook voortdurend alert of we niet hier of daar bruikbare dingen vinden. Zo kijken we of we geen restjes van hout kunnen krijgen, geen reclameobjecten, die kunnen dienen als bouwmateriaal... noem maar op.
Zo heb ik ooit op de rommelmarkt een stuk of drie vleesplankjes kunnen kopen met op de ene zijde een reclameboodschap, maar de andere zijde heel bruikbaar om te bewerken met pyrografie of met verf, of als ondergrond voor een ander werkje, waarbij het vleesplankje plots een heerlijk kadertje wordt. (Mocht je dus dingen hebben liggen....)

Of mocht jij soms ergens een idee hebben opgedaan, ik sta open voor alle suggesties !
Ik struin ook internet af voor ideeën, kijk in mijn vele boeken...maar zoals gezegd, er staat een rem op inzake kostprijs. Ik ben ondermeer op zoek naar... keien. Niet van die kleine dingetjes, maar keien in de orde van grootte van een eitje van een Engels Kiekske (krielhennetjes) of groter. De bedoeling is dat wij door het beschilderen van die keien en het lijmen van keien op en aaneen, we gekke fantasiebeestjes maken, die heel leuk staan (liggen) in een bloempot. Stel je voor dat je plots een reuzelieveheersbeestje ziet zitten in een bloempot, dan kijk je toch wel even op niet ?

Je ziet, alles, of bijna alles is bruikbaar. Maar misschien heb je zelfs documentatiemateriaal, uit een verleden als hobbyïst, ook dat is uiteraard interessant.

Laat je iets horen?

tot de volgende ?