Heb je het ook gelezen? Er zijn twee onderzeeërs met elkaar in botsing gekomen.
De reden is heel simpel, ze kunnen zich zo goed wegstoppen, zo goed camoufleren, dat ze zelfs elkaar niet meer "zien", en knal tegen elkaar op botsen.
Bij een volgende oorlog zullen dan ook de grootste en gevaarlijkste tegenstrevers van onze duikbotenvloot onze andere bloedeigen duikboten zijn ! Och, sorry, je mag dat niet meer zeggen, het zijn geen duikboten meer, het zijn nu onderzeeërs. Vroeger waren het duikboten, die een tijdje onder water konden gaan zitten, maar nu zijn het onderzeeërs die bijna onbeperkt onder water kunnen blijven. Voila, dat is dan ook weer rechtgezet.
Gelukkig was het allemaal niet zo erg, wat blikschade zouden wij als automobilist zeggen. Maar het kon natuurlijk veel erger geweest zijn, de botsing gebeurde immers in een wereld die niet de onze is, namelijk onder water, en kon dus faliekant afgelopen zijn voor de "bewoners" van de onderzeeërs. Maar het kon nog veel erger zijn ! Beide schepen van ons eigen europa, namelijk Great Brittain en La France, vaarden daar bewapend met kernbommen rond.
Dat we kernbommen hebben, dat wisten we al, maar dat we ze nu en dan uitlaten, dat wisten we niet ! En dan maar ministeriële nota's maken over het feit dat men niet zou mogen buitenlopen met een pittbull...Maar met kernbommen, dat mag !
Is er iemand die mij eens kan uitleggen waarom wij met kernwapens uitgeruste onderzeeërs op zee hebben rondvaren? Voor zover ik weet zijn we met niemand in oorlog, spelen wij hoogstens als vredeshandhavers in de landen die door anderen verziekt zijn... Dus waarom zeulen wij rond met deze verschrikkelijke dingen?
Na ze eenmalig (nu ja in twee keer) gebruikt te hebben, was de slotsom voor heel de wereld, dat dit nooit meer mocht gebeuren! En onmiddellijk ging men over tot het construeren van nog zwaardere en nog dodelijker exemplaren, en masse, genoeg om vier, vijf keer heel de wereld te vernietigen... Niet om ze te gebruiken, zo maar om ze te hebben, en ze te kunnen tonen aan de anderen, zodat ze weten dat wij ze hebben. de anderen deden hetzelfde, zodat we nu allemaal weten dat we ze allemaal hebben (of liever dat ze ze niet meer hebben, in 't hoofd dan).
Ze hebben al een paar keer een bijna ramp gehad, waar de vinger boven de rode knop hing, maar tot op heden is het bij dreigen gebleven. Niet alle landen hebben kernwapens, het is beperkt tot een select clubje, en men laat niet zo maar nieuwe leden toe ! Vandaar de hetse tegen Iran, want er zijn vermoedens dat die ook zo'n speeltuigen zouden willen hebben.
Eigenlijk doet het er allemaal niet meer toe... Er liggen er her en der al zoveel dat we toch hopeloos verloren zijn, mochten ze ooit gebruikt worden.
Bovendien zijn er ondertussen al enkele tientallen kwijt...verloren en niet teruggevonden. Zoals nu ook kon geweest zijn, met die twee onderzeeërs... Wie deze verloren voorwerpen nu bezit ? Waar ze zijn? Misschien zit er ergens op deze aardkloot wel een grootdictator in een piepklein landje zich te verkneukelen in het bezit van enkele kernbommen ???
Er zijn ook nog de vele verhalen van het Indian Joe-gehalte, dat na de laatste oorlog (Allee de laatste héééééééél grote, want ze zijn nog nooit gestopt met oorlogen) er enkele nazibonzen zijn verdwenen met meename van schatten en ... kernwapens...
Eén troost hebben we, als het tot een kernoorlog komt, dan zal die niet lang duren... Als we geluk hebben zijn we meteen dood, erger is het als we het overleven, want de gevolgen van die speeltuigen werken op lange termijn...
En wij maar zitten zagen over allerlei futiliteiten, terwijl de vroede heren vrolijk tochtjes maken met hun meest gesofisticeerde wapentuigen. Niet om te vechten, oh neen, alleen maar om te tonen aan de anderen dat ze niet moeten beginnen. Moesten het je kinderen zijn, je geeft ze een goed pak rammel, en stuurt ze zonder eten naar bed. Maar nu zitten die twee staatshoofden daar als respectievelijk le Petit Napoleon en Drake the Second te glarieogen.
djudedju.
Gistern heb ik aan intimi de vrolijke boodschap doorgestuurd dat onze mini-ster Quickske pour les dames... bezig is met het ontwerpen van de grote Belgische Firewall... Hij wil het onmogelijk maken dat de Belgische onderdanen in aanraking kunnen komen met bepaalde soorten van sites op Internet. Als we dat horen van de Chinezen dan is het dictatuur, maar hier is dat bescherming van het gepeupel. De bedoeling lijkt eerbaar, het gaat over dingen zoals kinderporno en zo. De minister wil voorkomen dat onze tere zieltjes met dergelijke dingen in aanraking komen. Als je het zo leest, klinkt het niet slecht, alleen, het gaat niet alleen daar over, ook agressieve sites, extremistische en fanatiek godsdienstige en noem maar op moeten geweerd worden.
Dat wordt niet eens in handen gegeven van een commissie met terzake bevoegde (?) mensen, maar men zou dat in handen geven van regionale politiemensen !!!
Wie ooit een kwaad woord schrijft in zijn blog over ons flikskens, mag het vergeten, zijn blog zal nooit het beschermende (?) schild passeren.
Met andere woorden, als je op een dag mijn blog niet meer mocht vinden, denk dan aan Quickske, ga naar de plaatselijke politiemensen om te vragen waar mijn blog naar toe is ! Sta jij ook op de zwarte lijst. Als we met vier zijn kunnen we kaarten in plaats van bloggen.
Tot de volgende ?
ps: dat van die censuur is géén grap !
dinsdag, februari 17, 2009
maandag, februari 16, 2009
Goed en Kwaad
Uit een onderzoek blijkt dat apen het verschil kennen tussen goed en kwaad, en bovendien een zeker rechtvaardigheidsgevoel hebben. Als men apen beloont voor een prestatie, en men één aap meer beloont voor een prestatie dan de anderen, dan gaan die zitten mokken...
Conclusie van de geleerden: Wellicht hebben wij ons besef van goed en kwaad te danken aan onze harige neven....
Soms heb ik de indruk dat er onder ons rondlopen die duidelijk geen besef meer hebben van goed en kwaad, nu weten we dus dat die nog stommer zijn dan een aap.
Maar alle gekheid op een stokje, mij verwondert dat bericht niet echt. Iedereen die een hond heeft weet dat die ook heel goed weten wanneer ze iets hebben mispeuterd. Een aap staat nog iets hoger op de ladder, dus die zullen dan zeker dat besef hebben. Wellicht hebben ook andere dieren dit, maar onderkennen wij het niet. Bij alle dieren bestaat er een soort groepgeest, al ware het maar alleen om te kunnen paren, dus moeten er ook codes zijn voor de groep, en de facto moeten er ook codes nageleefd worden. Bij sommigen is dit blijkbaar zeer miniem (sommige spinnen vreten hun mannetje na de paring onmiddellijk op), maar toch zijn er op een of andere manier regels. Kijk naar de vogels op een telefoondraad, die gaan netjes op pikafstand zitten, een bewijs van een reglement!
Volgens mij is het verschil tussen goed en kwaad dan ook niet wat we noemen "een deugd". Het is gewoon een gedragscode, die normaliter ingebakken zit in de soort, omdat het nodig is voor de overleving van de soort. Als er geen gedragscodes zijn, dan is er ook geen overlevingstrategie. Het hangt gewoon vast aan een ingeboren soortencode. Wij kunnen nog zo erg in ruzie liggen met elkaar, als er plots een gemeenschappelijke vijand opduikt van een ander species, dan gaan we schouder aan schouder staan om ons te verdedigen.
Dat is ook wat mij heel sterk doet twijfelen aan de kans op vruchtbare contacten met bewoners van andere planeten, andere werelden. We stellen al vast dat we anders kijken tegen mensen, dus onze eigen soort, als ze een ander kleurtje hebben, of als hun ogen anders staan, of zelfs gewoon als ze een andere taal spreken. Ik zou zelfs zeggen in die volgorde... We zien heel wat Vlamingen reageren tegen Franssprekenden, maar die sluiten zich aaneen als er vreemdelingen op de dansvloer komen...
Met andere woorden, dat gevoel voor goed en kwaad is niet heel fijn afgesteld, het is veel scherper voor het eigen nestbeeld dan voor lichtjes afwijkenden van dat nestbeeld.
Het probleem is dan ook niet het gevoel van goed en kwaad, maar de juiste afstelling van dat gevoel. Ik weet niet of er al onderzoek naar gedaan is, maar ik ben benieuwd naar de refleksen terzake van adoptiekinderen... Hoe zou een zwart adoptiekindje in Vlaanderen reageren op blank en zwart ?
Ook zou ik eens willen kijken naar dat gevoel in een stad waar verscheidene rassen werkelijk door elkaar heen leven, zonder groepsvorming en zonder taalbarrières... Zou dat nestgevoel dan ook de kleuren omvatten, of blijft het sterker dan dat ?
Want laat ons eerlijk zijn, heel diep in onszelf zijn we allemaal ergens een beetje racist... Ook al beweer ik bij hoog en bij laag dat ik het niet ben, ik ga een zekere terughoudendheid hebben als mijn dochter plots zou kennis maken met iemand uit een totaal andere volk, met totaal andere achtergronden... Ik zou het wel rationaliseren en zeggen dat het de verschillen zijn in opvoeding en godsdienst en wat al meer, maar het blijft een nestreactie... Geen racist zijn is een blijvend werk, tenzij we misschien een maatschappij zouden kunnen creëren waar allerlei rassen en godsdiensten losjes door elkaar heen zouden leven, zonder ooit een symptoom van groepsvorming te vertonen.
Want sommige dingen ontgroeien we blijkbaar, beetje bij beetje... In Horebeke, mijn buurdorp, wonen sinds de godsdiensttroebelen al een kuddeke "geuzen", protestanten (De buurt wordt nog steeds de Geuzenhoek genoemd). Tot enkele decennia terug waren dat outcasts, letterlijk ! Geuzen waren een minderwaardige soort, een volkje apart. De gebeurtenissen die er toen regelmatig waren, zijn niet van aard om er fier op te zijn... Er gaan verhalen over ontgravingen van lijkkisten die terug gebracht werden naar de geus, en terug aan zijn (haar) deur werden gezet... Na het concilie, en de toenadering tussen de Kristenen van alle gezindten (!), is dat verbeterd, en is de Geuzenhoek veeleer een folkloristisch fenomeen dan wel een ander volk... We kunnen dus evolueren ! Maar het gaat traag, heel traag... Uitgroeien van een nestcode tot een werkelijk besef van goed en kwaad lijkt niet evident.
En uit het voorgaande blijkt dat de grote promotoren, de godsdiensten, ook lang niet vrij van zonden zijn ! En wat we nu hedendaags meemaken met de veel te sterke profileringsdrang van de Islambelijders, is een bewijs te meer, dat Godsdiensten één grote fout hebben: ze worden beheerd door mensen...
Ik heb het al gezegd, en ik herhaal het, godsdiensten zijn schitterend, maar de kerken (de instellingen) zouden er niet mogen zijn. Want het is des mensen om niet alleen het woord van God te prediken, maar het ook op zichzelf te laten afstralen.
En allen schijnen te vergeten dat de veelheid van godsdiensten bewijst hoe sterk ze de bindingen wel hebben met de mens in plaats van met de God. Bekijk de godsdiensten eens op je dooie akkertje, en zie dat, waar het werkelijk over gaat, dat loopt in allemaal netjes binnen hetzelfde spoor... Het zijn alleen de zaken des mensen die het verschil uitmaken. Het ergste is wel dat zij die de Vrede prediken, diezelfde Vrede aanvallen in naam van hun variëteit van in se dezelfde Godsdienst.
Het regent weeral...de lucht is grijs en grauw, de wolken hangen heel laag over de velden, en ik zie met moeite nog Horebekekerk staan, als een iets donkerder silhouet.
Gisteren helder vorstweer, vandaag alweer dat natte, sombere. En toch mogen we niet echt klagen. Als we kijken naar de gebieden waar wij nogal eens jaloers op zijn, omwille van het goede weer, daar zien we dat het weer veel meer excessen kent dan hier. Hier is het altijd een beetje aanmodderen, maar daar zijn het bijna iedere keer regelrechte rampen. Orkanen, kolossale stortbuien, wervelstormen met groet sporen van vernietigingen en noem maar op. Bij ons zijn dergelijke fenomenen godezijdank eerder zeldzaam.
Maar ja, als de boer niet klaagt is hij ziek. Dus klagen we maar over het weer, daar hapert bij ons altijd wel iets aan.
tot de volgende ?
Conclusie van de geleerden: Wellicht hebben wij ons besef van goed en kwaad te danken aan onze harige neven....
Soms heb ik de indruk dat er onder ons rondlopen die duidelijk geen besef meer hebben van goed en kwaad, nu weten we dus dat die nog stommer zijn dan een aap.
Maar alle gekheid op een stokje, mij verwondert dat bericht niet echt. Iedereen die een hond heeft weet dat die ook heel goed weten wanneer ze iets hebben mispeuterd. Een aap staat nog iets hoger op de ladder, dus die zullen dan zeker dat besef hebben. Wellicht hebben ook andere dieren dit, maar onderkennen wij het niet. Bij alle dieren bestaat er een soort groepgeest, al ware het maar alleen om te kunnen paren, dus moeten er ook codes zijn voor de groep, en de facto moeten er ook codes nageleefd worden. Bij sommigen is dit blijkbaar zeer miniem (sommige spinnen vreten hun mannetje na de paring onmiddellijk op), maar toch zijn er op een of andere manier regels. Kijk naar de vogels op een telefoondraad, die gaan netjes op pikafstand zitten, een bewijs van een reglement!
Volgens mij is het verschil tussen goed en kwaad dan ook niet wat we noemen "een deugd". Het is gewoon een gedragscode, die normaliter ingebakken zit in de soort, omdat het nodig is voor de overleving van de soort. Als er geen gedragscodes zijn, dan is er ook geen overlevingstrategie. Het hangt gewoon vast aan een ingeboren soortencode. Wij kunnen nog zo erg in ruzie liggen met elkaar, als er plots een gemeenschappelijke vijand opduikt van een ander species, dan gaan we schouder aan schouder staan om ons te verdedigen.
Dat is ook wat mij heel sterk doet twijfelen aan de kans op vruchtbare contacten met bewoners van andere planeten, andere werelden. We stellen al vast dat we anders kijken tegen mensen, dus onze eigen soort, als ze een ander kleurtje hebben, of als hun ogen anders staan, of zelfs gewoon als ze een andere taal spreken. Ik zou zelfs zeggen in die volgorde... We zien heel wat Vlamingen reageren tegen Franssprekenden, maar die sluiten zich aaneen als er vreemdelingen op de dansvloer komen...
Met andere woorden, dat gevoel voor goed en kwaad is niet heel fijn afgesteld, het is veel scherper voor het eigen nestbeeld dan voor lichtjes afwijkenden van dat nestbeeld.
Het probleem is dan ook niet het gevoel van goed en kwaad, maar de juiste afstelling van dat gevoel. Ik weet niet of er al onderzoek naar gedaan is, maar ik ben benieuwd naar de refleksen terzake van adoptiekinderen... Hoe zou een zwart adoptiekindje in Vlaanderen reageren op blank en zwart ?
Ook zou ik eens willen kijken naar dat gevoel in een stad waar verscheidene rassen werkelijk door elkaar heen leven, zonder groepsvorming en zonder taalbarrières... Zou dat nestgevoel dan ook de kleuren omvatten, of blijft het sterker dan dat ?
Want laat ons eerlijk zijn, heel diep in onszelf zijn we allemaal ergens een beetje racist... Ook al beweer ik bij hoog en bij laag dat ik het niet ben, ik ga een zekere terughoudendheid hebben als mijn dochter plots zou kennis maken met iemand uit een totaal andere volk, met totaal andere achtergronden... Ik zou het wel rationaliseren en zeggen dat het de verschillen zijn in opvoeding en godsdienst en wat al meer, maar het blijft een nestreactie... Geen racist zijn is een blijvend werk, tenzij we misschien een maatschappij zouden kunnen creëren waar allerlei rassen en godsdiensten losjes door elkaar heen zouden leven, zonder ooit een symptoom van groepsvorming te vertonen.
Want sommige dingen ontgroeien we blijkbaar, beetje bij beetje... In Horebeke, mijn buurdorp, wonen sinds de godsdiensttroebelen al een kuddeke "geuzen", protestanten (De buurt wordt nog steeds de Geuzenhoek genoemd). Tot enkele decennia terug waren dat outcasts, letterlijk ! Geuzen waren een minderwaardige soort, een volkje apart. De gebeurtenissen die er toen regelmatig waren, zijn niet van aard om er fier op te zijn... Er gaan verhalen over ontgravingen van lijkkisten die terug gebracht werden naar de geus, en terug aan zijn (haar) deur werden gezet... Na het concilie, en de toenadering tussen de Kristenen van alle gezindten (!), is dat verbeterd, en is de Geuzenhoek veeleer een folkloristisch fenomeen dan wel een ander volk... We kunnen dus evolueren ! Maar het gaat traag, heel traag... Uitgroeien van een nestcode tot een werkelijk besef van goed en kwaad lijkt niet evident.
En uit het voorgaande blijkt dat de grote promotoren, de godsdiensten, ook lang niet vrij van zonden zijn ! En wat we nu hedendaags meemaken met de veel te sterke profileringsdrang van de Islambelijders, is een bewijs te meer, dat Godsdiensten één grote fout hebben: ze worden beheerd door mensen...
Ik heb het al gezegd, en ik herhaal het, godsdiensten zijn schitterend, maar de kerken (de instellingen) zouden er niet mogen zijn. Want het is des mensen om niet alleen het woord van God te prediken, maar het ook op zichzelf te laten afstralen.
En allen schijnen te vergeten dat de veelheid van godsdiensten bewijst hoe sterk ze de bindingen wel hebben met de mens in plaats van met de God. Bekijk de godsdiensten eens op je dooie akkertje, en zie dat, waar het werkelijk over gaat, dat loopt in allemaal netjes binnen hetzelfde spoor... Het zijn alleen de zaken des mensen die het verschil uitmaken. Het ergste is wel dat zij die de Vrede prediken, diezelfde Vrede aanvallen in naam van hun variëteit van in se dezelfde Godsdienst.
Het regent weeral...de lucht is grijs en grauw, de wolken hangen heel laag over de velden, en ik zie met moeite nog Horebekekerk staan, als een iets donkerder silhouet.
Gisteren helder vorstweer, vandaag alweer dat natte, sombere. En toch mogen we niet echt klagen. Als we kijken naar de gebieden waar wij nogal eens jaloers op zijn, omwille van het goede weer, daar zien we dat het weer veel meer excessen kent dan hier. Hier is het altijd een beetje aanmodderen, maar daar zijn het bijna iedere keer regelrechte rampen. Orkanen, kolossale stortbuien, wervelstormen met groet sporen van vernietigingen en noem maar op. Bij ons zijn dergelijke fenomenen godezijdank eerder zeldzaam.
Maar ja, als de boer niet klaagt is hij ziek. Dus klagen we maar over het weer, daar hapert bij ons altijd wel iets aan.
tot de volgende ?
zondag, februari 15, 2009
10.000 jaar geschiedenis
...der Nedere Landen... Een boekwerk gevonden in de rommelmarkt te Kalken...
Daar geschiedenis één van de dingen is waar ik graag in grasduin, is dit weer een verrijking.
Hopelijk is het niet een quasi opsomming van feitjes, maar gaat men wat dieper in over de oorzaken en de gevolgen der dingen...
Maar het zal nog wel een tijdje duren voor ik aan dat boek toe kom, ik ben nog bezig met "De slinger van Foucault"... een lijvig en beklijvend boekwerk. Niet heel vlot lezend, maar wel boeiend verteld. Mooi !
Ondertussen ben ik iedere dag pyrografie aan het doen, om tijdig de gevraagde stukken klaar te hebben om te dienen als prijs voor de Bingo van Ziekenzorg. Zo is een mens altijd maar bezig en bezig, gelukkig maar, want nietsdoen is het oorkussen des duivels hebben wij geleerd. (Of was het het oor kussen ?)
Tussendoor kijk ik ook nog wat tv, niet veel, want ik ben geen tv-fan, maar enkele dingen volg ik, of probeer ik te volgen. Nu ja, in de mate dat het lukt, want als er bezoek komt, dan zie ik het niet, en ik wil niet de neiging hebben om die rotte lichtbak voor het bezoek te stellen! Mensen zijn voor ons nog steeds heel wat belangrijker. (Krijg jij ook de kriebels als je ergens op bezoek bent, en je alles twee keer moet zeggen omdat ze in feite de tv volgen???)
Nu staat de tv op, en ik luister met een half oor wat ze vertellen, maar het is zoals gewoonlijk niet echt belangrijk. Dus geef ik de voorkeur aan jou, via mijn blog.
Straks is het middageten klaar, en kan ik gaan eten. Heel veel bijzonders is het niet, want zoals gezegd, we zijn al naar de rommelmarkt geweest, en dan eten we iets wat vlug gereed is, zodat Anny ook wat op haar gemak is. Eigenlijk is de kalender op die manier bij ons een beetje omgekeerd... Vroeger was het de zondag eens iets anders dan anders, en nu is het in het weeken iets minder dan anders. Dat betekent niet dat we nu heel de week specialiteiten eten, maar dat we in werkelijkheid veel soberder eten dan vroeger. We eten ook lang niet zo veel meer als in onze jonge jaren. We werden dat laatst nog maar eens gewaar in het restaurant... De porties lijken tegenwoordig altijd veel en veel te groot... Nochtans zijn de porties niet veranderd, wij zijn veranderd...verouderd zeg maar (of wijzer geworden?)
Ik hoor dat deze namiddag de kinderen van Bart naar de Chiro gaan, waar is de tijd dat ook voor mij de zondag chirodag was ? (We zongen zelfs een liedje :"...en 'k wou dat iedere dag weer chiro was, vrolijk zouden wij altijd wezen, wezen, vrolijk zouden we altijd zijn, ja zijn..."
Nu en dan kreeg ik nog een uitnodiging van mijn oude chirogroep, voor een reünie van de oud-leden, maar ik ben er nooit heen geweest... Ooit ontmoette ik eens een oud chiromakker, en na vijf minuten wisten we al niet meer over wat we konden praten... Na de Chiro ben ik naar andere oorden vertrokken, zat in een heel ander soort werk, en er was niets meer wat een gemeenschappelijke link bood. Zo hoor je ook soms mensen verklaren dat ze terug zullen gaan naar hun dorp waar ze opgroeiden, eens ze op pensioen zijn... Ik niet, wat zou ik er nog gaan doen, ik ken er niemand meer, en wie ik nog ken van vroeger is, net als ik, zo veel veranderd, dat we niets gemeenschappelijks meer hebben... Bovendien stel ik vast dat ook de manier waarop we hier leven, anders is dan de manier waarop ze ginder leven... Ginder is het heel erg stedelijk geworden, terwijl wij hier heel landelijk, kalm en rustig leven, nog praten met iedereen, en iedereen goeiendag zeggen... Maar het gaat dieper dan dat, op een of andere manier is onze instelling, of de hunne, of wellicht beide, in loop der jaren heel anders geworden, gewoon door de omgevingsfactoren en de mentaliteitsverschillen tussen de Oost en de West Vlamingen. Onze reacties op bepaalde dingen zijn anders. Dat worden wij het best gewaar als we familiebezoek hebben... Er zijn dingen die we dan horen, waarvan wij denken, dat zouden we hier toch anders opvatten... Niet dat het ene beter is dan het andere, maar het is anders. Waarschijnlijk denken de bezoekers krek hetzelfde als wij hier wat zitten te vertellen... en ik heb er geen behoefte aan om nog eens mijn wortels uit de vertrouwde grond te trekken, en me zelf in te planten in weer andere grond... Ik voel me hier goed in mijn vel, en zij wellicht ginder ook. Dus waarom zou je het veranderen?
Ik ga stoppen, ik hoor het vlees in de pan leggen...
Tot de volgende ?
Daar geschiedenis één van de dingen is waar ik graag in grasduin, is dit weer een verrijking.
Hopelijk is het niet een quasi opsomming van feitjes, maar gaat men wat dieper in over de oorzaken en de gevolgen der dingen...
Maar het zal nog wel een tijdje duren voor ik aan dat boek toe kom, ik ben nog bezig met "De slinger van Foucault"... een lijvig en beklijvend boekwerk. Niet heel vlot lezend, maar wel boeiend verteld. Mooi !
Ondertussen ben ik iedere dag pyrografie aan het doen, om tijdig de gevraagde stukken klaar te hebben om te dienen als prijs voor de Bingo van Ziekenzorg. Zo is een mens altijd maar bezig en bezig, gelukkig maar, want nietsdoen is het oorkussen des duivels hebben wij geleerd. (Of was het het oor kussen ?)
Tussendoor kijk ik ook nog wat tv, niet veel, want ik ben geen tv-fan, maar enkele dingen volg ik, of probeer ik te volgen. Nu ja, in de mate dat het lukt, want als er bezoek komt, dan zie ik het niet, en ik wil niet de neiging hebben om die rotte lichtbak voor het bezoek te stellen! Mensen zijn voor ons nog steeds heel wat belangrijker. (Krijg jij ook de kriebels als je ergens op bezoek bent, en je alles twee keer moet zeggen omdat ze in feite de tv volgen???)
Nu staat de tv op, en ik luister met een half oor wat ze vertellen, maar het is zoals gewoonlijk niet echt belangrijk. Dus geef ik de voorkeur aan jou, via mijn blog.
Straks is het middageten klaar, en kan ik gaan eten. Heel veel bijzonders is het niet, want zoals gezegd, we zijn al naar de rommelmarkt geweest, en dan eten we iets wat vlug gereed is, zodat Anny ook wat op haar gemak is. Eigenlijk is de kalender op die manier bij ons een beetje omgekeerd... Vroeger was het de zondag eens iets anders dan anders, en nu is het in het weeken iets minder dan anders. Dat betekent niet dat we nu heel de week specialiteiten eten, maar dat we in werkelijkheid veel soberder eten dan vroeger. We eten ook lang niet zo veel meer als in onze jonge jaren. We werden dat laatst nog maar eens gewaar in het restaurant... De porties lijken tegenwoordig altijd veel en veel te groot... Nochtans zijn de porties niet veranderd, wij zijn veranderd...verouderd zeg maar (of wijzer geworden?)
Ik hoor dat deze namiddag de kinderen van Bart naar de Chiro gaan, waar is de tijd dat ook voor mij de zondag chirodag was ? (We zongen zelfs een liedje :"...en 'k wou dat iedere dag weer chiro was, vrolijk zouden wij altijd wezen, wezen, vrolijk zouden we altijd zijn, ja zijn..."
Nu en dan kreeg ik nog een uitnodiging van mijn oude chirogroep, voor een reünie van de oud-leden, maar ik ben er nooit heen geweest... Ooit ontmoette ik eens een oud chiromakker, en na vijf minuten wisten we al niet meer over wat we konden praten... Na de Chiro ben ik naar andere oorden vertrokken, zat in een heel ander soort werk, en er was niets meer wat een gemeenschappelijke link bood. Zo hoor je ook soms mensen verklaren dat ze terug zullen gaan naar hun dorp waar ze opgroeiden, eens ze op pensioen zijn... Ik niet, wat zou ik er nog gaan doen, ik ken er niemand meer, en wie ik nog ken van vroeger is, net als ik, zo veel veranderd, dat we niets gemeenschappelijks meer hebben... Bovendien stel ik vast dat ook de manier waarop we hier leven, anders is dan de manier waarop ze ginder leven... Ginder is het heel erg stedelijk geworden, terwijl wij hier heel landelijk, kalm en rustig leven, nog praten met iedereen, en iedereen goeiendag zeggen... Maar het gaat dieper dan dat, op een of andere manier is onze instelling, of de hunne, of wellicht beide, in loop der jaren heel anders geworden, gewoon door de omgevingsfactoren en de mentaliteitsverschillen tussen de Oost en de West Vlamingen. Onze reacties op bepaalde dingen zijn anders. Dat worden wij het best gewaar als we familiebezoek hebben... Er zijn dingen die we dan horen, waarvan wij denken, dat zouden we hier toch anders opvatten... Niet dat het ene beter is dan het andere, maar het is anders. Waarschijnlijk denken de bezoekers krek hetzelfde als wij hier wat zitten te vertellen... en ik heb er geen behoefte aan om nog eens mijn wortels uit de vertrouwde grond te trekken, en me zelf in te planten in weer andere grond... Ik voel me hier goed in mijn vel, en zij wellicht ginder ook. Dus waarom zou je het veranderen?
Ik ga stoppen, ik hoor het vlees in de pan leggen...
Tot de volgende ?
zaterdag, februari 14, 2009
Rommelmarktvalentijn...
Sinds ik de laatste cd van Bart Peeters kocht, hebben we al iedere keer uitgekeken om ook nog war oudere cd's van hem te vinden, maar vruchteloos...Tot vandaag, twee ineens ! Daar mama die zo graag hoort, kunnen we ze beschouwen als een soortement Valentijn, van de rommelmarkt....
Want eigenlijk is Valentijn iets wat in onze jeugd niet bestond... En het is ook nooit echt tot ons doorgedrongen, we zien het onze kinderen doen, zelfs onze kleinkinderen tonen ons een hartje van een prille kalverliefde, maar wij zelf...Nee, we vinden het maar een opgeklopt gedoe. Precies of je moet je liefde maar een keer in het jaar in de verf zetten... Liefde is iets heel alledaags, tenminste als het echt is, dan is het er ook alle dagen.
Maar we zijn in ieder geval gelukkig met de twee ceedeetjes, en de eerste speelde al meteen op de cd-speler van mijn autoradio.
Verder vond ik nog een echte oude wandelstok, met een mooi versierde stok ! Niet alleen de kop (het handvat) is mooi, over de ganse stok is er ook nog koperen inlegwerk. Heel mooi, maar wel iets duurder dan vele andere...
Mijn collectie wandelstokken wordt stillekens een omvangrijke stapel... Ik ga toch eens moeten uitzien hoe ik die meer tot hun recht kan laten komen. Nu staan er een massa in een oude stenen kruik, en een nog groter pak ligt boven in een kamer... Eigenlijk geniet je niet van al dat moois...
Deze namiddag nog maar eens naar tanteke... Wekelijkse opdracht vervullen.
Gisteren kwamen Jacky en Jacqueline op bezoek. We kregen een foontje "Ben je thuis?" Uiteraard, anders hadden we de hoorn niet opgenomen... Ze zijn alletwee sterk verouderd, vooral Jacky. Toch eens leuk ze weer te zien, en eens wat nieuwtjes te horen.
Op de rommelmarkt werd er weer geklaagd dat de crisis duidelijk voelbaar was aan het koopgedrag van de mensen... Ik kan dat wel geloven, ik zie het zelfs aan het aantal bezoekers aan mijn blog ! Er is duidelijk minder verkeer op het internet. Of liever, er wordt minder gesurfd om het surfen. Wellicht wordt het internetten veeleer beperkt tot de mails en enkele noodzakelijke dingen.
Luc (courgettes) zei dat de mensen echt met onrust zitten om niet te zeggen schrik voor hun job. Bijna overal is er een zware gedeeltelijke werkloosheid ingevoerd, wat uiteraard een sterke vermindering is van het inkomen...
Heel wat mensen, vooral de jonge mensen, zitten nog met serieuze afbetalingen van de aankoop van hun woning, of betalen een zware huispacht, en dat mindert niet ! Dat betekent dat er sterk ingeleverd wordt ! Wellicht is dat ook de oorzaak dat we hier steeds meer nog betrekkelijk nieuwe huizen zien te koop staan, zelfs half-afgewerkte...
De spanningen die daar uit voortvloeien zie je helaas ook in het aantal huwelijken die stranden... met alle gevolgen vandien voor de kinderen.
Ik herinner me nog goed dat ik ooit een veertiger op mijn bureel kreeg, toen ik nog maar amper dertig was... Het was een man die gescheiden was, en nadien in een nieuwe relatie weer gehuwd was... Wat hem aan het vertellen bracht, herinner ik me niet meer, maar hij sprak over zijn kinderen, de moeilijkheden bij het opvoeden van kinderen die nu eens bij je ex, dan weer bij jou zijn, de confrontatie met de kinderen uit je nieuwe huwelijk... Zijn huwelijk nu... Zijn conclusie: "had ik het geweten, wat ik nu weet, dan had ik meer water in mijn wijn gedaan, en niet voor een prul van niet de bruggen opgeblazen..."
Ik heb dat nooit vergeten, en al mijn jaren van gesprekken met mensen allerlei, hebben me in feite steeds weer hetzelfde verteld... Er zijn er wel die echt geen kans zagen om samen te blijven, waar het echt niet ging, maar de meesten zouden met liefde herbeginnen en het heel anders doen.
Ik heb het al gezegd, en herhaal het, Liefde is een werkwoord, je moet er aan werken ! Liefde is ook in de eerste plaats geven, niet krijgen. Als je hoopt op een eenrichtingsverkeer, vergeet het dan maar, zo werkt het niet ! Een keer op het jaar een boeketje bloemen met Valentijn??? Vergeet het, dat heeft geen enkele zin! Het is ook niet het geven van geschenkjes of geschenken die telt, het is het geven van zichzelf, ook al ben je moe, toch rechtstaan en iets uit je gedachten doen, omdat je voelt dat zij het graag zou willen... Niet wachten tot ze het vraagt, gewoon proberen het voordien al te doen. En dat moeten heus geen reuzedingen zijn, dat kan net zo goed eens rustig bij elkaar zitten zijn.
Maar ik hoef jou geen lessen te geven, of je kent het, of je wilt het niet geloven. Hopelijk het eerste, ik wens jou een heel lang en heel gelukkig samenleven toe, waarin je met stille tevredenheid kunt achterom kijken... Ik wens je geen spetterende hoogtepunten, maar een constante tevredenheid en geluk toe !
Vanmorgen was het glad, het was ofwel dik gerijmd, of er was wat lichte sneeuw gevallen, maar er lag een flinterdun wit laagje op de baan, net genoeg om voorzichtig te rijden... Nu is het prachtig zonnig weer ! De lucht is heel zuiver, en je kunt heel heel ver kijken... In de strakblauwe hemel ijlt een vliegtuig voorbij met achter zich een kilometerslange witte wolkenstreep... Wat moet ik doen met mijn autootje om zo'n kilometerslange wolk na te laten???
Ik ga stoppen, eens luisteren naar het nieuws...Nu krijg je al geen straf meer om door het rood licht te rijden... Eerst moet het hof oordelen over de juiste strafmaat... Sjongejongejonge...
tot de volgende ?
Want eigenlijk is Valentijn iets wat in onze jeugd niet bestond... En het is ook nooit echt tot ons doorgedrongen, we zien het onze kinderen doen, zelfs onze kleinkinderen tonen ons een hartje van een prille kalverliefde, maar wij zelf...Nee, we vinden het maar een opgeklopt gedoe. Precies of je moet je liefde maar een keer in het jaar in de verf zetten... Liefde is iets heel alledaags, tenminste als het echt is, dan is het er ook alle dagen.
Maar we zijn in ieder geval gelukkig met de twee ceedeetjes, en de eerste speelde al meteen op de cd-speler van mijn autoradio.
Verder vond ik nog een echte oude wandelstok, met een mooi versierde stok ! Niet alleen de kop (het handvat) is mooi, over de ganse stok is er ook nog koperen inlegwerk. Heel mooi, maar wel iets duurder dan vele andere...
Mijn collectie wandelstokken wordt stillekens een omvangrijke stapel... Ik ga toch eens moeten uitzien hoe ik die meer tot hun recht kan laten komen. Nu staan er een massa in een oude stenen kruik, en een nog groter pak ligt boven in een kamer... Eigenlijk geniet je niet van al dat moois...
Deze namiddag nog maar eens naar tanteke... Wekelijkse opdracht vervullen.
Gisteren kwamen Jacky en Jacqueline op bezoek. We kregen een foontje "Ben je thuis?" Uiteraard, anders hadden we de hoorn niet opgenomen... Ze zijn alletwee sterk verouderd, vooral Jacky. Toch eens leuk ze weer te zien, en eens wat nieuwtjes te horen.
Op de rommelmarkt werd er weer geklaagd dat de crisis duidelijk voelbaar was aan het koopgedrag van de mensen... Ik kan dat wel geloven, ik zie het zelfs aan het aantal bezoekers aan mijn blog ! Er is duidelijk minder verkeer op het internet. Of liever, er wordt minder gesurfd om het surfen. Wellicht wordt het internetten veeleer beperkt tot de mails en enkele noodzakelijke dingen.
Luc (courgettes) zei dat de mensen echt met onrust zitten om niet te zeggen schrik voor hun job. Bijna overal is er een zware gedeeltelijke werkloosheid ingevoerd, wat uiteraard een sterke vermindering is van het inkomen...
Heel wat mensen, vooral de jonge mensen, zitten nog met serieuze afbetalingen van de aankoop van hun woning, of betalen een zware huispacht, en dat mindert niet ! Dat betekent dat er sterk ingeleverd wordt ! Wellicht is dat ook de oorzaak dat we hier steeds meer nog betrekkelijk nieuwe huizen zien te koop staan, zelfs half-afgewerkte...
De spanningen die daar uit voortvloeien zie je helaas ook in het aantal huwelijken die stranden... met alle gevolgen vandien voor de kinderen.
Ik herinner me nog goed dat ik ooit een veertiger op mijn bureel kreeg, toen ik nog maar amper dertig was... Het was een man die gescheiden was, en nadien in een nieuwe relatie weer gehuwd was... Wat hem aan het vertellen bracht, herinner ik me niet meer, maar hij sprak over zijn kinderen, de moeilijkheden bij het opvoeden van kinderen die nu eens bij je ex, dan weer bij jou zijn, de confrontatie met de kinderen uit je nieuwe huwelijk... Zijn huwelijk nu... Zijn conclusie: "had ik het geweten, wat ik nu weet, dan had ik meer water in mijn wijn gedaan, en niet voor een prul van niet de bruggen opgeblazen..."
Ik heb dat nooit vergeten, en al mijn jaren van gesprekken met mensen allerlei, hebben me in feite steeds weer hetzelfde verteld... Er zijn er wel die echt geen kans zagen om samen te blijven, waar het echt niet ging, maar de meesten zouden met liefde herbeginnen en het heel anders doen.
Ik heb het al gezegd, en herhaal het, Liefde is een werkwoord, je moet er aan werken ! Liefde is ook in de eerste plaats geven, niet krijgen. Als je hoopt op een eenrichtingsverkeer, vergeet het dan maar, zo werkt het niet ! Een keer op het jaar een boeketje bloemen met Valentijn??? Vergeet het, dat heeft geen enkele zin! Het is ook niet het geven van geschenkjes of geschenken die telt, het is het geven van zichzelf, ook al ben je moe, toch rechtstaan en iets uit je gedachten doen, omdat je voelt dat zij het graag zou willen... Niet wachten tot ze het vraagt, gewoon proberen het voordien al te doen. En dat moeten heus geen reuzedingen zijn, dat kan net zo goed eens rustig bij elkaar zitten zijn.
Maar ik hoef jou geen lessen te geven, of je kent het, of je wilt het niet geloven. Hopelijk het eerste, ik wens jou een heel lang en heel gelukkig samenleven toe, waarin je met stille tevredenheid kunt achterom kijken... Ik wens je geen spetterende hoogtepunten, maar een constante tevredenheid en geluk toe !
Vanmorgen was het glad, het was ofwel dik gerijmd, of er was wat lichte sneeuw gevallen, maar er lag een flinterdun wit laagje op de baan, net genoeg om voorzichtig te rijden... Nu is het prachtig zonnig weer ! De lucht is heel zuiver, en je kunt heel heel ver kijken... In de strakblauwe hemel ijlt een vliegtuig voorbij met achter zich een kilometerslange witte wolkenstreep... Wat moet ik doen met mijn autootje om zo'n kilometerslange wolk na te laten???
Ik ga stoppen, eens luisteren naar het nieuws...Nu krijg je al geen straf meer om door het rood licht te rijden... Eerst moet het hof oordelen over de juiste strafmaat... Sjongejongejonge...
tot de volgende ?
vrijdag, februari 13, 2009
Snoep
Er is heel wat veranderd in de loop van mijn leven... Nu komen de kleinkinderen, "Oma, mag ik wat snoep?" en het antwoord al wetend, staan ze al met de kastdeur in hun handen, grijpensgereed....
Toen ik klein was, herinner ik me dat we de zondag 6 frank kregen, 5 frank was voor de spaarboek (leren sparen!) en die ene frank mochten we "verdoen"... We gingen dan na de mis naar 't spekkenwinkeltje, bij Georgetje, een heel knap madammeke die getrouwd was met een heel lelijke vent. Zo zag ik het dan... In werkelijkheid was Georgetje wel een knap madammeke, maar vooral, zij was zowat de enige die ik kende die ook al gebruik maakte van verf en pommade om het ouderwets uit te drukken... Haar man was niet echt een lelijkaard, maar paste volgens mij niet bij de bijna etherische verschijning van het opgeverfde Georgetje.
Die vijf frank voor de spaarboek, moesten wij heel in het begin mee nemen naar de school, en daar konden wij die vijf frank op ons spaarboekje zetten, bij de Spaar en Lijfrentekas. (Lijfventenkas zeiden wij). Het zal wellicht toen ik naar het college ging verandert zijn, en moest het in mijn spaarpot, en nu en dan zette ma of pa dat dan op ons boekje. Ondertussen was dat een spaarboekje bij de BAC, de Belgische Arbeiders Coöperatie, een spaarbank met linken naar de Kristelijke arbeidersbeweging...
Voor die éne frank die wij mochten "verbrassen", kregen wij toendertijd vier karamellen of ander snoepjes. Toen al waren er sommige duurder, en daar kreeg je er toen maar 1 of 2 of 3 van voor je frank. Het was iedere keer weer een wikken en wegen waaraan wij ons geld zouden uitgeven. eerst stonden wij met een hele groep kinderen te drummen voor het uitstalraam om alle mogelijkheden eerst uitgebreid te bekijken, en de commentaren van de anderen af te luisteren, en dan gingen we naar binnen, om te kopen, maar ook dat was soms nog een lange en moeizame bevalling... Georgetteke moet engelengeduld hebben gehad voor die ene luttele frank...
Nu en dan kregen we ook nog eens tussendoor (zo herinner ik het mij) een stuk "pekkoeke", hier noemen ze dat "klijssebrood", en in feite is het een soort steenharde zwarte drop in stokvorm. Ons moeder gaf ons dan een stuk van die pekkoeke, die ze met het broodmes afhakte van het grote stuk. je kon dat meteen opzuigen, maar veel leuker was het om dat stuk in een bierflesje te doen ( eentje van het merk Krüger !), we deden daar dan water bij, een kurk er op, en schudden maar. Om goed te zijn moest je dat minstens één nacht onder je bed zetten en dan was de pekkoeke opgelost. Als je dan het flesje schudde, dan kreeg je een massa zwartbruin schuim, en dat zogen wij dan uit de fles, tot onze lippen soms aan de fles bleven hangen... Dat was lekker ! (Toen ik het in latere jaren eens deed voor mijn kinderen, vonden ze er niets aan, maar ja, die hadden al zo veel meer keus...)
Veel meer snoep kan ik me echt niet herinneren, oh ja, paaseieren en met klaas ook klaaspieten in chocolade en vooral in speculoos.... En that was it...
Toen onze kinderen klein waren was er bijna altijd snoep te vinden in de kast, maar ze kregen dit maar mondjesmaat... Het was een beloonprincipe, en als er andere kinderen waren ook gewoon snoep. Het was al lang geen vier spekken meer voor één frank, je kocht toen snoep per honderd gram, of in voorverpakte plastic zakjes....
Nu dus... Oma, mag ik een snoep... en ze grijpen de grote doos met een rijke keuze aan soorten vast, en zitten met hun handen te roeren in de hoop iets te ontdekken dat nog lekkerder is dan degene die ze veiligheidshalve al vast hebben...
Ik heb altijd het gevoel dat onze snoep toen veel lekkerder was.
Ik herinner me dat we "ontdekten" dat je ook kon lopen kauwen op ... teer ! Als er ergens dakwerken bezig waren, werd er soms teer in grote emmers gesmolten boven op een vuurtje, die teer werd dan op het dak uitgegoten (gestreken? want ze hadden van die toegeklitte borstels bij). Soms vond je dan op de straatkeien een druppel gestolde teer. Die haalden we er af en we kauwden daar uren op. Nu weet ik dat teer giftig is, maar heel erg kan dat toch niet geweest zijn, we lopen er nog...
Je kon ook kauwgum maken van tarwe. (We spraken toen van chicletten, met een sj-klank vooraan, mijn kinderen noemden het sjieken, en de kleinkinderen, gewoon, kauwgum) Je moest de rijpe, maar nog niet uitgeharde tarwe hebben. We trokken de halmen af, rolden die in ons handen, blaasden regelmatig het kaf weg, tot we een greepje zuivere volgroeide maar nog min of meer zachte tarwe in handen hadden. Dat stopten wij in onze mond, en kauwen maar. Als je dat lang genoeg volhield, en de harde stukjes inzwolg, dat had je op de duur iets over waar je kon blijven op knabbelen, net kauwgum. Ook dat leerde ik eens aan mijn kinderen, maar ze vonden gewone kauwgum smakelijker en makkelijker. djudedju.
Wat ook lekker zoet was, waren de riet en graspijpjes... Als je groen gras of riet voorzichtig uit elkaar trekt, dan heb je onderaan een stukje groen, dat heel zacht is, en heel zoet is... Riet had nog meer talenten, je kon een blaadje nemen, dan de punt van het blad omplooien, in het midden van het blad met je nagel een inkerving maken, het omgedraaide stukje daar door trekken, en als je dat dan in het water zette, dan had je een zeilboot! De wind blies in het omgevouwen stuk, en het stukje dat je door het blad stak was de kiel... Maar ook dat vonden mijn kinderen onnozel...
djudedju.
Het enige waar ik ze mee echt kon verleiden was gaan vissen, en een vlieger maken...Al de rest van mijn kinderlijke wijsheid van toen was maar gepruts bij de mogelijkheden die zij toen al hadden.
Het is niet alleen de snoep die veranderd is...
Alles is veranderd.
Heb jij soms ook heimwee naar het verleden?
Naar de tijd dat alles veel eenvoudiger was, veel minder complex ?
Toen de muziek nog muziek was (ook al zei mijn moeder van niet).
Toen Suske en Wiske nog niet die bedillerige boekjes waren.
Toen je ruzie maakte voor "Het kapoentje", de bijlage van Het Volk op donderdagnamiddag... Want toen moesten we de zaterdagvoormiddag nog naar school...
Toen... Toen...Toen...
hjaaaah !
tot de volgende ?
Toen ik klein was, herinner ik me dat we de zondag 6 frank kregen, 5 frank was voor de spaarboek (leren sparen!) en die ene frank mochten we "verdoen"... We gingen dan na de mis naar 't spekkenwinkeltje, bij Georgetje, een heel knap madammeke die getrouwd was met een heel lelijke vent. Zo zag ik het dan... In werkelijkheid was Georgetje wel een knap madammeke, maar vooral, zij was zowat de enige die ik kende die ook al gebruik maakte van verf en pommade om het ouderwets uit te drukken... Haar man was niet echt een lelijkaard, maar paste volgens mij niet bij de bijna etherische verschijning van het opgeverfde Georgetje.
Die vijf frank voor de spaarboek, moesten wij heel in het begin mee nemen naar de school, en daar konden wij die vijf frank op ons spaarboekje zetten, bij de Spaar en Lijfrentekas. (Lijfventenkas zeiden wij). Het zal wellicht toen ik naar het college ging verandert zijn, en moest het in mijn spaarpot, en nu en dan zette ma of pa dat dan op ons boekje. Ondertussen was dat een spaarboekje bij de BAC, de Belgische Arbeiders Coöperatie, een spaarbank met linken naar de Kristelijke arbeidersbeweging...
Voor die éne frank die wij mochten "verbrassen", kregen wij toendertijd vier karamellen of ander snoepjes. Toen al waren er sommige duurder, en daar kreeg je er toen maar 1 of 2 of 3 van voor je frank. Het was iedere keer weer een wikken en wegen waaraan wij ons geld zouden uitgeven. eerst stonden wij met een hele groep kinderen te drummen voor het uitstalraam om alle mogelijkheden eerst uitgebreid te bekijken, en de commentaren van de anderen af te luisteren, en dan gingen we naar binnen, om te kopen, maar ook dat was soms nog een lange en moeizame bevalling... Georgetteke moet engelengeduld hebben gehad voor die ene luttele frank...
Nu en dan kregen we ook nog eens tussendoor (zo herinner ik het mij) een stuk "pekkoeke", hier noemen ze dat "klijssebrood", en in feite is het een soort steenharde zwarte drop in stokvorm. Ons moeder gaf ons dan een stuk van die pekkoeke, die ze met het broodmes afhakte van het grote stuk. je kon dat meteen opzuigen, maar veel leuker was het om dat stuk in een bierflesje te doen ( eentje van het merk Krüger !), we deden daar dan water bij, een kurk er op, en schudden maar. Om goed te zijn moest je dat minstens één nacht onder je bed zetten en dan was de pekkoeke opgelost. Als je dan het flesje schudde, dan kreeg je een massa zwartbruin schuim, en dat zogen wij dan uit de fles, tot onze lippen soms aan de fles bleven hangen... Dat was lekker ! (Toen ik het in latere jaren eens deed voor mijn kinderen, vonden ze er niets aan, maar ja, die hadden al zo veel meer keus...)
Veel meer snoep kan ik me echt niet herinneren, oh ja, paaseieren en met klaas ook klaaspieten in chocolade en vooral in speculoos.... En that was it...
Toen onze kinderen klein waren was er bijna altijd snoep te vinden in de kast, maar ze kregen dit maar mondjesmaat... Het was een beloonprincipe, en als er andere kinderen waren ook gewoon snoep. Het was al lang geen vier spekken meer voor één frank, je kocht toen snoep per honderd gram, of in voorverpakte plastic zakjes....
Nu dus... Oma, mag ik een snoep... en ze grijpen de grote doos met een rijke keuze aan soorten vast, en zitten met hun handen te roeren in de hoop iets te ontdekken dat nog lekkerder is dan degene die ze veiligheidshalve al vast hebben...
Ik heb altijd het gevoel dat onze snoep toen veel lekkerder was.
Ik herinner me dat we "ontdekten" dat je ook kon lopen kauwen op ... teer ! Als er ergens dakwerken bezig waren, werd er soms teer in grote emmers gesmolten boven op een vuurtje, die teer werd dan op het dak uitgegoten (gestreken? want ze hadden van die toegeklitte borstels bij). Soms vond je dan op de straatkeien een druppel gestolde teer. Die haalden we er af en we kauwden daar uren op. Nu weet ik dat teer giftig is, maar heel erg kan dat toch niet geweest zijn, we lopen er nog...
Je kon ook kauwgum maken van tarwe. (We spraken toen van chicletten, met een sj-klank vooraan, mijn kinderen noemden het sjieken, en de kleinkinderen, gewoon, kauwgum) Je moest de rijpe, maar nog niet uitgeharde tarwe hebben. We trokken de halmen af, rolden die in ons handen, blaasden regelmatig het kaf weg, tot we een greepje zuivere volgroeide maar nog min of meer zachte tarwe in handen hadden. Dat stopten wij in onze mond, en kauwen maar. Als je dat lang genoeg volhield, en de harde stukjes inzwolg, dat had je op de duur iets over waar je kon blijven op knabbelen, net kauwgum. Ook dat leerde ik eens aan mijn kinderen, maar ze vonden gewone kauwgum smakelijker en makkelijker. djudedju.
Wat ook lekker zoet was, waren de riet en graspijpjes... Als je groen gras of riet voorzichtig uit elkaar trekt, dan heb je onderaan een stukje groen, dat heel zacht is, en heel zoet is... Riet had nog meer talenten, je kon een blaadje nemen, dan de punt van het blad omplooien, in het midden van het blad met je nagel een inkerving maken, het omgedraaide stukje daar door trekken, en als je dat dan in het water zette, dan had je een zeilboot! De wind blies in het omgevouwen stuk, en het stukje dat je door het blad stak was de kiel... Maar ook dat vonden mijn kinderen onnozel...
djudedju.
Het enige waar ik ze mee echt kon verleiden was gaan vissen, en een vlieger maken...Al de rest van mijn kinderlijke wijsheid van toen was maar gepruts bij de mogelijkheden die zij toen al hadden.
Het is niet alleen de snoep die veranderd is...
Alles is veranderd.
Heb jij soms ook heimwee naar het verleden?
Naar de tijd dat alles veel eenvoudiger was, veel minder complex ?
Toen de muziek nog muziek was (ook al zei mijn moeder van niet).
Toen Suske en Wiske nog niet die bedillerige boekjes waren.
Toen je ruzie maakte voor "Het kapoentje", de bijlage van Het Volk op donderdagnamiddag... Want toen moesten we de zaterdagvoormiddag nog naar school...
Toen... Toen...Toen...
hjaaaah !
tot de volgende ?
donderdag, februari 12, 2009
Zatteliet ?
Stel je voor, een onmetelijke (letterlijk!) ruimte, en daar plots een botsing tussen een Russische satelliet en een Amerikaanse. Het is duidelijk dat de Russische van links kwam (hebben ze altijd een neiging toe), en bovendien was de Hamerikaanse veul nieuwerder, en moest dus voorrang krijgen. Maar de dwarsliggende dode Rus ('t was een niet meer werkende Russische satelliet) knoerde staalhard tegen de Hamerikaanse, die nu ter ziele is. In plaats van één stuk schroot vliegen er daar nu twee....
Eigenlijk vliegen daar al heel wat stukken schroot, niet alleen van oude kapotte zattelieten, maar onder meer ook een schroevendraaier dat ze ooit in de pollen gaven van een vrouwelijke techneute...(ook zonder "tech" klinkt het mooi)
Moest ik Frank de Winne zijn, ik zou alvast stoffer en vuilblik meenemen, en al dat kapotte dinges op ruimen. Daar zit wellicht heel wat dinges in waar nog geld van te maken is.
Je moet ook goed beseffen dat die stukken oud ijzer daar niet ad infinito rond zullen toeren ! Nu en dan komt er eentje naar beneden. Och, geen gevaar zeggen ze, tegen dat het hier is, is het allang opgebrand... Maar herinner je je nog de paniek rond dat Russisch stuk schroot ? Ze maken ons maar wat wijs, om ons koest te houden.
Wat je daar ongetwijfeld ook moet zien rondvliegen, zijn trappen, tweede trappen en derde in hoofdzaak. Nu sturen ze die niet meer mee, de raketten zijn nu sterk genoeg, zodat ze het laatste stukje niet meer moeten nemen met een trapke meer of minder, in een grote wip zijn ze er ! Wel hebben ze nu van die grote brandstoftanks mee, die wellicht ook ergens hangen te zweuven...
Of die allang liggen te roesten in de oceaan.
Straks is dat wellicht allemaal verleden tijd, want ze zijn nu bezig een privévliegtuigje te maken om eens even in de ruimte te gaan piepen, en daar komen geen raketten meer bij te pas! Ze zouden gewoon met een heel grote vlieger eerst dat ruimtevliegtuigje zo hoog en zo snel mogelijk gaan lanceren, en het laatste stukje zou dan gedaan worden door dat nieuwe ruimtespeelgoedje.
(Vergeet niet dat het gewenst is een filter op de uitlaat van je wagentje te zetten hé!)
En zeggen dat het allemaal begonnen is met ene Benjamin die er in slaagde een huissleutel omhoog te krijgen met een vliegerke aan een touw...djudedju, ze krijgen nu veel groter stukken ijzer omhoog hé ?
Heb je al eens naar de hemel gekeken ? Naar die strepen van die vliegmachines... Heb jij je ook al afgevraagd hoever jij met je autootje wel moet rijden om één wolk te maken van uitlaatgas zoals dat vliegmachieneke daar in twee minuten?
Dit is geen pleidooi tegen de roetfilter en co, maar een pleidooi dat ze op zijn minst ook eens daar moeten naar kijken. Heb je de wolken al gezien bij de lancering van de spaceshuttle ? Daar zit helemaal geen filterke op hé?
Gisteren reed ik door de Gentse kanaalzone... Wat er zo stonk is mij een raadsel, maar eerlijk, ik zou daar niet echt gerust wonen in die regio ! Maar we moeten ons niet ongerust maken, de geleerde bollen hebben gezegd dat wij met zijn allen met onze centrale verwarmingskes en kacheltjes veel meer vervuilen dan de industrie. Zijn ze de schepen, de vrachtwagens, de vliegtuigen en zo niet vergeten mee te tellen, maar zelfs zonder dat... Bij helder weer zie ik van uit het raam van Koens kamer de vette wolken van de Gentse industriezone van hier uit. Het moet al heel erg zijn om de rook van een huis in Horebeke, hier vlak bij, te zien roken...
Och, het is niet altijd de zichtbare rook die het hem doet? Ik moet zeggen dat die dikke wolken en de vergezellende stank mij veel meer raakt dan het onzichtbare rookwolkje van mijn chauffage zulle !
En niemand heeft ooit verbod gekregen om zijn sla uit zijn tuin op te eten omdat zijn schoorsteen rookt, maar die mensen daar in die industriezones hebben al meer dan eens de raad gekregen geen groenten uit eigen tuin te eten...
Je zegt dat de industrie veel meer gecontroleerd wordt dan de privé-personen? Ik heb de eer en het genoegen daar sterk aan te twijfelen... Ik ken verscheidene mensen die me staaltjes vertellen van de wijze waarop de rapporten door de bedrijven worden opgesteld... Om te huiveren ! En ondanks het feit dat dit quasi publieke geheimen zijn, zwijgt iedereen om de rust en de vree...
Als ze zo voort doen zullen we zelfs zwijgen in eeuwige rust een vrede !
Laat ons nu eens veronderstellen dat de vernuftelingen gelijk hebben, en dat de vervuiling van al onze CV'tjes veel erger is dan de vervuiling door de industrie...
Dan nog heb ik mijn bedenking... Kijk, als een Tommeke Boonen of een ander zeer bekende persoon iets mispeutert, dan zal men in het verdict geneigd zijn de "voorbeeldfunctie" van deze gekende personen mee te rekenen om te komen tot een "gepaste" strafmaat, ter exempel...
Zijn die hoge grote dikke schoorstenen dan niet ergens belast met een voorbeeldfunctie ? Ik meen van wel !
Maar ja, in deze tijd moeten we zwijgen over zulke futiliteiten, want het gaat al slecht genoeg met de tewerkstelling. Maar is dat het niet wat geleid heeft tot de steeds toenemende vervuiling ? Waarvan men zegt dat ze bijna onomkeerbaar geworden is ? En is het wel zo dat proper werken noodzakelijk minder werken is ? Volgens velen zou het zelfs omgekeerd zijn, en zou de opkuis van al wat verloederd is, heel wat werk verschaffen.
Ik weet het niet, ik kan alleen al die geleerde rapporten lezen en herlezen, en vaststellen dat het ene rapport juist het tegenovergestelde bewijst van het andere... De uitleg wordt gegeven à la tête du client... En niemand van ons weet het nog... Kijk nu maar eens wat ze allemaal aan het zeggen zijn (en niet-zeggen) over de energie via kernenergie... Durf jij nog stellen dat het ene slechter of beter is (lees minder schadelijk) dan het andere ?
Ik las zelfs een studie over welke vervuiling er allemaal "nodig" is om een windmolen te maken voor windenergie... En hoelang dat ding moet draaien vooraleer milieuwinst te maken... (Idem voor de zonnepanelen !!!!)
Al wat ik heb bijgeleerd is: ik weet het nu nog minder dan vroeger...Met één uitzondering, we moeten hoognodig en hoogdringend bewust worden van het feit dat de aarde op sterven na dood is... En het zal niet helpen de gebeden der stervenden te reciteren, we moeten leren "gezond" denken en "gezond" werken.
tot de volgende ?
Eigenlijk vliegen daar al heel wat stukken schroot, niet alleen van oude kapotte zattelieten, maar onder meer ook een schroevendraaier dat ze ooit in de pollen gaven van een vrouwelijke techneute...(ook zonder "tech" klinkt het mooi)
Moest ik Frank de Winne zijn, ik zou alvast stoffer en vuilblik meenemen, en al dat kapotte dinges op ruimen. Daar zit wellicht heel wat dinges in waar nog geld van te maken is.
Je moet ook goed beseffen dat die stukken oud ijzer daar niet ad infinito rond zullen toeren ! Nu en dan komt er eentje naar beneden. Och, geen gevaar zeggen ze, tegen dat het hier is, is het allang opgebrand... Maar herinner je je nog de paniek rond dat Russisch stuk schroot ? Ze maken ons maar wat wijs, om ons koest te houden.
Wat je daar ongetwijfeld ook moet zien rondvliegen, zijn trappen, tweede trappen en derde in hoofdzaak. Nu sturen ze die niet meer mee, de raketten zijn nu sterk genoeg, zodat ze het laatste stukje niet meer moeten nemen met een trapke meer of minder, in een grote wip zijn ze er ! Wel hebben ze nu van die grote brandstoftanks mee, die wellicht ook ergens hangen te zweuven...
Of die allang liggen te roesten in de oceaan.
Straks is dat wellicht allemaal verleden tijd, want ze zijn nu bezig een privévliegtuigje te maken om eens even in de ruimte te gaan piepen, en daar komen geen raketten meer bij te pas! Ze zouden gewoon met een heel grote vlieger eerst dat ruimtevliegtuigje zo hoog en zo snel mogelijk gaan lanceren, en het laatste stukje zou dan gedaan worden door dat nieuwe ruimtespeelgoedje.
(Vergeet niet dat het gewenst is een filter op de uitlaat van je wagentje te zetten hé!)
En zeggen dat het allemaal begonnen is met ene Benjamin die er in slaagde een huissleutel omhoog te krijgen met een vliegerke aan een touw...djudedju, ze krijgen nu veel groter stukken ijzer omhoog hé ?
Heb je al eens naar de hemel gekeken ? Naar die strepen van die vliegmachines... Heb jij je ook al afgevraagd hoever jij met je autootje wel moet rijden om één wolk te maken van uitlaatgas zoals dat vliegmachieneke daar in twee minuten?
Dit is geen pleidooi tegen de roetfilter en co, maar een pleidooi dat ze op zijn minst ook eens daar moeten naar kijken. Heb je de wolken al gezien bij de lancering van de spaceshuttle ? Daar zit helemaal geen filterke op hé?
Gisteren reed ik door de Gentse kanaalzone... Wat er zo stonk is mij een raadsel, maar eerlijk, ik zou daar niet echt gerust wonen in die regio ! Maar we moeten ons niet ongerust maken, de geleerde bollen hebben gezegd dat wij met zijn allen met onze centrale verwarmingskes en kacheltjes veel meer vervuilen dan de industrie. Zijn ze de schepen, de vrachtwagens, de vliegtuigen en zo niet vergeten mee te tellen, maar zelfs zonder dat... Bij helder weer zie ik van uit het raam van Koens kamer de vette wolken van de Gentse industriezone van hier uit. Het moet al heel erg zijn om de rook van een huis in Horebeke, hier vlak bij, te zien roken...
Och, het is niet altijd de zichtbare rook die het hem doet? Ik moet zeggen dat die dikke wolken en de vergezellende stank mij veel meer raakt dan het onzichtbare rookwolkje van mijn chauffage zulle !
En niemand heeft ooit verbod gekregen om zijn sla uit zijn tuin op te eten omdat zijn schoorsteen rookt, maar die mensen daar in die industriezones hebben al meer dan eens de raad gekregen geen groenten uit eigen tuin te eten...
Je zegt dat de industrie veel meer gecontroleerd wordt dan de privé-personen? Ik heb de eer en het genoegen daar sterk aan te twijfelen... Ik ken verscheidene mensen die me staaltjes vertellen van de wijze waarop de rapporten door de bedrijven worden opgesteld... Om te huiveren ! En ondanks het feit dat dit quasi publieke geheimen zijn, zwijgt iedereen om de rust en de vree...
Als ze zo voort doen zullen we zelfs zwijgen in eeuwige rust een vrede !
Laat ons nu eens veronderstellen dat de vernuftelingen gelijk hebben, en dat de vervuiling van al onze CV'tjes veel erger is dan de vervuiling door de industrie...
Dan nog heb ik mijn bedenking... Kijk, als een Tommeke Boonen of een ander zeer bekende persoon iets mispeutert, dan zal men in het verdict geneigd zijn de "voorbeeldfunctie" van deze gekende personen mee te rekenen om te komen tot een "gepaste" strafmaat, ter exempel...
Zijn die hoge grote dikke schoorstenen dan niet ergens belast met een voorbeeldfunctie ? Ik meen van wel !
Maar ja, in deze tijd moeten we zwijgen over zulke futiliteiten, want het gaat al slecht genoeg met de tewerkstelling. Maar is dat het niet wat geleid heeft tot de steeds toenemende vervuiling ? Waarvan men zegt dat ze bijna onomkeerbaar geworden is ? En is het wel zo dat proper werken noodzakelijk minder werken is ? Volgens velen zou het zelfs omgekeerd zijn, en zou de opkuis van al wat verloederd is, heel wat werk verschaffen.
Ik weet het niet, ik kan alleen al die geleerde rapporten lezen en herlezen, en vaststellen dat het ene rapport juist het tegenovergestelde bewijst van het andere... De uitleg wordt gegeven à la tête du client... En niemand van ons weet het nog... Kijk nu maar eens wat ze allemaal aan het zeggen zijn (en niet-zeggen) over de energie via kernenergie... Durf jij nog stellen dat het ene slechter of beter is (lees minder schadelijk) dan het andere ?
Ik las zelfs een studie over welke vervuiling er allemaal "nodig" is om een windmolen te maken voor windenergie... En hoelang dat ding moet draaien vooraleer milieuwinst te maken... (Idem voor de zonnepanelen !!!!)
Al wat ik heb bijgeleerd is: ik weet het nu nog minder dan vroeger...Met één uitzondering, we moeten hoognodig en hoogdringend bewust worden van het feit dat de aarde op sterven na dood is... En het zal niet helpen de gebeden der stervenden te reciteren, we moeten leren "gezond" denken en "gezond" werken.
tot de volgende ?
woensdag, februari 11, 2009
Wilhelmus van Nassauwe
Gisterennamiddag was ik op de hobbyclub, nogal wat langer dan anders, want 't was eetinge... En 't was nog lekker bovendien ! We zijn als laatste man moeten blijven, want de flessen moesten geijdeld worden... Zonder commentaar...
De meeste mensen schijnen goed te slapen van een glaasje wijn. Ikke dus niet, ik was om 11 uur al weer wakker, en heb op het schermpje van mijn digitale klokje ieder uur zien passeren...
Vanmorgen zijn we naar Nederland geweest, iets wat we nu en dan eens doen, een uitstapje en wat shoppen, in de Nederlandse producten die bij ons niet of heel moeilijk te vinden zijn, onder meer heel oude kaas die brokkelt van ouderdom... Een stuk gewone en een stuk komijnkaas... Dat is in feite snoepkaas, daar doe ik weken mee, als tenminste er geen kaasminnend bezoek komt, want dan gaat het een stuk sneller (maar ook gezelliger...) Vandaar mijn titel het Wilhelmus...
Ik heb aan het Nederlandse volkslied leuke herinneringen... In het begin van mijn ziekte, was ik in behandeling in het Universitair ziekenhuis van Gent. Ik moest onder meer dagelijks kine ondergaan.
Een van de kinesisten was een Nederlandse die in een uitwisselingproces daar haar opleiding volgde. Ik zie ze zo nog voor me, een klein vief meisje, die heel mondig was, en waar iedereen tegen bezig was, gewoon omdat ze zo gevat en leuk uit de hoek kon komen. Op een dag was het Prinsjesdag of hoe heet dat Nederlandse feest, en ze ontbrak. 's Anderendaags zat ik haar te plagen dat het erg was dat ze van twee ruiven at, en thuis bleef op de Belgische en de Nederlandse feesten... Ze weerde zich, maar toen ik zei dat ze dan op zijn minst ook het Belgisch volkslied moest kunnen zingen, was ze de mond gesnoerd, tot plots "En kende gij dan het Nederlands Volkslied ?" "Natuurlijk wij kennen dat hier allemaal, wij zijn beleefd voor de buren, en meteen begon ik het Wilhelmus te zingen... Ze is zeker tien minuten stil geweest, en dat was een rekord !! Het had haar zo erg op de maag gelegen dat ze naderhand aan iedereen gevraagd had of hij/zij ook het Wilhelmus kende...
Maar ik heb weer lekkere kaas om te snoepen...
Deze middag gingen we weer naar de Chinees om te eten, want Anny is verlekkerd op de Chinese kost, maar het was gesloten... Dus iets anders gezocht, en we zijn bij de Italiaan gaan eten. Het was vurrukkulluk.... Eerst dronken we een lekker alcoholvrij aperitiefje, iets wat wellicht bittere gentiaan bevatte, heerlijk fris om te drinken. Nadien een groot bord salade, met allerlei groenvoer, van kwamkwammers over poeprika's naar sla in diverse variëteiten, en nog enkele ander zaken zoals witte kool, olijven, gerookte zalm en bekroond met warme heerlijke scampi's... Heerlijk ! Bovendien was er ook een sneetje heerlijk vers (nog warm) brood, met een zelfgemaakte kruidenboter... Ik heb Anny gezegd dat ze ook eens wat van dat brood met die boter moest nemen, het was echt lekkerderderderder....
De hoofdschotel was scampi in een tomatenroomsaus, heerlijk pikant, met peperbolletjes in en zo, en daarbij spaghetti én frietjes... We hebben van die laatste ingrediënten amper een vierde opgegeten, het was te veel voor oude luitjes zoals we stilaan worden...
Een kop heerlijke straffe Italiaanse koffie, met een speciale naam, maar ik ben het ondertussen al weer vergeten, 't was lekker, dat is wat telt.
We doen dat zo weinig, eens uit eten gaan, en dan is dat nog zo heerlijk.
Ook Anny was heel content, en zei zelfs dat het haar beter had gesmaakt dan Chinees eten... 't Moet dus wel uitnemend geweest zijn.
Kortom, het was een heerlijke uitstap. (Bovendien was de door mij uitgestippelde route maar liefst 8 km korter dan de weg van mijne gps... Ben ik effe een goede kaartlezer !)
Maar dat is dus allemaal de reden dat ik pas nu aan het bloggen ben, in de namiddag, terwijl in de achtergrond de tv weer politiek aan het uitbraken is. Om meteen je nagenot van de Italiaan om zeep te helpen.
We moesten voor Frederik eens uitkijken of er nog van de heel goeie en sterke en goedkope T-shirts te krijgen waren, zoal ik al enkele jaren draag. We zijn naar de winkel geweest, en zochten zes tshirts uit, gingen naar de kassa, en hoorden dat er ook blauwe en bordeau Tshirts te krijgen waren, van het zelfde merk en soort, maar die uit de mode waren (???) en daarom verkocht werden aan 1 (één) euro 't stuk... We hebben meteen negen van die dingen meegepakt voor Fré, en nog zes voor mij...Voorraad zeg maar... Ik heb van diezelfde T shirts die ik zeker al een jaar of drie draag, en die nog steeds als nieuw zijn, buiten de kleur die wat minder geworden is door het wassen. Het zijn ijzersterke dingen, en die niet vervormen of zo. Normaliter is een dergelijke kwaliteit veel duurder.
We brachten ook pijnstillers en zo mee... Die kun je in Nederland véél goedkoper zo in de winkel kopen, terwijl wij hier naar de apotheek moeten en tien keer zoveel betalen ! Ik heb er mee voor mij en voor Veerle, met haar migraine.
Voila, nu zijt ge zo wijs als ik ben, ik ga dus stoppen voor vandaag, ik heb nog pakken mailtjes te lezen...
tot de volgende ???
De meeste mensen schijnen goed te slapen van een glaasje wijn. Ikke dus niet, ik was om 11 uur al weer wakker, en heb op het schermpje van mijn digitale klokje ieder uur zien passeren...
Vanmorgen zijn we naar Nederland geweest, iets wat we nu en dan eens doen, een uitstapje en wat shoppen, in de Nederlandse producten die bij ons niet of heel moeilijk te vinden zijn, onder meer heel oude kaas die brokkelt van ouderdom... Een stuk gewone en een stuk komijnkaas... Dat is in feite snoepkaas, daar doe ik weken mee, als tenminste er geen kaasminnend bezoek komt, want dan gaat het een stuk sneller (maar ook gezelliger...) Vandaar mijn titel het Wilhelmus...
Ik heb aan het Nederlandse volkslied leuke herinneringen... In het begin van mijn ziekte, was ik in behandeling in het Universitair ziekenhuis van Gent. Ik moest onder meer dagelijks kine ondergaan.
Een van de kinesisten was een Nederlandse die in een uitwisselingproces daar haar opleiding volgde. Ik zie ze zo nog voor me, een klein vief meisje, die heel mondig was, en waar iedereen tegen bezig was, gewoon omdat ze zo gevat en leuk uit de hoek kon komen. Op een dag was het Prinsjesdag of hoe heet dat Nederlandse feest, en ze ontbrak. 's Anderendaags zat ik haar te plagen dat het erg was dat ze van twee ruiven at, en thuis bleef op de Belgische en de Nederlandse feesten... Ze weerde zich, maar toen ik zei dat ze dan op zijn minst ook het Belgisch volkslied moest kunnen zingen, was ze de mond gesnoerd, tot plots "En kende gij dan het Nederlands Volkslied ?" "Natuurlijk wij kennen dat hier allemaal, wij zijn beleefd voor de buren, en meteen begon ik het Wilhelmus te zingen... Ze is zeker tien minuten stil geweest, en dat was een rekord !! Het had haar zo erg op de maag gelegen dat ze naderhand aan iedereen gevraagd had of hij/zij ook het Wilhelmus kende...
Maar ik heb weer lekkere kaas om te snoepen...
Deze middag gingen we weer naar de Chinees om te eten, want Anny is verlekkerd op de Chinese kost, maar het was gesloten... Dus iets anders gezocht, en we zijn bij de Italiaan gaan eten. Het was vurrukkulluk.... Eerst dronken we een lekker alcoholvrij aperitiefje, iets wat wellicht bittere gentiaan bevatte, heerlijk fris om te drinken. Nadien een groot bord salade, met allerlei groenvoer, van kwamkwammers over poeprika's naar sla in diverse variëteiten, en nog enkele ander zaken zoals witte kool, olijven, gerookte zalm en bekroond met warme heerlijke scampi's... Heerlijk ! Bovendien was er ook een sneetje heerlijk vers (nog warm) brood, met een zelfgemaakte kruidenboter... Ik heb Anny gezegd dat ze ook eens wat van dat brood met die boter moest nemen, het was echt lekkerderderderder....
De hoofdschotel was scampi in een tomatenroomsaus, heerlijk pikant, met peperbolletjes in en zo, en daarbij spaghetti én frietjes... We hebben van die laatste ingrediënten amper een vierde opgegeten, het was te veel voor oude luitjes zoals we stilaan worden...
Een kop heerlijke straffe Italiaanse koffie, met een speciale naam, maar ik ben het ondertussen al weer vergeten, 't was lekker, dat is wat telt.
We doen dat zo weinig, eens uit eten gaan, en dan is dat nog zo heerlijk.
Ook Anny was heel content, en zei zelfs dat het haar beter had gesmaakt dan Chinees eten... 't Moet dus wel uitnemend geweest zijn.
Kortom, het was een heerlijke uitstap. (Bovendien was de door mij uitgestippelde route maar liefst 8 km korter dan de weg van mijne gps... Ben ik effe een goede kaartlezer !)
Maar dat is dus allemaal de reden dat ik pas nu aan het bloggen ben, in de namiddag, terwijl in de achtergrond de tv weer politiek aan het uitbraken is. Om meteen je nagenot van de Italiaan om zeep te helpen.
We moesten voor Frederik eens uitkijken of er nog van de heel goeie en sterke en goedkope T-shirts te krijgen waren, zoal ik al enkele jaren draag. We zijn naar de winkel geweest, en zochten zes tshirts uit, gingen naar de kassa, en hoorden dat er ook blauwe en bordeau Tshirts te krijgen waren, van het zelfde merk en soort, maar die uit de mode waren (???) en daarom verkocht werden aan 1 (één) euro 't stuk... We hebben meteen negen van die dingen meegepakt voor Fré, en nog zes voor mij...Voorraad zeg maar... Ik heb van diezelfde T shirts die ik zeker al een jaar of drie draag, en die nog steeds als nieuw zijn, buiten de kleur die wat minder geworden is door het wassen. Het zijn ijzersterke dingen, en die niet vervormen of zo. Normaliter is een dergelijke kwaliteit veel duurder.
We brachten ook pijnstillers en zo mee... Die kun je in Nederland véél goedkoper zo in de winkel kopen, terwijl wij hier naar de apotheek moeten en tien keer zoveel betalen ! Ik heb er mee voor mij en voor Veerle, met haar migraine.
Voila, nu zijt ge zo wijs als ik ben, ik ga dus stoppen voor vandaag, ik heb nog pakken mailtjes te lezen...
tot de volgende ???
dinsdag, februari 10, 2009
Afrika
Ik voel de blinde ogen van zwarte voorouders in mijn rug staren terwijl ik deze tekst typ...
Er staan immers een heel pak van die voorouderbeelden op het kastje achter mijn rug, en hoewel er recentere beelden bijstaan, staan er ook wat die wellicht indertijd van uit een diepe overtuiging gesculpteerd werden om de steun van de voorouder te behouden...
De meeste van die beelden vertonen een zekere gestrengheid, en vooral een deformatie om de grootste kwaliteiten van opa zaliger te beklemtonen... Heeft hij een ontelbare kudde mensen als zijn nageslacht, dan zal men zijn vruchtbaarheid belichten met een abnormaal grote penis, in een eeuwige erectie...
Het feit dat ze de macht van opa (oma) in een beeld vastleggen is een vorm van geloof, van godsdienst om het woord te gebruiken dat wij het best kennen om die gevoelens te omschrijven.
De oudste beeldjes die men vond zijn ook dergelijke bizarre beeldjes met die overdreven vormen van enorme vruchtbaarheid. Wellicht was de wereld toendertijd veel meer op de vrouw gericht, want het zijn allemaal vrouwelijke beeldjes.
Er is nog iets wat mij steeds weer opvalt, dat is dat bijna overal op de wereld, die beeldjes gebogen benen hebben, ze staan als het ware door de knieën gezakt. Gek dat dit zo universeel is, en gek op zichzelf, want geef toe, wij snappen de bedoeling van dit half doorzakken niet...
En ik verwonder mij.
Wat is het dat reeds van in oeroude tijden er een zekere vorm van verering is geweest. Wij kunnen niet achterhalen of het een soort godsdienst was, of beperkt was tot een vorm van voorouderverering, maar dat er iets was, daar wijzen alle sporen op.
Wat is het toch dat de mens zich een god zoekt, iets om geestelijk op terug te vallen. Ik denk dat dit zowat het grootste verschil is tussen mens en dier, wij zoeken niet alleen op lichamelijk vlak vluchtwegen, wij zoeken ze ook geestelijk.
Want dat is het in feite... Wij voelen op een of andere manier de noodzaak een zekerheid te hebben, een veiligheid, een vluchthaven. Dit zoeken kan leiden tot een gevestigde godsdienst, tot een eigen persoonlijke inwendige bron, en soms zelf tot een beredeneerde ontkenning, wat ook weer een overtuiging is, en een soort beredeneerde vluchtroute, in feite niet veel anders dan die van de wel-gelovenden, in welke vorm dan ook...(ook al zullen ze dit met klem ontkennen, maar ook hun denken is een zoeken naar zekerheid die ze heel diep niet (evenmin) echt hebben!)
Vannacht lag ik te denken wat eigenlijk de bron van dat alles zou zijn...
En ik meen dat ik misschien iets heb gevonden, iets waarin wij mensen uiteindelijk afwijken van het dier (ook al zijn we in se ook een dier)
Verwondering.
Wij zijn wellicht de enigen op deze aardkloot die het vermogen (of de vloek) hebben ons voortdurend te verwonderen.
Dit verwonderen leidt tot voortdurend vragen, en slechts bij mondjesmaat vinden we deelantwoorden... Vooral op lijfelijk vlak, tastbaar vlak, we leerden dat een rond iets makkelijker rolt dan een vierkante blok om maar iets te zeggen... maar die veel diepe verwondering over het leven zelf, daar staan we nog steeds omzeggens even ver als de eerste mens die een stok opraapte om zich te verdedigen tegen de andere apen die net iets minder hadden...
Wij verwonderen ons over alles wat we waarnemen. En we willen, en dat is onze doem, ook voor alles een verklaring hebben. Waar we er geen vinden, daar hebben we een God voor.
Dit is heel simplistisch uitgelegd hoe we tot een god zouden kunnen zijn gekomen. Maar hoe meer we onze geest leerden gebruiken, hoe minder logisch het was gewoon te leven volgens de manieren waarop er al altijd geleefd was. We leerden immers dingen gebruiken, en het bezit van die dingen verhief de bezitter op een nieuwe manier tot een leidende functie, het was niet meer alleen de sterkste, het was nu ook de slimste die begon invloed te hebben.
Het natuurlijke bestaan wankelde plots op zijn grondvesten. Er was een nieuwe orde ontstaan ! En plots kwam daar ook de noodzaak om de kudde, de groep op een andere manier te organiseren. Er must ordnüng sein...
Wellicht zullen ook de nazaten van de uitvinder van de stok als wapen, grote eerbied hebben gehad voor hun voorvader, en wellicht zullen ze gepoogd hebben voordelen te halen uit die erfenis... en zie je het groeien ?
Och, ik weet wel dat er veel meer bij komt kijken, maar er komt ook steeds meer om over te verwonderen, en het lijkt wel of het ultieme antwoord dan ook steeds verder en verder weg gaat... Als we dan toch een antwoord willen invullen in dit zwarte gat van onze kennis, dan is de meest logische weg ook iets onverklaarbaars als oplossing te poneren, en zo moeten we wel komen tot een factor x, die we dan maar God noemen.
De macht van de zonnewarmte, de macht van het vuur werden uitgelegd en verklaard en God werd steeds verder opgeschoven tot de ultieme verwekker en beheerder van het leven, een conclusie die we heel diep in ons zelf bijna automatisch vinden op een of andere manier, of die we bewust wegschuiven, net omdat de logica het niet kan uitleggen...
Hoe groter de kudde werd, hoe meer de noodzaak er kwam om regels en wetten te maken. De meest eenvoudige manier om tot een dwang van gehoorzaamheid te komen, zal oorspronkelijk het recht van de sterkste zijn geweest, maar dat wisselde te sterk en te vaak om een continuïteit te hebben in het systeem, dus moest men werkelijk onverbrekelijke wetten gaan maken. Wat was makkelijker dan de bron ervan bij het onverklaarbare, de god te leggen?
Dit was het prille ontstaan van de kerken (ook al noemde het niet zo, en was het structurele ervan nog maar in kiem aanwezig), maar het was een eerste aanvang van een groepje die zich de macht van spreekbuis van het onnoembare te zijn, toe mat. Dit gaf hen macht en aanzien, en zij lukten er zelfs in invloed te hebben op de sterkste van de groep, de wereldlijke macht...
En al was het idee van de Grote Verwondering, het onoplosbare, het ultieme in ieder mens automatisch aanwezig, men begon het te leiden in een richting die de macht verzekerde van hen die de geestelijke leiders waren... En ook al kwamen er regelmatig mensen die verder zagen, die dieper op de zaken dachten, en die de mensen verwittigden wat de werkelijke bedoeling, de werkelijke wil van de Ultieme was, zij werden aan de kant geveegd, of hun woorden werden gepikt en uitgelegd volgens de inzichten van de wereldse kerk van toen. Profeten werden ze genoemd, maar hun woorden verdwenen in het grote stramien van de geestelijke leiders van toen...
Heb je al eens echt gelezen in de bijbel, de tora, de koran, de teksten van Bab, van allen die werkelijk probeerden dichter bij het onnoembare te komen?
Mij valt vooral op dat ze in werkelijkheid allemaal heel dicht bij elkaar liggen, dat ze in werkelijkheid steeds weer en weer hetzelfde zeggen... Soms moet je goed zoeken om nog de werkelijke woorden terug te vinden, maar uit het geheel zijn ze wel steeds min of meer terug te vinden...
Prachtige teksten, prachtige woorden, met een hele kleine boodschap: Bemin.
Meer niet.
Bemin.
Niet de lichamelijke vervulling van dit woord, ook al hoort dat er bij, maar het universele Bemin. Bemin de wereld, de dieren, de gewassen de mensen, de zon het universum... Buiten de Liefde is er niets. Niets dat het spreken waard is. En dat is in feite in alle mensen aanwezig.
Maar er zijn er zovelen die het steeds weer en weer pogen te verdrinken, te vermoorden, te verlinken... Omdat zij alleen maar uit zijn op één enkel iets: Macht.
Macht is het verderf van de wereld. Omwille van de macht brengt de ene mens de andere ter dood, ontneemt hij hem zijn voedsel en zijn drinken.
Wij willen diep in onszelf de Liefde, maar grijpen de Macht.
We kunnen onszelf niet losmaken van de aarde. Hoezeer wij onszelf ook voorhouden dat wij de enige wezens zijn met rede, wij kunnen de rede niet losmaken van het aardse... Wij willen macht, meer zijn dan de ander, beter zijn, rijker zijn... en verarmen onze geest steeds meer en meer.
Het is onmogelijk te komen tot de werkelijke Liefde, als wij gebonden zijn door de materie. Boeddha was een der eersten die dit wist te verwoorden (Misschien waren er voor hem nog, wier stem nooit tot ons is doorgedrongen).
Wij lezen (als wij goed lezen) dit ook in bijbel en koran en in alle gewijde teksten van waar ook... Maar we moeten de woorden zoeken tussen de versmachtende druk van de instanties die het geloof hebben omgevormd tot een instelling. Hoe kan een begrip ooit een instelling zijn?
Nadien heb ik geslapen als een roosje, ik had immers een snuifje van de Liefde geproefd, geroken of hoe je het ook noemen wilt.
Er is niets om je druk over te maken, buiten het vergeten van je zelf.
tot de volgende ?
Er staan immers een heel pak van die voorouderbeelden op het kastje achter mijn rug, en hoewel er recentere beelden bijstaan, staan er ook wat die wellicht indertijd van uit een diepe overtuiging gesculpteerd werden om de steun van de voorouder te behouden...
De meeste van die beelden vertonen een zekere gestrengheid, en vooral een deformatie om de grootste kwaliteiten van opa zaliger te beklemtonen... Heeft hij een ontelbare kudde mensen als zijn nageslacht, dan zal men zijn vruchtbaarheid belichten met een abnormaal grote penis, in een eeuwige erectie...
Het feit dat ze de macht van opa (oma) in een beeld vastleggen is een vorm van geloof, van godsdienst om het woord te gebruiken dat wij het best kennen om die gevoelens te omschrijven.
De oudste beeldjes die men vond zijn ook dergelijke bizarre beeldjes met die overdreven vormen van enorme vruchtbaarheid. Wellicht was de wereld toendertijd veel meer op de vrouw gericht, want het zijn allemaal vrouwelijke beeldjes.
Er is nog iets wat mij steeds weer opvalt, dat is dat bijna overal op de wereld, die beeldjes gebogen benen hebben, ze staan als het ware door de knieën gezakt. Gek dat dit zo universeel is, en gek op zichzelf, want geef toe, wij snappen de bedoeling van dit half doorzakken niet...
En ik verwonder mij.
Wat is het dat reeds van in oeroude tijden er een zekere vorm van verering is geweest. Wij kunnen niet achterhalen of het een soort godsdienst was, of beperkt was tot een vorm van voorouderverering, maar dat er iets was, daar wijzen alle sporen op.
Wat is het toch dat de mens zich een god zoekt, iets om geestelijk op terug te vallen. Ik denk dat dit zowat het grootste verschil is tussen mens en dier, wij zoeken niet alleen op lichamelijk vlak vluchtwegen, wij zoeken ze ook geestelijk.
Want dat is het in feite... Wij voelen op een of andere manier de noodzaak een zekerheid te hebben, een veiligheid, een vluchthaven. Dit zoeken kan leiden tot een gevestigde godsdienst, tot een eigen persoonlijke inwendige bron, en soms zelf tot een beredeneerde ontkenning, wat ook weer een overtuiging is, en een soort beredeneerde vluchtroute, in feite niet veel anders dan die van de wel-gelovenden, in welke vorm dan ook...(ook al zullen ze dit met klem ontkennen, maar ook hun denken is een zoeken naar zekerheid die ze heel diep niet (evenmin) echt hebben!)
Vannacht lag ik te denken wat eigenlijk de bron van dat alles zou zijn...
En ik meen dat ik misschien iets heb gevonden, iets waarin wij mensen uiteindelijk afwijken van het dier (ook al zijn we in se ook een dier)
Verwondering.
Wij zijn wellicht de enigen op deze aardkloot die het vermogen (of de vloek) hebben ons voortdurend te verwonderen.
Dit verwonderen leidt tot voortdurend vragen, en slechts bij mondjesmaat vinden we deelantwoorden... Vooral op lijfelijk vlak, tastbaar vlak, we leerden dat een rond iets makkelijker rolt dan een vierkante blok om maar iets te zeggen... maar die veel diepe verwondering over het leven zelf, daar staan we nog steeds omzeggens even ver als de eerste mens die een stok opraapte om zich te verdedigen tegen de andere apen die net iets minder hadden...
Wij verwonderen ons over alles wat we waarnemen. En we willen, en dat is onze doem, ook voor alles een verklaring hebben. Waar we er geen vinden, daar hebben we een God voor.
Dit is heel simplistisch uitgelegd hoe we tot een god zouden kunnen zijn gekomen. Maar hoe meer we onze geest leerden gebruiken, hoe minder logisch het was gewoon te leven volgens de manieren waarop er al altijd geleefd was. We leerden immers dingen gebruiken, en het bezit van die dingen verhief de bezitter op een nieuwe manier tot een leidende functie, het was niet meer alleen de sterkste, het was nu ook de slimste die begon invloed te hebben.
Het natuurlijke bestaan wankelde plots op zijn grondvesten. Er was een nieuwe orde ontstaan ! En plots kwam daar ook de noodzaak om de kudde, de groep op een andere manier te organiseren. Er must ordnüng sein...
Wellicht zullen ook de nazaten van de uitvinder van de stok als wapen, grote eerbied hebben gehad voor hun voorvader, en wellicht zullen ze gepoogd hebben voordelen te halen uit die erfenis... en zie je het groeien ?
Och, ik weet wel dat er veel meer bij komt kijken, maar er komt ook steeds meer om over te verwonderen, en het lijkt wel of het ultieme antwoord dan ook steeds verder en verder weg gaat... Als we dan toch een antwoord willen invullen in dit zwarte gat van onze kennis, dan is de meest logische weg ook iets onverklaarbaars als oplossing te poneren, en zo moeten we wel komen tot een factor x, die we dan maar God noemen.
De macht van de zonnewarmte, de macht van het vuur werden uitgelegd en verklaard en God werd steeds verder opgeschoven tot de ultieme verwekker en beheerder van het leven, een conclusie die we heel diep in ons zelf bijna automatisch vinden op een of andere manier, of die we bewust wegschuiven, net omdat de logica het niet kan uitleggen...
Hoe groter de kudde werd, hoe meer de noodzaak er kwam om regels en wetten te maken. De meest eenvoudige manier om tot een dwang van gehoorzaamheid te komen, zal oorspronkelijk het recht van de sterkste zijn geweest, maar dat wisselde te sterk en te vaak om een continuïteit te hebben in het systeem, dus moest men werkelijk onverbrekelijke wetten gaan maken. Wat was makkelijker dan de bron ervan bij het onverklaarbare, de god te leggen?
Dit was het prille ontstaan van de kerken (ook al noemde het niet zo, en was het structurele ervan nog maar in kiem aanwezig), maar het was een eerste aanvang van een groepje die zich de macht van spreekbuis van het onnoembare te zijn, toe mat. Dit gaf hen macht en aanzien, en zij lukten er zelfs in invloed te hebben op de sterkste van de groep, de wereldlijke macht...
En al was het idee van de Grote Verwondering, het onoplosbare, het ultieme in ieder mens automatisch aanwezig, men begon het te leiden in een richting die de macht verzekerde van hen die de geestelijke leiders waren... En ook al kwamen er regelmatig mensen die verder zagen, die dieper op de zaken dachten, en die de mensen verwittigden wat de werkelijke bedoeling, de werkelijke wil van de Ultieme was, zij werden aan de kant geveegd, of hun woorden werden gepikt en uitgelegd volgens de inzichten van de wereldse kerk van toen. Profeten werden ze genoemd, maar hun woorden verdwenen in het grote stramien van de geestelijke leiders van toen...
Heb je al eens echt gelezen in de bijbel, de tora, de koran, de teksten van Bab, van allen die werkelijk probeerden dichter bij het onnoembare te komen?
Mij valt vooral op dat ze in werkelijkheid allemaal heel dicht bij elkaar liggen, dat ze in werkelijkheid steeds weer en weer hetzelfde zeggen... Soms moet je goed zoeken om nog de werkelijke woorden terug te vinden, maar uit het geheel zijn ze wel steeds min of meer terug te vinden...
Prachtige teksten, prachtige woorden, met een hele kleine boodschap: Bemin.
Meer niet.
Bemin.
Niet de lichamelijke vervulling van dit woord, ook al hoort dat er bij, maar het universele Bemin. Bemin de wereld, de dieren, de gewassen de mensen, de zon het universum... Buiten de Liefde is er niets. Niets dat het spreken waard is. En dat is in feite in alle mensen aanwezig.
Maar er zijn er zovelen die het steeds weer en weer pogen te verdrinken, te vermoorden, te verlinken... Omdat zij alleen maar uit zijn op één enkel iets: Macht.
Macht is het verderf van de wereld. Omwille van de macht brengt de ene mens de andere ter dood, ontneemt hij hem zijn voedsel en zijn drinken.
Wij willen diep in onszelf de Liefde, maar grijpen de Macht.
We kunnen onszelf niet losmaken van de aarde. Hoezeer wij onszelf ook voorhouden dat wij de enige wezens zijn met rede, wij kunnen de rede niet losmaken van het aardse... Wij willen macht, meer zijn dan de ander, beter zijn, rijker zijn... en verarmen onze geest steeds meer en meer.
Het is onmogelijk te komen tot de werkelijke Liefde, als wij gebonden zijn door de materie. Boeddha was een der eersten die dit wist te verwoorden (Misschien waren er voor hem nog, wier stem nooit tot ons is doorgedrongen).
Wij lezen (als wij goed lezen) dit ook in bijbel en koran en in alle gewijde teksten van waar ook... Maar we moeten de woorden zoeken tussen de versmachtende druk van de instanties die het geloof hebben omgevormd tot een instelling. Hoe kan een begrip ooit een instelling zijn?
Nadien heb ik geslapen als een roosje, ik had immers een snuifje van de Liefde geproefd, geroken of hoe je het ook noemen wilt.
Er is niets om je druk over te maken, buiten het vergeten van je zelf.
tot de volgende ?
maandag, februari 09, 2009
Belangrijk ?
Ik heb weer wat zitten lezen en mediteren in de Tao (spreek uit douw)...
Deze keer ging het over onze stress, onze spanningen, ons opjagerij, kortom ons navelstaren, want dat is het in feite! Telkens als wij ons zitten op te jagen, zitten we in feite met ons zelf bezig, verliezen wij het contact met de wereld om ons heen, en hebben alleen nog oog voor de spanning die wij in en voor onszelf creëren...
De schrijver gaf ons de raad om eens op te stijgen, letterlijk mag zelfs, figuurlijk kan ook. Stel je eventjes voor dat je opstijgt met een luchtballon, en een paar honderd meter hoog gaat. Kijk dan eens naar beneden, en zoek in de massa kijkers rustig naar je buur, waarvan je weet dat hij daar ook staat te kijken. Niet makkelijk hé, tenzij hij een heel felle en speciale kleur van jas draagt, heb je weinig kans hem er zo maar uit te pikken. We gaan nog hoger, eventjes in een passagiersvliegtuig... Die dingen vliegen gemeenlijk op zo'n 10.000 m hoogte, je ziet zelf al dat het onbegonnen werk is je buur nog ooit terug te vinden... Het is zelfs al heel moeilijk de stad of het dorp te herkennen waar je woont...
We gaan nog hoger, eventjes mee met Frank De Winne de ruimte in, en we zien de aarde duidelijk als bolvormig. We herkennen duidelijk de werelddelen, zien 's nachts hoeveel elektriciteit wij besteden aan de verlichting van ons gebied, maar dat is alles, je weet dat er mensen zijn, maar je kunt er geen spoor van ontdekken, zelfs de Chinese muur is, in tegenstelling met de fabeltjes er over, niet te onderscheiden... We gaan nog verder, mee met de Voyager of zo, een rondje maken rond Mars. We zien de aarde als een ver bolletje... Helemaal niet duidelijk of daar leven zou zijn of niet...
En vanuit die oneindigheid lijkt het plots zo belachelijk dat jij je daar zat op te jagen in de file...
We moeten dit beeld voor ons ogen houden, het zal ons helpen om veel meer te relativeren, om de dingen te nemen zoals ze zijn... Weet je, als je door je beroep nogal dikwijls in de file zit, kan ik je aanraden zo'n mini-wereldbolletje te kopen, en dit aan je achteruitkijkspiegel te hangen, gewoon, als herinnering aan het feit dat we met heel onze ego, maar nietige stofjes zijn... 't Kan helpen, stofjes in de file... Heb je als kind ooit op de zolder gespeeld ? Als door het dakvenster een streep zonlicht valt, en je verbaasd zit te kijken naar de zwevende stofjes in de baan zonlicht... Eén van die stofjes ben jij...op weg naar je werk...
Ik weet niet of het beeld je aanspreekt, mij wel!. Maar ik was al altijd een van de uitzonderingen die me niet echt druk kon maken in de file... Ik kon er toch niets aan doen, dus moest ik me er ook niet over gaan opjagen.... Ik dacht wel nu en dan aan het feit dat je maar eens in zo'n file moest zitten met op de achterbank je eega in barensnood... Ik denk dat ik dan wel, net als de meeste anderen, me zou zitten opfretten van de zenuween... om het maar eens in het dialect te zeggen... djudedju, blijkbaar ben ik dus ook niet immuun voor de invloed van de haast en de opjagerij... We moeten er maar eens met zijn allen aan werken.
Gisteren is Erwin hier geweest, om te nieuwjaren (een beetje laat, maar dat is niet erg), en we hebben weer een ganse namiddag zitten tateren in het Frans, in het Vlaams en alles door elkaar... Marjorie, de dochter heb ik laten kennis maken met Ubuntu, en toen ze weer bij ons kwam zitten, vroeg ze haar papa om op haar pc ook ubuntu te zetten... Erwin, een man die diploma's heeft op het gebied van hardware én van software, was het idee niet ongenegen... Hij werkt wel met windows, omdat zijn meeste klanten met windows werken, en zijn kennis van die programma's dus nodig is, maar wellicht voelt hij ook wel wat om meer en meer te weten te komen van ubuntu, want het aantal mensen die er mee werkt neem hand over hand toe. Prognoses stellen immers dat tegen 2012 er meer adepten zullen zijn van Linux dan van Windows... Het gratissysteem begint de dure programma's voorbij te steken !
Erwin is een "groene", of liever, een écolo, want hij woont in Wallonië. Maar het is een gezond denkende groen, niet een van die fanatiekers die ons het liefst op een menu van gras zouden doen leven... Hij is een man die wil zoeken naar een systeem van evenwicht, evenwicht die helaas, al heel ver is te zoeken.
Vannacht lag ik daar een beetje over na te denken, en kwam tot de conclusie dat wij, als mensdom, momenteel een beetje het slachtoffer aan het worden zijn van ons eigen succes... We zijn met veel te veel op deze wereld, en leven dan ook nog eens op een aarde-uitputtende manier... Als een andere diersoort een plotse explosie kent in aangroei, dan zie je na een korte tijd een herstelbeweging, er is niet genoeg voedsel, dus sterft een heel pak gewoon van de honger, en het resterende gedeelte groeit dan gezapig weer aan tot een normaal aantal... Het systeem waarop de natuur zijn evenwicht behoudt. Niet leuk, maar wel effectief. Bij de mens gaat dit echter niet meer op, de honger wordt, buiten een paar gebieden in toom gehouden, en de andere middelen tot herstel van het natuurlijk evenwicht, dodelijke ziekten en epidemiën, worden behandeld en overwonnen... en de mensheid groeit steeds meer en meer uit zijn voegen. Wellicht is zelfs oorlogvoeren een "natuurlijk" herstelmiddel, maar ook dat wordt steeds gesofisticeerder, en doodt relatief minder mensen dan vroeger... Bekijk ik de zaken te koel ? Misschien wel, maar ik kijk gewoon naar de andere diersoorten om ons heen... en trek de parallel door...
Ik stel gewoon vast dat we wellicht gewoon al door ons aantal een evenwichts-verstoring vormen.
En weet je, als men in het labo, ratten met teveel in een te kleine oppervlakte laat leven, dan treden er "oorlogen" en karakterstoornissen op, waardoor er plots moordenaars ontstaan en dergelijke. Ook het aantal exemplaren die wij homofiel en/of lesbisch noemen als het over mensen zou gaan, neemt hand over hand toe, ook al in een poging minder jongen voort te brengen en het evenwicht te herstellen...
Mij doet dit allemaal nadenken... Och, ik voel me niet in staat daar geleerde conclusies uit te trekken, maar toch... Het wijst allemaal in de richting dat wij gewoon als diersoort te veel succes hebben om nog binnen het "evenwicht" te vallen...
Maar ja, wij achten onszelf geen dier, ook al zijn we dat fysiek wel ! We denken dat we van een betere soort stof gemaakt zijn, maar biologisch gezien is dat niet waar, wij zijn gewoon een schakeltje in het geheel, meer niet. Misschien moeten we inderdaad onszelf maar eens gaan evalueren vanop die grote hoogte, om te beseffen dat wij ook maar één van die stofjes zijn in de zonnebaan van het dakvenster ?
tot de volgende ?
Deze keer ging het over onze stress, onze spanningen, ons opjagerij, kortom ons navelstaren, want dat is het in feite! Telkens als wij ons zitten op te jagen, zitten we in feite met ons zelf bezig, verliezen wij het contact met de wereld om ons heen, en hebben alleen nog oog voor de spanning die wij in en voor onszelf creëren...
De schrijver gaf ons de raad om eens op te stijgen, letterlijk mag zelfs, figuurlijk kan ook. Stel je eventjes voor dat je opstijgt met een luchtballon, en een paar honderd meter hoog gaat. Kijk dan eens naar beneden, en zoek in de massa kijkers rustig naar je buur, waarvan je weet dat hij daar ook staat te kijken. Niet makkelijk hé, tenzij hij een heel felle en speciale kleur van jas draagt, heb je weinig kans hem er zo maar uit te pikken. We gaan nog hoger, eventjes in een passagiersvliegtuig... Die dingen vliegen gemeenlijk op zo'n 10.000 m hoogte, je ziet zelf al dat het onbegonnen werk is je buur nog ooit terug te vinden... Het is zelfs al heel moeilijk de stad of het dorp te herkennen waar je woont...
We gaan nog hoger, eventjes mee met Frank De Winne de ruimte in, en we zien de aarde duidelijk als bolvormig. We herkennen duidelijk de werelddelen, zien 's nachts hoeveel elektriciteit wij besteden aan de verlichting van ons gebied, maar dat is alles, je weet dat er mensen zijn, maar je kunt er geen spoor van ontdekken, zelfs de Chinese muur is, in tegenstelling met de fabeltjes er over, niet te onderscheiden... We gaan nog verder, mee met de Voyager of zo, een rondje maken rond Mars. We zien de aarde als een ver bolletje... Helemaal niet duidelijk of daar leven zou zijn of niet...
En vanuit die oneindigheid lijkt het plots zo belachelijk dat jij je daar zat op te jagen in de file...
We moeten dit beeld voor ons ogen houden, het zal ons helpen om veel meer te relativeren, om de dingen te nemen zoals ze zijn... Weet je, als je door je beroep nogal dikwijls in de file zit, kan ik je aanraden zo'n mini-wereldbolletje te kopen, en dit aan je achteruitkijkspiegel te hangen, gewoon, als herinnering aan het feit dat we met heel onze ego, maar nietige stofjes zijn... 't Kan helpen, stofjes in de file... Heb je als kind ooit op de zolder gespeeld ? Als door het dakvenster een streep zonlicht valt, en je verbaasd zit te kijken naar de zwevende stofjes in de baan zonlicht... Eén van die stofjes ben jij...op weg naar je werk...
Ik weet niet of het beeld je aanspreekt, mij wel!. Maar ik was al altijd een van de uitzonderingen die me niet echt druk kon maken in de file... Ik kon er toch niets aan doen, dus moest ik me er ook niet over gaan opjagen.... Ik dacht wel nu en dan aan het feit dat je maar eens in zo'n file moest zitten met op de achterbank je eega in barensnood... Ik denk dat ik dan wel, net als de meeste anderen, me zou zitten opfretten van de zenuween... om het maar eens in het dialect te zeggen... djudedju, blijkbaar ben ik dus ook niet immuun voor de invloed van de haast en de opjagerij... We moeten er maar eens met zijn allen aan werken.
Gisteren is Erwin hier geweest, om te nieuwjaren (een beetje laat, maar dat is niet erg), en we hebben weer een ganse namiddag zitten tateren in het Frans, in het Vlaams en alles door elkaar... Marjorie, de dochter heb ik laten kennis maken met Ubuntu, en toen ze weer bij ons kwam zitten, vroeg ze haar papa om op haar pc ook ubuntu te zetten... Erwin, een man die diploma's heeft op het gebied van hardware én van software, was het idee niet ongenegen... Hij werkt wel met windows, omdat zijn meeste klanten met windows werken, en zijn kennis van die programma's dus nodig is, maar wellicht voelt hij ook wel wat om meer en meer te weten te komen van ubuntu, want het aantal mensen die er mee werkt neem hand over hand toe. Prognoses stellen immers dat tegen 2012 er meer adepten zullen zijn van Linux dan van Windows... Het gratissysteem begint de dure programma's voorbij te steken !
Erwin is een "groene", of liever, een écolo, want hij woont in Wallonië. Maar het is een gezond denkende groen, niet een van die fanatiekers die ons het liefst op een menu van gras zouden doen leven... Hij is een man die wil zoeken naar een systeem van evenwicht, evenwicht die helaas, al heel ver is te zoeken.
Vannacht lag ik daar een beetje over na te denken, en kwam tot de conclusie dat wij, als mensdom, momenteel een beetje het slachtoffer aan het worden zijn van ons eigen succes... We zijn met veel te veel op deze wereld, en leven dan ook nog eens op een aarde-uitputtende manier... Als een andere diersoort een plotse explosie kent in aangroei, dan zie je na een korte tijd een herstelbeweging, er is niet genoeg voedsel, dus sterft een heel pak gewoon van de honger, en het resterende gedeelte groeit dan gezapig weer aan tot een normaal aantal... Het systeem waarop de natuur zijn evenwicht behoudt. Niet leuk, maar wel effectief. Bij de mens gaat dit echter niet meer op, de honger wordt, buiten een paar gebieden in toom gehouden, en de andere middelen tot herstel van het natuurlijk evenwicht, dodelijke ziekten en epidemiën, worden behandeld en overwonnen... en de mensheid groeit steeds meer en meer uit zijn voegen. Wellicht is zelfs oorlogvoeren een "natuurlijk" herstelmiddel, maar ook dat wordt steeds gesofisticeerder, en doodt relatief minder mensen dan vroeger... Bekijk ik de zaken te koel ? Misschien wel, maar ik kijk gewoon naar de andere diersoorten om ons heen... en trek de parallel door...
Ik stel gewoon vast dat we wellicht gewoon al door ons aantal een evenwichts-verstoring vormen.
En weet je, als men in het labo, ratten met teveel in een te kleine oppervlakte laat leven, dan treden er "oorlogen" en karakterstoornissen op, waardoor er plots moordenaars ontstaan en dergelijke. Ook het aantal exemplaren die wij homofiel en/of lesbisch noemen als het over mensen zou gaan, neemt hand over hand toe, ook al in een poging minder jongen voort te brengen en het evenwicht te herstellen...
Mij doet dit allemaal nadenken... Och, ik voel me niet in staat daar geleerde conclusies uit te trekken, maar toch... Het wijst allemaal in de richting dat wij gewoon als diersoort te veel succes hebben om nog binnen het "evenwicht" te vallen...
Maar ja, wij achten onszelf geen dier, ook al zijn we dat fysiek wel ! We denken dat we van een betere soort stof gemaakt zijn, maar biologisch gezien is dat niet waar, wij zijn gewoon een schakeltje in het geheel, meer niet. Misschien moeten we inderdaad onszelf maar eens gaan evalueren vanop die grote hoogte, om te beseffen dat wij ook maar één van die stofjes zijn in de zonnebaan van het dakvenster ?
tot de volgende ?
zondag, februari 08, 2009
Kwal
Zonet las ik een krantenberichtje over een kwalletje, een beestje van amper 5 mm groot...Maar wel héél bijzonder: het beestje heeft het eeuwig leven !
Dat het bezig is de wereldzeeën te veroveren is niet zo'n wonder, dat zien we met heel wat zeedieren, die verspreid worden door het water dat als ballast door de schepen opgenomen wordt, en in een haven aan de andere kant van de wereld weer geloosd wordt...
Maar het is dat "eeuwig leven" dat de wetenschappers met verbazing vervult !
Het beestje slaagt er op een of andere manier in, nadat het als volwassen dier een rondje voortplanting gespeeld heeft, zichzelf te herprogrammeren, en weer te vertrekken vanaf leeftijd: dag één... een klein poliepje...
En daar staan al die geleerde bollen dan (bol onderaan de ladder!) te glarieogen, en te zoeken en peinzen en wurtelen hoe zoiets toch kan...
Ik heb het al gezegd, ze zitten prognoses te maken over buitenaards leven, en weten nog amper een heel klein beetje over het leven hier... vlak voor hun neus. (Allee, in dit geval vlak voor hunne duikbril).
Dat zijn dan de mannen die aan het prutsen zijn met de dna van plant en dier, en die zeggen dat ze perfect weten wat ze doen... Mag ik twijfelen???
Ik weet zeker dat er nu al van die vernuftelingen aan het dromen zijn om het genoom te vinden dat verantwoordelijk is voor die herhaalde hergeboorte, en het te kunnen inplanten in de mens, liefst in zichzelf om precies te zijn...
Maar eerst gaan ze dat natuurlijk uitproberen op proefdieren... Eén van de geliefkoosde proefdiersoorten is het fruitvliegje, je weet wel , die vervelende piepkleine vliegjes die steevast opduiken als je ergens een stukje fruit per ongeluk hebt laten slingeren. In een mum van tijd zitten er ontelbare van die kleine rotzakjes in je hele huis, ze komen met tientallen naar je pintje bier, om mee te toasten... Herken je het scenario ?
Wel, stel je voor dat ze dat beestje uit kiezen om her te programmeren tot de hergeboorte... Dan krijgen we niet in één dag honderden van die beestjes, maar ze blijven maar kweken, en gaan niet dood, maar herbeginnen allemaal, ad infinito... In enkele dagen heb je geluk als je er zelf nog bij kunt in je huis ! Een hele woning, tjokkevol met fruitvliegjes, die na enkele dagen toch moeten sterven, nadat alle eten op is, tenzij er een adaptatie is, en er enkelen er in slagen te evolueren tot fruitvliegenetende fruitvliegjes... en dan zijn we nog niet klaar !
Stel dat ze er in slagen u of mij het eeuwig leven te schenken... Dan ben ik alvast geen kandidaat ! Want heb je aandachtig gelezen hoe het gaat ? Telkens je je voortgeplant hebt, spring jij weer op zero ! Dat wil zeggen dat je in feite zou moeten grootgebracht worden door je eigen kinderen, en je weet hoe moeilijk die op te voeden zijn tot deftige mensen ! Kun je je voorstellen wat je zal afzien !
djudedju...
Nee, zonder zwanzen, opteer jij voor zo'n eeuwig herbeginnen in steeds weer hetzelfde wezen ? Ikke mooi niet! Ik heb al bedenkingen bij de hemel zoals de nonnetjes die ons in de tijd voorspiegelden, je weet wel, rijstpap met gouden lepeltjes en heel de dag Gloria zingen... Ik hoef ook de hemel niet van de moslims, stel je voor dat je veertig maagden krijgt, krijg je dan ook veertig schoonmoeders ??? Nee, lijkt me op den duur knap lastig en uitputtend... Ik zou de hemel prefereren van de Indianen of de Noormannen, lekker jagen en vechten en vloeken en drinken, uitslapen en weer herbeginnen... Maar veeleer lijkt mij de hemel een plaats waar ik gewoon kan fantaseren, misschien wel over de hemel?
Maar dat eeuwig hergeboren worden, nee, niets voor mij ! Mijn verstand zegt me dat daar wellicht ook zaken bij zitten die helemaal niet zo "cool" zijn, om het te zeggen met de woorden van mijn kleinkinderen... Ik kan me heel goed indenken, dat als ik een mank been heb, ik dan steeds weer en weer datzelfde been ad infinito zal meeslepen van generatie (nu ja!) naar generatie (nee!).
Maar in ieder geval, heel de wetenschappelijke wereld heeft opnieuw een speeldingetje ontdekt. Zijn ze weer een poosje zoet.
Veel belangrijker vind ik het dat men er in geslaagd is, om uit bestaande organen weer stamcellen te halen, zodat die organen als het ware kunnen herschapen worden... Stel je hebt een zieke long, men neemt uit de goeie delen enkele cellen weg, brengt ze terug tot het statuut van long-stamcellen, en voila, ze beginnen zich te vermenigvuldigen en vormen een nieuwe, gezonde long... Geen afstotingverschijnselen, want het is je eigen long. Zo ver als ik het hier vertel zijn ze (helaas) nog niet, maar ze zijn er wel al in geslaagd een heleboel stappen in die richting te zetten. Dat is niet het eeuwige leven, maar alvast een open deur naar een gezonder leven... En is het niet dat wat we eigenlijk willen?
Neem nu mijn rug, men neem uit enkele goeie tussenwervelschijven enkele gezonde cellen, maakt er stamcellen van, en plant die in op al de plaatsen waar mijn tussenwervelschijven naar de filistijnen zijn... Volgende week start ik weer het joggen, heel geleidelijk, om eerst de overtollige kilo's er weer af te krijgen...
Dromen, want het zullen wel domen blijven... Maar dat is voor mij al een héél groot deel van de werkelijkheid !
Denk je eens in dat we het vermogen te dromen (ik heb het hier niet over de droom tijdens de slaap), waar zouden we dan staan? Ik denk dat het bewust wegdromen een van de grootste verwezenlijkingen is van de menselijke geest ! Ik denk dat er geen enkele ontwikkeling zou zijn geweest, zonder het vermogen te dromen. Als de man die een dikke boomstam naar zijn huis aan het slepen was, niet het vermogen had te dromen, dan zou hij wellicht nooit op het denkbeeld zijn gekomen dat het makkelijker was als hij die stam zou op rolletjes van stukken takken zou leggen en zo de stam voortduwen... Als er nooit iemand was die dicht genoeg bij een door de bliksem in brand geraakte boom was gaan staan om de warmte te voelen, en te dromen dat dit wel plezant zou zijn om bij zich te hebben op de koude winterdagen, dan zaten we hier wellicht nog in berenvellen te bibberen...
Nee, dromen is fantastisch !
Ik heb geen enkele benul van technische dingen, maar dat laat mij niettemin toch toe om dingen te fantaseren, die wellicht nuttig zouden kunnen zijn... Zo heb ik gedroomd van een veilige schroef, bout... Breng in de schroef verticale lijnen aan van een stof met een andere elektrische geleiding dan de rest, dan kun je een sensor aanbrengen in het gat waarin de schroef of bout draait, die verklikt als plots een wijziging van de geleiding optreedt... Je kunt dan zelfs een systeem inbouwen waarbij de sensor je vertelt welke schroef er loskomt en waar precies in de machine... Om niet te spreken over het feit dat inbreken via het losdraaien van de schroeven van een dakkoepelraam direct zou gemeld worden.... Ik denk niet dat dit al bestaat, ik gooi het idee hier zo maar neer, voor wie het wil uitwerken, ten bate van de mensheid...
Ik fantaseerde ook over de ultieme zonwering... Ik dacht daaraan, toen ik vol bewondering het systeem van latten bekeek die men aanbrengt bij de ramen van energieneutrale woningen... Die latten laten de winterse zon binnen, maar zodra de zon hoger gaat staan en meer dan gewenste warmte geeft, dan raakt hij niet meer in de woning binnen, want dan staan de latten in de weg. Je kent het systeem van de lattoflex wel, binnen in de woning. Ik dacht er aan, dat je in feite het idee van de lattoflex en de latten voor het raam zoudt kunnen combineren. Met een systeem van tandwielen, waarbij je op ieder tweede tandwiel een lat laat bewegen, kun je de lichtinval en zoninval regelen naar eigen behoefte, en bovendien kun je het ook gebruiken als rolluik... Wat uiteraard ook isolerend en veilig werkt... Heb jij ook van die ideeën ? Maar ben jij, net als ik, een oen wat techniek betreft ? Zet ze in een blog of zoiets, in de hoop dat er wel iemand zal zijn die ze oppikt en mogelijk maakt ... Of misschien aantoont dat je verkeerd bent (zit er dik in), maar laat geen ideeën meer verloren gaan... Wie weet is jou idee net het hebbeding dat hier of daar een mens red, of een onoplosbaar probleem plots wel oplost...
Durf je het aan ? Of denk je dat je ideeën helemaal gaga zijn ? Weet dan dat ook die ideeën net de aanleiding kunnen vormen om iets uit een andere invalshoek te bekijken...En zo kan je gaga-idee plots wel valabel blijken !!!
Doen !
tot de volgende ?
Dat het bezig is de wereldzeeën te veroveren is niet zo'n wonder, dat zien we met heel wat zeedieren, die verspreid worden door het water dat als ballast door de schepen opgenomen wordt, en in een haven aan de andere kant van de wereld weer geloosd wordt...
Maar het is dat "eeuwig leven" dat de wetenschappers met verbazing vervult !
Het beestje slaagt er op een of andere manier in, nadat het als volwassen dier een rondje voortplanting gespeeld heeft, zichzelf te herprogrammeren, en weer te vertrekken vanaf leeftijd: dag één... een klein poliepje...
En daar staan al die geleerde bollen dan (bol onderaan de ladder!) te glarieogen, en te zoeken en peinzen en wurtelen hoe zoiets toch kan...
Ik heb het al gezegd, ze zitten prognoses te maken over buitenaards leven, en weten nog amper een heel klein beetje over het leven hier... vlak voor hun neus. (Allee, in dit geval vlak voor hunne duikbril).
Dat zijn dan de mannen die aan het prutsen zijn met de dna van plant en dier, en die zeggen dat ze perfect weten wat ze doen... Mag ik twijfelen???
Ik weet zeker dat er nu al van die vernuftelingen aan het dromen zijn om het genoom te vinden dat verantwoordelijk is voor die herhaalde hergeboorte, en het te kunnen inplanten in de mens, liefst in zichzelf om precies te zijn...
Maar eerst gaan ze dat natuurlijk uitproberen op proefdieren... Eén van de geliefkoosde proefdiersoorten is het fruitvliegje, je weet wel , die vervelende piepkleine vliegjes die steevast opduiken als je ergens een stukje fruit per ongeluk hebt laten slingeren. In een mum van tijd zitten er ontelbare van die kleine rotzakjes in je hele huis, ze komen met tientallen naar je pintje bier, om mee te toasten... Herken je het scenario ?
Wel, stel je voor dat ze dat beestje uit kiezen om her te programmeren tot de hergeboorte... Dan krijgen we niet in één dag honderden van die beestjes, maar ze blijven maar kweken, en gaan niet dood, maar herbeginnen allemaal, ad infinito... In enkele dagen heb je geluk als je er zelf nog bij kunt in je huis ! Een hele woning, tjokkevol met fruitvliegjes, die na enkele dagen toch moeten sterven, nadat alle eten op is, tenzij er een adaptatie is, en er enkelen er in slagen te evolueren tot fruitvliegenetende fruitvliegjes... en dan zijn we nog niet klaar !
Stel dat ze er in slagen u of mij het eeuwig leven te schenken... Dan ben ik alvast geen kandidaat ! Want heb je aandachtig gelezen hoe het gaat ? Telkens je je voortgeplant hebt, spring jij weer op zero ! Dat wil zeggen dat je in feite zou moeten grootgebracht worden door je eigen kinderen, en je weet hoe moeilijk die op te voeden zijn tot deftige mensen ! Kun je je voorstellen wat je zal afzien !
djudedju...
Nee, zonder zwanzen, opteer jij voor zo'n eeuwig herbeginnen in steeds weer hetzelfde wezen ? Ikke mooi niet! Ik heb al bedenkingen bij de hemel zoals de nonnetjes die ons in de tijd voorspiegelden, je weet wel, rijstpap met gouden lepeltjes en heel de dag Gloria zingen... Ik hoef ook de hemel niet van de moslims, stel je voor dat je veertig maagden krijgt, krijg je dan ook veertig schoonmoeders ??? Nee, lijkt me op den duur knap lastig en uitputtend... Ik zou de hemel prefereren van de Indianen of de Noormannen, lekker jagen en vechten en vloeken en drinken, uitslapen en weer herbeginnen... Maar veeleer lijkt mij de hemel een plaats waar ik gewoon kan fantaseren, misschien wel over de hemel?
Maar dat eeuwig hergeboren worden, nee, niets voor mij ! Mijn verstand zegt me dat daar wellicht ook zaken bij zitten die helemaal niet zo "cool" zijn, om het te zeggen met de woorden van mijn kleinkinderen... Ik kan me heel goed indenken, dat als ik een mank been heb, ik dan steeds weer en weer datzelfde been ad infinito zal meeslepen van generatie (nu ja!) naar generatie (nee!).
Maar in ieder geval, heel de wetenschappelijke wereld heeft opnieuw een speeldingetje ontdekt. Zijn ze weer een poosje zoet.
Veel belangrijker vind ik het dat men er in geslaagd is, om uit bestaande organen weer stamcellen te halen, zodat die organen als het ware kunnen herschapen worden... Stel je hebt een zieke long, men neemt uit de goeie delen enkele cellen weg, brengt ze terug tot het statuut van long-stamcellen, en voila, ze beginnen zich te vermenigvuldigen en vormen een nieuwe, gezonde long... Geen afstotingverschijnselen, want het is je eigen long. Zo ver als ik het hier vertel zijn ze (helaas) nog niet, maar ze zijn er wel al in geslaagd een heleboel stappen in die richting te zetten. Dat is niet het eeuwige leven, maar alvast een open deur naar een gezonder leven... En is het niet dat wat we eigenlijk willen?
Neem nu mijn rug, men neem uit enkele goeie tussenwervelschijven enkele gezonde cellen, maakt er stamcellen van, en plant die in op al de plaatsen waar mijn tussenwervelschijven naar de filistijnen zijn... Volgende week start ik weer het joggen, heel geleidelijk, om eerst de overtollige kilo's er weer af te krijgen...
Dromen, want het zullen wel domen blijven... Maar dat is voor mij al een héél groot deel van de werkelijkheid !
Denk je eens in dat we het vermogen te dromen (ik heb het hier niet over de droom tijdens de slaap), waar zouden we dan staan? Ik denk dat het bewust wegdromen een van de grootste verwezenlijkingen is van de menselijke geest ! Ik denk dat er geen enkele ontwikkeling zou zijn geweest, zonder het vermogen te dromen. Als de man die een dikke boomstam naar zijn huis aan het slepen was, niet het vermogen had te dromen, dan zou hij wellicht nooit op het denkbeeld zijn gekomen dat het makkelijker was als hij die stam zou op rolletjes van stukken takken zou leggen en zo de stam voortduwen... Als er nooit iemand was die dicht genoeg bij een door de bliksem in brand geraakte boom was gaan staan om de warmte te voelen, en te dromen dat dit wel plezant zou zijn om bij zich te hebben op de koude winterdagen, dan zaten we hier wellicht nog in berenvellen te bibberen...
Nee, dromen is fantastisch !
Ik heb geen enkele benul van technische dingen, maar dat laat mij niettemin toch toe om dingen te fantaseren, die wellicht nuttig zouden kunnen zijn... Zo heb ik gedroomd van een veilige schroef, bout... Breng in de schroef verticale lijnen aan van een stof met een andere elektrische geleiding dan de rest, dan kun je een sensor aanbrengen in het gat waarin de schroef of bout draait, die verklikt als plots een wijziging van de geleiding optreedt... Je kunt dan zelfs een systeem inbouwen waarbij de sensor je vertelt welke schroef er loskomt en waar precies in de machine... Om niet te spreken over het feit dat inbreken via het losdraaien van de schroeven van een dakkoepelraam direct zou gemeld worden.... Ik denk niet dat dit al bestaat, ik gooi het idee hier zo maar neer, voor wie het wil uitwerken, ten bate van de mensheid...
Ik fantaseerde ook over de ultieme zonwering... Ik dacht daaraan, toen ik vol bewondering het systeem van latten bekeek die men aanbrengt bij de ramen van energieneutrale woningen... Die latten laten de winterse zon binnen, maar zodra de zon hoger gaat staan en meer dan gewenste warmte geeft, dan raakt hij niet meer in de woning binnen, want dan staan de latten in de weg. Je kent het systeem van de lattoflex wel, binnen in de woning. Ik dacht er aan, dat je in feite het idee van de lattoflex en de latten voor het raam zoudt kunnen combineren. Met een systeem van tandwielen, waarbij je op ieder tweede tandwiel een lat laat bewegen, kun je de lichtinval en zoninval regelen naar eigen behoefte, en bovendien kun je het ook gebruiken als rolluik... Wat uiteraard ook isolerend en veilig werkt... Heb jij ook van die ideeën ? Maar ben jij, net als ik, een oen wat techniek betreft ? Zet ze in een blog of zoiets, in de hoop dat er wel iemand zal zijn die ze oppikt en mogelijk maakt ... Of misschien aantoont dat je verkeerd bent (zit er dik in), maar laat geen ideeën meer verloren gaan... Wie weet is jou idee net het hebbeding dat hier of daar een mens red, of een onoplosbaar probleem plots wel oplost...
Durf je het aan ? Of denk je dat je ideeën helemaal gaga zijn ? Weet dan dat ook die ideeën net de aanleiding kunnen vormen om iets uit een andere invalshoek te bekijken...En zo kan je gaga-idee plots wel valabel blijken !!!
Doen !
tot de volgende ?
zaterdag, februari 07, 2009
Umberto Eco
"De slinger van Foucault"...
Een werk van niveau. Kortom, een meesterwerk !
Ik heb het zo net gekocht... op de rommelmarkt... voor de prijs van 50 cent, eurocent...
Ik stel me zo voor dat op een mooie zonnige dag, ene meneer Umberto op zijn dooie akkertje kuiert langs de vrolijke kraampjes van een rommelmarkt, en daar het werk waar hij op gezwoegd en gezweet heeft, waar hij opzoekingswerk en referenties heeft uitgeplozen, ziet liggen aan ... 50 cent, 20 van onze oude frankjes, zowat één gulden voor Henk en zijn landgenoten...
Zelf ben ik er uiteraard content mee, ik heb goedkoop een boek, een prachtboek op de kop kunnen tikken, maar ergens wringt er dan altijd iets, diep in mij... Ik heb dat niet voor een gewoon boek, zo eentje van dertien in een dozijn, maar een dergelijk werk, nee, dat doet mij een beetje pijn.
Voor de schrijver.
Het is precies een ontwaarding van een meesterwerk. Ik heb dat ook een beetje met een reproductie van een schilderij of een beeldhouwwerk... Ergens is dat een soort muntontwaarding. Het grote voordeel is natuurlijk dat wij op die manier ook een dergelijk werk in ons gewone werkmensenhuisje kunnen hangen of stellen, maar toch, het is een soort devaluatie van een kunstvoorwerp.
Ik heb dat ook met die nieuwste generatie van kunstbloemen, waar je werkelijk de bloem moet betasten om zeker te zijn dat het geen echte is... Ook dat geeft mij wat huiveringen. Ook dat is een beetje het vulgariseren van een heerlijk mooi iets, een wonder van de natuur, maar dat in een of andere kunststof.
Het heeft natuurlijk voordelen, nu kunnen mensen die maar moeten kijken naar een plant opdat hij zou verslensen, ook een bloem in huis hebben, ook al is het een kunstbloem, met wat geurstoffen op om de mens helemaal te misleiden. Maar het is niet echt. Het is niet dat wonder der natuur, of dat meesterwerk der schilderkunst... het is een nabootsing, nep, fake...
Toch geef ik er zelf ook aan toe, ik heb massa's boeken met reproducties, en kan vol genot daarin ronddwalen, als in mijn privé museum. Ik heb indertijd een reproductie van het werk van Dali, "The Cross of St John of the Cross" cadeau gedaan, om op de schoorsteen te hangen in plaats van de knoertlelijke kruisje dat er voorheen hing. Ik vind dit nog steeds de mooiste verzinnebeelding van de dood van Kristus voor de wereld.... En iedere keer heb ik weer een soort bewondering voor de geestelijke die het heeft aangedurfd om net aan Dali te vragen een Kruisbeeld te schilderen... Ik denk niet dat ik het persoonlijk zou hebben aangedurfd, ik zou bang zijn geweest dat hij met iets zou zijn gekomen waar de goegemeente van gechoqueerd zou zijn...
Maar ik heb het genoegen gehad, in mijn leven reeds heel wat meesterwerken te kunnen bekijken "in natura", de echte originele dingen..., en dan voel je niet alleen bewondering voor het werk, nee dan voel je ook ontzag ! Eerbied !
En dan ben ik blij dat ik een boek met reproducties kan meenemen naar huis, om weer dat gevoel op te roepen, thuis, in mijn zetel.
En het is net als bij de vele beeldjes, de vele fotootjes en wat nog allemaal die hier voor veel afstofwerk zorgt, het is meer, veel meer dan het ding die u, als bezoeker ziet staan of hangen... er hangt iets over, een sfeer van herinnering, van emotie, van piëteit... Jij ziet een kadertjes met een fotootje, ik zie een herinnering aan een vriend, of kennis, en dat kadertje, dat heeft Ghislain nog speciaal voor mij gemaakt... Bij sommige denk ik er zelfs nog bij, hé, dat heeft Koen daar opgehangen, en zie ik dus niet een kadertje, maar een heel verhaal, een heel stuk leven...
Ik denk dat Umberto Eco, telkens hij zijn boek ergens ziet staan of liggen, meer voelt dan alleen "Hé, daar ligt er nog eentje"...
Ik ben gek dat ik daar allemaal op denk, maar het is toch zo ? Een ding kan toch veel meer zijn dan het object ? Heb jij thuis niet ergens zoiets waarvan je zegt: "Dat gaat nooit weg, want dat is een herinnering aan ...".
Vandaag had ik een babbel met iemand die uit zijn huis weg moest, en die op een appartementje is terecht gekomen. Hij sprak er over hoe moeilijk het was om een heleboel van zijn leven weg te gooien, er was op het appartementje geen plaats voor al die kleine dingen des levens...
Enige blogs geleden sprak ik er al over dat je als mens geen huis moet hebben, maar een thuis... Al die dingen maken daar net een thuis van... Zelfs het putje in het plafond, er ooit ingekomen door een wegschietende kurk van een fles schuimwijn... Dat putje hoort daar, het maakt deel uit van het geheel, van thuis.
Ik weet niet of ik onder mijn lezers ook aquariofielen zitten? Ik heb bij toeval iets ontdekt, die ook jou kan gerieven. De vissen hadden enkele planten losgerukt, vallisneria's om precies te zijn (die planten met lintvormige bladeren die je in bijna elk aquarium ziet). In tegenstelling met vroeger, had ik die planten niet meteen weer geplant, maar gewoon laten drijven, waar ze bleven hangen aan een rots die maar net onder water steekt. De eerste keer dat ik het aquarium kuiste, zag ik dat die plantjes zich hadden vastgezet op die rots, en ik besloot ze te laten liggen, ze vormden ideale schuilplaatsen voor de kleine vissenjongen. Ik stelde vast dat die planten een enorme groei kenden, maar vooral dat ze massaal aan het bijkweken waren ! Iedere plant vormde lange uitlopers, en in een periode van enkele maanden had ik vele tiendtallen mooie nieuwe planten ! Nu laat ik steeds enkele planten liggen op de rotsen, en heb zoveel planten dat ik er regelmatig moet wegdoen... Als je de prijs van de planten kent, weet je dat die tip geld waard is !
tot de volgende ?
Een werk van niveau. Kortom, een meesterwerk !
Ik heb het zo net gekocht... op de rommelmarkt... voor de prijs van 50 cent, eurocent...
Ik stel me zo voor dat op een mooie zonnige dag, ene meneer Umberto op zijn dooie akkertje kuiert langs de vrolijke kraampjes van een rommelmarkt, en daar het werk waar hij op gezwoegd en gezweet heeft, waar hij opzoekingswerk en referenties heeft uitgeplozen, ziet liggen aan ... 50 cent, 20 van onze oude frankjes, zowat één gulden voor Henk en zijn landgenoten...
Zelf ben ik er uiteraard content mee, ik heb goedkoop een boek, een prachtboek op de kop kunnen tikken, maar ergens wringt er dan altijd iets, diep in mij... Ik heb dat niet voor een gewoon boek, zo eentje van dertien in een dozijn, maar een dergelijk werk, nee, dat doet mij een beetje pijn.
Voor de schrijver.
Het is precies een ontwaarding van een meesterwerk. Ik heb dat ook een beetje met een reproductie van een schilderij of een beeldhouwwerk... Ergens is dat een soort muntontwaarding. Het grote voordeel is natuurlijk dat wij op die manier ook een dergelijk werk in ons gewone werkmensenhuisje kunnen hangen of stellen, maar toch, het is een soort devaluatie van een kunstvoorwerp.
Ik heb dat ook met die nieuwste generatie van kunstbloemen, waar je werkelijk de bloem moet betasten om zeker te zijn dat het geen echte is... Ook dat geeft mij wat huiveringen. Ook dat is een beetje het vulgariseren van een heerlijk mooi iets, een wonder van de natuur, maar dat in een of andere kunststof.
Het heeft natuurlijk voordelen, nu kunnen mensen die maar moeten kijken naar een plant opdat hij zou verslensen, ook een bloem in huis hebben, ook al is het een kunstbloem, met wat geurstoffen op om de mens helemaal te misleiden. Maar het is niet echt. Het is niet dat wonder der natuur, of dat meesterwerk der schilderkunst... het is een nabootsing, nep, fake...
Toch geef ik er zelf ook aan toe, ik heb massa's boeken met reproducties, en kan vol genot daarin ronddwalen, als in mijn privé museum. Ik heb indertijd een reproductie van het werk van Dali, "The Cross of St John of the Cross" cadeau gedaan, om op de schoorsteen te hangen in plaats van de knoertlelijke kruisje dat er voorheen hing. Ik vind dit nog steeds de mooiste verzinnebeelding van de dood van Kristus voor de wereld.... En iedere keer heb ik weer een soort bewondering voor de geestelijke die het heeft aangedurfd om net aan Dali te vragen een Kruisbeeld te schilderen... Ik denk niet dat ik het persoonlijk zou hebben aangedurfd, ik zou bang zijn geweest dat hij met iets zou zijn gekomen waar de goegemeente van gechoqueerd zou zijn...
Maar ik heb het genoegen gehad, in mijn leven reeds heel wat meesterwerken te kunnen bekijken "in natura", de echte originele dingen..., en dan voel je niet alleen bewondering voor het werk, nee dan voel je ook ontzag ! Eerbied !
En dan ben ik blij dat ik een boek met reproducties kan meenemen naar huis, om weer dat gevoel op te roepen, thuis, in mijn zetel.
En het is net als bij de vele beeldjes, de vele fotootjes en wat nog allemaal die hier voor veel afstofwerk zorgt, het is meer, veel meer dan het ding die u, als bezoeker ziet staan of hangen... er hangt iets over, een sfeer van herinnering, van emotie, van piëteit... Jij ziet een kadertjes met een fotootje, ik zie een herinnering aan een vriend, of kennis, en dat kadertje, dat heeft Ghislain nog speciaal voor mij gemaakt... Bij sommige denk ik er zelfs nog bij, hé, dat heeft Koen daar opgehangen, en zie ik dus niet een kadertje, maar een heel verhaal, een heel stuk leven...
Ik denk dat Umberto Eco, telkens hij zijn boek ergens ziet staan of liggen, meer voelt dan alleen "Hé, daar ligt er nog eentje"...
Ik ben gek dat ik daar allemaal op denk, maar het is toch zo ? Een ding kan toch veel meer zijn dan het object ? Heb jij thuis niet ergens zoiets waarvan je zegt: "Dat gaat nooit weg, want dat is een herinnering aan ...".
Vandaag had ik een babbel met iemand die uit zijn huis weg moest, en die op een appartementje is terecht gekomen. Hij sprak er over hoe moeilijk het was om een heleboel van zijn leven weg te gooien, er was op het appartementje geen plaats voor al die kleine dingen des levens...
Enige blogs geleden sprak ik er al over dat je als mens geen huis moet hebben, maar een thuis... Al die dingen maken daar net een thuis van... Zelfs het putje in het plafond, er ooit ingekomen door een wegschietende kurk van een fles schuimwijn... Dat putje hoort daar, het maakt deel uit van het geheel, van thuis.
Ik weet niet of ik onder mijn lezers ook aquariofielen zitten? Ik heb bij toeval iets ontdekt, die ook jou kan gerieven. De vissen hadden enkele planten losgerukt, vallisneria's om precies te zijn (die planten met lintvormige bladeren die je in bijna elk aquarium ziet). In tegenstelling met vroeger, had ik die planten niet meteen weer geplant, maar gewoon laten drijven, waar ze bleven hangen aan een rots die maar net onder water steekt. De eerste keer dat ik het aquarium kuiste, zag ik dat die plantjes zich hadden vastgezet op die rots, en ik besloot ze te laten liggen, ze vormden ideale schuilplaatsen voor de kleine vissenjongen. Ik stelde vast dat die planten een enorme groei kenden, maar vooral dat ze massaal aan het bijkweken waren ! Iedere plant vormde lange uitlopers, en in een periode van enkele maanden had ik vele tiendtallen mooie nieuwe planten ! Nu laat ik steeds enkele planten liggen op de rotsen, en heb zoveel planten dat ik er regelmatig moet wegdoen... Als je de prijs van de planten kent, weet je dat die tip geld waard is !
tot de volgende ?
vrijdag, februari 06, 2009
Politieke operette...
In de namiddag kijkt Anny, als ze de tijd heeft, naar Thuis... Dat maakt dat de TV nogal eens aan blijft staan, als achtergrondlawaai, na de uitzending van haar soap. En twee keer in de week loop ik aldus het gevaar op de achtergrond geconfronteerd te worden met de Vlaamse en/of de Belgische politiek.
Na een hele periode van ergernis begon mij plots iets op te vallen !
Heel het scenario is zorgvuldig georkestreerd ! Eens je het door hebt, kun je niet anders dan bewondering hebben voor de orkestleider (lijder?).
Iedere keer staat er wel een echt hekel en belangrijk item op het programma, maar dat wordt heel doelbewust telkens zorgvuldig ingepakt in een leuk fait-divers... Stel, je wil over de penibele begroting praten, maar je wilt dat doen, ofwel zo kort mogelijk, of minstens zo laat dat de hoofdzaken netjes buiten de uitzending vallen... Wat doe je dan als regisseur ? Je zorgt dat je iets hebt waar heel de goegemeente verontwaardigd over is, en je zorgt dat je daarover, ook al is het in se heel onbelangrijk, uren discussie kunt voeren. Dat is heel gemakkelijk, je weet dat er altijd wel de een of de ander is die zich geroepen voelt de stem van het volk te laten horen, en de bevoegde minister antwoordt daar dan zo onhandig over dat er meteen daarop weer een heleboel reacties komen, waar op hij nog eens moet antwoorden, in geval van nood kan hij dit weer onhandig doen, met weer meer reacties, enzovoort, enzovoort...
Daartoe moet er desnoods echt iets gemaakt worden. Soms heb je "geluk", en is er een massamoordenaar aan het werk in een kindercrêche, maar anders vraag je aan de clown van het circus, Bertje de Bleiter, of hij eens even iets wil schrijven over de Joden of zo, iets waarvan je weet dat die of die wel zullen reageren...
Het gevolg ? De begroting verloopt sereen en buiten beeld, want de vroede heren zijn allemaal al eens in beeld geweest en hebben allemaal al hun kruit verschoten voor de ogen van TV-kijkend Vlaanderen...
djudedju...
Je moet toegeven, het is handig gespeeld, en hoewel ik wel kaas heb gegeten van onderhandelingstrategieën, had ik het van die bende bietekwieten niet verwacht, en dus ook niet meteen vermoed...
Je moet me niet geloven, maar kijk maar eens aandachtig, telkens weer beginnen ze met zo'n actueel feitje, zitten daarover uren te zeveren, en gaan pas aan het "werk" (?) als de uitzending afgelopen is. Dat wordt dan zonder veel herrie meerderheid tegen minderheid erdoor gejaagd...
Is het wellicht het feit dat steeds meer van die kluivers zelf dat spelletje kotsbeu worden, die de vele "mutaties" van partij naar partij veroorzaakt ?
Vorige week kregen wij hier een folder van de Lijst Deplakker, en daar zag ik een van de voormalige coryfeeën van de tsjeven in al zijn glorie blinken... Weer eentje dacht ik.
Mijn eerste reactie is dan steeds weer, van welke partij naar welke partij ze ook hiphoppen, dezelfde, "Hebben die lui geen principes meer ?"...
Maar ondertussen weet ik dat de vraagstelling verkeerd is ! We moeten veeleer vragen waarom de partijen geen principes meer hebben, of durven hebben...
Net zoals het vroeger een "schande" was om niet netjes naar de zondagsmis te gaan, is het nu bijna een schande wel te gaan. Op een of andere manier is er iets veranderd, dat maakt dat de mens niet meer voor zijn gedacht durft uit te komen. Het is ouderwets om principes te hebben, je bent antiek als je nog naar de kerk gaat, en je bent pas in als je zo oppervlakkig mogelijk bent...
De politieke partijen hebben die tendens gevolgd, en zien niet in, dat de meerderheid van de mensen diep in hun binnenste eigenlijk hopen op "vastigheid", op mensen met beginsels, op mensen met beleid... De meerderheid van de mensen verlangt niet dat ze loslopend vee zijn, ze verlangen diep in zich dat er mensen zijn die het "doen", die de leiding nemen, die de principes hoog houden. De massa is niet zo voor die ultieme liberalisering, en de verkiezingsuitslagen in de landen rondom ons tonen dit ook duidelijk aan, er is een duidelijke verrechtsing bezig, een terug naar een sterkere leiding. Kijk naar het voormalige Oostblok, en daar zie je een tendens naar terugkeer naar het communisme, de strakke lijn die zij daar kenden...
Helemaal gelukkig kunnen we daarmee zeker niet zijn, het risico dat we te ver terecht komen, en steeds meer vrijheid verliezen, is niet ondenkbaar.
Vandaar dat ik pleit dat de partijen weer eens echt een duidelijk programma zouden voorstaan, duidelijk beginselen hebben, een vastigheid bieden aan de massa die nu zwalpend zoekt naar een steun, en dan terecht komt bij extremen zoals Vlaams Balans en Lijst de plekker.... met alle risico's vandien.
Maar het is niet alleen in de politiek dat men niet meer durft uit te komen voor zijn principes, het kwaad is doorgedrongen in heel de maatschappij. Ook in de opvoeding is het volstrekt ouderwets om nog principes te hebben, en die ook door te geven. We prediken de ultieme vrijheid, en kijken dan verrast op als er zijn die die vrijheid net iets verder doorzetten dan we dachten... en voor de lol gaan straatracen, of drugs nemen voor de kick, of even een kindercrêche binnenwippen en...
Als je duidelijke regels hebt, en die ook standvastig verdedigt en behoudt, dan maak je het voor de kinderen - en de volwassenen!- veelal veel gemakkelijker om door het leven te gaan! Ze weten precies waaraan ze zich moeten houden. Maar als je telkens en telkens de regels verandert en steeds weer afwijkingen of vergoelijkingen doet, dan hoeft het je niet te verwonderen dan het kind -of de volwassenen- de grens niet meer herkent als grens, de palen zijn al zo dikwijls verzet en aangepast aan de behoeften van het moment, dat ze geen grens meer vormen...
Dit is geen dictatuur, dat is in tegendeel, de enige manier waarop een samenleving kan werken ! Vrijheid is niet het alles mogen doen naar eigen inzicht en lust, maar het mogen mee beslissen in de manier waarop de regels gemaakt worden. Maar er moeten dus wel degelijk regels zijn, duidelijke afspraken zijn... Anders werkt het systeem niet !
Dat wil dus zeggen dat iedereen die binnen een maatschappij wil gaan leven, ook de wetten en richtlijnen die daar heersen moet naleven. Dit stel ik er bij, omdat we momenteel ook dat niet meer durven doortrekken in onze maatschappij ! Het is niet logisch dat de wetgevingen en richtlijnen aangepast moeten worden aan de gewoonten en zeden van nieuwkomers in de maatschappij. Het is zij die zich naar de wetten van het land moeten gedragen, kunnen ze dat niet, dan horen ze hier niet thuis, en moeten ze terug naar waar dit wel zo is en wel zo kan. Dit is geen beperking van godsdienstvrijheid, maar net een waarborg ! Dit is geen beknotting van de vrijheid van de immigranten, maar net een opleggen van de richtlijnen en de principes van het land dat zij verkozen als nieuwe thuis.
Ik heb niets tegen Islam, Koran of om het even welke godsdienst, integendeel, ik heb er grote eerbied voor, maar niemand heeft het recht om te eisen dat de wetgeving aangepast wordt aan één godsdienst, als er godsdienstvrijheid is gewaarborgd ! Godsdienstvrijheid houdt immers in dat de eerbied er is voor elke godsdienst, en dat de beleving van die godsdienst niet hinderend werkt op een andere godsdienst of op de godsdienstlozen. Als men bijvoorbeeld van uit één groep eist dat zijn gelovigen een dag krijgen waarop alleen zij kunnen gebruik maken van het zwembad, dan kan dat alleen als je die mogelijkheid ook maakt voor de anderen, en dat je dan een dag krijgt waarop alleen katholieken, een dag voor de protestanten, een dag voor de animisten, een dag voor de... en zodra allen de rij zijn gepasseerd begin je weer van vooraf aan. Iedereen begrijpt dat dit niet kan, want dat is geen vrijheid, maar beknotting.
Vrijheid is immers niet het doordrukken van zijn eigen principes, maar het aanvaarden en het opstellen van regelmenten die voor iedereen zo aanvaardbaar en logisch mogelijk zijn.
Ik geloof dat we dat ook weer eens moeten durven stellen. En dat kunnen we alleen als we ook zelf weer principes hebben...
tot de volgende ?
Na een hele periode van ergernis begon mij plots iets op te vallen !
Heel het scenario is zorgvuldig georkestreerd ! Eens je het door hebt, kun je niet anders dan bewondering hebben voor de orkestleider (lijder?).
Iedere keer staat er wel een echt hekel en belangrijk item op het programma, maar dat wordt heel doelbewust telkens zorgvuldig ingepakt in een leuk fait-divers... Stel, je wil over de penibele begroting praten, maar je wilt dat doen, ofwel zo kort mogelijk, of minstens zo laat dat de hoofdzaken netjes buiten de uitzending vallen... Wat doe je dan als regisseur ? Je zorgt dat je iets hebt waar heel de goegemeente verontwaardigd over is, en je zorgt dat je daarover, ook al is het in se heel onbelangrijk, uren discussie kunt voeren. Dat is heel gemakkelijk, je weet dat er altijd wel de een of de ander is die zich geroepen voelt de stem van het volk te laten horen, en de bevoegde minister antwoordt daar dan zo onhandig over dat er meteen daarop weer een heleboel reacties komen, waar op hij nog eens moet antwoorden, in geval van nood kan hij dit weer onhandig doen, met weer meer reacties, enzovoort, enzovoort...
Daartoe moet er desnoods echt iets gemaakt worden. Soms heb je "geluk", en is er een massamoordenaar aan het werk in een kindercrêche, maar anders vraag je aan de clown van het circus, Bertje de Bleiter, of hij eens even iets wil schrijven over de Joden of zo, iets waarvan je weet dat die of die wel zullen reageren...
Het gevolg ? De begroting verloopt sereen en buiten beeld, want de vroede heren zijn allemaal al eens in beeld geweest en hebben allemaal al hun kruit verschoten voor de ogen van TV-kijkend Vlaanderen...
djudedju...
Je moet toegeven, het is handig gespeeld, en hoewel ik wel kaas heb gegeten van onderhandelingstrategieën, had ik het van die bende bietekwieten niet verwacht, en dus ook niet meteen vermoed...
Je moet me niet geloven, maar kijk maar eens aandachtig, telkens weer beginnen ze met zo'n actueel feitje, zitten daarover uren te zeveren, en gaan pas aan het "werk" (?) als de uitzending afgelopen is. Dat wordt dan zonder veel herrie meerderheid tegen minderheid erdoor gejaagd...
Is het wellicht het feit dat steeds meer van die kluivers zelf dat spelletje kotsbeu worden, die de vele "mutaties" van partij naar partij veroorzaakt ?
Vorige week kregen wij hier een folder van de Lijst Deplakker, en daar zag ik een van de voormalige coryfeeën van de tsjeven in al zijn glorie blinken... Weer eentje dacht ik.
Mijn eerste reactie is dan steeds weer, van welke partij naar welke partij ze ook hiphoppen, dezelfde, "Hebben die lui geen principes meer ?"...
Maar ondertussen weet ik dat de vraagstelling verkeerd is ! We moeten veeleer vragen waarom de partijen geen principes meer hebben, of durven hebben...
Net zoals het vroeger een "schande" was om niet netjes naar de zondagsmis te gaan, is het nu bijna een schande wel te gaan. Op een of andere manier is er iets veranderd, dat maakt dat de mens niet meer voor zijn gedacht durft uit te komen. Het is ouderwets om principes te hebben, je bent antiek als je nog naar de kerk gaat, en je bent pas in als je zo oppervlakkig mogelijk bent...
De politieke partijen hebben die tendens gevolgd, en zien niet in, dat de meerderheid van de mensen diep in hun binnenste eigenlijk hopen op "vastigheid", op mensen met beginsels, op mensen met beleid... De meerderheid van de mensen verlangt niet dat ze loslopend vee zijn, ze verlangen diep in zich dat er mensen zijn die het "doen", die de leiding nemen, die de principes hoog houden. De massa is niet zo voor die ultieme liberalisering, en de verkiezingsuitslagen in de landen rondom ons tonen dit ook duidelijk aan, er is een duidelijke verrechtsing bezig, een terug naar een sterkere leiding. Kijk naar het voormalige Oostblok, en daar zie je een tendens naar terugkeer naar het communisme, de strakke lijn die zij daar kenden...
Helemaal gelukkig kunnen we daarmee zeker niet zijn, het risico dat we te ver terecht komen, en steeds meer vrijheid verliezen, is niet ondenkbaar.
Vandaar dat ik pleit dat de partijen weer eens echt een duidelijk programma zouden voorstaan, duidelijk beginselen hebben, een vastigheid bieden aan de massa die nu zwalpend zoekt naar een steun, en dan terecht komt bij extremen zoals Vlaams Balans en Lijst de plekker.... met alle risico's vandien.
Maar het is niet alleen in de politiek dat men niet meer durft uit te komen voor zijn principes, het kwaad is doorgedrongen in heel de maatschappij. Ook in de opvoeding is het volstrekt ouderwets om nog principes te hebben, en die ook door te geven. We prediken de ultieme vrijheid, en kijken dan verrast op als er zijn die die vrijheid net iets verder doorzetten dan we dachten... en voor de lol gaan straatracen, of drugs nemen voor de kick, of even een kindercrêche binnenwippen en...
Als je duidelijke regels hebt, en die ook standvastig verdedigt en behoudt, dan maak je het voor de kinderen - en de volwassenen!- veelal veel gemakkelijker om door het leven te gaan! Ze weten precies waaraan ze zich moeten houden. Maar als je telkens en telkens de regels verandert en steeds weer afwijkingen of vergoelijkingen doet, dan hoeft het je niet te verwonderen dan het kind -of de volwassenen- de grens niet meer herkent als grens, de palen zijn al zo dikwijls verzet en aangepast aan de behoeften van het moment, dat ze geen grens meer vormen...
Dit is geen dictatuur, dat is in tegendeel, de enige manier waarop een samenleving kan werken ! Vrijheid is niet het alles mogen doen naar eigen inzicht en lust, maar het mogen mee beslissen in de manier waarop de regels gemaakt worden. Maar er moeten dus wel degelijk regels zijn, duidelijke afspraken zijn... Anders werkt het systeem niet !
Dat wil dus zeggen dat iedereen die binnen een maatschappij wil gaan leven, ook de wetten en richtlijnen die daar heersen moet naleven. Dit stel ik er bij, omdat we momenteel ook dat niet meer durven doortrekken in onze maatschappij ! Het is niet logisch dat de wetgevingen en richtlijnen aangepast moeten worden aan de gewoonten en zeden van nieuwkomers in de maatschappij. Het is zij die zich naar de wetten van het land moeten gedragen, kunnen ze dat niet, dan horen ze hier niet thuis, en moeten ze terug naar waar dit wel zo is en wel zo kan. Dit is geen beperking van godsdienstvrijheid, maar net een waarborg ! Dit is geen beknotting van de vrijheid van de immigranten, maar net een opleggen van de richtlijnen en de principes van het land dat zij verkozen als nieuwe thuis.
Ik heb niets tegen Islam, Koran of om het even welke godsdienst, integendeel, ik heb er grote eerbied voor, maar niemand heeft het recht om te eisen dat de wetgeving aangepast wordt aan één godsdienst, als er godsdienstvrijheid is gewaarborgd ! Godsdienstvrijheid houdt immers in dat de eerbied er is voor elke godsdienst, en dat de beleving van die godsdienst niet hinderend werkt op een andere godsdienst of op de godsdienstlozen. Als men bijvoorbeeld van uit één groep eist dat zijn gelovigen een dag krijgen waarop alleen zij kunnen gebruik maken van het zwembad, dan kan dat alleen als je die mogelijkheid ook maakt voor de anderen, en dat je dan een dag krijgt waarop alleen katholieken, een dag voor de protestanten, een dag voor de animisten, een dag voor de... en zodra allen de rij zijn gepasseerd begin je weer van vooraf aan. Iedereen begrijpt dat dit niet kan, want dat is geen vrijheid, maar beknotting.
Vrijheid is immers niet het doordrukken van zijn eigen principes, maar het aanvaarden en het opstellen van regelmenten die voor iedereen zo aanvaardbaar en logisch mogelijk zijn.
Ik geloof dat we dat ook weer eens moeten durven stellen. En dat kunnen we alleen als we ook zelf weer principes hebben...
tot de volgende ?
donderdag, februari 05, 2009
Ook bij de boeren crisis ???
Ik las een hoofding van een krantenartikel: " Wim van Huffel vindt eindelijk ploeg". Het moet dus wel heel slecht gaan bij de boeren, dat ze geen ploeg meer kunnen kopen, maar op de bonnefooi de velden afstruinen in de hoop her of der een verlaten ploeg te vinden !!!!
Hopelijk vindt betrokkene nu ook nog ergens een os, een paard of misschien wel een achtergelaten tractor, want zelf de ploeg trekken, dat is geen werk voor gewone mensen zoals u of ik, daar moet je Samson of Hercules voor heten, en hij heet gewoon Wim...
Wellicht heeft hij toch wel een akker, anders is zijn zoekwerk volkomen zinloos, en mogen wij misschien betreuren dat de boeren na alles verloren te hebben, aan verstandsverbijstering zijn beginnen lijden en ploegen zoeken, maar geen veld hebben om om te doen?
Nadat ik iets verder las, blijkt het over een wielrenner te gaan. Welke banden zou die op zijn fiets leggen om de ploeg te trekken ?
En niet in het minst, kan hij geen subsidie aanvragen om zijn volkomen milieuvriendelijke manier van boeren?
Hoe reageer jij nu op dergelijke nonsens ? Zit je nu te lachen, of denk je: hij is weer aan 't zeveren??? Sorry, als je dat laatste denkt, want dan zul je wel eens meer van die nonsens zijn tegengekomen in mijn blogjes, of je zult er nog wel meer tegenkomen, tenzij je natuurlijk nu onmiddellijk besluit mijn blog te vermijden vanaf nu tot in der eeuwigheid. Dat spijt me dan voor jou, want het moet erg zijn hele dagen rond te lopen met stijf gesteven en glad gestreken kaken.
Ik moet bekennen dat ik het heerlijk vind met woorden te spelen. Taal is voor mij niet alleen een middel om mij uit te drukken, nee, het is veel, veel meer dan dat! Taal is een middel om gevoelens mee te bespelen, om humor mee te maken, om mee te spelen, om mee te goochelen... Taal biedt een enorm palet aan mogelijkheden, je kunt er als het ware mee schilderen en beeldhouwen.
Taal kan ook misbruikt worden, denk aan de begeesterende redevoeringen van ene Adolf Hitler in een nog nabij verleden, en onlangs aan de redenaarskunst van ene Obama. Hopelijk misbruikt hij die gave niet om het volk en de wereld te misleiden... Yes, We can alles goed doen, maar We can alles verprutsen voor hetzelfde geld.
Met andere woorden, taal is ook een wapen ! Zegt men niet dat de pen scherper is dan het zwaard ?
Ik heb voor een groot deel, mijn boterham verdient met het geven van spreekbeurten. Ik had de gave mee gekregen van mijn vader, die ook een begenadigd spreker was. En ook hier is het zo dat oefening kunst baart ! Hoe meer je spreekt, hoe beter het je afgaat, tenminste, als je een beetje spreektalent hebt. In het begin schreef ik gans mijn spreekbeurt in het lang en het breed op, na een tijdje schreef ik alleen een korte inhoud, met de hoofpunten in een kleurtje gezet, en na enkele jaren had ik een briefje met een woord of tien voor me liggen, alleen nog de punten waarover ik het moest hebben... Daarmee kon ik makkelijk een spreekbeurt houden van een kleine twee uur. En ik lukte er in de mensen te doen luisteren, ik kon het zeggen op de manier die hen aansprak. Telkens ik andere sprekers hoorde, luisterde ik met aandacht, veel meer naar hun techniek, dan naar hun woorden. Iemand waar ik nu nog met bewondering aan terug denk is Jef Houthuys, de oud-voorzitter van het ACV... Die man kon op een of andere manier verstaanbaar fluisteren voor een ganse zaal volk. Hij klom tot grote hoogte in volume, om dan plots af te dalen tot die fluistering... Hij beheerste niet alleen het woord, maar ook zijn geluid !
Maar ik was bezig over taal... Als men spreekt over de grote uitvindingen, dan hoor je meestal het wiel roemen als grootste uitvinding, maar volgens mij is de grootste uitvinding van de mensheid de taal, zonder enige concurrentie ! Zonder de taal is er geen samenwerking, is er geen overlevering van verworven kennis, is het leven een steeds weer herbeginnen van nul.
Dank zij de taal en het daaraan vastzittende geschrift, kennen we nu nog de woorden en gedachten van mensen die al vele honderden jaren dood zijn, en kunnen wij nog steeds hun wijsheid benutten.
Het schrijven is wellicht nog belangrijker dan het gesproken woord, omdat je met het geschrift dingen kunt onthouden die niet zo eenvoudig verbaal over te maken zijn. Neem bijvoorbeeld de wiskundige stellingen van Pythagoras en andere vernuftelingen... Probeer ze maar eens uit te leggen zonder gebruik te maken van het geschrift...
Zonder al die geschriften zou een Einstein nooit van uit de stellingen van Newton gekomen zijn tot het weerleggen ervan met zijn relativiteitstheorie.
Die relativiteitstheorie die zegt dat de tijd relatief is, zegt dat niet alleen van de tijd, we vergeten nogal eens te vermelden dat hij dat ook zegt van massa en beeld...
Neem nu mij... In de ogen van mijn medeburgers, ben ik volgens de normen van de huidige mode en de regels van de gezondheid veels te dik, maar Einstein redt mij daaruit, want dank zij hem weet ik nu dat mijn massa slechts relatie is ! Stel dat er reizigers van uit de richting Sirius aankomen met een snelheid die die van het licht benadert, dan zouden zij mij zien als een soort lang stuk ijzerdraad dat bewoog. Mijn vrouw zouden ze wellicht niet eens opmerken. Dus voor hen zou ik helemaal niet dik zijn, maar heel, heel mager !
De waarheid gebiedt mij echter te vermelden dat voor reizigers die aan bijna lichtsnelheid van uit de hoek van Aldebaran naar hier komen gevlogen, ik wellicht een gruwelijk grote lompe massa bewegend blubber zou zijn... Olifanten lijken voor hen gewoon op bewegende bergen !
Vandaar dat mijn persoonlijke sympathie veeleer uit gaat naar de lui van Sirius...
Zie je, ik kan het niet laten... als je nu nog niet kan glimlachen, dan kan ik het ook niet helpen.
tot de volgende ?
Hopelijk vindt betrokkene nu ook nog ergens een os, een paard of misschien wel een achtergelaten tractor, want zelf de ploeg trekken, dat is geen werk voor gewone mensen zoals u of ik, daar moet je Samson of Hercules voor heten, en hij heet gewoon Wim...
Wellicht heeft hij toch wel een akker, anders is zijn zoekwerk volkomen zinloos, en mogen wij misschien betreuren dat de boeren na alles verloren te hebben, aan verstandsverbijstering zijn beginnen lijden en ploegen zoeken, maar geen veld hebben om om te doen?
Nadat ik iets verder las, blijkt het over een wielrenner te gaan. Welke banden zou die op zijn fiets leggen om de ploeg te trekken ?
En niet in het minst, kan hij geen subsidie aanvragen om zijn volkomen milieuvriendelijke manier van boeren?
Hoe reageer jij nu op dergelijke nonsens ? Zit je nu te lachen, of denk je: hij is weer aan 't zeveren??? Sorry, als je dat laatste denkt, want dan zul je wel eens meer van die nonsens zijn tegengekomen in mijn blogjes, of je zult er nog wel meer tegenkomen, tenzij je natuurlijk nu onmiddellijk besluit mijn blog te vermijden vanaf nu tot in der eeuwigheid. Dat spijt me dan voor jou, want het moet erg zijn hele dagen rond te lopen met stijf gesteven en glad gestreken kaken.
Ik moet bekennen dat ik het heerlijk vind met woorden te spelen. Taal is voor mij niet alleen een middel om mij uit te drukken, nee, het is veel, veel meer dan dat! Taal is een middel om gevoelens mee te bespelen, om humor mee te maken, om mee te spelen, om mee te goochelen... Taal biedt een enorm palet aan mogelijkheden, je kunt er als het ware mee schilderen en beeldhouwen.
Taal kan ook misbruikt worden, denk aan de begeesterende redevoeringen van ene Adolf Hitler in een nog nabij verleden, en onlangs aan de redenaarskunst van ene Obama. Hopelijk misbruikt hij die gave niet om het volk en de wereld te misleiden... Yes, We can alles goed doen, maar We can alles verprutsen voor hetzelfde geld.
Met andere woorden, taal is ook een wapen ! Zegt men niet dat de pen scherper is dan het zwaard ?
Ik heb voor een groot deel, mijn boterham verdient met het geven van spreekbeurten. Ik had de gave mee gekregen van mijn vader, die ook een begenadigd spreker was. En ook hier is het zo dat oefening kunst baart ! Hoe meer je spreekt, hoe beter het je afgaat, tenminste, als je een beetje spreektalent hebt. In het begin schreef ik gans mijn spreekbeurt in het lang en het breed op, na een tijdje schreef ik alleen een korte inhoud, met de hoofpunten in een kleurtje gezet, en na enkele jaren had ik een briefje met een woord of tien voor me liggen, alleen nog de punten waarover ik het moest hebben... Daarmee kon ik makkelijk een spreekbeurt houden van een kleine twee uur. En ik lukte er in de mensen te doen luisteren, ik kon het zeggen op de manier die hen aansprak. Telkens ik andere sprekers hoorde, luisterde ik met aandacht, veel meer naar hun techniek, dan naar hun woorden. Iemand waar ik nu nog met bewondering aan terug denk is Jef Houthuys, de oud-voorzitter van het ACV... Die man kon op een of andere manier verstaanbaar fluisteren voor een ganse zaal volk. Hij klom tot grote hoogte in volume, om dan plots af te dalen tot die fluistering... Hij beheerste niet alleen het woord, maar ook zijn geluid !
Maar ik was bezig over taal... Als men spreekt over de grote uitvindingen, dan hoor je meestal het wiel roemen als grootste uitvinding, maar volgens mij is de grootste uitvinding van de mensheid de taal, zonder enige concurrentie ! Zonder de taal is er geen samenwerking, is er geen overlevering van verworven kennis, is het leven een steeds weer herbeginnen van nul.
Dank zij de taal en het daaraan vastzittende geschrift, kennen we nu nog de woorden en gedachten van mensen die al vele honderden jaren dood zijn, en kunnen wij nog steeds hun wijsheid benutten.
Het schrijven is wellicht nog belangrijker dan het gesproken woord, omdat je met het geschrift dingen kunt onthouden die niet zo eenvoudig verbaal over te maken zijn. Neem bijvoorbeeld de wiskundige stellingen van Pythagoras en andere vernuftelingen... Probeer ze maar eens uit te leggen zonder gebruik te maken van het geschrift...
Zonder al die geschriften zou een Einstein nooit van uit de stellingen van Newton gekomen zijn tot het weerleggen ervan met zijn relativiteitstheorie.
Die relativiteitstheorie die zegt dat de tijd relatief is, zegt dat niet alleen van de tijd, we vergeten nogal eens te vermelden dat hij dat ook zegt van massa en beeld...
Neem nu mij... In de ogen van mijn medeburgers, ben ik volgens de normen van de huidige mode en de regels van de gezondheid veels te dik, maar Einstein redt mij daaruit, want dank zij hem weet ik nu dat mijn massa slechts relatie is ! Stel dat er reizigers van uit de richting Sirius aankomen met een snelheid die die van het licht benadert, dan zouden zij mij zien als een soort lang stuk ijzerdraad dat bewoog. Mijn vrouw zouden ze wellicht niet eens opmerken. Dus voor hen zou ik helemaal niet dik zijn, maar heel, heel mager !
De waarheid gebiedt mij echter te vermelden dat voor reizigers die aan bijna lichtsnelheid van uit de hoek van Aldebaran naar hier komen gevlogen, ik wellicht een gruwelijk grote lompe massa bewegend blubber zou zijn... Olifanten lijken voor hen gewoon op bewegende bergen !
Vandaar dat mijn persoonlijke sympathie veeleer uit gaat naar de lui van Sirius...
Zie je, ik kan het niet laten... als je nu nog niet kan glimlachen, dan kan ik het ook niet helpen.
tot de volgende ?
woensdag, februari 04, 2009
Warm bij de kachel...
't Heeft vannacht weer ferm gevroren! We zitten al weer een paar dagen met de kachel als bijverwarming. Je hebt er stof van, er is werk aan, maar er is niets gezelliger dan de warmte van de "stove" om bij te zitten.
Het is niet alleen een menselijk gevoelen, want ook de honden gaan languit bij de kachel liggen, genietend van de hitte.
Bij de centrale verwarming gaat de warmte meer op in het geheel, bij een kachel voel je duidelijk de stralingshitte. Heerlijk !
We hebben weer eens een echte winter, mocht ook wel ! Wellicht gaan we een heleboel van die immigrerende beestjes weer kwijt zijn, zal het aantal teken weer binnen de perken zitten, zal er heel wat schadelijke insecten het tijdelijke met het eeuwige verwisseld hebben... (Zitten ze dan nu in het hiernamaals vergeven van de muggen?)
Wat we nu meemaken is een zoveelste bewijs dat zelfs de geleerdste bollen nog maar bitter weinig kennen van het geheel van de samenhang van heel ons moeder aarde.... Soms heb je de indruk dat ze meer weten van de maan dan van de grond waarop we lopen !
Ik vind dat heerlijk ! Krijgen we telkens weer verrassingen ! Neem nu het weer, ik lees het weerbericht op mijne pc, en Anny zegt: "Ze zijn mis! Zowel op VTM als op VRT zeggen ze het anders!" Klopt de pc toch ! Vind ik leuk, niet dat ik of de pc gelijk heeft, maar het feit dat, ondanks alle vooruitgang op gebied van weersvoorspellingen, ze toch nog heerlijk de bal mis kunnen slaan! Krijgen wij nog eens een verrassing... En geef toe, voor ons Vlamingen is dit een godsgeschenk ! Want 99,97 % van al onze gesprekken beginnen met "Het weer", en dan is er een onverwacht iets, net zoals in de tijd van Armand - de leugenaar- Pien... De sukkel had de naam van leugenaar omdat hij in zijn voorspellingen nogal eens de bal missloeg, wat toendertijd heel normaal was, maar niet bij ons, waar het weer gespreksitem numero uno is...
Ik heb me al dikwijls zitten afvragen of in andere landen er ook zo'n gespreksopener bestaat, zoals het weer bij ons ? In de woestijn kunnen ze maar een paar keer per jaar het weer als opener gebruiken, als het eens per abuus heeft geregend... anders is het weer er altijd: gewoon... zoals altijd... Daar kun je dus geen inleiding tot een babbeltje mee maken. Misschien begint ieder gesprek daar wel met de toestand van de kamelen???
Bij de eskimo's zullen ze ook wel over het weer praten, want daar is het weer niet alleen een fenomeen, maar is het ook de mogelijkheid of onmogelijkheid om op jacht of visvangst te gaan... Ik las dat ze in die landen enkele honderden woorden hebben om de soorten van sneeuw te beschrijven ! Dus we zijn niet alleen met ons weerpraatje... Maar toch moeten er heel veel volkeren zijn, waar ze andere dingen hebben als algemene gespreksopeners... Alleen, mijn fantasie schiet tekort om ze zo maar te bevroeden. In Rio beginnen ze misschien ieder gesprek met "nog zoveel dagen voor het weer carnaval is"???
Ik denk dat wij het weer gekozen hebben, niet omdat het zo enorm belangrijk is, maar omdat het een veilig en neutraal onderwerp is, waarbij je in feite de gesprekspartner een beetje kunt bespieden in zijn reacties, en kijken of hij bereid is tot een verder, minder neutraal gesprek... Bovendien is het weer hier zo wisselvallig dat je wel telkens iets specifieks kunt zeggen, zonder de neutraliteit te schenden. Wellicht daarom kiezen de meesten zelfs het wel overdreven neutrale "'t Is wel een weere hé?", wat zo wel kan slaan op goed, op slecht, op rotslecht, op vervelend, op weet ik veel welk soort weer. Maar het is in ieder geval de dooddoener bij uitstek.
Iets origineler zijn de mensen die zijpende nat binnenkomen en stellen "En niet willen regenen hé ?", alhoewel dat ook al zo dikwijls is gezegd door zovelen, dat je alleen nog beleefd glimlacht...
Nee, we zijn maar saaie praters.
Ik heb gisteren heel mijn kwampjoeterke weer op punt gesteld, en alles werkt weer perfect ! En nog veel rapper dan voorheen. Eigenlijk is het niet slecht dat je nu en dan eens herbegint bij nul, want een mens sleept na enkele jaren gebruik heel wat programmaatjes mee die hij ooit installeerde en nooit of bijna nooit gebruikte... Het heeft ook een positief effect op mijn surfgedrag ! Want als ik een leuke site ontdekten dan zette ik dat netjes in mijn bladwijzers, en ik moest alleen mijn lijst van bladwijzers openen om wel ergens boeiende dingen te vinden...Maar je zit wel steeds weer in dezelfde bronnen te drinken. Nu moet ik weer eens herbeginnen... ik heb geen bladwijzers meer, alles is weg. Dus nu moet ik weer echt gaan zoeken op dat enorme internet. Enkele namen weet ik nog wel, omdat ik er heel vaak naar toe ging, of omdat ik er ook geabonneerd ben op nieuwsbrieven, maar al de rest zal wellicht nieuw zijn, en heel anders dan vroeger.
Als browser gebruik ik het onvolprezen firefox, en daar installeer je wel eens wat add ons, maar dat gaat net als met die programmaatjes, sommige zitten na een tijdje alleen ballast te zijn, en je gebruikt ze nooit. Die zijn nu ook allemaal weg, en de add ons die ik dagelijks wel gebruikte heb ik meteen weer geïnstalleerd. Kortom, alles werkt weer perfect, en is nieuw. Heerlijk !
Ik heb dus nu ook Windows helemaal buiten gezwierd, zal het nog alleen op een virtuele manier gebruiken, werkend op de roots van Linux, wat dan plots ook weer veel veiliger is!.
Nu beseft Windows dat ook wel, en als je kijkt naar wat ze doen in Windows 7, dan kun je zien dat ze heel wat over het muurtje hebben gekeken, en ook een veel sneller werkend machine aan het bouwen zijn. Eindelijk zou ik zo zeggen, maar mij rest nog wel de vraag waarom het bij hen zo duur moet zijn, en bij de anderen gratis ?
Als ik praat met vrienden en collega's, dan geven ze mij allemaal gelijk, maar ik zie dat ze toch de stap niet durven maken naar Ubuntu of een andere vorm van Linux... (Linux is veel eer geschikt voor mensen die werkelijk computerminded zijn, Ubuntu is een zeer vriendelijk en zeer makkelijk bruikbaar geheel van linuxprogramma's die een perfect werkend geheel vormen, net zoals je bij Windows een geheel pakket krijgt, sorry, koopt....) Nochtans, Ubuntu is qua gebruik bijna gelijklopend met Windows, er zijn weinig totaal nieuwe werkwijzen. Je kunt het ook proberen ! Je kunt Ubuntu downloaden op een cd of dvd, en dan opstarten van op de cd of dvd, en daar eens werken, zonder het echt te installeren. Vergeet niet dat je bij Ubuntu om de zes maanden een nieuwe ubuntu kunt installeren, gratis, waar je bij Windows veel langer moet wachten om van XP naar Vista te gaan of nu naar Windows 7. Misschien zie je het belang daarvan niet meteen, maar kijk eens naar de updates die je telkens weer moet bij installeren op je windowspakket... Al die updates blijven maar zitten, en op den duur sleep je een enorme massa aan gegevens mee, die je systeem loodzwaar en traag maken. Bij Ubuntu worden de oude niet meer geldige updates automatisch verwijderd, en heb je dus om de zes maand een grote opkuis, echter zonder jou gegevens te verliezen. Bij het installeren van een nieuwe versie van Ubuntu, laat hij al mijn eigen programmaatjes netjes staan, tenzij hij er zelf een nieuwer systeem voor heeft...
Maar wat zit ik hier te praten...Probeer het eens !
tot de volgende ?
Het is niet alleen een menselijk gevoelen, want ook de honden gaan languit bij de kachel liggen, genietend van de hitte.
Bij de centrale verwarming gaat de warmte meer op in het geheel, bij een kachel voel je duidelijk de stralingshitte. Heerlijk !
We hebben weer eens een echte winter, mocht ook wel ! Wellicht gaan we een heleboel van die immigrerende beestjes weer kwijt zijn, zal het aantal teken weer binnen de perken zitten, zal er heel wat schadelijke insecten het tijdelijke met het eeuwige verwisseld hebben... (Zitten ze dan nu in het hiernamaals vergeven van de muggen?)
Wat we nu meemaken is een zoveelste bewijs dat zelfs de geleerdste bollen nog maar bitter weinig kennen van het geheel van de samenhang van heel ons moeder aarde.... Soms heb je de indruk dat ze meer weten van de maan dan van de grond waarop we lopen !
Ik vind dat heerlijk ! Krijgen we telkens weer verrassingen ! Neem nu het weer, ik lees het weerbericht op mijne pc, en Anny zegt: "Ze zijn mis! Zowel op VTM als op VRT zeggen ze het anders!" Klopt de pc toch ! Vind ik leuk, niet dat ik of de pc gelijk heeft, maar het feit dat, ondanks alle vooruitgang op gebied van weersvoorspellingen, ze toch nog heerlijk de bal mis kunnen slaan! Krijgen wij nog eens een verrassing... En geef toe, voor ons Vlamingen is dit een godsgeschenk ! Want 99,97 % van al onze gesprekken beginnen met "Het weer", en dan is er een onverwacht iets, net zoals in de tijd van Armand - de leugenaar- Pien... De sukkel had de naam van leugenaar omdat hij in zijn voorspellingen nogal eens de bal missloeg, wat toendertijd heel normaal was, maar niet bij ons, waar het weer gespreksitem numero uno is...
Ik heb me al dikwijls zitten afvragen of in andere landen er ook zo'n gespreksopener bestaat, zoals het weer bij ons ? In de woestijn kunnen ze maar een paar keer per jaar het weer als opener gebruiken, als het eens per abuus heeft geregend... anders is het weer er altijd: gewoon... zoals altijd... Daar kun je dus geen inleiding tot een babbeltje mee maken. Misschien begint ieder gesprek daar wel met de toestand van de kamelen???
Bij de eskimo's zullen ze ook wel over het weer praten, want daar is het weer niet alleen een fenomeen, maar is het ook de mogelijkheid of onmogelijkheid om op jacht of visvangst te gaan... Ik las dat ze in die landen enkele honderden woorden hebben om de soorten van sneeuw te beschrijven ! Dus we zijn niet alleen met ons weerpraatje... Maar toch moeten er heel veel volkeren zijn, waar ze andere dingen hebben als algemene gespreksopeners... Alleen, mijn fantasie schiet tekort om ze zo maar te bevroeden. In Rio beginnen ze misschien ieder gesprek met "nog zoveel dagen voor het weer carnaval is"???
Ik denk dat wij het weer gekozen hebben, niet omdat het zo enorm belangrijk is, maar omdat het een veilig en neutraal onderwerp is, waarbij je in feite de gesprekspartner een beetje kunt bespieden in zijn reacties, en kijken of hij bereid is tot een verder, minder neutraal gesprek... Bovendien is het weer hier zo wisselvallig dat je wel telkens iets specifieks kunt zeggen, zonder de neutraliteit te schenden. Wellicht daarom kiezen de meesten zelfs het wel overdreven neutrale "'t Is wel een weere hé?", wat zo wel kan slaan op goed, op slecht, op rotslecht, op vervelend, op weet ik veel welk soort weer. Maar het is in ieder geval de dooddoener bij uitstek.
Iets origineler zijn de mensen die zijpende nat binnenkomen en stellen "En niet willen regenen hé ?", alhoewel dat ook al zo dikwijls is gezegd door zovelen, dat je alleen nog beleefd glimlacht...
Nee, we zijn maar saaie praters.
Ik heb gisteren heel mijn kwampjoeterke weer op punt gesteld, en alles werkt weer perfect ! En nog veel rapper dan voorheen. Eigenlijk is het niet slecht dat je nu en dan eens herbegint bij nul, want een mens sleept na enkele jaren gebruik heel wat programmaatjes mee die hij ooit installeerde en nooit of bijna nooit gebruikte... Het heeft ook een positief effect op mijn surfgedrag ! Want als ik een leuke site ontdekten dan zette ik dat netjes in mijn bladwijzers, en ik moest alleen mijn lijst van bladwijzers openen om wel ergens boeiende dingen te vinden...Maar je zit wel steeds weer in dezelfde bronnen te drinken. Nu moet ik weer eens herbeginnen... ik heb geen bladwijzers meer, alles is weg. Dus nu moet ik weer echt gaan zoeken op dat enorme internet. Enkele namen weet ik nog wel, omdat ik er heel vaak naar toe ging, of omdat ik er ook geabonneerd ben op nieuwsbrieven, maar al de rest zal wellicht nieuw zijn, en heel anders dan vroeger.
Als browser gebruik ik het onvolprezen firefox, en daar installeer je wel eens wat add ons, maar dat gaat net als met die programmaatjes, sommige zitten na een tijdje alleen ballast te zijn, en je gebruikt ze nooit. Die zijn nu ook allemaal weg, en de add ons die ik dagelijks wel gebruikte heb ik meteen weer geïnstalleerd. Kortom, alles werkt weer perfect, en is nieuw. Heerlijk !
Ik heb dus nu ook Windows helemaal buiten gezwierd, zal het nog alleen op een virtuele manier gebruiken, werkend op de roots van Linux, wat dan plots ook weer veel veiliger is!.
Nu beseft Windows dat ook wel, en als je kijkt naar wat ze doen in Windows 7, dan kun je zien dat ze heel wat over het muurtje hebben gekeken, en ook een veel sneller werkend machine aan het bouwen zijn. Eindelijk zou ik zo zeggen, maar mij rest nog wel de vraag waarom het bij hen zo duur moet zijn, en bij de anderen gratis ?
Als ik praat met vrienden en collega's, dan geven ze mij allemaal gelijk, maar ik zie dat ze toch de stap niet durven maken naar Ubuntu of een andere vorm van Linux... (Linux is veel eer geschikt voor mensen die werkelijk computerminded zijn, Ubuntu is een zeer vriendelijk en zeer makkelijk bruikbaar geheel van linuxprogramma's die een perfect werkend geheel vormen, net zoals je bij Windows een geheel pakket krijgt, sorry, koopt....) Nochtans, Ubuntu is qua gebruik bijna gelijklopend met Windows, er zijn weinig totaal nieuwe werkwijzen. Je kunt het ook proberen ! Je kunt Ubuntu downloaden op een cd of dvd, en dan opstarten van op de cd of dvd, en daar eens werken, zonder het echt te installeren. Vergeet niet dat je bij Ubuntu om de zes maanden een nieuwe ubuntu kunt installeren, gratis, waar je bij Windows veel langer moet wachten om van XP naar Vista te gaan of nu naar Windows 7. Misschien zie je het belang daarvan niet meteen, maar kijk eens naar de updates die je telkens weer moet bij installeren op je windowspakket... Al die updates blijven maar zitten, en op den duur sleep je een enorme massa aan gegevens mee, die je systeem loodzwaar en traag maken. Bij Ubuntu worden de oude niet meer geldige updates automatisch verwijderd, en heb je dus om de zes maand een grote opkuis, echter zonder jou gegevens te verliezen. Bij het installeren van een nieuwe versie van Ubuntu, laat hij al mijn eigen programmaatjes netjes staan, tenzij hij er zelf een nieuwer systeem voor heeft...
Maar wat zit ik hier te praten...Probeer het eens !
tot de volgende ?
dinsdag, februari 03, 2009
enen uit - enen in...
Allee, Veerle is uit de plaaster, Bart zit er nog voor een hele tijd in, en nu hebben ze Gwendolyn ook een plaaster aangedaan... Haar voet is gelukkig niet gebroken, maar zemoet veertien dagen in de plaaster, om te herstellen... van een erge verzwikking. Het moet in de plaaster omdat ze haar voet helemaal in een spitse tip naar beneden hield voor de minste pijn...
Ik heb met de auto van Veerle moeten rijden, omdat er in mijn bakje maar een naast mij kan en anders geen...
Gisteren was het ook druk, druk , druk... Vorige week had ik bij een update van mijne kwampjoeter een foutmelding gekregen... Maar alles leek perfect te werken, tot er weer een update kwam, en ik niet meer kon updaten... Dus een alarmseintje naar mijn Hollandse hulp... Bij nazicht bleek het een fout te zijn van het systeem, die blijkbaar bij honderden gebeurd was... De enige oplossing was de boel volledig herinstalleren.... Meteen is nu mijn windows helemaal weg van mijn PC... Ik zal wel nog een virtuele windows installeren, mocht ik ooit een programma ontmoeten die ik niet via Ubuntu kan lezen... Maar die windows is dan virtueel, dat wil dan ook zeggen dat hij draait op linux roots, en dus net zo goed vrij is van alle miseries, miseries die mij weggejaagd hebben van windows met alle virussen, wormen, trojanen en andere malware...
Met andere woorden ik ben nu helemaal, honderd procent Ubuntu fan !
Maar natuurlijk, als alles moet geherinstalleerd worden, dan is daarmee de kous niet af, want dan moet je nog alle kleine dingetjes die je gewoon bent te gebruiken ook weer installeren... dus ik heb nog werk voor ik weer gesetteld ben... Maar ja, zo blijf ik bezig hé...
Maar dat wil dus zeggen dat ik, na de paren uren vertier in de diverse wachtzalen van het hospitaal, en het komende werk, mijn blog van vandaag wel wat ingekort zal zijn... Maar ja, voor een keer mag dat wel zeker ?
Gelukkig ben ik het ondertussen al gewoon om in wachtzalen te zitten, maar het klinkt misschien gek, als je zit te wachten voor een ander duurt het precies nog langer!
Voila, voor een keer dus...
tot de volgende ?
Ik heb met de auto van Veerle moeten rijden, omdat er in mijn bakje maar een naast mij kan en anders geen...
Gisteren was het ook druk, druk , druk... Vorige week had ik bij een update van mijne kwampjoeter een foutmelding gekregen... Maar alles leek perfect te werken, tot er weer een update kwam, en ik niet meer kon updaten... Dus een alarmseintje naar mijn Hollandse hulp... Bij nazicht bleek het een fout te zijn van het systeem, die blijkbaar bij honderden gebeurd was... De enige oplossing was de boel volledig herinstalleren.... Meteen is nu mijn windows helemaal weg van mijn PC... Ik zal wel nog een virtuele windows installeren, mocht ik ooit een programma ontmoeten die ik niet via Ubuntu kan lezen... Maar die windows is dan virtueel, dat wil dan ook zeggen dat hij draait op linux roots, en dus net zo goed vrij is van alle miseries, miseries die mij weggejaagd hebben van windows met alle virussen, wormen, trojanen en andere malware...
Met andere woorden ik ben nu helemaal, honderd procent Ubuntu fan !
Maar natuurlijk, als alles moet geherinstalleerd worden, dan is daarmee de kous niet af, want dan moet je nog alle kleine dingetjes die je gewoon bent te gebruiken ook weer installeren... dus ik heb nog werk voor ik weer gesetteld ben... Maar ja, zo blijf ik bezig hé...
Maar dat wil dus zeggen dat ik, na de paren uren vertier in de diverse wachtzalen van het hospitaal, en het komende werk, mijn blog van vandaag wel wat ingekort zal zijn... Maar ja, voor een keer mag dat wel zeker ?
Gelukkig ben ik het ondertussen al gewoon om in wachtzalen te zitten, maar het klinkt misschien gek, als je zit te wachten voor een ander duurt het precies nog langer!
Voila, voor een keer dus...
tot de volgende ?
maandag, februari 02, 2009
De grote slierbaan
Ik was eigenlijk al weer glijbaan aan het schrijven, maar 't Vlaamsere woord is slieren, net zoals we niet gingen schaatsen, maar schaverdijnen...
Maar niet alleen de dialecten verwateren tot een gemeensschapssoepje, zelfs het gewone dagdagelijkse Vlaams lijdt onder de druk van radio en TV, die alleen maar Nederlands praten, ze spreken nog amper, ze praten...Klappen doen ze al helemaal niet meer.
Jammer eigenlijk, er is duidelijk iets mis aan het lopen, een heleboel rijkdom wordt zo maar overboord gesmeten.
Ondertussen kruipen de auto's hier voorbij... Het moet wel glad (gleddig) zijn !
En het blijft sneeuwen, geen grote vlokken, maar ze vallen dik. Nu en dan speelt de zotte wind over een stuk dak of een stuk veld, en dan waaien die losse sneeuwvlokjes met zijn allen weer joelend de lucht in. Ik zie de bomen op het eind van het veld voor mijn deur nog amper staan, het lijken nevelige spookbeelden. Van achter mijn raam is het wel schoon om naar te kijken. Om er door te moeten is heel wat anders.
Ik las vanmorgen, op het wc (een favoriete leeshoek), een wetenschappelijke benadering van de liefde... De titel alleen al deed me de wenkbrauwen fronsen, en het bleek dan ook niet over de liefde te gaan, alleen over de aantrekkingskracht tussen man- en vrouwtjesdier... De werking van de hormonen, feromonen, en de onbewuste lichaamstaal, en hoe je die ook bewust kunt toepassen om je eigen ikke seksueel aantrekkelijkerder te maken.. (Let op de overtreffende overtrap)...
Wat me daarbij wel tegenvalt is dat men het verschijnsel hardnekkig liefde blijft noemen... In de meeste gevallen - althans in onze westerse wereld- zal de liefde wel begonnen zijn met dat stukje lichamelijke scheikunde, maar dat kun je hoogstens verliefdheid noemen, aantrekkingskracht tussen de twee seksen... Heeft weinig met Liefde te maken.
Zelfs iemand die de liefde kent, kan nog wel eens die aantrekkingskracht voelen, maar zal het, als zijn liefde groot genoeg is, dat inwendig brandje voor een andere wel blussen zonder dat er iets echt zal gebeuren. Sommigen zullen misschien struikelen, maar heel vlug terug willen keren naar de echte liefde... Liefde is immers zo veel meer dan alleen dat lichamelijke. Datlichamelijke is hoogstens een stuk van de brandstof, maar er is veel, veel meer dan dat in de echte liefde tussen man en vrouw...
Ik vraag mij af of dergelijke artikels en schoolse lessen over dit zuiver lichamelijke verschijnsel, niet mede de oorzaak zijn van het feit dat het in de huidige tijd lijkt of er steeds minder echtparen uitgroeien tot de echte hechte liefde... Ze blijven steken bij dat lichamelijke, en het minste rimpeltje in de relatie is genoeg om er een einde aan te maken... Ik hoorde zelfs dat de normale verliefdheid, ook binnen het huwelijk, maar gemiddeld drie jaar duurt, nadien wordt het een sleur... Het was precies of men van uit de wetenschap aan de mensheid kond deed dat je best niet huwt, maar een driejarig contractje afsluit, waarna je best een nieuwe relatie aangaat, weer voor een jaar of drie...
Er is dus duidelijk, vooral voor de wetenschappers, een gemis aan kennis van Liefde... Zij onderkennen alleen het chemisch verschijnsel van hormonen, en feromonen... want Liefde, dat kun je niet zo maar in een vakje duwen, daar zijn geen tastbare verschijnselen bij...Althans niet tastbaar volgens de wetenschap, maar wel heel voelbaar, tastbaar voor wie het kent, en het geluk heeft er in te mogen en kunnen leven... Maar dat is verkeerd uitgedrukt, want het is veeleer zo dat je de Liefde pas kunt ervaren als je ze weggeeft. Het is geen krijgen, het is ook geen louter geven, het is een geheel van wisselwerking tussen geven en krijgen. Je kunt het niet krijgen als je het niet geeft, en hoe meer je het geeft, hoe meer je ook krijgt...
Liefde is inderdaad een werk-woord !
Het is net zoiets ongrijpbaars als Geluk... Als het het geluk wilt nemen, dan net ben je het kwijt ! Het is er in feite altijd, je moet het alleen aanvaarden in zijn vorm van het ogenblik. Geluk is immers tevreden zijn met je toestand in zijn volle breedte. Tevreden zijn met je toestand, met je ervaringen, met je lot, met je gezondheid, met alles... Hoe ouder je wordt, hoe makkelijker dit wordt, omdat je met vallen en opstaan hebt geleerd dat er geen echte blijvende hoogtepunten zijn, net zomin als echte blijvende dieptepunten... Hoe beter je er in slaagt het leven te aanvaarden in de vorm waar in het op je afkomt, hoe meer je het in tevredenheid kunt ervaren, hoe gelukkiger je bent... Maar ook daar heeft men een heel ander begrip van gemaakt, hier zijn het niet de wetenschappers, niet een of ander hormoon, maar de mens zelf, die geluk ziet als een voortdurend zweven op een hoogtepunt... En niet wilt zien dat, als je eenmaal boven bent op de berg, je alleen nog naar beneden kunt.
Dat is ook Tao, de Weg.
Gewoon aanvaarden. Heb ik pijn, dan is dat maar zo, ik kan me in een hoekje zetten en treuren en kniezen, maar daarmee gaat de pijn niet weg, ik kan een pijnstiller nemen, maar daarmee gaat de ziekte niet weg... dus kan ik de pijn maar beter aanvaarden, en het zijn eigen plekje geven in mijn bestaan... En het liefst een plekje waar ik nooit veel aandacht aan geef, iets waar ik niet vaak kom... Want dat helpt ! Als ik de pijn laat waar hij is, en al mijn aandacht op andere dingen richt, dan ervaar ik de pijn veel minder. Hij is er nog, maar zit in zijn hoekje... Doe er mee zoals de kuisende man in het spotprentje, veeg de pijn onder de voetmat. Het is niet weg, maar je ziet het tenminste niet meer. Ik noem de pijn omdat dat voor mij het item is dat ik het meest onder de mat moet vegen, maar misschien is het voor jou wel heel iets anders... Maar de truuk is hetzelfde, ik heb nog steeds veel verdriet in het verlies van mijn zoon, maar ook daar sta ik niet bij stil, want als ik er bij stil sta, dan wordt het me weer teveel, veel te veel... Vergeten kan ik niet, zal ik niet, maar ik kan wel bewust op andere dingen denken, net zoals met de lichamelijke pijn...
Als je het niet onder de mat vegen wilt noemen, noem het dan sublimeren of geef het nog een andere naam, wat jou best past, als het je maar helpt om het uit het centrum van je wereld te halen, en het naar een stil verloren hoekje te duwen. Dan ben je, met al je pijn, met al je verdriet in staat gelukkig te zijn, volmaakt gelukkig, ik kan het weten, ik ben het !
Och, ik slaag er ook niet steeds in dat met alles te doen, maar hoe meer ik oefen, hoe beter ik het kan... Mijn zwak punt is geduld hebben, maar ook dat gaat stillekens aan beter, omdat ik, als ik mezelf betrap op ongeduld, me bewust verzet er tegen, en de truuk met de mat poog toe te passen... en dat gaat steeds beter en beter !
Jammer dat ik dat niet wist toen ik jonger was...Misschien helpt dit blogje jou wel om vroeger tot een evenwichtig = gelukkig bestaan te komen ! Ik wens het je toe !
tot de volgende ?
Maar niet alleen de dialecten verwateren tot een gemeensschapssoepje, zelfs het gewone dagdagelijkse Vlaams lijdt onder de druk van radio en TV, die alleen maar Nederlands praten, ze spreken nog amper, ze praten...Klappen doen ze al helemaal niet meer.
Jammer eigenlijk, er is duidelijk iets mis aan het lopen, een heleboel rijkdom wordt zo maar overboord gesmeten.
Ondertussen kruipen de auto's hier voorbij... Het moet wel glad (gleddig) zijn !
En het blijft sneeuwen, geen grote vlokken, maar ze vallen dik. Nu en dan speelt de zotte wind over een stuk dak of een stuk veld, en dan waaien die losse sneeuwvlokjes met zijn allen weer joelend de lucht in. Ik zie de bomen op het eind van het veld voor mijn deur nog amper staan, het lijken nevelige spookbeelden. Van achter mijn raam is het wel schoon om naar te kijken. Om er door te moeten is heel wat anders.
Ik las vanmorgen, op het wc (een favoriete leeshoek), een wetenschappelijke benadering van de liefde... De titel alleen al deed me de wenkbrauwen fronsen, en het bleek dan ook niet over de liefde te gaan, alleen over de aantrekkingskracht tussen man- en vrouwtjesdier... De werking van de hormonen, feromonen, en de onbewuste lichaamstaal, en hoe je die ook bewust kunt toepassen om je eigen ikke seksueel aantrekkelijkerder te maken.. (Let op de overtreffende overtrap)...
Wat me daarbij wel tegenvalt is dat men het verschijnsel hardnekkig liefde blijft noemen... In de meeste gevallen - althans in onze westerse wereld- zal de liefde wel begonnen zijn met dat stukje lichamelijke scheikunde, maar dat kun je hoogstens verliefdheid noemen, aantrekkingskracht tussen de twee seksen... Heeft weinig met Liefde te maken.
Zelfs iemand die de liefde kent, kan nog wel eens die aantrekkingskracht voelen, maar zal het, als zijn liefde groot genoeg is, dat inwendig brandje voor een andere wel blussen zonder dat er iets echt zal gebeuren. Sommigen zullen misschien struikelen, maar heel vlug terug willen keren naar de echte liefde... Liefde is immers zo veel meer dan alleen dat lichamelijke. Datlichamelijke is hoogstens een stuk van de brandstof, maar er is veel, veel meer dan dat in de echte liefde tussen man en vrouw...
Ik vraag mij af of dergelijke artikels en schoolse lessen over dit zuiver lichamelijke verschijnsel, niet mede de oorzaak zijn van het feit dat het in de huidige tijd lijkt of er steeds minder echtparen uitgroeien tot de echte hechte liefde... Ze blijven steken bij dat lichamelijke, en het minste rimpeltje in de relatie is genoeg om er een einde aan te maken... Ik hoorde zelfs dat de normale verliefdheid, ook binnen het huwelijk, maar gemiddeld drie jaar duurt, nadien wordt het een sleur... Het was precies of men van uit de wetenschap aan de mensheid kond deed dat je best niet huwt, maar een driejarig contractje afsluit, waarna je best een nieuwe relatie aangaat, weer voor een jaar of drie...
Er is dus duidelijk, vooral voor de wetenschappers, een gemis aan kennis van Liefde... Zij onderkennen alleen het chemisch verschijnsel van hormonen, en feromonen... want Liefde, dat kun je niet zo maar in een vakje duwen, daar zijn geen tastbare verschijnselen bij...Althans niet tastbaar volgens de wetenschap, maar wel heel voelbaar, tastbaar voor wie het kent, en het geluk heeft er in te mogen en kunnen leven... Maar dat is verkeerd uitgedrukt, want het is veeleer zo dat je de Liefde pas kunt ervaren als je ze weggeeft. Het is geen krijgen, het is ook geen louter geven, het is een geheel van wisselwerking tussen geven en krijgen. Je kunt het niet krijgen als je het niet geeft, en hoe meer je het geeft, hoe meer je ook krijgt...
Liefde is inderdaad een werk-woord !
Het is net zoiets ongrijpbaars als Geluk... Als het het geluk wilt nemen, dan net ben je het kwijt ! Het is er in feite altijd, je moet het alleen aanvaarden in zijn vorm van het ogenblik. Geluk is immers tevreden zijn met je toestand in zijn volle breedte. Tevreden zijn met je toestand, met je ervaringen, met je lot, met je gezondheid, met alles... Hoe ouder je wordt, hoe makkelijker dit wordt, omdat je met vallen en opstaan hebt geleerd dat er geen echte blijvende hoogtepunten zijn, net zomin als echte blijvende dieptepunten... Hoe beter je er in slaagt het leven te aanvaarden in de vorm waar in het op je afkomt, hoe meer je het in tevredenheid kunt ervaren, hoe gelukkiger je bent... Maar ook daar heeft men een heel ander begrip van gemaakt, hier zijn het niet de wetenschappers, niet een of ander hormoon, maar de mens zelf, die geluk ziet als een voortdurend zweven op een hoogtepunt... En niet wilt zien dat, als je eenmaal boven bent op de berg, je alleen nog naar beneden kunt.
Dat is ook Tao, de Weg.
Gewoon aanvaarden. Heb ik pijn, dan is dat maar zo, ik kan me in een hoekje zetten en treuren en kniezen, maar daarmee gaat de pijn niet weg, ik kan een pijnstiller nemen, maar daarmee gaat de ziekte niet weg... dus kan ik de pijn maar beter aanvaarden, en het zijn eigen plekje geven in mijn bestaan... En het liefst een plekje waar ik nooit veel aandacht aan geef, iets waar ik niet vaak kom... Want dat helpt ! Als ik de pijn laat waar hij is, en al mijn aandacht op andere dingen richt, dan ervaar ik de pijn veel minder. Hij is er nog, maar zit in zijn hoekje... Doe er mee zoals de kuisende man in het spotprentje, veeg de pijn onder de voetmat. Het is niet weg, maar je ziet het tenminste niet meer. Ik noem de pijn omdat dat voor mij het item is dat ik het meest onder de mat moet vegen, maar misschien is het voor jou wel heel iets anders... Maar de truuk is hetzelfde, ik heb nog steeds veel verdriet in het verlies van mijn zoon, maar ook daar sta ik niet bij stil, want als ik er bij stil sta, dan wordt het me weer teveel, veel te veel... Vergeten kan ik niet, zal ik niet, maar ik kan wel bewust op andere dingen denken, net zoals met de lichamelijke pijn...
Als je het niet onder de mat vegen wilt noemen, noem het dan sublimeren of geef het nog een andere naam, wat jou best past, als het je maar helpt om het uit het centrum van je wereld te halen, en het naar een stil verloren hoekje te duwen. Dan ben je, met al je pijn, met al je verdriet in staat gelukkig te zijn, volmaakt gelukkig, ik kan het weten, ik ben het !
Och, ik slaag er ook niet steeds in dat met alles te doen, maar hoe meer ik oefen, hoe beter ik het kan... Mijn zwak punt is geduld hebben, maar ook dat gaat stillekens aan beter, omdat ik, als ik mezelf betrap op ongeduld, me bewust verzet er tegen, en de truuk met de mat poog toe te passen... en dat gaat steeds beter en beter !
Jammer dat ik dat niet wist toen ik jonger was...Misschien helpt dit blogje jou wel om vroeger tot een evenwichtig = gelukkig bestaan te komen ! Ik wens het je toe !
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)