Tegenwoordig zal wel bijna iedereen weten dat dit een orchidee, om niet te zeggen dé orchidee...
Het is ongetwijfeld de makkelijkste van alle orchideeën om binnenshuis te houden en weer tot bloei te brengen. Er zijn nog enkele soorten die makkelijk haalbaar zijn, maar die vergen toch al enige groene vingers... De Phaleonopsis is alleen moeilijk van naam. Is hij uitgebloeid, dan knip je de bloeistengel af, zo dat nog twee à drie ogen overblijven... Daar uit groeit dan met een ietsjepietje geluk weldra een nieuwe bloeistengel op...
Mensen die ondanks alles toch nog miserie zouden hebben om deze plant goed te houden, hebben wellicht te kampen met te droge lucht in huis. Dat is makkelijk op te lossen ! Je neemt een onderschaaltje die enkele maten te groot is voor de bloempot, legt daar keitjes in, of nog liever argexbolletjes (gepofte kleibolletjes), giet daar water over, zodat de de bloempot amper het water raakt, of net niet. De watervoorraad zal verdampen, net onder de plant, en dat zal wellicht genoeg zijn om de plant netjes te kunnen over houden. Neem het onderschaaltje zo groot mogelijk! En geef geen water via dat onderschaaltje, maar bevochtig de orchidee in de bloempot zelf. Het schaaltje is er enkel voor de bevochtiging van de lucht !
Hoe kom ik aan dat onderwerp ?
Wel er was weer rommelmarkt in Kalken, van de basketclub van Laarne. Dat is een mooie en een gezellige rommelmarkt, waar we steeds naar toe gaan indien het mogelijk is. Eén van de sponsors levert er iedere keer bloemen om te verkopen, en die worden dan nog verkocht aan een zeer goedkope prijs. Het zijn potten met twee bloemstengels, aan 8 euro... Echt goedkoop, en je steunt er de ploeg ook nog mee.
Zodoende... kom ik er toe je te praten over de orchidee...
Ik heb reeds dikwijls deze rommelmarkt bezocht, maar nu ben ik er naar toe gereden met de gps. Ik vind het nog steeds een leuk speelding, en tot mijn verbazing weet hij telkens een kortere weg te vinden dan ik al deed... Zelfs in het terugkeren, toen ik dacht dat ik slimmer kon zijn zijn dan hij (bij mij zit er een mannenstem in !), bleek ik in werkelijkheid dezelfde afstand te hebben gedaan, maar veel trager omdat ik dan ook nog langs kleine weggetjes rijd... Slim machine !
Ik heb eens zitten lezen hoe dat in feite werkt, en het staat eigenlijk in verbinding met drie satellieten... Het grote wonder voor mij, is dat dit kleine bakje er in lukt die satellieten te bereiken, en op basis van die gegevens zijn plaats, zijn snelheid en de tijd te berekenen... Knappe mannen die dit hebben ontworpen.
We vinden tegenwoordig al die dingen zo gewoon, zo dagdagelijks, dat we ons helemaal niet meer verbazen over al de dingen die we gebruiken en zien benutten... Misschien doe ik dat nog wel, omdat ik nog uit de tijd kom waarin al die zaken ontstaan zijn... Ze zijn ooit nieuw, nagelnieuwe dingen geweest voor mij. De radio bestond al, maar ik was twaalf jaar oud toen de eerste TV in onze straat kwam, bij Mee en Pee, waar we dan ook met open mond gingen kijken naar de uitzendingen van onder meer de wereldtentoonstelling in Brussel in ...1958... Een halve eeuw geleden... We hebben vol verbazing de transistorradio's weten komen, de portatiefkes zoals we ze toen noemden. Dat waren nog behoorlijk zware dingen, maar in een ijltempo werden ze steeds maar kleiner en steeds maar lichter, tot... ze zowat weer verdwenen zijn uit het straatbeeld. Het is jaren geleden dat ik nog mensen zag flaneren langs de straat met een portatiefje in de hand... De FM golflengte kwam er toen ook, met veel betere ontvangst van de steeds modernere muziek. Dank zij dat portatiefke waren er toen ook de eerste vetkuiven (Elvis Presley) en de langharigen (de Beatles)... alhoewel, als je nu een foto bekijkt van die beatles, ze helemaal geen lang haar blijken te hebben... Wij zagen de landing op de maan, en Eddy Merckx die de tour won, krek op dezelfde dag, en ergens tussen al mijn boeken, moet hier dan ook nog een nummer liggen van het speciale tourkrantje van wijlen het dagblad "Het Volk", waarin in hetzelfde nummer zowel het wonder van een Belg die weer eens de tour won, en de mens die wandelde op de maan. In dat krantje waren dit duidelijk even grote wonderen...
Och, ik kan blijven op noemen, beginnen bij de wasmachine die we thuis hadden, waar je onderaan hout moest stoken (we moesten massa's stoofhout kappen voor dat ding!). Toch was het al een elektrisch ding, waarin een grote vleugel zat die heen en weer zwaaide, waardoor je de was en het sop telkens weer whoesj, whoesj, whoesj hoorde doen... Toen werd de was buiten gehangen op de wasdraad, en op de juiste tijd van de maand zag je dan heelder rijen drogende netjes afgekookte maandverbanden te drogen hangen... De was werd toen ook nog op den bleek gelegd, om netjes wit te trekken in de zon, werd de was uitgespreid op het gras... Stoomstrijkijzers waren er ook nog niet, en voor het strijken aan te vatten, haalde ons moeder stuk voor stuk de gewassen stukken uit de mand, legde die open en stak haar hand in een kom met water, en besprenkelde toen het wasgoed. Dan werd het stuk wasgoed opgevouwen en heel hard opgedraaid, met de bedoeling dat het vocht van de besprenkeling het volledige stuk afdoende zou bevochtigen om het te strijken... In het begin zag ik dat nog doen met "plakkers", gewone gietijzeren strijkijzers die op de kachel gewarmd werden... Een strijkplank was er ook nog niet, een oud deken werd strijkdeken, en werd op de keukentafel gelegd, en daar werd op gestreken. Ons moeder had dan een strijkijzer waar ze mee bezig was, terwijl het andere al stond heet te worden...
En dan ben jij verwonderd dat zelfs een stoomstrijkijzer door mij nog steeds met enige bewondering bekeken wordt ?
Nu laten ze de oude strijkijzers zoals we thuis hadden verkoperen, en die worden als een sieraad uit een ver verleden op de kast ten prijk gezet...
Ik zit alleen nog te wachten wanneer ze ons gaan oppakken, vergulden en in een étagère zetten... Homo fossilis... uitgestorven... zaagde te veel over de tijd van toen.
En toch is het voor mij geen zagen, het is ook geen heimwee...Nee, het ver- en bewondering voor wat de mens in die luttele jaren allemaal heeft gemaakt tot nut van iedereen... en te zelfdertijd minstens evenveel naar de knoppen heeft geholpen...
Begrijp jij dat ?
Ik niet dus.
...je zou denken dat ze toch beter zouden moeten weten????????
tot de volgende ?
zondag, januari 18, 2009
zaterdag, januari 17, 2009
Caroline van de sosjelisten
genee-rt zich, meer dan een beetje.
De oude krokodillen van de paartaai hebben haar teruggefloten.
Vroeger floten weleens mannen haar na, nu krokodillen.
Geen verbetering.
Vandaar: ze Gennez-rt zich verschrikkelijk.
Wil je je kind een naam geven, en het mag niet...djudedju
Zou Bertje nu bleiten?
Sorry, ik kon het niet laten, geef toe, ze heeft ook een naam die zich leent voor dergelijke woordspelletjes hé? Ik ga er in ieder geval patent op nemen, anders vertelt er een of andere komiek het in zijn eindejaarsrevue, en iedereen ligt plat met de gestolen mop.
Maar het is weer eens een symptoom van het verval van het ideeëngoed dat wild om zich heen woekert in alle politieke partijen... Het lijkt wel of ze geen ideeën meer hebben (wist ik al lang), ze slorpen overlopers van alle kleur en pluimage op, in de hoop dat ze stemmen bij brengen...
Vinden ze geen overlopers, dan nemen ze zangers en toneelspelers op, die zijn ook bekend, en brengen misschien ook een stemmetje op...
Net zoals in de dorpspolitiek, daar staat ieder inwonende dokter en veearts op de lijst, als ze zich daar ook maar een ietsje toe lenen, of toegeven aan de druk... Wie zou er nu niet stemmen voor zijne dokteur ? Je hebt die man wellicht ooit nog nodig ! Stel dat hij zegt: "Ah, jij hebt niet voor mij gestemd, dus verzorg ik u niet!"... lig je daar op apegapen met een politiek agerende dokter voor je...
Maar ik ben weer bezig over de polletiek... Net of er niets beter is ! Terwijl net alles beter is !
Toch is het omgekeerde van de huidige kleurloze en ideeënloze partijen ook niet alles.... Sommigen gaan dan weer zo ver dat ze met hun ideeëngoed onverdraagzaam zijn tegen een of ander gedeelte van de maatschappij... Wie geen lidkaart heeft, raakt nooit aan een postje bij...
Maar nu is dus het kleurloze in.
De sosjelisten zijn niet meer rood, maar eerder een roziggrijs, de tjeven zijn niet meer oranje, maar een oranjig grijs, de blauwe zijn niet meer blauw, maar juist, ja... en ga zo maar het rijtje af. En dan zijn deze partijen heel verwonderd dat de twee kliekskens die zich dan wel heel duidelijk en heel scherp (te scherp) profileren, bij de mensen in de smaak vallen !
Geef toe, wat zou jij nemen, een blauwe soep waar een lichtgrijze schimmel overheen zit, of een felblauwe die alles wil over deckeren? Een geelzwartgrijze NVA of een pikzwarte Vlaams belang? Schimmel trekt niet aan.
Wanneer gaan ze dat eindelijk eens inzien ?
Laat in hemelsnaam de sosjelisten weer eens echt de partij van de werkman worden, een snedige partij à la Anseele...
Laat de tjeven weer eens een echt Christelijke volkspartij worden, die achter het ideeëngoed van het evangelie staat en daar ook voor uitkomt !
Laat de liberalen weer eens echt liberaal zijn, zoals vroeger...
Maar neen, nu willen ze met hun ideeën vooral niemand voor de borst stoten.
Ze willen vooral niemand kwetsen...
En zo gaan ze ten strijde, zie je ze al lopen ? Met zwaarden die alle snede verloren hebben, en waar men voor alle zekerheid ook nog een kurk op de punt heeft geduwd, je mocht je tegenstander eens zeer doen...
Ze lopen op pantoffels, want ze willen niemand storen met het lawaai van marsjerende laarzen.
...Pantoffelhelden.
djudedju...
Oh Heer, vergeef het hen, ze weten niet wat ze doen ! (Echt waar, ze weten het, net zomin als u en ik, ook niet wat ze doen!)
Maar laat ik mijn kostbare tijd niet verbeuzelen aan beschimmelde partijen en politiekers...
Weet je wat ik mis? Mensen die nog echt hun gedacht durven te zeggen, recht voor de raap! Niet mensen kwetsen, maar eerlijk en vrank spreken...
Maar de ziekte die in de politiek zit, walmt uit over gans de maatschappij, een maatschappij die aan het zwalpen is, en die steeds meer en meer bestaat uit niemand kwetsen, niemand voor het hoofd stoten, alles toelaten om niet ambetant te zijn, toegeven aan de lusten en ver weg blijven van verantwoordelijkheid en normenbesef...
Decadentie noemde men zoiets vroeger.
Nu niet, want je kunt toch niet gaan vertellen dat de mensen zich moeten gaan herpakken ? Zie dat er eentje kwaad is ?
Nee, je schrijft je krantje vol met wetenswaardigheden over de nieuwste beha van Angelina Jolie, over de borstvergroting van miss huppeldepup, over het feit de Helmuth nog maar eens gaat trouwen en dergelijk belangrijke dingen voor de mensheid.
Oh ja, je schrijft ook nog wel eens over belangrijke dingen, je spreidt verschrikkelijke foto's van bloederige slachtoffers van de oorlog in Gaza, maar vermijdt de foto's waar men de kinderen (ook daar !) reeds wapens in de handen duwt om te gaan schieten op de Joodse agressors...Of de foto's van de helden die geëerd worden omdat ze zich zelf lieten ontploffen op een huwelijksfeest... Je toont alleen en schrijft alleen kwaad over één van de partijen, en poogt zelfs niet eens ook het standpunt van de ander te geven. We krijgen het zwaargecensureerde en zwaar geöriënteerde nieuws... naast de blote borstjes van juf Pierlewip die naast catechesejuffrouw ook nog hells angel is...
Och, je geeft op de tv ook nog duidingsprogramma's, waarbij vooraf duidelijk de richting van de duiding is bepaald... allemaal in het kader van de objectiviteit...
Of is dat nu net wat er niet meer is ?
Het is net als met de rechtspraak...
Vooraleer de rechtbank ooit tot een verdict is gekomen, is de dader al lang en breed veroordeeld door de media, allemaal in het kader van de objectieve voorlichting...of is dat de sensatie ?
Weet jij nog wat de waarheid is bij al de gebeurtenissen die je voorgekauwd krijgt als nieuws ? Ik niet meer... Ik poog zoveel mogelijk bronnen te raadplegen over de onderwerpen die me raken... en hoop dan min of meer tot een juist(er) beeld te komen van de feiten.
Weet je, als ik nu zie hoe alles georkestreerd wordt, dan begin ik nog veel meer dan vroeger te twijfelen aan wat men ons als geschiedenis voorschotelt... Dus ook over het verleden heb ik geen zekerheid meer...
Ik voel me als een ballonnetje, voortgejaagd door de winden...
En de enige zekerheid die ik heb, is dat ik eens zal stilliggen, dood, ergens op en in de aarde.
Al de rest is verkleurd, vertekend, en verwrongen...
We zien de wereld alleen maar door een stuk oneffen glas.
Het patroon in dat glas is getekend door de uiteindelijke machten over deze wereld.
Hou jij ze content en braaf, ik hou ze wel dom... geldt nu nog steeds, alleen zijn de spelers veranderd.
tot de volgende ?
De oude krokodillen van de paartaai hebben haar teruggefloten.
Vroeger floten weleens mannen haar na, nu krokodillen.
Geen verbetering.
Vandaar: ze Gennez-rt zich verschrikkelijk.
Wil je je kind een naam geven, en het mag niet...djudedju
Zou Bertje nu bleiten?
Sorry, ik kon het niet laten, geef toe, ze heeft ook een naam die zich leent voor dergelijke woordspelletjes hé? Ik ga er in ieder geval patent op nemen, anders vertelt er een of andere komiek het in zijn eindejaarsrevue, en iedereen ligt plat met de gestolen mop.
Maar het is weer eens een symptoom van het verval van het ideeëngoed dat wild om zich heen woekert in alle politieke partijen... Het lijkt wel of ze geen ideeën meer hebben (wist ik al lang), ze slorpen overlopers van alle kleur en pluimage op, in de hoop dat ze stemmen bij brengen...
Vinden ze geen overlopers, dan nemen ze zangers en toneelspelers op, die zijn ook bekend, en brengen misschien ook een stemmetje op...
Net zoals in de dorpspolitiek, daar staat ieder inwonende dokter en veearts op de lijst, als ze zich daar ook maar een ietsje toe lenen, of toegeven aan de druk... Wie zou er nu niet stemmen voor zijne dokteur ? Je hebt die man wellicht ooit nog nodig ! Stel dat hij zegt: "Ah, jij hebt niet voor mij gestemd, dus verzorg ik u niet!"... lig je daar op apegapen met een politiek agerende dokter voor je...
Maar ik ben weer bezig over de polletiek... Net of er niets beter is ! Terwijl net alles beter is !
Toch is het omgekeerde van de huidige kleurloze en ideeënloze partijen ook niet alles.... Sommigen gaan dan weer zo ver dat ze met hun ideeëngoed onverdraagzaam zijn tegen een of ander gedeelte van de maatschappij... Wie geen lidkaart heeft, raakt nooit aan een postje bij...
Maar nu is dus het kleurloze in.
De sosjelisten zijn niet meer rood, maar eerder een roziggrijs, de tjeven zijn niet meer oranje, maar een oranjig grijs, de blauwe zijn niet meer blauw, maar juist, ja... en ga zo maar het rijtje af. En dan zijn deze partijen heel verwonderd dat de twee kliekskens die zich dan wel heel duidelijk en heel scherp (te scherp) profileren, bij de mensen in de smaak vallen !
Geef toe, wat zou jij nemen, een blauwe soep waar een lichtgrijze schimmel overheen zit, of een felblauwe die alles wil over deckeren? Een geelzwartgrijze NVA of een pikzwarte Vlaams belang? Schimmel trekt niet aan.
Wanneer gaan ze dat eindelijk eens inzien ?
Laat in hemelsnaam de sosjelisten weer eens echt de partij van de werkman worden, een snedige partij à la Anseele...
Laat de tjeven weer eens een echt Christelijke volkspartij worden, die achter het ideeëngoed van het evangelie staat en daar ook voor uitkomt !
Laat de liberalen weer eens echt liberaal zijn, zoals vroeger...
Maar neen, nu willen ze met hun ideeën vooral niemand voor de borst stoten.
Ze willen vooral niemand kwetsen...
En zo gaan ze ten strijde, zie je ze al lopen ? Met zwaarden die alle snede verloren hebben, en waar men voor alle zekerheid ook nog een kurk op de punt heeft geduwd, je mocht je tegenstander eens zeer doen...
Ze lopen op pantoffels, want ze willen niemand storen met het lawaai van marsjerende laarzen.
...Pantoffelhelden.
djudedju...
Oh Heer, vergeef het hen, ze weten niet wat ze doen ! (Echt waar, ze weten het, net zomin als u en ik, ook niet wat ze doen!)
Maar laat ik mijn kostbare tijd niet verbeuzelen aan beschimmelde partijen en politiekers...
Weet je wat ik mis? Mensen die nog echt hun gedacht durven te zeggen, recht voor de raap! Niet mensen kwetsen, maar eerlijk en vrank spreken...
Maar de ziekte die in de politiek zit, walmt uit over gans de maatschappij, een maatschappij die aan het zwalpen is, en die steeds meer en meer bestaat uit niemand kwetsen, niemand voor het hoofd stoten, alles toelaten om niet ambetant te zijn, toegeven aan de lusten en ver weg blijven van verantwoordelijkheid en normenbesef...
Decadentie noemde men zoiets vroeger.
Nu niet, want je kunt toch niet gaan vertellen dat de mensen zich moeten gaan herpakken ? Zie dat er eentje kwaad is ?
Nee, je schrijft je krantje vol met wetenswaardigheden over de nieuwste beha van Angelina Jolie, over de borstvergroting van miss huppeldepup, over het feit de Helmuth nog maar eens gaat trouwen en dergelijk belangrijke dingen voor de mensheid.
Oh ja, je schrijft ook nog wel eens over belangrijke dingen, je spreidt verschrikkelijke foto's van bloederige slachtoffers van de oorlog in Gaza, maar vermijdt de foto's waar men de kinderen (ook daar !) reeds wapens in de handen duwt om te gaan schieten op de Joodse agressors...Of de foto's van de helden die geëerd worden omdat ze zich zelf lieten ontploffen op een huwelijksfeest... Je toont alleen en schrijft alleen kwaad over één van de partijen, en poogt zelfs niet eens ook het standpunt van de ander te geven. We krijgen het zwaargecensureerde en zwaar geöriënteerde nieuws... naast de blote borstjes van juf Pierlewip die naast catechesejuffrouw ook nog hells angel is...
Och, je geeft op de tv ook nog duidingsprogramma's, waarbij vooraf duidelijk de richting van de duiding is bepaald... allemaal in het kader van de objectiviteit...
Of is dat nu net wat er niet meer is ?
Het is net als met de rechtspraak...
Vooraleer de rechtbank ooit tot een verdict is gekomen, is de dader al lang en breed veroordeeld door de media, allemaal in het kader van de objectieve voorlichting...of is dat de sensatie ?
Weet jij nog wat de waarheid is bij al de gebeurtenissen die je voorgekauwd krijgt als nieuws ? Ik niet meer... Ik poog zoveel mogelijk bronnen te raadplegen over de onderwerpen die me raken... en hoop dan min of meer tot een juist(er) beeld te komen van de feiten.
Weet je, als ik nu zie hoe alles georkestreerd wordt, dan begin ik nog veel meer dan vroeger te twijfelen aan wat men ons als geschiedenis voorschotelt... Dus ook over het verleden heb ik geen zekerheid meer...
Ik voel me als een ballonnetje, voortgejaagd door de winden...
En de enige zekerheid die ik heb, is dat ik eens zal stilliggen, dood, ergens op en in de aarde.
Al de rest is verkleurd, vertekend, en verwrongen...
We zien de wereld alleen maar door een stuk oneffen glas.
Het patroon in dat glas is getekend door de uiteindelijke machten over deze wereld.
Hou jij ze content en braaf, ik hou ze wel dom... geldt nu nog steeds, alleen zijn de spelers veranderd.
tot de volgende ?
vrijdag, januari 16, 2009
Opgelet: Wilde kippen !
In mijn dierbre Oudenaarde is een hele heisa ontstaan rond het moorddadig afschieten van wilde kippen in de Blekerijstraat.
De dieren vormden een gevaar voor het verkeer .
??????????????????????????
't Zal wel aan mij liggen, maar ik zie niet goed in hoe een kip een gevaar kan opleveren voor het gewone wegverkeer ! Niet dat ik die beestjes met plezier onder mijn wielen wil krijgen, maar als een kip voor mijn wielen loopt, en ik omwille van het verkeer niet anders kan, dan is het exit kippetje... Jammer voor het beestje, maar je kunt toch geen ongeluk veroorzaken voor een kip, hoe mooi en hoe lief het beestje ook is... Zo heb ik al ooit eens een kat overhoop moeten rijden ook! Een tegenligger maakte uitwijken onmogelijk en een wagen achteraan, een bumperklever, maakte stoppen of vertragen onmogelijk... dus was het kattebeest requiem ...
Ik ben er eerlijk gezegd eventjes niet goed van geweest, en nu nog steeds hoor ik, telkens ik er aan denk, het geluid van mijn wielen over het beestje... Brrr.... Maar nog eens, de keuze is niet anders te maken... Je kunt geen mensenleven riskeren voor een beestje dat de wegcode niet respecteert. Hoe jammer ik dat ook vind.
Ik ben een kippenliefhebber, dus zal ik zeker niet opzettelijk zo'n beestje kwaad doen, maar een mens gaat voor. Waar ik wel mee akkoord ben, is dat men die beestjes niet moet gaan afschieten. Kippen kunnen gevangen worden. Hoef je niet af te schieten als een gevaarlijk dier.
Kippen zijn de facto niet gevaarlijk, ze zijn lief, leggen eieren en zijn heerlijk op je bord.
Het wondere is dat men steeds meer verwilderde kippen ziet, ondanks het feit dat al eens eerder de kippen bejaagd werden omwille van de vogelgriep. Er moeten dus lui zijn die hun kippen gewoon uit zetten... Dat dit vroeger zou gebeuren, zou ergens makkelijker te begrijpen zijn, toen kregen de kinderen met Pasen bij hun broodjes nog een papieren zakje met een levend kuikentje cadeau in de bakkerij, of in een andere winkel. Bij duizenden werden kuikentjes uitgedeeld, en veelal stierven die beestjes door een verkeerde behandeling of door de kou... Nu is dat gelukkig verboden, en komen er dus geen kuikentjes meer terecht bij mensen die er eigenlijk geen willen. Het zijn dus mensen die wel kuikens wilden, maar na een tijdje beu waren en in plaats van ze te doden en lekker op te eten, ze dan liever ergens lieten los lopen...waar ze verwilderen....
Waar je populaties ziet die er al enkele generaties lopen, kun je ook zien dat ze langzaam weer terug evolueren naar het bankivahoen, de wilde kip waaruit al die soorten tamme kippen geselecteerd werden. Nog maar eens een bewijs dat de natuur veel sterker is dan de mens...Als we de natuur ook maar even de kans laten...
Vanmorgen bij de dokter met Anny, midden in een gesprek, zie ik plots dat het stoffen rolluik voor zijn raam stuk is, of liever, de lat die het en recht en strak en te zelfdertijd ook het gewicht vormt om het naar beneden te doen hangen, is voor een gedeelte verschoven, zodat er aan een kant van dat gordijn een stuk metaal te veel hangt en aan de andere kant een stuk tekort... Ik kan natuurlijk niet laten te zeggen dat hij eens aan zijn gordijn gaat moeten werken... Hij kijkt een beetje verbouwereerd naar het gordijn en zegt dan "Ik had al gezien dat er een stuk tekort was, maar had niet gezien dat het alleen verschoven was. " Ik begin te lachen en zeg dat dit niet voor hem pleit, waarop hij ook in de lach schiet, en we daar alle drie met de slappe lach zitten over een stom gordijn...
Op de rit terug, vroeg Anny zich af wat die dokter nu van ons zit te denken...
We hebben in ieder geval zelden zo een goede behandeling van een dokter gekregen: vijf minuten spontaan en hartelijk lachen... Moest meer kunnen...
Alles is oké met haar, en we moeten nog verder de medicatie afbouwen. Dat is de enige dokter die ik ken, die telkens en telkens weer zit te kijken wat er nu weer kan verminderd worden... De meesten schrijven aldoor meer en meer brol voor.
Hij had al moeten lachen, toen we bij het binnen komen een gelukkig jaar wensten, en hij ons een goede gezondheid wenste, waarop ik zei dat hij tegen zijn winkel sprak... Ik denk toch dat de dokters mij een rare patiënt vinden... Ik kan het niet laten wat zever te verkopen... De meesten gaan daar gaan zitten jeremiaden, maar dat helpt toch geen mens, zeg gewoon hoe het is, en als je het kunt, lach dan maar met jezelf, dat doet goed. Je zelf te serieus nemen, daarvan wordt je een azijnpisser...
In het terugkeren hebben we ons geriskeerd om de baan te nemen over Schorisse, er waren werken, maar de borden waren weg, dus eens proberen... De borden weg, maar de werken niet... Dus hebben we een toeristisch baantje genomen door onze mooie Vlaamse Ardennen. Op een moment wist ik begot niet meer waar ik zat ! Maar mooi was het wel, langs al die krinkelende weggetjes door die mooie golvende landschappen...Heerlijk ! Het is inderdaad het mooiste stukje Vlaanderen.
Buiten is het maar droevig... grijze luchten en een grauwe nevel die de einder verdoezeld. Ze geven weeral regen voor de komende dagen. Toch zijn de dagen al weer merkbaar langer geworden, en krijg je al weer het gevoel dat we naar de lente stevenen... Heb je trouwens al eens opgemerkt dat herfst en winter de kortste seizoenen zijn ?
De winter duur maar 91 dagen (92 in een schrikkeljaar), de herfst maar 92, en lente en zomer elk 93 dagen... Niet een mirakels groot verschil, maar je hebt toch het gevoel dat die minder leuke seizoenen iets vlugger voorbij gaan... En alle baten helpen zei de boer, en hij piste in de zee en de zee liep over....
Ik ga stoppen, mijn vocabulaire is vandaag niet echt je dat... Doktersbezoek doet iets met een mens....
tot de volgende ?
De dieren vormden een gevaar voor het verkeer .
??????????????????????????
't Zal wel aan mij liggen, maar ik zie niet goed in hoe een kip een gevaar kan opleveren voor het gewone wegverkeer ! Niet dat ik die beestjes met plezier onder mijn wielen wil krijgen, maar als een kip voor mijn wielen loopt, en ik omwille van het verkeer niet anders kan, dan is het exit kippetje... Jammer voor het beestje, maar je kunt toch geen ongeluk veroorzaken voor een kip, hoe mooi en hoe lief het beestje ook is... Zo heb ik al ooit eens een kat overhoop moeten rijden ook! Een tegenligger maakte uitwijken onmogelijk en een wagen achteraan, een bumperklever, maakte stoppen of vertragen onmogelijk... dus was het kattebeest requiem ...
Ik ben er eerlijk gezegd eventjes niet goed van geweest, en nu nog steeds hoor ik, telkens ik er aan denk, het geluid van mijn wielen over het beestje... Brrr.... Maar nog eens, de keuze is niet anders te maken... Je kunt geen mensenleven riskeren voor een beestje dat de wegcode niet respecteert. Hoe jammer ik dat ook vind.
Ik ben een kippenliefhebber, dus zal ik zeker niet opzettelijk zo'n beestje kwaad doen, maar een mens gaat voor. Waar ik wel mee akkoord ben, is dat men die beestjes niet moet gaan afschieten. Kippen kunnen gevangen worden. Hoef je niet af te schieten als een gevaarlijk dier.
Kippen zijn de facto niet gevaarlijk, ze zijn lief, leggen eieren en zijn heerlijk op je bord.
Het wondere is dat men steeds meer verwilderde kippen ziet, ondanks het feit dat al eens eerder de kippen bejaagd werden omwille van de vogelgriep. Er moeten dus lui zijn die hun kippen gewoon uit zetten... Dat dit vroeger zou gebeuren, zou ergens makkelijker te begrijpen zijn, toen kregen de kinderen met Pasen bij hun broodjes nog een papieren zakje met een levend kuikentje cadeau in de bakkerij, of in een andere winkel. Bij duizenden werden kuikentjes uitgedeeld, en veelal stierven die beestjes door een verkeerde behandeling of door de kou... Nu is dat gelukkig verboden, en komen er dus geen kuikentjes meer terecht bij mensen die er eigenlijk geen willen. Het zijn dus mensen die wel kuikens wilden, maar na een tijdje beu waren en in plaats van ze te doden en lekker op te eten, ze dan liever ergens lieten los lopen...waar ze verwilderen....
Waar je populaties ziet die er al enkele generaties lopen, kun je ook zien dat ze langzaam weer terug evolueren naar het bankivahoen, de wilde kip waaruit al die soorten tamme kippen geselecteerd werden. Nog maar eens een bewijs dat de natuur veel sterker is dan de mens...Als we de natuur ook maar even de kans laten...
Vanmorgen bij de dokter met Anny, midden in een gesprek, zie ik plots dat het stoffen rolluik voor zijn raam stuk is, of liever, de lat die het en recht en strak en te zelfdertijd ook het gewicht vormt om het naar beneden te doen hangen, is voor een gedeelte verschoven, zodat er aan een kant van dat gordijn een stuk metaal te veel hangt en aan de andere kant een stuk tekort... Ik kan natuurlijk niet laten te zeggen dat hij eens aan zijn gordijn gaat moeten werken... Hij kijkt een beetje verbouwereerd naar het gordijn en zegt dan "Ik had al gezien dat er een stuk tekort was, maar had niet gezien dat het alleen verschoven was. " Ik begin te lachen en zeg dat dit niet voor hem pleit, waarop hij ook in de lach schiet, en we daar alle drie met de slappe lach zitten over een stom gordijn...
Op de rit terug, vroeg Anny zich af wat die dokter nu van ons zit te denken...
We hebben in ieder geval zelden zo een goede behandeling van een dokter gekregen: vijf minuten spontaan en hartelijk lachen... Moest meer kunnen...
Alles is oké met haar, en we moeten nog verder de medicatie afbouwen. Dat is de enige dokter die ik ken, die telkens en telkens weer zit te kijken wat er nu weer kan verminderd worden... De meesten schrijven aldoor meer en meer brol voor.
Hij had al moeten lachen, toen we bij het binnen komen een gelukkig jaar wensten, en hij ons een goede gezondheid wenste, waarop ik zei dat hij tegen zijn winkel sprak... Ik denk toch dat de dokters mij een rare patiënt vinden... Ik kan het niet laten wat zever te verkopen... De meesten gaan daar gaan zitten jeremiaden, maar dat helpt toch geen mens, zeg gewoon hoe het is, en als je het kunt, lach dan maar met jezelf, dat doet goed. Je zelf te serieus nemen, daarvan wordt je een azijnpisser...
In het terugkeren hebben we ons geriskeerd om de baan te nemen over Schorisse, er waren werken, maar de borden waren weg, dus eens proberen... De borden weg, maar de werken niet... Dus hebben we een toeristisch baantje genomen door onze mooie Vlaamse Ardennen. Op een moment wist ik begot niet meer waar ik zat ! Maar mooi was het wel, langs al die krinkelende weggetjes door die mooie golvende landschappen...Heerlijk ! Het is inderdaad het mooiste stukje Vlaanderen.
Buiten is het maar droevig... grijze luchten en een grauwe nevel die de einder verdoezeld. Ze geven weeral regen voor de komende dagen. Toch zijn de dagen al weer merkbaar langer geworden, en krijg je al weer het gevoel dat we naar de lente stevenen... Heb je trouwens al eens opgemerkt dat herfst en winter de kortste seizoenen zijn ?
De winter duur maar 91 dagen (92 in een schrikkeljaar), de herfst maar 92, en lente en zomer elk 93 dagen... Niet een mirakels groot verschil, maar je hebt toch het gevoel dat die minder leuke seizoenen iets vlugger voorbij gaan... En alle baten helpen zei de boer, en hij piste in de zee en de zee liep over....
Ik ga stoppen, mijn vocabulaire is vandaag niet echt je dat... Doktersbezoek doet iets met een mens....
tot de volgende ?
donderdag, januari 15, 2009
De nieuwe bureaustoel
Gisteren zijn we dus gaan winkelen, eerst naar de Colruyt, en dan naar de Aldi om de bureaustoel in aanbieding te gaan kopen...
Natuurlijk krijg je geen zetel mee naar huis, je krijgt een bouwpakket mee naar huis. Met een summiere beschrijving of liever enkele tekeningen.
Zelfs zonder die "beschrijving" zou je zonder veel problemen de zetel kunnen assembleren, maar toch heb ik er moeite mee... Niet op technisch vlak, maar op lichamelijk vlak...
Het enige werkvlak waar je een dergelijk item kunt samensteken is ... de vloer. Dus ga je op je knieën zitten en haalt eerst alles uit de doos. (Let op ! er zit een bruine zak in, die je meteen openscheurt, vertwijfeld tussen de papiersnippers gaat zitten roeren om te weten wat er voor breekbaar dinges in zit, tot je op de zak plots ziet staan: niet openen: verpakkingsmateriaal ter bescherming...) (Eerst lezen Toon, eerst lezen !!!!)
Als alles bij een ligt op de grond, op de plaats waar later de zetel ook moet staan (je heft zo'n ding niet zo hendig over een bureel met pc er op), begint het samenstellen...
Ik heb je al gezegd, een kind kan de was doen...
Als hij niet geplaagd is met een pijnlijke rug...
Als ik begin te trillen op mijn benen van de spanning in spieren die helemaal niet gespannen horen te staan, weet ik dat het hoog tijd is om de werkzaamheden te onderbreken. Dus ga ik enkele minuutjes op de zetel gaan zitten, tot het beven wat mindert. Dan terug aan de slag.
In een keer of drie is de zetel, met hulp van Anny, om alles te helpen vasthouden terwijl jij zit te mikken om de vijzen correct rechtop in de gaten te krijgen...helemaal klaar... Oef !
En dus zit ik nu, op mijn nieuwe troon, voor mijn peecee, te bloggen, voor u alleen....
Toen ik de oude zetel afbrak om hem buiten te krijgen, bleek hij te dateren van 2002... niet echt antiek dus.... Maar er was een wieltje afgebroken, en ik zat hier al enige tijd met een zetel op vier wieltjes en een baksteen in een dweil gewikkeld....
Ik bracht meteen ook een ladenrekje mee, om de documenten die hier altijd rond liggen te slingeren, wat meer in orde te houden... De bedoeling is de papieren die ik moet in orde brengen in het bovenste bakje komen, de papieren die ik wel ooit eens moet bekijken in het tweede, en mijn documentatie in het onderste. Documentatie... 't kind moet een naam hebben, dat is onder meer een kopie van mijn verjaardagskalender, een kopie van mijn adressenbestand naar wie ik allemaal mail verstuur en dergelijke zaken meer... Ook wel eens namen van interessante programmaaatjes die je maar nu en dan van node hebt, en die ik dus niet op mijn peecee laat staan, maar de naam en de mogelijkheden noteer, zodat ik ze terugvind als ik ze ooit nog eens van doen mocht hebben. Ik hou niet van een kwampjoeter met massa's programma's op, die de boel altijd maar meer en meer vertragen.... (Mijn peecee is véél properderder dan mijn bureau!)
Voilà, ik zit weer, welgezeten, om voor u te kunnen bloggen.
Morgen zal mijn blog weer later verschijnen dan gewoonlijk, want ik moet met Anny naar de specialist. Nee, niets aan de hand, gewoon, klein onderhoud... wat nazien, en nieuwe voorschriften voor de medicamenten... Maar we moeten al redelijk vroeg in Ronse zijn, zodus komt het bloggen pas nadien...
Ik ben nog steeds bezig aan het uitwerken van mijn Opus Magnus, en krijg steeds meer de indruk dat ik naar een boek aan het toe groeien ben in plaats van naar een blog in episodes... De ideeën blijven opborrelen binnen het kader dat mij voor ogen staat... en mijn bedoeling is dat het zoveel mogelijk en zo goed mogelijk zou vertellen wat ik uiteindelijk kwijt wil zijn, wil meegeven... Nu, ik zie nog wel, mocht het ooit veeleer uitgroeien tot een boekwerk, dan krijg jij het ook wel te lezen, er zijn nu speciale websites waar iedereen zijn boek kan publiceren...Waarom ik dan niet ? Als ik het adres dan geef, dan kun je het daar op je gemak lezen of uitprinten. Wordt het minder dik, dan komt het toch via een blog in afleveringen...
Ik deed vroeger al eens pogingen om een boek te schrijven, maar telkens liep ik vast, voornamelijk door het feit dat ik niet eerst het ganse boek had uitgedacht, dat ik geen kapstok, geen gedetailleerde kapstok had opgemaakt. Ik denk dat dit net het moeilijkste is, het uitstippelen van gans het boek, tamelijk gedetailleerd, die de basis moet vormen van het boek. Doe je dat niet, dan betekent dat in mijn geval dat ik pijlsnel naar het einde toe loop, en heel het middendeel vergeet... Wat uiteraard niet de bedoeling is. Dat komt omdat je zelf de plot al kent, en het heel wat zelfdiscipline vergt om het ganse verhaal, dat zich al in het lang en het breed afspeelde in je eigen bolleke, nog eens opnieuw uit te werken. Het is net hetzelfde als heel wat mensen die nooit een boek twee keer zullen lezen, ze kennen het immer al... Daar heb ik nochtans geen moeite mee, als ik een boek lees die me echt heel erg heeft bevallen, dan kan ik die een tijd later, met even veel genoegen weer lezen. "Parochie in de Peel" van Toon Kortooms heb ik wellicht al twintig keer gelezen, en al er aan denkend, krijg ik, heb ik lust het nog eens te doen.
Het schrijven op zich is voor mij geen last, ik geloof dat mijn dagelijkse blog je al wel heeft bewezen, dat ik gewoon heel graag schrijf... Al van in mijn schooltijd vond ik opstellen maken een heerlijke bezigheid. Nu en dan schreef ik er zelfs een voor een vriend die dit niet graag deed of niet goed kon... en maakte ik twee totaal verschillende opstellen over hetzelfde onderwerp. Toen al....
Heb jij dat ook ? Door het steeds meer en meer schrijven op mijn peecee, heb ik de indruk dat ik het manueel schrijven aan het verleren ben... Vroeger schreef ik netjes en heel vloeiend, nu wordt het soms wat hoekiger, hapert het wat... Gek is dat, je verleert het niet, maar blijkbaar moet je het onderhouden om dat makkelijke vloeiende er in te houden. Nochtans kan het niet zijn dat ik "handigheid" verlies, met al mijn tekenen kan ik niet zeggen dat ik mijn schrijfstift niet beheers... Bizar. Of is het ook een symptoom van ouder worden?
Ook betrap ik me dat ik soms eens moet nadenken over schrijfwijzen, waar ik vroeger omzeggens nooit daarbij nadacht. Misschien komt dat ook wel gedeeltelijk door de zoveelste wijziging in onze taal... En door het feit dat ik nog steeds massa's boeken verslind in een nederlands dat al sinds decennia niet meer correct is (of korrekt?) ...
Ik bemerkte dat onlangs weer, bij het schrijven van de wenskaartjes voor Kerst en nieuwjaar. Dat ambeteert mij dan wat. En dan ga ik wat aan het piekeren of ik oud wordt... Vroeger dacht ik altijd, als ik bejaarde mensen zag die heel moeizaam een formulierzaten in te vullen aan mijn bureel dat het mensen waren die indertijd niet de kans hadden gekregen om veel school te lopen. Nu begin ik mij af te vragen of het niet gewoon ontwenning was ...
Eén van de dingen die mij ook opviel, is dat er ook momenteel nog steeds mensen zijn die niet kunnen schrijven of lezen. Je schrikt daar van in onze maatschappij, en ik zit me nog steeds af te vragen wat er gebeurd is met die mensen, dat zij dat nooit leerden... Bij sommigen blijkt dat ze het eigenlijk wel kunnen, maar zo'n enorm gebrek aan zelfvertrouwen hebben, dat ze het gewoon niet durven, maar anderen kennen werkelijk geen letter uit de andere. Beide zijn erg. Heel erg ! Zeker in onze maatschappij die steeds meer ronddraait op administratie.
Wij kennen ons geluk niet, dat we deze wereld snappen. Heel wat mensen moeten bij wijze van spreken op de tast door de wereld gaan. Steeds met een onzeker gevoel, en steeds hopend dat wie hen helpt ook werkelijk te betrouwen is. Ik ken een geval waar jaren aan een stuk iemand "geholpen" werd, tot hij voor een of ander iets bij mij terecht kwam, en ik vaststelde dat hij schromelijk bedrogen werd door zijn "helper"... Erg is dat ! Dat is een van de mensensoorten die ik intens verafschuw ! Net zoals een grote sterke kerel die een klein zwak manneke onderdrukt !
Als je sterk bent, dan is dat niet om anderen te misbruiken, maar om hen bij te staan. Wie van zijn gaven misbruik maakt om van een ander te profiteren, dat is mijn mijn ogen maar een heel heel klein manneke... een minkeukel.
Een van de dingen die mij helpt in mijn ziekte, is dat ik desondanks nog steeds in enkele kleine zaken mijn medemensen kan bijstaan en helpen, al is het maar zoals in de hobbyclub, met hen te leren dat zij net zo goed mooie dingen kunnen maken, dat volkskunst echte kunst is, misschien niet zoals een Rubens of een Rembrandt, maar gewoon, mooi en leuk om naar te kijken...en vooral iets van je zelf, iets om fier op te zijn...
En bovendien heb ik er dus zelf genoegen van... dus ook jij als je een ander helpt.
tot de volgende ?
ps: Mijn spellingcontrole kent Rembrandt, maar geen Rubens ???? Duidelijk opgesteld door een chauvinistische Nederlander ?????
Natuurlijk krijg je geen zetel mee naar huis, je krijgt een bouwpakket mee naar huis. Met een summiere beschrijving of liever enkele tekeningen.
Zelfs zonder die "beschrijving" zou je zonder veel problemen de zetel kunnen assembleren, maar toch heb ik er moeite mee... Niet op technisch vlak, maar op lichamelijk vlak...
Het enige werkvlak waar je een dergelijk item kunt samensteken is ... de vloer. Dus ga je op je knieën zitten en haalt eerst alles uit de doos. (Let op ! er zit een bruine zak in, die je meteen openscheurt, vertwijfeld tussen de papiersnippers gaat zitten roeren om te weten wat er voor breekbaar dinges in zit, tot je op de zak plots ziet staan: niet openen: verpakkingsmateriaal ter bescherming...) (Eerst lezen Toon, eerst lezen !!!!)
Als alles bij een ligt op de grond, op de plaats waar later de zetel ook moet staan (je heft zo'n ding niet zo hendig over een bureel met pc er op), begint het samenstellen...
Ik heb je al gezegd, een kind kan de was doen...
Als hij niet geplaagd is met een pijnlijke rug...
Als ik begin te trillen op mijn benen van de spanning in spieren die helemaal niet gespannen horen te staan, weet ik dat het hoog tijd is om de werkzaamheden te onderbreken. Dus ga ik enkele minuutjes op de zetel gaan zitten, tot het beven wat mindert. Dan terug aan de slag.
In een keer of drie is de zetel, met hulp van Anny, om alles te helpen vasthouden terwijl jij zit te mikken om de vijzen correct rechtop in de gaten te krijgen...helemaal klaar... Oef !
En dus zit ik nu, op mijn nieuwe troon, voor mijn peecee, te bloggen, voor u alleen....
Toen ik de oude zetel afbrak om hem buiten te krijgen, bleek hij te dateren van 2002... niet echt antiek dus.... Maar er was een wieltje afgebroken, en ik zat hier al enige tijd met een zetel op vier wieltjes en een baksteen in een dweil gewikkeld....
Ik bracht meteen ook een ladenrekje mee, om de documenten die hier altijd rond liggen te slingeren, wat meer in orde te houden... De bedoeling is de papieren die ik moet in orde brengen in het bovenste bakje komen, de papieren die ik wel ooit eens moet bekijken in het tweede, en mijn documentatie in het onderste. Documentatie... 't kind moet een naam hebben, dat is onder meer een kopie van mijn verjaardagskalender, een kopie van mijn adressenbestand naar wie ik allemaal mail verstuur en dergelijke zaken meer... Ook wel eens namen van interessante programmaaatjes die je maar nu en dan van node hebt, en die ik dus niet op mijn peecee laat staan, maar de naam en de mogelijkheden noteer, zodat ik ze terugvind als ik ze ooit nog eens van doen mocht hebben. Ik hou niet van een kwampjoeter met massa's programma's op, die de boel altijd maar meer en meer vertragen.... (Mijn peecee is véél properderder dan mijn bureau!)
Voilà, ik zit weer, welgezeten, om voor u te kunnen bloggen.
Morgen zal mijn blog weer later verschijnen dan gewoonlijk, want ik moet met Anny naar de specialist. Nee, niets aan de hand, gewoon, klein onderhoud... wat nazien, en nieuwe voorschriften voor de medicamenten... Maar we moeten al redelijk vroeg in Ronse zijn, zodus komt het bloggen pas nadien...
Ik ben nog steeds bezig aan het uitwerken van mijn Opus Magnus, en krijg steeds meer de indruk dat ik naar een boek aan het toe groeien ben in plaats van naar een blog in episodes... De ideeën blijven opborrelen binnen het kader dat mij voor ogen staat... en mijn bedoeling is dat het zoveel mogelijk en zo goed mogelijk zou vertellen wat ik uiteindelijk kwijt wil zijn, wil meegeven... Nu, ik zie nog wel, mocht het ooit veeleer uitgroeien tot een boekwerk, dan krijg jij het ook wel te lezen, er zijn nu speciale websites waar iedereen zijn boek kan publiceren...Waarom ik dan niet ? Als ik het adres dan geef, dan kun je het daar op je gemak lezen of uitprinten. Wordt het minder dik, dan komt het toch via een blog in afleveringen...
Ik deed vroeger al eens pogingen om een boek te schrijven, maar telkens liep ik vast, voornamelijk door het feit dat ik niet eerst het ganse boek had uitgedacht, dat ik geen kapstok, geen gedetailleerde kapstok had opgemaakt. Ik denk dat dit net het moeilijkste is, het uitstippelen van gans het boek, tamelijk gedetailleerd, die de basis moet vormen van het boek. Doe je dat niet, dan betekent dat in mijn geval dat ik pijlsnel naar het einde toe loop, en heel het middendeel vergeet... Wat uiteraard niet de bedoeling is. Dat komt omdat je zelf de plot al kent, en het heel wat zelfdiscipline vergt om het ganse verhaal, dat zich al in het lang en het breed afspeelde in je eigen bolleke, nog eens opnieuw uit te werken. Het is net hetzelfde als heel wat mensen die nooit een boek twee keer zullen lezen, ze kennen het immer al... Daar heb ik nochtans geen moeite mee, als ik een boek lees die me echt heel erg heeft bevallen, dan kan ik die een tijd later, met even veel genoegen weer lezen. "Parochie in de Peel" van Toon Kortooms heb ik wellicht al twintig keer gelezen, en al er aan denkend, krijg ik, heb ik lust het nog eens te doen.
Het schrijven op zich is voor mij geen last, ik geloof dat mijn dagelijkse blog je al wel heeft bewezen, dat ik gewoon heel graag schrijf... Al van in mijn schooltijd vond ik opstellen maken een heerlijke bezigheid. Nu en dan schreef ik er zelfs een voor een vriend die dit niet graag deed of niet goed kon... en maakte ik twee totaal verschillende opstellen over hetzelfde onderwerp. Toen al....
Heb jij dat ook ? Door het steeds meer en meer schrijven op mijn peecee, heb ik de indruk dat ik het manueel schrijven aan het verleren ben... Vroeger schreef ik netjes en heel vloeiend, nu wordt het soms wat hoekiger, hapert het wat... Gek is dat, je verleert het niet, maar blijkbaar moet je het onderhouden om dat makkelijke vloeiende er in te houden. Nochtans kan het niet zijn dat ik "handigheid" verlies, met al mijn tekenen kan ik niet zeggen dat ik mijn schrijfstift niet beheers... Bizar. Of is het ook een symptoom van ouder worden?
Ook betrap ik me dat ik soms eens moet nadenken over schrijfwijzen, waar ik vroeger omzeggens nooit daarbij nadacht. Misschien komt dat ook wel gedeeltelijk door de zoveelste wijziging in onze taal... En door het feit dat ik nog steeds massa's boeken verslind in een nederlands dat al sinds decennia niet meer correct is (of korrekt?) ...
Ik bemerkte dat onlangs weer, bij het schrijven van de wenskaartjes voor Kerst en nieuwjaar. Dat ambeteert mij dan wat. En dan ga ik wat aan het piekeren of ik oud wordt... Vroeger dacht ik altijd, als ik bejaarde mensen zag die heel moeizaam een formulierzaten in te vullen aan mijn bureel dat het mensen waren die indertijd niet de kans hadden gekregen om veel school te lopen. Nu begin ik mij af te vragen of het niet gewoon ontwenning was ...
Eén van de dingen die mij ook opviel, is dat er ook momenteel nog steeds mensen zijn die niet kunnen schrijven of lezen. Je schrikt daar van in onze maatschappij, en ik zit me nog steeds af te vragen wat er gebeurd is met die mensen, dat zij dat nooit leerden... Bij sommigen blijkt dat ze het eigenlijk wel kunnen, maar zo'n enorm gebrek aan zelfvertrouwen hebben, dat ze het gewoon niet durven, maar anderen kennen werkelijk geen letter uit de andere. Beide zijn erg. Heel erg ! Zeker in onze maatschappij die steeds meer ronddraait op administratie.
Wij kennen ons geluk niet, dat we deze wereld snappen. Heel wat mensen moeten bij wijze van spreken op de tast door de wereld gaan. Steeds met een onzeker gevoel, en steeds hopend dat wie hen helpt ook werkelijk te betrouwen is. Ik ken een geval waar jaren aan een stuk iemand "geholpen" werd, tot hij voor een of ander iets bij mij terecht kwam, en ik vaststelde dat hij schromelijk bedrogen werd door zijn "helper"... Erg is dat ! Dat is een van de mensensoorten die ik intens verafschuw ! Net zoals een grote sterke kerel die een klein zwak manneke onderdrukt !
Als je sterk bent, dan is dat niet om anderen te misbruiken, maar om hen bij te staan. Wie van zijn gaven misbruik maakt om van een ander te profiteren, dat is mijn mijn ogen maar een heel heel klein manneke... een minkeukel.
Een van de dingen die mij helpt in mijn ziekte, is dat ik desondanks nog steeds in enkele kleine zaken mijn medemensen kan bijstaan en helpen, al is het maar zoals in de hobbyclub, met hen te leren dat zij net zo goed mooie dingen kunnen maken, dat volkskunst echte kunst is, misschien niet zoals een Rubens of een Rembrandt, maar gewoon, mooi en leuk om naar te kijken...en vooral iets van je zelf, iets om fier op te zijn...
En bovendien heb ik er dus zelf genoegen van... dus ook jij als je een ander helpt.
tot de volgende ?
ps: Mijn spellingcontrole kent Rembrandt, maar geen Rubens ???? Duidelijk opgesteld door een chauvinistische Nederlander ?????
woensdag, januari 14, 2009
Mammoet in zicht !
En niet alleen de mammoet, maar ook de sabeltandtijger, de dodo, en nog enkele andere diersoorten, en als kers op de taart: de Neanderthalermens...
Ik las dat het nog slechts een kwestie van tijd is vooraleer die hier allemaal weer gaan rondlopen op onze planeet...
Geleerden zijn er in gelukt het dna van deze dieren en één mensensoort, weer volledig samen te stellen, en via aanverwante diersoorten zou men ze terug tot leven kunnen wekken.
De dodo via duiven, de mammoet via een olifant,de sabeltandtijger via leeuwen, en de neanderthaler via... en menselijk proefkonijn ?
Waar zijn we mee bezig ?
Jurassicpark op modernere schaal?
Krijgen we straks in het nieuws: Vermijd de E17 tussen Gent en Kortrijk in beide richtingen: een kudde mammoeten is er aan het rondkuieren...?
Gaan we 's avonds een toertje wandelen, en springt daar een sabeltandtijger vanachter het muurtje van onze geprefereerde herberg?
Ik noem bewust deze twee, omdat dit dieren zijn die in onze streken leefden, en vermoedelijk ook in een vergelijkbaar klimaat. En waar blijft de wolharige neushoorn en het reuzenhert ? Dat zijn beestjes uit de zelfde regio en dezelfde tijd...
Amper is de lynx hier weer aan het opduiken, via een normale terugkeer of een herintroductie die geheim gehouden is, en pardaf, we gaan hem laten opvreten door zijn grote broer die hier al veel langer uitgestorven was dan hij.
Het zal wel de bedoeling zijn dat ze die diertjes als tentoonstellingsexemplaren ergens logeren in een of ander dierenpark, maar we weten nu al wat daar mee kan (en zal) gebeuren! Ik zie Misjelleke Vandenbrousse al in een artificiëel tijgervelletje gehuld, staan zwaaien met grote borden met daarop " Bevrijdt de Mammoet" en "Ook mammoeten hebben hun dierenrechten!"
's Nachts duiken duiken de snoodaards van de FLA en Peta op, en knippen de omheiningen door op verscheidene plaatsen.
En daar zijn de mammoets (mammoeten?) !
Schurkt er eentje zijn schoft tegen de hoek van mijn huis: exit huis !
Misschien lukt het echter wonderwel, en krijg ik massa's ivoor om in te sculpteren, want die mammoeten hadden nogal serieuze slagtanden zulle !
Bij iedere boer staat een met sterke verdovingspijlen gelaadde geweren achter op de tractor, om de sabeltandtijgers af te weren en de mammoeten van het veld te houden.
Ik zie de nieuwe wereld zo al voor me... Ik met mijn Opel Combo zo tussen een kudden mammoeten aan het manoeuvreren. En maar hopen dat ze niet beginnen te drummen. (Op de twee manieren...)
Hoe noemen ze die bietekwieten ook al weer ? Ah ja, geleerden.... Jahwaaadde...
Op ons aller internet vond ik ondermeer een aanbieding voor een gratis boek, en dan niet zo maar een boek, maar een boek van een of andere christelijke sekte, die via dit boek het nakende einde van deze wereld voorspelt... Ik heb wat zitten grasduinen, en het is niet de eerste voorspelling van die aard van dezelfde sekte. Ze geven niet op, in de overtuiging dat het wel één keer juist zal zijn. Ik heb het boek ondertussen hier naast me liggen, heb er nog niet in gelezen, maar mij lijkt het ergens bizar, want lees ik niet ergens in de bijbel dat de eindtijd wel herkenbaar zal zijn, en dan volgt een hele resem symptomen van een doodzieke mensheid...Symptomen die we al decennia lang kunnen projecteren tegenover alles wat we momenteel zien gebeuren... volgens sommigen althans...
Vandaar wellicht het herhaaldelijk her-voorspellen ?
Ze zijn ook niet alleen, er zijn er nog die momenteel het einde van onze wereld, zoals we die kennen voorspellen... Zelfs met hulp van de extraterrestriëls, de marsmannetjes zeg maar. Als ik wil doemdenken over het einde van onze wereld, dan sluit ik mij aan bij de Hopi Indianen, die het einde van deze wereld voorspellen doordat het huidige evenwicht van de natuur drastisch verstoord wordt, en heel wat soorten verdwijnen, waaronder ... de mens... Volgens de Hopi komen we dan in de tijd van de Insecten en de Knaagdieren... Die vorm van het einde van onze wereld zie ik wel mogelijk, als we niet echt beginnen er iets aan te doen !
Maar of dit het verdwijnen van de mens als soort zou betekenen ? Geen idee, maar als ze ons nog wat tijd geven zie ik mogelijkheden à la Startrek, waarbij een elite van mensen uitgestuurd wordt om een nieuwe "aarde" op een andere plaats in het heelal ook te verknoeien. Hebben we weer een speelterrein voor ettelijke generaties prutsende mensheid.
Maar laat ons positief zijn, laat ons geloven dat de meerderheid van de mensen niet alleen meer praat van het milieu, maar er ook, elk op zijn bescheiden manier, iets aan doet... dan kunnen we hier nog lang zitten als soort, en kunnen we ons ras beperken in overmatige groei door het voeren van oorlogen en het laten sterven van hele groepen aan honger en dorst... Zoals we nu al bezig zijn...
Het is weer mistig buiten. Zonet hebben we gepoogd de pomp van de vijver weer aan de praat te krijgen, maar er zit geen leven meer in... We zullen, nadat het ijs volledig weg is, nog eens proberen, en zo het niet lukt zullen we eerst de pomp moeten kuisen en weer voorzichtig aan de praat krijgen... Ondertussen zullen de vissen moeten tevreden zijn met de beweging van het water via de luchtbelletjes uit de luchtpomp. Nu al is het ijs in grote kring weg rond die plaats waar het water beweegt, gewoon door zo'n minieme luchtbelletjes... Wij onderschatten de macht van het kleine steeds weer... Je moet eens praten met bouwvakarbeiders, meer speciaal met grondwerkers, wat zij allemaal zien in de grond, waar enorme sterke dingen kapotgewrongen en verpulverd worden door de wortelingen van bomen en struiken.
Als je in de zomer zo'n rondgedraaid twijgje losdraait van rond een buis, dan kun je je niet voorstellen dat, mocht je het ongemoeid laten zijn gang gaan, al binnen een paar jaar die buis uit zijn bevestigingen zal gerukt zijn...
Wij zijn verleerd van op die manier te denken, wij werken met moderne technologieën, die met bruut geweld het werk voor ons opknappen... En vergeten dat vroeger de steenkapper in de groeve met veel geduld enkele gaten kapte in de rots, daar houten wiggen in klopte, en dan de wiggen nat goot... Door het zwellen van het hout scheurde de rots van boven tot beneden open ! We kunnen dus met veel minder geweld ook een hele wereld verzetten, alleen moeten we er wat meer tijd in stoppen en de natuur gebruiken in plaats van de machines.
Tegenwoordig gaan we ook zo met mensen om! We willen kleine kinderen in een minimum van tijd zoveel wijsheid meegeven, dat we overgegaan zijn tot een tempo van mechaniekjes, en de kinderen die dit waanzinnige tempo niet aankunnen, vallen uit de boot. En ik heb het niet alleen over de school, ik heb het ook over de ouders, die steeds meer en meer willen dat hun kinderen mini-volwassenen zijn, en de kindertijd gewoon overslaan.
Als het kind het niet aankan en revolteert, dan zijn ze overactief en krijgen ze een pilletje om hen te kalmeren en ze toch in het gareel te doen lopen...
Geef weer plaats aan het kleine in het leven.
Laat een kind kind zijn, klein zijn, spelen, ravotten, vallen en weer opstaan, vechten en ruzie maken, zijn plaats veroveren in zijn kleine wereldje, vriendschap sluiten en spelen, vooral veel spelen... En geef hem daartoe niet al die moderne "opvoedkundige" brol, laat hem in zijn eigen fantasiewereld leven, zodat hij via zijn eigen wereld later zonder erg de stap kan wagen naar de harde grotemensenwereld.
Maar ja, wat baten kaars en bril...
Gisteren in de hobby was het leuk, niet dat we veel gedaan hebben, integendeel... We kregen een aperitiefje van Monique op haar verjaardag, en nadien was het wafelenbak, met koffie... Yolande en haar man waren de "bakkers" van dienst. Er werd gelachen en getaterd dat het een lieve lust was... En moppen als "Er is geen mens die geteld heeft dat het je elfde wafel is..." en dergelijke gingen de tafel rond... Volgende maand is het weer van dadde, dan is het ons jaarlijks etentje. (Alhoewel, iedere maand eten we er taart !) Maar op die dag is het werkelijk een serieuze maaltijd, en weer zullen het Yolande, en hare man zijn die de boel klaarmaken, alhoewel alles zal voorbereid zijn door Monique. Ik weet nu al dat ik weer te veel zal eten, want het is er heel heel lekker... en met zo'n hele bende smaakt alles nog veel beter. Zien eten doet eten...
Weeral een doel in het leven... djutoch !
tot de volgende ?
Ik las dat het nog slechts een kwestie van tijd is vooraleer die hier allemaal weer gaan rondlopen op onze planeet...
Geleerden zijn er in gelukt het dna van deze dieren en één mensensoort, weer volledig samen te stellen, en via aanverwante diersoorten zou men ze terug tot leven kunnen wekken.
De dodo via duiven, de mammoet via een olifant,de sabeltandtijger via leeuwen, en de neanderthaler via... en menselijk proefkonijn ?
Waar zijn we mee bezig ?
Jurassicpark op modernere schaal?
Krijgen we straks in het nieuws: Vermijd de E17 tussen Gent en Kortrijk in beide richtingen: een kudde mammoeten is er aan het rondkuieren...?
Gaan we 's avonds een toertje wandelen, en springt daar een sabeltandtijger vanachter het muurtje van onze geprefereerde herberg?
Ik noem bewust deze twee, omdat dit dieren zijn die in onze streken leefden, en vermoedelijk ook in een vergelijkbaar klimaat. En waar blijft de wolharige neushoorn en het reuzenhert ? Dat zijn beestjes uit de zelfde regio en dezelfde tijd...
Amper is de lynx hier weer aan het opduiken, via een normale terugkeer of een herintroductie die geheim gehouden is, en pardaf, we gaan hem laten opvreten door zijn grote broer die hier al veel langer uitgestorven was dan hij.
Het zal wel de bedoeling zijn dat ze die diertjes als tentoonstellingsexemplaren ergens logeren in een of ander dierenpark, maar we weten nu al wat daar mee kan (en zal) gebeuren! Ik zie Misjelleke Vandenbrousse al in een artificiëel tijgervelletje gehuld, staan zwaaien met grote borden met daarop " Bevrijdt de Mammoet" en "Ook mammoeten hebben hun dierenrechten!"
's Nachts duiken duiken de snoodaards van de FLA en Peta op, en knippen de omheiningen door op verscheidene plaatsen.
En daar zijn de mammoets (mammoeten?) !
Schurkt er eentje zijn schoft tegen de hoek van mijn huis: exit huis !
Misschien lukt het echter wonderwel, en krijg ik massa's ivoor om in te sculpteren, want die mammoeten hadden nogal serieuze slagtanden zulle !
Bij iedere boer staat een met sterke verdovingspijlen gelaadde geweren achter op de tractor, om de sabeltandtijgers af te weren en de mammoeten van het veld te houden.
Ik zie de nieuwe wereld zo al voor me... Ik met mijn Opel Combo zo tussen een kudden mammoeten aan het manoeuvreren. En maar hopen dat ze niet beginnen te drummen. (Op de twee manieren...)
Hoe noemen ze die bietekwieten ook al weer ? Ah ja, geleerden.... Jahwaaadde...
Op ons aller internet vond ik ondermeer een aanbieding voor een gratis boek, en dan niet zo maar een boek, maar een boek van een of andere christelijke sekte, die via dit boek het nakende einde van deze wereld voorspelt... Ik heb wat zitten grasduinen, en het is niet de eerste voorspelling van die aard van dezelfde sekte. Ze geven niet op, in de overtuiging dat het wel één keer juist zal zijn. Ik heb het boek ondertussen hier naast me liggen, heb er nog niet in gelezen, maar mij lijkt het ergens bizar, want lees ik niet ergens in de bijbel dat de eindtijd wel herkenbaar zal zijn, en dan volgt een hele resem symptomen van een doodzieke mensheid...Symptomen die we al decennia lang kunnen projecteren tegenover alles wat we momenteel zien gebeuren... volgens sommigen althans...
Vandaar wellicht het herhaaldelijk her-voorspellen ?
Ze zijn ook niet alleen, er zijn er nog die momenteel het einde van onze wereld, zoals we die kennen voorspellen... Zelfs met hulp van de extraterrestriëls, de marsmannetjes zeg maar. Als ik wil doemdenken over het einde van onze wereld, dan sluit ik mij aan bij de Hopi Indianen, die het einde van deze wereld voorspellen doordat het huidige evenwicht van de natuur drastisch verstoord wordt, en heel wat soorten verdwijnen, waaronder ... de mens... Volgens de Hopi komen we dan in de tijd van de Insecten en de Knaagdieren... Die vorm van het einde van onze wereld zie ik wel mogelijk, als we niet echt beginnen er iets aan te doen !
Maar of dit het verdwijnen van de mens als soort zou betekenen ? Geen idee, maar als ze ons nog wat tijd geven zie ik mogelijkheden à la Startrek, waarbij een elite van mensen uitgestuurd wordt om een nieuwe "aarde" op een andere plaats in het heelal ook te verknoeien. Hebben we weer een speelterrein voor ettelijke generaties prutsende mensheid.
Maar laat ons positief zijn, laat ons geloven dat de meerderheid van de mensen niet alleen meer praat van het milieu, maar er ook, elk op zijn bescheiden manier, iets aan doet... dan kunnen we hier nog lang zitten als soort, en kunnen we ons ras beperken in overmatige groei door het voeren van oorlogen en het laten sterven van hele groepen aan honger en dorst... Zoals we nu al bezig zijn...
Het is weer mistig buiten. Zonet hebben we gepoogd de pomp van de vijver weer aan de praat te krijgen, maar er zit geen leven meer in... We zullen, nadat het ijs volledig weg is, nog eens proberen, en zo het niet lukt zullen we eerst de pomp moeten kuisen en weer voorzichtig aan de praat krijgen... Ondertussen zullen de vissen moeten tevreden zijn met de beweging van het water via de luchtbelletjes uit de luchtpomp. Nu al is het ijs in grote kring weg rond die plaats waar het water beweegt, gewoon door zo'n minieme luchtbelletjes... Wij onderschatten de macht van het kleine steeds weer... Je moet eens praten met bouwvakarbeiders, meer speciaal met grondwerkers, wat zij allemaal zien in de grond, waar enorme sterke dingen kapotgewrongen en verpulverd worden door de wortelingen van bomen en struiken.
Als je in de zomer zo'n rondgedraaid twijgje losdraait van rond een buis, dan kun je je niet voorstellen dat, mocht je het ongemoeid laten zijn gang gaan, al binnen een paar jaar die buis uit zijn bevestigingen zal gerukt zijn...
Wij zijn verleerd van op die manier te denken, wij werken met moderne technologieën, die met bruut geweld het werk voor ons opknappen... En vergeten dat vroeger de steenkapper in de groeve met veel geduld enkele gaten kapte in de rots, daar houten wiggen in klopte, en dan de wiggen nat goot... Door het zwellen van het hout scheurde de rots van boven tot beneden open ! We kunnen dus met veel minder geweld ook een hele wereld verzetten, alleen moeten we er wat meer tijd in stoppen en de natuur gebruiken in plaats van de machines.
Tegenwoordig gaan we ook zo met mensen om! We willen kleine kinderen in een minimum van tijd zoveel wijsheid meegeven, dat we overgegaan zijn tot een tempo van mechaniekjes, en de kinderen die dit waanzinnige tempo niet aankunnen, vallen uit de boot. En ik heb het niet alleen over de school, ik heb het ook over de ouders, die steeds meer en meer willen dat hun kinderen mini-volwassenen zijn, en de kindertijd gewoon overslaan.
Als het kind het niet aankan en revolteert, dan zijn ze overactief en krijgen ze een pilletje om hen te kalmeren en ze toch in het gareel te doen lopen...
Geef weer plaats aan het kleine in het leven.
Laat een kind kind zijn, klein zijn, spelen, ravotten, vallen en weer opstaan, vechten en ruzie maken, zijn plaats veroveren in zijn kleine wereldje, vriendschap sluiten en spelen, vooral veel spelen... En geef hem daartoe niet al die moderne "opvoedkundige" brol, laat hem in zijn eigen fantasiewereld leven, zodat hij via zijn eigen wereld later zonder erg de stap kan wagen naar de harde grotemensenwereld.
Maar ja, wat baten kaars en bril...
Gisteren in de hobby was het leuk, niet dat we veel gedaan hebben, integendeel... We kregen een aperitiefje van Monique op haar verjaardag, en nadien was het wafelenbak, met koffie... Yolande en haar man waren de "bakkers" van dienst. Er werd gelachen en getaterd dat het een lieve lust was... En moppen als "Er is geen mens die geteld heeft dat het je elfde wafel is..." en dergelijke gingen de tafel rond... Volgende maand is het weer van dadde, dan is het ons jaarlijks etentje. (Alhoewel, iedere maand eten we er taart !) Maar op die dag is het werkelijk een serieuze maaltijd, en weer zullen het Yolande, en hare man zijn die de boel klaarmaken, alhoewel alles zal voorbereid zijn door Monique. Ik weet nu al dat ik weer te veel zal eten, want het is er heel heel lekker... en met zo'n hele bende smaakt alles nog veel beter. Zien eten doet eten...
Weeral een doel in het leven... djutoch !
tot de volgende ?
dinsdag, januari 13, 2009
klinieken en het uurwerk
Ik denk dat ik de dokters in de kliniek eens allemaal een uurwerk cadeau ga doen. Je kunt die dingen nu al kopen aan de prijs van enkele luttele eurootjes, en het zou mij in ieder geval heel wat besparen op kosten aan mijn système nerveux en mijn bloeddruk.
Maar enfin, we zijn terug.
Ben ongeveer drie uur weggeweest om hoop en al, plaaster af, plaaster aan, dokter zien, foto's nemen, terug dokter zien, betalen en voorschriften gaan vragen aan secretariaat inbegrepen een dik half uur maximum drie kwartier bezig geweest te zijn... Al de rest is oeverloos wachten ...wachten... wachten...
Eén voordeel, je mag wat wachten in de eerste wachtzaal, dan in de wachtzaal voor de plaaster, dan in de wachtzaal voor de foto's en dan nog eens bij de secretaresse.... Ik vermoed dat er nog wachtzalen zijn, maar wellicht zijn die voor een volgend bezoek, over drie weken...
Veerle zit dus in een nieuwe plaaster, nu met een schoen, maar ze mag er nog niet op lopen !
(zucht!)
Het is weer een mooie plaaster, met kattepootjes op. 't Voordeel is dat de kinderen dat zo mooi vinden, dat ze er geen Picasso op verkrachten.
Deze namiddag is het dan ook nog hobby-ziekenzorg, dus wordt het, nee IS het een drukke dag. 't Zal weer taart en wijn zijn, 't is nieuwjaar... Ik vermoed dat er niet veel zal geknutseld worden... Tegen dat iedereen zijn zeg heeft gedaan in het uitwisselen van de nieuwjaarswensen, de koffie is gezet, de taart gesneden, de wijn geproefd en goed bevonden... Druk, druk, druk....
Als ik me niet vergis is het ook nu dat er iets gegeten wordt ? of staat dat op een andere dag? Ik zal het wel ondervinden. Ik neem al mijn gerief mee voor de mensen die nog bezig zijn met de pyrografie... Dan ben ik op alles voorzien.
Als ik dan vanavond naar huis kom heb ik weer alle nieuwtjes van heel Mater gehoord. Wie er ziek is, wie een kleine heeft ingedaan en zo meer. De plaaster van Veerle zal ongetwijfeld ook de revue passeren, want dat zullen ze wel al lang hebben gezien of gehoord.
Hoe kleiner de gemeenschap, hoe meer iedereen allles weet van iedereen. Ik gellof niet dat er veel mensen op ons lieflijke Mater wonen, die zo weinig van iedereen afweten als Anny en ik. Zelfs na een stoombad van nieuwtjes op een hobbydag, weet ik nog van niets. Want dergelijke dingen gaan bij mij letterlijk het ene oor in en het andere uit... Tot er iets of iemand de herinnering wekt... Zit er iemand die zegt dat Lucien in 't hospitaal ligt, dan schiet het mij plots weer te binnen, en kan ik het gezelschap verrijken met alle inlichtingen over de ziekte, en de gevolgen voor zijn gezin en zijn boerderij... Maar zonder dat alarmbelletje??? Ik herinner me niets meer... Het is meteen geklasseerd in de bak "Alleen openen bij alarm".
Niet dat ik geen interesse heb in mijn medemens, maar mijn interesse gaat niet naar al die kleine faits-divers... Ik heb het thuis nooit meegemaakt, bij ons thuis werd er ook niet gesproken over al die kleine dingen, en het is ook nooit gebeurd in ons eigen gezinnetje. De enige die dat wel allemaal weet en allemaal bijhoudt is ons Veerle, zij is een echte Materse, hier opgegroeid en hier geïnfecteerd met het bijhouden van alle kleine wetenswaardigheden van de medemens. Als ik bij wijze van spreken niet struikel over de nieuwe auto van mijn buur, is er veel kans dat hij al enkele jaren oud is voor ik zie dat zijn wagen een andere kleur heeft... Mijn buur is er, 't is ne goeie, waar je kunt op rekenen en die op ons mag rekenen als er iets is, en meer hoeft niet.
Op mijn werk had ik altijd grote en belangrijke items op op te denken en over te klappen, wellicht heeft dat nooit plaats gelaten voor al die kleine dingetjes des levens. Als ik dan zit te luisteren naar de kwebbelende dames op de hobby, dan moet ik soms vragen over wie ze het hebben, en dan vergt het soms veel meer uitleg dan het feit dat ze eigenlijk wilden vertellen. Ik stel vast dat ik schromelijk tekort schiet in mijn kennis van mijn medeparochianen (en -hennen). Ik ken bijna iedereen van gezicht, en van goeiendag te zeggen, maar vraag mij geen naam. Alleen degenen waar ik beroepshalve mee in aanraking kwam, die ken ik ook bij naam... en ook sommigen van wie de kinderen hier in illo tempore kwamen spelen met onze kinderen...
Ergens voel ik mij een beetje schuldig, krijg bijna het gevoel dat ik niet genoeg omga met mijn medemensen, maar het is net zoals met de telefoon... Als ik naar iemand moet telefoneren, dan zal ik mij automatisch beperken tot de reden van mijn bellen... Ik weet ook niet over wat anders ik het nog zou moeten hebben! Sommige mensen kunnen uuuuuren aan de telefoon hangen. Ik kan dat niet. Net zo min als ik weet wat vertellen als ik op ziekenbezoek ga.
Neem nu mijn bezoek aan tanteke... Gelukkig dat die cafetaria daar is, dat ik de stilte kan onderbreken met het bestellen van een drankje, en dat de andere aanwezigen soms wat stof geven om over te praten, of zelfs ons zelf aanspreken (het zijn altijd dezelfden die je daar ziet)
Sommige mensen komen daar met hun "zieke", en zitten heel de tijd te babbelen,over allerlei triviale onderwerpen... Dan denk ik bij mezelf, hoe doen ze dat ??? Wij zitten daar ook nooit een uur, al na een half uurtje zijn we gewoonlijk al bezig met het bezoek af te ronden, en de kleinkinderen en Veerle die is gaan werken zijn nog al dikwijls het excuus om het bezoek zo kort te houden... Ik heb bewondering voor wat ik de professionele ziekenbezoekers noem ! Als we echter met enkelen samen daar zijn, dan heb ik geen problemen, dan hebben we onderwerpen zat om over te tateren, maar soms ga ik dan naar huis met de inwendige vraag of ik nu ook tegen de zieke zelf iets heb gezegd... Ik ga eens een bijscholing moeten volgen. Ziekenbezoek in drie stappen of zoiets.
Het gaat er hem niet over dat ik geen onderwerpen genoeg heb, maar er zijn een heleboel mensen waar ik echt niet weet wat ik er tegen moet vertellen, omdat we geen gemeenschappelijke onderwerpen hebben... Zodra we iets hebben waar we ons beiden aan interesseren, dan ben ik een echte praatvaar... Anny zit dan de grimmelen "ze zeggen dan altijd dat het de vrouwen zijn die babbelen..."
Vandaag dus weer zal ik toehoorder zijn... Luisteren en genieten van al die kleine nieuwtjes.
En er nu en dan eens over nadenken dat ik nog geen tijd heb gehad om al mijn mailtjes te bekijken, dat ik nog dit en nog dat moet doen... Gelukkig heb ik mijn blog alweer vol gekregen, met allerlei kleine faits-divers... Ik kan het dus toch ?
tot de volgende ?
Maar enfin, we zijn terug.
Ben ongeveer drie uur weggeweest om hoop en al, plaaster af, plaaster aan, dokter zien, foto's nemen, terug dokter zien, betalen en voorschriften gaan vragen aan secretariaat inbegrepen een dik half uur maximum drie kwartier bezig geweest te zijn... Al de rest is oeverloos wachten ...wachten... wachten...
Eén voordeel, je mag wat wachten in de eerste wachtzaal, dan in de wachtzaal voor de plaaster, dan in de wachtzaal voor de foto's en dan nog eens bij de secretaresse.... Ik vermoed dat er nog wachtzalen zijn, maar wellicht zijn die voor een volgend bezoek, over drie weken...
Veerle zit dus in een nieuwe plaaster, nu met een schoen, maar ze mag er nog niet op lopen !
(zucht!)
Het is weer een mooie plaaster, met kattepootjes op. 't Voordeel is dat de kinderen dat zo mooi vinden, dat ze er geen Picasso op verkrachten.
Deze namiddag is het dan ook nog hobby-ziekenzorg, dus wordt het, nee IS het een drukke dag. 't Zal weer taart en wijn zijn, 't is nieuwjaar... Ik vermoed dat er niet veel zal geknutseld worden... Tegen dat iedereen zijn zeg heeft gedaan in het uitwisselen van de nieuwjaarswensen, de koffie is gezet, de taart gesneden, de wijn geproefd en goed bevonden... Druk, druk, druk....
Als ik me niet vergis is het ook nu dat er iets gegeten wordt ? of staat dat op een andere dag? Ik zal het wel ondervinden. Ik neem al mijn gerief mee voor de mensen die nog bezig zijn met de pyrografie... Dan ben ik op alles voorzien.
Als ik dan vanavond naar huis kom heb ik weer alle nieuwtjes van heel Mater gehoord. Wie er ziek is, wie een kleine heeft ingedaan en zo meer. De plaaster van Veerle zal ongetwijfeld ook de revue passeren, want dat zullen ze wel al lang hebben gezien of gehoord.
Hoe kleiner de gemeenschap, hoe meer iedereen allles weet van iedereen. Ik gellof niet dat er veel mensen op ons lieflijke Mater wonen, die zo weinig van iedereen afweten als Anny en ik. Zelfs na een stoombad van nieuwtjes op een hobbydag, weet ik nog van niets. Want dergelijke dingen gaan bij mij letterlijk het ene oor in en het andere uit... Tot er iets of iemand de herinnering wekt... Zit er iemand die zegt dat Lucien in 't hospitaal ligt, dan schiet het mij plots weer te binnen, en kan ik het gezelschap verrijken met alle inlichtingen over de ziekte, en de gevolgen voor zijn gezin en zijn boerderij... Maar zonder dat alarmbelletje??? Ik herinner me niets meer... Het is meteen geklasseerd in de bak "Alleen openen bij alarm".
Niet dat ik geen interesse heb in mijn medemens, maar mijn interesse gaat niet naar al die kleine faits-divers... Ik heb het thuis nooit meegemaakt, bij ons thuis werd er ook niet gesproken over al die kleine dingen, en het is ook nooit gebeurd in ons eigen gezinnetje. De enige die dat wel allemaal weet en allemaal bijhoudt is ons Veerle, zij is een echte Materse, hier opgegroeid en hier geïnfecteerd met het bijhouden van alle kleine wetenswaardigheden van de medemens. Als ik bij wijze van spreken niet struikel over de nieuwe auto van mijn buur, is er veel kans dat hij al enkele jaren oud is voor ik zie dat zijn wagen een andere kleur heeft... Mijn buur is er, 't is ne goeie, waar je kunt op rekenen en die op ons mag rekenen als er iets is, en meer hoeft niet.
Op mijn werk had ik altijd grote en belangrijke items op op te denken en over te klappen, wellicht heeft dat nooit plaats gelaten voor al die kleine dingetjes des levens. Als ik dan zit te luisteren naar de kwebbelende dames op de hobby, dan moet ik soms vragen over wie ze het hebben, en dan vergt het soms veel meer uitleg dan het feit dat ze eigenlijk wilden vertellen. Ik stel vast dat ik schromelijk tekort schiet in mijn kennis van mijn medeparochianen (en -hennen). Ik ken bijna iedereen van gezicht, en van goeiendag te zeggen, maar vraag mij geen naam. Alleen degenen waar ik beroepshalve mee in aanraking kwam, die ken ik ook bij naam... en ook sommigen van wie de kinderen hier in illo tempore kwamen spelen met onze kinderen...
Ergens voel ik mij een beetje schuldig, krijg bijna het gevoel dat ik niet genoeg omga met mijn medemensen, maar het is net zoals met de telefoon... Als ik naar iemand moet telefoneren, dan zal ik mij automatisch beperken tot de reden van mijn bellen... Ik weet ook niet over wat anders ik het nog zou moeten hebben! Sommige mensen kunnen uuuuuren aan de telefoon hangen. Ik kan dat niet. Net zo min als ik weet wat vertellen als ik op ziekenbezoek ga.
Neem nu mijn bezoek aan tanteke... Gelukkig dat die cafetaria daar is, dat ik de stilte kan onderbreken met het bestellen van een drankje, en dat de andere aanwezigen soms wat stof geven om over te praten, of zelfs ons zelf aanspreken (het zijn altijd dezelfden die je daar ziet)
Sommige mensen komen daar met hun "zieke", en zitten heel de tijd te babbelen,over allerlei triviale onderwerpen... Dan denk ik bij mezelf, hoe doen ze dat ??? Wij zitten daar ook nooit een uur, al na een half uurtje zijn we gewoonlijk al bezig met het bezoek af te ronden, en de kleinkinderen en Veerle die is gaan werken zijn nog al dikwijls het excuus om het bezoek zo kort te houden... Ik heb bewondering voor wat ik de professionele ziekenbezoekers noem ! Als we echter met enkelen samen daar zijn, dan heb ik geen problemen, dan hebben we onderwerpen zat om over te tateren, maar soms ga ik dan naar huis met de inwendige vraag of ik nu ook tegen de zieke zelf iets heb gezegd... Ik ga eens een bijscholing moeten volgen. Ziekenbezoek in drie stappen of zoiets.
Het gaat er hem niet over dat ik geen onderwerpen genoeg heb, maar er zijn een heleboel mensen waar ik echt niet weet wat ik er tegen moet vertellen, omdat we geen gemeenschappelijke onderwerpen hebben... Zodra we iets hebben waar we ons beiden aan interesseren, dan ben ik een echte praatvaar... Anny zit dan de grimmelen "ze zeggen dan altijd dat het de vrouwen zijn die babbelen..."
Vandaag dus weer zal ik toehoorder zijn... Luisteren en genieten van al die kleine nieuwtjes.
En er nu en dan eens over nadenken dat ik nog geen tijd heb gehad om al mijn mailtjes te bekijken, dat ik nog dit en nog dat moet doen... Gelukkig heb ik mijn blog alweer vol gekregen, met allerlei kleine faits-divers... Ik kan het dus toch ?
tot de volgende ?
maandag, januari 12, 2009
In voorbereiding...
Ik kon even goed een bordje zetten: Man aan het werk...
Ik ben bezig, en dat voor het eerst, met de voorbereiding van een blog... Dat is iets nieuws. Voorheen gebeurde de voorbereiding steevast alleen in mijn bolleke, maar nu zit ik nota's op papier te zetten, voor een volledig "epos"... Niet echt een boek, maar ik heb het gevoel dat ik meerdere episoden zal schrijven vooraleer ik kan zeggen dat dit ene "opus magnus" zal volledig zijn.
Zoals steeds is het een eigen visie, een ik-gebeuren als het ware.
Kijk maar naar al mijn blogs, ze zijn stuk voor stuk geschreven vanuit een strikt eigen visie.
Luc (courgette) zei wel eens dat ik mezelf veel te veel bloot gaf in mijn blogs.
Hij zal pas redenen hebben om dit te vertellen als ik tot mijn Groot Werk kom... dan ga ik pas tot in het diepste van mijn kern gaan zitten boren... En wellicht heel wat mensen doen schrikken, zelfs enkelen choqueren, maar dat is niet (nooit) de bedoeling...
Wat ik met mijn blog wil brengen is immers niet het uitdragen van mijn eigen persoontje, maar veeleer het uitdragen van wat ik heb geleerd in de loop van een heel leven... Een al behoorlijk lang leven, want ik heb al heel wat goede en minder goede vrienden zien wegvallen die veel minder jaren kregen om in rond te modderen.
Ik heb ook het geluk(?nu ja?) gehad om heel wat tegen te komen, heel wat rampen in mijn leven, die me net zo goed konden kapot gemaakt hebben, als wel gelouterd... Ik denk voor me zelf dat het bij mij een loutering was, het heeft me niet kapotgemaakt, maar heel mijn visie op het leven en het Leven veranderd.
Ik heb geleerd op de harde manier, met het krijgen van klappen, pijnlijke kletsen rond mijn oren. De opvoeding zoals aangeprezen in de bijbel: wie zijn kind bemint, spare de roede niet. Of dit de goede methode is, laat ik in het midden, maar het heeft mij doen worstelen om boven te blijven (Luctor et emergo)...
In mijn grote werk, zal ik pogen te komen tot mijn conclusie voor het leven...In de hoop dat hier of daar er wel iemand zal zijn die zich met deze manier van denken ook boven water kan houden, rechtkrabbelen en weer door het leven stappen.
Ik nodig bij voorbaat, iedereen uit om zijn opmerkingen niet te sparen! Want volgens mij, behoren, zeker in dit geval, opmerkingen tot het geheel, bieden een diversiteit en/of aanvullingen die er alleen maar toe kunnen leiden dat mensen nog meer en nog dieper nadenken dan ik al deed... Ik - en alle anderen- kunnen er maar deugd van hebben. Denk niet dat kritiek zal ervaren worden als negatief, in tegendeel, het zal dienen om mee te nemen in het steeds dieper worden van het ultieme denkproces van het leven. Dus als ik ooit aan het schrijven raak ('t zal weelicht nog niet voor morgen zijn) spaar je commentaren niet !
Een heel deel van wat ik schrijven zal, zal de trouwe lezer wellicht niet helemaal vreemd in de oren klinken, want reeds nu en dan gaf ik stukjes van mezelf bloot, en vooral van mijn kijk op het leven...
Ik hoop dat ik je nieuwsgierig heb gemaakt, en niet heb afgeschrikt.
De grootste moeilijkheid voor mij was het vinden van een "kapstok" waaraan ik het verhaal kon ophangen. Ik denk dat ik daar nu in ben geslaagd, en dat het verhaal dan ook werkelijk de vorm krijgt van een vertelling, een verhaaltje, hoewel met een heel diepe bodem... Heb dus nog maar een beetje geduld, ik ben bezig het ei uit te broeden...
Heb je al eens buitengekeken, naar de langzame dooi? Je ziet de sneeuw traagjes wegkrimpen, heel op het gemak, zonder grote smoespap of zonder zichtbaar water... In de wegberm zijn al hele stukken van de grasdodden weer vrij van sneeuw, en de stoppels van de maïs lijken veel groter dan gisteren, omdat ze weer meer en meer zichtbaar boven de krimpende sneeuw uitkomen.
Hopelijk dooit het goed door, want ze geven voor vannacht en morgen regen... Mocht het niet genoeg gedooid zijn zouden we met ijzel zitten, en dat wens ik niemand toe (nu ja, hier en daar misschien een)...
Bovendien moet ik morgenvroeg al met Veerle naar de kliniek om haar poot weer uit de plaaster te halen en er meteen weer een nieuwe (met een hieltje) omheen te doen... Ze zal eindelijk weer mogen rondpikkelen op twee poten... Als ...als alles al zover in orde is dat het kan... Want ik vrees, met grote vrees... Ik weet immers dat ze minstens een paar keer toch, al was het verboden, op dat been heeft rondgelopen... Maar ja, wat zou je zelf doen als de waterleiding is gesprongen en je dringend, dringend, de hoofdkraan wilt gaan dichtdraaien in de kelder? Dat en dergelijke kleine rampen hebben haar nu en dan doen zondigen, en hebben haar steevast weer opgezadeld met fikse pijnen... Ik hoop dus dat alles ok is, maar... Moeders zijn moeilijke wezens om stil te leggen... Geen een batterij, noch van Duracell, noch een ander kan op tegen de batterij in een echte moeder. Geen stilleggen aan.
NU, onze Lieve lukte er zelfs in om weer naar de dokter te gaan met een plaaster die gebroken was... 't Zit in de familie zullen we maar denken.
Dus, vergeet het niet, als er morgen een blog komt, zal het stukken later zijn dan gewoonlijk. Maar ik doe mijn best, want ik ben echt verslaafd aan het schrijven geworden, ook al om dat dit één van de dingen is die me hebben geholpen om de boel voor mezelf uit te klaren. (Met andere woorden, ik zadelde u op met mijn eigen persoonlijke gevecht...)
Heb je vanmorgen ook de mooie bloedrode hemel bewonderd ? Sinds enige tijd weten we nu dat dit komt door stof in de hogere atmosferen, en voor een keer geen stof die wij er vervuilend hebben ingeworpen, maar stof van een heel fikse vulkaanuitbarsting. (Wij kunnen niet zo hoog werpen, vulkanen wel)... Maar weet je wel wat het betekent ? Ik heb het je al eens voorspeld, enkele maanden terug: een fikse afkoeling, en geef toe, we hebben er al eentje gekregen. Dat de hemel nog steeds zo rood ziet, wil dus zeggen dat het stof nog steeds daar hangt, en dus nog steeds een gedeelte van de zonnewarmte tegenhoudt. Met andere woorden, we zijn nog niet van het koude en kille weer vanaf ! Ik voorspel dat we ook een frisse zomer krijgen, hopelijk geen te natte, maar de temperaturen zullen wellicht niet meer passen in het rijtje van de global warming, alhoewel dit vulkaanstof een totaal ander verhaal is.
Dus deze vorm van "vervuiling" is helemaal anders dan het ontstaan van een broeikaseffect ! Het is bijna het tegendeel, omdat het in de atmosfeer hangende vulkaanstof, de zon weerkaatst en er dus heel wat minder warmte zal tot bij ons komen.
Dat als een illustratie dat wat "des mensen" is, helemaal in het niet verzinkt tegenover de echte natuur... Niettemin moeten we alert blijven, en zorgen dat de natuur kan overleven... Want wij, mensDOM steken wat uit met de aarde waarop we zelf leven. Als je wilt praten van nestbevuilers...
Hé, ik zie in de verte, zowat aan de Horebeekse hoek, al weer groene velden. De winter is nog lang niet voorbij, maar dat beetje groen doet mij alweer hopen op de bruisende lente, de wedergeboorte van de aarde... Ik zag alweer een merel tussen mijn hortensia's krabben in de hopen bladeren...zoekend naar beestjes. 't Zal nog wat te vroeg zijn, de beestjes zullen nog wat dieper zitten. Maar ook hij is duidelijk al overtuigd dat het leven aan het terugkomen is. Iedere morgen zie ik dat de dag weer vroeger en vroeger in het land komt ! De donkere weken zijn stilaan verleden tijd... Met het Licht komt het Leven...
tot de volgende ?
Ik ben bezig, en dat voor het eerst, met de voorbereiding van een blog... Dat is iets nieuws. Voorheen gebeurde de voorbereiding steevast alleen in mijn bolleke, maar nu zit ik nota's op papier te zetten, voor een volledig "epos"... Niet echt een boek, maar ik heb het gevoel dat ik meerdere episoden zal schrijven vooraleer ik kan zeggen dat dit ene "opus magnus" zal volledig zijn.
Zoals steeds is het een eigen visie, een ik-gebeuren als het ware.
Kijk maar naar al mijn blogs, ze zijn stuk voor stuk geschreven vanuit een strikt eigen visie.
Luc (courgette) zei wel eens dat ik mezelf veel te veel bloot gaf in mijn blogs.
Hij zal pas redenen hebben om dit te vertellen als ik tot mijn Groot Werk kom... dan ga ik pas tot in het diepste van mijn kern gaan zitten boren... En wellicht heel wat mensen doen schrikken, zelfs enkelen choqueren, maar dat is niet (nooit) de bedoeling...
Wat ik met mijn blog wil brengen is immers niet het uitdragen van mijn eigen persoontje, maar veeleer het uitdragen van wat ik heb geleerd in de loop van een heel leven... Een al behoorlijk lang leven, want ik heb al heel wat goede en minder goede vrienden zien wegvallen die veel minder jaren kregen om in rond te modderen.
Ik heb ook het geluk(?nu ja?) gehad om heel wat tegen te komen, heel wat rampen in mijn leven, die me net zo goed konden kapot gemaakt hebben, als wel gelouterd... Ik denk voor me zelf dat het bij mij een loutering was, het heeft me niet kapotgemaakt, maar heel mijn visie op het leven en het Leven veranderd.
Ik heb geleerd op de harde manier, met het krijgen van klappen, pijnlijke kletsen rond mijn oren. De opvoeding zoals aangeprezen in de bijbel: wie zijn kind bemint, spare de roede niet. Of dit de goede methode is, laat ik in het midden, maar het heeft mij doen worstelen om boven te blijven (Luctor et emergo)...
In mijn grote werk, zal ik pogen te komen tot mijn conclusie voor het leven...In de hoop dat hier of daar er wel iemand zal zijn die zich met deze manier van denken ook boven water kan houden, rechtkrabbelen en weer door het leven stappen.
Ik nodig bij voorbaat, iedereen uit om zijn opmerkingen niet te sparen! Want volgens mij, behoren, zeker in dit geval, opmerkingen tot het geheel, bieden een diversiteit en/of aanvullingen die er alleen maar toe kunnen leiden dat mensen nog meer en nog dieper nadenken dan ik al deed... Ik - en alle anderen- kunnen er maar deugd van hebben. Denk niet dat kritiek zal ervaren worden als negatief, in tegendeel, het zal dienen om mee te nemen in het steeds dieper worden van het ultieme denkproces van het leven. Dus als ik ooit aan het schrijven raak ('t zal weelicht nog niet voor morgen zijn) spaar je commentaren niet !
Een heel deel van wat ik schrijven zal, zal de trouwe lezer wellicht niet helemaal vreemd in de oren klinken, want reeds nu en dan gaf ik stukjes van mezelf bloot, en vooral van mijn kijk op het leven...
Ik hoop dat ik je nieuwsgierig heb gemaakt, en niet heb afgeschrikt.
De grootste moeilijkheid voor mij was het vinden van een "kapstok" waaraan ik het verhaal kon ophangen. Ik denk dat ik daar nu in ben geslaagd, en dat het verhaal dan ook werkelijk de vorm krijgt van een vertelling, een verhaaltje, hoewel met een heel diepe bodem... Heb dus nog maar een beetje geduld, ik ben bezig het ei uit te broeden...
Heb je al eens buitengekeken, naar de langzame dooi? Je ziet de sneeuw traagjes wegkrimpen, heel op het gemak, zonder grote smoespap of zonder zichtbaar water... In de wegberm zijn al hele stukken van de grasdodden weer vrij van sneeuw, en de stoppels van de maïs lijken veel groter dan gisteren, omdat ze weer meer en meer zichtbaar boven de krimpende sneeuw uitkomen.
Hopelijk dooit het goed door, want ze geven voor vannacht en morgen regen... Mocht het niet genoeg gedooid zijn zouden we met ijzel zitten, en dat wens ik niemand toe (nu ja, hier en daar misschien een)...
Bovendien moet ik morgenvroeg al met Veerle naar de kliniek om haar poot weer uit de plaaster te halen en er meteen weer een nieuwe (met een hieltje) omheen te doen... Ze zal eindelijk weer mogen rondpikkelen op twee poten... Als ...als alles al zover in orde is dat het kan... Want ik vrees, met grote vrees... Ik weet immers dat ze minstens een paar keer toch, al was het verboden, op dat been heeft rondgelopen... Maar ja, wat zou je zelf doen als de waterleiding is gesprongen en je dringend, dringend, de hoofdkraan wilt gaan dichtdraaien in de kelder? Dat en dergelijke kleine rampen hebben haar nu en dan doen zondigen, en hebben haar steevast weer opgezadeld met fikse pijnen... Ik hoop dus dat alles ok is, maar... Moeders zijn moeilijke wezens om stil te leggen... Geen een batterij, noch van Duracell, noch een ander kan op tegen de batterij in een echte moeder. Geen stilleggen aan.
NU, onze Lieve lukte er zelfs in om weer naar de dokter te gaan met een plaaster die gebroken was... 't Zit in de familie zullen we maar denken.
Dus, vergeet het niet, als er morgen een blog komt, zal het stukken later zijn dan gewoonlijk. Maar ik doe mijn best, want ik ben echt verslaafd aan het schrijven geworden, ook al om dat dit één van de dingen is die me hebben geholpen om de boel voor mezelf uit te klaren. (Met andere woorden, ik zadelde u op met mijn eigen persoonlijke gevecht...)
Heb je vanmorgen ook de mooie bloedrode hemel bewonderd ? Sinds enige tijd weten we nu dat dit komt door stof in de hogere atmosferen, en voor een keer geen stof die wij er vervuilend hebben ingeworpen, maar stof van een heel fikse vulkaanuitbarsting. (Wij kunnen niet zo hoog werpen, vulkanen wel)... Maar weet je wel wat het betekent ? Ik heb het je al eens voorspeld, enkele maanden terug: een fikse afkoeling, en geef toe, we hebben er al eentje gekregen. Dat de hemel nog steeds zo rood ziet, wil dus zeggen dat het stof nog steeds daar hangt, en dus nog steeds een gedeelte van de zonnewarmte tegenhoudt. Met andere woorden, we zijn nog niet van het koude en kille weer vanaf ! Ik voorspel dat we ook een frisse zomer krijgen, hopelijk geen te natte, maar de temperaturen zullen wellicht niet meer passen in het rijtje van de global warming, alhoewel dit vulkaanstof een totaal ander verhaal is.
Dus deze vorm van "vervuiling" is helemaal anders dan het ontstaan van een broeikaseffect ! Het is bijna het tegendeel, omdat het in de atmosfeer hangende vulkaanstof, de zon weerkaatst en er dus heel wat minder warmte zal tot bij ons komen.
Dat als een illustratie dat wat "des mensen" is, helemaal in het niet verzinkt tegenover de echte natuur... Niettemin moeten we alert blijven, en zorgen dat de natuur kan overleven... Want wij, mensDOM steken wat uit met de aarde waarop we zelf leven. Als je wilt praten van nestbevuilers...
Hé, ik zie in de verte, zowat aan de Horebeekse hoek, al weer groene velden. De winter is nog lang niet voorbij, maar dat beetje groen doet mij alweer hopen op de bruisende lente, de wedergeboorte van de aarde... Ik zag alweer een merel tussen mijn hortensia's krabben in de hopen bladeren...zoekend naar beestjes. 't Zal nog wat te vroeg zijn, de beestjes zullen nog wat dieper zitten. Maar ook hij is duidelijk al overtuigd dat het leven aan het terugkomen is. Iedere morgen zie ik dat de dag weer vroeger en vroeger in het land komt ! De donkere weken zijn stilaan verleden tijd... Met het Licht komt het Leven...
tot de volgende ?
zondag, januari 11, 2009
Viagra...voor de hersenen !
Nee, de titel is wat misleidend, viagra doet je hersenen niet fiks in de rij staan... Ik haalde de titel uit een krantenartikel dat wees op een stijgend gebruik van medicijnen bij de jongeren om hun hersenen te boosten... Hier te lande was Rilatine al best gekend, een middel dat gegeven wordt aan ADHD-patiëntjes opdat ze zich beter zouden kunnen concentreren, maar nu duikt Provigil of zoiets op (de namen verschillen nogal eens per land, ook al betreft het hetzelfde middel), een middel dat de concentratie nog veel meer en beter zou beïnvloeden.
Dat middel zal ook ooit wel eens ontworpen zijn geweest om zieken te helpen, maar lijkt nu in de praktijk een heel andere weg op te gaan...
Zoals gezegd nemen studenten het om beter te kunnen blokken, maar sommigen zouden het ook al nemen om meer en vooral langer te kunnen uitgaan, en !!! het wordt blijkbaar ook ingezet om de soldaten sterker te maken in het doorstaan van de verschrikkingen die ze ondergaan en/of zelf veroorzaken !!!
Met andere woorden, we hebben er een oorlogsdrug bij !
Het lijkt wel of het verhaal van Maurice steeds meer en meer de schijn krijgt van de werkelijkheid...
Heel lang geleden zaten we eens met een groepje te discussiëren over oorlog, waarbij ik stelde dat het toch niet evident was dat je plots zou gaan schieten op mensen die je niet kende, die je nog nooit zag, en die jou nog op geen enkele manier kwaad hadden gedaan... Waarop Maurice plots vertelde van zijn oorlogsverleden... Maurice was soldaat geweest tijdens de laatste wereldoorlog, hij deed dienst in de keuken. Toen de Duitse aanval een feit was, en dus ook onze armée belge moest gaan vechten, kregen ze in de keuken een aantal flessen die ze in de soep moesten kieperen... Maurice vertelde dat de keukenpieten die ook maar eens van die soep hadden geproefd, al koleirig en prikkelbaar rondliepen...
Niets nieuws onder de zon lijkt wel.
Het kan ook niet anders... Ik herinner me het verhaal van ons vader die ergens aan de Lieve in het riet verscholen lag met zijn FN... Toen ze het bevel kregen te schieten op de Duitse vliegers, schoot ons vader heel gehoorzaam, maar toen die dingen terugschoten besloot ons vader niet meer te schieten om hen niet uit te dagen... Er was dus bij de soldaten helemaal geen sprake van inzet, van kwaadheid, van woede tegen de aggressors... Nee, het was veel eer, ik heb er op geschoten (op bevel) en hij schoot terug, ergo, als ik niet schiet schiet hij ook niet terug... Ze hadden daar blijkbaar nog geen soep gegeten...
Ik denk dat het aantal mensen dat zo maar bereid is te schieten op een onbekende, wel heel klein is... Het lijkt dan ook normaal dat ze de soldaten "oppeppen" tot strijdlust.
In de huidige oorlogsvoering zal dat oppeppen steeds meer nodig zijn !
Vroeger was een oorlog een werkelijk gevecht van man tegen man, en na de ene doodgesabeld te hebben de volgende man... Eens de eerste slag was gegeven, en het eerste verweer was gedaan, kwam automatisch een vechtlust boven, al was het maar gewoon uit zelfbehoud.
In de tijd van Napoleon marsjeerden de soldaten al vurend op elkaar af. Er werd al niet echt meer gemikt, het was gewoon voor je uit vuren, ze liepen daar zo dik, dat je er wel eentje moest raken.... Het was al een stuk onpersoonlijker.
In de eerste wereldoorlog met zijn stellingenoorlog, was het mikken op iedere beweging op de amper zichtbare vijand. En nu en dan werden de stellingen verlaten en werd er weer à la Napoleon, een stormloop georganiseerd, waarbij je als slachtvee naar de stelling van de vijand moest oprukken. De truuk was er zoveel op af te sturen dat ze niet allemaal dood waren voor de de vijandelijke stelling bereikten... Stupide werkelijkheid...van Generaals die veilig ver weg zaten.
Nu vuur je op totaal onzichtbare vijanden, en als het eens tot een confrontatie komt, is dat veelal op zo'n afstand van elkaar dat je geen gezicht kunt onderscheiden. Meestal zoeken de wapens zelf, en hoef je alleen maar te vuren als je wapen je verwittigt.............
Het wordt dus steeds minder en minder van persoon tegen persoon, zodat het element van vijandschap van man tot man ook steeds minder aanwezig is. Je krijgt melding dat er vijandelijke activiteit is in gebouw C, je stelt je wapen in op dat doel, geleid door GPS en andere gesofisticeerde middelen, duwt op een knopje, en ginder ver valt je bom op de vooruit bepaalde plaats... Je ziet alleen bij toeval dat je mensen raakt, of misschien 's avonds in de kantine als je tv kijkt...
Geen wonder dat men moet overgaan tot middelen om de agressie op te wekken.
Geen wonder dus dat zoveel van de oudstrijders uit Viëtnam tekens vertoonden van geestelijke verscheuring, na het slikken van al die soorten drugs...
Drugs die ze in veel gevallen nog zelf aanvulden met alcohol of hasj, om de dingen te kunnen vergeten die ze gedaan en gezien hadden...
Oorlog is nooit menselijk geweest, en het is het steeds minder en minder.
Als twee staten, om wat voor reden dan ook, zouden ruzie maken tot oorlog toe, zou men de beleidmensen die deze beslissingen namen zelf in het veld moeten zenden, zegge en schrijve op een voetbalplein, elk vaardigt zijn beste twintig man af, en laat dan die politiekers het zonder wapens maar eens lekker uitvechten, tot ze niet meer kunnen... Misschien leren ze op die manier weer dat overeenkomen veel leuker is dan vechten !
Maar nu wassen ze hun handen in het smeergeld van de wapenindustrie en offeren hun onderdanen op zonder de minste rancune...
Stom.
Oerstom.
De meeuwen rukken op !
Ook gelezen? In een scenario dat doet denken aan "Birds" van Hitchcock krijg je verhalen van mensen die door een horde meeuwen aangevallen wordt, en van wie de de frieten uit de puntzak gepikt worden.
Je hoort de eigenaars van wagens klagen over de onuitwisbare vlekken die de drek van die beesten veroorzaakt op de lak van hun wagen.
In Oostende staat er 250 eurootjes boete op voor wie betrapt wordt op het voederen van meeuwen... (Zou dat dametje met het leeggeroofde frietzakje dan ook nog bovenop boete moeten betalen?)
Na de turkse tortel en de merel die zich aanpasten aan het milieu van de mens, doet de meeuw dat nu op zijn beurt. Alleen is de meeuw geen lief roedekoeënd duifje, of een vurrukkullukke zanger zoals de merel, nee de meeuw is veeleer een roofvogel van... de zee en de kustgebieden. Nu de zee wordt leeggevist en vol ligt met afval en drijvende olievlekken, ontdekte de meeuw eerst dat er stapels voedsel te vinden waren op de kolossale afvalhopen van de stedelijke vuilnisophalingsdiensten...
Toen de plaag van de meeuwen daar te erg werd, en er zelfs personeelsleden aangevallen werden door de meeuwen, besloot men de vuilnis telkens onmiddellijk af te dekken, zodat het onbereikbaar werd voor de massa's meeuwen...
Wat zou jij doen als je geen eten meer kunt kopen in de Colruyt ? dan ga je naar de Aldi of de GB ! Dat doen de meeuwen dus ook, nu de vuilnishopen afgesloten zijn, zoeken ze hun eten ergens anders... Alleen er zijn geen soortgelijke voederplaatsen meer voorhanden, dus pik je het waar je het maar pikken kunt...dixit de meeuw...
En waar hun nestelplaatsen verdwijnen, verhuizen ze iets verder op, ook als dat dan een flatgebouw is...
En tot grote vreugde van de menselijke bewoners heeft een meeuw iets van een haan in hethoenderpark ...
Zodra er ook maar een spoortje van licht is te zien aan de oostelijken einder, heft hij zijn hels geschreeuw aan om de zon te verwelkomen... Veel luider dan de haan, en veel onwelluidender...
Wie dan ook zo'n volledige volksstam meeuwen in zijn omgeving heeft wonen, is er niet gelukkig mee... Hij loop nooit veilig op straat, want de kans van vogelpoep op je kleren is niet denkbeeldig, en bij een meeuw is dat een niet geringe hoop, het stinkt ook nog en het maakt onuitwisbare vlekken...op jou of op je mooie wagen. Ze zitten ook graag op de dakgoot, zodat je langs de huizen een soort stortplaats krijgt van meeuwenpoep... Je kinderen durven niet meer met een boterham in de hand op straat komen of ze worden beroofd door een bende hongerige meeuwen.
En bovendien wordt je iedere dag op een onmenselijk uur gewekt om je aan al dat onheil te herinneren...
Hoeft het gezegd te worden dat ook dit weer het gevolg is van een scheeftrekken van de natuur ?
Dat de meeuwen begonnen zijn aan een verovering van het binnenland ? Dat zij ook weer op hun beurt een deel van de oorspronkelijke bewoners zullen elimineren in de strijd om voedsel, de strijd om overleven ?
Wat hebben we al allemaal naar de knoppen geholpen?
djudedju
tot de volgende ?
Dat middel zal ook ooit wel eens ontworpen zijn geweest om zieken te helpen, maar lijkt nu in de praktijk een heel andere weg op te gaan...
Zoals gezegd nemen studenten het om beter te kunnen blokken, maar sommigen zouden het ook al nemen om meer en vooral langer te kunnen uitgaan, en !!! het wordt blijkbaar ook ingezet om de soldaten sterker te maken in het doorstaan van de verschrikkingen die ze ondergaan en/of zelf veroorzaken !!!
Met andere woorden, we hebben er een oorlogsdrug bij !
Het lijkt wel of het verhaal van Maurice steeds meer en meer de schijn krijgt van de werkelijkheid...
Heel lang geleden zaten we eens met een groepje te discussiëren over oorlog, waarbij ik stelde dat het toch niet evident was dat je plots zou gaan schieten op mensen die je niet kende, die je nog nooit zag, en die jou nog op geen enkele manier kwaad hadden gedaan... Waarop Maurice plots vertelde van zijn oorlogsverleden... Maurice was soldaat geweest tijdens de laatste wereldoorlog, hij deed dienst in de keuken. Toen de Duitse aanval een feit was, en dus ook onze armée belge moest gaan vechten, kregen ze in de keuken een aantal flessen die ze in de soep moesten kieperen... Maurice vertelde dat de keukenpieten die ook maar eens van die soep hadden geproefd, al koleirig en prikkelbaar rondliepen...
Niets nieuws onder de zon lijkt wel.
Het kan ook niet anders... Ik herinner me het verhaal van ons vader die ergens aan de Lieve in het riet verscholen lag met zijn FN... Toen ze het bevel kregen te schieten op de Duitse vliegers, schoot ons vader heel gehoorzaam, maar toen die dingen terugschoten besloot ons vader niet meer te schieten om hen niet uit te dagen... Er was dus bij de soldaten helemaal geen sprake van inzet, van kwaadheid, van woede tegen de aggressors... Nee, het was veel eer, ik heb er op geschoten (op bevel) en hij schoot terug, ergo, als ik niet schiet schiet hij ook niet terug... Ze hadden daar blijkbaar nog geen soep gegeten...
Ik denk dat het aantal mensen dat zo maar bereid is te schieten op een onbekende, wel heel klein is... Het lijkt dan ook normaal dat ze de soldaten "oppeppen" tot strijdlust.
In de huidige oorlogsvoering zal dat oppeppen steeds meer nodig zijn !
Vroeger was een oorlog een werkelijk gevecht van man tegen man, en na de ene doodgesabeld te hebben de volgende man... Eens de eerste slag was gegeven, en het eerste verweer was gedaan, kwam automatisch een vechtlust boven, al was het maar gewoon uit zelfbehoud.
In de tijd van Napoleon marsjeerden de soldaten al vurend op elkaar af. Er werd al niet echt meer gemikt, het was gewoon voor je uit vuren, ze liepen daar zo dik, dat je er wel eentje moest raken.... Het was al een stuk onpersoonlijker.
In de eerste wereldoorlog met zijn stellingenoorlog, was het mikken op iedere beweging op de amper zichtbare vijand. En nu en dan werden de stellingen verlaten en werd er weer à la Napoleon, een stormloop georganiseerd, waarbij je als slachtvee naar de stelling van de vijand moest oprukken. De truuk was er zoveel op af te sturen dat ze niet allemaal dood waren voor de de vijandelijke stelling bereikten... Stupide werkelijkheid...van Generaals die veilig ver weg zaten.
Nu vuur je op totaal onzichtbare vijanden, en als het eens tot een confrontatie komt, is dat veelal op zo'n afstand van elkaar dat je geen gezicht kunt onderscheiden. Meestal zoeken de wapens zelf, en hoef je alleen maar te vuren als je wapen je verwittigt.............
Het wordt dus steeds minder en minder van persoon tegen persoon, zodat het element van vijandschap van man tot man ook steeds minder aanwezig is. Je krijgt melding dat er vijandelijke activiteit is in gebouw C, je stelt je wapen in op dat doel, geleid door GPS en andere gesofisticeerde middelen, duwt op een knopje, en ginder ver valt je bom op de vooruit bepaalde plaats... Je ziet alleen bij toeval dat je mensen raakt, of misschien 's avonds in de kantine als je tv kijkt...
Geen wonder dat men moet overgaan tot middelen om de agressie op te wekken.
Geen wonder dus dat zoveel van de oudstrijders uit Viëtnam tekens vertoonden van geestelijke verscheuring, na het slikken van al die soorten drugs...
Drugs die ze in veel gevallen nog zelf aanvulden met alcohol of hasj, om de dingen te kunnen vergeten die ze gedaan en gezien hadden...
Oorlog is nooit menselijk geweest, en het is het steeds minder en minder.
Als twee staten, om wat voor reden dan ook, zouden ruzie maken tot oorlog toe, zou men de beleidmensen die deze beslissingen namen zelf in het veld moeten zenden, zegge en schrijve op een voetbalplein, elk vaardigt zijn beste twintig man af, en laat dan die politiekers het zonder wapens maar eens lekker uitvechten, tot ze niet meer kunnen... Misschien leren ze op die manier weer dat overeenkomen veel leuker is dan vechten !
Maar nu wassen ze hun handen in het smeergeld van de wapenindustrie en offeren hun onderdanen op zonder de minste rancune...
Stom.
Oerstom.
De meeuwen rukken op !
Ook gelezen? In een scenario dat doet denken aan "Birds" van Hitchcock krijg je verhalen van mensen die door een horde meeuwen aangevallen wordt, en van wie de de frieten uit de puntzak gepikt worden.
Je hoort de eigenaars van wagens klagen over de onuitwisbare vlekken die de drek van die beesten veroorzaakt op de lak van hun wagen.
In Oostende staat er 250 eurootjes boete op voor wie betrapt wordt op het voederen van meeuwen... (Zou dat dametje met het leeggeroofde frietzakje dan ook nog bovenop boete moeten betalen?)
Na de turkse tortel en de merel die zich aanpasten aan het milieu van de mens, doet de meeuw dat nu op zijn beurt. Alleen is de meeuw geen lief roedekoeënd duifje, of een vurrukkullukke zanger zoals de merel, nee de meeuw is veeleer een roofvogel van... de zee en de kustgebieden. Nu de zee wordt leeggevist en vol ligt met afval en drijvende olievlekken, ontdekte de meeuw eerst dat er stapels voedsel te vinden waren op de kolossale afvalhopen van de stedelijke vuilnisophalingsdiensten...
Toen de plaag van de meeuwen daar te erg werd, en er zelfs personeelsleden aangevallen werden door de meeuwen, besloot men de vuilnis telkens onmiddellijk af te dekken, zodat het onbereikbaar werd voor de massa's meeuwen...
Wat zou jij doen als je geen eten meer kunt kopen in de Colruyt ? dan ga je naar de Aldi of de GB ! Dat doen de meeuwen dus ook, nu de vuilnishopen afgesloten zijn, zoeken ze hun eten ergens anders... Alleen er zijn geen soortgelijke voederplaatsen meer voorhanden, dus pik je het waar je het maar pikken kunt...dixit de meeuw...
En waar hun nestelplaatsen verdwijnen, verhuizen ze iets verder op, ook als dat dan een flatgebouw is...
En tot grote vreugde van de menselijke bewoners heeft een meeuw iets van een haan in hethoenderpark ...
Zodra er ook maar een spoortje van licht is te zien aan de oostelijken einder, heft hij zijn hels geschreeuw aan om de zon te verwelkomen... Veel luider dan de haan, en veel onwelluidender...
Wie dan ook zo'n volledige volksstam meeuwen in zijn omgeving heeft wonen, is er niet gelukkig mee... Hij loop nooit veilig op straat, want de kans van vogelpoep op je kleren is niet denkbeeldig, en bij een meeuw is dat een niet geringe hoop, het stinkt ook nog en het maakt onuitwisbare vlekken...op jou of op je mooie wagen. Ze zitten ook graag op de dakgoot, zodat je langs de huizen een soort stortplaats krijgt van meeuwenpoep... Je kinderen durven niet meer met een boterham in de hand op straat komen of ze worden beroofd door een bende hongerige meeuwen.
En bovendien wordt je iedere dag op een onmenselijk uur gewekt om je aan al dat onheil te herinneren...
Hoeft het gezegd te worden dat ook dit weer het gevolg is van een scheeftrekken van de natuur ?
Dat de meeuwen begonnen zijn aan een verovering van het binnenland ? Dat zij ook weer op hun beurt een deel van de oorspronkelijke bewoners zullen elimineren in de strijd om voedsel, de strijd om overleven ?
Wat hebben we al allemaal naar de knoppen geholpen?
djudedju
tot de volgende ?
zaterdag, januari 10, 2009
psssssscht !!!!!
Was wat Veerle hoorde toen ze haar garage binnenhobbelde (met dat been in de plaaster)... Waterleiding gesprongen...
Vorstschade... Na twee dagen zijn de herstellers al geweest...
"Wie heeft er dat hier zo gelegd?" "Uw collega's""Dat kan niet, wij leveren zo geen slecht werk" "Toch is het zo, het was den dien en den diene" eventjes stilte... "Allee, dan gaan we het maar herstellen zeker?"
Het is hersteld, maar nog niet ontdooid...
Dus nu staat er in de garage een petroleumkacheltje te branden, in de hoop dat de leidingen zachtjes ontdooien.
Ondertussen kent Frederik al heel goed het liedje "Twee emmertjes water halen..."
Wij zijn de bron.
(in meer dan een betekenis)
Vandaag ga ik voor Veerle nog naar de Gamma, haar kolen zijn op. Ondertussen breng ik er ook nog wat mee voor onze kachel ook. Het blijft maar koud ! Gisterenmorgen zag Eddy dat het nog min 11 was, en op de middag toen we naar Tanteke gingen was het nog steeds min 5.5... Dat was om 14.30' uur... Het is wel heel mooi, sinds gisterenmorgen hangen de bomen volledig berijmd, en op het moment dat de zon op op zit lijkt het wel een witte toverwereld. Daar het niet dooit, en niet waait, blijft alles netjes in die witte bruidssluier staan. Mooi !
Herinner je je nog dat ik schreef dat een glimlach besmettelijk is ? (Wellicht wel, want ik schreef het al menige keer - ik kan nogal zagen !)... Vannacht las ik dat er meer is dan dat ! Dat, als je welgezind bent, je dat ook uitstraalt, en dat dit net zo goed "besmettelijk" is ...
Het is dus heel belangrijk dat we ons goede humeur bewaren ! Als we dat werkelijk uitstralen, en besmettelijk werken, dan zal de aarde een hemeltje worden, met allemaal welgezinde en vriendelijke mensen.
Helaas...
We kunnen uit het bovenstaande ook afleiden dat slecht humeur dan ook besmettelijk is... en we zullen ons best moeten doen om boven de massa onverschilligen, verbitterden, knorrige, gestresseerde, gedeprimeerde en noem maar op uit te stijgen en hen te besmetten tot die veel leukere ziekte van het goedgezind zijn ! Werk aan de winkel dus !
Maar eigenlijk weten we dat dit waar is ! We hebben al allemaal ondervonden, dat je bij bepaalde mensen altijd goedgezind weggaat, omdat die mens gewoon altijd goedgezind is, en dat ook uitstraalt. In mijn geval denk in dan aan Lea, als je bij Lea gaat, of Lea komt, dan heb je altijd een zalig gevoel na het bezoekje. Zelfs als ze kwaad is, weet ze dat nog met een zekere humor, een zekere mildheid te brengen... Ze weet zelfs gal en venijn in te pakken in een kleurige en grappige verpakking. We zien elkaar niet zo vaak (veel te weinig), maar het is telkens een bezoek met vreugde.
Ander bezoek zie je soms node komen... Je bent iedere keer weer depri tegen dat ze weer weggaan...
Het werkt dus wel ! Je kunt dus echt mensen besmetten met de manier waarop jij gezind bent ! Dat is belangrijk ! En het is iets wat we kunnen leren! We kunnen dus echt een steentje bijdragen aan een betere wereld. Ik begin in ieder geval !
De pomp in mijn visvijvers heeft het opgegeven... Of liever, hij draait zinloos in een massa ijs. Dat hebben we nog nooit gehad. Het is dus echt wel heel koud ! Waar het water overloopt van de ene vijver naar de andere is het nu een bergje ijs, het water is blijkbaar vervroren midden in de beweging ! Ik moet niet meer naar de zuidpool om een golf midden in de beweging verstild te kunnen aanschouwen... Ik moet alleen eventjes kijken naar mijn vijvertjes...
Eén ding maakt me ongerust... Waar ik ook ga, iedereen heeft het erover dat ze niet meer moeten afkomen met hun zever over de opwarming... Kijk, iedereen weet ondertussen dat ik het helemaal niet eens ben met All Gore en zijn theorie over de CO2, maar volgens mij is er wel sprake van een langzame verwarming, op een volkomen natuurlijke manier, maar daarover gaat het nu niet... Waar ik over bezorgd ben is: door de hetse over de opwarming is plots de wereld wakker geschrokken en zich bewust geworden dat Moeder Aarde op sterven na dood is, en dat we hoognodig meer oog moeten hebben voor de noden van de natuur ! Ik ben bang dat mensen, door deze plotse winter ook weer hun geweten zullen sussen, en weer gaan voortdoen met de vervuiling en de uitputting van ons aller Moeder Aarde... en dat zou wel eens op bepaald korte termijn dodelijk kunnen zijn !!!!
Heel onze natuur ligt op sterven ! We moeten daarover niet zitten jeremiaden, maar we moeten er iets aan doen... en reageer niet dat het kleine beetje dat jij doet toch niets uitmaakt, ieder klein beetje is winst, en als iedereen voor zijn eigen deurtje veegt, is heel de straat proper. Ik ben geen tuinier, maar ik pleit voor ecologisch tuinieren, en voor het gebruik van bestrijdingsmiddelen die natuurlijk zijn en geen impact hebben op de rest van de omgeving...Denk er om, omgeving is een synoniem van milieu !!! Dus werken voor het milieu, is werken aan je eigen omgeving ! We kunnen ook wat meer bewust gaan winkelen, kijken naar de verpakking, en de producten kiezen met zo weinig mogelijk en met zo afbreekbaar en/of herbruikbaar mogelijke verpakking ! Dat zijn allemaal kleine beetjes, maar we werken immers aan onze eigen omgeving weet je wel???
Zo heb ik een klein vraagje: Heb jij nog regenwormen in je tuintje ? Ja ? Joepie! Want tegenwoordig is er in ons landje veel meer bewerkte grond waar alle leven vernield is, dan er nog stukjes bewerkte grond zijn waarin leven zit ! Ben je de gelukkige bezitter van regenwormen? Wel een kleine tip, strooi je koffiegruis netjes tussen je planten, zo hou je een heleboel van de slakken van je plantjes weg, en geef je voedsel aan de regenworm en dus ook lucht aan je plantje en aan zijn wortelgestel...
Probeer je tuinafval zoveel mogelijk te composteren, of hou een paar kippen om het om te zetten tot een natuurlijk product... Heb je nog eieren ook, en het vriendelijk gekakel van de kippen als heerlijke achtergrondmuziek... Ik weet, het zijn allemaal kleine dingetjes, maar samen is dat ook een grote hoop, en Hoop doet leven... Letterlijk in dit geval !
Ik ga stoppen, moet nog steenkool halen om de winter te doorstaan....
tot de volgende ????
Vorstschade... Na twee dagen zijn de herstellers al geweest...
"Wie heeft er dat hier zo gelegd?" "Uw collega's""Dat kan niet, wij leveren zo geen slecht werk" "Toch is het zo, het was den dien en den diene" eventjes stilte... "Allee, dan gaan we het maar herstellen zeker?"
Het is hersteld, maar nog niet ontdooid...
Dus nu staat er in de garage een petroleumkacheltje te branden, in de hoop dat de leidingen zachtjes ontdooien.
Ondertussen kent Frederik al heel goed het liedje "Twee emmertjes water halen..."
Wij zijn de bron.
(in meer dan een betekenis)
Vandaag ga ik voor Veerle nog naar de Gamma, haar kolen zijn op. Ondertussen breng ik er ook nog wat mee voor onze kachel ook. Het blijft maar koud ! Gisterenmorgen zag Eddy dat het nog min 11 was, en op de middag toen we naar Tanteke gingen was het nog steeds min 5.5... Dat was om 14.30' uur... Het is wel heel mooi, sinds gisterenmorgen hangen de bomen volledig berijmd, en op het moment dat de zon op op zit lijkt het wel een witte toverwereld. Daar het niet dooit, en niet waait, blijft alles netjes in die witte bruidssluier staan. Mooi !
Herinner je je nog dat ik schreef dat een glimlach besmettelijk is ? (Wellicht wel, want ik schreef het al menige keer - ik kan nogal zagen !)... Vannacht las ik dat er meer is dan dat ! Dat, als je welgezind bent, je dat ook uitstraalt, en dat dit net zo goed "besmettelijk" is ...
Het is dus heel belangrijk dat we ons goede humeur bewaren ! Als we dat werkelijk uitstralen, en besmettelijk werken, dan zal de aarde een hemeltje worden, met allemaal welgezinde en vriendelijke mensen.
Helaas...
We kunnen uit het bovenstaande ook afleiden dat slecht humeur dan ook besmettelijk is... en we zullen ons best moeten doen om boven de massa onverschilligen, verbitterden, knorrige, gestresseerde, gedeprimeerde en noem maar op uit te stijgen en hen te besmetten tot die veel leukere ziekte van het goedgezind zijn ! Werk aan de winkel dus !
Maar eigenlijk weten we dat dit waar is ! We hebben al allemaal ondervonden, dat je bij bepaalde mensen altijd goedgezind weggaat, omdat die mens gewoon altijd goedgezind is, en dat ook uitstraalt. In mijn geval denk in dan aan Lea, als je bij Lea gaat, of Lea komt, dan heb je altijd een zalig gevoel na het bezoekje. Zelfs als ze kwaad is, weet ze dat nog met een zekere humor, een zekere mildheid te brengen... Ze weet zelfs gal en venijn in te pakken in een kleurige en grappige verpakking. We zien elkaar niet zo vaak (veel te weinig), maar het is telkens een bezoek met vreugde.
Ander bezoek zie je soms node komen... Je bent iedere keer weer depri tegen dat ze weer weggaan...
Het werkt dus wel ! Je kunt dus echt mensen besmetten met de manier waarop jij gezind bent ! Dat is belangrijk ! En het is iets wat we kunnen leren! We kunnen dus echt een steentje bijdragen aan een betere wereld. Ik begin in ieder geval !
De pomp in mijn visvijvers heeft het opgegeven... Of liever, hij draait zinloos in een massa ijs. Dat hebben we nog nooit gehad. Het is dus echt wel heel koud ! Waar het water overloopt van de ene vijver naar de andere is het nu een bergje ijs, het water is blijkbaar vervroren midden in de beweging ! Ik moet niet meer naar de zuidpool om een golf midden in de beweging verstild te kunnen aanschouwen... Ik moet alleen eventjes kijken naar mijn vijvertjes...
Eén ding maakt me ongerust... Waar ik ook ga, iedereen heeft het erover dat ze niet meer moeten afkomen met hun zever over de opwarming... Kijk, iedereen weet ondertussen dat ik het helemaal niet eens ben met All Gore en zijn theorie over de CO2, maar volgens mij is er wel sprake van een langzame verwarming, op een volkomen natuurlijke manier, maar daarover gaat het nu niet... Waar ik over bezorgd ben is: door de hetse over de opwarming is plots de wereld wakker geschrokken en zich bewust geworden dat Moeder Aarde op sterven na dood is, en dat we hoognodig meer oog moeten hebben voor de noden van de natuur ! Ik ben bang dat mensen, door deze plotse winter ook weer hun geweten zullen sussen, en weer gaan voortdoen met de vervuiling en de uitputting van ons aller Moeder Aarde... en dat zou wel eens op bepaald korte termijn dodelijk kunnen zijn !!!!
Heel onze natuur ligt op sterven ! We moeten daarover niet zitten jeremiaden, maar we moeten er iets aan doen... en reageer niet dat het kleine beetje dat jij doet toch niets uitmaakt, ieder klein beetje is winst, en als iedereen voor zijn eigen deurtje veegt, is heel de straat proper. Ik ben geen tuinier, maar ik pleit voor ecologisch tuinieren, en voor het gebruik van bestrijdingsmiddelen die natuurlijk zijn en geen impact hebben op de rest van de omgeving...Denk er om, omgeving is een synoniem van milieu !!! Dus werken voor het milieu, is werken aan je eigen omgeving ! We kunnen ook wat meer bewust gaan winkelen, kijken naar de verpakking, en de producten kiezen met zo weinig mogelijk en met zo afbreekbaar en/of herbruikbaar mogelijke verpakking ! Dat zijn allemaal kleine beetjes, maar we werken immers aan onze eigen omgeving weet je wel???
Zo heb ik een klein vraagje: Heb jij nog regenwormen in je tuintje ? Ja ? Joepie! Want tegenwoordig is er in ons landje veel meer bewerkte grond waar alle leven vernield is, dan er nog stukjes bewerkte grond zijn waarin leven zit ! Ben je de gelukkige bezitter van regenwormen? Wel een kleine tip, strooi je koffiegruis netjes tussen je planten, zo hou je een heleboel van de slakken van je plantjes weg, en geef je voedsel aan de regenworm en dus ook lucht aan je plantje en aan zijn wortelgestel...
Probeer je tuinafval zoveel mogelijk te composteren, of hou een paar kippen om het om te zetten tot een natuurlijk product... Heb je nog eieren ook, en het vriendelijk gekakel van de kippen als heerlijke achtergrondmuziek... Ik weet, het zijn allemaal kleine dingetjes, maar samen is dat ook een grote hoop, en Hoop doet leven... Letterlijk in dit geval !
Ik ga stoppen, moet nog steenkool halen om de winter te doorstaan....
tot de volgende ????
vrijdag, januari 09, 2009
Oef, haar gewassen !
Ik ben de vrolijke bezitter van wat men vet haar noemt... Wellicht een restantje van mijn jeugdjaren, toen gewoon vet niet vet genoeg was, en we nog bryll- en andere crème er bij smeerden op ons haar. Het was immers de tijd van de vetkuiven... Kijk maar eens naar de oude foto's van Elvis Presley...
Als mijn haar iets langer wordt (dat is dan volgens Anny nog heel kort), moet ik minstens twee keer per week mijn haren wassen. Maar nu, met mijn snotvalling, durfde ik het niet aan met een natte kop te zitten, en bleef de wasbeurt achterwege. Bovendien was ik bij de start van de snotvalling juist toe aan een olieverversing, dus... Ik raakte met mijn borstel bijna niet meer door mijn dungezaaide haren...
Vanmorgen, de snotvalling is zo goed als weg, besloot ik mijn haren te wassen.
Een heerlijk gevoel.
Heerlijk....eerlijk !
Er hangt weer mist over de velden...en weer verdwijnt heel het decor in een witte wereld van niets...
Dat doet mij denken aan het taoïsme... Voor wie van kristelijken huize is, en niet vertrouwd met het idee van de Tao (de weg), leze gewoon even in de bijbel de Prediker: Ijdelheid der ijdelheden en alles is ijdelheid, lees maar het ganse hoofdstuk...zuiver Tao !
Tao is geen Godsdienst, het is een levenhouding, die je kunt toepassen, of je nu gelovig bent of niet. Vermits het ook meditatietechnieken aanleert, kan het voor de godsdienstigen onder ons zelfs nieuwe deuren openen in en op zijn geloof.
Als ik de Tao zou willen samenvatten in één woord, zou ik zeggen: Aanvaarding... Maar dat is ten eerste een persoonlijke interpretatie, en ten tweede kun je nooit "de weg" in woord samenvatten...
Er is geen licht zonder duisternis, maar er is evenmin duisternis zonder licht.
Er is geen haat zonder liefde, maar er is ook geen liefde zonder haat. Lees deze laatste zin eerder als : er is geen haat mogelijk als ook de liefde niet bestaat...en zo verder...
Het moet moet ons leren het leven en de medemens te aanvaarden in zijn volheid, met zijn goed en zijn kwaad, en het ontzegd ons te oordelen...omdat we eigenlijk ook mensen zijn, en dus ook én goed én kwaad bevatten...
Ik denk dat Lao Tse (de vermoedelijke schrijver) al een bejaarde man moet geweest zijn, toen hij zijn wijsheden opschreef... Omdat ik heel wat van zijn stellingen herken, in wat in de loop der jaren bij mij is bezonken... Ik zou bijna stellen dat het de droesem van het leven is, de bezinking van alle ervaringen en gewaarwordingen. Hoe meer van die ervaringen je hebt laten bezinken, hoe meer je berustend, kalm, sereen tegen het leven en je medemensen aankijkt. Je relativeert de dingen, en zit soms inwendig te lachen met wat voor jonge springers nog zo heel erg belangrijk is... Je ziet hen de fouten maken die jij ook maakte, en waarvan je ook niet geloofde dat het niet zo hoorde...
Met andere woorden, wie zich de tao, de weg, kan eigen maken van in zijn jeugd, vertrekt eigenlijk met een ontzagwekkende voorsprong in het leven, omdat hij de ervaring, de wijsheid van de ouderdom al van in zijn jeugd bij zich heeft.
Ik heb duidelijk te laat kennis gemaakt met de tao, niet dat het me nu niet meer verrijkt en helpt, maar ik heb jaren verloren.
Wel is het ook voor mij, nu nog een bron om beter te leren mediteren, en beter mezelf te leren kennen.
Ik kan het eenieder aanraden !
Zoals iedere bron van Wijsheid een bron is voor het leven, is ook de tao dat.
Misschien zal het me zelfs leren om de politiekers te begrijpen...alhoewel ik vrees met grote vrees... Het helpt me zeker niet weer te lezen dat ze nu een 100-tal zware misdadigers zullen moeten vrijlaten omdat... de wetgeving verkeerd is geïnterpreteerd...volgens één (bindende) uitspraak...djudedju ! In het woord rechtbank staat "recht" er teveel in... En iedereen weet dat de banken momenteel...djutoch !
Maar ze zouden het nog kunnen oplossen, als de vroede (???) heren politiekers er in slagen binnen de gestelde periode de wet aan te passen... Maar wellicht zal dit niet lukken, want politiekers zijn baasmakers, en zoveel bazen, zoveel zinnen... en er zijn daar veel bazen, veel te veel als je het mij vraagt (maar je vraagt het me niet, wellicht omdat je het ook al weet).
Vanmorgen zag ik op internet in een of andere krant staan: Darwin vergat de roze...en dan moet je dat zinnetje aanklikken als je wilt weten waarover het gaat... (Bij Firefox, de onvolprezene, kun je Cooliris als add on installeren, en dan kun je het lezen zonder naar een andere bladzijde te surfen...) Dus ik (met Cooliris) gaan lezen...
Blijkt dat er op de Galapagos nog een derde soort leguaan leeft, een roze leguaan... Er staat zelfs een fotootje bij, waar je een beest ziet met een mooi roos buikje (de rest ziet er bruin uit). Blijkt dat dit beestje alleen voorkomt in de streek rond een of andere vulkaan, en Owee ! Het beestje blijkt al bijna uitgestorven voor ze het goed en wel gevonden hebben... Er zijn er maar een honderdtal meer over.
Daar het net boven een haartikeltje stond met de vraag "Overleven deze negen diersoorten de eeuw?" veranderde ik in gedachten meteen het cijfer negen naar tien.
En ondertussen erger ik mij weer aan de kortzichtigheid des mensen... Het is idioot te stellen dat die ene diersoort op uitsterven staat, omdat er niets in de natuur op zichzelf staat of leeft... Met andere woorden, het verdwijnen van één diersoort betekent niet alleen een ramp voor die soort, maar voor een hele keten van leven, dieren en planten... Ik hoef je toch niet te vertellen dat het uitsterven van één soort kolibri ook het uitsterven van een resem planten voor gevolg heeft, omdat die soort kolibri de enige is die in staat is deze planten te bevruchten ? Dit om maar één klein voorbeeldje te geven.
De ramp van het uitsterven van een soort is dus meteen het uitsterven van een heel gamma van leven...die op hun beurt weer... tot de natuur een nieuw, veelal wankel evenwicht heeft opgebouwd.
Ook het omgekeerde heeft men, met veel jammerlijke rampen, ondervonden ! Waar men bepaalde dieren of planten uit een andere regio haalde om in te planten in een totaal ander continent, veroorzaakte men net zo goed nieuwe onevenwichten, en veelal ook het uitsterven van de eigen streekgebonden dier- en plantensoorten. Denk aan de invoer van de konijnen en de schijfcactussen in Australië om het klassieke voorbeeld te noemen.
We zouden stilaan moeten wijzer zijn, en weten dat we heel, heel voorzichtig moeten omspringen met het evenwicht in de natuur... maar de mens is hardleers, en heeft nu een nieuw speelterrein gevonden, hij gaat nu zelf in de kern van het leven zelf gaan prutsen, en wijzigt de dna van planten, niet wetende wat de gevolgen op de omliggende natuur (en op de mens) zal zijn...
Eén van de dingen die men doet, is maken dat bijvoorbeeld, een graansoort niet meer kan aangetast worden door een bepaalde soort van insecten... Deze insecten zullen daardoor ofwel uitsterven, ofwel zich moeten richten op een andere voedselbron. Sterven ze uit, dan sleuren ze wellicht in hun kielzog een deel insecteneters mee (vogels onder meer), en gaan ze overschakelen op ander voedsel, dan gaan ze de soorten die zich van oorsprong voedden met deze plantensoorten gaan bedreigen, zodat die uitsterven... en met hen insecteneters.... en we zitten hoe dan ook weer met een nieuw evenwicht... Maar dat is niet erg, want de heren vorsers zijn héél slim, en zullen wel zorgen dat de lacune die ontstaat ingevuld wordt met een nieuwe soort planten of... insecten... die dan jammer genoeg giftig blijken voor ... en ... en...
Veroniekse schreef het al eens in een reactie op mijn blog, dat ik wat pessimistisch ben...
Ik kan niet ontkennen dat ik in deze materie echt pessimistisch ben.
De natuur is één grote complexe machine... En misschien kun je een schroefje uit een machine verwijderen zonder een panne te veroorzaken, misschien twee, maar geen tientallen... En er andere vijzen gaan indraaien kan wel één keer lukken, maar de meeste zullen of niet passen, of te lang of te kort zijn en het vastdraaien van heel het masjien is maar een kwestie meer van tijd.
Hoog tijd dat we de natuur natuur laten. Niet meer prutsen, beschermen indien mogelijk zonder andere zaken te vernietigen, niet herintroduceren als de omstandigheden ondertussen al zo gewijzigd zijn dat herintroductie gelijk wordt aan een invoering van een vreemde soort... We moeten gewoon de natuur de kans geven zichzelf te genezen... Alles wat wij doen is te zien als een ingrijpen, en we zouden al moeten weten dat je niet ongestraft kunt ingrijpen in dit wondere geheel... Wil je een gebied teruggeven aan de natuur, laat het dan gewoon liggen, ga er niet "streekeigen" planten en bomen gaan opzetten! Als ze werkelijk streekeigen zijn, dan komen ze er wel vanzelf, op hun tijd, op het moment dat de natuur de bodem voor hen heeft klaargemaakt... Maar nee, wij moeten zo nodig de natuur orkestreren...sukkelaars zijn we...dikke sukkels.
Eigenlijk zouden we moeten leren uit de wegbermen. Sinds die bermen langer ongeschoren en ongekuist mogen groeien, zien we heel wat bloemen en planten terugkomen die weg waren... We zouden die bermen volledig moeten laten woekeren ! (En aan de kruispunten heel het jaar zorgen voor voldoende zicht voor de mensen in het verkeer ! Dat stukje korthouden zal minder schade doen dan het nu nog periodieke opkuisen van heel de berm!)...
En schiet daar een berk uit, laat hem toch staan, het is de natuur die hem daar zaaide !
Bovendien zouden we vaststellen dat de verschrikkelijke erosie van onze landbouwgronden ook wordt afgeremd door echte wilde wegbermen !
Maar al kunnen ze zien dat ze één goede stap hebben gezet, de tweede lijkt nog niet echt mogelijk...
Wat baten kaars en bril...
tot de volgende ?
Als mijn haar iets langer wordt (dat is dan volgens Anny nog heel kort), moet ik minstens twee keer per week mijn haren wassen. Maar nu, met mijn snotvalling, durfde ik het niet aan met een natte kop te zitten, en bleef de wasbeurt achterwege. Bovendien was ik bij de start van de snotvalling juist toe aan een olieverversing, dus... Ik raakte met mijn borstel bijna niet meer door mijn dungezaaide haren...
Vanmorgen, de snotvalling is zo goed als weg, besloot ik mijn haren te wassen.
Een heerlijk gevoel.
Heerlijk....eerlijk !
Er hangt weer mist over de velden...en weer verdwijnt heel het decor in een witte wereld van niets...
Dat doet mij denken aan het taoïsme... Voor wie van kristelijken huize is, en niet vertrouwd met het idee van de Tao (de weg), leze gewoon even in de bijbel de Prediker: Ijdelheid der ijdelheden en alles is ijdelheid, lees maar het ganse hoofdstuk...zuiver Tao !
Tao is geen Godsdienst, het is een levenhouding, die je kunt toepassen, of je nu gelovig bent of niet. Vermits het ook meditatietechnieken aanleert, kan het voor de godsdienstigen onder ons zelfs nieuwe deuren openen in en op zijn geloof.
Als ik de Tao zou willen samenvatten in één woord, zou ik zeggen: Aanvaarding... Maar dat is ten eerste een persoonlijke interpretatie, en ten tweede kun je nooit "de weg" in woord samenvatten...
Er is geen licht zonder duisternis, maar er is evenmin duisternis zonder licht.
Er is geen haat zonder liefde, maar er is ook geen liefde zonder haat. Lees deze laatste zin eerder als : er is geen haat mogelijk als ook de liefde niet bestaat...en zo verder...
Het moet moet ons leren het leven en de medemens te aanvaarden in zijn volheid, met zijn goed en zijn kwaad, en het ontzegd ons te oordelen...omdat we eigenlijk ook mensen zijn, en dus ook én goed én kwaad bevatten...
Ik denk dat Lao Tse (de vermoedelijke schrijver) al een bejaarde man moet geweest zijn, toen hij zijn wijsheden opschreef... Omdat ik heel wat van zijn stellingen herken, in wat in de loop der jaren bij mij is bezonken... Ik zou bijna stellen dat het de droesem van het leven is, de bezinking van alle ervaringen en gewaarwordingen. Hoe meer van die ervaringen je hebt laten bezinken, hoe meer je berustend, kalm, sereen tegen het leven en je medemensen aankijkt. Je relativeert de dingen, en zit soms inwendig te lachen met wat voor jonge springers nog zo heel erg belangrijk is... Je ziet hen de fouten maken die jij ook maakte, en waarvan je ook niet geloofde dat het niet zo hoorde...
Met andere woorden, wie zich de tao, de weg, kan eigen maken van in zijn jeugd, vertrekt eigenlijk met een ontzagwekkende voorsprong in het leven, omdat hij de ervaring, de wijsheid van de ouderdom al van in zijn jeugd bij zich heeft.
Ik heb duidelijk te laat kennis gemaakt met de tao, niet dat het me nu niet meer verrijkt en helpt, maar ik heb jaren verloren.
Wel is het ook voor mij, nu nog een bron om beter te leren mediteren, en beter mezelf te leren kennen.
Ik kan het eenieder aanraden !
Zoals iedere bron van Wijsheid een bron is voor het leven, is ook de tao dat.
Misschien zal het me zelfs leren om de politiekers te begrijpen...alhoewel ik vrees met grote vrees... Het helpt me zeker niet weer te lezen dat ze nu een 100-tal zware misdadigers zullen moeten vrijlaten omdat... de wetgeving verkeerd is geïnterpreteerd...volgens één (bindende) uitspraak...djudedju ! In het woord rechtbank staat "recht" er teveel in... En iedereen weet dat de banken momenteel...djutoch !
Maar ze zouden het nog kunnen oplossen, als de vroede (???) heren politiekers er in slagen binnen de gestelde periode de wet aan te passen... Maar wellicht zal dit niet lukken, want politiekers zijn baasmakers, en zoveel bazen, zoveel zinnen... en er zijn daar veel bazen, veel te veel als je het mij vraagt (maar je vraagt het me niet, wellicht omdat je het ook al weet).
Vanmorgen zag ik op internet in een of andere krant staan: Darwin vergat de roze...en dan moet je dat zinnetje aanklikken als je wilt weten waarover het gaat... (Bij Firefox, de onvolprezene, kun je Cooliris als add on installeren, en dan kun je het lezen zonder naar een andere bladzijde te surfen...) Dus ik (met Cooliris) gaan lezen...
Blijkt dat er op de Galapagos nog een derde soort leguaan leeft, een roze leguaan... Er staat zelfs een fotootje bij, waar je een beest ziet met een mooi roos buikje (de rest ziet er bruin uit). Blijkt dat dit beestje alleen voorkomt in de streek rond een of andere vulkaan, en Owee ! Het beestje blijkt al bijna uitgestorven voor ze het goed en wel gevonden hebben... Er zijn er maar een honderdtal meer over.
Daar het net boven een haartikeltje stond met de vraag "Overleven deze negen diersoorten de eeuw?" veranderde ik in gedachten meteen het cijfer negen naar tien.
En ondertussen erger ik mij weer aan de kortzichtigheid des mensen... Het is idioot te stellen dat die ene diersoort op uitsterven staat, omdat er niets in de natuur op zichzelf staat of leeft... Met andere woorden, het verdwijnen van één diersoort betekent niet alleen een ramp voor die soort, maar voor een hele keten van leven, dieren en planten... Ik hoef je toch niet te vertellen dat het uitsterven van één soort kolibri ook het uitsterven van een resem planten voor gevolg heeft, omdat die soort kolibri de enige is die in staat is deze planten te bevruchten ? Dit om maar één klein voorbeeldje te geven.
De ramp van het uitsterven van een soort is dus meteen het uitsterven van een heel gamma van leven...die op hun beurt weer... tot de natuur een nieuw, veelal wankel evenwicht heeft opgebouwd.
Ook het omgekeerde heeft men, met veel jammerlijke rampen, ondervonden ! Waar men bepaalde dieren of planten uit een andere regio haalde om in te planten in een totaal ander continent, veroorzaakte men net zo goed nieuwe onevenwichten, en veelal ook het uitsterven van de eigen streekgebonden dier- en plantensoorten. Denk aan de invoer van de konijnen en de schijfcactussen in Australië om het klassieke voorbeeld te noemen.
We zouden stilaan moeten wijzer zijn, en weten dat we heel, heel voorzichtig moeten omspringen met het evenwicht in de natuur... maar de mens is hardleers, en heeft nu een nieuw speelterrein gevonden, hij gaat nu zelf in de kern van het leven zelf gaan prutsen, en wijzigt de dna van planten, niet wetende wat de gevolgen op de omliggende natuur (en op de mens) zal zijn...
Eén van de dingen die men doet, is maken dat bijvoorbeeld, een graansoort niet meer kan aangetast worden door een bepaalde soort van insecten... Deze insecten zullen daardoor ofwel uitsterven, ofwel zich moeten richten op een andere voedselbron. Sterven ze uit, dan sleuren ze wellicht in hun kielzog een deel insecteneters mee (vogels onder meer), en gaan ze overschakelen op ander voedsel, dan gaan ze de soorten die zich van oorsprong voedden met deze plantensoorten gaan bedreigen, zodat die uitsterven... en met hen insecteneters.... en we zitten hoe dan ook weer met een nieuw evenwicht... Maar dat is niet erg, want de heren vorsers zijn héél slim, en zullen wel zorgen dat de lacune die ontstaat ingevuld wordt met een nieuwe soort planten of... insecten... die dan jammer genoeg giftig blijken voor ... en ... en...
Veroniekse schreef het al eens in een reactie op mijn blog, dat ik wat pessimistisch ben...
Ik kan niet ontkennen dat ik in deze materie echt pessimistisch ben.
De natuur is één grote complexe machine... En misschien kun je een schroefje uit een machine verwijderen zonder een panne te veroorzaken, misschien twee, maar geen tientallen... En er andere vijzen gaan indraaien kan wel één keer lukken, maar de meeste zullen of niet passen, of te lang of te kort zijn en het vastdraaien van heel het masjien is maar een kwestie meer van tijd.
Hoog tijd dat we de natuur natuur laten. Niet meer prutsen, beschermen indien mogelijk zonder andere zaken te vernietigen, niet herintroduceren als de omstandigheden ondertussen al zo gewijzigd zijn dat herintroductie gelijk wordt aan een invoering van een vreemde soort... We moeten gewoon de natuur de kans geven zichzelf te genezen... Alles wat wij doen is te zien als een ingrijpen, en we zouden al moeten weten dat je niet ongestraft kunt ingrijpen in dit wondere geheel... Wil je een gebied teruggeven aan de natuur, laat het dan gewoon liggen, ga er niet "streekeigen" planten en bomen gaan opzetten! Als ze werkelijk streekeigen zijn, dan komen ze er wel vanzelf, op hun tijd, op het moment dat de natuur de bodem voor hen heeft klaargemaakt... Maar nee, wij moeten zo nodig de natuur orkestreren...sukkelaars zijn we...dikke sukkels.
Eigenlijk zouden we moeten leren uit de wegbermen. Sinds die bermen langer ongeschoren en ongekuist mogen groeien, zien we heel wat bloemen en planten terugkomen die weg waren... We zouden die bermen volledig moeten laten woekeren ! (En aan de kruispunten heel het jaar zorgen voor voldoende zicht voor de mensen in het verkeer ! Dat stukje korthouden zal minder schade doen dan het nu nog periodieke opkuisen van heel de berm!)...
En schiet daar een berk uit, laat hem toch staan, het is de natuur die hem daar zaaide !
Bovendien zouden we vaststellen dat de verschrikkelijke erosie van onze landbouwgronden ook wordt afgeremd door echte wilde wegbermen !
Maar al kunnen ze zien dat ze één goede stap hebben gezet, de tweede lijkt nog niet echt mogelijk...
Wat baten kaars en bril...
tot de volgende ?
donderdag, januari 08, 2009
TGV
Gisteren heb ik mijne kwampjoeter serieus onder handen genomen met steun van Roelof, mijn Hollandse ubuntu-helper... Ik heb mijn RAM-geheugen verdubbeld, en ben overgeschakeld naar de nieuwste versie van Ubuntu, de 8.10.
Nu is mijn kwampjoeterke een echte TGV geworden. Ubuntu werkt al rap, en nu met dat bijkomende stuk RAM vliegt het vooruit... Voor de Nederlanders: de TGV is de hogesnelheidstrein, die wij hier te lande nooit zo noemen, maar wel bij de Franse afkorting TGV, iets wat je uitspreekt als "té j'ai vé"... In 't Vlaams wordt dat dan Trein aan Grote Vitesse...
Ik heb het altijd een beetje gek gevonden dat je zo iets simpels als een letter ook al kunt "vertalen"... In het Frans heb je niet alleen de G die je uitspreekt als j'ai, maar bijvoorbeeld ook de W die je double vé noemt...(In het Engels is dat zelfs "dobbel joe" waarbij ze dubbel U bedoelen...)
Maar ze geven niet alleen de letters andere namen, nee, ieder taal spreekt die letters dan ook nog eens anders uit, en in veel gevallen op meer dan één manier.
Hoe langer ik er op denk, hoe meer ik geneigd ben een lans te breken voor het fonetische schrift. Daar lijkt men het tenminste over eens hoe de klank luidt die aan een bepaald teken wordt gegeven, in welke taal dan ook.
Bovendien kan men, dank zij het feit dat alle klanken en alle klemtonen perfect kunnen weergegeven worden in het fonetisch schrift, ook de mogelijkheid om de talen die gebaseerd zijn op klankniveaus weer te geven. (In sommige talen verandert de betekenis van een woord dank zij het al dan niet leggen van een klemtoon, of het verleggen er van!)
Maar je kan in fonetisch schrift ook perfect dialect gaan schrijven, wat je met de gewone lettertekens niet echt kunt.
Niets dan voordelen dus... Bijkomend: je hebt geen spraakkunst meer nodig, als je perfect kunt spreken, kun je ook perfect schrijven...in welke taal dan ook.
Buiten is het mistig, ik zie net nog het randje van de wegberm aan de overkant van de weg, en verder is alles wit... Wellicht zou ik nog iets verder kunnen zien ware de grond niet ook wit gesneeuwd, maar dat in nu oncontroleerbaar, alles verdwijnt in het witte niets. Maar het is behoorlijk "dikke lucht", de lindeboom (stam...) staat op zegge en schrijven een vijftal meter van waar ik zit, en de stam is als in een floers gehuld. Niets roert.
We hebben weer mezenbollen gehangen. De beestjes vinden hier weliswaar drinken aan het lopende water tussen mijn twee vijvers in, maar ze hebben duidelijk ook grote honger. Op een bepaald ogenblik hingen, vlogen, fladderden, vochten hier wel zeven mezen rond een bol. In de file gaan staan is beneden hun waardigheid. Echte luchtpiraten.
Een winterkoninkje kwam hier gisteren op de bakstenen die het raam omringen, omhoog lopen (ik wist niet dat ze klimmerscapaciteiten hadden) om te kijken of er toch geen beestjes zaten. Ik heb spijt dat ik de takken van mijn linde al afgedaan heb, want daar schijnen ze ook bij grote kou toch nog beestjes te vinden...Nu heb ik hen die bron van voedsel afgepakt.
Volgende week zullen jullie enkele malen moeten wachten op mijn blog... Dinsdag moet ik Veerle naar het hospitaal voeren om nog maar eens een andere plaaster aan haar been te doen, en vrijdag moet ik mama naar de specialist voeren voor haar trimesteriële check-up... Zodoende zullen de vroege lezers nog eens later terug moeten komen, of wachten om 's anderendaags twee blogs te lezen...
Je ziet, een mens heeft altijd besognes aan het hoofd... Gelukkig dat we het nog kunnen. Bij mensen die voor alles en nog wat afhangen van anderen, is het niet zo leuk. Ik zit wel eens te klagen en te zagen, maar dat is meer om mijn eigen ego te strelen dan wel om echt te klagen. Ik heb ooit in de wachtzaal bij een dokter aan de rest van de wachtenden voorgesteld om eens een omhaling te doen om een uurwerk te kopen bij den Aldi, zodat hij zich ook wat aan het uur van de afspraken kon houden... Toen ik eindelijk bij den dokter kwam wist hij al wat ik gezegd had... Gelukkig was het er ene met zin voor humor... wat niet van alle wachtenden kon gezegd worden... Er is dus klagen en klagen... bij mij is het dus eerder wat knorren als een vorm van humor en om iets te zeggen...
In mijn twee vijvers is er dus niet alleen een opening door dat er stromend water is, maar ik heb ook nog in beide een darmpje gelegd waardoor er voortdurend luchtbelletjes komen. Deze belletjes trekken naar boven en zorgen er voor dat er dus ook op die plaats voortdurend beweging is in het water. Gisteren was dit in de bovenste vijver, blaasjes of niet, toch dichtgevroren... We hebben er met de gieter voorzichtig koud water opgegoten, tot er weer een gat was... wetende dat de koudste nacht voorbij was...
Nu is er nog een klein gaatje open... Minder koud ???
Met wat geluk zien we weer her en der hele kudden mensen deelnemen aan allerhande langeafstandsschaatspartijen... misschien zelfs de elfstedentocht? Hoewel de kou en de sneeuw en de gladheid vervloekt worden, hoewel het aantal griepgevallen stilaan het epidemische haalt, is het toch een heerlijk weertje om eens in te wandelen en ... te schaatsen. Je ziet, er zit aan elke medaille een tweede kant.
Nu ga ik nog wat verder gaan werken aan de bijkomende programmaatjes die ik moet installeren om met mijn peecee weer alles te kunnen doen wat ik er wil mee kunnen doen. Vooral om beeldmateriaal (video en dergelijke) te kunnen bekijken, moet je bijkomende zaken downloaden... Daar in verschilt Ubuntu dus niet echt van windows... Alleen moet je nu de programma's gaan halen bij Linux en dan nog liefst bij de Debian, om alles er bij te installeren. Ik denk dan aan Adobe, Java en dergelijke dingen meer. Je ziet, er is nog wat werk aan...
tot de volgende ?
Nu is mijn kwampjoeterke een echte TGV geworden. Ubuntu werkt al rap, en nu met dat bijkomende stuk RAM vliegt het vooruit... Voor de Nederlanders: de TGV is de hogesnelheidstrein, die wij hier te lande nooit zo noemen, maar wel bij de Franse afkorting TGV, iets wat je uitspreekt als "té j'ai vé"... In 't Vlaams wordt dat dan Trein aan Grote Vitesse...
Ik heb het altijd een beetje gek gevonden dat je zo iets simpels als een letter ook al kunt "vertalen"... In het Frans heb je niet alleen de G die je uitspreekt als j'ai, maar bijvoorbeeld ook de W die je double vé noemt...(In het Engels is dat zelfs "dobbel joe" waarbij ze dubbel U bedoelen...)
Maar ze geven niet alleen de letters andere namen, nee, ieder taal spreekt die letters dan ook nog eens anders uit, en in veel gevallen op meer dan één manier.
Hoe langer ik er op denk, hoe meer ik geneigd ben een lans te breken voor het fonetische schrift. Daar lijkt men het tenminste over eens hoe de klank luidt die aan een bepaald teken wordt gegeven, in welke taal dan ook.
Bovendien kan men, dank zij het feit dat alle klanken en alle klemtonen perfect kunnen weergegeven worden in het fonetisch schrift, ook de mogelijkheid om de talen die gebaseerd zijn op klankniveaus weer te geven. (In sommige talen verandert de betekenis van een woord dank zij het al dan niet leggen van een klemtoon, of het verleggen er van!)
Maar je kan in fonetisch schrift ook perfect dialect gaan schrijven, wat je met de gewone lettertekens niet echt kunt.
Niets dan voordelen dus... Bijkomend: je hebt geen spraakkunst meer nodig, als je perfect kunt spreken, kun je ook perfect schrijven...in welke taal dan ook.
Buiten is het mistig, ik zie net nog het randje van de wegberm aan de overkant van de weg, en verder is alles wit... Wellicht zou ik nog iets verder kunnen zien ware de grond niet ook wit gesneeuwd, maar dat in nu oncontroleerbaar, alles verdwijnt in het witte niets. Maar het is behoorlijk "dikke lucht", de lindeboom (stam...) staat op zegge en schrijven een vijftal meter van waar ik zit, en de stam is als in een floers gehuld. Niets roert.
We hebben weer mezenbollen gehangen. De beestjes vinden hier weliswaar drinken aan het lopende water tussen mijn twee vijvers in, maar ze hebben duidelijk ook grote honger. Op een bepaald ogenblik hingen, vlogen, fladderden, vochten hier wel zeven mezen rond een bol. In de file gaan staan is beneden hun waardigheid. Echte luchtpiraten.
Een winterkoninkje kwam hier gisteren op de bakstenen die het raam omringen, omhoog lopen (ik wist niet dat ze klimmerscapaciteiten hadden) om te kijken of er toch geen beestjes zaten. Ik heb spijt dat ik de takken van mijn linde al afgedaan heb, want daar schijnen ze ook bij grote kou toch nog beestjes te vinden...Nu heb ik hen die bron van voedsel afgepakt.
Volgende week zullen jullie enkele malen moeten wachten op mijn blog... Dinsdag moet ik Veerle naar het hospitaal voeren om nog maar eens een andere plaaster aan haar been te doen, en vrijdag moet ik mama naar de specialist voeren voor haar trimesteriële check-up... Zodoende zullen de vroege lezers nog eens later terug moeten komen, of wachten om 's anderendaags twee blogs te lezen...
Je ziet, een mens heeft altijd besognes aan het hoofd... Gelukkig dat we het nog kunnen. Bij mensen die voor alles en nog wat afhangen van anderen, is het niet zo leuk. Ik zit wel eens te klagen en te zagen, maar dat is meer om mijn eigen ego te strelen dan wel om echt te klagen. Ik heb ooit in de wachtzaal bij een dokter aan de rest van de wachtenden voorgesteld om eens een omhaling te doen om een uurwerk te kopen bij den Aldi, zodat hij zich ook wat aan het uur van de afspraken kon houden... Toen ik eindelijk bij den dokter kwam wist hij al wat ik gezegd had... Gelukkig was het er ene met zin voor humor... wat niet van alle wachtenden kon gezegd worden... Er is dus klagen en klagen... bij mij is het dus eerder wat knorren als een vorm van humor en om iets te zeggen...
In mijn twee vijvers is er dus niet alleen een opening door dat er stromend water is, maar ik heb ook nog in beide een darmpje gelegd waardoor er voortdurend luchtbelletjes komen. Deze belletjes trekken naar boven en zorgen er voor dat er dus ook op die plaats voortdurend beweging is in het water. Gisteren was dit in de bovenste vijver, blaasjes of niet, toch dichtgevroren... We hebben er met de gieter voorzichtig koud water opgegoten, tot er weer een gat was... wetende dat de koudste nacht voorbij was...
Nu is er nog een klein gaatje open... Minder koud ???
Met wat geluk zien we weer her en der hele kudden mensen deelnemen aan allerhande langeafstandsschaatspartijen... misschien zelfs de elfstedentocht? Hoewel de kou en de sneeuw en de gladheid vervloekt worden, hoewel het aantal griepgevallen stilaan het epidemische haalt, is het toch een heerlijk weertje om eens in te wandelen en ... te schaatsen. Je ziet, er zit aan elke medaille een tweede kant.
Nu ga ik nog wat verder gaan werken aan de bijkomende programmaatjes die ik moet installeren om met mijn peecee weer alles te kunnen doen wat ik er wil mee kunnen doen. Vooral om beeldmateriaal (video en dergelijke) te kunnen bekijken, moet je bijkomende zaken downloaden... Daar in verschilt Ubuntu dus niet echt van windows... Alleen moet je nu de programma's gaan halen bij Linux en dan nog liefst bij de Debian, om alles er bij te installeren. Ik denk dan aan Adobe, Java en dergelijke dingen meer. Je ziet, er is nog wat werk aan...
tot de volgende ?
woensdag, januari 07, 2009
koud
Gisterenmiddag, om kwart voor twee, dus zowat op het echt middaguur volgens de zon, was het hier, in de halfschaduw nog -7.5° Celsius ! Dan lees ik in de krant dat in mijn geboortestad Oostende, de minimumtemperatuur maar -8° was... 't Scheelt dus een vest.
We wonen hier zowat 100 km landinwaarts, en toch scheelt de temperatuur en het weer in het algemeen heel veel van het weer daar aan de kust. En het feit dat we hier dan nog eens net op nog geen 100 meter boven de zeespiegel zitten heeft ook invloed. Met andere woorden, zelfs dergelijke futiliteiten hebben invloed op het weerbeeld.
Iets om te onthouden: ook futiliteiten hebben invloed op het weerbeeld.
Dus heeft die minieme hoeveelheid CO2 (in het geheel gezien is het maar een miniem iets) misschien toch ook wel een gevolg. Ik geloof nooit dat dit alleen de Global Warming veroorzaakt, maar misschien geeft het die verwarming nog een duwtje in de rug waardoor alles nog wat rapper gaat dan het geval zou zijn als alles natuurlijk zou verlopen?
We mogen door die plotse koudegolf niet vergeten dat Moeder Aarde ziek is, en dat we hoognodig de zieke moeten verzorgen !
In het Taoïsme zegt men dat ieder levend wezen (=microkosmos) een weerspiegeling is van de macrokosmos (De Aarde)... en dat dus de ziekten van de ene ook weerspiegelen op de andere. Ze gaan nog een hele stap verder door te stellen dat, als je dus één microkosmos kunt helen, je ook de macrokosmos hebt geheeld...
Ik zie wel iets in dat beeld.
Ik ben ervan overtuigd dat de ziekte van de aarde zich weerspiegelt in de ziekten van de mensheid! Nooit eerder waren er zoveel mensen met allergieën, met ADHD, met MS, met Parkinson, Alzheimer en kanker, als nu in onze wereld... Hoe zieker de aard is, hoe zieker ook de mensheid is...
Ook de manier waarop de ziektes ontstaan lijken me veel gemeen te hebben: we vergiftigen de aarde, en zie heel wat van die ziektes lijken verband te houden met vergiftiging door stoffen in ons voedsel, in ons water (!) en in de materialen die wij gebruiken om ons te beschermen (?) kledij en woning...
We gaan in onze leefwereld steeds verder van een natuurlijke omgeving staan, en we vernietigen de natuur op grote schaal in de verder liggende gebieden.
Heel wat studies wijzen er op dat de moderne kwalen inderdaad door de invloed, de inbreng van vreemde stoffen ontstaan... Net zoals wij met vreemde stoffen ook de aarde vergiftigen.
Met andere woorden, het lijkt wel of wij zelf bezig zijn met onze eigen vernietiging.
Volgens de Hopi Indianen zitten wij nu volop in de eindtijd van de mens. Na ons komt de tijd van het knaagdier en het insect. Het lijkt bizar dat juist daar ook de sterkste overlevers gevonden worden...
Ik hoop dat we niet in de eindtijd van de mensheid zitten... Ik zou graag -zo niet zien- weten dat er nog een toekomst is voor mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen en achterachterachter... Ik mag er niet van dromen dat zij de dood van de aarde zoals wij die nu kennen zouden moeten meesterven... Vooral dat meesterven met een doodzieke aarde schrikt mij af, want het lijkt me dat heel wat van die moderne "beschavingsziekten" (of zijn het vergiftigingsziekten?) lijken mij geen leuk doodgaan... Doodgaan op zich lijkt me al niet leuk, maar sommige van die aftakelingsziekten lijken me verschrikkelijk... Het is een langzaam en pijnlijk proces...Net zoiets als we nu de Aarde bezorgen... ?
Ik ben geen groene jongen, ik heb zelfs een hekel aan dat woord, omdat heel wat van die bewegingen die onder die noemer schuil gaan, zich niet bezig houden met een gezonde mens op een gezonde aarde, maar alleen met de uiterlijke aarde, het mooi ogen, niet het geheel van samenleven van de mens met de aarde. Ons leven op de aarde moet als een Huwelijk zijn, waarbij we elkaar steunen, onderhouden en samen vrucht voortbrengen. Er kan en mag geen scheeftrekken van die werkelijkheid zijn, anders loopt het faliekant af voor een van de partijen en dus ook voor de ander. Als wij de aarde om zijn voortbrengselen vragen, dan vraagt de aarde ons het wisselgeld daartoe. Geven wij dat niet, dan putten wij de aarde uit en doden haar. Kijk naar de steeds verder gaande woestijnvorming, waar in veel gevallen de mens mede schuld aan heeft.
Anderzijds is het zo dat de mens niet kan zonder de vruchten van de aarde, en dus wel de aarde moet bewerken, en haar grondstoffen gebruiken... Maar wij moeten zorgvuldig zijn met het gebruik, en zorgen dat we de leefbaarheid van deze gebieden behouden. Alles hangt samen. Als we dat nu nog niet beseffen, dan zullen we het nooit meer beseffen, omdat we de kans niet meer zullen krijgen verder de aarde aan te tasten zonder dat zij ons in dezelfde mate zal aantasten. Doden wij de aarde, dan doden wij onszelf.
Er is ook een ander scenario mogelijk... Het is duidelijk uit fossielen en dergelijke vastgesteld, dat de aarde al meerdere keren van polen is gewisseld... Door dat de aarde niet perfect rond is, schommelt de aarde wat. Mocht er nu iets gebeuren waardoor het schommelen erger, te erg wordt, dan kan ook nu de aarde plots van pool veranderen... Kan de aarde dus omdraaien zodat de Noordpool onderaan komt te zitten en de Zuidpool bovenaan. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken wat dit voor catastrofale gevolgen zou hebben ! Tsunami's zouden maar kleine rampjes zijn vergeleken met wat dan zou gebeuren.
Volgens sommigen zou het afscheuren van de enorme ijsmassa die nu vasthangt aan het Zuidpoolcontinent, voldoende zijn om de schommelingen van de aarde dusdanig te ontregelen dat een turnover er in zit...
Volgens mij is dat veel meer het reeële gevaar van een Global Warming...
Dat is een echt doemscenario, het einde van de wereld.
Een nieuwe grote vloed waaraan de aarde kapot gaat en er weinig of geen mensen zouden overblijven... Is het een van die voorgaande poolwisselingen die in ons collectieve geheugen is blijven hangen als we spreken over Noach ???
Goed mogelijk dat we dan in de tijd van de insecten en de knaagdieren komen...
Hoog tijd dat we ons bezinnen en alles op alles zetten om de aarde gezond te houden.
tot de volgende ?
We wonen hier zowat 100 km landinwaarts, en toch scheelt de temperatuur en het weer in het algemeen heel veel van het weer daar aan de kust. En het feit dat we hier dan nog eens net op nog geen 100 meter boven de zeespiegel zitten heeft ook invloed. Met andere woorden, zelfs dergelijke futiliteiten hebben invloed op het weerbeeld.
Iets om te onthouden: ook futiliteiten hebben invloed op het weerbeeld.
Dus heeft die minieme hoeveelheid CO2 (in het geheel gezien is het maar een miniem iets) misschien toch ook wel een gevolg. Ik geloof nooit dat dit alleen de Global Warming veroorzaakt, maar misschien geeft het die verwarming nog een duwtje in de rug waardoor alles nog wat rapper gaat dan het geval zou zijn als alles natuurlijk zou verlopen?
We mogen door die plotse koudegolf niet vergeten dat Moeder Aarde ziek is, en dat we hoognodig de zieke moeten verzorgen !
In het Taoïsme zegt men dat ieder levend wezen (=microkosmos) een weerspiegeling is van de macrokosmos (De Aarde)... en dat dus de ziekten van de ene ook weerspiegelen op de andere. Ze gaan nog een hele stap verder door te stellen dat, als je dus één microkosmos kunt helen, je ook de macrokosmos hebt geheeld...
Ik zie wel iets in dat beeld.
Ik ben ervan overtuigd dat de ziekte van de aarde zich weerspiegelt in de ziekten van de mensheid! Nooit eerder waren er zoveel mensen met allergieën, met ADHD, met MS, met Parkinson, Alzheimer en kanker, als nu in onze wereld... Hoe zieker de aard is, hoe zieker ook de mensheid is...
Ook de manier waarop de ziektes ontstaan lijken me veel gemeen te hebben: we vergiftigen de aarde, en zie heel wat van die ziektes lijken verband te houden met vergiftiging door stoffen in ons voedsel, in ons water (!) en in de materialen die wij gebruiken om ons te beschermen (?) kledij en woning...
We gaan in onze leefwereld steeds verder van een natuurlijke omgeving staan, en we vernietigen de natuur op grote schaal in de verder liggende gebieden.
Heel wat studies wijzen er op dat de moderne kwalen inderdaad door de invloed, de inbreng van vreemde stoffen ontstaan... Net zoals wij met vreemde stoffen ook de aarde vergiftigen.
Met andere woorden, het lijkt wel of wij zelf bezig zijn met onze eigen vernietiging.
Volgens de Hopi Indianen zitten wij nu volop in de eindtijd van de mens. Na ons komt de tijd van het knaagdier en het insect. Het lijkt bizar dat juist daar ook de sterkste overlevers gevonden worden...
Ik hoop dat we niet in de eindtijd van de mensheid zitten... Ik zou graag -zo niet zien- weten dat er nog een toekomst is voor mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen en achterachterachter... Ik mag er niet van dromen dat zij de dood van de aarde zoals wij die nu kennen zouden moeten meesterven... Vooral dat meesterven met een doodzieke aarde schrikt mij af, want het lijkt me dat heel wat van die moderne "beschavingsziekten" (of zijn het vergiftigingsziekten?) lijken mij geen leuk doodgaan... Doodgaan op zich lijkt me al niet leuk, maar sommige van die aftakelingsziekten lijken me verschrikkelijk... Het is een langzaam en pijnlijk proces...Net zoiets als we nu de Aarde bezorgen... ?
Ik ben geen groene jongen, ik heb zelfs een hekel aan dat woord, omdat heel wat van die bewegingen die onder die noemer schuil gaan, zich niet bezig houden met een gezonde mens op een gezonde aarde, maar alleen met de uiterlijke aarde, het mooi ogen, niet het geheel van samenleven van de mens met de aarde. Ons leven op de aarde moet als een Huwelijk zijn, waarbij we elkaar steunen, onderhouden en samen vrucht voortbrengen. Er kan en mag geen scheeftrekken van die werkelijkheid zijn, anders loopt het faliekant af voor een van de partijen en dus ook voor de ander. Als wij de aarde om zijn voortbrengselen vragen, dan vraagt de aarde ons het wisselgeld daartoe. Geven wij dat niet, dan putten wij de aarde uit en doden haar. Kijk naar de steeds verder gaande woestijnvorming, waar in veel gevallen de mens mede schuld aan heeft.
Anderzijds is het zo dat de mens niet kan zonder de vruchten van de aarde, en dus wel de aarde moet bewerken, en haar grondstoffen gebruiken... Maar wij moeten zorgvuldig zijn met het gebruik, en zorgen dat we de leefbaarheid van deze gebieden behouden. Alles hangt samen. Als we dat nu nog niet beseffen, dan zullen we het nooit meer beseffen, omdat we de kans niet meer zullen krijgen verder de aarde aan te tasten zonder dat zij ons in dezelfde mate zal aantasten. Doden wij de aarde, dan doden wij onszelf.
Er is ook een ander scenario mogelijk... Het is duidelijk uit fossielen en dergelijke vastgesteld, dat de aarde al meerdere keren van polen is gewisseld... Door dat de aarde niet perfect rond is, schommelt de aarde wat. Mocht er nu iets gebeuren waardoor het schommelen erger, te erg wordt, dan kan ook nu de aarde plots van pool veranderen... Kan de aarde dus omdraaien zodat de Noordpool onderaan komt te zitten en de Zuidpool bovenaan. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken wat dit voor catastrofale gevolgen zou hebben ! Tsunami's zouden maar kleine rampjes zijn vergeleken met wat dan zou gebeuren.
Volgens sommigen zou het afscheuren van de enorme ijsmassa die nu vasthangt aan het Zuidpoolcontinent, voldoende zijn om de schommelingen van de aarde dusdanig te ontregelen dat een turnover er in zit...
Volgens mij is dat veel meer het reeële gevaar van een Global Warming...
Dat is een echt doemscenario, het einde van de wereld.
Een nieuwe grote vloed waaraan de aarde kapot gaat en er weinig of geen mensen zouden overblijven... Is het een van die voorgaande poolwisselingen die in ons collectieve geheugen is blijven hangen als we spreken over Noach ???
Goed mogelijk dat we dan in de tijd van de insecten en de knaagdieren komen...
Hoog tijd dat we ons bezinnen en alles op alles zetten om de aarde gezond te houden.
tot de volgende ?
dinsdag, januari 06, 2009
ziekjes
Gisterenvoormiddag, ik had net gedaan met het schrijven van mijn blog, ging de telefoon...
Veerle. Of ik Gwendolyn kon gaan halen op de school, ze was ziek geworden en had overgegeven...Ah ja, zeker...had ik dan keus ?
Dus ik voorzichtig de baan op, want hier voor de deur was het nog steeds behoorlijk glad, en naar de school. Gelukkig was de baan vrij, eens ik op de grote baan was. Ik ben met mijn auto de koer van de speelplaats opgereden, want er was in de nabijheid geen parkeerplaats te vinden. Daar stond ik dan... Waar zou ik de zieke kunnen vinden?
Gelukkig was er blijkbaar net een klaswissel, en verscheidene groepjes kinderen en juffen, moesten rond mijn auto wandelen van klas naar klas... Ik klampte een van de juffen aan, waarschijnlijk een lid van een basketbalclub, want ze was verschrikkelijk lang, en vroeg of ze de zieke kon verwittigen dat ik er was. Je zult de zieke vinden... Ik liet ze niet uitspreken, en wijzend op mijn stok en mijn invaliditeitskaart achter de ruit van mijn auto, vroeg ik nogmaals of ze de zieke wilde laten komen. Ze deed het, en enkele ogenblikken later verscheen Gwendolyn.
Heb je al eens op je zolder een vergeten krant van jaren terug weer gevonden ? Wel, dat kleur had ze... Nog één tintje lichter, en ik zou er zeker van zijn dat ze al lang overleden was. Roodharigen zijn van nature al bleker van tint, maar als ze ziek zijn... verschrikkelijk !
Precies op ze zijn, op sterven na, dood.
Ik heb ze dan maar naar huis gevoerd... Ze heeft niet overgegeven in de auto (oef!). En Veerle deed meteen de deur open toen ik eens toeterde bij mijn aankomst.
Vanmorgen hoorde ik de telefoon overgaan. Veerle. Kimberly was ook thuis, ook ziek.
Ik werk al jaren mee aan de grote griepmeting, en volg dus het verloop van het verschijnsel griep op de voet. Ik heb zelden zo'n plotse scherpe stijging van het aantal griepgevallen gezien als nu. Je moet zelf maar eens gaan zien naar de website van de grote griepmeting (via google of yahoo vindje het meteen) en als je toch gaat zien, schrijf je dan meteen in om mee te werken... Enne kijk eens goed, je ziet er ook publiciteit voor...oscillococcinum... Je ziet dat ik mijn medicatie van goede bron heb hé !!! Ik heb gisteren, na het thuiskomen met Gwendolyn, ter preventie enkele van die buisjes opgesabbeld... kwestie van geen griep te krijgen... Ik heb ook Veerle verwittigd dat ze meteen ook enkele tubekes moest opzuigen... Beter voorkomen dan...juist ja.
Vandaag gaan we dan weer op grote boodschappentocht...Voor ons en voor Veerle. We hebben dus twee lijstjes mee, of liever een lijstje voor ons en een lijst voor Veerle... We zijn een beetje vergeten hoeveel een jong gezin met kinderen wel nodig heeft... Het is telkens een beetje schrikken... We zijn dat blijkbaar vergeten, alhoewel... Als ik achteruit kijk, dan herinner ik me de wekelijkse tocht naar de markt, met telkens hele massa's kabassen in mijn koffer tot gevolg. Bovendien ging Anny dan ook nog minstens één keer in de maand mee naar de GB in Ronse, waar ze telkens ook met een bomvolle kar naar buiten kwam...
En dan denk ik plots aan die negertjes in die arme, doodarme landen... Wat zouden die wel denken als ze ons zo bezig zagen?
Niet alleen drie keer volle bak eten, maar dan ook nog l'embarras du choix, wat gaan we vandaag eens eten?
djudedju
't Is toch helemaal niet eerlijk verdeeld hé?
En dan kijken we met een zak chips in de handen 's avonds naar het nieuws waar je regelmatig kinderen ziet dir sterven van de honger (ik wou creperen schrijven, maar wil niet shockeren.).
En dan wordt er weer een groooote inzamelactie gehouden, en dan sussen we ons geweten en stoppen vijf euro in de bus van de collectant... En horen hoeveel miljoen er opgehaald werd, en vinden ons zelf och zo mild en zo voortreffelijk...
En eten verder chips al kijkend naar de honger.
djudedjudeju
De zon schijnt ! Op de sneeuw ! Het licht is zo licht dat het bijna pijn doet aan je ogen !
De lucht lijkt heel zuiver, en je ziet heel ver, heel scherp.
Nu zou je met een luchtballon moeten kunnen vliegen boven de wereld uit... en kijken naar beneden, naar de nijvere mieren... en als de krekel luid zingen van geluk. (Veel beter dan de krekel, want wij hebben eten en kleren zat)
Kijken naar de speelgoedautootjes en de dikke vrachttorren op de baan.
En blikken naar oneindig naar waar de hemel overgaat in een wazige aarde...
Plots beseffen hoe klein we zijn.
En hoeveel van de aarde wij alleen al op eten.
En niets laten voor de anderen.
Och neen, ik ga het niet oplossen, ik ben ook niet St Frans die alles gaat weggeven en in een ruigharen pij ga prediken tegen de dieren, omdat die beter luisteren dan de mensen... Ik ben net zo goed als jij, de man die weet hoe verkeerd het is, maar verder zijn eigen pensje vult met veel genot van en voor het goede der aarde... En die voor mijn volle heerlijke bord zittend, helemaal niet meer denkt aan die anderen, die hongerigen...
Maar toch prikt het nu en dan.
... krabben we weer wat met vijf euro in de pot der collectant...
en eten verder... 't waren weer die ambetanterikken van 11.11.11...
Komt er een aan de deur met zeep, voor de beschuttende werkplaatsen... Ik vraag zijn kaart, hij zwaait wat met een kaart, maar als ik hem echt wil bekijken begint hij mij uit te schelden. Ik bel, als lid van de BIN (Buurt Informatie Netwerk) naar de politie, maar ze vinden geen leurder meer. De politie komt langs om te zeggen dat die man al een hele tijd wordt gezocht, heeft vermoedelijk banden met een inbrekersbende...
En joep, ik heb weer een argument om geen compassie meer te hebben.
Net of het kwaad van de een, de honger van de anderen stilt.
Met oudejaar zagen we acties voor de hongerigen in eigen land. En dan kijken we wat verwonderd toe, hoe kan dat, in onze volmaakte maatschappij ?
Het is helemaal niet moeilijk... Net zoals ze bandieten laten lopen omdat er een papiertje niet in orde is, zo val je uit de boot der sociale voorzieningen als je bepaalde pampiertjes mist... en je zit in een onontwarbare knoop met de administratie.
Ik weet eerlijk niet wat erger is, die bandieten die zomaar vrij komen, of die mensen die nergens meer blijken thuis te horen...en die daardoor ook nergens binnen kunnen...
Och, ik weet het wel ! Het ergste is een oeverloze bikkelharde onwrikbare administratie, die alleen de formulieren ziet, en niet meer de mens er achter... Mocht dat er wel zijn, dan zou men die armen weer in het circuit krijgen en die bandieten in de cel...
We hebben een ministerie van administratieve vereenvoudiging !
Heb je er een enig idee van hoeveel formuliertjes die al ontworpen hebben ???
tot de volgende ?
Veerle. Of ik Gwendolyn kon gaan halen op de school, ze was ziek geworden en had overgegeven...Ah ja, zeker...had ik dan keus ?
Dus ik voorzichtig de baan op, want hier voor de deur was het nog steeds behoorlijk glad, en naar de school. Gelukkig was de baan vrij, eens ik op de grote baan was. Ik ben met mijn auto de koer van de speelplaats opgereden, want er was in de nabijheid geen parkeerplaats te vinden. Daar stond ik dan... Waar zou ik de zieke kunnen vinden?
Gelukkig was er blijkbaar net een klaswissel, en verscheidene groepjes kinderen en juffen, moesten rond mijn auto wandelen van klas naar klas... Ik klampte een van de juffen aan, waarschijnlijk een lid van een basketbalclub, want ze was verschrikkelijk lang, en vroeg of ze de zieke kon verwittigen dat ik er was. Je zult de zieke vinden... Ik liet ze niet uitspreken, en wijzend op mijn stok en mijn invaliditeitskaart achter de ruit van mijn auto, vroeg ik nogmaals of ze de zieke wilde laten komen. Ze deed het, en enkele ogenblikken later verscheen Gwendolyn.
Heb je al eens op je zolder een vergeten krant van jaren terug weer gevonden ? Wel, dat kleur had ze... Nog één tintje lichter, en ik zou er zeker van zijn dat ze al lang overleden was. Roodharigen zijn van nature al bleker van tint, maar als ze ziek zijn... verschrikkelijk !
Precies op ze zijn, op sterven na, dood.
Ik heb ze dan maar naar huis gevoerd... Ze heeft niet overgegeven in de auto (oef!). En Veerle deed meteen de deur open toen ik eens toeterde bij mijn aankomst.
Vanmorgen hoorde ik de telefoon overgaan. Veerle. Kimberly was ook thuis, ook ziek.
Ik werk al jaren mee aan de grote griepmeting, en volg dus het verloop van het verschijnsel griep op de voet. Ik heb zelden zo'n plotse scherpe stijging van het aantal griepgevallen gezien als nu. Je moet zelf maar eens gaan zien naar de website van de grote griepmeting (via google of yahoo vindje het meteen) en als je toch gaat zien, schrijf je dan meteen in om mee te werken... Enne kijk eens goed, je ziet er ook publiciteit voor...oscillococcinum... Je ziet dat ik mijn medicatie van goede bron heb hé !!! Ik heb gisteren, na het thuiskomen met Gwendolyn, ter preventie enkele van die buisjes opgesabbeld... kwestie van geen griep te krijgen... Ik heb ook Veerle verwittigd dat ze meteen ook enkele tubekes moest opzuigen... Beter voorkomen dan...juist ja.
Vandaag gaan we dan weer op grote boodschappentocht...Voor ons en voor Veerle. We hebben dus twee lijstjes mee, of liever een lijstje voor ons en een lijst voor Veerle... We zijn een beetje vergeten hoeveel een jong gezin met kinderen wel nodig heeft... Het is telkens een beetje schrikken... We zijn dat blijkbaar vergeten, alhoewel... Als ik achteruit kijk, dan herinner ik me de wekelijkse tocht naar de markt, met telkens hele massa's kabassen in mijn koffer tot gevolg. Bovendien ging Anny dan ook nog minstens één keer in de maand mee naar de GB in Ronse, waar ze telkens ook met een bomvolle kar naar buiten kwam...
En dan denk ik plots aan die negertjes in die arme, doodarme landen... Wat zouden die wel denken als ze ons zo bezig zagen?
Niet alleen drie keer volle bak eten, maar dan ook nog l'embarras du choix, wat gaan we vandaag eens eten?
djudedju
't Is toch helemaal niet eerlijk verdeeld hé?
En dan kijken we met een zak chips in de handen 's avonds naar het nieuws waar je regelmatig kinderen ziet dir sterven van de honger (ik wou creperen schrijven, maar wil niet shockeren.).
En dan wordt er weer een groooote inzamelactie gehouden, en dan sussen we ons geweten en stoppen vijf euro in de bus van de collectant... En horen hoeveel miljoen er opgehaald werd, en vinden ons zelf och zo mild en zo voortreffelijk...
En eten verder chips al kijkend naar de honger.
djudedjudeju
De zon schijnt ! Op de sneeuw ! Het licht is zo licht dat het bijna pijn doet aan je ogen !
De lucht lijkt heel zuiver, en je ziet heel ver, heel scherp.
Nu zou je met een luchtballon moeten kunnen vliegen boven de wereld uit... en kijken naar beneden, naar de nijvere mieren... en als de krekel luid zingen van geluk. (Veel beter dan de krekel, want wij hebben eten en kleren zat)
Kijken naar de speelgoedautootjes en de dikke vrachttorren op de baan.
En blikken naar oneindig naar waar de hemel overgaat in een wazige aarde...
Plots beseffen hoe klein we zijn.
En hoeveel van de aarde wij alleen al op eten.
En niets laten voor de anderen.
Och neen, ik ga het niet oplossen, ik ben ook niet St Frans die alles gaat weggeven en in een ruigharen pij ga prediken tegen de dieren, omdat die beter luisteren dan de mensen... Ik ben net zo goed als jij, de man die weet hoe verkeerd het is, maar verder zijn eigen pensje vult met veel genot van en voor het goede der aarde... En die voor mijn volle heerlijke bord zittend, helemaal niet meer denkt aan die anderen, die hongerigen...
Maar toch prikt het nu en dan.
... krabben we weer wat met vijf euro in de pot der collectant...
en eten verder... 't waren weer die ambetanterikken van 11.11.11...
Komt er een aan de deur met zeep, voor de beschuttende werkplaatsen... Ik vraag zijn kaart, hij zwaait wat met een kaart, maar als ik hem echt wil bekijken begint hij mij uit te schelden. Ik bel, als lid van de BIN (Buurt Informatie Netwerk) naar de politie, maar ze vinden geen leurder meer. De politie komt langs om te zeggen dat die man al een hele tijd wordt gezocht, heeft vermoedelijk banden met een inbrekersbende...
En joep, ik heb weer een argument om geen compassie meer te hebben.
Net of het kwaad van de een, de honger van de anderen stilt.
Met oudejaar zagen we acties voor de hongerigen in eigen land. En dan kijken we wat verwonderd toe, hoe kan dat, in onze volmaakte maatschappij ?
Het is helemaal niet moeilijk... Net zoals ze bandieten laten lopen omdat er een papiertje niet in orde is, zo val je uit de boot der sociale voorzieningen als je bepaalde pampiertjes mist... en je zit in een onontwarbare knoop met de administratie.
Ik weet eerlijk niet wat erger is, die bandieten die zomaar vrij komen, of die mensen die nergens meer blijken thuis te horen...en die daardoor ook nergens binnen kunnen...
Och, ik weet het wel ! Het ergste is een oeverloze bikkelharde onwrikbare administratie, die alleen de formulieren ziet, en niet meer de mens er achter... Mocht dat er wel zijn, dan zou men die armen weer in het circuit krijgen en die bandieten in de cel...
We hebben een ministerie van administratieve vereenvoudiging !
Heb je er een enig idee van hoeveel formuliertjes die al ontworpen hebben ???
tot de volgende ?
maandag, januari 05, 2009
't sneuit !
De grond is wit, de nevel wit, de wolken waar nog sneeuw in zit, zijn wit, dat zacht vergrijzeld, het witgetakt geboomte zit met witte rijm beijzeld...
Prachtig stukje poëzie waarin de -it telkens weer doorklinkt en tot het zangerige ...ijzeld vergaat.
Mooi...
Een tekst die zingt als het ware.
Er ligt een goede drie centimeter sneeuw, en je ziet maar een vijftig meter ver van de zware nevel. Nu en dan zie je een verdwaalde sneeuwvlok passeren, waarvan je niet weet of het een nieuwe is, of eentje die van een tak naar beneden dwarrelt.
De wereld lijkt in een lijkwade gewikkeld. Alles is stil, opgeslorpt in de mist en de sneeuw. Alles lijkt in een kleur te zitten (Hoofdwas: op 60 ° graden te wassen: witgoed)
Voor mij is sneeuw pas echt mooi als er zon op zit, die dan de weerkaatsing op die witte bodem plots wel vijf keer lijkt te schijnen.
En... sneeuw is het mooist van al... op een ander...
Ik hou nu eenmaal niet zo erg van die gladde wegen. Nu ben ik wel bij de groep gekomen die de sneeuw de sneeuw kan laten, en pas buiten moet als ik het zelf wil, maar er zijn er genoeg die nu in dit weer naar hun werk, naar school moeten, en die risico's lopen door het gladde wegdek.
En sinds mijn grote sneeuwavontuur in het begin van ons huwelijk, ben ik zeker geen vriend meer van de sneeuw.
Ik heb die keer zo'n 4.30' uur geworsteld met mijn veloke om de 15 kilometers af te leggen van mijn werk naar huis... Ik heb op momenten echt gemeend dat ik de weg volkomen kwijt was, tot ik plots weer vaag een licht van een lantaarnpaal zag schemeren... Ik heb in grachten gelegen, ik heb door de sneeuw gebaggerd... en was steendoodmoe en ijskoud toen ik eindelijk thuis kwam bij mijn ondertussen dodelijk ongeruste vrouwtje...
Sinds die sneeuw heb ik telkens ik sneeuw zie, iets van een schrikgevoel. Vroeger was dat nog veel erger, ik kreeg echt een wee gevoel in mijn buik bij het zien van sneeuw...
Ik wens het niemand toe, zo'n sneeuwavontuur... Het moet nu bij of omtrent veertig jaar geleden zijn, maar ik zie mezelf nog sukkelen en zoeken naar de baan in een ondoorzichtige muur van voortstormende sneeuwkristallen, die ieder stukje van mijn gezicht die bloot was geselden, en die maakten dat ik om de zoveel seconden mijn bril moest afvegen met een bevroren handschoen.
Als ik op tv van die mannekens zie die in de himalaya op die bergen klauteren in de sneeuw, als ik er eentje zie die voor zijn plezier een slede voorttrekt op een van onze polen, dan denk ik bij mezelf: "Gekken !"...
Zij noemen dat een avontuur, een uitdaging, ik noem dat gekkenwerk. Net zoals het beklimmen van een bijna onbeklimbare bergwand... Wie heeft daar wat aan ? Wat brengt dat op ? Het avontuur ? de kick ? Ze doen maar, maar voor mij zijn dat geen helden, maar gestoorden. Het is al erg dat een mens soms niet anders kan dan risico's nemen, maar het ook nog een beetje gaan doen voor de lol ? Laat maar... niet voor mij.
Kijk, mocht er een vliegtuig neergestort zijn op de noordpool, en er trekken mensen naar toe met sleden en dergelijke, dan heeft dat nut, dan is dat iets wat moet gedaan worden, en het maakt het niet minder gevaarlijk, maar dan heeft het tenminste een nuttig doel... Maar zo maar, voor de kick van grote hoogte springen hangend aan een elastiek... De max, de ultieme kick... De dood in de ogen kijken... Als er eens eentje van de berg kiepert, of zo'n elastiek breekt... is dat dan een ongeval, of hoort het eerder thuis in wat prof. Ghijsbrecht eertijds omschreef in zijn boek zelfmoord en dubbel zelfmoord ??? Want bekijk het zoals je wil, het is op een bepaalde manier flirten met de dood. En kun je dan nog echt van een ongeval praten?
Och, ik veroordeel die mensen niet. Zij zullen wel hun redenen hebben, en wellicht zijn die redenen voor hen even goed als de reden om te gaan werken voor een huisvader met zorg voor zijn kinderen... Maar toch ligt het eventjes anders...
Als een metser bij de uitvoering van zijn taak van een stelling valt, is dat net hetzelfde als een bergbeklimmer die van een rotswand valt, maar het motief om op die plaats te zijn is heel anders. Die bouwvakker oefende zijn beroep uit, gericht op het produceren van bouwwerken met nut voor de gemeenschap... het nut voor de gemeenschap van de bergbeklimmer vind ik niet...
Met sport heb ik een eender gevoel... Het is goed dat we leren rennen, het is gezond, en het kan wel eens van pas komen, maar wat is het belang om te weten hoe snel de mens wel kan lopen? Of hoe hoog ze wel kan springen?
Als het kinderen zijn, of jongeren, die het als een spel zien om tegeneen hun kunnen te verbeteren, dan heeft het een doel, het bekwamer worden van de mens... Maar of je nu echt moet gaan liggen gesofisticeerde middelen gaan inzetten om te weten hoeveel hondersten Jan rapper loopt dan Piet ? Mocht het gewoon spel zijn, dan is dat voor mij voldoende om het te aanvaarden, maar er een beroep van maken met dikke sponsorsgelden en dure wedstrijden... Nee, laat maar...
Het enige wat mij nog een heel klein beetje met sport (ik heb geen beter woord maar het heeft niets meer te maken met sport of sportief) verzoent, is dat het jonge mensen stimuleert om in hun spel elementen in te bouwen om handiger en beter met hun lichaam om te springen. In minder rijke landen is dat geen sport, zelfs niet echt zomaar een spel, maar een opleiding om te kunnen overleven in hun wereld. Vandaar dat we ergens de plicht hebben om ons lichaam in de mate van het mogelijke fit te houden. Het houd ons gezond... Maar wat die "sportlui" doen, is alles behalve zichzelf gezond houden... Ze gaan zo ver dat ze roofbouw plegen op hun lichaam, of zelfs middelen gebruiken die op den duur hun lichaam zelfs afbreken.
Gezondheid heeft er niets meer mee van doen.
Spel echter is belangrijk ! Maar dan echt spel, niet in je luie zetel zittend op de knopjes zitten drukken van een miniem bakje... Niet dat dit niet mag, maar het mag zeker niet te veel. Het enige nut van die elektronische spelletjes is het verbeteren van de reactiesnelheid... Maar het echte lichamelijk spelen, dat is belangrijk, omdat het het middel is bij uitstek om te ontwikkelen tot volwassene, met een gezonde geest in een gezond lichaam. En het zou goed zijn om als volwassene ook verder dit spelelement in het leven te behouden! Ik juich de mannen toe die op een braakliggend veld een potje voetballen tegen elkaar, maar heb een hekel aan voetbal die slechts gespeeld wordt omwille van de premies en de verloning... Omdat daar er geen sprake meer is van echte sport en echte ontspanning in de ware zin van het woord.
Het is dus niet zo dat alles wel degelijk een "doel" moet hebben, ook al heeft volgens mij spel wel degelijk een doel... Maar ik ben bang dat voor sommige lezers het woord doel synoniem is met winst opbrengen, materialistisch winst...
Tju, de sneeuw heeft mij heel ver laten lopen...
Trek het je niet aan, ga naar buiten, geniet, help je kinderen met het maken van een sneeuwman en hou een sneeuwballengevecht, zodat je met een heerlijke blos weer in huis komt, moe maar voldaan, en nagenietend... van het Spel...
Leuk toch ?
en daarom ook nuttig...
tot de volgende ?
Prachtig stukje poëzie waarin de -it telkens weer doorklinkt en tot het zangerige ...ijzeld vergaat.
Mooi...
Een tekst die zingt als het ware.
Er ligt een goede drie centimeter sneeuw, en je ziet maar een vijftig meter ver van de zware nevel. Nu en dan zie je een verdwaalde sneeuwvlok passeren, waarvan je niet weet of het een nieuwe is, of eentje die van een tak naar beneden dwarrelt.
De wereld lijkt in een lijkwade gewikkeld. Alles is stil, opgeslorpt in de mist en de sneeuw. Alles lijkt in een kleur te zitten (Hoofdwas: op 60 ° graden te wassen: witgoed)
Voor mij is sneeuw pas echt mooi als er zon op zit, die dan de weerkaatsing op die witte bodem plots wel vijf keer lijkt te schijnen.
En... sneeuw is het mooist van al... op een ander...
Ik hou nu eenmaal niet zo erg van die gladde wegen. Nu ben ik wel bij de groep gekomen die de sneeuw de sneeuw kan laten, en pas buiten moet als ik het zelf wil, maar er zijn er genoeg die nu in dit weer naar hun werk, naar school moeten, en die risico's lopen door het gladde wegdek.
En sinds mijn grote sneeuwavontuur in het begin van ons huwelijk, ben ik zeker geen vriend meer van de sneeuw.
Ik heb die keer zo'n 4.30' uur geworsteld met mijn veloke om de 15 kilometers af te leggen van mijn werk naar huis... Ik heb op momenten echt gemeend dat ik de weg volkomen kwijt was, tot ik plots weer vaag een licht van een lantaarnpaal zag schemeren... Ik heb in grachten gelegen, ik heb door de sneeuw gebaggerd... en was steendoodmoe en ijskoud toen ik eindelijk thuis kwam bij mijn ondertussen dodelijk ongeruste vrouwtje...
Sinds die sneeuw heb ik telkens ik sneeuw zie, iets van een schrikgevoel. Vroeger was dat nog veel erger, ik kreeg echt een wee gevoel in mijn buik bij het zien van sneeuw...
Ik wens het niemand toe, zo'n sneeuwavontuur... Het moet nu bij of omtrent veertig jaar geleden zijn, maar ik zie mezelf nog sukkelen en zoeken naar de baan in een ondoorzichtige muur van voortstormende sneeuwkristallen, die ieder stukje van mijn gezicht die bloot was geselden, en die maakten dat ik om de zoveel seconden mijn bril moest afvegen met een bevroren handschoen.
Als ik op tv van die mannekens zie die in de himalaya op die bergen klauteren in de sneeuw, als ik er eentje zie die voor zijn plezier een slede voorttrekt op een van onze polen, dan denk ik bij mezelf: "Gekken !"...
Zij noemen dat een avontuur, een uitdaging, ik noem dat gekkenwerk. Net zoals het beklimmen van een bijna onbeklimbare bergwand... Wie heeft daar wat aan ? Wat brengt dat op ? Het avontuur ? de kick ? Ze doen maar, maar voor mij zijn dat geen helden, maar gestoorden. Het is al erg dat een mens soms niet anders kan dan risico's nemen, maar het ook nog een beetje gaan doen voor de lol ? Laat maar... niet voor mij.
Kijk, mocht er een vliegtuig neergestort zijn op de noordpool, en er trekken mensen naar toe met sleden en dergelijke, dan heeft dat nut, dan is dat iets wat moet gedaan worden, en het maakt het niet minder gevaarlijk, maar dan heeft het tenminste een nuttig doel... Maar zo maar, voor de kick van grote hoogte springen hangend aan een elastiek... De max, de ultieme kick... De dood in de ogen kijken... Als er eens eentje van de berg kiepert, of zo'n elastiek breekt... is dat dan een ongeval, of hoort het eerder thuis in wat prof. Ghijsbrecht eertijds omschreef in zijn boek zelfmoord en dubbel zelfmoord ??? Want bekijk het zoals je wil, het is op een bepaalde manier flirten met de dood. En kun je dan nog echt van een ongeval praten?
Och, ik veroordeel die mensen niet. Zij zullen wel hun redenen hebben, en wellicht zijn die redenen voor hen even goed als de reden om te gaan werken voor een huisvader met zorg voor zijn kinderen... Maar toch ligt het eventjes anders...
Als een metser bij de uitvoering van zijn taak van een stelling valt, is dat net hetzelfde als een bergbeklimmer die van een rotswand valt, maar het motief om op die plaats te zijn is heel anders. Die bouwvakker oefende zijn beroep uit, gericht op het produceren van bouwwerken met nut voor de gemeenschap... het nut voor de gemeenschap van de bergbeklimmer vind ik niet...
Met sport heb ik een eender gevoel... Het is goed dat we leren rennen, het is gezond, en het kan wel eens van pas komen, maar wat is het belang om te weten hoe snel de mens wel kan lopen? Of hoe hoog ze wel kan springen?
Als het kinderen zijn, of jongeren, die het als een spel zien om tegeneen hun kunnen te verbeteren, dan heeft het een doel, het bekwamer worden van de mens... Maar of je nu echt moet gaan liggen gesofisticeerde middelen gaan inzetten om te weten hoeveel hondersten Jan rapper loopt dan Piet ? Mocht het gewoon spel zijn, dan is dat voor mij voldoende om het te aanvaarden, maar er een beroep van maken met dikke sponsorsgelden en dure wedstrijden... Nee, laat maar...
Het enige wat mij nog een heel klein beetje met sport (ik heb geen beter woord maar het heeft niets meer te maken met sport of sportief) verzoent, is dat het jonge mensen stimuleert om in hun spel elementen in te bouwen om handiger en beter met hun lichaam om te springen. In minder rijke landen is dat geen sport, zelfs niet echt zomaar een spel, maar een opleiding om te kunnen overleven in hun wereld. Vandaar dat we ergens de plicht hebben om ons lichaam in de mate van het mogelijke fit te houden. Het houd ons gezond... Maar wat die "sportlui" doen, is alles behalve zichzelf gezond houden... Ze gaan zo ver dat ze roofbouw plegen op hun lichaam, of zelfs middelen gebruiken die op den duur hun lichaam zelfs afbreken.
Gezondheid heeft er niets meer mee van doen.
Spel echter is belangrijk ! Maar dan echt spel, niet in je luie zetel zittend op de knopjes zitten drukken van een miniem bakje... Niet dat dit niet mag, maar het mag zeker niet te veel. Het enige nut van die elektronische spelletjes is het verbeteren van de reactiesnelheid... Maar het echte lichamelijk spelen, dat is belangrijk, omdat het het middel is bij uitstek om te ontwikkelen tot volwassene, met een gezonde geest in een gezond lichaam. En het zou goed zijn om als volwassene ook verder dit spelelement in het leven te behouden! Ik juich de mannen toe die op een braakliggend veld een potje voetballen tegen elkaar, maar heb een hekel aan voetbal die slechts gespeeld wordt omwille van de premies en de verloning... Omdat daar er geen sprake meer is van echte sport en echte ontspanning in de ware zin van het woord.
Het is dus niet zo dat alles wel degelijk een "doel" moet hebben, ook al heeft volgens mij spel wel degelijk een doel... Maar ik ben bang dat voor sommige lezers het woord doel synoniem is met winst opbrengen, materialistisch winst...
Tju, de sneeuw heeft mij heel ver laten lopen...
Trek het je niet aan, ga naar buiten, geniet, help je kinderen met het maken van een sneeuwman en hou een sneeuwballengevecht, zodat je met een heerlijke blos weer in huis komt, moe maar voldaan, en nagenietend... van het Spel...
Leuk toch ?
en daarom ook nuttig...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)