dinsdag, mei 29, 2012

Spionage in het Vaticaan

Pope Benedictus XVI at a private audience with...Pope Benedictus XVI at a private audience with cardinal ruini. (january,20 - 2006) (Photo credit: Wikipedia)



Ik ga eerlijk zijn, ik heb het artikel niet eens gelezen, het interesseert me helemaal niet... Maar de titel over een spion in het Vaticaan, dat raakte mij.
Als begrip.

Voor mij kun je niet duidelijker stellen dat de kerk een organisatie is verworden en helemaal geen "kerk" meer is. Een geloof en het belijden van dat geloof moet de facto een kristalhelder doorzichtig item zijn. Van zodra het dat niet meer is, is het in feite geen geloof meer, maar een organisatie.

Och, ik wil niet stellen dat zelfs een geloof niet iets of wat van een organisatie moet kennen, maar op het moment dat het organiseren het geloof overstijgt, dan heb je geen geloof meer, maar alleen een organisatie.

Een geloof heeft geen, kan geen macht hebben. Als het macht heeft, is het geen geloof meer, heeft het ergens onderweg de pedalen verloren...

Als er spionage optreedt, dan is dat geen kwestie van geloofszaken, maar van organisatie. Inzake geloof is spionage onmogelijk. Overbodig, vermits geloof kristalhelder, doorzichtig moet zijn.

Als ik in de ondertitel dan nog lees dat de man met bezwarende documenten in zijn bezit werd betrapt... dan lijkt het mij heel duidelijk. Dit is geen centrum van het geloof meer, dit is een organisatie, een machtscentrum.

Ik ben gelovig, ik hou van het idee "geloof"... Omdat ik me niet kan voorstellen dat het heelal zo maar zou bestaan, zo maar bijna wiskundig in evenwicht zit, dat leven kan ontstaan en zich ontwikkelen, zo maar, bij toeval... Heb je al eens nagedacht over een atoom ? Dat is meer niets dan wel iets. Maar als je een pak ijzeratomen bijeen neemt, dan heb je een snijdend zwaard...Terwijl er eigenlijk veel meer niets dan wel iets is... Ik geloof niet in dergelijke toevalligheden. Voor mij is er meer aan de hand, en dat meer, dat is voor mij "God"...

Ik geloof ook dat godsdiensten een nut hebben. De belofte van eeuwig leven of eeuwige straf heeft  een positieve invloed op het gedrag van de mens. Niet voldoende, maar toch... en ieder beetje positieve invloed is winst.
En vertel me nu niet over de slechte invloed van godsdiensten inzake oorlogen... Want daar kijk je niet naar de godsdienst, maar naar de organisatie, de macht die mensen grijpen zelfs van uit Godsdienst, die dit net afzweert.

Ik heb begrip voor hen die vanuit dit oogpunt de godsdiensten verfoeien, alleen, zij kiezen de verkeerde vijand, het is niet de godsdienst, maar de organisatie...

Ik schreef enkele dagen terug over de politieke Islam, daar zien wij gemakkelijker dat het in feite over politiek gaat, en kiezen zelfs voor een naam die dit duidelijk aangeeft. Maar heel wat oorlogen waar de Christelijke kerken mee gemoeid waren, konden we net zo goed politiek noemen, want dat was het. Als de Christelijke kerk scheurde, dan was het niet in de eerste plaats over de interpretatie van het geloof, maar over de aantasting van de macht, van het politieke beleid.

Ik heb ook iets tegen "Godgeleerdheid"... Hoe kun je nu geleerd zijn in het alles overstijgende, het onbegrijpelijke, het Alles ? Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat wat men onder de noemer godgeleerdheid vat, eigenlijk bijna gelijk is aan wat we de faculteit Politiek en Sociale Wetenschappen noemen, maar dan in zake godsdienst. Met andere woorden: politiek, macht, organisatie...

Wanneer bereiken wij de echte godsdienst ?
Heel makkelijk: in de Liefde...

Van liefde gesproken, vandaag zijn mijn nichtje Kristel en haar Patrick vijfentwintig jaar gehuwd... Mag ik hen langs deze weg nog maar eens feliciteren ?
Vijfentwintig jaar... het lijkt veel, maar het is zo kort geleden... Tempus fugit...
Ik heb Kristel nog luiers omgedaan, echte luiers, ik denk dat pampers toen nog niet gekend waren hier, of misschien niet eens uitgevonden waren... Luiers, met veiligheidsspelden... Waar is de tijd? Het was gisteren...


tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

maandag, mei 28, 2012

vanariekogel in 't nieuwe kogelvotje...

Castle of LaarneCastle of Laarne (Photo credit: Wikipedia)




Mijn kanarie zit in een oud kooitje, en ik keek al langer uit naar een nieuwe, betere kooi op de rommelmarkt. Ik heb de nieuwprijzen bekeken, en rommelmarkten is -zeker in dit geval- lucratief...
Vandaag, in Laarne (prachtig kasteel !) vond ik een kooitje, in een van de eerste kraampjes die we tegen kwamen. Ik vroeg de prijs, en voor 2 euro was het van mij. Ik heb niet afgeboden... Ik heb wel gevraagd of we het er konden laten staan tot we terugkeerden, en dat kon. Gelukkig maar, anders moest ik de hele markt lang dat kooitje meesleuren.

We kopen langs om minder, we gaan steeds meer en meer om te kijken en te genieten van de sfeer van de rommelmarkt, en om wat te keuvelen en plezier te maken met bekende marktkramers. 5ook wel met onbekend - die horen dan meteen bij de bekenden)
Gisteren heb ik wel iets gekocht... Ik zocht al een hele tijd naar een wandelstok met een ivoren handvat, dat had ik nog niet... Gisteren vond ik geen wandelstok, maar wel een handvat... Heel mooi... en een stok maken? Dat heb ik al meer gedaan.

Vandaag hebben we wel nog iets mee, iets voor Anny, een mooie Hosta, met goudgele bladeren... Nu nog een klein plantje, maar de man vertelde dat het een behoorlijk grote plant wordt, met volledig goudgele bladeren... Mooi.
Hosta is een heerlijke plant, waar je weinig of geen uitkijken naar hebt... als je de slakken kunt weghouden.

Het is nog steeds mooi weer, maar de weerman kondigt al weer slecht weer aan... het kan dit jaar geen zomer worden, lijkt het wel. Enkele dagen heel mooi, heel warm weer, midden in het regenseizoen. Of hoe noem je deze lente anders ?

Nu ja, we hebben toch al deze dagen gehad, een verademing na al die regen en koude dagen. Maar het is dan zo plots, zo heet dat de mensen het weer te vinden, en te is nooit goed... Voor mij mocht en mag het wel, ik heb geen last van zo'n weer. Maar dat het weer gaat veranderen, dat voel ik al, daar hoef ik geen weerman voor, ik heb een ingebouwde barometer: mijn rug...

We hebben de rommelmarkt in stukjes gedaan... zo ging het net.
En volgende week, bij leven en welzijn: rommelmarkt te Tongeren... Daar gaan we wellicht maar een hoekje kunnen van doen, maar de sfeer opsnuiven zal wel lukken. Ik vraag me af of daar ook die heerlijke ontspannen sfeer heerst, of dat het meer een deftige, wat stijve markt zal zijn. Want die sfeer, dat is voor mij wellicht het belangrijkste onderdeel. Wellicht ga ik daar iets minder genieten, omdat het dialect van daar waarschijnlijk Bargoens zal zijn voor ons.  Nu ja, we zien wel, en genieten doen we toch wel.

Ik heb even opgezocht wat Bargoens eigenlijk is... Dat komt uit het Frans, een reactie tegen het voor hen onbegrijpelijke Bretoens (van de Bretoense woorden Bara Gwin = brood en wijn)

Zo, dat hebben we ook weer bijgeleerd...

Nu ga ik wat rusten, de rug weet je wel...

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

zondag, mei 27, 2012

Homohuwelijk in "Comics"

Nederlands: RoosNederlands: Roos (Photo credit: Wikipedia)




Vlak na de speach van Obama over de homo's, komt er al een tekenverhaal waar de held een homohuwelijk aangaat...

Ik heb helemaal niets tegen homo's, noch tegen het feit dat ze mogen en kunnen huwen, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men momenteel een beetje "reclame" maakt voor het homo-zijn... Men zegt dat het feit van homo zijn  een lichamelijk feit is, met andere woorden, men wordt homo geboren. Men is gewoon zo, het is geen ziekte, geen afwijking, het is een van de vormen van mens zijn. En dan lijkt het mij dat dit niets is om reclame voor te maken. Ik maak ook geen reclame met het feit dat ik hetero ben, of dat ik blank ben, want dat is even onzinnig. Men is ... mens. Niet meer en niet minder dan gewoon: mens.

Misschien interpreteer ik het feit dat de homo om erkenning schreeuwt verkeerdelijk als reclame-voeren, maar ik vind het onzinnig dat men gay-parades organiseert en dergelijke dingen meer.  Ik lig er niet van wakker, het hindert me niet, maar als men het "Alleen vir Blankes" (terecht) verkeerd noemt, dan lijkt me dat ook verkeerd. Het is natuurlijk niet in dezelfde zin dat de een de ander onderdrukt, maar ook het verheerlijken van de een boven de ander lijkt me niet logisch.

Misschien komt het mede door mijn leeftijd, en door het feit dat ik nog meemaakte dat homo zijn wel als een ziekte beschouwd werd (Ik heb er nog eentje verpleegd in het psychiatrisch centrum waar ik een tijdje werkte)... Maar mij lijkt het een beetje te veel op wat we al te vaak zagen... Het principe van de slinger. Het ideale punt is in het midden, maar de slinger gaat steeds weer van het ene uiterste naar het andere en passeert het ideale punt in een fractie van de tijd...

De gulden middenweg, het lijkt voor de mens een bijna onhaalbare kaart. Wat is het toch dat dit met ons doet ?

Ik ben natuurlijk ouderwets... ik weet het, ben er me bewust van, maar ik ben een kind van de opvoeding die ik ontving, thuis, in school, bij de makkers... Ik voel me ook niet happy als ik kussende en knuffelende, likkende koppeltjes verliefden zie, dus stel ik dat evenmin op prijs bij een koppel homo's. Maar als ik dat laatste zou durven tonen, dan ben ik homofoob. Nee, ik ben dat niet, ik ben zo opgevoed dat het uiten van lichamelijke genegenheid geen publieke aangelegenheid is, maar een intiem iets. En hoe oud ik ook ondertussen al ben, en hoeveel ik ook al zag en meemaakte, ik denk er nog steeds zo over.

Dus stoort mij dat ostentatieve optreden van lichamelijke liefde, ook bij homo's, net zoals bij hetero's. Voor mij is liefde, ook het lichamelijke deel er van, iets wat je deelt met zijn tweeën. Iets waar een ander geen affaires mee heeft, waar alleen het stelletje in deelt. Al wie daar bij komt, is er te veel.
Mij komt het steeds een beetje over alsof je de wereld moet bewijzen hoe graag je elkaar wel ziet, maar de enige aan wie je dat moet bewijzen is de partner. Meer niet. Die anderen zijn die er misschien nodig om jezelf te verrechtvaardigen te overtuigen van de echtheid van je liefde, het publiek maken om het een zekere legaliteit te geven???

Sorry, maar als je dat van doen hebt, dan lijkt het mij niet echt, niet gemeend.

En als ik dan een homo- of ander stelletje zo ostentatief bezig zie, dan denk ik dat ook, dan vraag ik me af: " Wie zijn ze hier aan het overtuigen? Zichzelf ?"

Van mij hoeft dat niet, het lijkt me allemaal zo ver weg van het echte, het gemeende, het diepe...
Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg... wil ik dan schreeuwen, maar dan ben ik ouderwets, of homofoob of heb ik geen begrip voor jonge mensen...
...
Of begrijp ik net iets te goed ?


tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

zaterdag, mei 26, 2012

Heerlijk weer !!!

Gentbrugge watertowerGentbrugge watertower (Photo credit: Wikipedia) ( Deze watertoren ziet er nu heel anders uit, men heeft er een kunstproject van gemaakt, en nu lijkt het precies een glas water met ijsblokjes in... Mooi !)



Ik liep vandaag in de zon in Gentbrugge, op de rommelmarkt.
Heerlijk flaneren in de zon...
niet klam en vochtig heet, maar goe warm en heerlijk...
dju, da' was lang geleden !

Vanmiddag, als ik de vissen in de vijver voerde, waren de beestjes druk in de weer, en bij de goudvissen was de paringsjacht open verklaard.
De knalrode rietvoornen schieten heen en weer, precies of de voedervlokken zullen wegspringen, en moeten ze echt jagen om zeker te zijn van hun beetjes...

De merels die boven de kleine vijver nestelen, zitten van hun oren te maken, als we te lang blijven staan om te kijken naar de vissen. Mezen zijn allang uitgevlogen, en gisteren vond ik een mus verdronken in de vijver... Niet eens een jong, een mannetje, wellicht gevochten tot er eentje in het water is gesukkeld.

Kortom, de warmte doet wat, met mens en met dier...

Het lijkt wel of nu pas de lente echt begint, en 't is bijna zomer.
Vannacht geslapen met het raam wijd open, en wakker geschreeuwd van het helle "Leoo" van de pauwen van een buur.
De hanen hoor je kraaien van ver en van heel nabij uit mijn eigen kippenren.
Van zodra het licht nog maar iets te zien is, hoor je het gekwinkeleer van duizenden vogels en vogeltjes...
Het grote morgenconcert van de natuur...

Goed weer, = blije mensen...

Gek dat we daar zo gevoelig aan zijn...
Hoe goed de zon ons doet... En zeggen dat er delen van de wereld zijn waar ze dat gevoel krijgen bij een regenbui... en als die zon eindelijk eens verdoken zit achter een dik wolkendek.
Met andere woorden, het is wellicht de verandering die de verademing geeft, en zitten wij hier net goed, want hier verandert het om de vijf tellen..
en maar klagen.

Druk is het hier, ik ben zo net weggeroepen, want mijn gebuur en ik hadden gezien dat onze nokpannen maar zozo meer waren, en er kwam een aannemer om eens te kijken. Na het verlof komt er een nieuwe nok op, volgens een heel nieuw systeem, en naar het schijnt veel beter... allee, we zullen het dan wel gewaar worden, en als het ven lang mee gaat als nu, dan zal ik het wellicht toch niet meer weten...

En zo blijven we aan gang...
tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

vrijdag, mei 25, 2012

De peuterklas

Nederlands: Friedrich Wilhelm August Fröbel (2...Nederlands: Friedrich Wilhelm August Fröbel (21 april 1782 – 21 juni 1852) (Photo credit: Wikipedia)






Vandaag mocht ik "les" gaan geven in de peuterklas en twee kleuterklassen... Dat je een schoondochter hebt die peuterjuf is, is daar de schuld aan, niet mijn speciale capaciteiten, want die heb ik niet, of maar in geringe mate.
De peu- en kleuters kregen les over kunst, en ik moest kunstenaar zijn. Haartist, met mijn baard wellicht ?

Ik moest wat uitleg geven en enkele voorbeelden tonen van pyrografie. Het tekenen door branden in hout. Een oude kunstvorm die ik graag beoefen. En die voor die reuzen heel spectaculair oogt. Zeker als ik het toestel op maximum zette, en hen toonde dat de vlammen uit het hout en het karton spatten. De oudsten (derde kleuterklas) waren heel verbaasd dat ik daar ook een putje mee in het hout kon branden, en kwamen ieder op beurt (heel de klas) voelen aan het putje.

Kortom, het was leuk...
Het was ook een ervaring...
Ik dacht terug aan juffrouw Alice, de juf waarbij ik kleuter mocht zijn... Dat was toen nog een echt klasje, drie rijen kleine bankjes, de kleuters twee per twee op de bank, de armen over kruis, en een wijsvinger op de mond: stil zijn en stil zitten...

Nu zitten ze in een grote kring, op blokken, knus bijeen, ze zingen met begeleiding van juf Els en haar gitaar hun morgengebedje... Heel wat anders dan in onze tijd. De kinderen worden wel in toom gehouden, maar niet met stilzitten met gekruiste armpjes... En als er al eens moet stilte gevraagd worden, dan lukt Els daar heel goed in, zonder te zwaaien met straf, of zonder echte dreigementen. Ze werkt vooral op het samenhorigheidsgevoel en het leren samen werken, samen spelen.

Er is geen schoolbord meer te zien, wel heel wat kleurige prenten, en mooie speelhoeken. Er is een handig hoekje met een toiletje in een verborgen hoekje, zodat de ukjes voor plassen of net iets meer niet meer buiten moeten, en de juf steeds in en bij de klas is.
Heel anders dan in de tijd van toen...

Je ziet bij sommigen heel goed dat het rakkertjes zijn, anderen zijn nu al duidelijk te herkennen als brave wat slaafse zieltjes. Gek hoe vroeg je de dominante figuren er al kunt uit halen.

Ik heb me geamuseerd, eerst een tijdje het leven in een peuterklas kunnen bespioneren, en dan zelf met die reuzen mogen "werken". Er was er eentje jarig, en dat is een hele plechtigheid, heel strikt omlijnd en omkaderd, want ieder kind moet net evenveel en even zorgzaam in de bloemetjes worden gezet.

Dat dit zo strikt omlijnd is, dat is de schuld van de ouders, want die willen niet dat een ander kindje net iets anders krijgt dan hun kind... Een beetje jammer, het neemt iets weg van wat heel spontaan zou kunnen gebeuren, en misschien iets meer gericht op het individuutje, want ieder kind is uniek.

Ik dacht er weer aan, welke rijkdom kinderen zijn... Je eigen bloed, een stukje van jezelf geprojecteerd naar de toekomst. Een bron van veel plezier... maar ook een bron van veel verdriet en zorgen. Een levenstaak.
In onze maatschappij geven we die schatten al heel gauw uit handen. moeder moet werken gaan, heeft een plaats in de maatschappij van vandaag, en moet in goed vertrouwen haar kind geven aan oppassen in de crèche, aan de juf in de peuterklas, de kleuterklas, de leraars...
Hun taak is niet alleen heel belangrijk voor de vorming van het kind, het moet ook een vervulling zijn van de wensen van al die ouders... En tegenwoordig nog meer dan vroeger, moet alles netjes afgewogen zijn...
Meer dan vroeger is het mijn kind, schoon kind...

Ik heb bewondering voor al wie een opvoedende taak heeft, en na vandaag nog meer !

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

donderdag, mei 24, 2012

Diepvries

English: Image from Iraqi state television. Re...English: Image from Iraqi state television. Reproduced here http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/1119969.stm Category:Arab nationalists (Photo credit: Wikipedia)




Heb jij ook met ontzetting het lot vernomen van dat vierjarige meisje??? Vermoord door de moeder, versneden en in de diepvries gestopt.

Snap jij dat ? Ik niet...

Maar het is geen uniek feit, we hebben -helaas - al heel dikwijls ons zelf afgevraagd: "Hoe kan dat, Hoe kunnen ze zoiets ?"
Wat drijft een mens er toe tot dergelijke daden over te gaan?
Je kunt het niet eens krankzinnigheid noemen, want velen gaan zeer berekend te werk, hebben een heel duidelijk doel, zeer duidelijke redenen... Weliswaar redeneren ze op een heel andere manier dan wij doen, maar ze redeneren, gaan bedachtzaam te werk. Van uit onze hoek zou je het waan-zin kunnen noemen, in die zin, dat wij hun beeldvorming als waan ervaren.
Voor hen echter is dit helemaal geen waan, maar realiteit.

Het kan zelfs massale vormen aannemen.
Als we kijken naar de vele eliminatie-oorlogen van de laatste eeuw, dan zien we dat hele volkeren worden meegesleurd in een waan. Nemen wij het bekendste voorbeeld: de holocaust.
Heel de natie was overtuigd van de slechtheid van de Joden, ze achten het bloed zelfs zo slecht dat het hun bloed zou kunnen besmetten, en ze moesten dus uitgeroeid worden. Dat men nu probeert te vertellen dat het onder druk van de leiding was (zum befehl), lijkt een fabel, steeds meer blijkt dat niet waar is. Zo wat iedere Duitser op dat moment was overtuigd van het Joodse kwaad, het Joodse gevaar. We zagen hetzelfde bij de Hutu's, de Serviërs en je kunt hier een bijna eindeloos rijtje maken.

Als niet betrokkenen bekijken wij dit met onbegrip. Hoe kun je dat?
Maar het is duidelijk dat de betrokkenen wel heel degelijk overtuigd zijn en vanuit die diepe overtuiging handelen.

In het geval van de kleine peuter sluiten we de dader onmiddellijk op en zullen ze laten beoordelen in een rechtbank. We ageren onmiddellijk !

In geval van genocide, eliminatie doen we dit niet. Ik zou bijna zeggen in tegendeel ! We huldigen het principe dat ieder land baas is op eigen grondgebied. We kenden de aanval op het Irak van Saddam, maar nooit is ook maar gezegd dat we daar een aanval deden op de massamoordenaar Saddam. Nee, we haalden vermoeden van biologische wapens en dergelijke boven, om toch maar zeker niet de schijn te wekken dat we optraden tegen een misdaad in eigen land, tegen eigen burgers, kortom een binnenlands beleid.

Wat is het verschil met die moeder ?
Je zou alleen kunnen stellen dat we hier bij een Saddam, over een véél grotere misdaad praten dan dat unieke feit van de moordende moeder.
Moorden is moorden.
De enige uitzondering zou zelfverdediging kunnen zijn, maar dan noemen we dat zelfs geen moord.

Moeten we als wereldburgers niet meer een eerlijke houding aannemen tegenover het begrip moord ?
Hebben we niet de plicht op te treden, aan te klagen, bekend te maken, te publiceren, te tonen wat er gebeurt ? Zeker als het over vormen van massale moorden gaat, over eliminatie, over holocaust, over uitmoorden van hele volkeren.

De pers heeft daar een plicht, de media hebben daar een plicht, en de UNO moet haar statuten wijzigen zodat kan opgetreden worden vanuit "de wereld" tegenover dergelijke misdaden.
 We moeten de wereldbevolking attenderen op dergelijke zaken, zodat van onderen uit een dwang ontstaat om op te treden tegen dergelijke daden.
Als we optreden tegen de moeder die haar kind vermoord, dan moeten we dezelfde houding aannemen tegenover dergelijke misdaden. Er is immers alleen een gradueel verschil, en dat gradueel verschil wijst eerder op erger dan wel op minder erge misdaden.

Er is geen verschoning tegenover onze lakse houding.
In feit kunnen we stellen dat niet reageren gelijk staat aan goedkeuren.

Ik pleit niet voor oorlog, ik pleit voor vrede, maar vrede moet ook een zaak zijn van eigen land. Als bevolkingsgroepen in eigen land vervolgd worden, uitgeroeid worden, wordt hen dan niet alleen het land, maar ook het leven ontnomen?

Nee, we moeten consequent zijn. Er is geen andere optie.
Maar wat zien we nu ?
Als een land een zelfde vijand heeft, dan mag het in eigen land doen wat het wil, want het is een geallieerde partner. Kijk in het nabije verleden en kijk hoe dikwijls de grootmachten van toen Amerika en de USSR dit spel hebben gespeeld.... Wie tegen het communisme was, mocht alles doen wat hij wou, zolang hij maar anticommunistisch bleef. Zelfs grove schendingen van het mensenrecht werden genegeerd.  Dit zag je net zo goed andersom vanuit de houding der USSR...

Met andere woorden, als je een deel van je bevolking wilt uitroeien, zoek dan eerst een heel sterke geallieerde partner. Als deze zijn ogen dichtknijpt, dan kun je rustig moorden.

Ik wil maar stellen dat grote, sterke blokken, in feite een verpletterende verantwoordelijkheid hebben in deze zaken.
Zaken die in feite helemaal buiten allianties zouden moeten gesteld worden.
Moord blijft moord, ook als de dader een lid is van het clubje.

Het enige middel wat wij hebben, als kleine burgermannetjes, is dat wij onze pers, onze media moeten stimuleren dergelijke feiten aan te klagen, publiek te maken, de wereldopinie wakker te schudden. Media vertegenwoordigen een enorme macht in dergelijke zaken.

toch maar eens over denken als we nog eens spreken over de media, toch eens over denken als we nog eens moeten kiezen voor een regering, een beleid...

tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

woensdag, mei 23, 2012

de weg en de werken

Aixam 400Aixam 400 (Photo credit: Wikipedia)



De verkiezingen naderen...
Plots zie je overal en nog ergens wegenwerken opduiken. De plaatselijke politici beseffen dat ze heel binnenkort voor hun "werken" zullen beoordeeld worden, en doen er haastig, haastig nog iets aan. Liefst iets heel erg zichtbaar... En wat valt meer op dan aan de weg timmeren?????
Dus worden alle beloofde wegenwerken, waar ze zes jaar de tijd voor hadden, nu vlug, vlug, vlugger afgewerkt, aangevat, begonnen, en zitten we overal en op hetzelfde moment met wegomleggingen... Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men wegomleggingen tegen...
Omdat veiligheid steeds meer een prioriteit is, en de mens zelf daar helemaal niets aan lijkt te doen, moet diezelfde overheid er voor zorgen dat die werken "veilig" verlopen. In welke auto zit je veiligst ? Juist ja, in een stilstaande...
Dus zetten ze aan ieder werk of werkje van die vermaledijde stoplichten. Daar sta je dan te staan voor een rood licht, terwijl er noch van heinde, noch van verre iets komt uit de tegenovergestelde richting.

En dank zij die werken denken de huidige oelewappers dat wij ze terug gaan verkiezen tot oelewappers voor de komende zes jaar...
djudedju

Je moet eens onder druk voor zo'n licht staan te staan, met voor je een lange rij en achter je een lange rij... De reden ? Onbekend, tot je plots, als je je hoofd door het zijraampje steekt, ziet dat er maar liefst twee auto's aan de spits staan met daar op het bordje "autorijschool"... Het wordt groen... Geen beweging.
Het doet me denken aan dat mopje over zo'n "autootje"- zonder -rijbewijs, je weet wel, van die blikjes op wielen.... Er staat er zo eentje aan de rode lichten. Het wordt groen, je ziet de bestuurder moeite doen, maar er komt geen beweging. Het wordt weer rood, en weer groen, weer een duidelijk geagiteerde bestuurder in het blikje op wielen, niets. Het wordt weer rood en weer groen... Weer niets. De bestuurder uit de wagen achter dat autootje stapt uit... "Stoat aa handfrein oep misschien ?" "Neeje, mor ik stoa op ne sjieke..."

Allemaal niets als je daar in alle gemoedsrust staat aan te schuiven, maar als je door een of andere reden daar staat met opgespannen zenuween... Niet om mee te lachen.

Zenuwen...
Eigenlijk is dat een gek ding hé? Waarom bestaat dat systeem eigenlijk? Het is alleen ambetant, je hebt er geen enkele baat bij. Je bloeddruk stijgt, dat is niet goed, je bent kribbelorig, en dat is ook niet goed (zeker niet voor de anderen), dus wat voor nut heeft die toestand ?

Je voelt je er zeker niet goed bij, het helpt je niets, in tegendeel !

Gewoonlijk kan ik mijn zenuwen behoorlijk onder controle houden, maar eerlijk is eerlijk, ik kan ook soms heel licht ontvlambaar zijn als er iets niet gaat. De plaats waar ik minst last heb is wel wachtkamers en files... Daar jaag ik me niet in op. Heel wat mensen zijn net daar zeer gejaagd en gespannen, maar daar heb ik het niet. Ik kan wel zenuwachtig worden als iets niet gaat, als ik een ding niet in elkaar krijg, of als mensen me niet lijken te begrijpen. Ik heb geduld om ze te helpen, maar als ik de indruk krijg dat ze niet willen of kunnen, dan slaat mijn onbegrip wel eens over in snibbig reageren. Niet goed, en ik weet het, maar dan zijn die vermaledijde zenuween sterker dan ik zelf ben.
Ik ben dan kwaad op mezelf. Waar is mijn onverstoorbaarheid plots naartoe ?
Waarom reageer ik dan veel te fel, veel te sterk?
Geduld en nog eens uitleggen zou veel beter zijn, en ik weet het, maar plots lijk ik de controle verloren te hebben over mezelf.

Waarom krijg ik het op zo'n moment en een ander in de file ?
Ik weet het niet...
Ik weet alleen dat ik na 65 jaar oefenen nog geen zier vooruit ben gegaan als je mij pakt op mijn zwakke plaats. En ik hoor en zie van mijn medemensen dat wij allemaal wel ergens zo'n zwaktes hebben.
Zouden die mensen met Zen en Yoga betere beheersing hebben ? Net in die zwakste punten?
Ik heb het toch nog niet vastgesteld.
Och, je ziet het niet aan mij als ik gespannen loop, maar je wordt het gewaar als ik plots veel te fel uit mijn krammen schiet. Het is dus niet omdat je het niet of minder ziet dat het er niet is...
Er is nog veel werk aan de winkel om een volmaakte mens te worden... en ik zei het al meerdere keren: ik hoop dat ik die volmaakte nooit moet ontmoeten, want dat moet een vervelende mens zijn, waarvan je steeds op voorhand weet hoe hij of zij zal reageren... Geef mij dus maar dat kribbig mensje, met zijn of haar kleine kantjes, zijn of haar onverwachte reacties...
Menslief, ik hou van je ! (met al je kleine en grote kantjes...)

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

dinsdag, mei 22, 2012

Nato

Calligraphic name of Allah in Arabic, Copied f...Calligraphic name of Allah in Arabic, Copied from Public Domain artwork (Photo credit: Wikipedia)




of Navo, ik vergeet altijd weer het onderscheid, maar ik heb het over dat leger...

Nu, de naam doet er eigenlijk niet toe, het is het al dan niet in stand houden van dat leger waar ik het over wil hebben. Velen zeggen dat, na het wegvallen van het communistische gevaar, we dat leger niet meer nodig hebben... Maar is dat wel zo ?

Eerst wil ik stellen dat ik een anti-militarist ben, maar ik ben ook geen idioot. Als er ook maar één is die zich wel bewapent, dan zijn de anderen in gevaar, en dan kun je niet anders dan je veilig stellen, door een militair evenwicht te creëren, hoe waanzinnig dit op zich ook is.

De situatie is zelfs nog erger geworden... In veel gevallen moeten we zelfs niet meer spreken over een eventueel vijandelijk leger, maar hebben we te doen met een sterk terrorisme. Een heel andere soort vijand, op zich nog moeilijker te bestrijden.

Eén van de ergste vormen van "oorlog" die we kennen, is eliminatie-oorlog. Waarbij men een volk, of volkeren, gewoon weg wel uitroeien. Het klassieke voorbeeld is de tweede wereldoorlog, waar het Nazi-Duitsland alles op alles zette om alle Joden uit te roeien. (Niet alleen Joden, ook Roma, Sinti en in iets mindere mate ook alle Slavische volkeren).

Deze verschrikking is iets wat in de generatie voor mij, en in onze generatie nog heel levendig is. Wij zagen het nadien op andere manieren opnieuw bij Hutu/Tutsi, bij Serviërs/ Bosniërs en nog een heel pak volkeren meer. De meeste van deze eliminatie-oorlogen waren wreed, maar niet zo wreed als wat we zagen bij de Holocaust. Het was niet zo massaal, niet zo echt op totale uitroeiing gericht. Maar vandaag de dag zien we wel weer zo'n verschrikkelijke oorlog op ons afkomen, nu in de eerste plaats gericht op Israël en op de Verenigde Staten van Amerika.

Ik heb het over de politieke Islam (niet te verwarren met de Islam als Godsdienst, waar heel wat mensen helemaal niet zo zijn als de politieke Islam). Deze politieke Islam heeft het wel daadwerkelijk over uitroeiing, zonder genade, en door de mengeling met Godsdienst, drijven zij hun mensen zo ver dat ze zichzelf opofferen, want voor zo'n daad verdien je de Hemel... Zelfs in de scholen, waar de politieke Islam het voor het zeggen heeft, wordt dit ingeprent bij kinderen, die opgroeien in deze sfeer van onverzettelijke haat tegenover Israël en USA...
Europa staat ook op het lijstje van vijanden, op plaats drie, na de vernietiging van Joden en Amerikanen.

Door de mengeling met de Godsdienst (Islam) heeft men het ideale middel om de mensen op te jutten tegen de "vijand", meer zelfs, het zijn duivels, het zijn vijanden van Allah, het is "het Kwaad", dus moet het vernietigd worden.

Het is zeer moeilijk om tegen deze dingen op te treden, het is zelfs heel moeilijk om zich er tegen te verdedigen. De daders zijn immers overtuigd dat zij de wil van Allah doen, dus het goede. Daar kun je met logica niet tegen op, dat gaat het zuiver menselijke te boven.

Ergens was het een beetje te verwachten... Wij deden indertijd hetzelfde met hen tijdens de Kruistochten, en vooral door de overheersing die we uitoefenden tijdens het kolonialisme. We hebben deze volkeren uitgebuit, en mishandeld, we beschouwden hen als een minderwaardige soort. Dat ze reageren lijkt dan ook ergens logisch. Dat ze op die manier reageren overstijgt echter de logica, maar oorlog overstijgt altijd de logica.

Het gevaarlijkste in deze strijd is echter de onverzoenlijkheid, en de drang naar eliminering van de vijand. Je vecht niet tegen een land, je vecht tegen een ideologie. En in veel gevallen gaat het helemaal niet over landen, naties, maar over een deel van de inwoners, die een onverzoenlijke haat voelen tegen allen die niet tot hun godsdienst behoren.

De grootste moeilijkheid is wel dat je de Godsdienst op zich niet tot vijand hebt, of moogt maken, want een heleboel Moslims behoren helemaal niet tot de politieke Islam, en hebben deze haatgevoelens en deze drang tot elimineren helemaal niet. Als wij echter reageren tegen de godsdienst, dan drijven wij deze mensen recht in de armen van de politieke Islam, en vermenigvuldigen wij meteen onze vijanden.  Ze zijn echter niet zo maar herkenbaar. Wij herkennen de Moslim, maar weten niet of hij behoort tot de politieke Islam of niet. Wij kunnen hen maar herkennen als zij zich uiten. En dan is het kwaad veelal al geschied...

Ik vrees dus dat wij wel verplicht zijn tot het hebben van een legermacht... Wij kunnen en mogen de deur niet open zetten naar onze vernietiging...

Maar laat ons in hemelsnaam op passen niet zelf de vijand te vermenigvuldigen. Wees niet anti-Islam, blijf logisch.

tot de volgende ?


Enhanced by Zemanta

maandag, mei 21, 2012

Gevaarlijk

Facebook logoFacebook logo (Photo credit: Wikipedia)


Op sommige plaatsen is het niet mistig, het is erger, je ziet er niets door... En dan kom je nog auto's tegen die het niet nodig vinden hun lichten aan te steken... Bij gewoon doorrijden op de baan lijkt dat niet zo heel erg, maar voor wie de baan op moet komen, uit een zijweg, die ziet die auto's niet aankomen.
Beseffen die mensen echt niet hoe gevaarlijk ze bezig zijn ?

Laat je zien, of je bent gezien !

Ik heb het nog al geschreven, mist is het type weer waar ik meest van al schrik van heb. Ik denk dat ik een heel slechte blinde zou zijn. Ik voel me heel onwennig en bang als ik het verkeer niet zie. Misschien is dat een overblijfsel van toen ik als jongeling op de mailboat werkte, en tijdens de mist, samen met zowat alle bemanningsleden langs de reling van het schip moest staan pieren in de erwtensoep en luisteren naar al die onzichtbare toeters en bellen van schepen die je wel hoorde maar niet zag.

In een auto heb je een -wellicht verkeerd- gevoel van veiligheid, je voelt je veilig in dat metalen coconnetje, maar als je ooit op dat grote schip hebt ervaren dat zelfs die grote metalen bak niet veilig is, dan heb je daar een ander idee over.

Ik kan het niet ontkennen, ik ben bang als het echt mistig is.

En het bangst van al was ik ooit op een winteravond, toen ik rond 22.00 uur van Kruishoutem terug naar huis moest rijden. Het had gesneeuwd, alles lag wit, en het was dikke mist... Je ziet dan letterlijk niets, alles is wit.

Ik had het geluk dat ik iets voor me, twee kleine piepjes van lichtjes zag, een andere auto die voor me uit reed. Ik daar achter... dicht genoeg om de lampen nog te zien, ver genoeg er van om zeker niet te moeten remmen mocht hij stoppen of wegdraaien... Plots zag ik zijn stoplichten oplichten... ik heel voorzichtig en heel traag naderen... De auto had zich gewoon langs de kant gezet, durfde niet meer verder, of vond dat het mijn beurt was om de onzichtbare weg te zoeken... Je kon alleen iet of wat voortgaan op de bijna onzichtbare straatlichten.

Nee, ik ben geen liefhebber van mist...

Maar allee, we zijn er door geraakt, en veilig weer thuis gekomen.
Buiten houdt de wereld op aan mijn hortensia's en mijn lindeboom... Daarachter gaapt het grote witte niets.

Maar we mogen niet klagen, we hebben hier geen onweer gezien. Wel eventjes in de verte de donder gehoord, maar dat is alles. Gisteren heb ik er mij wat ongelukkig over gemaakt. Ik las op internet dat de streek van Namen heel erg getroffen was door een zwaar onweer... Ik Hoorde een uurtje later op TV dat het nieuws (Eén) zou beginnen, en vroeg Anny om te kijken wat ze er van zouden zeggen of tonen... Niets. Wallonië is blijkbaar het buitenland, en dus is een stortbui en onweer daar niet echt belangrijk. Pas in het nieuws van 19 uur zegde men er iets over, en toonde men een beeld. Ik voel me daar wat ongelukkig bij... We zijn een landje dat je bijna niet ziet liggen op de wereldbol, en we vinden de helft van ons eigen land al niet meer belangrijk...

Waar zijn we mee bezig ?

We hebben hele sociale netwerken opgezet, men gaat met het sociaal bezig zijn zelfs gaan speculeren op de beurs (Facebook), maar echt sociaal bezig zijn ? Ho maar ! Dat lijkt net iets te veel gevraagd.
Ik vraag me soms af, of het sociaal netwerken niet zo'n succes kent, net omdat het zo vrijblijvend is, omdat je er niet echt rechtstreeks bij betrokken bent, omdat het beperkt blijft tot wat getypte woordjes... "Ik heb duizenden vrienden !" Weet je wel wat een vriend eigenlijk is ?
Dat is heel wat meer dan een bekende, heel wat meer dan iemand waar je regelmatig contact mee hebt, meer dan een maat waar je een pint mee drinkt... Een vriend, dat is iemand die je bijstaat, die zo nodig zijn dingen laat vallen om jou te helpen. Een broeder, iemand waar je niet alleen vertrouwen in hebt, maar die dat vertrouwen ook waard is en dat voortdurend bewijst met woord en daad.
Als je één vriend hebt, dan ben je heel gelukkig !
Heb je er twee, dan ben je rijk, en dan weet ik niet hoe je het doet, jezelf helemaal vrij maken voor twee mensen, dat moet niet makkelijk zijn !
Honderden vrienden... Dat wijst op een devaluatie van het woord, maar ook op een devaluatie van het begrip. Ik zie hetzelfde met het woord geluk en met het woord liefde...
Die begrippen zijn ook gedevalueerd, in handen gegeven van winstbejag en commercie...
Terwijl het eigenlijk helemaal gratis is, en veel meer kost dan je ooit zou kunnen betalen.
Het is iets wat voor je voeten ligt, wat je alleen moet oprapen... Maar het is iets waar je moet aan werken, niet iets wat je kunt kopen...

tot de volgende ?




Enhanced by Zemanta

zondag, mei 20, 2012

droog

Moeder met kind (Denise en William)Moeder met kind (Denise en William) (Photo credit: Wikipedia)

Het is nog droog... Het ziet er niet uit, want het is wat mistig, maar 't regent (nog) niet.... Dus de kans zit er in dat we straks toch nog een rommelmarktje kunnen meepikken, namelijk te Eke.

Het is niet ver, en het is gewoonlijk een mooi marktje.
Nu ja, we zien straks wel, regent het, dan gaat het gewoon niet door. Maar natuurlijk is er een vraagje bij... Volgens de weerman (die dus niet uitgekocht is door de toeristische dienst van de kust voor het volle weekend, ze boden hem één dag te weinig!) zijn het buien, dus het kan zijn dat het hier droog is, en ginder plensregent, of omgekeerd.

Maar we hebben al drie markten gedaan deze week, en mijn rug is zo hard als een plank. Alles stijf en stram en vol pijn. Maar het systeem werkt nog steeds, na wat rust ebt de pijn weg tot een aanvaardbaar niveau, en na mijn morgenturn is de rug weer wat soepeler... voor een klein beetje tijd.

Waarom ik dan nog naar de markten ga? Omdat ik dat graag doe, en me door mijn rug zo weinig mogelijk laat domineren. Meestal lukt dat, maar nu en dan is mijn rug de baas, en zit alles weer vast. Dat ik nu drie, misschien vier markten kan doen, stemt me hoopvol dat ik ook in Voeren raak zonder te veel kleerscheuren. Ik heb er toch wel schrik van. Daar naar toe gaan, en dan daar vastzitten vol van pijn, ik mag er niet aan denken.

De Jef is opa geworden van een Seppe, dat is eigenlijk ook een Jef, maar dan iets anders. Ik kreeg het kaartje hier thuis, samen met de uitnodiging voor de babyborrel. Ik kan er maar moeilijk aan wennen. Waarom wordt alles steeds maar anders gedaan? Vroeger deden we een bezoekje aan moeder en kind, nu moeten we nadien nog eens naar de babyborrel. Je staat daar dan met een heel pak volk, waarvan je de meesten niet kent, wat onwennig met je glaasje fruitsap in je handen, eet een hapje, drinkt nog een glaasje, bekijkt de nieuwe wereldburger eens ("Och, 't is wel een schoontje hé? En 't lijkt helemaal op zijn moeder!" Waarmee je dan zonder er bij na te denken vertelt dat je de moeder ook best leuk vindt...
Of je dezelfde redenering kunt maken als jij vindt dat het op de vader lijkt, dat laat ik voor jou rekening, ik ga steeds voor de moeder, die staat er gewoonlijk het dichtste bij, en is daar veel gevoeliger voor.

Maar ik mis dat intieme van de intieme kraamvisite... En waar ik ook niet goed weg mee kan... Je geeft een geschenk, of je stort op de rekening (da's ook in nu) en dan ga je naar die babyborrel, wat doe je dan ? Je kunt daar toch niet zo met lege handen toekomen? Dus een bloempje voor moeder voor de baby?

Ach, we doen het gewoon, het schijnt nu zo te horen.
Wij lopen achter, zij zijn gewoon mee.
Vader (en moeder) zijn blijven hangen aan de sixties...

Als we het geluk van leven hebben, dan zien we binnen een tiental jaren misschien onze achterkleinkinderen geboren worden, en misschien is het tegen dan weer iets anders. Misschien zoiets als wat we vroeger deden bij een huwelijksfeest ? Kijk maar naar de communiefeesten. Bij ons was dat nog een familiale aangelegenheid, nu huren ze hele zalen af, en zitten daar met wel honderd mensen rond die jonge knaap of dat prille meidje, die zich het centrum van het universum voelen, voor één dag...
Waarvoor doe jij je Plechtige Communie ? Voor de pakjes...

djudedju

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

zaterdag, mei 19, 2012

Rommelen op de rommelmarkt

Tai Chi in the street, China, May 2007Tai Chi in the street, China, May 2007 (Photo credit: Wikipedia)



Het is een zwaaare week... Donderdag rommelmarkt te Geraardsbergen, gisteren te Oudenaarde en vandaag te Zulte...En, als de toeristische dienst van de kust genoeg sponsort, zodat er morgen nog steeds mooi weer heerst, dan is er nog een rommelmarkt te Eke...
Ik voel mijn rug niet meer. Gek. Ik voel hem veel meer dan anders, waarom zeggen we dan ik voel hem niet meer ? Taal is een wonder fenomeen.

Tegenwoordig is het uitzonderlijk als we nog eens iets meebrengen, maar vandaag heb ik nog maar eens een Afrikaans beeld gevonden. Knoertlelijk zegt Anny, heerlijk primitief en mooi zeg ik... Nu ja, de gustibus et coloribus...
En ik vond ook nog een wandelstok... Ik kon mijn ogen niet geloven, de prijs was meer dan absurd laag. Niet getwijfeld dus. Ik ben ondertussen de tel al lang kwijt, het is een model dat ik nog niet heb, en er zit een miniem flesje in om een oude klare mee te nemen op wandeltocht... (Nu ja, dat zijn dan eigenlijk geen wandelstokken, maar sierstokken ! Je kunt er niet op leunen, want de uitholling voor dat flesje is zo groot dat de sterkte uit de stok volledig verdwenen is.) (Dat is een overblijfsel uit de tijd dat wandelstokken een mode object waren, je moest het bij je dragen, maar het zeker niet gebruiken om op te steunen...)

Maar ik heb ook op mijn rug gepeinsd, ik heb een boekje mee over Tai Chi. Je weet wel, soms zie je op documentaires een hele kudde oude chinezen heel traag bewegen... Dat is dus Tai Chi, een manier om lenig en soepel te blijven, justekes iets voor mij dus...

Maar ondertussen ben ik versleten tot op den draad.
Maandag moeten we dan met Anny naar het hospitaal voor een onderzoek, hopelijk is alles in orde, en zijn we weer voor jaren goed.

en dan zitten we weer in een drukke week, hospitaal, academie, les geven in de peuterschool en noem maar op... bezige bijen, kortom: gepensioneerden, je weet wel die soort mensen waar iedereen beroep op doet.

Maar je hoort ons niet klagen, integendeel, zolang we kunnen blijven we bezig, niet te druk, niet te belastend, maar toch bezig, want dat is het lange leven. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit echt stil zou vallen. Ik weet zeker dat ik dan wanhopig zoek naar dingen die ik wel nog kan. Ik hou niet van dat zitten in de zetel en kijken naar TV-programma's waarvan we zeggen: het trekt weer op niets, maar wel blijven zitten...

Nee, laat mij maar bezig met creatief zijn. Ik heb het al gezegd, en ik blijf het herhalen, een mens is pas mens als hij creatief is. We hoeven echt geen kunstenaar te zijn, iedereen kan we iets maken dat heel mooi is. Ik kijk bijvoorbeeld met grote ogen naar de ragfijne werken van papierknippers... Mensen die hele landschappen, tot in de fijnste details, uit zwart papier knippen, en dat dan op een wit of licht gekleurde achtergrond leggen. Er zijn echte pareltjes onder. Dat is iets wat ik niet kan, mijn vingers zijn te dik om in de ogen van die fijne schaartjes te kunnen. Maar het is mooi, en het is creatief bezig zijn, je maakt iets wat mooi is. Het zelf mooi vinden is al genoeg, want het voornaamste is dat bezig zijn, bezig met lichaam en geest.

Handwerk kan ook dat genoegen geven, maar dan mag het geen breiwerk zijn van iets waar je niet naar moeten kijken, waar je rond kan kijken en zitten babbelen, nee, de geest moet ook actief zijn. Je moet iets hebben wat je beneemt.

Maar ik ben weer aan 't herhalen wat ik al zo vaak heb gezegd... Nu ja, ik ben dan ook steenstokkedoodmoe...

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

vrijdag, mei 18, 2012

Bedevaart naar de dood...

Toen we vanmorgen naar Oudenaarde reden, naar de rommelmarkt, hadden wij een nare ontmoeting... Langs (op !) de weg stond een tent opgesteld, verscheidene politiewagens, en we werden beurtelings doorgelaten... Een dode !

Het beeld is nooit vertrouwd, ook al weten we dat die tent en die politiewagens het heel duidelijk uitschreeuwen.

Toen ik terug was van de rommelmarkt las ik dat het een bedevaartganger was, en dat er nog een ander zwaargewond was...
Een bedevaart naar Halle veranderde in een bedevaart naar de dood...

De man was wellicht al van Kortrijk aan het stappen op die eindeloze weg naar Halle, en plots was de bedevaart gedaan, en was de dood daar, niet in Isfahan, maar in Oudenaarde, Anny denkt zelfs dat het daar al Mater is... Niet ver van een van die twee nieuwe uitvaartcentra die we rijk zijn hier...

Dat is een van die voorbeelden van de onverwachte dood... Je loopt daar nog tegen elkaar te palaveren, en het volgende moment is het gedaan.

De dood is altijd confronterend. Het is iets waar we maar niet aan wennen. Ik vraag me af hoe je dat ervaart tijdens een oorlog, tijdens een slag aan de IJzer, waar ze vallen als vliegen. Zou het dan wel wennen? Of blijft het ergens schokkend?

Waarom was die man op bedevaart? Misschien wel als dank voor een genezing. Het kan immers gek lopen. Of misschien om een genezing te bekomen voor zijn kleinkind, of ... voor wie weet wat dan ook. Of misschien stapte hij maar gewoon eens mee, uit sportieve overwegingen deelnemen aan die lange voettocht.

Hij was beter gestopt aan de Kapel van Kerselare in de plaats van door te stappen naar Halle, dan was hij alvast daar die keer niet overreden.

Maar de mens schikt, het is God die beschikt. Misschien is het ook het zuivere toeval. Ik geloof niet zo erg in een god die daar zit te kijken en plots besluit die zijn levensdraad door te knippen. Ik denk dat god zich daar niet mee bezighoudt. Net zo min als met kwaad, verdriet, ziekte en wat al meer. Wij leven gewoon ons leven, en dat tot het gedaan is, met alle gebeurtenissen die dat leven vullen. Misschien moeten we wel verantwoording afleggen voor onze daden, misschien ook niet. We weten het niet, alleen dat de dood er is. Soms heel plots, heel onverwacht... En dat daar dan mensen door getroffen worden.
Mensen die het moeilijk hebben om het te verwerken
Mensen die plots de pedalen even kwijt zijn
mensen die plots beseffen dat zij het stuur van het leven niet in handen hebben
mensen die zich verloren voelen
ontdaan
uitzichtloos starend naar het niets, vloekend van onmacht, wenend ven verdriet

De dood lag op de weg van Oudenaarde

en plots denk je weer, en weer aan je eigen doden

djudedju

tot de volgende ?



Enhanced by Zemanta

donderdag, mei 17, 2012

De Rerum Novarum

Copyright expired photo of Pope Leo XIII (1878...Copyright expired photo of Pope Leo XIII (1878- 1903) in the year 1900 (Photo credit: Wikipedia)




In 't Vlaams: Van Nieuwe Zaken...
Een wat laat gekomen pauselijke encycliek, die een inhaalmanoeuvre moest zijn op het oprukkende socialisme.
Niet dat er op dat moment nog geen priesters waren die al zeer sociaal waren ingesteld, die de kaart trokken van de arbeidende klasse, maar er waren er ook die dat nog helemaal niet zagen zitten... En dan kwam het officiële inhaalmanoeuvre....

Het lijkt wel of ieder geloof als één van de kenmerken heeft dat het wat laat reageert. Dat kan uit voorzichtigheid zijn (kijken of de nieuwe tendens wel een blijvertje is) maar het kan ook voortkomen uit de starheid van het geloof op zich. De meeste geloven zijn gebaseerd op "onaantastbare" geschriften, waarbij men steeds blijft hangen aan de tijd en het tijdsbeeld van wanneer deze geschriften dateren.

Nieuwe dingen lijken steeds weer te vloeken met die oeroude teksten.
Eigenlijk is dat niet waar, maar men vergeet steeds weer en weer om de teksten te vertalen naar de huidige tijd. De kern van de verhalen in ieder geloof zijn in hun tijd wel heel goed, maar de tijd verandert, dus gaan de verhaaltjes niet echt meer op in het nieuwe tijdsbeeld.

Om veilig te spelen neem ik een oud sprookje, niet dat ik daarmee wil stellen dat de heilige teksten sprookjes zijn, maar omdat ik niemand voor het hoofd wil stoten en deze teksten pogen om te zetten naar het NU...
Neem nu Sneeuwwitje, een sprookje over de eenzaamheid van een meisje, en dat nog steeds aanspreekt omwille van dat beeld van eenzaamheid, maar voor de rest is het een heel wreed verhaal. Mocht er nu iemand een dergelijk boek schrijven, dan komt het wellicht eerder terecht onder het vak "Horror" dan wel onder "sprookjes". Toen het geschreven (of voor het eerst verteld werd) was dat een quasi normaal verhaal. De mensen leefden in een tijd waarin doodslag en wreedaardigheid heel gewoon waren.  Je moet maar eens al de verhalen uit de oude tijden ontleden en bekijken vanuit het standpunt van nu... Je zou echt niet in zo'n wereld willen leven. Maar die wereld was toen wel zo !

En eigenlijk is het lang niet alleen de heilige teksten die aan verstarring leiden... We zien dat in meerdere of mindere mate eigenlijk in alle instellingen. We hebben iets opgericht en uitgewerkt dat goed werkte, met goede resultaten, en dus behouden we dat systeem angstvallig, want het heeft zijn degelijkheid bewezen. Maar men houdt geen rekening met de evoluerende tijd, met het voortdurend wijzigen van de maatschappij.
Je kunt dat ook zien in de politiek, ook daar hinkt het systeem achterop, en waar we nu zien dat de mensen helemaal geen vertrouwen meer hebben in de politiek heeft weinig of niets te maken met de politici op zich, dan wel met het systeem dat eigenlijk niet meer aangepast is aan deze tijd. Ik verwacht dan ook dat we in de eindtijd leven van ons huidig politiek systeem. Er komt noodzakelijk iets nieuws, iets wat wellicht met horten en stoten zal ontstaan, maar wat anders is, wat meer aangepast is aan het nu... En je zult zien, als ze iets hebben gevonden dat beter en adequater werkt, dat ze dan weer zullen vastpinnen als het enige juiste, het enige goede systeem... en we zullen later weer het fiasco van dat systeem zien, omdat het niet flexibel is...

Kortom, we zijn eigenlijk altijd en allemaal een beetje in het zelfde beddeke ziek. Kinderen voeden hun kinderen grotendeels op zoals ze zelf zijn opgevoed, want ze achten zich degelijk. Dus moet het systeem wel goed geweest zijn. Geweest zijn, voltooid verleden tijd...

Je ziet, zelfs op kleine schaal pinnen we ons vast aan het gekende, hebben we schrik van het nieuwe. Heel wat mensen van mijn generatie zijn helemaal niet computer-minded, want het ging perfect zonder...

En we weten wel dat we niet echt goed bezig zijn, dat we eigenlijk voortdurend moeten aanpassen, maar dat voortdurend verlaten van de gekende weg, dat voortdurend gaan dwalen op ongekende, ongebaande wegen, wie doet dat nu ? Niemand toch ? Je zoekt toch de moeilijkheden niet op ?
Honkvast... een gave en tegelijkertijd een grote fout...

Veroordeel dus niet zonder eens naar je zelf te kijken...

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

woensdag, mei 16, 2012

Vervuilend Belgenland...

Nederlands: Schema van wat een gezin per jaar ...Nederlands: Schema van wat een gezin per jaar aan afval weggooit. Heb ik geleerd tijdens de biologieles op school, in 2004. (Photo credit: Wikipedia)


Ik heb het reeds meerdere malen aangeklaagd, we maken onze eigen wereld kapot... Maar nu blijkt dat we dat dus in hoog tempo doen. We vervuilen zo erg, dat we per jaar niet het recuperatievermogen van de wereld overstijgen, we overstijgen dit liefst met 150 %....

Ach, ik weet het wel, we krijgen als transitlandje heel wat van de buren over ons land uitgesmeerd, maar niettemin, het is hoog tijd dat we wakker worden en er iets aan doen.
Ik heb een ideetje, heel klein, heel makkelijk toe te passen. Laten we met zijn allen zo veel mogelijk alle voorverpakte voedingswaren weigeren. Geen salami meer in een voorverpakte versie, maar netjes het aantal benodigde sneetjes kopen bij de detailhandel (of detail-standje in het warenhuis). Dat heeft twee voordelen: er wordt minder voedsel weggeworpen (of er wordt minder te véél gegeten, wat ook al een winstpunt is), en bovendien gebruiken we dat vermaledijde plastic niet nodeloos.

Plastic is immers een van de grootste ecologische rampen !
Je kunt legio filmpjes zien en studies lezen van dieren die kapot gaan door het eten van stukjes plastic, of die blijven hangen in stukken nylon-netten of in stukken verpakking die drijven in onze rivieren en oceanen.
Je kunt ook daarvan (hele drijvende eilanden van plastic) filmpjes en foto's bewonderen op het internet.

En misschien nog een puntje waar we kunnen op letten, zonder dat het ons veel moeite kost... Hou je afval bij, tot je een kans hebt het te lozen op een daartoe bestemde plaats. Je moet gewoon maar eens langs onze wegen kijken, de graskant ligt vol (zelfs in mijn voortuintje!) met allerlei weggeworpen afval. Blikjes, brics (kartonnen verpakkingen met folie binnenkant voor drankjes), flessen en ga zo het rijtje maar af.
Nu en dan is er wel een jeugdbeweging die een actie houd, en die dan tonnen afval verzamelt op enkele kilometers... Om u maar een idee te geven van de omvang van het probleem. Het feit dat het afval daar ligt is eigenlijk het minste van de problemen, het feit dat het er ligt voor jaaaaaaaaaaaaaaren is al veel erger, en dat het dan soms door dieren wordt opgegeten en op termijn de dood betekent voor die dieren, dat is veel erger. Bovendien is het vaak niet alleen de dood voor één dier, maar als het kadaver wordt verorberd door aaseters, zoals bv kraaien, dan zit het er dik in dat het twee of zelfs meerdere keren een dier doodt.

Bovendien is het niet alleen gevaarlijk en vervuilend, het is ook niet leuk om langs een graskant te wandelen die vol ligt met afval.
Je kunt nu natuurlijk stellen dat de gemeente meer alvalbakken zou moeten zetten, maar daar heb ik dan weer bedenkingen bij: 1) Je stelt vast dat er dan steeds onverlaten zijn die deze afvalbakken gebruiken om hun huisvuil gratis te dumpen, en 2) velen doen zelfs dan nog niet de moeite om tot aan die afvalbak te gaan.

Nee, de enige stap in de goede richting, is zelfdiscipline !
Zolang we zelf niet echt overtuigd zijn van de noodzaak, en niet daadwerkelijk de eerste stap zetten, gaat het niet opgelost raken. We moeten echt willen, echt beginnen en volhouden.

(Je moet voor de aardigheid eens opzoeken hoelang kauwgum en sigarettenfilters blijven bestaan, vooraleer ze "opgelost" raken...)
Zorg ook dat uw wagen in orde is, dat je de motor afzet als je voor de overweg of voor de ophaalbrug staat, rij steeds in de hoogst mogelijke versnelling (ook goed voor je portemonnee !), zorg dat je bandendruk in orde is, maar doe ook wat ik hier voor al opnoemde... Verpakkingen vermijden en geen afval dumpen.

We hebben nogal dikwijls de neiging de schuld te gaan leggen bij de grote bedrijven, de reuzen van de weg en dergelijke dingen meer... Je kunt best voor een stuk gelijk hebben, maar we staan een stuk sterker om daar eisen te gaan stellen als we zelf alles doen wat mogelijk is. Dat van die splinter en de balk uit het evangelie is nog steeds een waarheid als een koe.... We hebben een mooie zegswijze: " Als iedereen voor zijn eigen deur veegt, is heel de straat proper."
en "Vele kleintjes maken een groot"...

Echt moeilijk is het niet om iets bewuster te leven, en echt, het kost je niet meer, in tegendeel !

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

dinsdag, mei 15, 2012

Daar kwam het loze vissertje

The Potato EatersThe Potato Eaters (Photo credit: Wikipedia)


Gisterenmorgen kreeg ik een verlossend telefoontje van Luc: "Ga je mee vissen? Bij pepee."
Natuurlijk ging ik mee ! Het was goed weer, heel goed weer, de wind zat goed, de zon scheen, wat wil je meer...
Een kwartier voor tijd stond ik al present bij Luc... Hij moest nog eten. Dus ik de tuin in, eventjes naar zijn vijver en naar zijn volière gaan kijken, en dan nog eventjes gaan kijken naar etende mensen. Daar is niets nieuws aan, ik hou enorm van "De aardappeleters" van Van Gogh.
Marnic kwam ook toe, en wijlie weg.
We hoorden dat Jo daags voordien ook al had gevist, en dat al zijn lijnen waren afgetrokken... Dat beloofde !
Zo erg was het niet... Luc ving een ferme karper van van zo'n vier à vijf kilo, en Marnic zat na een tijdje zonder vismateriaal, want van alle twee zijn lijnen waren de elastieken afgetrokken... We konden hem depanneren met een topeinde van een andere hengel, en hij weer aan het vissen.
Ze beten goed, we vingen wellicht met zijn allen zo'n zeventig à tachtig vissen. Marnic ving zeker 10 stekelbaarsjes, die netjes in het grachtje achter de vijver werden gezet. We zien die beestjes niet zo graag in onze vijver, maar het zijn mooie beestjes, dus zetten we ze in de beek uit.

Kortom, het was een heerlijke dag.
Heel gek: pepee kwam op bezoek, en waar hij bleef staan beet de vis wel twee keer zoveel als bij de anderen. Het zal wel toeval geweest zijn, maar pepee vond het ook heel plezant. Hij gaat achteruit, weet niet meer hoe oud hij is, en niet welke dag het was. En het ergste, hij beseft het en maakt er zich zorgen om. Net zoals ik bij de test van tanteke leerde, wist hij ook nog perfect zijn geboortedatum, en daaruit blijkt dat hij 89 jaren oud is... Al een schone leeftijd. En lichamelijk gaat het nog behoorlijk goed. Als je rekening houdt met de twee beroertes die hij had, dan is hij een levend mirakel. Maar zijn geheugen is met de laatste beroerte sterk achteruit gegaan en gaat verder achteruit.

Jo kwam er ook even bij, en haalde ook zijn visgerei uit. Hij kent natuurlijk als geen ander de vijver, en na enkele minuten had hij beet, zijn hengel plooide bijna dubbel en "krak"... lijn af...

Kortom, een schitterende dag. Nog van dat !
Toen wij terug kwamen bij Luc, moest ik nog even bij Willy binnen springen, zijn aquarium zit vol met draadalgen. Ik legde hem uit dat dit komt door het feit dat zijn aquarium in een veranda staat, en dat hij teveel zonlicht krijgt, vandaar de overmatige groei van algen.

En dan naar huis...met pijnlijke armen... Mijn armen zijn mooi rood verbrand. Erg is dat niet, want ik heb - net als wijlen ons vader- een vel dat eerst rood verbrandt, en dan evolueert naar rood-bruin... Nooit eens van dat echte bruin, altijd met een rode schijn er op. Het is deze morgen al een heel stuk minder pijnlijk en ook minder rood, het neigt al wat naar het bruin. Na deze eerste keer, als we niet te lang moeten wachten op het volgende zonnetje, verbrand ik niet meer, maar verbruin ik, maar steeds met die rode schijn er op. Luc wordt echt donkerbruin.

Maar ik heb mijn portie vitamine D alvast binnen, ik zat heerlijk in het zonnetje, en aan het water zit je twee keer in de zon ! Je hebt immers de reflectie van het water er bij.

... maar vandaag geven ze alweer regen. En onweer...
djudedju

Het veld voor mijn deur ligt er nog steeds braak bij, en het onkruid staat een halve meter hoog. Ik denk dat er niets meer komt. We zijn al half mei, het wordt stilletjes te laat om er nog veel op te zaaien. (Tenzij enkele gewassen zoals witloof ?)
We zien het wel, maar ze mogen wel iets aan het onkruid doen, anders zitten we straks ook met massa's kruid. En met mijn tuin is dat een moeilijke zaak... Ik probeer immers een tuin te hebben waar er gecontroleerde wildgroei is, waar tuinplanten geïntegreerd worden in een quasi natuurlijk systeem. Maar sommige onkruidsoorten kun je niet hebben, omdat die echt alles gaan overwoekeren. In mijn voortuin zit ik nu met zevenblad, en daar kun je blijven aan trekken, dat is een van die bijna onverwoestbare soorten. Een half centimeterke wortel die blijft zitten, en daar is de plant weer...
Eén voordeel, zevenblad is eetbaar, je kunt het dus letterlijk van colère opvreten.

Heb je alles eens in uw tuin gekeken wat er allemaal eetbaar is aan wilde kruiden? Moet je eens doen. Weet je dat er soms planten tussen zitten, die wij onkruid noemen, maar die enkele honderden jaren geleden tot de tuinplanten hoorden?
Je moet maar eens googlen op oude groenten...

tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

maandag, mei 14, 2012

Dokter met verlof

Nederlands: Verlostang (Tang van Naegele). Fot...Nederlands: Verlostang (Tang van Naegele). Foto Ed Stevenhagen, aug 2005. (Photo credit: Wikipedia)




Gisteren hoorde ik iets, wat me met verstomming slaat...
Een kleinzoon van een kennis van ons, werd vader van een flinke zoon. Niets speciaals zou je denken, maar toch...
Normaal gezien zou de bevalling nog minstens een tiental dagen op zich moeten laten wachten, maar dan is de gynaecoloog in verlof, dus hebben ze vlug een keizersnede toegepast...

...

Ik stel me daar vragen bij. Misschien ten onrechte, wellicht weet de dokter wel beter, maar het lijkt me zo bizar. Het heeft voor mij iets tegennatuurlijks. Zou er ook een keizersnede geweest zijn op het normale tijdstip, of kenden we dan een natuurlijke bevalling? Het zal een vraag blijven. Ik vermoed van wel, ik kan me niet indenken dat een dokter zou kiezen voor een operatieve ingreep als daar geen enkele indicatie toe was, maar toch blijft het een open vraag.
Ik stel me ook vragen of een kind op een of andere manier invloed ondergaat van die ingreep. Wat doet de verdoving van de moeder aan het kind? Wat doet die manier van geboren worden met het kind ? Zijn daar al studies over gemaakt ? Ik las onlangs dat er met IVF-kinderen toch wel een en ander minder sterk blijkt dan bij andere kinderen.

Maar hoe dan ook, ik heb vragen bij het operatief optreden van een dokter om reden van verlof. Misschien kan het geen kwaad, misschien doet het er niets toe, maar het lijkt me niet kunnen.

Als er moet ingegrepen worden omwille van moeder en/of kind, dan heb ik er niets tegen, maar zo maar, voor de lol als het ware ????  Het kan best zijn dat de dokter er quasi zeker van was dat er een keizersnede zou moeten worden toegepast, maar helemaal zeker ? Ik herinner me dat Anny, toen ze in verwachting was van Bart, na zes maand de raad kreeg héél voorzichtig te leven en te bewegen, want ze had al opening genoeg om het kind meteen te kopen... Toen ze zowat veertien dagen over tijd was, hebben ze de bevalling kunstmatig gestimuleerd omdat het kind anders wellicht te zwaar zou zijn voor de moeder... Ik wil maar zeggen, het loopt niet altijd zoals je verwacht, zelfs niet zoals de dokter verwacht.

Maar mijn grootste hekel aan dit verhaal, is wel dat de geneeskunde de neiging vertoont om een job te worden als alle anderen, van 9 tot 5, weet je wel... De patiënt moet leren ziek te zijn op de uren dat de dokter werkt. Toen ik kind was, was er ook al een zondagsdienst voor de huisdokter, maar als de huisdokter thuis was, dan kwam hij toch. Nu is er een systeem waarbij je automatisch wordt doorgeschakeld naar de dokter van dienst. Misschien menswaardiger voor de dokter, maar heel wat riskanter voor de patiënten, want die dokter van wacht kan maar op een plaats tegelijk zijn...

Ik weet wel, de dokter heeft ook recht op een normaal leven, maar bij de patiënt spreken we soms over leven of dood, en dat is toch net iets anders.

Mij lijkt dat ons leven steeds meer en meer op het systeem superbazaar lijkt... Als je graag eens een sneetje hesp wilt voor op de boterham, dan moet je er een heel pakje kopen, netjes voorverpakt in bergen plastic. Wil je dat niet, dan moet je de hesp duurder betalen, want daar moet een personeelslid klaar staan om voor jou die twee sneetjes te snijden. Net of dat snijden en dat voorverpakken gaan vanzelf, zonder investeringen in mensen én machines. Ik heb het gevoel dat het met ons leven ook een beetje die kant uitgaat. Je moet netjes in de verpakking van het systeem passen, anders moet je meer betalen. Als je toevallig ziek wordt op zondag, dan moet je bestraft worden voor je ongepast gedrag en meer betalen aan de dokter. Als je te laat komt op je werk, dan krijg je onder je voeten. Als je te lang blijft werken dan is dat doodnormaal. We krijgen via de TV heel wat medicaties aangesmeerd, voor zaken die we niet nodig hebben, of die gewoon niet werken. We moeten die of die margarine eten voor ons hart??? En weet je dat er zelfs ziekten uitgevonden worden om toch maar een product te kunnen verkopen ? Echt waar !

We worden geleefd, en als we pogen zelf een beetje te leven, dan worden we gestraft.

Gekke wereld...
Ik moet hoognodig eens vragen aan mijn dokter wanneer het past om nog eens een valling te krijgen...

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

zondag, mei 13, 2012

Moedertjesdag...

Česky: Člověk. English: A baby breastfeeding. ...Česky: Člověk. English: A baby breastfeeding. Español: La leche materna puede transmitir el virus VIH. עברית: תינוק יונק. 한국어: 젖을 먹는 갖난아기. Nederlands: Borstvoeding bespoedigt de genezing van de moeder. සිංහල: සිඟිත්තෙක් මවුකිරි ලබයි. 粵語: BB 食人奶. (Photo credit: Wikipedia)


Weer een van die vele feestdagen die ons op de lange duur bijna iedere dag wel iets of iemand in het zonnetje zullen stellen, maar dit is wellicht de oudste, de originele, en geef toe ook de mooiste.
Een dag voor moeder, voor alle moeders.
Een moeder is toch iets speciaals, de vrouw die in haar eigen lichaam, uit haar eigen bouwstoffen, weliswaar met een kleine maar belangrijke inbreng van de vader, het leven vernieuwd, nieuw leven schenkt.
Kortom, iedereen heeft een moeder, iedereen is de vrucht van een vrouwelijk lichaam.
Waar men in in de katholieke kerk praat over een maagdelijke zwangerschap en geboorte, is er toch ook daar een moeder.
Kortom, geen leven zonder moeder.

Maar moeder is meer dan een voortplantingsorgaan. Als de mens geboren wordt, dan is hij of zij nog twee keer niks, en moet het kind nog jaren opgepast en verzorgd worden, vooraleer het echt op eigen benen kan staan in de maatschappij waar het terecht kwam. ook die taak wordt meestal waargenomen door de moeder.

Ik weet wel dat in onze wereld, met de moderne economie, vrouwen veel te vroeg weer terecht komen op de arbeidsmarkt, en dat een stuk van die broodnodige opvoeding van het kind, uit handen wordt gegeven...  Laat het nu Oma zijn of een crèche, het is niet meer de moeder. Ik vraag me nog steeds af, of de band tussen moeder en kind daar niet enigszins door wordt aangetast. Soms ben ik geneigd daarop volmondig ja te antwoorden, soms denk ik: nee, toch niet... Het hangt wellicht ook af van de moeder in casu en het kind in casu, hoe ze die situatie opvangen.

Trouwens het is niet echt een nieuwe situatie. Als we kijken naar het verleden, dan zijn de periodes waar de moeder steeds kon instaan voor het kind, niet zo talrijk in onze Westerse wereld. Er waren toen weliswaar geen crèches, maar dan was het veelal de grootmoeder, of een buurvrouw die zelf niet meer in de productie kon werken die voor de opvang instond. Toen werden de kinderen veel vroeger in de productie ingeschakeld dan nu, en van scholing was er geen of nauwelijks sprake. Moest er eens een brief geschreven worden dan ging men bij de koster of zo iemand om hem de brief te laten schrijven, tegen betaling.

Ik heb het geluk gehad, mijn kinderen hebben het geluk gehad, opgevoed te worden door moeder, die thuis bleef, die van haar kinderen haar dagtaak maakte. Toen, als kind, besefte ik niet welk geschenk dat was, maar nu des te meer.

Ik maak geen verwijt aan de moeders dat het nu niet meer zo is, ik maak hoogstens een verwijt aan de maatschappij die de prioriteiten anders legt dan bij Moeder-Kind. Maar alles heeft zijn tijd, alles heeft zijn waarde, en het ligt vooral aan de invulling van die relatie, binnen het maatschappelijke kader.

Moederschap kan men niet hoog genoeg inschatten. Niet alleen door het fenomeen van de wijze van voortplanting, maar vooral door het feit dat het een enorme taak is om van de boreling een mens te maken. Hoe onvolmaakt mensen ook zijn, toch is moeder zijn een wondermooi iets, dat door al die factoren samen eigenlijk een waar wonderwerk mag heten !

Vandaar: aan alle moeders en toekomende moeders : een hartelijk proficiat en vooral een eindeloos dankwoord !

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta

zaterdag, mei 12, 2012

prentjes

DAB RADIO 2008DAB RADIO 2008 (Photo credit: Wikipedia)



Oef, na lang zoeken heb ik terug toegang tot mijn fotootjes als versiering van mijn blog. Eigenlijk ligt het aan mij... Ik stel vast dat ik steeds meer miserie heb met al dat technisch Engels op die sites. Mijn Engels was veel meer verbaal dan wel schrijvelen en lezelen... (In dat laatste zit duidelijk ezel... En dat duidt dan op mijn technologische kennis.) Nu, ik heb het gevonden, met trial and error om het eens in datzelfde Engels te zeggen.
Nu ja, geef toe, in onze taal zit tegenwoordig heel wat Engels. Van de laatste moderne woorden zal er wel een dikke 90 % uit vreemde talen komen, en dan vooral uit het Engels.
Dat is dan de globalisering van de taal.
In La douce France hebben ze daar niet zoveel moeilijkheden mee. Dat komt omdat je op de Franse TV steevast de cowboys en Harry Potter Frans hoort spreken. Hier luisteren we naar de originele versies met onderschriften in 't Nederlands. Tenzij bij tekenfilms, daar bestaat gewoonlijk ook een Nederlandstalige filmversie van. Kleuters kunnen nog geen Engels, dus mogen wij voor één keer ook luisteren naar de film.
Dat wil niet zeggen dat er geen onderschriften bij zijn !!! Ik denk dat VTM en VRT zodanig gewoon zijn om overal onderschriften bij te zetten, dat ze dat dan ook doen bij Vlaamse of Nederlandse sprekerds...
Eigenlijk vind ik dat een beetje beledigend voor de spreker(s)... Precies of ze willen stellen dat we onbegrijpelijk aan 't broebelen zijn...

Of... misschien is dat niet zo bedoeld, en is dat voor de slechthorenden.
Ik heb enige tijd ook genoten van TV voor slechtzienden. De zaterdagvoormiddag kon je dan indertijd naar Witse kijken. Je hoorde dan niet alleen de conversatie, maar was er nog een zwoele stem die zei" Witse draait het hoofd, en grijnst"... Je had dat wel gezien, maar dat was dan voor de slechtzienden. Een luisterspel met beelden.

Vroeger hadden we luisterspelen op de radio, lang voor de TV waren we niet weg te slaan van de radio, en zaten te luisteren naar een moord... Je hoorde dan voetstappen in het grind, een galopperend paard, een voorbijrijdende auto, zonder dat je iets zag. Dat was net het omgekeerde van die TV voor slechtzienden...
In die tijd was er geen kat die zich bekommerde voor de slechthorenden. Die moesten maar de gazet lezen als ze moorden willen beleven.

Die hoorspelen waren heel goed, en we waren er echt een beetje aan verslaafd, net zoals je dat nu ziet bij de TV. Er is niets nieuws onder de zon. Ik zie ons nog zitten aan tafel, allemaal heel stil en ingespannen luisterend naar de radio, waar griezelige geluiden uit kwamen, deuren piepten altijd afgrijselijk, en aan al de huizen lag er blijkbaar grind, waarop je de sluipende stappen verdomd duidelijk hoorde afkomen. Je kon veelal aan de stem de slechterik al vooraf herkennen, want zoals je vroeger bij de film je zelf zat af te vragen waar ze die mensen vonden met die ongure koppen, hadden ze in de radio mensen met een onsympathiek, kil, griezelig stemgeluid. Ik ken er zo geen een ! Maar ze werkte op de radio.

Ergens was het een beetje zoals met de stomme film... Heb jij in de echte wereld al mensen gezien die zo overdreven gesticuleren en/of bekken trekken? Nee hé, en toch leek het logisch, want hun mimiek en gebaren moesten daar het verhaal vertellen... De eerste sprekende films was dan ook het einde van een heleboel van de acteurs uit de stomme film. Het was immers een heel andere manier van werken.
Ach... Het duurt allemaal zijn tijd...
Misschien komt er morgen wel echt die echte driedimensionale film, waarbij de paarden echt in je huiskamer rondlopen, en de pijlen echt langs je oren zoeven... Dan is het maar een heel klein stapje meer om het zooo echt te maken dat je bloedend uit je zetel valt door een verdwaalde kogel van een cowboy...
djudedju

Weet je, ik denk dat ik eens ga googelen naar die oude luisterspelen, ze zijn er nog te horen ! Echtig en techtig waar !

tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

vrijdag, mei 11, 2012

Zeg niet langer OCMW


Gisteren zijn we met ziekenzorg Mater - Welden- Volkegem op bezoek geweest naar "De Vesting", het Sociaal Huis van Oudenaarde...
Ik moet zeggen dat het begrip Sociaal Huis en De Vesting mij onbekend waren. Ik kende de term de vesting nog als het restantje van de vestingen aangelegd door Vauban, rond de stad Oudenaarde, maar meer niet (Je kon er eertijds heerlijk vissen en nog langer terug was er ook zwemgelegenheid)...

Nu is er dus een sociaal huis, waar het bruist van de activiteiten. Je kunt er alle dagen terecht voor een middagmaal aan een zeer democratische prijs (je moet wel daags voordien reserveren), er zijn groepen waar je kunt leren werken met computer, met gsm (Ik hoor mijn kinderen al zeggen: Pa, daar moet jij ook naar toe), groepen waar ze onder elkaar wat babbelen in het Frans, in het Spaans, kwestie van de taal wat levendig te houden of net wat levend te maken, je kunt er aquarel leren, Tiffany, en nog veel meer andere dingen.
Je kunt er eigenlijk bijna iedere dag terecht voor een en ander.

Het is geen concurrentie voor andere bewegingen, maar eerder een aanvulling, en een mogelijkheid om samen te werken. We zouden er bijvoorbeeld eens met onze Crea kunnen gaan werken, of er een aanvullende activiteit doen.

Natuurlijk zijn er in het sociaal huis nog veel meer zaken, zoals de Dienst Thuis- en ouderenzorg, de klusjesdienst, Minder Mobielen Centrale, Netwerk 5dienstencheque-onderneming), het reeds eerder genoemde Sociaal Restaurant, de Sociale winkel , de dienst huisvesting, Leefloon en wat daar bij kan, Financiële steun voor de minstbedeelden, schuldbemiddeling, collectieve schuldbemiddeling, Juridische eerstelijnsbijstand, - tweedelijnsbijstand, weerwerk, sociaal-pedagogische schooltoelage, Steun bij de Federale verwarmingstoelage, kansenpas, vakantieparticipatie, palliatieve zorg, inburgering, het Huis van het Nederlands, rechtsbijstand Vreemdelingen...

Je ziet, je vind er het "oude" OCMW wel in terug, maar dan met een heleboel uitbreidingen, ten dienste van de bevolking. Het is niet langer zo dat OCMW gelijk staat aan armoe, minderbedeeld, vreemdeling.... Nee, het is eerder een doe-huis geworden, die open staat voor iedereen, voor heel de bevolking.

Gisteren zagen we er twee "hobby-groepen" aan het werk... Aquarel en Tiffany. De groepen zijn geen lessen in, maar doe-lessen. Je gaat er meteen aan het werk, en er is een begeleider, die niet echt een lesgever is, maar je begeleidt in de stappen naar het kennen van deze hobby.  Je kunt er ook steeds instappen... Er is dus geen startdatum of einddatum voorzien.

Maar er zijn ook namiddagen met attracties, met interessante lezingen, kortom, voor elk wat wils. We hebben min of meer afgesproken dat wij het programma maand per maand zouden ontvangen, in voldoende hoeveelheid om het ook aan onze leden mee te delen. Het is immers een bijkomende gelegenheid om iets te ontdekken, bij te leren, bezig te zijn !

We zijn lang niet de enige stad met dergelijke sociale huizen, maar ik ben tevreden dat we er hier eentje hebben ! En waar het bestaat, zou men eigenlijk maar één ding méér moeten doen... Het bekend maken, het aanprijzen, wat het is in feite veel te weinig bekend !

Ik denk er over om samen met Monique eens te kijken of we ook Tiffany kunnen doen. Dat is een prachtige hobby, waar je met gekleurd glas mooie dingen maakt. Het is echter niet te doen om dat ook te doen in onze eigen Crea, hier ter plaatse. De reden? Het is iets waar je nooit echt gedaan hebt, en waar je naast het glas en het koper ook nog heel wat gerief nodig hebt, die voor ons klein groepje niet betaalbaar is... (En de donderdag is zowat de enige dag die nog niet "bezet" is door andere activiteiten....)

Kortom, deze blog is een pleidooi aan allen, niet alleen Oudenaardisten, om te zien of hun gemeente ook een Sociaal Huis rijk is, en er naar te gaan, te kijken wat er allemaal kan en is, en te profiteren van de gelegenheden die je geboden worden, en die je interessant vind... Geef toe, TV kijken is een heel passieve bezigheid waar je helemaal niets aan hebt...
(en voor één keer dat er iets goeds komt van de politici, moeten we er van genieten ! Ze kosten ons toch al zo veel, dus waarom er niet eens iets van terug krijgen????)

tot de volgende ?

PS: Voor wie tevergeefs naar een fotootje zoekt in deze blog... Ik werk er aan om het terug in orde te krijgen....


Enhanced by Zemanta

donderdag, mei 10, 2012

De doos

Anny is weer eens aan "de opkuis" begonnen... Maar dat gebeurt tegenwoordig in schijfjes.
Dat komt omdat ze bij het opruimen van kastruimtes die zelden gebruikt worden, steeds weer stoot op verborgen schatten.
Gisteren was het weer van dattum.
Ze kwam van boven met een kartonnen doos, en zette zich naast me in de zetel. "Je moet hier eens kijken", en ze pikte op goed valle uit een pakje papieren uit de doos...
Tot mijn verbazing zagen we uitgeknipte krantenartikels uit het jaar stilletjes, toen haar oom en neef werden doodgeschoten, vermoedelijk door de Duitsers. En nog een ouder artikel over een andere oom, die lang voor haar geboorte al gestorven is. En pakken doodsanctjes van mensen waarvan je eerst eens moet denken wie dat weer was, of hoe hij of zij er ook weer uitzag.
En al de kaartjes die we kregen op het feest van ons 25 jaar huwelijk. Straks zitten we aan 45...
En nog andere papieren, hoe ik als voorzitter van het STC de toenmalige minister Leona Detiège mocht ontvangen in het VDAB- opleidingscentrum te Oudenaarde, en nog veel, veel meer...
De geschiedenis van de mens in het klein,
geschiedenis van kleine en grote feiten,
geschiedenis vol droefheid of
vol vreugde...

En de opkuis was meteen gedaan. We zaten daar knus naast elkaar door de papieren te neuzen, en weg te dromen.
Eentje heb ik er uit gepikt...
Een huwelijksaankondiging... omdat we daardoor vaststelden dat die lui dit jaar, binnen een paar weken, vijfentwintig jaar getrouwd zijn...
Ik heb die vrouw nog in luiers gewikkeld ! En toen waren het nog echt luiers, geen pampers.

Op de uitnodiging zie ik twee grootmoeders staan, geen grootvaders... Mannen leven gewoonlijk minder lang dan vrouwen... en dan aan beide zijden de ouders van de jonge mensen die gaan huwen, en dan de aankondiging van het Heugelijke feit dat Patrick gaat trouwen met Kristel op 29 mei 1987 om 16 uur in de Sint Katharinakerk te Oostende Conterdam... De huwelijksmis werd opgedragen door de oom van de bruid: E.H. Roger Vanthournout, priester -arbeider, later vermoord door een van de ex-gedetineerden die hij liefdevol opving...

Waar is de tijd...
De bruid heb ik niet alleen in luiers gewikkeld, toen ze klein was, kwam ze hier ettelijke keren op vakantie, om te spelen met onze kinderen.
En nu is ze al vijfentwintig jaar getrouwd.
djudedju, we worden oud.

Ik herinnerde me niet eens meer dat de huwelijksmis in de namiddag was.
Snap je nu waarom de opkuis stilviel?
We zaten meteen in andere tijden, vol herinneringen.
Toen Anny indertijd al die dingen aan de kant lei, zal ik wel eens gegromd hebben "Ga je dat allemaal bewaren?"... Nu ben ik blij, kan ik samen met haar eens grasduinen in de tijd van toen.

Ergens moet nog een speciale editie liggen van het rondekrantje van Het Volk, waarop op één gazet de overwinning van Eddy Merckx in de tour de Zwans staat, én de landing op de maan " Een kleine stap voor de mens, een reuzenstap voor de mensheid..." ... Onlangs las ik dat ze nog meerdere keren op de maan geland zijn... Dat zat veel verder weg. Toen was het nieuws er af, en hoorde dat maar meer tot de "faits divers"... Gek.

Heb jij ook ergens van die dozen staan ?
Doe ze niet weg !
Ze zijn heerlijk om bij weg te dromen...

tot de volgende ?
Enhanced by Zemanta